Ik was gisteren weer bij mama, en ze zei zo: "dierksken, peist er oan dat bijna uwen verjaardag is, en beinst dat ge toch aan 't peinzen zijt, peist eraan dat' Rudo zijne verjaardag is mergen". En oas ik nu een boterhammeke mee koas zou hebben hé ... (ik verstond het onmiddellijk, en fluks ging ik er één klaar maken)... of, njéé, liever mee confiture... , (en ik onmiddellijk een andere gaan klaar maken).., Oh dat valt op mijn moage, a!s ik maar 'nen rolmops zou hebben, mijn moage zou er ne keer van kunnen keren (onmiddellijk een rolmops gehaald). Ghogh, da smokt. Maar ik krijg een beetje 't zuur, een taske melk zou mij goed doen..., (en ik maar lopen). "See, 'k krijg ineens goesting naar soepe (gelukkig stond er nog in de frigo. Vlug opwarmen). "Z'es te wjeirme", "z'es te kaad", "z'es te dunne", "z'es te djikke", "t es te vele", "'t es te weinig". En ik maar koersen, en juist toen ik uitgeteld in de divan neerplofte om een beetje te rusten zei ze: "ge moet niet te lange blijven hé Dierkske, want mijn bloaze zit vol, en 'k zitte mee wijnd in mijn doarmen, en verzekers da Rltaatje zit te waaaachtn, en k ei nu alles wat dak wildege, allee saluut hé prot prot prot", 'k Heb mijne neuze toegenepen maar dat helpt niet als ge ze hoort. En 'k ben dan rap naar Gent gereden. Maar onderweg belde ze mij op: "en vergeet niet dat ge niet moogt vergeten een briefke te schrijven naar Rudootsen veur zijne verjoardag, en doe van eersten keer ook de groeten van Franksken en Killekaatjen". "Alle zei ik, is 't al'?". "Ja de kal" zei ze. "En k heb percies een lege moage, zijde gij al ver of kunde gij mij een boterhammeke mee koas komen maken?". Ik kende het vervolg van het verhaal al en 'k gebaarde dat ik haar niet verstond: "Jaja, Rita heeft verse lakens gelegd" en dan "prrrt tuuut, kras kras, k heb een slechte lijne en 'k verstoa u nie meer. Tot mjergen".
En zo ben ik kunnen ontsnappen aan een leven als butler (herinner u den tijd dat ik in de St-Amandsstraat boven haar woonde...)
De eerste tique nervoso die mij speciaal opgevallen was, kwam vanwege de vader van Edgard Van Hecke, een collega van het Hoger Technisch Instituut van Oostende.
Om de minuut zoog hij als t ware één van zijn wangen op, van binnenin, tot ze van buiten uit erg hol geleken, een eigenaardig slurpend geluid veroorzakend, wat iedereen meteen deed omkijken om te weten wat er precies aan de hand was. Ze woonden daar in de Langestraat, waar ze er een droge kleerwasserij op na hielden. Hij sprak zo goed (of slecht?) Frans als West-Vlaams en gaf mij een koddige indruk. Nu ben ik er niet meer zeker van dat hij één van zijn wangen opzoog. Het kan ook zo geweest zijn dat hij een holle tand aan het uitzuigen was, ná iets gegeten te hebben waarschijnlijk, om de boel op te ruimen, maar daar durf ik niet op wedden.
De volgende was een zekere meneer Nilton Festa, van Rio De Janeiro, de kantoorchef, die onveranderlijk, om de minuut ook, zijn nek uitrekte, net alsof de kol van zijn gesloten hemd hem kwelde (tergde?). Dan bewoog hij zijn kin fel naar voren en naar boven, tot hij er de krampen van over hield en herbegon.
Een andere mens nog, ook in Rio, had bijna dezelfde tique, maar draaide tegelijkertijd zijn hoofd naar rechts om, in een hoek van 90° en bleef daar dan verschillende ogenblikken haperen tot ik er de stuipen van kreeg en fel de goesting moest onderdwingen, zijn kop terug in de originele positie te wringen, vooral als we midden in het verkeer zaten en hij, aan het stuur, bezig was iemand voorbij te rijden. Ik vond altijd dat het juist op het nippertje was dat hij zijn hoofd terug onder controle kreeg, want ik zat altijd precies aan de kant waar de gevolgen van een eventueel dreigende botsing gemakkelijker te voelen zouden zijn.
Nog een andere schartte gedurig onbeschaamd aan zijn kruis, waarna hij dan nieuwsgierig aan zijn middelste (en langste) vingers rook. Hetzelfde gebeurde met een vrouw die blijkbaar last had van zweet onder haar oksels en om de minuut wilde weten of de stank zich aan het verspreiden was, zodat ze ongemerkt haar armen ophief, zogezegd om ze uit te strekken, maar dan geniepig haar neus naar de verdachte plaatsen bewoog, zonder argwaan te willen verwekken, maar onbekwaam mij in de luren te leggen...
Ja, zondag was het mijn beurt om Ma een opknapbeurt te geven. Ze ziet mij graag komen, omdat ik altijd alleen kom en ze alzo de laatste pier uit mijn neus kan peuteren en mij alsnog een telate opvoeding kan geven. Moede nog een pintje hebben? Oe, kunde gij echt geen dag meer zonder drank? Mobejaak, zolang dat het geen water of limonade is. A, dan is t goed.
We zijn iets gaan eten, gene croque monsieur hé, het moest iets deftig zijn. Nen goeien biefstaek, nen zachten, zoals wij vroeger altijd aan Verschoore moesten vragen en hij deed dan altijd ofdat hij zijn beste stuk uitzocht en koos dan uit een halfversneden hesp, twee droge worstjes, een rol of twee hespeworst, kalfsworst en champignonworst, een salami en een emmer hersens, een badkuip lever en verder een toren gekapt, een schotel américain (t schijnt dat ze dat in Amerika niet kennen, integendeel, ze vinden dat barbaars, rauw vlees eten) en dan nog een teelke nieren, vetten darm, hoofdflakke en bloedworst, juist dat ene stuksken dat daar al veertien dagen lag: een half kilootje biefstuk, dat hij dankzij ons kroostrijk gezin eindelijk kwijt was. Goe mals zulle en als ge zwijgt krijgde een schelleke salami.
Wel, ze heeft daar smakelijk zitten eten en op onze terugweg, maar ook op onze heenweg, viel het mij op dat ze toch wel heel onstabiel op haar benen was. Zolang ze een arm had was dat te doen. Enfin, ik dacht al, dat zal hier niet lang meer duren zonder ongelukken en ze zei zelf ook, 't zal niet lang meer duren of ik zit in een rolstoel. Misschien is het beter zo, ze zal verzorging krijgen en oefeningen moeten doen bij de kinesist, en ze zal veel aandacht krijgen van de verpleegsterkes, in plaats van ieder weekend Johan's hutsekluts die al de aandacht inpalmt, ja palm, Johan's lijfbier, en Hilde hare paraspeciale theorieën, en Dirk zijn normale Rita en Frank zijn Lijfsführer Lidya.
Ze sprak er zelf over, dat ze de laatste van haar generatie is, dat het goed geweest is. Ik denk dat ze mentaal al klaar is. Als ze maar, zoals gevreesd, niet aan haar bed gekluisterd is, maar bon, dan zetten we ze op Johan's boot, binden we ze vast op mijnen toekomstigen moto, en Dirk en Hilde moeten ook maar iets vinden. Misschien eens naar de cinema?
En Frank, die zet ze op een stoeleke zodat ze een hele zaterdag naar zijnen Cadillac kan kijken terwijl hij zijn banden simoniseert.
Ja, da wast, mijn fantasie is tijdelijk uitgeput, maar 't geeft niet, volgende keer beter.
Elke avond, altijd op ongeveer hetzelfde uur, komen ze het café-restaurant binnen stappen, de ene vlak ná de andere. De jongste, waarschijnlijk rond de veertig, immer van voren en de volger, misschien al rond de zestig, vanachteren. De jongste, lichtbruin, duidelijk wispelturig, ongenaakbaar en zelfs nonchalant. De tweede, blank, bijna kaal, met een aan de grenzen van de bekommernis lijkende blik.
Ze zoeken altijd dezelfde tafel op en indien bezet kiest de jongste, zonder de oudste te raadplegen, een andere gepaste tafel uit waarachter ze samen, naast elkaar, zonder een woord te uiten, plaats nemen, erop lettend zich tegelijkertijd neer te zetten.
Gedurende het maal oppert alleen de jongste wat weinige woorden, zonder zich om te draaien, terwijl de oudste zich content stelt positief te knikken. Ze lijken alle twee niet triestig, maar lachen zeldzaam. Een deftig paar homos. Zonder schandaal te verwekken of de aandacht te willen trekken. De oudste lijkt buitenlander te zijn, terwijl de jongste duidelijk een Braziliaan is en trots op zijn verovering, alhoewel hij schijnbaar de regels uitdeelt. De blanke lijkt de meest ontwikkelde te zijn en de andere, thuis, de meest zelfzekere.
Ze kijken nooit om, om de andere mensen gade te slaan, maar zijn wel sympathiek met de kelners. Ze vreten praktisch altijd één enkele gemeenschappelijke pizza op, terwijl ze onderwijl op zijn minst twee caipirinhas ín slikken.
Ik vraag me af wie er, wat later, de man zal zijn en wie de vrouw, maar ik besef dat er daar praktisch geen twijfel over kan bestaan. De wispelturige moet de vrouw zijn en de ernstige, iemand die ook geen worst in zijn achterwerk misprijst. Waarschijnlijk zingt hij ook af en toe, gulzig, aan de microfoon, maar alleen maar nadat hij er zichzelf van vergewist heeft dat hij proper is.
Daarna beslist hij waarschijnlijk de riolering binnen te dringen, vuil of niet, terwijl hij handig de versnellingsknop manipuleert om zijn duistere genoegens te kunnen botvieren. Dan mompelt hij waarschijnlijk, in de oren van de ezel, ook meerdere woorden, zoals bijvoorbeeld, Im fucking your bloody asshole, sun of a bitch. Keep on moving, durty queer, back and forth, until Im ready to cum en dat doet de wispelturige de versnelling verhogen, tot hij er zelfs van begint te kwijlen..
Maar dat laatste is natuurlijk allemaal suppositie, want daar aan de tafel zijn ze uiterst beleefd en getemd. Ze maken nooit ruzie, staren de mannelijke gaten die voorbij passeren niet ná en nog minder de vrouwelijke, hoe schoon ze ook gebouwd zijn.
De jongste, gedurende de carnavaldagen, zal waarschijnlijk niet nalaten zijn eerder droog masker af te trekken om zijn waarlijk karakter te onthullen, geil van de goesting, terwijl de oudste, met zijn grote haakneus, aan het proberen zal zijn, zijn maat in toom te houden, want als men niet oppast zit er sowieso een andere rat in de riolering.
En zo gaat het leven, vandaag onveranderlijk eigenaardiger dan gisteren, tot het gewone een uitzondering wordt en het onnatuurlijke de regel..
Statistische en dus Wetenschappelijke Vaststelling
De statistiek neemt enkele belangrijke hoofdstukken in beslag van de moderne wiskunde, geleerd en toegepast over de gehele wereld, niet alleen voor gebruik in de industrie, de commercie, de geneeskunde en de politiek maar ook voor het opmeten van bepaalde sociale verhoudingen.
Zo is het gemakkelijk te bewijzen dat ongeveer 10 à 15 percent van de Westerse bevolking van Joodse oorsprong is. Ze zijn overal, praktisch, de exclusieve eigenaars, managers en uitbuiters van de ondernemingen voor wie de andere 85 percent van de bevolking werkt en slooft en die content is de Joodse filmsterren, zangers en andere artiesten, die ook 85 percent van de bestaande hoeveelheid innemen, te mogen bewonderen, aanbidden en ook beminnen.
In Brazilië bijvoorbeeld is 85 % van de bevolking, tegenwoordig, uiterst tevreden met de doeningen en latingen van de huidige president, een gewone werkmens, niettegenstaande de alledaagse kritiek in 100% van de kranten, tv- en radiokanalen verspreidt over het gehele land en die, in flagrante tegenstelling met praktisch alle andere westerse leiders van de wereld (viriele supporters van de Joodse tactieken), al verscheidene keren heeft laten blijken dat hij neutraal staat in verband met de eeuwenoude schermutselingen tussen de Joden en de Araben in het algemeen en de Palestijnen in het bijzonder.
Dat alleen is al genoeg om de haat en de beestelijke reacties te moeten trotseren vanwege de overige 15% die het onverdraaglijk vinden dat een schaap van hun kudde opstandig is. Lula, een arbeider die ooit eens in de Vakschool van Roeselare gestudeerd zou kunnen hebben (aan de draaibank), ontvangt dagelijks, vanwege alle communicatiemiddelen honderden laffe aanvallen, zodanig zelfs dat ze bekwaam zijn de indruk te passeren dat zij de 85% van de bevolking vertegenwoordigen die niet tevreden is met hem en niet omgekeerd. De heerlijke democratie van de vos die het kiekenkot beheert.
Het is ook redelijk gemakkelijk vast te stellen dat bijna alle Joden (vooral de oudere) last hebben van een beetje te veel speeksel in hun mond, waardoor ze verplicht zijn gedurig hun natte lippen af te lekken. Dat constant aanwezig slijmpje bezit ook een eigenaardige grijsblauwachtige kleur die de andere mensen niet bezitten. Iets wat mij doet vermoeden dat zij allemaal, waarschijnlijk, oorspronkelijk afkomstig zijn van een andere planeet en die besloten hebben ons hunne Christus op te dwingen, die hier nu volop de regels aan het uitdelen is. Ongelukkig genoeg was hij ook een mens en dus sterfbaar, maar ze hebben op tijd de bijbel besteld om ons voort lastig te kunnen blijven vallen tot ze er zelf ook genoeg van zullen hebben en de derde en definitieve wereldoorlog zullen veroorzaken.
Ze hebben ook een grondige afschuw aan de zon en zijn meestal eerder nogal aan de magere kant, maar let ne keer beter op dat blauw slijmpje dat overvloedig is en dat ze voortdurend weg moeten lekken..
Terugkerend naar Rumbeke, tussen twee pakken slaag door vanwege mijn geliefd Vaderke, kreeg ik af en toe De Bond in mijn handen gestopt (dat was rond de jaren zestig), waarin ik voortdurend vriendelijk werd uitgenodigd mij gratis te gaan aanmelden in de ene of de andere Kibutz (ergens in bezette streken van Palestina, door Israël), om daar gezellig te gaan zwoegen, zogezegd voor het welzijn van de algemene mensheid. Toen voelde ik mij nog aangetrokken voor zo'n geweldig avontuur, maar later ben ik tot het besluit gekomen dat ze aan het proberen waren mij uit te buiten tot aan de grenzen van het verstaanbare en tegelijkertijd hun veroveringen in niemandsland wettelijk te maken. Eigenaardig, het lef dat ze hebben en blijven behouden, om andere mensen voor hen in het vuur te plaatsen.
Men sprak ook veel, in die tijd, over de witten en de zwarten, waarvan ik niet goed begreep over wat het zich eigenlijk betrof, maar nu besef ik toch dat de witten waarschijnlijk aan de Joodse kant stonden en de zwarten alle andere mensen samen verzamelden, aan de andere kant, maar daar ben ik tot heden niet helemaal zeker van.
In dat verband begrijp ik Vakelief niet toen hij dat abonnement op De Bond had gemaakt wat, vermoed ik, niets kostte, maar mij van de andere kant, toch met de naam Rudo (van Rudolf) had gezegend. Dat doet me nu zodanig aan de naam Adolf herinneren dat ik er nieuwsgierig nog altijd mijn wenkbrauwen van óp trek. Zal dat toevallig, of opzettelijk geweest zijn? Wat was de Fons nu eigenlijk, zwart of wit? Ik veronderstel dat hij zwart was, want hij was slecht tot in zijn mergbeen. De witten, daarentegen, zoals de naam het suggereert, waren puur en idealistisch, alhoewel zij zichzelf die naam hebben toegekend en dat doet mijn gedachten dan ook afdwalen naar een passage in de bijbel, wanneer Jezus zijn volgelingen waarschuwde dat er nieuwe maar valse Christus's op zouden duiken en wie weet had hij wel degelijk gelijk, want dat zou de kudde en bijgevolg ook de inkomsten doen verpulveren...
Heel in het begin nog, toen ik pas in Rio gearriveerd was, vanuit São Paulo, naar waar de firma had besloten mij over te hevelen, woonde ik in de alom befaamde wijk van Copacabana, terwijl hun kantoren gevestigd waren in São Cristovão, in de Rua São Luis Gonzaga, ongeveer twaalf km weg van het strand.
Een beetje verder in diezelfde straat werkte er een andere (ietwat oudere) Belg, in het verkoopkantoor van het Braziliaans filiaal van Agfa Gevaert, met name Jef Bertels en het duurde dus ook niet lang vooraleer we in levend contact werden gebracht.
Hij was effectief bezig met de samenstelling en was medewerker van het informatieblad "De Schakel", bestemd aan de Vlamingen in Brazilië. Regelmatig verstrekte hij mij enkele verloren gelopen exemplaren en toonde hij zich duidelijk trots op zijn initiatief. Zoals het past bij alle Vlamingen beheerste hij vloeiend de Franse en Duitse talen en liet zich ook niet doen in het Engels.
Ik weet nog altijd niet goed of hij van Joodse of van Palestijnse afkomst was, maar feit is dat hij zich wel degelijk Vlaams gezind gedroeg en dat hij er niet terug voor deinsde mij jaarlijks uit te nodigen op een avondmaal ter herdenking van de Elfde Juli, in tegenstelling met de zuinige "Cocktail", enkele dagen later, geofferd door het Consulaat van Rio om de Belgische Nationale Feestdag te vieren en waar er alleen maar een paar oude, tandloze, Franstalige kwezelaars opdaagden, allemaal al lang over de zeventig en die geen benul hadden van het feit dat er ook Vlaamstalige Belgen bestonden, veel jonger, schoner en dynamischer dan zijzelf, maar die toch niet weigerden hun deel bij te dragen om die Oude Belgen te ondersteunen in hun laatste dagen.
Na de hutsepot met bier, gedurende de samenkomst van de Vlaamse afgevaardigden van België, op de Elfde Juli, zongen we ongedeerd en met volle borst "Ze zullen hem niet temmen..."
Wat ik eindelijk altijd echt eigenaardig had gevonden, was dat hij me nooit van zijn familie had gesproken en ook niet van een eventuele vrouw en kinderen (hij was afkomstig, denk ik, van de streek van Hasselt) tot ik er mij langzamerhand bewust van werd dat hij misschien niet zodanig zot was van "schedes", maar wel aan lange "sabels". Toch zag hij er mannelijk uit, net zoals bijna alle Pasters.
Hij woonde ook in Copacabana, in een klein gehuurd studiootje, dat hij deelde (dat heb ik maar pas later ontdekt), met een zwarte neger die kok was in 't één of 't ander duister restaurantje en blijkbaar ook niet verkoos te rieken aan het sappig pruimpje tussen de benen van het ander geslacht. Hij heeft mij er eenmaal kunnen van overtuigen hem op te zoeken in zijn nestje, maar terstond vaststellend dat het daar nogal eng was en ook lettend op zijn gretige blikken op mijn maagdelijk achterwerk en het vele speeksel dat zijn mond overvloeide, heb ik het daar minder dan tien minuutjes kunnen uithouden en heb er hem dan verschrikt aan herinnerd dat ik mijn twee eieren kokend op het gasvuur had vergeten, op wat hij verlokkend antwoordde dat hij mijn vuur wel zou blussen, terwijl hij zijn dunne lippen aflekte...
Ik heb hem wat later definitief uit het oog verloren, maar toen ik terug over hem hoorde spreken was het om mij in te lichten dat hij de strijd tegen de Aids had verloren.
Ik mag nog juist mijn gerief gaan halen. Ik kijk nog eens naar het resultaat van twee jaar geobsedeerd werk. Ik pak dan gewoon mijn heuptasje waarin mijn schijven zitten en mijn gerief om te rijden. De buurt wordt afgezet. Ik vlucht naar hier en straks moet ik een ritje rijden.
Als ze daar nu een bom aan het onschadelijk maken zijn, ben ik morgen een klein beetje een held.
Maar toch liever een kunstenaar met heel veel geld.
J., die zoals steeds fris en monter naar beneden komt gedaald, kapitalistische liedjes neuriënd en tegelijk alle bezitters van boten uitscheldt voor dwazerik, had in spanning naar mijn wedervaren staan luisteren en streng veroordeeld voor mijn sensatiezucht, nog erger dan die van H.
Zopas komt hij zeggen dat hij van Inès gehoord heeft dat ze op de radio gezegd hebben dat de evacuatie afgelopen is. De gasfles bevatte helium, waarmee ze ballonnen opblazen.
Ik zal nu wel de politie moeten bellen om te zeggen dat het maar voor te lachen was, lachgas, als het ware en ofdat ik nu mijn leeggoed terug krijg...
One cup water One cup sugar Four large eggs Two cups of dried fruit One teaspoon baking soda One teaspoon salt One cup brown sugar Lemon juice Nuts One bottle whisky
Sample the whisky to check for quality. Take a large bowl. Check the whisky again. To be sure it is the highest quality, pour one level cup and drink. Repeat.
Turn on the electric mixer, beat one cup of butter in a large fluffy bowl. Add one teaspoon of sugar and beat again. Make sure the whisky is still okay.
Try another cup. Turn off the mixer.
Break two legs and add to the bowl and chuck in the cup of dried fruit. Mix on the turner. If the fried fruit gets stuck in the beaters, try it loose with a screwdriver.
Sample the whisky to check for tonsisticity.
Next, sift two cups of salt. Or something. Who cares?
Check the whisky. Now sift the lemon juice and strain your nuts. Add one spoon of sugar or something. Whatever you can find.
Grease the oven. Turn the cake tin to 350 degrees. Don't forget to beat off the turner.
Throw the bowl out of the window, check the whisky again and go to bed.
Vanmorgen, om 05u45 toen ik naar mijn werk vertrok, stond de kamerdeur open van een appartement op de eerste verdiepingen de voordeur en de tussendeur van het gebouw stonden open.
Tiens, dacht ik, ze zijn alwéér weg. De laatste tijd waren er altijd probleem huurders. Toen ik thuis kwam was alles nog zo en ik kon niet laten van eens binnen te gaan kijken, om te zien hoe die appartementen eruit zien. Alles was leeg, edoch, een gasfles met een pakske opgekleefd, stond daar dreigend in een hoek.
Ik dacht alweer opnieuw, vreemd, dat is een fles industrieel gas, een lange smalle fles van 1,5m hoog. Ja, dacht ik, als ge op iedere studentenkamer zou gaan kijken, ge zoudt nogal wat industrieel en archeologisch afval vinden.
Maar dan begon dat zo te knagen, tijdens mijn vermaledijde afwas. Ik dacht, 11/09, de radio zwijgt er geen minuut over, de kranten barsten uit hun pagina's. Zo een lege kamer met alleen een gasfles met een pakske aan. Ik weer naar beneden. Da spel ne keer goe bekeken, ne keer rechtgezet om te zien of ze vol was en of er geen draadjes te zien waren. Ik zei, zo tegen de muur van het hoofdkantoor van de brandweer en straks, om 15u30 is er een herdenking gepland van de brandweergasten in NY, dat zou nogal eens schone reportage opleveren, op CNN.
Ik, gesteund door mijn rechter engelbewaarder, besluit dat te gaan melden bij onze vrienden de pompiers. Ik sta daar aan de balie, dat is daar een mierennest van telefoons en na tien minuten sta ik daar nog altijd. Ze zijn zo gewend geraakt aan mijn aanwezigheid, dat ze me blijkbaar opgenomen hebben in het korps en mij aangeworven hebben als aanwezigheidsdecor.
Kan er mij hier iemand helpen? zei ik, na eerst mijn keel grondig geschraapt te hebben en strak uitkijkend naar een van die blauwe, die ik uitgekozen had wegens wat meer sterren op zijn schouders en iets minder gestresseerd.
Ik zeg, er staat hier tegen uw muur een gasfles in een verlaten appartement. Ja, zegt hij, dat is iets voor de politie, ik kan daar geen beslissing over nemen. Dus ik weer naar boven, eerst nog een keer gaan kijken naar dat curieus ding. Dan nog even overlegd of ik niet eerst zou eten. En dan toch gebeld. Het duurde een tijd voor er werd opgenomen. Met die hysterie zijn ze waarschijnlijk overbelast. Ik doe zo kalm mogelijk het verhaaltje, alhoewel mijn stern zo los zit als een blank pietje in het hol van een dikke Braziliaanse. Ik had van dat pakje niet gesproken, omdat ik dacht, straks zetten ze hier heel de buurt af. Vijf minuten later, ze zijn daar. Ik kijk nog een allerlaatste maal naar die negentig Fredjes die klaar staan om mijn fortuin te gaan vormen. Zij komen zien. Nu durft de Brandweer het ook en een minuut later is het daar een va-et-vient van allerlei soorten strepen en sterren...
Ze hebben me op gezocht, hier in Recife, op oudejaarsavond, nadat er praktisch negen jaar zijn verlopen sedert de dood van mijn enige zoon Rudo Jr.: Paulinho (nu 31) en zijn zuster Olginha (nu 29), die in dezelfde "Van" (een Kia "Besta") aanwezig waren toen hij op een boom te pletter is gereden, op weg naar Belo Horizonte, hoofdstad van de Staat van Minas Gerais, nabij Rio De Janeiro.
Ter plaatse zijn er drie mensen overleden, terwijl mijn zoon het nog een week lang heeft vol gehouden, vooraleer hij ook het spit heeft moeten onderdelven. Hun moeder Suely en een andere zuster Verônica, met wie ik toen, samen, onze gemeenschappelijke calvarieberg heb getrotseerd, zijn hier ook beland en we zijn er de gehele avond over bezig geweest (over Jr. bedoel ik). De kinderen van Suely hebben praktisch geen lichamelijke gevolgen van het accident over gehouden, uitzondering gemaakt voor het lidteken van de gebroken enkel van Olginha en een lange verticale snede op de borst en buik van Paulinho, waar de dokters zijn gescheurde milt eruit hebben gehaald.
Nu zijn er nieuwe versies op de tafel gelegd geweest, onder andere dat Rudo Jr. hersenverlies heeft geleden (ik vind de juiste term niet in het Vlaams, maar in het Portugees wordt het uitgedrukt als "perda de massa cefálica") en dat zijn ruggengraat op drie verscheidene plaatsen was gebroken, zonder terug te keren op al zijn andere wonden, iets waar niemand anders mij vroeger had over ingelicht. Ik kan het allemaal praktisch niet geloven en alhoewel uit de mond van de eerste getuigen gekomen, vrees ik dat iedere keer dat het verhaal herhaald wordt, er een nieuw schepje bij wordt gelegd.
In alle geval, het versterkt mijn besluit dat het beter is geweest dat hij gestorven is. Er zou gene schaduw van een mens ne meer over gebleven zijn.
Onze ontmoeting heeft meer gediend om hen ervan te overtuigen dat ik geen negatieve gedachten over hen koester, in tegenstelling met Hilma, zijn moeder, die hen gedurende verschillende maanden gepest heeft en achtervolgd, om hen te verwijten dat zijn dood aan hen te wijten was. In dat verband heeft ze, bijvoorbeeld, verschillende keren anoniem Olginha opgebeld om haar naar de hel te wensen. Olginha was eigenlijk verliefd op mijn zoon, zo bleek het, maar hun verhouding heeft nooit echt gebloeid. Noch Olginha, noch Paulinho zijn daarna getrouwd en leven nog altijd samen met hun moeder, in Rio.
Verschillende keren hebben we, elk van ons, enkele weerstandige tranen moeten wegpinken, want de herinnering is niet vrolijk en een wonde van zo'n type geneest nooit volledig, zodat er voortdurend wat bloed blijft uit sijpelen.
Ik veronderstel dat ik voor hen een opluchting beteken, want alles bij alles opgeteld en samen gerekend hebben zíj hem voorgesteld aan die protestantse kerk, die hem eerst van zijn eenzaamheid heeft verlost en achteraf naar het kerkhof gesleurd, maar ik begrijp dat zij er zelf ook bijna het slachtoffer van zijn geweest en nooit de oorzaak. Mijn versterkte vriendschap, voor hen, betekent hun onschuld en ik zal daar geen verder woord meer over reppen.
Vooral Paulinho, de meest onschuldige, sedert ik hem ken (daar gaan nu praktisch drieëntwintig jaar), heeft mijn hart veroverd door zijn inzet mij ervan te trachten te overtuigen dat God almachtig goed is, wat ik begrijp, in zijn geval alleszins, maar niet dat ik door dat ongeluk, een betere mens ben geworden...
...hoezo, weeral iemand die beweert dat ik een slechte mens was (of nog altijd ben)??
Heerlijk om rustig te zitten gadeslaan, uitwendig te luisteren en inwendig te lachen, maar onmogelijk om de piemel ermee te ontroeren en zijn telescopische eigenschappen, in al zijn glorie, te laten ontplooien.
Het is gebeurd op een alledaagse avond, terwijl ik me dromerig zat te herinneren wat ik allemaal stevig genoeg en met overtuiging had aangepakt diene zelfde dag en wat niet, of slechter, verkeerd had begaan en er hardnekkige spijt van over had gehouden.
De deur zwaaide open en ze stelde zich onmiddellijk zodanig met haar rug naar mij toegedraaid dat ik enkel maar een beperkt uitzicht over haar achterste delen onder beschouwing kreeg, terwijl ze met een beleefd gebaar haar vriendin uitnodigde ook binnen te treden.
De vriendin was helemaal niet aantrekkelijk, niet van voren en nog minder van van achteren bekeken, reden waarom ik besloot geen verdere tijd met dat scharminkel te verspelen, zodat mijn keurende blik terug viel op de uitdagende heuvel van de eerste.
Ze slaagde er ongelooflijk goed in niets van de voorkant te onthullen, of op zijn minst, absoluut niets vanaf de schouders naar boven en bleef gedurig in de tegenovergestelde richting kijken en zich omkeren, zodat ik niet precies kon oordelen of de rest van voren correspondeerde aan de berg vanachteren, mezelf alzo verplichtend te concentreren op wat wel zichtbaar was. Het viel me terstond op dat er een eigenaardige plooi te bespeuren was boven aan haar beide billen, maar onder haar poepe, net alsof ze kunstmatig aangebracht waren, of ijlings voorzien, niet origineel toebehorend aan de omgeving, maar ik begreep toen nog niet goed waarom...
Ik bleef het paar ongemerkt gadeslaan (zo oordeel ik dat zelf toch altijd), terwijl ze zich neer zetten, één tafel van mij weg en ik kon bevestigen dat de lelijkste werkelijk uitermate lelijk was en de tweede veel lelijker dan oorspronkelijk verondersteld. Het viel mij ook op dat haar stevig achterwerk, geklemd in haar spannende broek, niet combineerde met haar slap wezen, ouder dan ik geschat had en zelfs menige rimpels wist te onderscheiden, vooral rond haar ogen, mond, neus en keel, zodat alleen maar het vel op haar wangen en voorhoofd uitgerekt bleek te zijn, gedurende een plastische ingreep, vermoedde ik, om recht te trekken wat omver gevallen was en plat te strijken wat overrompeld. De ingreep had zich ook voortgeplant naar de boezem, hoger op getrokken dan oorspronkelijk geboren, wat mijn wantrouwige blik onmiddellijk terug naar haar poepe afleed, waar ik de handen van de dokter nu duidelijk herkende en die wat te veel vel had opgetrokken in één enkele richting en het overbodige niet had verwijderd, maar opgestapeld, wat de extra plooi veroorzaakte die ik niet eerder had thuis gebracht...
...maar dat waren allemaal kleine patatjes in vergelijking met de stem die ze bekwaam was te produceren in de ruime omgeving, net zoals het geluid van een botte ijzerzaag op een metalen profiel, wat onmiddellijk prikkels en kiekevel op mijn huid veroorzaakte..
...allemaal echter nog bijlange niet te vergelijken met de vorm van haar korte stompe vingers, absoluut eender als verse bloedworst...
1. In the company of females, intercourse should be referred to as:
a) lovemaking b) screwing c) the pigskin bus pulling into tuna town
2. You should make love to a woman for the first time only after you've both shared:
a) your views about what you expect from a sexual relationship b) your blood-test results c) five tequila slammers
3. You time your orgasm so that:
a) your partner climaxes first b) you both climax simultaneously c) you don't miss SportsCenter
4. Passionate, spontaneous sex on the kitchen floor is:
a) healthy, creative love-play b) not the sort of thing your wife/girlfriend would ever agree to c) not the sort of thing your wife/girlfriend need ever find out about
5. Spending the whole night cuddling a woman you've just had sex with is:
a) the best part of the experience b) the second best part of the experience c) $100 extra
6. Your girlfriend says she's gained five pounds in weight in the last month. You tell her that it is:
a) No concern of yours b) not a problem, she can join your gym c) a conservative estimate
7. You think today's sensitive, caring man is:
a) a myth b) an oxymoron c) a moron
8. Foreplay is to sex as:
a) appetizer is to entree b) primer is to paint c) a line is to an amusement park ride
9. Which of the following are you most likely to find yourself saying at the end of a relationship?
a) "I hope we can still be friends." b) "I'm not in right now, please leave a message at the beep." c) "Welcome to Dumpsville, population, YOU."
10. A woman who is uncomfortable watching you masturbate:
a) probably needs more time before she can cope with that sort of intimacy b) is uptight and a waste of time c) shouldn't have sat next to you on the bus in the first place
If you answered "a" more than 7 times, check your pants to make sure you really are a man.
If you answered "b" more than seven times, check into therapy, you're still a little confused.
If you answered "c" more than 7 times, "YOU DA MAN!"
Mijn ex-vrouw Hilma Coelho Van Leuven, had besloten, enkele jaren geleden, net zoals wijle mijn lieve zuster Hilde Van Leuven, dat haar lippen te dun waren en dus niet zwoelig genoeg om de aandacht te kunnen trekken van de afgevaardigden van het mannelijk geslacht, die op niets anders denken dan hun voorwerp in de mond te steken van hun beminden. Of beter uitgedrukt: niet sensueel, niet suggererend, niet verleidend, enfin, in 't kort, niet geschikt voor dat doel...
(Een praktisch voorbeeld van hoe de politiek in het algemeen en de persoonlijke interesses van de betrokken mensen in het bijzonder, de sport verbrodden)
Tadao is al lang op pensioen maar is nog altijd de referentienaam bij uitstek voor de Judo sport over het gehele land en vooral in het Noordoosten. Hij is rechtstreekse afstammeling van Japanse ouders die naar Brazilië zijn uitgeweken in de jaren veertig en is zelf meermalen Braziliaans kampioen gekroond geweest, in verschillende categorieën, zonder te spreken over het feit dat hij aan de Braziliaanse selectie toebehoorde en belangrijke internationale titels heeft veroverd. Hij bezit de rode gordel, negenste DAN en iedereen weet hoe zelden iemand daar geraakt, alhoewel de laatste bekomen in de "Liga Brasileira de Judô".
Veroorzaakt door ruzies en politieke misverstanden tussen de leden van het plaatselijk bestuur, had hij enkele jaren geleden de "Federação Brasileira De Judô" verlaten en zich gevoegd bij de "Liga Brasileira de Judô", kleiner in omvang en minder belangrijk, terwijl hun atleten geen toegang verkrijgen tot de Wereldkampioenschappen en de Olympische Spelen. Hij bezit, vanzelfsprekend, zijn eigen judo academie en administreert bovendien nog altijd les in verscheidene particuliere scholen.
Zijn dochter, ook zwarte gordel en ex-kampioen, leeft en studeert in Portugal, waar ze doctoraat aan het proberen is in de ene of de andere tak van de sport.
Zijn zoon Sérgio (41), lid van de "Federação Brasileira de Judô", is huidig kampioen van Brazilië in de categorie "Master's" en Pan-Amerikaanse vice-kampioen, onlangs betwist in de VSA.
Sérgio is mijn dochter's (12 jaar oud) professor die haar vier keren per week traint, samen met een tiental andere atleten, nadat ze, in de "Liga", de Braziliaanse titel had betwist en gewonnen, gedurende twee opeenvolgende jaren (2007 en 2008) en waar ze toen al de purperen gordel had bereikt (in België bestaat die kleur blijkbaar niet, maar hij ligt tussen het groen en het bruin, die de voorlaatste kleur is).
Begrijpend dat ze in de "Liga" niet verder dan dat zou kunnen geraken had ik besloten ze naar de "Federação" over te hevelen (van de vader naar de zoon dus, praktisch), waar ze verplicht werd terug te keren naar de groene gordel, want de ene herkent de kleuren van de andere niet.
In de "Federação" heeft ze, gedurende dit nog altijd lopend jaar 2009, twaalf keren de gouden medaille gewonnen in kampioenschappen georganiseerd in steden over het gehele Noordoosten van het land, zoals in de Staten van Pernambuco, Bahia, Rio Grande do Norte en Ceará, waaronder drie gouden medailles tussen meisjes tot en met veertien jaar. Geen enkele keer heeft ze minder dan "zilver" behaald.
Met zo een talent, wilskracht, inspanning, vastberadenheid, goesting en doorzettingsvermogen, besloot ik Sérgio op te zoeken met de bedoeling (op haar aandringen), hem te vragen of hij bereid zou willen zijn, haar twee keren per week, persoonlijke les te verstrekken, vooral om haar techniek te verbeteren, of met andere woorden, haar "Personal Trainer" te zijn, mits aparte betaling, natuurlijk. Het antwoord was dat hij daarvoor echt over geen genoeg vrije tijd beschikte. Ik heb dezelfde vraag nog eens herhaald, drie weken daarna en het antwoord is niet veranderd. Ik voelde mij dus vrij een andere "personal trainer" op te zoeken en iedereen raadde mij een zekere "Eduardo" aan, een oud leerling (en zwarte gordel) van Tadao Nagai en ooit ook eens Braziliaans kampioen geweest. Ze voegden er echter stiekem aan toe hun suggestie niet aan Nagai te laten weten, omdat ze zogezegd elkaar (Tadao en Eduardo) niet kunnen uitstaan. Voor mij nochtans was hun ruzie, mijn ruzie niet...
Enkele weken geleden vroeg Eduardo mij hem het "curriculum" van Gleicy over te handigen, met de bedoeling een gratis studiebeurs voor haar te bekomen in een belangrijke school, wat ik meteen heb gedaan, want tegenwoordig aanvaard ik zelfs gratis pikuren in mijn voorhoofd.
Twee weken daarna kwam Tadao, met zijn vrouw (ook een Japanse), woedend op mij afstomen met de vraag wie het curriculum van mijn dochter aan "zijn school" had af geleverd..
..en daar eindigde de sport en begon de politiek..
Ik wist toen nog niet dat hij leraar was in die school en hijzelf had mij nooit eerder voor gesteld daar een studiebeurs voor mijn dochter te proberen. In alle geval, ik heb er geen spijt van en ben ervan overtuigd dat ik niets verkeerds heb gedaan.
Gevolgen: door zijn persoonlijke tussenkomst is de uitnodiging van de school er niet van gekomen (wat minder belangrijk is, want ik heb nooit van aalmoezen af gehangen), maar erger, op haar recent examen voor haar purperen gordel, waar hij, Tadao één van de rechters was (ik begrijp niet goed wat hij met de Federação nog heeft te zien) is mijn dochter wel degelijk geslaagd (zowel fysisch als schriftelijk) maar heeft ze amper 7,5 op de 10 mogelijke punten behaald, of in andere woorden, juist genoeg, wat oneerlijk is met haar en bovendien onrechtvaardig met mij...
Is dat geen smerige schande!!??
Ik heb het meteen beslist, volgend jaar zal ze een nieuwe academie frequenteren, waar een andere "doodsvijand" van Tadao, de regels uitdeelt...
Samuel is een algemeen gekende en toegepaste voornaam, vooral bij de afstammelingen van de ontdekkers van de mostaard, maar ik ben er niet zeker van of hij er zelf ook één is. "Mudo", van de andere kant, mag vertaald worden als "stom", in de letterlijke zin van het woord. Dat zou dus wel als bewijs kunnen dienen, vind ik, alleszins in de figuurlijke zin...
Hij was, gedurende verschillende opeenvolgende regeringen van de Staat van Pernambuco, de verantwoordelijke geweest en gebleven voor de grafische productie van de "Companhia Editora de Pernambuco (CEPE)", de Staatsfirma belast met de editie en de druk van de plaatselijke Officiële Gazet, tegenwoordig in proces van hervorming om de druk op krantpapier te vervangen door een elektronische versie.
Feit is dat hij zich gedroeg als een vriend wanneer het hem paste, maar wanneer het hem punten kon opbrengen, zoals de meeste mensen van zijn "geslacht", er niet voor terug deinsde, of aarzelde, de niets opbrengende vriendschap te verwisselen voor profijt, financieel ook waarschijnlijk, waardoor ze beweren dat ze zelfs bekwaam zijn hun eigen moeder te verkopen..
Ik had op een bepaald ogenblik een publieke concurrentie gewonnen om de klant te voorzien met een lading papier, genoeg om er gedurende zes maanden weg mee te kunnen, de helft in rollen en de andere helft in bladen. De vracht moest noodzakelijkerwijze "ingevoerd" worden vanuit het Zuiden van het land, langs Sao Paulo en Rio De Janeiro om. Een reis van praktisch vierduizend kilometers, geladen in vier oplegtruck's (elk met een capaciteit van dertig ton), beschermd tegen regen, wind en zon, door waterdichte mantels.
Toen de camions arriveerden, op een maandag voormiddag, na vijf dagen reizen en Samuel de ontvangst coördineerde, riep hij mij erbij met de opdracht de chauffeurs in te lichten dat ze zich terug naar hun oorsprong moesten wenden, aangezien er verschillende pakken papier geschonden waren geweest, veroorzaakt door het voortdurend schudden en schommelen en de klemmende koorden, van één kant en de rollen papier, van de andere kant, die niet liggend vervoerd waren geweest, maar wel staand, veiliger voor die opdracht en ook aangewend om de rollen niet in een ovaalachtige vorm te veranderen, wanneer verplicht in verscheidene lagen opgestapeld te worden....
....en argumenteer maar van hier en haal maar aan van daar, maar hij was onwrikbaar in zijn besluit: hij wou de vracht niet aanvaarden, zodat ze werkelijk verplicht zouden worden terug te keren naar Sao Paulo om daar de nodige maatregelen te treffen de fouten te herstellen.
Meteen stelde ik voor dat we de beschadigde pakken papier onmiddellijk zouden vervangen door andere, gloednieuwe, terwijl ik, enkele kilometers daar vandaan, bekwaam was een firma te lokaliseren die bereid was, mits betaling, de positie van de rollen papier op de vrachtwagens te veranderen. Maar nogmaals: hij wilde van geen reden weten.
Tenslotte heb ik mijn prestige moeten aanwenden bij de Industriële Directeur en zelfs de President van de Staatsfirma om hem te bevelen geen verdere stokken in mijn wielen te steken.
Onze "vriendschap" heeft er fel onder geleden natuurlijk en de laatste woorden die ik hem gewend heb waren: "Passar bem", een Portugese uitdrukking die in Brazilië praktisch niet wordt gebruikt en die zoveel als een "vaarwel" betekent. Ik heb hem nooit ne meer willen zien, diene verwoedde puntenverzamelaar en gataflekker..
Ik ben er uiteindelijk in geslaagd twee konijnen in ene klauw bij de staart te grijpen. Eerst en vooral moest ik mezelf iets vinden om me bezig te kunnen houden en tezelfdertijd er nog wat geld mee te verdienen, ook. Vervolgens, mijn lievelingshobby was, is en zal altijd blijven zijn, voorbij passerende en vooraf gaande, vrouwelijke poepen langdurig kwijlend te zitten begeren en nastaren. Eender welke soort wordt prompt gehuldigd en definitief ontleed: plompe, slappe, gestroomlijnde, magere, fijne, dunne, brede, laag hangende, opgepepte, preutse, achteruitpuilende, afstotelijke, vetbrokkige, teleurgestelde, trotse, indrukwekkende, ontspannen, pezige, nauwe, wispelturige, wiegende, zwalpende, schommelende, beschaafde, simpele, onzijdige en vooral uitdagende exemplaren zijn altijd welkom en zullen onderworpen worden aan mijn kennisvolle blik voor evaluatie en spijt van wat ik weeral aan het missen ben.
De beste oplossing voor mij, bestaat erin het nodige aan het gezellige te paren. Daarom heb ik mezelf een job gearrangeerd die me toelaat rustig neer te kunnen blijven zitten, op een stoel achter een tafeltje, waar er voortdurend geld in mijn handen wordt geschoven, vooral afkomstig van alle soorten dames (de mannen schrik ik af met mijn minachtende en meedogenloze blik), terwijl ik de kans heb hun poepen gade te slaan wanneer ze, praktisch allemaal lichtjes gegeneerd en beseffend, hun rug, noodzakelijkerwijze, naar mij toedraaien eens ze terug weg moeten stappen...
En zo bedrijf ik mijn dagelijkse lievelingszonden: alle soorten poepen, gaten, achterwerken, koffertjes en valiezen zonder vastgrijphandvaten, te mogen onderzoeken voor nieuwigheden, verrassingen en onvermijdelijke bewondering. Iets waar ik nooit moe van word en, integendeel, ervan verjong, verbeter en vergroot.
De meeste merken onmiddellijk op dat ze niet zullen kunnen onsnappen aan mijn clinische ontleding, eens ze de centjes in mijn handen hebben gestopt en zich plotseling bewust worden dat ze verplicht zullen zijn zich om te draaien en hun grootste geheim prijs te geven, op amper enkele centimeters van mijn aangezicht, zodat ze ineens hun gat ongewild ronddraaien, terwijl ze de eerste stap vooruit zetten en ik terstond de echte situatie onder mijn onderzoekende blik beschouw, zodat bedrieging onmogelijk wordt en oordeling onvermijdbaar.
De uren, dagen en weken vliegen voorbij en ik mag mezelf al een expert noemen in de correcte analyse van vrouwenpoepen, terwijl ik, onder andere, serieus kan zweren wie en wie er niet ne meer maagd is vanachteren..
... en dus terugkerend op George, doordat hij vele keren zijn glas liet bijgieten, ´s avonds, vooral met whisky, was hij er ook gewend aan geraakt vroeg te gaan slapen en bijgevolg stond hij op, samen met de haan, terwijl de eerste zonnestralen aan de horizon, ver over de zee, verschenen.
Dat is te zeggen, terwijl hij nog gezond was natuurlijk, want hij hield ervan kilometer lange wandelingen op het heerlijke strand van "Boa Viagem", in Recife, te ondernemen, terwijl de zon, ferm al op dat moment, op zijn bijna complete kletskop, voorhoofd en kastaar van een neus, brandde. Hij waande zichzelf ongenaakbaar en wuifde gezellig naar elke belangrijke mens die hij voorbij passeerde, kende of herkende, terwijl hij ook de schoonste vrouwtjes liefkoosde, de lelijkste en de armste verwaarlozend..
Ik herinner me nog uitstekend ons eerste persoonlijk contact, toen ik daar uiteindelijk verzeild was geraakt met de bedoeling de verkoop van offset drukmachines in de streek te stimuleren en hij me meteen uitnodigde samen te gaan middagmalen. Middagmalen was bij manier van spreken eigenlijk, want het geleek meer op een banket en we waren bekwaam ons eten zodanig lang uit te rekken dat het zelfs tot ver over de drieën duurde. Het eten was wel overvloedig, maar de drank, integendeel, eindeloos.
Toen ik definitief naar Recife verhuisd ben, op eigen iniatief en zonder eerst op zijn uitnodiging gewacht te hebben (wat niet iedereen zomaar aanvaart en waardoor ik eerst twee jaar in het zwart heb moeten werken, want hij weigerde me op de pay-roll van het filiaal te zetten) vermoedde hij dat ik mezelf als een indringer zou gedragen. Naargelang hij me echter beter heeft leren kennen, heeft hij vast gesteld dat ik ongevaarlijk was voor zijn post, tot de firma besloot het filiaal helemaal op te doeken (wegens aanhoudend, jaarlijks, verlies) en ik alleen ben achter gebleven. Ik ben er nog altijd niet echt van overtuigd dat hij inderdaad mijn vrouw heeft doen verkrachten, maar indien positief, dan zou ik het hem niet vergeven, vroeg hij mij nu, op zijn sterfbed, om genade.
Naargelang onze verhouding kloeker werd en ik, alsmaar bekwamer te bewijzen dat hij, op gebied van drank, me niet zomaar onder de tafel zou slagen te drinken, schoof hij alsmaar dichter en dichter bij mij aan, mij zelfs uitnodigend de zondagnamiddagen, samen met zijn familie, door te brengen, of enkele glazen whisky, in zijn kantoor, s avonds na de werkuren, uit te zuipen, terwijl hij aan zijn neus prutste en ik aan een bubbeltje op mijn arm peuterde en hij me vroeg waarom ik dat deed, zonder iets over zijn eigen neus te reppen en ik geduldig naar hem luisterde, wetend dat hij vier kinderen had, maar dat er geen enkele zo dicht bij hem vertoefde en hij van mijn aanwezigheid profiteerde om zich van zijn eenzaamheid te verlossen en ik me realiseerde dat ik, vroeg of laat, van hetzelfde probleem zou lijden en wij begonnen te gelijken op een vader en een zoon (de Heilige Geest vertegenwoordigd door de drank) en ik de indruk kreeg dat hij een zoon zoals ik altijd gewenst had: iemand waarmee hij samen zou kunnen drinken om zijn gemoed te luchten...
Het was intussen een publiek geheim geworden dat hij er een minnares op nahield, zijn eigen secretaresse BTW, die duidelijk op zijn geld uit was en er niet voor terug deinsde zijn vrouw (een plastische artieste) uit te dagen, vooral op de eindejaar's feestjes, waneer ze dacht de voornaamste plaats te mogen innemen aan de tafel, naast hem en recht had op bepaalde voordelen, terwijl zijn waarlijke vrouw, enkele stoelen verder, verkoos beschaafd te blijven.
Op die zondagnamiddagen, wanneer ik mijn Harley Davidson uit de garage haalde om de aandacht te trekken van zijn kleinkinderen, zoals mijn Peter eertijds ook had gedaan met mij, was overvloedig drinken weeral de boodschap en moest ik me meestal bedwingen om de andere, rechtsgezinde, aanwezige mensen niet te kwetsen met mijn onafhankelijke gedachten.
Nu weet ik niet precies hoe het met hem gaat, maar ik weet wel dat de kanker op zijn neus zich heeft verspreid naar andere plaatsen in en aan zijn hoofd en beenderen en dat hij nog maar amper veertig kilos weegt, in vergelijkenig met de honderd twintig die hij oorspronkelijk onderhield, dat zijn minnares ook nooit ne meer is opgedaagd en dat hij niet alleen nemeer recht kan staan en de hulp van iedereen nodig heeft, vooral van zijn vrouw, waar hij volledig van afhangt en die hem blijkbaar alles heeft vergeven.
Hij ligt al jaren tussen het leven en de dood, ze hebben zijn ruim en belangrijk huis verkocht om de onkosten te kunnen betalen en ze hebben hem in een eng appartementje geplaatst, waar een verpleger hem elke dag het gat komt afvegen, terwijl hij zelfs niet meer bekwaam is naar het strand te strompelen om zichzelf te verdrinken...
