Creuza e Craudete.

Conversa entre duas 'negonas' que se encontram num ponto de onibus, numa segunda-feira:

E aí, Creuza, porque qui tu num foi ao pagodi onti?

Iemand is bekwaam geweest de volgende boodschap te onderscheppen vanwege Mr. Silvio Burlosconi, gericht aan de manager van een belangrijk hotel in Londen:

"The Manager

YMCA Hotel

London. England

Dear Signore Direttore,

Now I am a-tella you story how I was a-treated at Your hottella.

I am a-comma from Roma as tourist to London and stay as a younga Christian man at Your hottella. When I comma in my room I see there is no shit in my bed - how can I sleep with no shit in my bed? So I calla down to receptione and tella "'I wanna shit". They tella me "Go to toilet" I say: "No, no, I wanna shit in my bed". They say: "You better not shit In your bed, you sonnawabitch". What is a sonnawabltch?

I go down for breakfasl into ristorante. I order bacon and eggs and two pissis of toast. I getta only one piss of toast. I tella waitress and pointa of toast: "I wanna piss". She tella me: "Go to toilet". I say: "No, no, I wanna piss on my plate". She then say to me: "You bloody hella not piss on the plate, you sonnawabitch". Whats is a sonnawabitch?

Later I go for dlnner in your ristorante. Spoon and knife is laid out, but no fock. I tella waltress: "I wanna fock" and she tella me: "Sure, everyone wanna fock". I tella her: "No, no, You don't understand me. I wanna fock on the table". She tella me: "So you sonnawabitch wanna fock on the table? Get your ass out of here".

So I go to receptione and ask for bill. I no wanna stay in this hotella no more.

When I have paid the billa, the portier say to me: "Thank you, and peace on you". I say: "Piss on you too, you sonnawabitch".

I go back to Italy. I never more comma stay your hotella no more, you sonnawabltch.

Sincerely,

Silvio Burlosconi"

Een westvlaming, een antwerpenaar en een limburger waren al een paar dagen verloren in Alaska.

Ze hadden niets om te eten. Ze besloten stukjes van hun eigen lichamen te snijden om niet te vergaan van de honger.

Op het middaguur offerde de limburger een stuk van zijn bil op. Voila; das mijn bijdrage: een filé.

Rond de zeven uur kwam de honger zich terug aanmelden.

De antwerpenaar sneed een stuk van zijn rug af en bood het aan zijn vrienden aan: ribbenvlees; smakelijk.

Nog later in de avond, rond de twaalven, begon de honger terug te knagen.

De westvlaming haalde zijn werktuig uit zijn broek. De andere twee keken er verrukt naar: uitstekend, een worst!

"Worst nietenmedalle", mompelde de westvlaming. "Melkske drinken en gaan slapen..."

Over mijn voortdurende pogingen kinderen te scheppen (God heeft daar niets mee te zien natuurlijk, net zoals hij ook niets heeft te maken met de dood, later, van diezelfde schepsels, veroorzaakt door oneindig veel soorten ziektes, natuurrampen, geweld van tientallen oorsprongen, ongelukken, oorlogen omwille van andere, concurrerende, Goden en zelfs in de naam van de liefde), heb ik onlangs een boodschapje ontvangen (van iemand die verkiest, in de toekomst, in de beschermende schaduw te blijven oordelen), waarin ik geleerd wordt hoe precies in het proefbuisje te mikken, gedurende mijn bewuste uitspattingen van ontembare lust.

Hieronder volgen twee suggesties:

I: De patiënt neemt twee stoelen en zet deze op een afstand van ongeveer 1,5 m van elkaar, met de ruggen naar de uiterste einden gedraaid. Vervolgens gaat hij, met de buik naar onderen gekeerd, met zijn onderbenen op stoel I liggen en met zijn kin op stoel II. Hij probeert zich zo horizontaal als mogelijk in die positie, met zijn robuust en onplooibaar lichaam, tussen die twee steunpunten, in rustig evenwicht te blijven houden, zonder dus zijn speklaaggedeelte lager te laten zakken dan zijn schouders en knieën.

Eens daarin geslaagd, zonder aan verdere onwillekeurige bewegingen te bezwijken, treedt een als klinische verpleegster verkleedde landbouwerin de steriele ruimte binnen. Een diep uitgesneden decolleté en een gedurig nonchalant open glijdend wit rokje zijn een optie die mits enige supplementaire euro’s, vooraf, kunnen besteld worden.

Deze bekwame volksvrouw, die zich van kindsbeen af toegelegd heeft op het melken van geiten (*) stroopt thans de Armani-pantalon tot kniehoogte af, vervolgens de Calvin Klein boxershort, tot onderaan de dijbenen.

Opmerking: deze handelingen gebeuren bij de patiënt en niet bij haarzelf.

De vrijgekomen mosterdfabriek hangt nu doelloos, in het schaars schemerlicht, te schitteren in zijn onweerstaanbare uiteengeplooide volmaaktheid, naar de vruchtbare aarde gericht. Vervolgens neemt de talentvolle, vingervlugge, handstielkundige, ervaren, vakvrouw het dunste van de twee voorhanden zijnde elementen, die zich in het ijle bevinden, en mikt het resultaat van haar deskundige melktechnieken in een in haar andere hand gehouden smal steriel glazen buiske (**). De patiënt moet er zich wel van weerhouden te luid te beginnen klagen, kreunen, zuchten en kwijlen, of andere storende bewegingen te produceren, zoals deze die gebruikelijk zijn bij het starten van een tuinschommel, destijds genoemd: de renne.

(*): tegen meerprijs kan men ook specialistes bekomen die zich bekwaamden in het melken van de bok.

(**): glazen buiske, omdat men zo zou kunnen waarnemen of er zich geen brokken in bevinden die de boel zouden kunnen verstoppen.

II: De patiënt kan, mits meerprijs, ook een comfortabele behandeling verkrijgen. Hiervoor dient hij zich slechts te beperken tot het plaatsnemen in een comfortabele zetel in een aangenaam interieur met gedempt invallend kunstzonlicht en schilderijen van welgevormde exemplaren van weelderige vrouwfiguren in ongeklede toestand. Deze aantrekkelijke kunstwerken zijn te verkrijgen, op aanvraag en kleine meerprijs, geschilderd door talentvolle kunstenaars die uitsluitend naar levende modellen werken.

De ingreep wordt uitgevoerd door een diklippig negerinneke dat minstens acht maal per dag haar blanke tandjes poetst. De patiënt heeft hierbij geen ongemakken, hij kan zelfs gerust, tersluiks, naar “Eurosport” blijven loeren. Hij hoeft zich verder niet om zijn duurbaar product te bekommeren, want de getrainde en gediplomeerde assistente, kan spekelen gelijk een pruimtoebak kauwende tooghanger in het café van wijlen Schatteman zijne speekbak.

Voor meer inlichtingen, wendt u tot het Internet, afdelingen speekpot, lips and tits en twee stoelen.

Ze zijn bekwaam, tegelijkertijd, protestant te zijn maar toch de aankomst van de Paus in Brazilië luidruchtig te feesten; zichzelf als een uitstekende, bekommerde, huisvrouw en moeder te beschouwen en te gedragen en er toch niet terug voor te deinzen een collega van het werk af te trekken (of zelfs af te zuigen, waarbij een tongkus, integendeel, absoluut is verboden), alleen maar om hem een pleziertje te doen; te zweren dat ze hun geliefde beminnen uit de grond van hun hart, maar er geen twee keren over zouden peinzen te bezwijken aan de uitnodiging een nacht door te brengen in het gezelschap van hun favoriete feuilleton, film- of zangidool; zich zachtaardig voor te stellen in het algemeen, maar toch gemakkelijk een uitnodiging zouden aanvaarden een terechtstelling bij te wonen; bidden voor de vrede, maar toch een oorlogje hier, of een ander daar, goed te keuren; zichzelf super eerlijk te vinden, maar toch bekwaam zijn te liegen zoals Pinoquio...

Zo is mijn mond werkelijk verstomd open gevallen geweest toen ik met mijn eigen ogen vaststelde hoe één van onze Braziliaanse vriendinnen, tezelfdertijd met een bezoekende Belgische vriend (ik zal geen namen noemen) aan het vrijen was, hier in Recife, terwijl ze, over het Internet heen, een man, in het zuiden van het land, had leren kennen, met wie ze bezig was haar huwelijk te regelen en met dat doel zelfs een wettelijke volmacht verstrekt heeft aan één van haar kennissen daar, om het burgerlijk huwelijk, op afstand, mogelijk te maken, terwijl ze hier, ondertussen, er niet aan twijfelde, diezelfde avond nog, na haar splinternieuwe man goede nacht te hebben gewenst, met haar oude vrijer, haar eerste huwelijksnacht door te brengen.

Enkele dagen daarna is dat meisje zich gaan voegen bij haar man in het zuiden, terwijl de ernstige Vlaming terug is vertrokken naar België.

Zelfs mijn vrouw, een overtuigde en pratikerend katholiek mens, heeft daar niets vreemds in vast gesteld en heeft haar voortdurend aangewakkerd zeker niets van dat heerlijk leven te verliezen. Hun vriendschap is daar ook niet van aangetast geweest. Minnaar en minnares zijn gedurende bepaalde tijd nog in contact gebleven, langs het internet om.

Zoals ik het al verschillende keren heb gezegd: Ga met zo’n lawijt in uw oren gaan slapen...

De volgende correspondentie heeft het meisje vervolgens opgezonden naar haar minnaar in België. Of beter, ze heeft een “draft” van die brief voorbereid in het Engels, maar beseffend dat hij waarschijnlijk niet helemaal begrijpbaar zou zijn, heeft ze mij nog gevraagd daar eens een revisie van te maken. 't Is wel al vele jaren geleden gebeurd...

(PS: Mijn engels is ook niet perfect. Daarom, verontschuldiging)

“Meu velho bruxo" (mijn oude “tovenaar”? Bruxa betekent heks),

I'm so sorry if I really made you feel confused and disturbed about the recent news you got from me.

What Rudo told you on the phone is true. I did ask him and Ligia to call you and tell you about the feelings I have and still feel for you.

Well, what happened ?

A couple of months ago, I met that guy who is now my husband. I never felt like really being in love with him but I was alone and in need of tenderness. I needed someone to talk about my problems and he brought me peace and comfort. He spent a couple of days with me in Recife and gave me, as a present, a ticket to fly to Florianopolis (a city in the South of Brazil) during my holidays, in order to enable me to meet his family there. We felt fine together and that closeness and the way he behaved and treated me, turned into intimacy.

In my last letter, which by the way you did not interpret correctly, I wrote you that I had become fiancée. When I received your reply, I noticed you hadn’t understood it.

A couple of weeks ago, I tried desperately to call you, but you weren’t home or you didn’t attend the telephone.

Please understand that these last weeks have been very embarrassing for me because I felt, and I may say, I still feel, very confused about the relationship with my husband on one side and everything I felt, and still feel for you, on the other side.

In reality, I have always desired a man close to me; to share my life. I was sure that you were that man when we got together, during those unforgettable days in Gent, but you never pronounced a single word about what kind of relationship you expected from me and never mentioned about how to proceed my studies in the University of Gent.

The very day I married him (I did that by power of attorney, because he still lives in the South), I was very much in doubt about accepting it, or not. I have been childish in my acts, I know, but believe me, I never felt so anxious. My heart was beating furiously when I heard your voice through the telephone, because that was the only voice I wanted to hear. I would have given anything to be able to talk to you before (I wasn’t even able to sleep that night). I called you on Sunday because I couldn’t reach you before, to answer your letter.

That’s why, “meu velho bruxo”, I beg you for pardon. It’s like I wrote you by fax, destine separated us, as did my childish behavior and my loneliness.

I’m capable of doing almost everything, if there is still a chance and if you (really) want me. I’m sorry if I make you confused with these words. Honest, I feel ashamed about desiring you along my side.

Out of the bottom of my heart, I would adore if you would be able to come to Recife, preferably during August. We would be able to talk it all over and walk along the beach side and clear any doubt. Please don’t feel guilty to look after me while I am married, because you are somebody very special to me.

I would love to continue being your close friend for always and if one day we could be more than just friends and spent marvelous moments together, it would be great.

It may be wrong, but I must say you once more: I love you and I miss you.

Many kisses, from your

“Bruxa Velha”

Beneden volgt de originele versie van deze brief, die zelfs de “geïnteresseerde” niet in handen heeft gekregen, destijds:

“Meu velho bruxo,

I'm writing this for sorry, sorry. I know that you is confuse about I said myself. But is true. Everything that we talked last on Sunday is true. I wanted to show my feelings to you. Well, I tell you what happened.

This my story.

A long time ago I knew a gay and we start a date. After time we married. I don't like him, but I was alone, I needed someone. I was confuse, I had many problems with myself. This gay brought me peace, comfort, tranquility, many good things. He knew my family and everybody liked him. I knew his family too. It was good for us. I'm felt happy.

Once time I wrote to you that I was fiancée and you understood me.

Last weekends I'm embarrass, it's complicate to me about my sentimental life. I'm confuse with my marriage. Everything that I feel to you. Oh! My God. Help me, please.

I always like you and I wanted live all my life with you. I had good times when I was in Gent. I didn't want finished. I was happy. Very, very happy. But you didn't say or do nothing. Tell why? Why?

Pay attention. It's serious.

When I married I was alone. I married by proxy. (my husband lives in South-West of Brazil). Really, I wanted you were there by my side. I thought all the time in you. I miss you. Believe me. On Sunday I was anxious when I called for you, my heart tum, tum... I wished to call to you a long time. I tried and I don't get, and the time passed. Oh!!!

Meu velho bruxo, I'm here. Give me your pardon. The destiny separated me and you, but if I have a chance, if really you want me I can do anything for stay with you. I'm repent of all that I did. I wanted you by my side. I'd that you come to Recife in August. Here we can talk and explain any doubt.

Well, I hope be your good friend for all the life. If some day we can stay together it will marvelous. Maybe I'm wrong, but I say always and once time I LOVE YOU. I MISS YOU.

Kiss, kiss,

Your everlasting,

“Bruxa velha”

Jajaat, bijna 53 jaar, hé. We worden oude zakken gelijk dat ze zeggen. 't Haar op onze kop begint al goed uit te dunnen (maar J. is daar al een hele tijd mee bezig - ter compensatie laat hij het groeien ter hoogte van zijn boven- en onderlip - tevens kwestie dat men niet zou zien dat er al fakken uit zijn neus groeien), onze buik begint lichtjes uit te zwalken zodat we, als we gaan pissen, pas kunnen beginnen mikken als we al den helft op onze schoenen gesturt hebben. De oren gaan ook al achteruit bij wijze van spreken en bij wijle hebt ge het gevoel dat ge uwen bril niet op hebt terwijl hij dus pal op dat voorwerp staat dat men gemeenlijk "neus" noemt maar dat meer en meer begint te gelijken op een mislukte patat. Jaja, vroeger waren we schoon en arm, en nu zijn we alleen nog arm...

Natuurlijk niet degenen die boten en zo kopen alwaarop ze hopen jonge bronstige wijvekes te kunnen lokken in de verwachting dat ze dan nog gewillig zullen zijn.

Dromen is ons niet vreemd, en het doet dan ook geen zeer. Hoewel dat ontwaken uit den droom nogal eens durft tegenvallen. Ge gaat u dus samen met J. wagen op de wilde baren der stormachtige zeeën. Zorg maar dat ge plastiek zakskes bij de hand hebt. Wellicht herinnert ge u nog dat ons vader van die papieren zakken meehad toen wij met ons zessen vanachter in de Chevrolet geplooid zaten, en den enen na den andere moest spugen... allemaal in diezelfde zak natuurlijk (vader was nogal profijtig), die dan nog juist zijnen bodem verloor als het mijne keer was. Ik heb altijd de bescheten commissies aan mijn kloten gehad. Ik verdenk er trouwens F. van dat hij, toen hij zijn bijdrage had geleverd en de zak doorgaf, nog rap eens met zijn scherpe nagels een trek gaf aan het gat van diene zak in de hoop dat hij zou scheuren op het ogenblik dat hij over Hilde haren schoot passeerde. Dedju, neejhé! Altijd juist als het aan mij was!

't Was hetzelfde toen dat we eens blaasorkest speelden: we moesten met zijn achten (eerst vader, dan Mama, dan F. en zo verder tot het piepscheetse van G.se) elk op toer een scheet laten op de gewenste toonhoogte zodat er een melodij ontstond. Vader eerst, en ge weet nog wel dat die niet alleen geweldig stonken, maar dat ze meestal ook hééél lang duurden, en intussen trouwens heel den tijd van toon veranderden. Toen was het aan Mama, die ook flinke scheten kon laten, weliswaar met een beetje meer geniepige reuk. Bref, tegen dat F. en Hilde hun beste scheetje hadden voorgezet (of achtergelaten), en dat het mijne toer zou zijn, had ik al zo hevig mijne prot opgehouden dat mijn darmen dachten dat het niet een scheet was die zat te steken, maar een regelrechte kak. Deze dus zonder veel lawaai in mijne broek. Ik van niets gebaren, ge kent mij, maar de geur heeft mij verraden, en vader heeft mij daar een pak voor mijne broek verkocht dat de stront bijna weer langs mijn oren er uit kwam. 'k Ben altijd voor de malchance geboren geweest...

Maar nu genoeg gelachen met mij, ik wens u een prettige verjaardag, en ik hoop dat de beneveling niet van dien aard zal zijn dat ge er u 's anderendaags niets meer van herinnert.

Mama heeft een briefke geschreven en een gedicht gevonden die ik ingescand heb in de hoop dat ge ze kunt lezen. De groeten alvast van het thuisfront, Rita incluis.

Als men jong is heeft men geen enkel benul van wat men allemaal verondersteld wordt te doen, of te voldoen, om de wensen van de macht bezittende ouder te vervullen en dan later, na helemaal op zijn eentje door het leven te hebben geploegd, te ontdekken dat ge zelfs niet beseft wat ge allemaal gedaan hebt om hen die eigenzinnige pleziertjes te gunnen en ge, onder andere raadsels, nooit hebt begrepen wat juist Nonkel Filemon en nog minder, Tante Irmã (zuster, in het Portugees), hebben vertegenwoordigd in uw leeg leven.

Ik herinner me zelfs niet meer waar ze precies woonden (ergens in Oost- of West-Vlaanderen, wie weet – Oostakker misschien, wat mij een gepaste naam blijkt te zijn), maar wel dat het zich om een typische zondagsuitstap betrof, ene keer per jaar (zoals het toen paste met afstanden groter dan tien kilometers), wanneer we vriendelijk uitgenodigd werden door onze allerliefste Papa rap op de achterste bank van de auto te kruipen met de bemoedigende woorden “allez voorut, smerige duvel”, nog niet uitgerust, toen, met veiligheidsgordels en airbags (dat was dan al de tweede keer geweest, datzelfde jaar, terwijl gedurende de eerste trip, naar Laarne, vermoed ik, de auto halsoverkop in de gracht was beland, nadat hij, onverwachts, een bruuske beweging had uitgevoerd, gelukkig zonder ernstige wonden te hebben veroorzaakt, niet in overweging genomen de blauwe bulten op mijn ezelskop), in zijne sjieke zwarte auto dus, met witte banden, eigenlijk uitsluitend bestemd voor de kindjes van de buren en andere geliefkoosde kennissen, waar we, met ons vijven of zessen (J. was toen al uit de klootzak van Fons geraakt?) moesten duwen en vechten om een degelijke plaats te kunnen veroveren.

Door de krampachtige en vast geklemde positie, wanneer alleen maar den oudsten zijn "Paul Anka's" hoofd, gebruik makend van zijne lange nek en zijn grote horens, zich boven de menigte kon uitstrekken en, door de ruit heen, van de voorbij schietende natuurschilderijen kon genieten, duurde het niet lang vooraleer Mama in de gaten kreeg dat we daar verse strognoff aan het prepareren waren en ons rap een papieren zakske overhandigde om er, den enen na den anderen, onze bijdrage in te depositeren.

Frankie had natuurlijk al lang zijn rechten doen gelden de eerste in de rij te zijn en er eerst gebruik van te maken, waarmee hij aanstalten maakte de zak in te huldigen en toen hij, die zak bedoel ik, bij D.ske geraakte, de bodem al doordrenkt was van de kots en de geurige inhoud (op rotte salami gelijkend) eruit begon te sijpelen op zijn kort matroosbroekje – we bezaten allemaal zo’n eender matrooskostuumpje dat we alleen maar mochten gebruiken op speciale gelegenheden, zoals bijvoorbeeld op diene speciale zondag).

Terwijl ik, tot op dat ogenblik, alle pogingen had aangewend en erin geslaagd was het voortdurend opborrelende braaksel, elke keer opnieuw, terug in te slikken, terwijl geduldig mijn beurt afwachtend, werd het onmogelijk, in deze verschrikkelijke fase, verdere pogingen in die zin te blijven gebruiken en trachtte ik, verwoed, mijn opgezwollen hoofd door het venster te wringen om mijn eigen schoot niet te bevuilen. Het tragisch gevolg, nochtans, was dat Hilde en G.je, in de nabije omgeving, door de wapperende tegenwind, hun eigen braaksel moesten vermengen met mijn frisse lading, wat ons moeder verschillende keren deed uitschreeuwen: “foert, foert....” en Nonkel Fons verwarde pogingen aanvatte, met zijn naar achteren zwaaiende rechterarm, meerdere muilperen uit te delen...

Toen we dan eindelijk toch ter plaatse arriveerden, aan een afgelegen woning in een eenzaam veldwegeltje, dat zelfs de onfeilbare Nonkel Fons vergeten had onmiddellijk te lokaliseren en waar de bel onmogelijk te vinden was, werden we allemaal uitgenodigd, door Fonske (ziede dat hij ons toch, af en toe, eens nodig had?) ferm in onze handjes te klappen om de Nonkel en de Tante wakker te schudden van hun zondagsdutje in de versleten sofa en meteen, rechtstreeks, naar de WC werden geloodst waar de stinkende plekken er verwoed werden uitgewreven, zonder opmerkbaar resultaat eigenlijk en daarna, eindelijk opgefrist, plaats mochten nemen aan de wankelende tafel, waar tante Irmã ons elk jaar opnieuw verraste met de overschot van de koekskes die ze het jaar ervoren ook weeral uit datzelfde metalen doosje, boven op de kleerkast bewaard, had weten te vissen en die sedertdien nog uitgedroogder bleken te zijn en nog heviger naar verteerde koekjes smaakten, vooral in overweging genomen dat ze toen al hun tweede verjaardag aan het vieren waren en Tante Irma ons er van overtuigde geen enkel stukske over te laten, zodat F. en ook D., de gehoorzaamste van de ploeg, eerst hun mond vol propten om dan vlug, weeral, de richting van de WC in te vluchten.

Wat ze nog niet gebraakt hadden in de auto, voltooiden ze daar, met alle eerbied en zonder daarover te reclameren. ’t Is daarom dat ze van Papa altijd op eerste plaats van de rij werden geplaatst.

Ik reken er op dat ze beiden, dat oud peetje en meetje, aan de familie van Nonkel Fons toebehoorden, die waarschijnlijk uit was op een wel verdiende erfenis, want ze bleken al lang ver over de negentig te zijn geraakt en hij zich waarschijnlijk besefte, toen al, dat hij zich moest haasten om die aanstrandende boot niet uit het oog te verliezen.

Ik voel me verplicht er hier aan toe te voegen dat ik daar, voor de eerste keer in mijn leven, in levend (riekend) contact ben gebracht met Franse parfum (die door Tante Irmã, uitbundig, rond gesprenkeld was geweest in de woonkamer, om de heersende geur van verdroogd braaksel ietwat te bestrijden), ook een stinkende boel vond ik, die ik me nu, op mijlafstand, herinner, iedere keer dat ik aan een nieuw oud koppel wordt voorgesteld.

Op het werk in Rio had ik dagelijks noodzakelijk en professioneel contact met een wat oudere mens, Lelio C. Pinheiro, de nationale Import Manager die ook, zoals ik, alle dagen graag een “dudu” (een samensmelting van een cognac van het merk Dubar met, ik herinner me niet meer welke andere component, maar ook van Dubar), rond het middaguur, apprecieerde, in een cafeetje recht voor de firma. Op den duur was het gedoe met een vriendschappelijke en zelfs heilige verhouding te verwarren, want het was op die gelegenheden dat hij mij enkele van zijn (intieme?) geheimen, tussen twee slokken in, begon te onthullen.

Onze gemeenschappelijke directeur, met het oog op ons (voorbeeldig?) gedrag, t.o.v. de andere werknemers, twijfelde er niet aan ons op te zoeken, voor nadere verklaringen, op het moment we het gebouw terug binnen stapten. Onveranderlijk wendde hij zich eerst naar de oudste, mij de gelegenheid verstrekkend eens rap de WC in te glijden om er mijn mond grondig te reinigen en onveranderlijk, trok hij, na het antwoord ontvangen te hebben, een krampachtige tootte, terwijl hij zijn hand voor zijn neus waaide en de veroordeling uitsprak: wat een stank van bier, Lelio! Mijn vriend ontkende onmiddellijk de oorsprong van de stank, hem erop wijzend dat het zich om een onschuldig, kort, drankje betrof, zonder erbij te voegen dat het er eigenlijk twee op één rijtje waren geweest. De volgende keren wendde mijn collega verwoedde pogingen aan de gevraagde uitleg te verstrekken in één enkele teug, zonder adem te halen, of nog beter, de zinnen te trachten te prononceren door zijn samengeperste lippen heen, om vooral geen luchtbeweging te veroorzaken die hem opnieuw zou kunnen verraden, maar het was allemaal geen avance, men kon zijn adem rieken van op vijf meter afstand.

Alles met alles hebben we toch gene dag gemist in dat cafeetje, waar we voortdurend koddige verhaalkes oprakelden en waar hij me, op een zekere middag, heeft toevertrouwd dat hij, toen hij nog jong was, opgepakt was geweest door de Staatspolitie omdat hij toen aan een staking had deel genomen, in de vertrouwelijke functie van gecontracteerde burger, door het Amerikaans leger, waar hij als tolk een job had gevonden, in zijn oorspronkelijke geboortestad Natal, waar de Amerikanen over een luchtbasis beschikten (nog altijd), gebruikt gedurende de tweede wereldoorlog om van daaruit, zonder verdere tussenlandingen, aan het Afrikaans Continent te geraken, waar ze de Duitsers aan het bestrijden waren. De (geheime) Politie verdachte er hem van een communist te zijn, wat hij prompt ontkende en integendeel, absoluut verzekerde daar nooit zelfs geen goesting voor te hebben gevoeld (nu nog minder), maar die staking had niet geholpen zijn redenering te bewijzen. Hij zweerde dat ze hem enkele juist gemikte muilperen hadden toegediend, terwijl hij hardnekkig bleef ontkennen ooit kleine kindjes opgevreten te hebben. Sedertdien haatte hij alles wat maar enigszins met communisme betrekking had, maar toch tastte dat onze vriendschap niet al te erg aan. Ik moet bekennen dat ik hem maar één enkele keer als “seu filho da puta” heb uitgescholden (onder andere, daarvoor), maar ik heb dat nooit ne meer herhaald, want de tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij het, daarna, over zijn moeder had...

Alhoewel zijn vrouw een gediplomeerde verpleegster was had ze nooit ne meer gewerkt, sedert ze met hem gehuwd was, ook omwille van het feit dat zijn wedde ruim voldoende was om het koppel, zonder kinderen, te onderhouden. Hij beweerde eens, op een regenachtige middag (wanneer de mensen wat dichter bij elkaar schuiven om het gezelliger te maken) en geheimzinnig rond glurend om er zeker van te zijn dat niemand ons aan het bespieden was, dat hij in feite alleen maar met haar getrouwd was om zich te wreken van zijn echte liefde, een blondje, waar hij stapelgek van was en dat hem verraden had met één van zijn beste vrienden, een communistisch gezinde intellectueel. Dat was ook de reden geweest van zijn verhuis vanuit Natal, waar hij toen nog woonde, naar Rio. Hij zwoor er zelfs bij dat hij onmiddellijk zou scheiden, dook ze eender waar op, om hun onderbroken liefde te hervatten, alhoewel er al bijna twintig jaren verlopen waren geweest.

Ik heb ooit eens gehoord dat twee mensen totaal verschillend zijn als ze besluiten het leven met elkaar te delen, maar hoe langer ze samen blijven, hoe meer ze op mekaar beginnen te gelijken. Feit is dat ze, na een korte maar hevige, ziekte is overleden. Hij is er nooit ne meer bovenop kunnen van geraken. Zij had, ik herinner me, een ware hekel aan arme mensen, vooral toen er enkele exemplaren zich juist voor haar appartementsgebouw hadden geïnstalleerd en zoals meestal, maar onvermijdelijk, ook daar hun behoeften, lichamelijke en seksuele, bot lieten vieren. Vooral één van die vrouwen ergerde haar uitermate, omdat ze zonder schaamte néér hurkte en de stroom liet vloeien, iedere keer haar man thuis arriveerde. Hij kon er eigenlijk niet naast kijken, beweerde hij, op die natte spleet, bedoelde hij.

Nog een ander oud koppel heb ik ontmoet in de Tertulia, een restaurant hier in Recife, recht voor het strand, waar ik een aandachtige toeschouwer was van al die bruine, naakte, lijven en de vele hoeren die daar als vliegen, op het dak van de buitenlandse toeristen vlogen, vooral als het Belgen waren (die ze al kenden van andere oorlogen), zoals Frederik en zijn troep, waarmee hij zijn eerste geslachtsziekte heeft opgeraapt. Ik had hem nochtans aangeraden, vooraf, wat citroensap op hun “xerecas” te druppelen, om hun reacties na te gaan (zie een toegepaste beschrijving, eerder in deze blog).

De man bleek al over de tachtig te zijn en de vrouw, amper over de vijftig, wat voor hem, blijkbaar, “groen gras” betekende. Het werd duidelijk, na enkele ontmoetingen, dat ze in hem aan het investeren was, want zijn kinderen (hij was weduwnaar), wilden absoluut niets met haar te maken hebben, maar ze plakte als een vlieg, opperde voortdurend seksuele suggesties, maar hij kon waarschijnlijk zijne piemel niet meer recht krijgen. Ze woonden, niettegenstaande haar alledaagse suggesties in de omgekeerde zin, in afzonderlijke appartementen en, om hem te bekoren, haalde ze hem alle dagen af aan zijn woning om een pintje, op zijn kosten, te gaan drinken en hem wijs te maken dat ze er op uit was nog meerdere kindjes te baren, van hem natuurlijk, waar hij niet in is gelopen. Vaststellend dat ze, als vrouw, geen onderwerpen genoeg uit haar mouw kon schudden, alle dagen, om hem geen goesting te verschaffen terug naar huis te keren, zat ze iedere keer meer en meer in mijn richting te wijzen, hem ervan overtuigend dat ze bezig was een nieuw vriendje voor hem op te scharrelen, zodat hij daar langer zou verblijven dan hij oorspronkelijk gepland had. Het werd mij onmogelijk deze aanwankelende nieuwe vriendschap te blijven negeren. Alhoewel hij moeilijkheden ondervond in een ferme, besliste, beweging recht te kruipen en kordaat weg te stappen, nam hij op zijn stoel altijd plaats zoals een echte overwinnaar, volledig recht en vertrouwend rond kijkend. We arriveerden daar altijd bijna op hetzelfde uur en van ’t één kwam ‘t ander en op den duur wilden ze weten of ze aan mijn tafeltje mochten plaats nemen. Het is niet iets waar ik naar verlang of uit op ben, maar er zijn momenten in uw leven dat ge moet bezwijken aan een beleefde druk en uw argumenten opzij moet schuiven om niet onbeleefd te blijken.

Eigenaardig was het toen hij mij vaderachtig begon te behandelen en er mijn aandacht op trok dat ik ook recht in mijn stoel moest zitten. Hij beweerde met alle woorden dat een gebukt mens onmogelijk de aandacht trekt van het vrouwvolk in het algemeen, maar dat een mens, zelfs een oude, die recht zit en stapt, integendeel, onveranderlijk de bewonderende blikken zal ontvangen van alle mensen, maar vooral van de schone meiskes.

Ik heb zijn instructie niet gevolgd, want mijn mond is al helemaal scheef gegroeid van mijn oude pijp en daar is nu niets ne meer aan te veranderen, vooral ook, omdat mijn bedoeling nooit is geweest verse vis te vangen in mijn stamcafés’s want daar kennen ze me al lang en het heeft geen zin het vlees proberen te eten waar men zijn brood verdient.

Maar dat hij gelijk had, dat had hij...