At long last... The Men's ultimate Guide to what a woman really means:
·You want = You want
·We need = I want
·It's your decision = The correct decision should be obvious by now.
·Do what you want = You'll pay for this later.
·We need to talk = I need to complain.
·Sure... go ahead = I don't want you to.
·I'm not upset = Of course I'm upset, you moron!
·You're ... so manly = You need a shave and you sweat a lot.
·You're certainly attentive tonight = Is sex all you ever think about?
·I'm not emotional! And I'm not overreacting! = I'm on my period.
·Be romantic, turn out the lights. = I have flabby thighs.
·This kitchen is so inconvenient = I want a new house. I want new curtains = and carpeting, and furniture, and wallpaper.....
·I need wedding shoes = the other 40 pairs are the wrong shade of white.
·Hang the picture there = NO, I mean hang it there!
·I heard a noise = I noticed you were almost asleep.
·Do you love me? = I'm going to ask for something expensive.
·How much do you love me? = I did something today you're really not going to like.
·I'll be ready in a minute = Kick off your shoes and find a good game on T.V.
·Is my butt fat? = Tell me I'm beautiful.
·You have to learn to communicate = Just agree with me.
·Are you listening to me!? = [Too late, you're dead.]
·I'm sorry = You'll be sorry.
·Do you like this recipe? = It's easy to fix, so you'd better get used to it.
·Was that the baby? = Why don't you get out of bed and walk him until he goes to sleep.
·I'm not yelling! = Yes I am yelling because I think this is important.
·All we're going to buy is a soap dish = It goes without saying that we're stopping at the cosmetics department, the shoe department, I need to look at a few new pocket books, and OMIGOD those pink sheets would look great in the bedroom and did you bring your checkbook?
In order to assure the highest levels of quality work and productivity from employees, it will be our policy to keep all employees well trained, through our program of Special High Intensity Training (S.H.I.T.). We are trying to give our employees more S.H.I.T. than anyone else.
If you feel that you do not receive your share of S.H.I.T. on the job, please see your manager. You will be immediately placed at the top of the S.H.I.T. list, and our managers are especially skilled at seeing that you get all the S.H.I.T. you can handle.
Employees who do not take their S.H.I.T. will be placed in Department Employee Evaluation Programs (D.E.E.P. S.H.I.T.). Those who fail to take D.E.E.P. S.H.I.T. seriously will have to go to Employee Attitude Training (E.A.T. S.H.I.T.). Since your managers took S.H.I.T. before they were promoted, they do not have to do S.H.I.T. anymore, because they are full of S.H.I.T. already.
If you are full of S.H.I.T., you may be interested in a job, training others. We can add your name to our Basic Understanding Lecture List (B.U.L.L. S.H.I.T.). Those who are full of B.U.L.L. S.H.I.T. will get S.H.I.T. jobs, and can apply for promotion to Director of Intensity Programming (D.I.P. S.H.I.T.).
If you have any questions, please direct them to our Head Of Training Special High Intensity Training (H.O.T. S.H.I.T.).
1. Pull up to Automatic Drive Through Cash Machine 2. Insert card 3. Enter PIN number 4. Take cash, card and receipt
WOMEN:
1. Pull up to Automatic Drive Through Cash Machine 2. Check makeup in rearview mirror 3. Shut off engine 4. Put keys in handbag 5. Get out of car because you're too far from machine 6. Hunt for card in handbag 7. Insert card 8. Hunt in handbag for tampon wrapper with PIN number written on it. 9. Enter PIN number 10. Study instructions for at least 2 minutes 11. Hit "cancel" 12. Re-enter correct PIN number 13. Check balance 14. Look for deposit envelope 15. Look in handbag for pen 16. Make out deposit slip 17. Sign cheque 18. Make deposit 19. Study instructions 20. Make cash withdrawal 21. Get in car 22. Check makeup 23. Look for keys
24. Start car 25. Check makeup 26. Start pulling away 27. STOP 28. Back up to machine 29. Get out of car 30. Take card and receipt 31. Get back in car 32. Put card in wallet 33. Put receipt in chequebook 34. Enter deposits and withdrawals in chequebook 35. Clear area in handbag for wallet and chequebook 36. Check makeup 37. Put car in reverse gear 38. Put car in drive 39. Drive away from machine 40. Travel 3 miles 41. Release handbrake
Zaken doen, hier in Brazilië, verschilt van zaken doen in België.
Om de manier van zaken doen hier beter te kunnen begrijpen zal ik twee voorbeelden aanwenden.
Ik zal beginnen met een verhaaltje dat weinig belang heeft op zichzelf, maar typisch is en aanduidt hoe een commercieant, door aanvankelijk aan te dringen op een klein voordeel, merkwaardige verliezen kan lijden, in sequentie.
Een klant in Rio had een manuele "phototypesetter" gekocht, gefabriceerd in Japan door de firma Morisawa, nuttig voor het zetten van titels en ondertitels van kranten, onder andere. De klant had verstaan dat hij samen met die machine (ongeveer dertig duizend dollars) tien extra matrijzen zou ontvangen, elk met een bepaald type van letter en grootte, die in werkelijkheid optioneel waren. Onze verkoper had waarschijnlijk diene indruk gegeven, of niet, maar dat verschil moest opgelost worden door hogere instanties in onze firma. De klant echter wilde geen millimeter van zijn "begrip" afwijken. Het geval werd dus aan de attentie gebracht van de algemene manager in Rio die, alhoewel weinig theoretische achtergrond bezat, toch intelligent was. Zijn beslissing was die gunst toe te staan en zelf naar de klant te bellen om hem deze beslissing persoonlijk mede te delen en hem ook te laten weten dat hij, de algemene manager, Sr. Almeida, tot zijner beschikking stond, eender welke tijd in de toekomst, gedurende zijn volgende eventuele aankopen. Zo gezegd zo gedaan en ze werden heuse vrienden. De volgende keer dat de klant iets nodig had belde hij, zoals afgesproken, rechtstreeks naar Sr. Almeida, met de bedoeling de beste en meest voordelige prijs te verkrijgen, denkend dat hij slim was geweest. Almeida, zonder enig gevoel van wraak, vroeg een ogenblikske geduld, zocht de juiste prijs op, telde er de waarde van tien matrijzen bij en in een kwestie van enige weinige minuten werd ook deze splinternieuwe zaak afgesloten. Het duurde niet lang en daar was hij terug, met de bedoeling nog een nieuwe aankoop te realiseren. Intussen had onze manager niet vergeten dat diene klant "eens" een extra voordeel had bemachtigd, maar had wel vergeten dat dat voordeel intussen al vereffend was geweest. Weeral somde hij de waarde van die tien matrijzen op aan de prijs van het materiaal waarin de klant nu belangstelling had gesteld.
Conclusie: ik heb dat geval gevolgd gedurende ongeveer tien jaar en ik ben er zeker van dat die klant, in de beste vriendschappelijke verhouding, de waarde van die tien matrijzen, op zijn minst, tien keer heeft betaald.
Ik heb er, eigenaardig genoeg, geen spijt van gekoesterd...
Een ander voorbeeld gaat over een klant in Belo Horizonte waarmee ik gedurende verscheidene jaren een nieuwe offset drukpers aan het onderhandelen was geweest. Een zaak van rond de drie miljoen dollars. Na vele reizen, contacten, ontmoetingen, alternatieven en voorstellen gemaakt te hebben (zaken realiseren hier duurt gemiddeld drie/vier jaar), was er tussen ons een waar klimaat van vertrouwen gegroeid (wat de kern van die zaak was en waardoor ik tientallen andere zaken, over de loop van de jaren, ook heb kunnen afronden) en spraken we een nieuwe vergadering af, in Rio, met de aanwezigheid van mijn directeur en belangrijke afgevaardigden van de fabriek in de VSA, met het doel de zaak uiteindelijk te sluiten en de papieren officieel te tekenen. We hadden eerst wat over koetjes en kalfkes geklapt, dan allemaal goed onze penzen gevuld (het middagmaal van Directeurs smaakt veel beter) en het moment was aangebroken om over da zaken te spreken. Vooraleer echter plaats te nemen aan de ronde tafel zocht de eigenaar van de krant mij op, sleurde me ergens in een hoekje mee en vroeg binnensmonds of het niet gepast was, van zijnentwege, een afslag op de geofferde prijs te vragen. Ik trok mijn beste anglicaans gezicht aan dat ik bezit (een masker) en met de verontschuldiging dat ik oprecht en eerlijk wou antwoorden, zei ik, met alle woorden: "NEE"; dat dat onmogelijk zou zijn en dat het bovendien de opgewekte stemming helemaal zou verbreken. Diene heilige mens heeft mijn raad gevolgd, heeft jaren later nog twee keren nog twee grotere en kostelijkere machines gekocht, van hetzelfde merk (over de twintig miljoen dollars reikend) en ik heb er zelf, later, toch WEL spijt over gehad zeker?? Hij verdiende een afslag! Mijn eeuwige beul, mijn geweten...
Hier bestaat er een ongeschreven en uitzonderlijk vreselijke regel dat GOEDE klanten, MEER moeten betalen!!
Jazeker, de Fons was een kwaadaardige mens (kwaadaardig = slecht, zelfs in de grond).
Op een zekere namiddag, ik geloof dat het een woensdagnamiddag geweest moet zijn, want dan waren we "vrij" van de school, stond ik alleen te voetballen tegen de muur van de fabriek rechtover ons huis in Rumbeke (ik weet nog altijd niet wat ze daar precies fabriceren).
Al van verre had ik opgemerkt dat de auto van Nonkel Fons (een Citroen die eigenaardig, zoals een puit, op-blaasde ene keer in gang gestoken) de Spanjestraat aan het indraaien was, vanuit de Prins Albert I Straat (dat ben ik niet helemaal zeker, aangezien er meerdere prinsen beschikbaar waren) en in zo'n geval ik het altijd aangeraden vond mezelf rap te doen verzwinden, meestal in het portaal van het huis van onze buren, de "Van Steenkiste's" geloof ik, tot hij uit het gezicht verdween in onze eigen oprit naar de garage. Terwijl ik daar verschrikt mijn buik aan het intrekken was, durfde ik toch nog eens de hoek om gluren om te bevestigen dat hij me niet had opgemerkt. Op dat moment stak een kat de straat over. Ik had eerlijk gedacht en gehoopt dat hij de snelheid van de wagen wat zou verminderen om de kat de kans te geven aan de andere kant te geraken, maar nee, toen pas gaf hij wat extra gas en maakte ook een extra bochtje, genoeg om ze, de kat, omver te rijden. Hij deed alsof er niets gebeurd was en draaide de oprit naar onze garage in.
De kat echter begon geweldig te miauwen en te schreeuwen, terwijl ze verschillende keren op en neer, meer dan een meter, omhoog sprong, zodat ik daar verlamd bleef staan staren, zonder te weten wat te doen om haar van haar lijden te verlossen en vooral herinnerend dat katten zulke enorme klauwen bezitten dat ze zelfs de hals van een stier kunnen open snijden met één enkele beweging, indien nodig. Ik besloot twee keren na te denken vooraleer haar te gaan troosten. Enkele seconden later, echter, daagde de zoon (Mark) van de buren op met een verschrikkelijke bezemstok in zijn handen, die hij bovendien dreigend over zijn hoofd draaide, terwijl recht op de kat af dravend en haar daar zo geweldig heeft staan slaan dat ze de strijd vroegtijdig heeft opgegeven en gestorven is van de uitputting.
Terwijl hij mij, op de terugweg, voorbij passeerde legde hij beleefd uit dat ze, de kat dus, toch ging sterven en dat hij haar alleen maar geholpen had dit saai leven te vervangen door het eeuwig leven. Achteraf beschouwd, ben ik er bijna zeker van dat ze alleen maar licht gewond geweest moest zijn, want een bijna dode kat springt geen gaten in de lucht.
Over die wreedheid van Fonske mijmerend heb ik mij later herinnerd dat iemand mij ooit had gezegd had dat hij, de Fons dus, als onderofficier van het Belgisch leger, gedurende de eerste (of was het de tweede?) wereldoorlog, verschillende kogels langs zijn oren had horen fluiten, half verborgen in die typische vlaamse grachten toen hij, met een bajonet op zijn geweer de vijand persoonlijk moest bestrijden en dat het zich toen betrof om "doden, om niet te sterven", terwijl de echte ruziemakers, daar in hun veilige bunkers, dikke cigaren aan het roken waren en ook dikke boeken, met grote letters, aan het lezen.
Zou het daarom geweest zijn dat hij zo "ziek" was??
Ik ben altijd een ontembare "pis-van-de-schrik" geweest. Hoe ge het ook maar draait, keert of wringt, op het einde heb ik vele keren mijne waterdarm niet ferm genoeg kunnen toeknijpen: in de tijd, met een overvloedig resultaat, van de nerveusheid en de angst en nu, tegenwoordig, één enkel eenzaam druppeltje, toch nog teveel eigenlijk om niet luizig op mijn lome benen te staan bibberen van de verwachting.
Vroeger gebeurde dat, zonder fout, iedere keer dat ik bevolen werd, in afwachting van de rammeling vanwege Vakelief, mijn handen zorgvuldig achter mijn rug te kruisen en onbewust de cronometer af begon te tellen. Het probleem toen, bestond erin dat men nooit van tevoren wist of hij geduldig zou zijn diene dag en tot aan tien zou geraken, of zowel, of hij zijn eigen ongeduld niet meester zou kunnen worden en de echo van de platte-hand-met-open-vingers-slag-op-mijn-kaken over de gehele buurt, zonder verder uitstel, zou laten dreunen.
Nu is het terug aan het gebeuren, iedere keer dat ik een judokampioenschap van mijn dochter beslis bij te wonen. Herinnerend dat een gewaarschuwd mens er twee waard is, maak ik er mezelf zeker van, vooraleer te vertrekken, eerst eens goed mijn blaas te gaan ledigen, maar op het moment dat ik uit de WC aan het stappen ben, verovert diezelfde goesting mij opnieuw en verkies ik nog enkele additionele druppels te gaan afschudden, vooraleer me definitief op weg te begeven. Eenmaal het betreffend sportpaleis instappend overvalt die immense drang mij opnieuw en nogmaals wend ik mij rechtstreeks en met toegeknepen billen, naar het toilet, zonder enige opmerkbare verlossing, nochtans, want op hetzelfde ogenblik dat ik de darm terug aan het opplooien ben, neemt de blaasdruk opnieuw toe. Een automatische reactie. Het is ongelooflijk hoeveel het hoofd invloed bezit over mijn pisorgaan en dat is verschrikkelijk ambetant want al ontsnapt er maar één enkele druppeltje, men voelt terstond dat de onderboek niet meer over diezelfde vers gewassen geur beschikt.
Overigens ben ik ook tot het besluit gekomen dat het geen zin heeft een fototoestel of een camera mee te nemen om mijn dochter's verschillende strijden te registreren, want ik tril en beef zodanig, op de meest belangrijke momenten (zoals een rietje in de stormwind, om het oerenoude cliché te gebruiken), dat ik ongelooflijk veel op Pépé begin te gelijken, gedurende zijn laatste dagen. Ik slaag er trouwens ook nooit in het focus van het toestel te blijven behouden en daarom had ik beslist het apparaat aan mijn vrouw te overhandigen zodat zij die taak kon vervullen, koel zoals ze is, maar later dan, thuis, ik dat mezelf toch weeral niet vergeef, wanneer ik tot de conclusie kom dat deze nieuwe tactiek ook van geen avance is geweest, gewoonweg omdat ze, nog altijd "cool", vergeten had de "rec"-toets in te drukken. Nog ne andere keer, opnieuw haar capaciteiten testend, had ze wel degelijk niet vergeten de knop in te drukken, maar in compensatie, wel vergeten hem terug uit te duwen en had ze alles gefilmd wat niets met de strijden te maken had, zelfs op het moment dat ze zich neergehurkt had op de Wc-bril en toen het moment aanbrak om de eerste strijd van mijn dochter te registreren tot het besluit kwam dat de batterijen plat waren gelopen. Ik heb zelfs getracht "collega vaders" daarvoor lastig te vallen, maar juist wanneer het de beurt was van mijn dochter, was het ook de beurt van hun eigen nageslacht en werd mijn "vereeuwiging" opzij geschoven..
Aarhhh, die alomheersende goesting om te wateren, dat vernietigt mij en mijn moraal (ik moet hier eerlijk bekennen dat ik bekwaam ben drie van die grote 600ml flessen bier, in amper één uur tijd, uit te zuipen, zonder naar de WC te hoeven te gaan). Zelfs mijn dochter heeft intussen verrast ontdekt dat ik over geen onpeilbare gevoelens beschik en nog minder over "stalen zenuwen". Meteen is ze ook tot het besluit geraakt dat de "heiligen die thuis wonen geen mirakels verwezenlijken"..
De schrik ook, om een dode of een ernstig gewonde mens (of zelfs dier), te moeten aanschouwen, verstrekt hetzelfde resultaat. Ik moet er gewoonweg van vluchten. Die laattijdige commentaar vanwege Mama, dat ik een echte duivel ben, zoals Papa beweerde en zweerde, is een verkeerde conclusie, waar zelfs zij aan bezweken is. Beter aangepast zou zijn te durven zweren dat ik diabolische plannen in mijn hoofd koester, nodig bijvoorbeeld, om meer kinderen te verwekken, te krijgen of te veroveren. Veel meer dan dat, nochtans, is er niet te ontdekken....
De laatste dode mens die ik, van dichtbij, heb moeten aanzien was Mémé, tweede vrouw van de Chef van de Post van Rumbeke, mijn grootvader dus, vader van Nonkelke Fons, die ik zelden, alles tezamen misschien twee keren, heb ontmoet, alhoewel ze in onze zelfde straat woonden, in Rumbeke dus en die mij, toen ik daar, ik herinner me niet meer precies voor welke reden, aanwezig was, op een zekere dag, in een aanschuivende rij werd geloodst, ik veronderstelde om mijn portie oude en uitgedroogde koekskes te gaan ontvangen en ik ineens op haar bleek aangezicht botste, plat uitgestrekt in haar bed, in de woonkamer(?) van hun huis, met twee watjes in haar neusgaten, wat ik allemaal niet goed heb begrepen en eraan begon te twijfelen dat er, van diene kant, lekkere verse koekjes zouden kunnen verwacht worden en ik me daarom vlug heb verwijderd, niet zonder verrast vast te hebben gesteld dat mijn jongere broer, de volgende in de rij, meer tijd nodig had om alles serieus na te gaan en zelfs nieuwsgierig dat stukske "watte" uit haar neus trachtte te peuteren met het gedacht, waarschijnlijk, daarachter zijn portie zoete spekskes te ontdekken, zoals men de paaseieren zoekt onder het vierklaverenblad...
Onlangs ontving ik de volgende mail van een verwoedde lezer van deze blog:
"Ik weet niet wat er mij steeds weer aantrekt om te lezen over Joden en ik heb daar nondedju al véél over gelezen. Ik heb ook veel tijd. Ik denk zelfs dat ik zelf een Jood ben. 't Zou toch kunnen dat één van mijn grootmoeders eens een rijke rondtrekkende koopsman heeft ontmoet? Ze zeggen dat van Hitler ook, dat hij Joods bloed heeft op zo een manier. Zware consequentie voor de Joden: zo kunnen ze het niet meer op 'Het Westen' steken.
Hier, in het kort, het verhaal van de Joden:
Noach, die van de Ark, had meerdere zonen en de oudste was Sem. De semieten zijn de afstammelingen van Sem: Joden, Arabieren en Aramieten. Ze spreken ook Semitische talen. Maar ze zijn dus neven en nichten. Een familievete!
Ik ben, geheel in tegenspraak met wat gij beweert, géén laffe vijs: ik post regelmatig "Onder Mijn Echte Naam" op een internationaal forum. Het krioelt daar van de Joden (allemaal onder schuilnaam) die op zoek zijn naar antisemitisme: om dan te vervolgen en schadevergoeding te eisen. Vooral gepensioneerde Joden, die niets anders te doen hebben dan scannen op blogs, forums en zelfs op de e-mails. Ze kunnen gewoon alles meelezen.
Ik schreef eens, waarom vallen de Amerikaanse presidentskandidaten over elkaar heen om te beweren dat, als ze verkozen worden, ze Israël zullen steunen? Gij kunt toch perfect president van Frankrijk worden! Lap, ik kreeg het op mijn kop: antisemitisme!
Daarom heb ik het opgezocht. Wat is dat nu eigenlijk?
Een semiet is dus een nakomeling van Sem en een antisemiet is een Jodenhater! Aja, pardon!
Ken je Wikipedia, de wereldencyclopedie waar iedereen kan posten? Kijk maar na: de term antisemitisme wordt er onmogelijk definitief omschreven. Dat wil zeggen dat u kunt veroordeeld worden voor een woord dat niemand begrijpt. Ge kunt nogal geloven dat ik op alle registers met een rood licht wordt aangeduid...
Mijn Nederlandse vriendin en klant (ze betaalt!) is ook Joods. Tja, ze hebben iets met kunst, dat kan je niet negeren. En net als Marie die je zag in Parijs (haar broer is directeur van de Wereldbank) is deze aan de top van Nederland: haar nonkel is ambassadeur bij de VN en nog veel meer, maar ik kan zwijgen.
Tja, ik vraag mij af: waarom komen die op mij af?
Korte geschiedenis:
Israël was een bonte verzameling van stammen en religies. Die hebben elkaar voortdurend uitgemoord. En toope tegare werden ze bezet door de Romeinen. Jezus wilde koning worden van alle Joden. Hij was helemaal niet de zoon van een timmerman, maar van een schriftgeleerde (een foutje in de Griekse vertaling). De Romeins gezinde gaven hem echter aan en hij werd opgepakt. Er is dan een schijnvertoning van een kruisiging op Hollywoodse wijze opgevoerd geweest. Daarna is hij gevlucht met zijn vrouw Maria Magdalena en zijn kinderen naar de streek van Marseille, waar de stam van Benjamin was gesettled. Zijn broer Jacobus is naar Schotland gevlucht. En zo zijn langzaam aan beginnen infiltreren in koninklijke dynastieën.
Kijk maar naar de naam van de kinderen van prins Filip, allemaal namen met "aël".
Waarom moest een Vlaams boerke te voet Jeruzalem gaan bevrijden van de moslims tijdens de kruistochten? Voor de Joodse heersers alhier! Zoals nu de Amerikanen moeten gaan sterven in Irak en de boel nog moeten betalen ook! Nu is Iran in zicht en nu zullen de Europeanen het moeten doen: veel volk, veel geld. Ik zou toch maar eens informeren of gij niet Joods zijt: dan kan je een hectare zonnige grond gaan uitzoeken in Palestina."
Antwoord:
"Nu dat ge de Palestijnen erbij getrokken hebt, 't is wél waar dat de Joden, over het algemeen, enorm véél hebben bijgebracht voor de vooruitgang van de wetenschap in het algemeen, vooral op medisch gebied, maar ook in militaire kwesties, zoals het ontwerpen en de ontwikkeling van bijna alle soorten bommen, onder andere de fragmenterende bom, plus de atoombom, natuurlijk. Maar van de andere kant, bijna geen enkele van deze "snuggere" Joden wonen zelf in Israël. Ze zenden er wel geld naar toe en ene keer per jaar moeten ze aan de lamenteermuur staan wenen om spijt te tonen over hun vele zonden, maar ze verstaan ook goed dat wie een dak van glas heeft, geen stenen moet werpen naar het dak van de buren. De domste Joden werden dus beleefd uitgenodigd dáár te gaan wonen om na te gaan hoe ver ze wel zullen kunnen gaan. Ze zijn er, op dit moment, al gewend aan geraakt, van jongsafaan eigenlijk, kanonballen te werpen naar de buren, vooral op de hoofden van de Palestijnen (die stomweg blijven weigeren hun grond áf te staan), eigenlijk méér om te oefenen dan om het doel te treffen en ook om dat volkske te tonen dat ze hun koppen niet óp mogen blijven steken. Ze hebben daar helemaal geen gewetensproblemen van over gehouden en handelen net alsof de Palestijnen geen reële mensen zijn, zoals de Nazi's ook beweerden over de Joden. Het is duidelijk, voor iedereen die geen Jood is, dat er geen intelligent leven bestaat in Israël en dat de gehele mensheid daar vroeg of laat de prijs zal voor moeten betalen. In dat verband herinner ik mij nog goed hoe onze leraar "geschiedenis" in de Broederschool (néé, het was de Fons niet) ons er gedurig wilde van overtuigen dat wij, de Vlamingen, veel dommer waren dan de Hollanders, omdat die op tijd waren wég gevlucht van onze Spaanse en Franse invallers en veroveraars en dat wij dus, die onnozel waren áchter gebleven, uiteraard ook de slimste van de ploeg niet waren geweest (dat doet mij weeral denken aan ons Fonske). Hijzelf, die leraar geschiedenis bedoel ik, was weliswaar geen Hollander (dat heb ik toevallig ontdekt door zijn niet te negeren West-Vlaams accent) maar hij was blijkbaar toch van Joodse afkomst en daar bestaat ons basis verschil in met de Hollanders, protestants en zoals de Engelsmannen (let op de beschrijving "engel"s) en de Noord-Amerikanen, uiterst Joods gezind. Zij beweren tenandere over henzelf dat ze tot het volk behoren, speciaal uitgekozen door God, om de gehele wereld te veroveren en te onderdrukken. De Ieren en de Schotten ook, natuurlijk, tenware ze Katholiek zijn. Later heb ik ontdekt dat de schrijvers van geschiedenisboekjes bijna allemaal Joden zijn, net zoals de eigenaars van bijna alle kranten, tijdschriften en televisiekanalen. Bovendien zijn bijna alle presidenten van bijna alle firma's en bijna alle presidenten van bijna alle landen, van Joodse afkomst en moeten wij voortdurend horen dat bommen werpen op Palestijnse verdachten (of niet) absoluut geen zonde is. Integendeel, een plicht..."
Er bestaan gebeurtenissen in uw leven die men nooit ne meer kan ontkoppelen van de mens met wie ze gebeurd zijn. Alhoewel ik er zelf ooit, waarschijnlijk, slachtoffer van ben geweest, iedere keer dat men die bepaalde mens daarna dan terug ziet, komt die gebeurtenis terug opduiken en kan men 't ene niet meer scheiden van 't andere.
Gedurende één van mijn maandelijkse reizen naar Salvador bijvoorbeeld (alles samen gerekend heb ik verschillende honderden keren niet alleen naar Salvador gereisd, maar ook naar Brasilia, Belo Horizonte, Juiz De Fora, Goiânia, Vitória, Aracajú, Maceió, João Pessoa, Natal, Fortaleza, Teresina, São Luis, Belém, Manaus, Campo Grande, São Paulo, Curitiba, Porto Alegre, Florianópolis, Santos, Joinville, Novo Hamburgo, Campina Grande, Londrina, Feira De Santana, Campos, Petrópolis, Teresópolis en noem maar op... tientallen andere kleinere stadjes verspreidt over het gehele land) was ik daar voorgesteld geweest aan de nieuwe Administratieve Manager van onze goede klant en grootste krant van het Noordoosten van Brazilië, "A Tarde", nadat de vorige manager aan een voorspelbare hartziekte, overleden was (zijn gehele familie was, over de loop van de jaren, van dezelfde ziekte gestorven).
Er waren echter twee eigenaardige feiten met die nieuwe ambtenaar verbonden: eerst en vooral dat hij zwarthuidig gekleurd was, wat toen en nog altijd, een rem betekende in iemands professioneel leven en het andere, dat hij persé als "Professor" wilde aangesproken worden. Dat laatste vooral is een constant mysterie geweest voor mij, want niemand heeft me ooit uitgelegd in welke omstandigheden en waar hij precies professor was geworden en van wat eigenlijk. Het is een beetje hetzelfde hier, wanneer ge iemand ontmoet die u als directeur wordt aangewezen en ge daarna ontdekt dat hij directeur is van een Sambaschool, of ook nog Professor, maar dan van "Capoeira", een stijl van gevecht waar men veel draait en keert in alle richtingen, terwijl het ook niet verboden is op één hand te gaan staan. Tenandere, zolang men hier een plastron draagt en een vest, zijde onveranderlijk ook "Dr".
Juist omwille van het feit dat hij neger was ondervond hij moeilijkheden in zijn professionele verhoudingen met zijn eigen bedienden en ook met verschillende leveranciers die dat allemaal niet zo gemakkelijk bleken te willen aanvaarden. Ik, van mijne zijde, besloot hem te steunen in zijn daden en beslissingen en hij apprecieerde dat zichtbaar want wij waren, van verre, ook de belangrijkste suppliers van alle soorten machines en papier. Later heb ik vernomen dat ik, op dat gebied, één van de weinige uitzonderingen ben geweest en ik voelde mezelf verplicht, somtijds, tussenbeide te komen in het gedrag van mijn eigen collega's en werknemers, in de zin dat ze zijn wensen en bevelen moesten vervullen, wilden ze niet met mij rechtstreeks te doen hebben. Enkele ervan weigerden zichzelf bij Prof. Máximo aan te melden, wanneer ze op technisch bezoek waren. Later heeft hij, zoals te verwachten was, de gelegenheid niet gemist mij een dolk in de rug te planten, maar ik zal dat maar vergeven en vergeten en het aanduiden als een "algemene" menselijke zwakheid, onafhankelijk ven de huidkleur. Tenandere een blanke ingenieur die daar, onder mijn rechtstreekse invloed en actie ook geplaatst is geweest, in de functie van Industriële Manager, heeft precies hetzelfde gedaan, wanneer hij oordeelde dat hij me niet meer nodig had (in één van mijn volgende post's zal ik vertellen over hoe corrupt hij wel was en andere mensen, onder zijn bevel, aanspoorde hetzelfde te doen).
Wat mij immer ambeteert is dat ik hem eens ontmoet heb, Prof Máximo dus, gedurende de derde of de vierde gelegenheid, voor een twee uur lange vergadering, in zijn kantoor, met een enorme (de verhoudingen in acht genomen) verdroogde neusbel (of neussnot) in zijn linkerneusgat, volledig zichtbaar vanuit de kant waar ik naar toe was gedraaid, op mijn stoel, voor zijn tafel en ik niet wist, gedurende twee oneindig lange uren, hoe dat zicht te ontwijken, want de uitgedroogde snot stond, zoals een aandacht trekkend verkeersbord rechtstreeks in mijn blik en ik kon er absoluut niet naast kijken. Enkele walgende toottetrekkers, wanneer hij zich omdraaide om de telefoon te antwoorden, waren onvermijdbaar, terwijl ik me maar bleef voorstellen hoe hij, blijkbaar, 's morgens vroeg zijn neus wel had gesnoten maar niet had opgemerkt dat een deel van de vuiligheid, of alle aanwezige vuiligheid, niet in zijn zakdoek was terecht gekomen. Ik heb hem niet durven waarschuwen, bang dat ik was dat hij het niet zou verstaan en mij ervan, schuw, van zou verdenken hem als een "snotneus" aan het verwijten te zijn. Nooit ne meer heb ik met hem gesproken zonder mij die snot daar terug voorgesteld te hebben.
Ik ben ervan overtuigd dat een eendere commentaar geldig is voor mensen die met een stinkende adem of oksels te kampen hebben en zelfs met schimmeltjes in hun haar aan het strijden zijn....
Most Middle Eastern countries recognize the following Islamic law: "After having sexual relations with a lamb, it is a mortal sin to eat its flesh" (umm ok, I'm sure the lamb appreciates that one).
In Lebanon, men are legally allowed to have sex with animals, but the animals must be female. Having sexual relations with a male animal is punishable by death (OK, THAT makes sense...).
In Bahrain, a male doctor may legally examine a woman's genitals, but is forbidden from looking directly at them during the examination. He may only see their reflection in a mirror (need an extra pair of hands).
Muslims are banned from looking at the genitals of a corpse. This also applies to undertakers; the sex organs of the decease must be covered with a brick or piece of wood at all times (a brick?????).
The penalty for masturbation in Indonesia is decapitation (wonder how they enforce that one??).
There are men in Guam whose full-time job is to travel the countryside and deflower young virgins, who pay them for the privilege of having sex for the first time. Reason: under Guam law, it is expressly forbidden for virgins to marry (now let's just think for a minute... is there any job anywhere else in the world that even comes close to this?).
In Hong Kong, a betrayed wife is legally allowed to kill her adulterous husband, but may only do so with her bare hands (the husband's lover, on the other hand, may be killed in any manner desired).
Topless saleswomen are legal in Liverpool, England - but only in tropical fish stores (of course!!).
In Cali, Colombia, a woman may only have sex with her husband and the first time this happens her mother must be in the room to witness the act (I shudder at the thought).
In Santa Cruz, Bolivia it is illegal for a man to have sex with a woman and her daughter at the same time (... we have to presume this was a big enough problem that they had to pass this law...?).
In Maryland, it is illegal to sell condoms from vending machines with one exception: prophylactics may be dispensed from a vending machine only "in places where alcoholic beverages are sold for consumption on the premises" (is this a great country or what?).
Een dronkaard op een brekende tak van een gebarste boom
Gedurende een bezoek aan Rio, waar ik toen nog over een huis beschikte, bestemd als vluchtoord voor mijn zoon wanneer zijn moeder onuitstaanbaar werd, boven op een heuvel, had ik opgemerkt dat één van de enorm hoge bomen, aan beide zijden van een betonnen pad dat van de zwemkom naar een voetbalpleintje leidt, was gebarsten, heel waarschijnlijk eerst door een blikseminslag en verder door het gewicht van zijn eigen enorme takken die over en weer zwiepten in de felle rukwinden die daar niet ongewoon waren. Die bomen bezaten niet bepaald een dikke stam, maar bereikten waarschijnlijk dicht tegen de vijfentwintig meter, in hoogte. Het waren geen populieren maar ze geleken er wat op en hadden van die lange stengelblaadjes, die in de wind een ruisend en ritselend geluid veroorzaakten. Uiterst kalmerend dus, wanneer daar in de omgeving. Ene keer had een koppel arend's daar zelfs hun nest gemaakt en verdedigden ze het zodanig agressief, dat we beter uit de weg bleven, vooral terwijl ze hun jongeren aan het voeden waren. Dan maakten ze razendsnelle scheervluchten over onze hoofden en schreeuwden luid, van de woede.
Alhoewel midden in de stad hadden we van daaruit een ongelooflijk zicht op een groot part van Rio De Janeiro, vooral de kant op naar de haven en de "Baai van Guanabara". Meerdere keren verbleef ik daar praktisch het gehele weekeinde, eerst om de boel op te ruimen, de struiken en bomen te snoeien, het gras te snijden, de zwemkom te reinigen, overal de bladeren weg te vegen, te drinken, barbecues te prepareren en dan later, af en toe, ook wat te liggen "bruinen", "braden" en "bakken". Uiterst ontspannend en meestal alleen met mijn vrouw en de meid, tot zolang de buren en hun kinderen opdaagden om toelating te bekomen voetbal of volley te spelen en zelfs te komen zwemmen, vooral in de zomer, wanneer het stikheet was daar beneden en de zon op "twaalf" stond. Dat laatste liet ik dan alleen maar toe als de afgevaardigden van hun vrouwelijk geslacht uitgerust waren met bikini's type "tanddraad".
Eén enkele keer, maar ik was toen juist niet thuis geweest, heeft één van mijn duitse schapers het kruis van de broek van een jongetje van een jaar of twaalf beet kunnen pakken en waren zijn kreten van ontzetting over de gehele wijk te horen.
Het grootste probleem bestond er echter wel in de bakken bier naar boven te sleuren (een trap van praktisch honderd treden), maar eens daar, werd het leven dan volmaakt stil en kalm en kon men, zoals in het binnenland, alleen maar het ruiselen van de bomen en het fluiten van de vogels horen. Het leidde zelfs meerdere keren naar onkuise daden in de zwemkom...
Maar terugkerend naar die bepaalde boom, de verticale barst was doorgelopen tot ongeveer drie meter boven de grond en het gebroken gedeelte dreigde, over de muur heen en over het terrein van de buur, naar beneden te tuimelen. Ik vond het zelfs zo gevaarlijk dat ik besloot de brandweer op te bellen om hulp te verkrijgen. Ze zeiden altijd wel van ja, maar ze kwamen nooit opdagen, niettegenstaande mijn verschillende pogingen hen de ernstigheid van het geval aan te duiden. Verder dan beloften ging het dus niet en ik zag het ogenblik aanbreken dat het gebarsten stuk hout aanzienlijke schade zou veroorzaken, vooral aan het dak van het huis daar beneden, hun hof en speelkoer. Verschrikt belde ik zelfs een gespecialiseerde firma op maar die wilde zelfs niet komen kijken. Een andere vroeg mij het ei uit mijn gat. Tot ik besliste zelf mijn nek te wagen, niet vooraleer het geval aandachtig te hebben zitten bestuderen en een tactiek te organiseren. Daarvoor ook vulde ik mijn glas bier verschillende keren bij, vergezeld van enkele slokken cognac, en hoe langer ik peinsde hoe moediger ik werd, tot ik doelbewust een lange ladder tegen de boom plaatste en gapend van de onrust over de muur kon loeren, waar ik, daar beneden, de afgrond vast stelde. Met een kort beiteltje was ik bekwaam enkele kleinere, maar ambeterende, takken weg te kappen die de spanning op de gebarsten stam wat deden afnemen en ik geruster, ook door de matige wind, besloot de strijd, de volgende dag, te herbeginnen. De volgende dag en de dagen daarna kroop ik iedere keer wat verder en hoger in de boom, de ladder verlatend en mij in het onbekende wagend, met het doel vooral de barstende stam aan andere, aangrenzende, bomen vast te binden, terwijl voortdurend kleinere takken afkappend, tot ik me opeens praktisch, of bijna, twintig meter boven de grond, van de buur, bevond en ik zelfs een zaag verkoos boven het bijltje dat trillingen en bevingen van de boom veroorzaakte, bij elke slag en zo de scheur, niet alleen verticaal maar nu ook horizontaal, alsmaar groter en dieper werd, tot ik besloot me rap terug naar beneden te laten zakken om de toestand daar beter te kunnen overwegen, niet zonder mezelf met grotere en meerdere slokken sterke en korte drank te voorzien, genoeg om mijn moed terug op te doen wakkeren en te besluiten het werk te hervatten, want de wind begon terug aan te wakkeren en het begon stilletjes aan te donkeren, zodat ik besliste een dappere held te zijn en bekwaam, mits vele bevingen en trillingen van mijn eigen lichaam, de gehele stam van al zijn takken te ontdoen, terwijl de mast zelf, ongeveer dertig meter hoog, maar schuinweg, gemeten vanaf het terrein van de buur, in de lucht priemde. Hij wiegde zoals een riet in de vrije hemel en ik eraan geplakt, gekleefd en geklemd zoals een bloedzuiger aan het vel van zijn slachtoffer, biddend dat de wind wat zou verminderen, want ik begon er zelfs dronken van te worden, mij onbekwaam voelend noch verder voort te kruipen, maar ook niet meer in staat was terug te wijken, mijn oren spitsend om eventuele knallen van brekend hout te onderscheiden, tot ik, daar beneden vast stelde dat ik mezelf precies boven een huisje bevond en bewoog, waar ik wist dat een dierenarts tientallen honden bewaarde, die hem in vertrouwen waren toegestaan geweest door mensen die op reis waren vertrokken (het was juist gedurende de carnaval periode) en zijn diensten, als dierenhotel, fel apprecieerden. Ik besloot, daar hoog in de hemel, dat die honden nog niet hadden beseft wat er daar boven hun hoofden hing en dat ik, indien ik de val zou overleven, ik meteen verslonden zou worden door ne troep razende en bloeddorstige honden en ik mijzelf verdomde mij in zo'n gewaagde situatie te hebben gebracht, alhoewel beseffend dat ne mens nu eenmaal altijd voorbereid moet zijn op het slechste en het toch beter is te sterven als een martelaar en op een emotionele manier, dan met een lome bierbuik, achter de toog van eender welke café..
Had ik op zijn minst op mijn jongere broer kunnen rekenen, ik zou de rollen kunnen omgekeerd hebben en er geprofiteerd van hebben hem daar, naar tussen de takken te sturen, terwijl ik beneden, de ladder stevig vast zou geklemd hebben, hem verzekerend dat alles veilig was, terwijl de nodige instructies doorspelend...
Feit is dat ik hier nog altijd ben, dat de honden veel geblaft hebben maar dat de stoet toch voorbij is gepasseerd, zonder ongelukken, andere dan de pis die ik niet heb kunnen bewaren en zelfs de hemel heb bevrucht met ne hele hoop luide scheten die ik ook niet heb kunnen vermijden, reden te meer voor dat geblaf van de honden, die zoals iedereen weet, schrik hebben van de donder en de nacht daarop ben ik opgelucht en verlucht het defilé van de sambascholen gaan bewonderen, vanuit een uitstekend gelegen toeristen tribune, waar ik tientallen mulata borsten heb kunnen tellen en ik, om zeven uur 's morgens, volledig uitgeput, terug naar huis ben getjoold en vanuit mijn slaapkamervenster de overwonnen boom, met fierheid, heb aanschouwd, terwijl die blaffende honden, die toch niet bijten, nog altijd niet aan het begrijpen waren wat voor een gedonder op hun dak was getuimeld, zodat ze allemaal een meter hoog hadden gesprongen van het verschot en nog altijd niet goed bekomen waren...
De nieuwe Paster van de Parochie was zodanig nerveus, toen hij zijn eerste preek aan het prononceren was, gedurende de zondagsmis, dat hij zelfs niet bekwaam was de meeste van zijn zinnen te voltooien en verschillende keren langdurig bleef haperen en stamelen.
Vooraleer zijn tweede preek aan te vatten, de volgende zondag, vroeg hij zijn Bisschop om raad. Deze, bekommerd, suggereerde dat het misschien aangepast was enkele scheutjes wodka in zijn glas drinkwater te druppelen, genoeg om de aanvankelijke schuchterheid te overmeesteren. Zo gezegd, zo gedaan en de jonge paster voelde zich meteen veel moediger en zelfs zelfzeker.
Toen hij, na de mis, terug keerde naar de Sacristie vond hij een stukje papier, ondertekend door de Bisschop, met de volgende boodschap:
Beste Priester:
1 - De volgende keer, doe enkele druppeltjes wodka in uw water en niet omgekeerd.
2 - Wrijf geen suiker aan de boord van het glas en dompel er geen schelletje citroen en een ijsklontje in.
3 - Gebruik de Bijbel niet als een matje voor uw glas.
4 - Gebruik de witte mantel van het beeld van J.C. niet als een servet.
5 - Er zijn 10 Geboden en niet 12.
6 - Er waren 12 Apostels en niet 10.
7 - We mogen niet naar het kruis wijzen met de uitdrukking: die grote "T" daar.
8 - We mogen ons niet refereren aan Jezus en zijn 12 Apostels, alsof het "JC en zijn Bende" is.
9 - David en Golias hadden geen homoseksuele verhouding.
10 - We mogen Judas niet noemen met de naam "Hoerepoeper".
11 - De Paus is Heilig en is niet Gevasectomeerd geweest en we mogen hem ook niet "Ons Peterke" noemen.
12 - De Vader, De Zoon en de Heilige Geest zijn niet "Den ouden, het kakkernestje en de onzichtbare".
13 - Judas heeft Jezus niet opgeknoopt en Jeanne 'd Arc heeft daar niets mee te zien.
14 - De hostie is geen kauwgum en tracht er dus geen luchtbollekes mee te blazen.
15 - Liedjes van de "Backstreet Boys" staan niet op de lijst van het Koor.
16 - Dat "Kotje" daar aan de kant, is waar de gelovigen hun zonden gaan opbiechten en heeft absoluut niets te maken met "diene besmette WC daar".
17 - Vermijd u in evenwicht te houden door te leunen op het Beeld van de Heilige Maria en omhels haar niet gedurig.
18 - Uw voostel om het publiek te doen dansen is verstaanbaar maar vermijd "La Bamba" en loop niet achter de vrouwen in de Kerk.
19 - Preek alleen over godsdienstige onderwerpen en vermijd langdurig uit te wijden over uw favoriete voetbalteam en Kim Klijsters.
20 - Doopwater dient om te dopen en niet om uw voorhoofd en nek ermee te verfrissen.
21 - Lees nooit de mis, zittend op de trap die naar het altaar leidt en leg nog minder uw voeten op de Bijbel om uw beenspieren te ontspannen.
22 - De Hosties moeten uitgedeeld worden aan de gelovigen en mogen niet gebruikt worden als hapjes, tussen verscheidene wijnteugen.
23 - Bruce Springsteen en Madonna waren niet aanwezig op de "Hemelvaart" van Jezus.
24 - Diene mens, vast gespijkerd aan het kruis, was Jezus en niet Martin Luther King.
25 - Madoff is nooit de Financiële Directeur van de Katholieke Kerk geweest.
26 - Vergeet nooit uw onderbroek aan te trekken en vermijd uzelf te verfrissen door met uw toog op-en-neer te wapperen.
27 - Spreek nooit ne meer over "Pedofielen en andere Seksuele Schandalen van de Kerk" in uw mis.
28 - De naam van de Paus is Bento en niet Will Tura en hij heeft nooit een duet gevormd met Ferdy.
29 - Bethleghem, waar Jezus geboren is, is geen gemeente van West-Vlaanderen.
30 - Judas heeft Jezus niet verraden in het Paradijs en de betaalde prijs waren 30 gouden muntstukken en niet "een appel en een ei".
31 - De zondaars, wanneer ze sterven, gaan rechtstreeks naar de hel en niet naar het koolkot.
Gedurende de 45 minuten dat ik het geduld heb gehad uw mis bij te wonen heb ik de vorige fouten opgeschreven. Ik herinner u eraan dat een mis één uur duurt en niet twee periodes van 45 minuten elk.
Gedurende een mis moet men geen vragen stellen aan het publiek zoals in het Tv-programma "De hemel is de limiet".
De plaats waar men de mis leest wordt het "altaar" genoemd en niet de "Showroom".
Diene mens daar, aan de kant van het altaar, was gene travestiet in een kleed, maar ik.
"Waarom hebt ge me dat niet eerder geschreven? Waarom hebt ge zo lang verborgen dat ge binnen een beetje de trotse eigenaar zult zijn van Bef. 250.000,00? Dat verandert alles, natuurlijk! Vers en eerlijk verdiend geld. Dat kunt ge zeker niet alléén verteren. Tenminste niet op heel korte termijn...
Kent ge me nog? Dat plastieken balletje? Dat is al lang geleden vergeven en vergeten (maar als ge toevallig eens langs de Nopri in Roeselare passeert, spring dan toch maar eens binnen om mijn balletje te vervangen; beter laat dan nooit). Ge beseft toch wel dat geld, het geluk niet meebrengt? En ge zijt toch ook nooit een echte materialist geweest? Integendeel: "in tegenstelling tot de meeste, hebt ge nooit de behoefte gevoeld om bezit, standvastigheid en zekerheid op te bouwen! Vreemd genoeg hebt ge altijd relatief gemakkelijk geld verdiend en hebt ge u steevast van deze materiële ballast vliegensvlug kunnen ontdoen". Waarom dan niet eerlijk delen? Fifty/fifty? Laat me maar uw beslissing rap weten zodat ik met J. kan afspreken wat ik met mijn helft zal doen...
Van sterke familiebanden gesproken, weet ge nog die keer in Gent? Op het kot van H.? Die orgie dat ze georganiseerd had met haar vriendinnen Karine, Christine, Joseline, Francine, Marleen, enz..? Gij waart er ook bij. En toen al waart gij genereus en absoluut niet gierig. Iedereen heeft lekker geneukt, die avond en op het einde hebt ge zelfs niet gereclameerd, alhoewel ge ook wel wat goesting had. Er is zelfs een foto van getrokken geweest. Toevallig heb ik die vandaag in mijn familiealbum terug gevonden. Gij zit op uw knieën, aan de linkse kant. Weet ge dat ge een redelijk aantrekkelijk achterwerk bezit?
Nu serieus over die "boom" gesproken. Herinnert ge u niet meer dat Nonkel Fons (in het begin, want later moest ik die taak verder zetten, terwijl "Madam van de Chef van de Statie" diep gebukt, aan de andere kant van de prikkeldraad, de aarde van de uitgetrokken patatjes stond af te schudden en ik, blozend, doorheen de verdunde appelstruikjes die tegen de draad groeiden, de kleur van haar gele onderbroek kon gadeslaan) alle bomen in onze hof in Rumbeke snoeide gedurende de herfst, om in de lente betere en grotere vruchten te kunnen oogsten? Of snoeide hij ze in de zomer? Ik weet het niet meer zozeker, maar het was vast niet in de winter...
In alle geval, ons lichaam is zoals een boom die vruchten verwekt, of beter: zou moet verwekken. En die vruchten zijn onze kinderen. En om schone en gezonde kinderen het leven te geven moet de boom af en toe gesnoeid worden. Dat, om mijn lichaamsoefeningen en fysisch gedoe uit te leggen. Volgens u is het lichaam het fruit. Fruit, voor mij, is wat er door dat "kobbennest", tussen de benen van de vrouwmensen, verborgen wordt, zoals bij "Madam van de Chef van de Statie" en ze zelfs haar gehele kobbennest niet bekwaam was in die grote tent te verzamelen en er duidelijk een bos bezemharen langs alle kanten uitpuilden...
Ik heb uw zin nog eens speciaal herlezen (uit puur medelijden) en nu begrijp ik uw oorspronkelijke bedoeling beter. Het lichaam is een vrucht vanaf het moment dat het geschapen wordt, gedurende de fertilisatie dus (daar hebt ge gelijk in) en tot op het ogenblik dat het op de grond valt (geboren wordt - dat heb ik in de catechismus geleerd). Daar verliest het rap zijn eerste onschuldig uitzicht om dan worteltjes aan zijn zaadjes te laten groeien en zich in de grond vast te werken. Dan ontstaat en groeit er een nieuwe boom.
Ik voel mijzelf als een goed ontwikkelde en stevige boom, gereed om het menselijk geslacht niet te laten uitroeien. Ik denk dat gij stil blijven staan zijt en dat ge nog altijd de vrucht zijt. Sta op G.! Wordt wakker G.! Wordt een boom G.! Ten andere als gij nog altijd de vrucht zijt, wie of wat is er dan de boom? Ik zal u officieel gebuisd verklaren op het gebied van bomen en fruiten. Herexamen doen a. u. b., of wilt ge zelfs mijn diploma ook niet bekomen?
Nu nog wat uitwijden over wie misbaar is en wie niet (ik heb toch de tijd vandaag, want mijn boek heeft nu al 125 bladzijden en ik ben nog niet begonnen met de meer algemene dingen zoals politiek, corruptie en andere soortgelijke kankers, die het dubbel van dat nummer bladzijden in beslag zullen nemen).
Een mens kan zomaar niet zeggen tegen een ander mens: "gij zijt misbaar". Bijvoorbeeld: in uw brief schrijft ge letterlijk: ".. zie de clochards onder de bruggen en de landlozen in de ontwikkelingslanden, maar die zijn misbaar... ". Vroeger had ge dat al eens troostend tegen H. gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken over haar kinderen, want "ge zijt misbaar". Dus zijt gij een beetje een rechter (een halfgod) aan het worden (of zijt gij dat altijd geweest misschien?) om te beslissen wie misbaar is en wie niet. Dat is een gevaarlijke politiek, want dat werkt als een boemerang. Of beter, "0 tiro pode sair pela culatra". wat vertaalt, wil zeggen dat de kogel kan terug ketsen langs de "cú" om - ik weet de naam niet meer in het Vlaams - van het wapen. Ik ben er zeker van dat ik misbaar ben, maar ik heb de moed niet van, of aan, een ander mens mede te delen dat hij misbaar is. Ge kent die clochards toch niet? Hoe kunt ge dan oordelen of ze misbaar zijn, of niet? Van Ghog was ook een clochard, in Parijs. En gij zegt dat hij misbaar was?
In mijn laatste e-mail had ik nog geschreven dat ge 4% van mijn waarderingscore mocht aftrekken vanwege mijn altijd terugkerende oor- en vooroordelen. Nu ik uw woorden gelezen heb vind ik dat ge 40% van uw eigen waarderingscore moet verwijderen. Een zonde. Zonder blikken noch blozen. Zonder misericórdia. En ik ben dan nog een atheïst en gij een verwoedde kapitalist. Ik zal het beter uitleggen: niemand is onmisbaar, maar het kerkhof ligt nu eenmaal vol met onmisbare mensen. Toch moet men dat niet luidsmonds zeggen. Dat denkt en zegt men alleen over zichzelf, als men er zeker van is.
Ziedaar Rudo, weeral eens uw plicht van socialist volbracht. Zelfs Junior was er doordrenkt van. En hij had intellect. En de normale gang van zaken is uw intellect gebruiken om de andere mensen te kloten en uit te buiten. Ervan te profiteren. Dus was de appel toch niet ver van de boom gevallen. Alhoewel hij "drinkende mensen" niet waardeerde. Maar dat is het onderwerp van een ander hoofdstuk. In alle geval, laat ons ophouden over vruchten en bomen. Anders begin ik terug aan die gele onderbroek van ons aantrekkelijke buurvrouw te denken en dan krijg ik meteen een bult in mijn onderbroek..
Rudo (deelgenoot, zonder enige interesse, van het aan het einde van uw tunnel zichtbaar wordende klein fortuintje)..."
"En nu serieus. Dat onderwerp: strijd. Ja, ik snap het, gij zijt een bekvechter, een kibbelaar, een discussieur. Niet het onderwerp van een discussie en het resultaat ervan zijn belangrijk, maar het discussiëren op zichzelf. B. was ook alzo. Ik kon er de muren van oprijden met een trontinet, tot ik het door had dat dat een manier was om haarzelf beter te voelen, en toen heb ik besloten dat, als ze eraan begon, ik het een kwartierke ging uithouden en enig tegenstand ging leveren, zodat ze er tenminste voldoening van had. Vroeger zei ik altijd: 'k trek het mij niet aan, 't is niet belangrijk, 'k weet het niet, enz. Iets waarmee ik u ook de stuipen kon doen krijgen. Maar na deze onbetaalbare dienstbaarheid was het dan mijn toer: mijn hobby, een vijftiental minuutjes neuken en dan was de wereldvrede weer gered. Spijtig genoeg voor u zal dat in ons geval niet van toepassing zijn.
Onze levenswijze is natuurlijk altijd verschillend geweest. In tegenstelling tot de meesten heb ik nooit de behoefte gevoeld om bezit, standvastigheid en zekerheid op te bouwen, maar heb ik altijd mijn eigen bruggen getorpedeerd (NR: ??). Het begon ermee, of misschien zelfs vroeger, dat ik mijn diploma niet wilde omdat ik herexamen moest doen voor godsdienst, boekhouden en kunstfilosofie. Precies alsof dat noodzakelijk was om een echte kunstenaar, of kunstambachter te zijn. Vreemd genoeg heb ik altijd relatief gemakkelijk geld verdiend en heb ik mij steevast van deze materiële ballast vliegensvlug ontdaan. Tot groot jolijt van C., in de hoop dat dat eeuwig en nog langer zou blijven duren.
Ik heb dus ook spoedig ontdekt dat genieten, profiteren zoals dat verkeerdelijk genoemd wordt, niets te maken heeft met uiterlijke dingen, maar met vrede in de ziel, hetgeen de oosterlingen al lang weten, en dat deze vrede bijvoorbeeld het gevolg kan zijn van het bekijken van een boom, veel minder dan van het bekijken van het uitscheidingsgedeelte van een vrouwelijk persoon, zelfs indien de schepper-kunstenaar ervan, een schone prestatie heeft geleverd.
Ja, ik ben een beetje breedvoerig vandaag, en dat komt omdat er een soort rust over mij gekomen is, nu dat ik bijna dat ei kwijt ben dat al twee jaar aan mijn eierstokken hangt.
Het is nochtans een raadsel voor mij, hoe het komt dat ik altijd dat gedeelte kunstenaar in mij, zo van mezelf heb afgeschoven of weggemoffeld, en dan maar koos voor commercie, alhoewel ik helemaal geen commercieant ben. De conclusie totdusver is, dat deze kant van mij niet herkend of gewaardeerd werd in mijn jeugd, een gevoel van alleen te zijn met die tijdbom, zodat ik ze veertig jaar lang probeerde te ontmijnen. Ook omdat ik mij alleen met Tante G. kon vergelijken, maar dat was dan zo'n oninteressant voorbeeld, dat ik daar niets wilde mee te maken hebben.
Daar zit ook een beetje de reden in waarom ik in mijn vorige brief zei dat ik dikwijls aan u denk. Natuurlijk is het vooral omdat gij uw eigendommen zo vlug mogelijk uit de klauwen van Hilma probeert te redden, en alzo mijn erfenis veilig wilt stellen, zodat ik binnenkort als een Romeinse keizer aan weelderige tafels zal kunnen aanliggen, alleen maar gekleed in plooirijke lakens, en toekijkend naar slaven die schone mullatten neuken, omdat ikzelf teveel cholesterol heb opgedaan door mijn slecht leven, en deze slavenarbeid niet meer zelf kan verrichten, teneinde zeker te zijn dat ze goed gedaan wordt.
Waarom ik nog verder denk aan u? Omdat ik het allerhoogste vind, volledig onafhankelijk, alleen met uzelf als middel, een waardevol leven te hebben gesleten in de tijd dat uw lichamelijk schot (als ge dood zijt is het overschot) het uit te houden heeft (tussen haakjes, die manier van u om uw lichamelijk schot te straffen omdat het uw geestelijk schot niet wil gehoorzamen, is radicaal verkeerd, want een lichaam is zoals een vruchtlichaam van een boom: zoals een appel, of een nog betere vergelijking, een paddestoel, dat ook het vruchtlichaam is van het mycelium, de ragfijne draden die in de aarde liggen, onzichtbaar voor het blote oog, en een keer per jaar 'vruchten' dragen. De boom of het mycelium zijn het essentiële, ge kunt een boom niet straffen door zijn appels kapot te smijten omdat ze niet goed genoeg zijn).
Nu is het bij u natuurlijk ook wel zo dat gij gedekt waart door uw diploma en achtergrond, om het overal ter wereld te kunnen maken. En dus moet ik daar niet al te romantisch over doen. Maar ik heb voor mezelf nu ook eens behoefte aan de oplossing van de vraag: ben ik zo goed of waardevol, dat ik met zeer beperkte middelen, zijnde alleen mijzelf, kan leven en zinvol zijn voor de mensheid, wetende dat dat niet moeilijk is, zie de clochards onder de bruggen en de landlozen in de ontwikkelingslanden, maar die zijn misbaar.
Wil ik misschien onmisbaar zijn? Baja zeker? Dat zal die vreemde kronkel zijn in mijn hoofd, die programmeringfout, dat virus dat mij verteert en waarvan ik besloten heb ik ze niet meer zal negeren ('t is niet belangrijk, 'k trek het mij niet aan, ... ).
Gij hebt die zingeving ook nodig, daarom wilt ge zoveel mogelijk kinderen. Maar zoudt gij niet beter dienen boek afwerken? Weet ge waarom ik dat zo soms denk? Op de tv zie je soms van die kunstveilingen waarop schilderijen worden verkocht, die vastgehouden worden door netjes geklede slaafkes met witte handschoentjes aan, en waarvoor uit de naad gewerkte commercieanten miljarden geven, terwijl de kunstenaar zelf in lompen rondliep en door iedereen geminacht werd. Dan denk ik, als ge op eigen kracht iets kunt maken, dat voor de toekomstige mensheid zo belangrijk is dat ze voor die dingen musea bouwen en alarm en vochtigheidsinstallaties, om ze goed te beschermen. Dat is nogal iets anders dan kindjes te hebben gemaakt.
Dus: maak dat boek. Denk eraan dat bibliotheken over heel de wereld uw naam zullen in stand houden. Die naam, waarvan gij tegen N. zei: ge moet er fier op zijn.
Ik heb wel geen PC maar ik heb wel al een e-mail adres dat ik met mijn inlog code overal kan opvragen en een website, die nog niet bestaat, maar later een fotografisch verslag zal geven van "the making of Fredje" en alwaar mijn schilderijen kunnen besteld worden terwijl ik aan een blank strand bruine mulatten van mijn pina colada's en caipirinha's moet wegslaan.
Computer dealers may change the command which reads "Press Any Key" to "Press Return Key" because of the flood of calls asking where the "Any" key is.
Technical support had a caller complain that her mouse was hard to control with the dust cover on. Turned out, the "dust cover" was the plastic bag the mouse came in.
A man called a technician complaining that the system wouldn't read word processing files from his old 5" diskettes. After trouble-shooting for magnets and heat failed to diagnose the problem, it was found that the customer had labeled the diskettes and then rolled them into the typewriter to type the labels.
Another customer was asked to send a copy of her defective diskettes. A few days later, a letter arrived from the customer along with Xeroxed copies of the floppies.
A technician advised his customer to put his troubled floppy back in the drive and close the door. The customer asked the tech to hold on and was heard putting the phone down and crossing the room to close the door to his office.
Another customer called to say he couldn't get his computer to fax anything. After 40 minutes of trouble-shooting, the technician discovered the man was trying to fax a piece of paper by holding it in front of the monitor screen and hitting the "Send" key.
An exasperated caller couldn't get her new Computer to turn on. The tech asked if she had plugged it in. She had. The tech asked her what happened when she pushed the power button. Her response was, "I pushed and pushed on this foot pedal and nothing happens." The "foot pedal" turned out to be the computer's mouse.
See this story: Caller: Hello, is this Tech Support? Tech: Yes, it is. How may I help you? Caller: The cup holder on my PC is broken and I am within my warranty period. How do I go about getting that fixed? Tech: I'm sorry, but did you say a cup holder? Caller: Yes, it's attached to the front of my computer. Tech: Please excuse me if I seem a bit stumped; it's because I am. Did you receive this as part of a promotional at a trade show? How did you get this cup holder? Does it have any trademark on it? Caller: It came with my computer. I don't know anything about a promotional. I just has "4X" on it. At this point, the tech had to mute the caller because he couldn't stand it. The caller had been using the load drawer of the CD-ROM drive as a cup holder and had snapped it off the drive!
Mijn dochter heeft zich weeral verzoend met "Goud" gisteren, toen ze kampioen is geworden van de Schoolspelen van de Stad Recife. Ze is nog altijd twaalf jaar (ze wordt dertien in Januarie) en had beslist deel te nemen aan de jaarlijkse kampioenschappen bestemd voor meisjes vanaf dertien tot en met veertien. Beneden volgt een foto van haar bekroning. Eigenaardig was het dat ze, toevallig, ook aan het "lijden" was van haar eerste "maandelijkse" dag. Meer strijdlust, onmogelijk!
Twee weken daarvoor was ze ook al "Goud" geworden gedurende een ander kampioenschap, betwist tussen de beste atleten van de Staat van Pernambuco. Ook een foto daarvan, hieronder.
Dat was haar geschenk voor mij, op "Vaderkesdag".
Nochtans is het onmogelijk de boodschap te vergeten, gezonden door wijle mijne zoon Rudo Jr., op de laatste Vaderkesdag, vooraleer hij definitief afscheid heeft genomen:
Rio, 12/08/2000
"FELIZ DIA DOS PAIS!!!
Pai,
Estou escrevendo para lhe desejar um FELIZ DIA DOS PAIS. Que você saiba que você é muito importante para mim e que tenho aprendido muitas coisas ao longo dos meus 23 anos de existência ao seu lado. A principal delas é como ser um homem simples e honesto, virtudes excelentes!!!! Que Deus (mesmo que você näo acredite) possa estar te dando saúde tanto no corpo como no teu espírito para que você viva uma vida maravilhosa. Deus é bom demais, tante que me deu uma familia abençoada...
Com amor,
Junior"
Mijn antwoord, de dag daarop:
Recife, 14/08/2000
"Rudo Junior,
Gostei, é claro, da sua mensagem de ontem. Achei que você exagerou de propósito ao mencionar que fiquei ao seu lado durante 23 anos. Por um instante me passou pela cabeça que você estava me gozando. Ou entäo que você queria se mostrar benevolente para comigo. Mas de fato eu sempre esteve perto de você, menos fisicamente, é claro (por motivos que um dia pretendo explicar, se você se mostrar interessado em saber, ou entender), mas mais espiritualmente, torcendo de longe, contando com a sua resistência e a sua determinação, características estas que você herdou de nos, querendo ou não, em similaridade a outras características de ordem física que você não queria, com certeza, mas que também herdou e que lhe fizeram sofrer, ou melhor, curtir, num fogo brando e continuado, para poder nascer uma pessoa mais apurada, no final.
Passam pela minha cabeça, a cada vez que penso em você (e que nunca deixarão de voltar), imagens de você sentado no meio-fio da rua, sozinho por dentro e por fora, esperando com aparente paciência alguém chegar para poder subir para a casa e, em tempos mais remotos, e ainda mais duras para um pai vivenciar, você sentado na janela da varanda, olhando para o chão, questionando o porque da sua existência. 0 que eu não recebi na minha juventude, também não consegui transmitir para você, pelo menos não explicitamente, por muitas razões, nenhuma delas justificável.
O que a sua mãe lhe deu em abundancia, fui obrigado a maneirar, para compensar. 0 contato pessoal a qualquer hora e por qualquer motivo. A pressão para exigir o amor. 0 controle de perto e a vontade de dar tudo de uma só vez de um lado e do outro, o ausente, o distante, a falta do carinho e do afeto de uma pessoa que parece que lhe deixou no abandono. Nisso, tenho que admitir, tive mais sorte, nascido numa família com muitas crianças. Você, infelizmente, não teve irmãos de sangue para ajudar a baixar a pressão. Me tranqüilizei, sem poder eliminar de todo o sentimento da culpa, ao saber que a Suely estava lhe permitindo a se proteger debaixo das asas dela, cobrindo-lhe com o calor da família unida que você não tinha na sua própria casa. Não vai ai nenhuma critica a tua mãe, pelo contrario, ela é um caminhão de amor eterno, mas de fato isto aconteceu e não havia qualquer solução disponível, que não fosse artificial ou insincera. Olginha e Paulinho são os seus irmãos de verdade e está faltando uma oportunidade de agradecer a Suely concretamente.
Acho que, tendo vencido esta etapa mais difícil, sem deixar nenhuma sombra de duvida quanta a sua capacidade de reação e a sua força de vontade, daqui para frente (e não é porque eu estou lhe dizendo), você terá uma vida mais tenro e gratificante, com menos cantos e menos quinas e com mais harmonia e satisfação. A musica em geral, os seus livros (você tem?) e o trabalho na sua Igreja também, está claro, alem de um amor crescente, serão companheiros importantes para você, porque a luta de qualquer maneira continua. Ela só ficará cada vez mais clara diante dos seus olhos para lhe mostrar o seu destino final.
Dei uma olhada naqueles apresentações de cursos avançados em gerenciamento oferecidos por Universidades Europeus, enviadas pela Nara e o que mais me chamou a atenção foi o do instituto Vlerick, em Gent, um dos mais conceituados na Europa nesta área e que, no final lhe dá um diploma de pósgraduação em IMBA (International Master Business Administration). 0 curso é em inglês e com certeza você passaria a aprender holandês e francês também pela necessidade de comunicação. 0 Mark, que está aqui, elogiou muito o curso.
Juninho, obrigado mais uma vez, um abraço forte e continua de pé, olhando para frente.
Para o seu governo e o da Hilma (que já ajudou muito, graças à Deus), o G. e a Nara chegaräo no Rio, procedentes de Säo Paulo, no próximo dia 12, às 18h40, pelo voo 4174, da VASP.
Eles partiräo para a Bélgica no dia seguinte, dia 13 portanto, com a Ibéria decolando às 15h10. Deverão estar no aeroporto duas horas antes. 0 numero do voo é IB6800.
Se você náo tiver nenhuma festa para ir, nem nenhum aniversário e nem táo pouco nenhum ensaio e também náo precisar de ir para a academia, a aula de mûsica e a Igreja, talvez, quem sabe, poderia cuidar deles? Se Deus quiser e ele há de querer!
Avisa e pergunte para a sua mäe, que tem muito mais coisas para fazer e consegue fazer, caso um outro obstáculo Ihe impede de colaborar.
Eigenaardig, maar praktisch alle vrouwen vermoeden dat hun opgemaakt "haar" de man van hun dromen zal bekoren. Ze zijn bekwaam, daarvoor, uren lang bij de kapper te zitten kletsen, babbelen en lasteren, honderden nieuwe chemische producten te testen, proberen en aan te kopen, onder andere om meer natuurlijke golven in hun pruik te bekomen, ze licht en wapperend in de wind te kunnen demonstreren, ze te versterken, dunner en fijner te maken, ze te hydrateren, te "voeden" en de punten levenderig te maken, de kleur te veranderen, de permanente aan te passen, een beetje hier te knippen, een beetje daar te vermenigvuldigen, de stijl te veranderen, de mode te volgen, de geur te verbeteren (vrouwen kweken de ongelooflijke gewoonte aan hun "haar" te rieken, net alsof ze aan hun vingers rieken wanneer het toiletpapier onvrijwillig is gescheurd), het haar uit te rekken, te plooien, te kraken en het effect van een vorig chemisch product te bestrijden, minder haar te verliezen, het rapper te doen groeien, de aanwezige luizen volledig uit te roeien, hun haar te verkrachten, te buigen en te misvormen, terwijl strevend naar een "haar"-clone van iemand die ze onlangs op het Tv-scherm hebben weten te bewonderen, om zo de frisse mannen te kunnen verzekeren dat ze met hun "haar" veel verder zullen geraken dan de kletskoppen van hun vorige verhouding. Ze deinzen niet terug hun eigen salaris daarvoor volledig te verbruiken, weg te smijten en te verbrodden, plus nog de helft ook van het salaris van hun heilige vader, onschuldige broeder en/of ongewaarschuwde bastaardzoon.
Nochtans heb ik, na een halve eeuw ervaring, maar één enkele man ontmoet die vooraleer stiekem te loeren naar haar, respectievelijk, achterwerk, boezem, benen, mond, neus, lippen en tanden, een blik heeft gegund aan de nieuwe pruik die ze aan het inhuldigen was en er zelfs bijna blind is van geworden.
De ontzettend grote meerderheid van de mannen (homo's niet inbegrepen) heeft uiteraard geen enkele interesse in het haar van een vrouwmens, tenware om vast te stellen, in een oogwenk, of ze een brunette is, een rosse of een blonde en dat feit dan, daarna, terwijl ze de onderste pruik in twee delen aan het splitsen zijn, wel nog ne keer te willen bevestigen, om er zeker van te zijn dat ze weeral eens niet in de luren gelegd zijn geweest.
Waarom dus die enorme investering?
Wie beweert dat mannen en vrouwen gelijkaardige en gelijkwaardige schepsels zijn? Wie gaat er, in Gods naam, met "haar", naar bed? Velen verkiezen zelfs een handdoek over het harig aangezicht te leggen om niet in de ogen van het slachtoffer te moeten kijken, op de meest indringende momenten.
't Is eigenlijk juist omgekeerd, zelfs het "haar", dáár, is volledig overbodig, net zoals de baard, de snor of het haar in de neus en de oren van de man, waar er alleen maar vuiligheid van eender welke oorsprong blijft aan kleven. Beter zonder haar dus, dan mét.
"Haar" is, overigens, een duidelijk bewijs dat we allemaal van de apen afkomstig zijn. Toen ik zelf nog jong was had ik het ook in mijn hoofd geprent dat ik harig moest zijn om modern te lijken, tot op den dag dat een psycholoog mij heeft uitgelegd dat behaarde mensen, vooral met een baard, een moustache en een donkere bril, zichzelf voortdurend trachten te verschuilen, dat ze bang zijn zichzelf te onthullen en dat ze verkiezen onopgemerkt hun eng leventje te lijden.
Men zal, binnen enkele jaren, de harige mensen, "Neo-Neanderthalers" noemen, want dan zullen de onbehaarde mensen, mannen en vrouwen, vollop in de mode zijn. Hoge voorhoofden, belangrijke neuzen, opmerkelijke oren en kuise monden, zullen het duidelijk bewijs zijn van virielheid, intelligentie, moedigheid, vooruitstrevendheid en ferm karakter. In compensatie, behaarde mensen, als geniepigaards, schijters, onvolwassen en groene schaduwen van wat ze geweest zouden kunnen zijn, hadden ze zich verlost van diene ballast: het haar van de oerdommigheid.
Toch wel, jazeker, er zijn uitzonderingen die de regel bevestigen, maar de teerlingen zijn nu al geworpen: de onbehaarde mensen geraken verder.
In dit verband herinner ik mij nu een collega van het werk, de manager van ons kantoor in Brasilia. Hij was een gezapige vijftiger, ietwat aan de mollige kant, een bril met dikke glazen gebruikend en een mond die op de "spleet" van een vrouw geleek. Hij was gehuwd en had twee (of drie) kinderen. Gedurende een bepaalde reis naar Brasilia, toen we in zijn auto hadden plaats genomen en hij me, van de luchthaven naar het hotel, aan het voeren was, daalde hij ietwat vertrouwelijk, de toon van zijn stem, terwijl hij me uitnodigde zijn verse minnares te leren kennen, diezelfde avond nog, tijdens een speciaal daarvoor voorbereid avondmaal. Hij vervolgde, nog geheimzinniger doend, dat ze een overweldigende en weelderige kop "haar" bezat, die mij terstond zou doen smelten van de goesting...
En waarlijk, ik heb ze diezelfde dag nog ontmoet, heb tersluiks eerst haar overweldigende poepe nagegaan (te groot om er één enkel bed mee te delen), dan haar weelderige boezem, waar een man zich kan in verdrinken als hij zat is, of plat geslagen worden als hij er ruzie mee gemaakt heeft, haar dunne beentjes op hoge hielen, zoals een omgekeerde piramide, haar gulzige mond, brede neusgaten, dikke lippen en onregelmatige tanden... allemaal te veel om nog op haar "haar" te willen letten en hij me aandringerig in mijn buik bleef stoten: "ewel en wat zegde nu, heeft ze geen prachtig haar??"
't Heefts niets geholpen om mijn enthousiasme op te pompen, maar ik moet eerlijk bekennen, hij was wel degelijk verliefd op haar "haar", want de rest was de moeite niet waard om er een familiedrama mee te veroorzaken. Ik heb ze nog verschillende andere keren ontmoet en waarlijk, hij heeft zich laten scheiden van zijn vrouw, zijn kinderen zijn hem beginnen haten en haar "haar", dat heeft hem de opbrengst en de spaarpot van dertig jaren werk gekost..
Jodentruc's niet, hé! "Smart thinking", wel. Wat bedoelt ge met het dubbele van het gemiddelde? Ge hebt het niet goed verstaan, natuurlijk. Mijn voorstel is: ene frank méér dan de gemiddelde verkoopsprijs, voor twee schilderijen. Of beter, ene euro, want de "Frank's" zijn uit de mode. Gedaan met de Frank's en leve de Euro's en de Sombra's (de aandelen van de firma "Sombra en Dochters" staan heden nog laag, maar morgen kunnen ze ineens rap stijgen. Wie weet? Dalen kunnen ze niet méér, in alle geval).
Maar ik ben wel degelijk twéé schilderijen aan het bestellen! Ligia zei gisteren nog: "Liefste Rudootje, afhangende van de afmetingen en de prijs van de schilderijen kunnen we er misschien nog twee andere bij kopen ook. Zo kunnen we alle kale muren van het huis in Gent bedekken".
Ligia is niet helemaal bij haar verstand, vermoed ik. Ge moet er niet op letten. Ze denkt dat uw schilderijen anderhalve meter breed zijn, bij een meter hoog. Het schaap.
Let op, tegenwoordig moet men wel veel aandacht schenken aan publiciteit. Absoluut nodig om succes te oogsten in uw kunstrijke verdienste. De fuivers en excentrieke kandidaten maken meestal veel lawaai en krijgen dus ook een betere kans in de journalistische wereld. Een goed opgerolde moustache, met de punten naar bovén gericht en een minachtende blik, zijn essentieel. Uw schaarse haartjes verward op uwen blinkende kletskop laten pronken, een dikke boek onder de oksels schuiven (met grote letters want oudere kunstenaars zien meestal niet zó goed nemeer, maar ze willen wel gene bril dragen om niet op een boekhouder te gelijken), korte en nerveuze stapjes zetten, enfin, een beetje excentriek zijn, kost niets...
Spijtig dat ge gene Jood zijt, maar misschien zoudt ge toch één van die typische klakskes moeten gebruiken, gewoonweg om verwarring te stichten. Meestal helpt ene Jood de andere en alleen zij hebben geld in overvloed om het in de kunst te kunnen besteden. Tenandere alleen Joodse orkestenleiders, beenhouwers, artiesten en schrijvers zijn succesvol. Waarom koopt ge geen kandelaar met zeven kaarsen en zet ge die vóór uw venster? Of laat ge uw baard groeien tot aan de navel. Zwarte kleren en puntige schoenen helpen ook, of klagend staan klagen aan de klaagmuur (zegt de ene Jood tegen de andere: ik mag niet klagen), enkele overbodige Palestijnen om "zeep" helpen (ze zijn, in feite, aan het overwegen of ze niet allemaal overbodig zijn en ook aan het beslissen of het de moeite niet is de grenzen van het Joods land uit te rekken tot aan Egypte, aan de ene kant en tot aan Rusland, aan de andere kant) en met oervaste overtuiging zweren dat de oplossing geopperd door de Vice-President van Brazilië, om één van de Staten in de Verenigde Staten op te kopen en er daar het (nieuwe) beloofde land van het Joodse volk van te maken pure onzin is, want daar bestaat geen enkele Palestijn die gepest zou kunnen worden....
Jaja, ik weet het, zonder lawaai geraakt men nergens. 't Is daarom dat ik zeg: verlaat uw eenzaam kamertje en schilder in de open lucht. Op uw eigen pleintje eerst, maar dan ook op de Vismarkt en snij een stuk stof uit uw lange broek, daar waar hij uw gat bedekt, zodat de blote billen de aandacht trekken van de voorbij passerende maagden en zij, geërgerd, de politie roepen (en ook de brandweer om hun vlammend vuur te blussen) en ook de reporter van de Gentenaar die uw foto op de eerste bladzijde van de krant zal zetten met de titel: "Schande op de Vismarkt" wat de haat zal verwekken van de helft van de bevolking, maar de liefde, van de andere helft en zo de verkoop zal doen vlotten, zoals de opgestapelde kak in de dikke darm, zodat ge eerst een nieuwe voorraad schilderijen zult moeten voorzien, vooraleer verder te avanceren naar de Grote Markt van Brussel en eens zover, ik zelf nog weinig te doen zal hebben om mijn boek in grote hoeveelheden te kunnen verkopen, tenzij aan de reporter van de "Gentenaar" uitleggen dat ik de broer ben van dienen zot daar, op de Vismarkt...
Drie spreekwoorden, origineel in 't Portugees, vertaald in 't Vlaams
Terwijl we het toch over horoscopen, waarzegsters, tovenaars en heksen hebben, neetje, daar zit niets tussen voor mij. Ik heb het hier vroeger al eens geschreven: ik ben een doodgewone atheïst, dankzij God. Dus, voor al diene waanzin, oorsprong van ne hele hoop misverstanden, uitbuiting en zelfs misdaden, is er absoluut geen plaats in mijn leven. Ik zal daar nu, nochtans, niet blijven op áándringen, uit louter respect voor mijn goedgelovige vrouw die alle dagen vurig aan het bidden is om meer kinderen te krijgen, eigen of geadopteerde, terwijl we er nog kunnen voor zorgen. Ik heb al eens naar haar reeks uitgekozen namen zitten loeren en er zitten op zijn minst drie Joodse (namen) tussen. Wat een flater, Rudo...
Dat herinnert mij ook aan die reeks kettinggebeden georganizeerd door verschillende protestantse pastoors (die ik nog nooit eerder had gezien, maar duidelijk uit waren op tien percent van mijn wedde, zonder andere, speciale, vergoedingen en gunsten te minachten) toen ze mij uitnodigden in een kring, hand-in-hand, plaats te nemen, bedoeld om voor het leven van mijn zoon te preken, zingen en zeveren in de receptiehall van het publiek emergency hospitaal, waar hij tussen het leven en de dood hing. Ik ben niet in de kring gaan staan en heb niemands onnozele handjes vast gepakt, maar mijn eerste vrouw wel en Jezus Christus heeft daarom beslist dat die kleine gedomonstreerde interesse, vooral vanwege mijn part, niet genoeg was om zijn leven te redden. De aanwezige pastoors (ik weet niet hoe ze daar zijn geraakt en wie ze heeft geroepen, maar 't zal waarschijnlijk veroorzaakt zijn geweest door de ene of de andere geur die ze van verre hadden herkend, zoals de vliegen de stront, terwijl ik verrast, de afwezigheid van eventueel geinteresseerde priesters vaststelde) hebben op dezelfde dag van zijn dood nog, de zaktelefoon, een gouden ring en een gouden polsuurwerk, die aan mijn zoon toebehoorden en bewaard waren geweest door de verpleegsters, na het ongeluk, vriendelijk, door hen, de pastoors, van hen, de verpleegsters, opgeeist, om hun geleverde diensten te betalen (eerste les: "O perigo mora ao lado", wat betekent dat het gevaar van dichtbij komt).
Een vader die zojuist de helft van zijn leven heeft verloren vindt natuurlijk de kracht niet om tegen zulke onbenulligheden te protesteren en de pastoors, begrijpend, hebben daar, zonder enig teken van medelijden, gebruik van gemaakt. Nu vrees ik echter, dat ze allemaal toch wel zullen branden in de vlammen van het oneindig vuur in de hel, want het zijn onbeschaamde bandieten, in het algemeen en experte dieven, in het bijzonder.
Onverlet van deze belangrijke opmerkingen, die door Nonkel M. verder uiteen werden gezet met zijn solene "kzeggekik teese voor mijne reden", de andere "geestelijke" bronnen van mijn uitspattingen van waarlijke familieliefde waren, de logische manier van redeneren negerend, minder in Rumbeke en Roeselare te vinden geweest, maar wel in Laarne, onder de invloed van mensen, juist zoals hem, mijn lieve Nonkel M., maar ook van Schatteman, Annie, Medard en zelfs onze bekorende Tante D. Ze bedreven met genoegen en zonder daarvoor schuldgevoelens te koesteren, de dagelijkse zonden, zoals, in diezelfde volgorde, de onkuisheid, de ironie, de loomheid, de gulzigheid en de verleidelijkheid, maar ze zijn praktisch allemaal gestraft geweest net alsof ze doodzonden hadden gepleegd.
Komt de vraag, waarom juist heeft de eerste, Nonkel M., de laatste, Tante D., verkozen heeft om ermee te trouwen? Waarschijnlijk waren het haar vooruitstrevende en adembenemende borsten waar hij, een hoofd kleiner zijnde, zo goed kon aan zuigen terwijl ze in het portaal van Pépé's huis stonden te vrijen en te wrijven, daar, op dat vurig rood terrasje, terwijl zij tegelijkertijd de schatten in zijn broekzakken en in zijn onderbroek betastte.
Ze had niet gehaperd ook aan Nonkel A. (oudste broer van M. en mijn Peter) de genoegens van die indrukwekkende boezem te onthullen en die daardoor eveneens ook (tijdelijk) verblind was geweest, terwijl ze opperde dat "wat van beneden komt haar niet aanraakte" (les nummer twee: "o que vem de baixo, não atinge"), maar toen had ze zijn geheim wapen nog niet ontdekt, in zijn onderbroek, wat naar het algemeen gekende, derde, spreekwoord leidt, met name "tamanho não é documento" of "grootte is geen document".
Blijkbaar had ze hem naar één van die wat donkere serrekes, vanachteren in de bloemisterij, geloodst waar ze, zonder meer, aan zijn microfoon had gezongen, om de "maat" te evalueren. Wat later heeft Pépé haar verrast in de remise, terwijl ze Nonkel André gulzig op de lippen kuste en daar is de vierde (gratis) algemeen gekende uitspraak van afkomstig, met name, "chupar por tabela", wat overeen komt met "een piemel on-rechtstreeks pijpen" en wat verklaard waarom hij (Nonkel André), daarna, die geheime verhouding ineens abrupt heeft verbroken, klagend van haar "vreemd"-riekende adem.
AQUARIUS You have an inventive mind and are a progressive thinker. You also lie a lot and are inclined to be careless and impractical, making the same mistakes over and over. Everyone thinks you are a fucking jerk.
PISCES You have a vivid imagination and often think you are being followed by the CIA. You have some influence over your friends and people resent you for flaunting your power. Underneath it all you lack confidence and are generally a coward. Pisces people screw small animals and pick their noses a lot.
ARIES You are the pioneer type and have strong leadership tendencies, but you regard others with contempt. You are quick tempered, impatient and don't take well to advice. You are a prick.
TAURUS You are down to earth and persistent. You are determined and can work like hell. Most people think that you are a pig headed shit. You're probably a fucking capitalist.
GEMINI You are quick and intelligent - a thinker. People like you because you are bisexual, You are also a cheap bastard, expecting everything for nothing. Gemini's are notorious for thriving on incest.
CANCER You are extremely sensitive by nature and very caring. You are a wimp, You are hopeless at making decisions and that is why you will always be on welfare and you will never be worth a shit.
LEO Leo people are born leaders but most people think they are just pushy. Most Leo's are bullies. They are thick assholes who break down under honest criticism. Your arrogance is disgusting. Leo People are thieving bastards who kiss mirrors a lot.
VIRGO You are the logical type and detest disorder. This shitpicking makes your friends sick. You are cold and unemotional and often fall asleep while screwing. Virgo's make good bus drivers and pimps.
LIBRA Librans are lucky in employment and financial matters. You are the artistic type and have a difficult time with reality. If you are male then you are probably queer. Most Libran woman are whores. All Librans die of V. D.
SCORPIO You are shrewd in business and cannot be trusted. You will reach the pinnacle of success because of your total lack of ethics. You are a perfect Son of a Bitch. Most Scorpio people are murdered.
SAGITTARIUS You are optimistic and enthusiastic with a reckless tendency to rely on luck since you have no talent. Most Saggitarians are drunks or pot heads. People laugh at you a lot because you are always fucking things up.
CAPRICORN you are conservative and afraid of taking risks. You are basic chicken shit. There has never been a Capricorn of any importance, you should kill yourself.
