Iemand had me uitgenodigd voor een rondetafel vergadering en ik bewoog me, zonder aarzeling, naar de enige overgebleven, lege, stoel. Toen ik hem doelbewust achteruit trok om er langs van voren plaats in te nemen, merkte ik op dat er zich een “sacoche” op het zitvlak bevond, heel waarschijnlijk toebehorend aan de vrouw die er juist naast zat. Aangezien ze geen aanstalten maakte haar eigendom te verwijderen pikte ik, zonder medelijden, de “sacoche” op en zette hem achter haar stoel, op de grond. Ze steigerde, in een bokkesprong, op en dook daarna, als ’t ware over haar schat neer, die ze meteen optilde, net alsof hij daar onvermijdelijk besmet aan het geraken was. Ze richtte mij een afkeurende blik toe, maar het kon me geen barst schelen. Indien ze haar eigendommen echt wilde beschermen had ze beter de ruime plaats tussen haar kromme benen daarvoor aangewend. De heks. Later hebben ze mij ingelicht dat er hier een mythe bestaat dat, als een handtas op de grond wordt gezet, dat financieel ongeluk zal meebrengen aan de eigenaar ervan. Waanzin, natuurlijk.

Over bokken gesproken, een bok wordt hier als “bode” vertaald. Iemand die gebruikt wordt door de andere mensen om de schuld op zijne rug te schuiven, wordt dus de “bode expiatório” genoemd, wat overeen komt met “testa de ferro” (ik veronderstel, iemand die, net zoals een bok, een voorhoofd bezit van ijzer). Ik begrijp niet juist het waarom van deze ingewikkelde termen, maar ’t zal waarschijnlijk te maken hebben met een kudde bokken die een steile berghelling óp willen stijgen. De eerste moet de veiligste weg uitkiezen om de andere ongekwetst naar boven te leiden, maar als hij een stap in het valse zet en naar beneden tuimelt zal geen enkele andere bok daar over treuren. De volgende bok in de rij zal dan proberen een nieuwe en betere weg in te slaan. Eigenaardig is dat de algemene leider nooit opdaagt gedurende zo’n gelegenheden (een ezel struikelt geen twee keren over dezelfde steen, zegt men, maar aangezien we het over bokken hebben..??!!).

Het vlees van een bok wordt hier, in het noordoosten van Brazilië, uiterst geapprecieerd. Ik ben nochtans een (bijna) doorwinterde niet-vleeseter aan het worden en daarom werd één van mijn stamcafé's daar naar genoemd, i.e. Zé (van José) Bodinho (een klein bokje).

Een bok herinnert mij terstond aan de Staat van Paraiba (ze beweren dat alle mensen afkomstig van die Staat een plat hoofd hebben en ’t is eigenaardig, maar dat komt wel degelijk overeen met de waarheid, heb ik persoonlijk kunnen vast stellen). Feit is dat ge daar, in João Pessoa, hoofdstad van de Staat van Paraiba, niet kunt geraken, of ervan vertrekken (op de hoofdbaan, wel te verstaan), zonder verplicht te worden een “bijdrage” te leveren aan de verzamelde politie daar. Eerst vragen ze beleefd of ge misschien een rechter zijt (ik geef waarschijnlijk diene indruk, wanneer ze diep in mijn ogen kijken), of een officier van het leger, of misschien zelfs een politiecomissaries van een andere Staat en indien negatief op alle vragen, dan wordt ge, al wat ruwer, bevolen uit de auto te stappen, terwijl ze beweren dat ze drugs en wapens aan het zoeken zijn. In werkelijkheid zoeken ze de ene of de andere onnozelheid om te dreigen dat ze u naar het politiebureel zullen slepen, zodat ge uw reis (vakantie of werk) zult moeten onderbreken, tot ge bereid zijt hen een bijdrage te betalen om toch uw belangrijke reis voort te kunnen zetten. De politiemacht over het gehele land (militaire, burgerlijke, federale en autostrada politie), kunnen elkaar niet rieken, maar daar, in João Pessoa, zijn ze allemaal vriendjes onder elkaar en verdelen ze, in gelijkwaardige stukken, broederlijk, alles wat er op een dag verzameld is geweest...

15-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

14-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Heel in het begin van mijn verblijf, hier in Brazilië, was ik wel ietske gevoeliger voor het probleem van de bedelaars, vergeleken met nu en was ik vlugger bereid, vrijwillig, enkele centjes voor dat goede doel op te offeren. Ze zijn, de bedelaars bedoel ik, net zoals God, overal aanwezig en ge verschiet uzelf bijna een bult als ze u onverwachts bij de elleboog grijpen. Ze kunnen zowel eenzame bedelaars zijn, meer op paria’s gelijkend (die eigenlijk niemand lastig vallen, verkiezend uit de vuilnisbakken hun eten te peuteren, terwijl ook verschrikkelijk vervuild, niet beschaamd zijn met een half ontbloot achterwerk rond te tjolen, overmeesterd door de vlooien, luizen en andere bloedzuigers, overal verspreid over hun mager lijf), of zowel leven ze in benden, waar er voortdurend nieuw leven, aan de lopende band, wordt verwekt, gereed om dat zalig beroep, voor eeuwig lang voort te blijven garanderen.

Vooral die laatste, in groepen van twintig/dertig personen verzameld, zijn professioneel gevormd en durft ge, net zoals met de dronkaards of de hoeren, er naar loeren dan zijde meteen hun nieuwste slachtoffer. Zoals in onze eigen gemeenschap worden ze geleid door de sterkste, de onmeedogenlooste en de valste van de mannen, die ook altijd de nuchterste is om geen onverwachte aanvallen te hoeven te vrezen. Hij laat niet toe dat andere mannen zijn vrouwen bepotelen, tenzij hij al bevredigd is.

Ze doen alles om indruk en compassie te verwekken en sommige bezitten zelfs geen enkel fysisch gebrek, maar doen net alsof. Vooral de moeders gebruiken hun eigen kinderen en ook die van de anderen, waarvoor ze “huurgeld” betalen, om medelijden te kunnen verwekken. Ze verzamelen zich ' s avonds ergens onder een markies van een gebouw, pissen, kakken, vogelen en poepen in overvloed, slapen, meestal, op een stuk van de krant “Financial Times” en ´s morgens vroeg wenden ze zich naar hun werkplaats, een kruispunt, ook gehuurd, waar ze hun masker van "triestig gezicht" aantrekken, zelfs proberend enkele traantjes te produceren, maar laten niet na hun eigendom met handen en tanden (weinige) te verdedigen, andere bedelaars verdrijvend en daarvoor luid scheldwoorden aanwendend.

Eenmaal ge iets gegeven hebt bekomen ze, wat ze hier noemen “verovert recht” wat betekent dat ge vanaf dat ogenblik verplicht zijt alle dagen uw handen in de zak te steken en doet ge dat niet, dan mag hij terstond een vieze tote trekken, zijn tong uitsteken en u nawijzen, om aan iedereen te tonen dat ge niet vertrouwbaar zijt. Ik herinner mij een oud madammeke dat jaren lang, dagelijks, met een traan in haar ogen, een aalmoes heeft overhandigd aan een bedelaar op een kruispunt, waarvan ze durfde zweren dat hij lam was (hij bewoog zich voort op een plankske, met rollewielekes), tot ze hem, op een bepaalde dag, ontmoet heeft in een café, rond huppelend op één been terwijl hij het andere over zijn schouder had gezwaaid, vloekend en drinkend tot het bier uit zijn oren stroomde. Sedertdien heeft ze hem niets ne meer gegeven en sedertdien, nog ne keer, wenst hij haar naar de hel, iedere keer ze passeert aan zijn kruispunt...

13-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Miller Brewing Company
Milwaukee, Wisconsin 53201

Dear Sir or Madam,

For nearly six years, I have been a faithful drinker of MGD. For these past years, I have come to expect certain things from Genuine Draft. I expect that whenever I see that gold can of MGD, I am about ready to enjoy a great, smooth brew. But wait! Sometime around the first of the year, my beloved MGD changed colors, so to speak. That familiar gold can was no longer gold!

Knowing that I am, by nature, somewhat resistant to change, I forced myself to reserve judgment on the new can design. Gradually, I grew to appreciate the new label. That was until about May of this year. That was when I discovered (empirically) that I really didn't like the new design. Further investigation of the cause of my distress resulted in the following observations:

Your cans are made of aluminum.

Aluminum is a great conductor of energy.

Your beer is commonly consumed outside, and thus, the container may be exposed to sunlight.

Sunlight striking the can causes radiant warming of the surface of the can.

The resultant heat (energy) is transferred through the aluminum, by conduction, to the contents of the can (the beer).

Warm beer sucks.

This is a process that can be observed in just about any beer. However, this process is significantly accelerated in MGD because you painted the damn can.... black!!!

Who was the rocket scientist that designed the new graphic for the can and implemented the change right before summer? Granted, this process may not be real evident up there in Wisconsin, but down here in Oklahoma where the summers are both sunny and hot, this effect is quite a problem. There's no telling what the folks in Texas and Arizona are having to put up with. Knowing that you would probably not address this issue unless you had firm evidence of a problem, I and several other subjects conducted extensive experimentation. The results of these experiments are listed below.

The experiments were conducted over two days on the deck next to my pool. The study included seven different types of beer (leftovers from a party the previous weekend) that were initially chilled to 38 (and then left exposed to sunlight for different lengths of time.) These beers were sampled by the test subjects at different intervals. The subjects, all normally MGD drinkers, were asked at each sampling interval their impressions of the different beers.

The length of time between the initial exposure to sunlight and the point where the subject determined the sample undrinkable (the Suck-point) was determined. The average ambient temperature for the trials was 95 degrees F.

It was evident that the color of the can directly correlates to the average suck point, except for Coors which was pretty much determined to suck at any point. It is to be hoped that you will consider re-designing your MGD cans. All beer drinkers that are not smart enough to keep their beer in the shade will thank you.

Sincerely,

Bradley Lee
Beer-drinker

The Miller response appears below. They have had a lot of fun with this guy's letter. Enjoy. . .

Dear Bradley Lee,

Thank you for your letter and your concern about the MGD can color as it relates to premature warming of the contents. Like you, we at Miller Beer take beer drinking very seriously. To that end, we have taken your letter and subsequent experiment under serious consideration.

Outlined below are our findings and solution to your problem. May we add that we have had similar letters from other loyal beer drinkers, mostly from the Southern United States.

First, let us congratulate you on your findings. Our analysis tends to agree with yours regarding Coors. It certainly does suck at about any temperature. Now, it was our intentions when redesigning the MGD can to create better brand identity and brand loyalty. Someone in marketing did some kind of research and determined we needed to redesign the can. You will be pleased to know, we have fired that idiot and he is now reeking havoc at a pro-gun control beer manufacturer. The design staff working in cahoots with the marketing idiot was also down-sized. However, once we realized this mistake, to undo it would have been even a bigger mistake. So, we took some other actions. From our market research, we found a difference between Northern beer drinker and Southern beer drinkers.

Beer drinkers in the South tend to drink slower than beer drinkers in the North. We are still researching why that is. Anyway, at Miller Beer, it was never our intentions to have someone take more than 2.5 minutes to enjoy one of our beers. We pride ourselves in creating fine, smooth, quick drinking beers and leave the making of sissy, slow sipping beers to that Sam guy in Boston.

However, it is good to know that you feel our Miller Lite can last as long as 6 minutes. However, may we suggest in the future you try consuming at least two in that time frame. From your letter, we had our design staff work 'round the clock to come up with a solution that would help not just MGD but all our fine Miller products. We hope you have recently noticed our solution to your problem. We found that the hole in the top of the can was not big enough for quick consumption. So, we have now introduced the new "Wide Mouth" cans. We hope this will solve all your problems.

Might I also suggest that if you want to get the beer out of the can even faster, you can poke a hole on the side near the bottom, hold your finger over it, open the can, tip it to your mouth and then pull your finger off the hole. This is a common way to drink beer at parties and impress your friends. This technique is known as "shot-gunning". You should like the name.

Again, thank you for your letter and bringing to our attention that there might be other beer drinkers taking more that 2.5 minutes to drink our beers. Let me assure you that I am having our advertising department work on campaign to solve this problem, too.

Sincerely,

Tom B. Miller
Public Relations
Miller Brewing Co.

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Op het werk hier in Recife had ik een collega waarmee ik redelijk goed overeen kwam. Alhoewel we politiek gezien antagonistische opinies koesterden vonden we allebei genoegen in onze vriendschappelijke verhouding. We passeerden uren discussiërend over ne hele hoop voorvallen, situaties en vergaderingen gedurende onze vele reizen, samen, in het noordoosten van het land, wanneer we bekwaam waren verschillende zaken af te sluiten. Een uitstekende verkoopsman, intelligent en boeiend. We schrokken er niet voor terug uren te zitten drinken in een café of een restaurant, na ons middagmaal verslonden te hebben, meestal bestaand uit een half, simpel, kieken, zonder verdere onnodige ingrediënten, broederlijk gedeeld, terwijl we het te weinig voedsel compenseerden met overvloedige drank. Gelukkig was hij nog lelijker dan ik, zodat ik me in de leidende positie bevond. Het enige wat me nogal tegen stak was het feit dat hij na het eten zijn tanden zorgvuldig reinigde, één na één, met een houten tandenkotertje dat naargelang het werk vorderde, alsmaar natter en vuiler werd en wat verschillende minuten in beslag nam, waar hij zich absoluut niet voor geneerde, alhoewel het mij de kriebels gaf, vooral waneer er enkele verwijderde brokken in mijn bord belandden.

Het betrof zich om een typische afgevaardigde van dit part van het land waar de mensen meestal mager zijn en taai en soms zelfs onverteerbaar. De gemiddelde grootte van de mensen hier is kleiner dan die van de rest van het land (er bestaat hier ook veel meer honger en de bijbehorende ondervoeding) maar de ietwat grotere exemplaren beschikken meestal over kameelvriendelijke benen, terwijl de kleinere gediend zijn met bokaardige exemplaren. Ze zijn allemaal, nochtans, uiterst vriendschappelijk en bereidwillig als het er op aan komt. Misschien een beetje te traditioneel en te ouderwets, voor mijn vooruitstrevende opvatting.

Feit is dat ik me langzamerhand aan het hechten ben geweest aan zijn aanwezigheid en zijn aandacht, want hij kon zowel argumenteren als luisteren. Zoals de meeste afgevaardigden van dit part van het land worden de ziekte en de dood met minder bezorgdheid behandeld en waarlijk zijn gezondheid begon, na enkele jaren zonder zorgen, rap af te takelen, terwijl hij toch nooit tekens gaf van ontreddering en wanhoop.

Eens het filiaal van de firma hier opgedoekt werd, zodat ik helemaal alleen ben achter gebleven, werd ons contact met de tijd schaarser en op den duur ontmoetten we elkaar alleen maar, somtijds, terwijl hij lange wandelingen ondernam op het strand. Hij begon te lijden van diabete, werd geopereerd aan zijn hart, leed van zijn ogen en had hoge bloeddruk, maar bleef glimlachen terwijl hij, bewust, beweerde dat het leven nu eenmaal zo was. Zoals altijd gebeurt in zo’n gevallen, blijven de ietwat gezondere mensen afwezig wanneer de vrienden hen het meest nodig hebben en zo is het ook gebeurd met mij. Vooraleer ik mij schuldig begon te voelen kreeg ik het nieuws van zijn vrouw dat hij, opeens, gestorven was.

Op de begrafenis (ik kan op één hand tellen hoeveel keren ik in mijn leven naar een begrafenis ben geweest, inclusief diegene van mijn eigen zoon, waar ik niet bekwaam ben geweest één enkele traan te laten vallen) ben ik in de eerste rij gaan staan als postume huldiging, terwijl mijn dochter naast mij plaats nam. De heersende stilte is maar verbroken geweest toen ze opeens luid schreeuwde, zodat iedereen zich naar mij omdraaide: Pa, ge zijt aan het schreien!

Ik heb me geduldig naar haar gewend en heb haar uitgelegd dat ik helemaal niet aan het schreien was, maar dat ik een valling had en dat de wind strak in mijn ogen waaide, wat ze deed wateren..

De dood is niet gemakkelijk nee, maar schreien is nog moeilijker...

11-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

10-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

09-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Vooral mijn directeur had, gedurende verscheidene jaren (we waren toen nog in de vroege jaren zeventig), geïnsinueerd aan zijn vriend en bridgecollega (waarin hij, mijn directeur, ooit eens kampioen is geweest) Roberto Marinho, eigenaar van de krant “O Globo”, in Rio (plus andere belangrijke communicatiemiddelen, verspreid over het gehele land) dat hij eindelijk de knoop moest doorhakken en definitief beslissen “offset” te gaan. Deze beslissing is er maar gekomen gedurende een reis naar São Paulo, waar Octavio Frias, eigenaar van de krant “Folha De São Paulo” hem trots zijn recente offsetinstallaties had getoond en daarna, in zijn zetel zakkend, nonchalant zijn schoenen had uitgetrokken en ze over zijn schouders geslingerd, natuurlijk met de bedoeling indruk te maken, terwijl hij uitschaterde dat hij, Roberto Marinho (een stijve mens die vooral van discretie en behoorlijk gedrag hield), moest stoppen zich alsmaar te masturberen.

En waarlijk, diene laatste uitspraak heeft hem, juist op tijd, op de beste weg gezet.

Terug in Rio bepaalde hij meteen een vergadering om over zijn nieuw project te spreken met onze directie. Die besliste, voor alle geval, mij mee te sleuren, om technische twijfels te kunnen beantwoorden. Aanwezig ook, op die vergadering (in de loop van de volgende maanden zijn er meerdere gebeurd) was de industriële manager van “O Globo”, Luiz Antônio De Sa Brandão, die toevallig ook de kozijn was van onze directeur, wat niet belette de eigenschappen van machines aangeboden door onze concurrenten (vooral MAN) aan te halen. We werden ontvangen in een piepklein wachtzaaltje waarin er zich geen enkel meubel bevond en waar men er zeker van was aandachtig bespied te worden, om bewust naar eigenaardige bulten en bubbels in de zakken, onder de oksels en onder de broekriem van eventuele bezoekers te zoeken, want hij, Roberto Marinho, officiële afgevaardigde van de rechts gezinden en vierde "macht" van het land, ferme verdediger van het Amerikaans regime, fel geïnteresseerd in het omverwerpen van linksgezinde bewegingen en aanstoter van de militaire machtsgreep, enkele jaren daarvoor, voelde zich wel een beetje bedreigd. Ik had geen enkele vreemde bult meegebracht, maar wederkerig zoekend naar vreemde bulten in zijn kostuum stootte ik onverwacht op een bult in ZIJN broek. Toen hij zichzelf neerzette in zijn ruime zetel viel het mij dadelijk op dat hij geen onderbroek gebruikte en dat zijn klootzak, daardoor, tot midden in zijn dij was neer gezakt. Allez, ik vond het echt eigenaardig dat diene klootzak zo laag was gevallen, terwijl ik, van de andere kant, zelfs geen glimp van zijn instrument opmerkte...

Die eerste vergaderingen leidden wel duidelijk naar een aankoop van een enorme (toen toch) machine (Goss Metroliner), uitgerust met achttien drukeenheden en drie vouwmachines, alles op een rij van ongeveer zestig meter geinstalleerd, terwijl twaalf meter hoog en drie meter breed, maar vooraleer we daar geraakt zijn is er nog een incident gebeurd, te wijten aan een misverstand over wat er juist allemaal en wat er niet, in de prijs was inbegrepen. Op dat bepaald moment had Roberto Marinho ineens zijn “beesten los gelaten” (“soltou os bichos”, in ’t Portugees) op onze lieve oude Harry Andree (Internationale Verkoopsdirecteur van Rockwell/Goss) die blijkbaar een beetje vals aan het spelen was, tot groot ongenoegen van Roberto...

Op dat ogenblik heb ik iets geleerd van mijn directeur, dat mij mijn eigen leven lang heeft blijven vergezellen (het betreft zich om een gevaarlijke fout, die één van mijn jongere broers, nog altijd, begaat). Hij, mijn directeur, had opgemerkt dat Roberto, zijn persoonlijke vriend, in zijn groeiende opwinding, op het punt stond iets verschrikkelijks naar het hoofd te slingeren van Harry. Meteen stond hij dus beslist recht en vroeg die vergadering onmiddellijk stop te zetten en ze ’s anderendaags, indien mogelijk, te hervatten, vooraleer hij, Roberto, iets zou zeggen wat hij niet echt bedoelde en er later, waarschijnlijk, spijt van zou koesteren, maar onmogelijk zijn eigen braaksel terug zou kunnen inzwelgen.

Deze intelligente aanpak is beslissend geweest voor de conclusie van de zaak en ik heb die waarschuwing in mijn eigen hoofd geprent, om zeker nooit iets dergelijks te begaan.

Mijn dwaze broer nochtans, heeft die les nooit geleerd en bedrijft ze (de fout) nog alle dagen, vooral als hij dronken is..

08-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

De krant “O Dia”, in Rio de Janeiro, is altijd een typische volkskrant geweest, net zoals, waarschijnlijk, “Het Volk”, in goed/oud Vlaanderen (waar ik intussen nooit ne meer iets van heb horen spreken). De krant was origineel opgericht geweest door ik weet niet wie precies, maar later gekocht door Chagas Freitas, Gouverneur van de Staat van Guanabara, zoals de Staat van Rio De Janeiro eertijds genoemd werd, toen de lange brug die nu de stad Rio De Janeiro met de stad Niteroi verbind, nog niet bestond. Vooraleer die brug ingehuldigd werd was Niteroi dus de hoofdstad van de Staat van Rio De Janeiro en de stad Rio De Janeiro hoofdstad van de Staat van Guanabara. Die verandering is de oorzaak geweest de belangrijkheid van Niteroi te verminderen.

Diene bepaalde Chagas Freitas was, zoals de meeste rijke mensen in diene tijd, niet gevormd in de universiteit maar wel door het leven en bezat honderden appartementen, verspreid over de gehele streek. Bovendien bewaarde hij, eerbiedig, honderdduizenden dollars in zijn verschillende valieskes. Niemand begreep precies hoe hij zo rap aan zoveel geld en eigendommen is geraakt, maar het zal wel geweest zijn door veel te werken, natuurlijk. Toen zijn gezondheid tekens gaf van vermoeidheid, besloot hij, vooraleer zijn hielen samen te slaan, zijn krant, die toen de grootste oplage van het land bezat (maar ook het kleinst aantal bladzijden), gedrukt in typografische machines en waar het bloed van de verscheidene dagelijkse moorden uit de eerste bladzijde zijpelde, te verkopen aan zijn lokale concurrent, Ary Carvalho, eigenaar van de krant “Ultima Hora”, ook in Rio De Janeiro (opgericht door Carlos Lacerda, een geniepigaard die verschillende regeringen heeft afgeperst) en medeoprichter van de nog huidige grootste krant van de Staat van Rio Grande Do Sul, “Zero Hora”. De zoon van Chagas Freitas, Claudio (een playboyachtig type) heeft, na de dood van zijn vader, die zaak nog getracht te kelderen, aanwendend dat hij, zijn vader, niet meer wist wat hij deed toen hij de krant aan het verkopen was, maar het is niet gelukt.

Ary Carvalho, nieuwe eigenaar dus van de krant “O Dia”, koesterde vooruitstrevende plannen in verband met zijn modernisering, waarvan hij de eerste bladzijde, doordrenkt met bloed, wilde verwijderen om er een middenstandsvriendelijke versie van te maken. Daarvoor was de overgang naar offset onvermijdelijk en werd hij verplicht zich naar ons te wenden, grootste en meest belangrijkste leverancier op dat gebied.

Het probleem bestond erin dat Ary, toen hij nog eigenaar was van “Ultima Hora”, zijn reputatie had verbrod bij onze directie die hem, als het ware, had beginnen te haten, omwille van een eerdere onderhandeling waarbij hij zich gecompromitteerd had een schuld van praktisch vijfhonderdduizend dollars, opgebouwd gedurende de aankoop van tonnen krantpapier, af te lossen in een bepaald aantal maanden en daarna zijn plechtig woord niet heeft gehouden. Mijn directeur had me daarom praktisch verboden verder contact met hem te blijven onderhouden.

Zonder acces aan onze firma, alhoewel nu eigenaar van de veel grotere krant “O Dia”, werd hij verplicht zich rechtstreeks naar de fabriek in de VSA te wenden, waar ze hem terug afkaatsten naar onze firma en daar sprong Rudo, noodzakelijkerwijze, tussenbeide. Ik kende al van andere oorlogen (hij was eerder onderhoudsmanager geweest van “O Globo”, ook in Rio) de door hem recent gecontracteerde industriële directeur en ingenieur Dennis De Oliveira, die me regelmatig verzocht hem raad te geven, om samen, de meest geschikte en de beste configuratie van de zich aan te schaffen offset drukpers te bepalen.

Tot het moment aanbrak om de zaak te sluiten.

Zoals gewoonlijk in zo´n belangrijke zaken, verzochten we de aanwezigheid van twee officiële afgevaardigden van de fabriek in de VSA, zijnde de verkoopsdirecteur (Harry Andree) en de andere een financieringsspecialist (Victor Pocius), want de klant had laten weten dat hij onmogelijk de aankoop contant zou kunnen betalen. Die eerste offset, double-width press (Goss Headliner Offset) koste ongeveer veertien miljoen dollars (ze hebben later nog twee keren andere machines besteld, iedere keer de vijftien miljoen dollars overschrijdend). Die specialist, die het onder zijn verantwoordelijkheid had genomen de financiering toe te staan, zonder enige garantie anders dan de eigendom van die machine, is later met alle eer ontslagen geweest wegens dat aanvaard risico), maar de aanwezigheid van onze directeur op die vergadering werd gewoonweg onvermijdelijk en het was daar waar het schoentje wrong. Hij is er niet aan ontsnapt en alhoewel ze praktisch geen enkel woord hebben gewisseld gedurende die vergadering, is de zaak toch afgesloten geweest... Dankzij Rudo!!

Eigenaardig is dat na de conclusie van deze eerste belangrijke zaak met “O Dia”, voorganger van twee andere belangrijke onderhandelingen, mijn directeur mij beleefd heeft voorgesteld de helft van mijn commissie af te staan aan zijn enige zoon, die toen pas aangeworven was geweest in onze firma, na een mislukte carrière op zijn eigen vleugels, in een andere firma en die toen nog lang niet genoeg verdiende om zijn familie te kunnen onderhouden.

En zeggen dat ik diene hulp nog ne keer heb moeten herhalen gedurende de aankoop van de tweede machine door “O Globo” (Goss Colorliner), waar mijn verdiende commissie ook gedeeld is geweest door twee, zonder tegen te hebben geprutteld...

´k Bennekik toch altijd een oneindig goeie mens geweest hé, vindt ge niet?

07-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Ze zaten verzameld (het was duidelijk dat niemand begreep hoe ze daar eigenlijk verzeild waren geraakt en nog minder waarom) rond een wankelend cafétafeltje op het voetpad, gedurende een hete zomernamiddag, terwijl de zon hun versleten benen verbrandde, niet beschermd door de schaduw van het overheersend zonnescherm.

Er bestond geen twijfel aan dat het zich om vier totaal verschillende personen betrof, waarschijnlijk toevallig op elkaar gebotst en elk met zijn eigen bekommernissen, gedachten en goestingen. Één ervan wilde duidelijk in het middelpunt van de belangstelling staan, terwijl hij luidruchtig aan zijn zaktelefoon tierde, zodat er weinig gelegenheid overbleef voor de anderen er enkele woorden tussen te foefelen. Zijn gesprek verliep als het ware zoals de ringer van een wekker. Hij begon met alle geweld, maar de kracht van zijn woorden nam geleidelijk af, tot hij zichzelf terug begon op te winden en daarna terug leeg liep. Een andere sprak voortdurend binnensmonds, zichzelf naar iedereen wendend, maar niemand schonk hem een glimp van aandacht. De onverschilligheid vaststellend probeerde hij interessanter te worden en vroeg opeens, zijn stem verheffend, of ze wel wisten dat hij het gehele land al lang kende. Omdat er niemand reageerde voegde hij er vervolgens aan toe dat hij zelfs de gehele wereld kende, stillekes vermeldend dat hij zijn zoon (heel waarschijnlijk jaren eerder) had bezocht in de VSA en zijn dochter (idem) in Portugal. Zo wist ik meteen dat hij alleen achter was gebleven en niemand verdere belangstelling in hem bezat, zodat hij verplicht was geweest op café te gaan en de gehele dag lang lauw bier te zitten opzuipen, waar hij een vanzelfsprekende hekel aan had, om toch ergens iemand aan de haak te kunnen slaan met wie hij, vooral, zijn hart zou kunnen luchten. Ietwat bezorgd dat hij misschien onbelangrijk werd geacht, bestelde hij meteen een stuk pizza dat hij persé met iedereen wilde delen, zonder succes nochtans, zodat hij de slappe, koude, boel zelf heeft moeten inslikken, zonder goesting.

De derde deed net alsof hij, vergeleken met de andere drie, het best in forme was en ook de knapste en fitste op zijn benen, maar hij was wel de dikste van de vier. Hij schonk echter geen werkelijke aandacht aan eender wie en maakte duidelijk dat ze zich gelukkig mochten beschouwen in zijn gezelschap te mogen verblijven.

De vierde staarde dwaas vooruit, zei niets, hoorde blijkbaar ook niets en zijn gedachten waren oneindig ver weg, misschien zelfs verder weg dan Bagdad.

Het bier werd rap warm en niemand dacht eraan een nieuwe fles te bestellen, waarschijnlijk ook omdat het geld wat krap zat en ze liever wat langer wachtten, tot één van hen het geduld zou verliezen en het initiatief nemen.

(Het is wel ne keer interessant te vermelden dat het alledaagse bier hier verkocht wordt in 600 ml-flessen, zodat iedereen beter uit dezelfde fles drinkt, vooraleer een nieuwe te bestellen. Het is ook gemakkelijk de buitenlanders uit een kring te vissen, want elk bestelt, zoals in Europa, zijn eigen fles, wat opvalt, in een heet land, waar het bier niet lang op de tafel mag blijven staan)

Feit is dat ik ineens vast stelde dat mijn toekomst zich aan het uitlijnen was. Net zoals die tientallen oude meneerkes, in het oude mannekeshuis van Melle (of was het in Peteghem?) in Oost-Vlaanderen, waar het krioelt van de oude peekes. Alleen aan de tafel, zonder iemand om er gedachten mee te kunnen wisselen, of iemand die bereid is te luisteren, tot ge aan het overlopen zijt van het opgestapelde bier en ook van de tranen en ge beseft dat het einde slechter zal zijn dan het begin, dat ook niet gemakkelijk is geweest, zonder te spreken over de rest en dat ge, zoals iedereen, aan het aftakelen zijt en absoluut niemand noch belangstelling zal koesteren in uw lelijk figuur, zelfs de hoeren niet en dat het misschien beter zou zijn rapper te beslissen, vooraleer ge trager zult sterven, van de eenzaamheid...

06-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

05-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

04-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Toen Mama aan Nonkel Fons mededeelde dat ze weeral eens zwanger van hem was en hem daarom hartstochtelijk uitnodigde op een geschikte naam te denken voor hun allernieuwste en vrolijkste kindje, in 1948, heeft hij onmiddellijk naar zijn woordenboek “Vlaams – Esperanto” gegrepen en daar een vertaling gezocht voor de volgende woorden die hem, juist op dat moment, in zijn gedachten spookten, terwijl hij vlijtig bezig was de beerput in hun huis, in de Spanjestraat Nº 29, Rumbeke, te kuischen:

wild; ruw; ongetemd; woest; ruig; kwaad; boos; razend; furieus; nijdig; vertoornd; spinnijdig; ziedend; toornig; kil; guur; chagrijnig; nurks; knorrig; korzelig; nors; schofterig; verbitterd; bitter teleurgesteld; felle; grof; platvloers; laag-bij-de-grond; vunzig; lomp; plat; schunnig; onderdrukt; opgekropt; verkropt; verbeten.

De naam die daar volledig mee overeen kwam was: "RUDOOTJE".

Gelukkig voor mij dat hij goed gezind was op dat ogenblik.

03-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Er bestaat geen enkel beroep dat vrij is van eigenaardige “serial” misdadigers. De meest recente, hier in Brazilië, behoort aan de klasse van de tandartsen.

Ik heb het al ne keer eerder gehad over onbekwame tandartsen die, net zoals “proctologisten” (medische specialisten die alles van uitlaatbuizen verstaan) er niet terug voor deinzen, zonder vooroordelen, dicht bij de stinkende adem (zij, van voren en de andere, van achteren) plaats te gaan nemen. Niet te verwonderen dat ze allemaal een eigenaardig karakter bezitten, de manier waarop ze zich zo hevig aan dat twijfelachtig beroep vast blijven kleven.

Feit is dat onlangs de ouders van een “speciale” jongen (de term "speciaal" wordt hier uitdrukkelijk als een figuurlijke representatie aangewend), van een jaar of twintig, een klacht hebben ingediend tegen een arts die alle tanden van hun zoon had verwijderd, zonder daarvoor eerst hun noodzakelijke goedkeuring te hebben ontvangen, terwijl het zich, in de oorspronkelijke versie betrof om de extractie van amper twee, ietwat aangetaste, exemplaren. Toen de familie van een andere patiënt, ook “speciaal”, de reportage had gezien op een plaatselijk Tv-kanaal, stelden ze verrast vast dat het zich om diezelfde dokter betrof, die enkele maanden voordien, een gelijkaardige procedure had aangewend, zonder hen daarover vooraf verwittigd te hebben, zodat ze ook verbaasd hadden geobserveerd hoe hun zoon tandloos, maar glimlachend van oor tot oor, uit zijn kliniek was gestapt.

Vandaag is er een derde geval bekend gemaakt, nogmaals met diezelfde tandarts en weeral met een speciaal kind.

Ik moet er aan toevoegen dat in de drie ontdekte gevallen, totnogtoe, alle tanden terug zijn gevonden geweest, zorgvuldig bewaard in een stukske krantpapier, praktisch allemaal in perfecte staat van onderhoud en gezondheid, duidelijk demonstrerend dat er geen enkele medische reden bestond voor hun respectieve verwijdering.

Eigenaardig is dat de betrokken ouders daar niet vroeger hebben op gereageerd, want ze waren sindsdien zelfs verplicht geweest additioneel geld te verspillen aan een splinternieuw, vals, gebit voor hun lievelingen..

Het lijkt erop dat de tandarts in kwestie, net zoals ik, fan is van een bepaald slurpend geluid. Ik zal het proberen te verklaren. Het is, nochtans, belangrijk eerst te vermelden dat ik gewoonweg weiger, in eender welk café of restaurant, een fles bier bediend te worden dat al open is als de kelner er aankomt. Ik ben, zoals hij waarschijnlijk, maar in een simpelere manier, verslaafd aan het fijn geluidje “piisssst’ dat ogenblikkelijk ontsnapt op het moment dat het metalen dekseltje van de hals van de fles wordt geperst, iets wat diene bepaalde dokter waarschijnlijk ook opwindend vind te horen, alhoewel op een wat doffere toon, misschien zoiets als “plooffft”, iedere keer er een tand uit zijn holte wordt gewipt en het opborrelend bloed een zuigtoon veroorzaakt.

In tegenstelling met mijn gemakkelijk te vervullen verslaving, kan hij, diene eigenaardige dokter, waarschijnlijk heel weinig vrijwilligers lokaliseren om aan zijn geheime, merkwaardige en zelfs bovennatuurlijke wens te voldoen en heeft hij blijkbaar zijn “speciale” klanten aangemoedigd hem die procedure toe te staan, met de uitleg dat ze er nog wat “eenvoudiger” zouden uitzien, zonder tanden...

Eeerrhh, gruwelijk!

02-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Zoals alle mensen die ietwat bewust zijn van hun uitwendige aantrekkelijkheid, stellen ze de aankoop van een bril zolang mogelijk uit, niettegenstaande het feit dat ze zonder leesbril (vooral), niets ne meer degelijk kunnen onderscheiden, tenware de seks georiënteerde dromen in hun slaap, natuurlijk.

Wij ook hier, thuis, hebben elk een nieuwe bril nodig en ik zelfs twee, zijnde één om ver en een andere, om dicht te kunnen zien. Daarom ook heeft God mij voorzien van een extra grote neus, zodat er nooit plaats zal te kort schieten, zelfs niet in het geval de wetenschap ontdekt dat ik beter weg ben met een Wc-bril. Mijn dochter heeft al verschillende keren laten ontsnappen dat ze een Papa met een kleinere neus zou verkozen hebben, had ze mogen kiezen, maar ik heb daar prompt op gereageerd dat een grote neus, net zoals een groot voorhoofd, bewijzen zijn van grote virielheid, plus natuurlijk ook intelligentie, in die volgorde. Niet alles wat groot is, nochtans, is een voordeel, zoals grote oren (voor absoluut verstaanbare redens) en grote ogen (hier beweren ze dat iemand met grote ogen - een gulzighaard - niet binnen zal gelaten worden in China en vroeg of laat moet ik dat toch eens proberen). Een grote mond is nu ook niet precies iets waar ge hartstochtelijk moet naar verlangen en bij de vrouwen is de grootte van de mond zelfs rechtstreeks evenredig met de omvang van hun andere mond, daar beneden, wat niet erg geapprecieerd wordt, schijnt het, door de experts en liefhebbers. Grote handen, daarentegen, verwijzen ogenblikkelijk naar het instrument van de mannen en de “Baetens” waren daar absoluut meester in. Ik heb het genoegen te mogen refereren aan één van mijn vorige post’s, waar ik het werktuig in kwestie, van Nonkel Marcel met name (en waar Tante Denise zich jarenlang heeft op gebotviert), heb geprobeerd te verbergen met de aanwending van een bananenblad, maar ik beken, zonder veel succes, nochtans.

Tot daar de inleiding.

Maar ik wil het vandaag speciaal hebben over die eerder vermeldde Wc-bril. Is 't u ook nog niet opgevallen dat de WC-bril in het café waar ge een dagelijkse klant zijt (of zowel, in de gemeenschappelijke badkamer van uw broer, in Gent) nooit recht wil blijven staan terwijl ge bevend uw haperende gleuf aan het open peuteren zijt en haastig uwen bijna overstromende pisser te voorschijn haalt en ge de betreffende spier al hebt toegelaten te ontspannen, terwijl ge ineens verplicht wordt u vliegensvlug te bukken om hem, de Wc-bril dus, terug recht te zetten, zodat ge er op pist zonder het te bedoelen, wanneer hij de bruisende straal voorbij passeert en bovendien luidruchtig, de Wc-bril weeral, terug naar beneden bonst, wanneer ge u nogmaals aan het oprichten zijt?

Dat het Wc-papier, iedere keer dat ge een stukje van de rol af wilt scheuren, juist in het midden van het vorige stukje scheurt en ge verplicht zijt nogmaals te proberen om te vermijden dat ge met een half blaadje in uw handen staat terwijl, de omvang van uw achterwerk in overweging genomen, ge op zijn minst drie blaadjes nodig hebt, om uw middelvinger niet vuil te maken?

Dat diene verschrikkelijke worst niet verzwolgen wil worden door het bruisend water, onafhankelijk van hoeveel keren ge probeert hem door het gat te spoelen en dat hij altijd terug opduikt, wat wetenschappelijk bevestigt dat stro.. lichter is dan water en blijft drijven, zodat ge op den duur verplicht zijt een handje toe te steken om hem definitief te doen verdwijnen?

Dat ge heimwee hebt naar die ferme straal die eens een levend bewijs is geweest van de ongerepte staat van uw prostaat, toen ge nog twintig jaar jonger waart en bekwaam op een vlieg te mikken in het piskommetje dat onweerstaanbaar verplicht werd onder te duiken om te kunnen ontsnappen aan de kracht van de straal, maar onafhankelijk van zijn weerstand, toch verplicht was te verdrinken vanwege de dertig seconden durende straal, waar geen enkele vlieg kon van overleven maar nu, tegenwoordig, de vlieg, onbekommerd vast stelt dat het zich om een motregen betreft?

Dat ge, hoe perfect ge ook mikt, de laatste druppels op de WC-bril vallen, als ge geluk hebt, want dat ze meestal buiten de Wc-pot belanden, onafhankelijk van uw mikmethode?

Dat de velletjes papier (enkele of dubbele) altijd overal scheuren, uitgezonderd op de plaats waar de fabriek daarvoor een reeks speciale gaatjes heeft aangebracht en dat zij durven zweren dat ze nergens anders zullen scheuren? Of dat ze te dun zijn, net zoals bijbelpapier en uw vinger er gemakkelijk doorheen schiet, zodat ge niet weet waar juist ge de schoonmaak zult beginnen?

Dat uw pisser altijd dikker en omvangrijker is als ge goesting hebt om het water uit uwe knie te laten vloeien, maar gewoonweg ineenschrompelt en weg kwijnt als ge van plan zijt de bloemetjes eens buiten te zetten? Dat ge niet begrijpt hoe zoveel vrouwen er niet terug voor deinzen diene afschuwelijke darm in hunne mond te steken?

Enzovoort..

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

30-06-2011 om 13:53 geschreven door Rudo  

Gleiane M. Van Leuven, weeral "Goud" in Fortaleza (vorige zaterdag), tussen atleten van acht verschillende Staten van Brazilië: Maranhão, Pará, Bahia, Paraiba, Rio Grande Do Norte, Pernambuco, Ceará en Sergipe...

´t Is tevele voor mijn week hart!!

29-06-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Het is niet helemaal verrassend, maar wel eigenaardig hoe rap de decadentie, zoals een nevel (mist?), over de VSA aan het trekken is en bijlange nog niet opgelost. Ik had dat al ontdekt, ongeveer twintig jaar geleden, na mijn eerste glorievolle jaren hier, toen praktisch alle Amerikaanse grafische leveranciers en fabrieken, na verschillende jaren succes en in sommige gevallen, zelfs eeuwenoude en beroemde fabrieken, zoals MGD Graphic Systems en Hoe Corp., maar ook kleinere, schitterende en blijkbaar gezonde firma’s zoals Idab, Cutler Hammer, Sta-Hi, Western Lithoplate, Compugraphic, Mergenthaler, Autologic, NuArc, AB-Dick, Harris, AM, Versatec, Photon, Varisystems, Dauphin Graphic Systems, enz.. langzamerhand aan het kampen zijn geraakt met financiële problemen, te wijten, in groot part, aan hun zware en kostelijke structuren (net zoals die van Communistische Staat’s bedrijven, waar er, onveranderlijk, meer chefs aanwezig zijn dan werklui) die onderhouden moesten worden met alsmaar slinkende winsten vanwege de stijgende concurrentie, vooral van firma's afkomstig van de Oosterse landen. Eens "oneindig groot" gewaande maatschappijen, zoals IBM, Xerox, GE en Kodak zijn nu al duidelijk meetbaar, vooral in "duimen" en in "voeten", middeleeuwsachtige manieren om afmetingen en afstanden uit te rekenen.

Vandaag zijn ze allemaal, zonder uitzondering, failliet verklaard geweest, zijn simpelweg gesloten of verkocht, meestal aan Europese of Japanse firma´s en nu recenter, aan Zuid Koreaanse, Chinese en Indische fabrieken, vooral geïnteresseerd in hun patenten, ontwerpen, engineering en technische planten. Het betekent de ondergang van een artificiële jonge zon die zich niet aan de bliksemsnelle tijd heeft kunnen aanpassen, overtuigd dat ze waren (en nog altijd zijn) dat ze vooral in hun persoonlijke God mogen vertrouwen, om alles onder controle te behouden.

De Noord-Amerikanen minachtten toen vooral hun Japanse concurrenten die ze beschuldigden hun machines (slecht) gekopieerd te hebben, om ze aan de helft van de prijs te koop te stellen. Ze vertegenwoordigden, elk van hen, de belangrijkste segmenten in hun respectief gebied van actuering en zijn gewoonweg bezweken onder de druk van kleinere, buitenlandse maatschappijen, met lichtere, gestroomlijnde en goedkopere structuren. Eendere feiten zijn gebeurd, zoals iedereen al weet, met andere en nog veel belangrijkere industries, zoals de automobielindustrie, vliegtuigindustrie, elektronische industrie, enz..

In dat opzicht is het, bijvoorbeeld, eigenaardig vast te stellen hoe een land dat zich vooruitstrevend noemt, nog rekent en werkt met een laagspanning van 110 Volts (mono fase), wanneer men, in de rest van de industriële wereld al lang 220 Volts aanwend in alle elektrische en elektronische toestellen, wat enorm veel voordelen representeert, onder andere, zuinigheid in verbruik en vooral in materiaal, toelatend koperen draden te gebruiken met een kleinere diameter, wat enkele miljarden dollars vertegenwoordigt in extra gewicht en kost.

´t Is eigenlijk geen wonder dat de Amerikaanse belastingbetaler moet ingrijpen om private banken en autofabrieken te redden en/of uit de nood te helpen.

Ik heb gezegd.

NB:

Hier in Brazilië zijn er ne hele hoop mensen die echt verlangen en hopen dat de VSA zich nog ettelijke jaren bezig zullen blijven houden in Afghanistan en in Irak. Zo geraken ze altijd maar dieper en dieper in de put, van de ene kant en blijft er minder geld over en ook goesting, om nieuwe oorlogen aan te vatten in Iran, Venezuela en Noord-Korea, van de andere kant...

28-06-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Fred was van Cubaanse afkomst en zoals praktisch alle Cubanen die in Miami wonen, fel anti-Fidel gezind. Hij was, ik begrijp niet goed waarom, aangeworven geweest door de firma Idab Corp., gespecialiseerd in de productie van “Mailroom Equipment”, of in het Vlaams, machines geschikt voor het tellen, transporteren, opstapelen en binden van krantenbundels (of magazines, in andere gevallen), in de functie van “Latin America Sales Manager”.

Net zoals gebeurde bij de verkoop van offset persen waren wijzelf bekwaam genoeg, niet alleen alle nodige technische en financiële inlichtingen te verstrekken, nodig om de klant te kunnen overtuigen, maar ook om, zonder verdere bemiddeling van de fabriek, de eventuele zaken zelf ook definitief af te sluiten.

Toch vonden we het, somtijds, gepast een directeur van de fabriek in het buitenland uit te nodigen gedurende het tekenen van het “ordersheet” en het ontvangen van het voorschot, tien percent van de totale verkoopsprijs (meestal rond de vijfhonderd duizend dollars) vertegenwoordigend, om de zaak wat belangrijker en prestigieuzer te doen klinken in de ogen van de klant, die ons echter, in de grond, meer vertrouwde dan gelijk welke afgevaardigde van de fabriek, maar ook niet weigerde er een officiële gebeurtenis van te maken, onder andere door foto’s van de gelegenheid te publiceren in hun krant en daarmee te trachten te bewijzen, aan hun lezers, hoe vooruitstrevend ze wel waren en hoe modern, zodat mijn aangezicht hier nu al beter gekend is dan dat van Michael Jackson.

De krant “Jornal Do Comércio”, van Recife was, na enkele maanden inspanning, ook eindelijk zover geraakt en ik had besloten diene bepaalde Fred uit te nodigen om de fabriek te vertegenwoordigen op dat heerlijk moment, terwijl de klant ook bereid was er een kleine ceremonie van te maken.

Gedurende enkele eerdere bezoeken van dat wezen aan onze kantoren in Rio had onze eigen directeur speciale aandacht besteed aan Fred, vooral omdat ze beiden, gedurende vele uren, hun vergif hadden zitten destilleren ten opzichte van hun gemeenschappelijke vijand, daar in Cuba en was Fred zich zelfs een beetje zoals de zoon van mijn directeur aan het beschouwen geweest, vooral ook omdat hij ooit eens tranen met tuiten had zitten schreien, omdat hij zijn oud vaderland terug wilde bezoeken, maar vermoedde dat hij omver zou geschoten worden, zette hij daar nog eens een stap binnen.

Hij had gepland ‘s avonds laat te arriveren vanuit Miami en ik had hem gevraagd zich rechtstreeks naar het gereserveerde hotel te begeven waar ik hem, de volgende dag, in de receptiehal, zou ophalen, stipt om 9 uur in de morgen.

Daar stond ik dus, stipt om 9 uur in de morgen en er was niets van meneer Fred te bespeuren. De vergadering met de klant had ik afgesproken om 9u30, want wat later begint hunne alledaagse sleur en kan er nog moeilijk een uurtje afgedwongen worden. Ik wachtte tien lange minuten en toen verloor ik mijn geduld en besloot hem op te bellen in zijn kamer. Niemand nam op. Men zegt hier, in Brazilië, dat “tien minuten te laat, nog altijd stipt is en geoorloofd, vooral voor de belangrijke mensen, die zich laten wachten op de minder belangrijke”, maar voor mij is stipt, stipt en te laat, te laat. In alle geval, ik vermoedde dat hij zich nog in zijn bed lag te masturberen, of zowel met een slappe afgang op de Wc-pot zat te kampen en daardoor onmogelijk de telefoon kon opnemen, want de receptioniste bevestigde dat hij zich wel degelijk in zijn kamer bevond. Ik heb nog ne keer gebeld en niets. Enfin, het kon me gene barst ne meer schelen en ik liet een boodschap achter aan de receptie dat ik alvast naar de klant was vertrokken. Net toen ik de deur uit beende riepen ze me terug, bewerend dat Fred aan de lijn was, met de informatie dat hij zich overslapen had. Bewust dat hij op zijn minst nog een verder half uur nodig zou hebben om zich gereed te maken, terwijl er al twintig minuten verlopen waren, bevestigde ik mijn beslissing niet op hem te wachten, om het afgesproken uur met de klant niet te verliezen.

En inderdaad een half uur later dook hij daar verward op. We hebben samen de papieren in twee minuten getekend, enkele onnozele foto´s getrokken en ik heb hem, zonder verder onnodige woorden te verspillen, terug afgezet aan het hotel en was van plan hem, beleefd, een goede reis (terug) te wensen toen hij me uitnodigde, ’s avonds ietske te gaan eten. Daar kon ik blijkbaar niet van-onderen-uit, oordeelde ik en besloot zijn aanbod te aanvaarden, maar ik had daar beter twee keren moeten over na gedacht hebben.

’s Avonds was mijn kwaad gemoed nog altijd niet helemaal voorbij, in overweging genomen zijn onbeleefdheid en erger nog, zijn totale onverantwoordelijkheid. We hebben daar stilzwijgend zitten eten, zonder “boe noch ba” te zeggen en op den duur wilde hij een poging aanvatten te verklaren dat hij een belangrijk wezen was in het leven in het algemeen en in zijn firma, in het bijzonder en dat het hem geoorloofd was een half uur later dan afgesproken op te duiken, wat ik terstond afgewezen heb en waarmee hij besliste zijn derde whisky te bestellen en bleef aandringen dat hij echt belangrijk was en dat ik, integendeel, onbeleefd was geweest met hem, wat ik meteen bevestigd heb en hem ook onmiddellijk naar de hel heb gezonden, terwijl hij besliste zijn vijfde whisky te bestellen (“on the rock’s” dan nog, wat een zonde betekent voor iemand die beweert iets van goede whisky's te kennen) en hij begon te brabbelen met zijn dubbel geslagen tong, in plaats van te redeneren, want ik was ook wel aan mijn vijfde glas bezig, maar het was gewoon bier (hier bestaan Trappist en Tripel niet) en hij beloofde over mijn gedrag te klagen bij mijn directeur, zodat ik hem nogmaals, nog heviger, naar de hel heb gewenst, dreigend dat ik zijn naam zou doorspelen aan Fidel Castro, die ik, alias, beminde vanuit de grond van mijn hart en hem zou aanklagen, wegens verraad en ook onverantwoordelijkheid, tot ik het beu werd en aan een andere tafel heb plaats genomen en hij weeral verplicht is geweest een taxi te roepen, want ik weigerde hem naar zijn hotel te voeren, onder geen enkele voorwaarde en voor geen enkel geld..

Drie maanden later is hij, zonder ceremonie, ontslagen geworden en is zijn firma opgedoekt en verkocht geweest aan een Zwitserse fabriek en concurrent (Ferag) waar ze van hem, een complexe en gefrustreerde verkoper, niet wilden weten en hij waarschijnlijk weeral tuiten heeft zitten wenen bij andere directeurs van andere firma’s want mijn directeur heeft hem zelfs onterfd (en verweten als een lastige “burden”), diene verschrikkelijke bleiter en dronkaard...

27-06-2011 om 14:27 geschreven door Rudo  

Gedurende de installatie van een drukpers in Belo Horizonte, hoofdstad van de Staat van Minas Gerais, had ik langzamerhand nadere kennis gemaakt met de receptioniste van de krant, een redelijk mager meisje (misschien als een “valse magere” te bestempelen?), van een jaar of twintig, dat zich echt sympathiek en onschuldig gedroeg, zonder vooroordelen of valse indrukken van eender welk type. Een plezant gezelschap dus, praktisch om mee om te gaan, zonder zich te hoeven te storen aan een te stijlvol en eerbiedig gedrag en een vergezellend, respect afdwingend voorkomen, terwijl intussen ook niet te aambetant verlegen of teder om er geen gewaagde grapjes mee te mogen delen.

Het was mij speciaal opgevallen dat haar mond ietwat vooruit gericht gespitst was, net alsof ze misschien van plan was, binnen enkele seconden, een muziekje te fluiten. Iedere man die jaagt op rokken kent dat wel, als het niet is om een beetje te schuifelen, ’t is om zich gereed te maken om aan de microfoon te gaan zingen. Één van mijn vroegere vriendinnen had precies dezelfde lippen gehad en zij was werkelijk een meester in de “zangles” geworden, zodat ik meteen, alleen al van de herinnering, mijn onderbroek voelde aanspannen, zonder meer.

Gedurende onze eerste contacten durfde ik geen lastige vragen stellen, maar we werden alsmaar losser en vrijer in onze opvattingen en uitspraken en op den duur waagde ik me zelfs verder en verder vooruit te buigen, om dieper in haar decolleté te kunnen loeren, waar ze blijkbaar geen gevaar in veronderstelde en me dat dus ook niet verhinderde.

Het duurde bijgevolg geen verschillende weken vooraleer ik besloot op de eigenschappen van haar mond te wijzen, eraan toevoegend dat haar lippen me uiterst sensuele herinneringen veroorzaakten. Ze grijnsde wat, maar ik besloot er niet verder op in te gaan, bewust dat ik was de prooi niet voortijdig af te schrikken. Zij echter, nieuwsgierig zoals alle vrouwen, wilde meteen méér daarover te weten komen en drong aan op welk gebied ik die uitspraak eigenlijk gemaakt had. Haperend vertelde ik haar dat ik eens een meisje had ontmoet dat eendere lippen en mond had bezeten en dat ze zo erg vurig was geweest terwijl we vrijden, zodat ik er, maanden en zelfs jaren daarna, nog over fantaseerde, vooral terwijl ik met mijn vrouw aan het stoeien was. Ze lachte, rood uitslaand, luid en ietwat geforceerd. Nogmaals besloot ik de veer van de wekker niet te ver op te winden, maar tezelfdertijd hopend dat zij de draad niet zou laten vallen en waarlijk, ze viel terug in de val. “Hoezo vurig?”, interpelleerde ze mij belangstellend. Het was mijn beurt rood uit te slaan, vanwege haar aandringen, bewust, een eventueel gevaarlijke richting in te slaan en ik wees haar erop dat ze haar lippen natuurlijkerwijze “tuitte”, wat, op veel mannen een opwindende indruk na laat. Ze sloeg haar ogen zedig naar beneden, maar bleef aandringen: ik versta nog altijd niet wat ge bedoelt? Dat veroorzaakte bij mij onmiddellijk een gevoelen van: ze wil het echt weten, waarom haar nieuwsgierigheid niet bevredigen? En mijn antwoord vloeide er onbewust en zonder opzettelijkheid uit: dat meiske, dat zo een gelijkaardige mond bezat, kon zo oneindig goed pijpen en ik was mij aan het afvragen, voegde ik er ogenblikkelijk aan toe, of alle meisjes met diezelfde uitdrukking en diezelfde lippen allemaal zo even goed zijn in die kunst.

Ze keek me verstomd aan en wist duidelijk niet wat ze dáár moest op antwoorden: bevestigde ze dat ook een uitstekende fellatrix was, dan verraadde ze in een oogwenk wat de meeste vrouwen het liefst zo lang mogelijk verbergen en, in geval ze mijn besluit ontkende, kon ze zowel als een taaie tante doorgaan, de enige ongetrouwde van de familie, die niet alleen niet graag pijpte maar waarschijnlijk ook niet graag vogelde en alle avonden ging slapen met haar lederen onderbroek rond haar billen gespand, zodat zelfs de vlooien er niet in konden kruipen.

Allez, ik heb haar niet verplicht uit één van de twee bestaande alternatieven te kiezen, diezelfde avond nog, maar ik heb duidelijk gevoeld dat ze niet ongevoelig was voor dat bepaald onderwerp en dat ze waarschijnlijk zou verkozen hebben het verder uit te pluizen, te bespreken en uiteen te rafelen, misschien zelfs werkelijk te testen en zich daarin zelfs te oefenen en in praktijk te zetten, maar ongelukkig genoeg, ik voelde dat mijn standbeeld van trouwe man bijna aan het tuimelen was en ik niet bestand zou zijn verdere aanvallen moedig af te weren, zodat ik er daarna misschien spijt zou van kunnen over gehouden hebben, want alles bij alles, het betrof zich niet om een uitspatting van liefde en wel een glimp van pure lust en tussen ’t één en ’t ander verkies ik, nog altijd, het eerste....

Ah, heilige Rudo!!

26-06-2011 om 00:00 geschreven door Rudo