Ik heb mij kunnen uitslapen...zaaaaaaaaalig! Mijne schat Wim was al vroeg uit de veren om zijne pa te gaan halen, na de middag was het zand weg geschept. De man die dat appartement aan de ingang van de wijk wil zetten, is langs gekomen en vroeg aan Wim om een papier te tekenen, hij had zijn plannen herzien en wil er ééngezinswoningen op bouwen. Wim deed dat gelukkig niet, zei dat hij eerst met mij wou overleggen. IK vertrouwde het zaakje niet, het op ons 'destelforum' gezet en iedereen gewaarschuwd. Ik was niet de eerste, de man blijft vaag! Hij zou weerkomen als ik aanwezig was, na de middag. Ik reed om mijn make om naar de vloeren te komen zien, die zij supermooi vindt. Die man was er ondertussen al geweest, weer voor niks, maar Wim zijne pa scheepte hem af, dat wij toch niet zouden tekenen...en gelijk heeft hij! Het is een list, zeker weten!
In de late namiddag reed ik mee naar Pepingen, om Wim zijn make nog eens te zien. Daarna om de boys bij hun papa. Ik gaf hem 1 klein miniscuul opmerkingske en het hek was van de dam. Hij begon te roepen en oude koeien uit de gracht te halen, die er niks toe deden. Ik kon niet meer met hem om, maar na de psychiatrische te hebben gevolgd, ging dat vlotter, omdat ik nu ook weet wat mijn ex bezielt. Narcistische persoonlijkhied, iemand die enkel zichzelf graag ziet, zij zijn de beste, de knapste, erg egoïstisch, van alles het slachtoffer en nooit geen fouten hebben. Komt er nog bij een geldwolf en met momenten zeer agressief. Zo'n mensen moet je ophemelen, hen gelijk geven, zeker niet tegen ze ingaan, dan heb je ze mee...anders heb je ze tegen. Geleerd op stage van een verpleger die het de anti-narcistische aanpak noemde...en het hielp! Maar verdoeme (excuseer mij voor mijn taalgebruik) da's in de praktijk niet simpel, zenne! Hij kan niet tegen kritiek, hetgeen ik vandaag gaf...met alle gevolgen vandien. En ik...ik heb mij rustig gehouden, hem wel met zijn neus op de feiten gedrukt, maar kalm...dat hielp niet! Dan maar gezegd "wanneer een vrouw, na talloze verwittigingen de vader van haar kinderen én haar huis in de steek laat, dan is dat niet voor een kleinigheidje en dan is niet alleen hij, maar vooral zij en de kinderen het slachtoffer, trek DAAR maar eens een les uit!" en weg was ik... (Foto: Wim zijne pa, hij verdient ook een plaatsje op mijn blog!)
Vandaag weer goed gewerkt op den bouw. Mijn broer nam het vloeren voor zijn rekening...de keuken, nog een stuk berging en een stuk inkomhal. Ik was zijn assist...nee, ik gaf geen bal aan, maar tegels. Zwaar werk zenne, want ik mocht die tegels ook dikwijls verzetten van plaats, naargelang hij vorderde. Precies zoals op 'de werf', waar ik gisteren een stukje van zag. Daar moesten de vrouwen metsen en de mannen het huishouden doen. Bij ons niet, Wim deed ook mannenwerk en wat voor werk...zand naar achter doen met een kruiwagen. Probeer hem dat maar eens na te doen, modder en plassen overal en een sneeuwbui daar bovenop! Zijne pa is ne schat, hij kwam weeral helpen zand scheppen, de kruiwagens vullen. Wim gaat hem dan halen helemaal naar Pepingen (bij Halle), waar zijn ouders wonen. Zij zijn nog volop bezig, mijn 'bouwwerk' zit erop voor vandaag. Onze derde zandschepper, mijne jongsten, die is op weekend bij zijne pa, hij had liever mee geholpen. Ik ben voor die mannen ook een pakske friet gaan halen vanmiddag. Ik wilde daar een fotootje van nemen...batterijen plat...spijtig! Raymond zat met zijn pak friet op den bak bier en mijn broer wilde nu ook eens voor ene keer op de foto...dedju toch! Maar alléé, toch nog ene kunnen nemen van mijne schat Wim in ons hofken. Maar...moet er nog zand zijn?...jazeker, we zijn er bijlange nog niet!!!!
Ik had een vrije dag, maar ik ben niet veel thuis geweest en s'avonds wilde ik mij eens samen met die meiden van mijn werk gaan ontspannen, misschien eens iets gaan drinken in één of ander cafeetje. Eén van mijn collega's is voor haar tweede keer zwanger en ze beloofde om een afscheidsdrink te geven. We gingen eerst op ziekenbezoek bij de collega die haar amandelen had laten verwijderen. Dat was echt plezant, maar na afloop...reden ze gewoon naar huis...alléé...ikke dus ook en 'twas nog juist geen 22u. Dan maar mijn nieuw boek verder lezen, 'hoeren' van Deflo (jaja, en Dan Brown zijn nieuw boek heb ik ook)...spannend boek, maar...'k ben toch in slaap gevallen op onze zetel en Wim ook. We zijn precies moe...haha...van al dat werken!
Ik ben morgen thuis (hopelijk), als er geen zieken zijn. Een superlang weekend voor mij! Dan kan ik al wat dozen inpakken met gerief dat we niet direkt nodig hebben. De dozen haal ik op mijn werk of van de buren naast ons. Zij wonen er al sinds eind vorige maand. Misschien ga ik mijn make halen om naar de vloeren te gaan kijken, ze zag die nog niet. Ze mag het werk van haar zoon keuren, maar daar is echt niks op af te keuren, zo'n supergoeie vloerder! Ik zal hem naar alle waarschijnlijkheid mogen assisteren deze zaterdag, want Wim en z'n pa gaan zand scheppen. Druk weekend voor de boeg! Een SUPERweekend!
Op een dag komt een brandweerman thuis van zijn werk en zegt tegen zijn vrouw: "We hebben een nieuw oproepsysteem bij de brandweer. Bel 1 gaat en we springen in onze kleren, bel 2 gaat en we glijden naar beneden, bel 3 gaat en we wippen in de wagens, gereed om uit te rukken. Als ik vanaf nu roep BEL 1 wil ik dat ge uw kleren uittrekt, BEL 2 dan spring je het bed in, en als ik BEL 3 roep, dan vrijen we de ganse nacht!" De volgende nacht riep hij BEL 1 en zijn vrouw deed prompt haar kleren uit. Dan BEL 2 en ze wipte in bed. Dan BEL 3 en de vrijparty starte. Na enkele minuten, riep de vrouw plots "BEL 4 ". Totaal verrast vraagt hij wat dat te betekenen heeft. "Rol meer slang uit" antwoordde zij "ge komt bijlange nog niet totaan het vuur"
De hormonen slaan op hol het 'kopje' zit overvol je wil weten wie je bent je denkt dat je alles kent Dat alles beter willen weten gaat aan iedereen vreten! Je omgeving wordt dol de maat is vol! Je kijkt in de spiegel en ziet de veranderingen liever niet. Jeugdpuistjes in je gezicht die opvallen in het licht. Door gevoelens overmand wat is er toch met je aan de hand? De mensen begrijpen je niet meer dat verergert keer op keer Waarom luisteren ze niet naar jou? Je voelt je staan al in de kou Je hebt op alles commentaar het gaat je niet, het valt je zwaar Je wil met rust gelaten worden door die drukke mensen in horden Het enige dat je interesseert wat je nog met plezier probeert zijn dingen die jij leuk vindt je bent tenslotte toch geen kind? Je wordt van je jeugd beroofd hoe halen ze het toch in hun hoofd? Zien jullie dat dan niet? Mijn verdriet! Je bent je kind-zijn aan 't verliezen en hebt hierbij niks te kiezen Het leven gaat niet zonder slag of stoot ja ouders, ik word groot!
Ik moet jullie niet zeggen waar ik de inspiratie haalde voor dit gedicht, zeker? Ook blogster INGRID heeft er momenteel mee te maken, en nog velen onder ons, daar ben ik zeker van. Met de kinderen én de kleinkinderen, op welke manier ook. Niet gemakkelijk, hé!
Ik was op mijn werk, ik wilde juist in mijnen toet-toet stappen, toen ik foon kreeg, ons nummer van thuis. Dan schik ik wel altijd, je denkt het ergste dan, hé! Mijn oudste zoon Giovanni heeft zo de gewoonte om eerst per telefoon onheil te melden, om mij al voor te bereiden, denkend dat de ergste woede dan gedaan zal zijn tegen dat ik thuis kom. Ik dacht...wat zal het zijn, een nota? Strafstudie? Een buis? Was het dat maar, nee het was erger! Hij en zijn broer hadden, in die 2 uurtjes dat ze alleen thuis waren, (WEERAL) ruzie gemaakt. Er lagen steentjes van marnick op de tafel, in zijn woede had Giovanni die weggesmeten...tegen onze oven (gelukkig niet op zijn broer) en...glas van de oven kapot! Wij vallen in de kosten, 't is te zeggen...Giovanni valt in de kosten, want potje breken, potje betalen en géén play-station. We moesten naar de winkel waar onze keuken besteld is, om andere handvatjes te kiezen, die andere zijn er niet meer. Ook om het eerste deel van de factuur te betalen. Daar gevraagd wat we nu moeten doen. Het type en merk opgeschreven en morgen weten we meer. We hebben Giovanni ook met zijn aktie-reactie geconfronteerd, hij moest mee en mocht het zelf uitleggen tegen die zaakvoerder. Dat zelf betalen en die confrontatie + een preek zullen hopelijk iets uithalen...we zien wel. We zijn zeker niet aan ons proefstuk met hem. Hij begon het rechte pad af te dwalen onder invloed van een 'slechte' kameraad, enkele jaartjes geleden. Wat doe je dan als alleenstaande, een dubbele rol spelen, moeder én vader! Hij begon te stelen, dus stal ik gerief van hem...laten voelen hoe dat voor iemand is. Hij deed gerief kapot...ik deed speelgoed van hem kapot...reden idem dito! Hij en zijn maat gingen de school in brand steken met een (gelukkig) kapotte aansteker...ik gaf hem een aansteker, een grote asbak en zijn papieren vlieger en liet hem met vuur spelen, de gevaren afdrammend. Hij dierf niet en deed het nooit meer. Dat én dan die puberstreken (bijna 14 jaar) er bovenop bezorgt mij wel weer grijze haren en extra stress...AMAI ZENNE! Hij kan ook erg lief zijn, en behulpzaam...maar die apejaren zijn er teveel aan. Ik moet het jullie niet vertellen, zeker! Jullie zullen zeker en vast hetzelfde meegemaakt hebben!
Ik kreeg een mailtje van een lief hollands meisje, ze vondt mijn blog leuk en dat waardeer ik echt! Ze vroeg ook of ik wat meer bezoekers wou hebben...????????? het mailtje bevatte ook een adres, nieuwschierig als ik ben, toch eens gaan loeren. HITSCORNER...veelbelovende naam, eens eigenschappen aangeklikt, want ik registreer mij niet zomaar, zonder dat ik weet wat het inhoudt!
Bonus voor actieve gebruikers: - Tussen 1 en 10 bonusbezoekers extra, telkens als je inlogt. - Elke keer als je een advertentie banner aanklikt krijg je extra 1-10 bonuspunten - Je ontvangt 20% van de door je referees verdiende punten - Aanmelden met een cheater (valsspeler) wordt beloont met 50 bonuspunten
Dus elke dag een 100-tal extra bezoekers...aanlokkelijk voor wie rap in de top-100 wil komen en de teller de hoogte wil zien ingaan, maar niks voor mij! Bedankt meisje, het was goed bedoelt, maar het gaat mij niet om die 'stomme' top-100...het gaat mij om de echte bezoekers, die lieve en lovende woorden schrijven in mijn gastenboek of reactie, als waardering voor mijn werk en hobby. Of pittige antwoorden, berichten, commentaar...maakt niet uit! Ik geef dat gerust toe, het doet mij wel wat! Veel zelfs! Je leert er ook veel mensen mee kennen, vrienden zelfs! Maar vooral EN in de eerste plaats voor MEZELF!
Een man zit in de trein met een zak roze garnalen. Hij pelt ze, eet ze met 'smaak' op en gooit het omhulsel weg. Een meisje dat tegenover hem zit, krijgt er genoeg van, van die garnalen en het smakken. "Meneer, wilt u ophouden met dat onsmakelijk gedoe?" Waarop de man antwoordt:"Luister meiske, ik heb mijn treinkaartje betaald en doe dus wat ik wil!" Nadat de man de garnalen heeft opgegeten, wil hij een tukje gaan doen. Het meisje pakt haar walkman en zet het geluid keihard op. De man kan de slaap niet vatten en zegt: "Zet dat ding uit!" Waarop het meisje antwoordt:"Ik heb mijn kaartje voor de trein betaald en doe wat ik wil!" De man wordt boos, pakt de walkman, doet het raam open en smijt de walkman naar buiten. Het meisje trekt op haar beurt aan de noodrem. "Haha," zegt de man "dat gaat je minstens 200 euro kosten voor het trekken aan die noodrem!" "Ja," zegt het meisje "en jou minstens 10 jaar als ze na mijn verhaal aan je vingers ruiken..."
Vrijdag brachten ze de vloeren en badkamertegels, maar we hebben gezweten. Dat moest allemaal naar binnen worden gebracht, of ze zouden rap ribbedebie zijn, moesten die buiten blijven staan! Ons voltallige gezinnetje heeft eraan meegewerkt, het zwaarste was wel voor den zwaarsten en sterksten onder ons, natuurlijk! Daarna lekker gaan eten bij ons ma voor Wim zijn verjaardag...kippefilets, goulasch en varkensbrokjes met thijm en frietjes...ons ma had niet kunnen kiezen, dan maar 3 verschillende gerechten klaarmaken, hé...haha, waarom niet! Dat was SMULLEN!
Zaterdag heeft mijn broertje (die niet graag op de foto komt) onze vloer gelegd, in de living en den inkom. Daar wel 2 petroliumvuurtjes op geplaatst, want de natgemaakte vloer (van s' morgens) wilde niet drogen en de lijm zou dat ook niet doen. Wim hielp mijn broer, zijne pa en oudste broer én (jaja) mijne jongste zoon van 10 jaar (na samen met mij boodschappen te hebben gedaan, sandwischkes te hebben gesmeerd en om petrolium te hebben gegaan), schepten de bergen zand op kruiwagens en deden dat naar vanachter.
Zondag, vandaag dus, zijn ze weer zand aan 't opscheppen. Ook mijne jongsten, wat een werker, zeg! Ik ruim de kasten leeg, verzamel wat weg mag en zit momenteel te bloggen (haha) Mijnen oudsten is eerder de man voor het fijnere werk, hij heeft allemaal batterijen die ik tijdens de grote opruim heb gevonden, getest. Hij nam zijn klokradio, deed er 2 eletriekdraadjes aan (batterijhouder) en de andere uiteinden aan de batterijen zelf. Bij een 'piep' van die klokradio, wist hij dat de batterij nog vol was. Slim, hé? Hij leert voor electriciën. Foto: Marnick, zoon van 10 jaar
Ik ben weer in gedichtenstemming vandaag. Dit gedicht heb ik wel niet pas geschreven, maar al wat jaartjes geleden. Mijn inspiratie haalde ik toen bij een koppel dat ik kende. Hij had haar bedrogen, hetgeen was uitgekomen, maar het werd hem vergeven. Jammer genoeg was hun herwonnen geluk van korte duur, maar zo is het leven, niet? Ze zijn nu wel allebei hertrouwd én zijn gelukkig!
"Nee", zei de vrouw "het is gedaan! Ik doe die horens niet meer aan! Ik wil ze niet meer dragen! ik zag hoe jullie in mekaars armen lagen."
"Nee," riep de man "dat is niet waar en wat je zegt, dat valt me zwaar! Ik heb niemand anders, alleen jou! Je weet toch hoeveel ik van je hou!"
Maar de vrouw wilde het niet horen net alsof ze doof was geboren ze wist wel wat ze had gezien "Of denk je dat ik blind ben, misschien?"
Ze begon meteen zijn koffers te pakken deed al zijn spullen in plastiek zakken ze opende de deur met een grote zwier "Ik smijt je buiten met veel plezier!"
De man zette het eerst op een lopen maar begon daarna toch te wanhopen wat had hij toch in hemelsnaam gedaan aan die slippers had hij niet eens veel aan
Hij hield toch nog veel van zijn vrouw maar wist niet wat dat inhield, het woord 'trouw' de man begon zijn spullen bijeen te rapen en besloot om op de veranda te slapen
De bedrogen vrouw voelde zich plots oud haar hart werd hard, kil en koud de man probeerde het te ontdooien en begon met steentjes tegen haar raam aan te gooien
"Lieverd, ik hou alleen van jou ik zal je beloven, mijn eeuwige trouw" Ze opende de deur om te praten hij wist dat hij die kans niet mocht laten
Ze hadden gepraat, de ganse nacht het kwam weer goed, wie had dat gedacht hij verwende zijn vrouw en hield veel van haar en trouw blijven viel hem ineens niet meer zwaar!
Op een dag, op een warme dag in augustus, waren we in Duitsland met vakantie. Na een lange bergwandeling doorheen de mooie Duitse bossen, op onze jacht naar prachtige kastelen, had Wim zijn broek vuil gemaakt. Ik was kwaad; "Ik ben met verlof en nu geeft gij mij nog extra werk!" Tja, er zat niets anders op dan het met de hand wassen van zijn jeansbroek, een groot karwei! Gelukkig voor mij scheen nu het zonnetje en hing er een wasdraad. Ik hing zijn broek te drogen en ondertussen speelden we een gezellig gezelschapsspelletje. Na weeral eens te zijn verloren van die drie mannen van mij, ging ik eens kijken of Wimmeke zijn broekske al droog was. Maar wat zag ik tot mijn grote verbazing? "Wim, wat zit er in uw broek, jongen?" "Alléé Sandra, moet gij mij dat, na die drie jaren dat wij tesamen zijn, nog vragen?" En toen kwam er een grote wasbeer...en het verhaaltje was er niet meer...hihi! Ja, ik kon het mij niet laten dit SCHOON afbeeldingske op mijn blogske te zetten. Ik heb sinds Duitsland mijn hart verpand aan deze lieve diertjes, 't zijn deugenietjes en echte schatjes...en da's géén verhaaltje!
Jaja, deze lieve man van op de foto verjaart vandaag! Wim is zijn naam en hij wordt nu 36 jaar. Hij heeft het niet altijd gemakkelijk met de opvoeding van mijn 2 boys. Zij worden alsmaar ouder en de apenjaren doen hun intrede al. Als ik die in de weekends werk of al eens de laten heb, staat Wim in voor de opvoeding van mijn 2 tieners. We doen alles samen en trekken aan 1 zeil, maar soms staat hij er alleen voor. Ze luisteren beter naar mij dan naar hem, ik ben veel strenger en ze weten dat ook! Dus verdient Wim het om eens extra in de bloemetjes te worden gezet! En zeker op een speciale dag als deze. Hij moet werken vandaag, spijtig, want ik heb verlof genomen. Veel feesten moeten we vandaag niet doen, ze komen de vloeren brengen en daarna...wordt hij (en wij profiteren mee) in de wattekes gelegd door mijn lieve ma! Speciaal voor hem kookt ze vanavond zijn lievelingseten! WIM...we love you...very much!
Ik kreeg een zeer mooie en interessante mail vandaag! Interessant voor iedere dierenvriend. Door naar google te gaan en 'dierenmagazine' in te typen, kom je er ook op terecht. Een digitaal dierenmagazine, volkomen gratis! Op de foto zie je Wouter De Clerck met zijn Duitse herdershond Bas (Zelfde ras als Loekie, de hond van mijn grootvader zaliger. De hond die ooit mijn leven redde)
Ik kreeg nog een mail, maar die was minder interessant, zelf gevaarlijk voor degenen die er zouden intrappen. From Marina Ebbeler, enige overlevende dochter van een hoge chief in siërra-Leone, erfgename van een cacaoplantage. Zij vraagt hulp bij het kunnen innen van haar erfdeel, nl. 10700 dollars (of was het miljon dollars? 'k heb het meteen verwijderd). Zij vraagt of ze het geld mag ontvangen via mijn bankrekening en haar als partner wil nemen in mijn bedrijf of haar kan adviseren voor een goede investering in ons land. Ze wilde mijn telefoon- en faxnummer. En dan de rest, zeker, hé! Ik ben geen kieken, zenne (met of zonder de vogelgriep)!
Nu ik toch over mijn leven begonnen ben, ga ik er maar mee door.
Ik ben laat begonnen met mijn studie's verpleging, op mijn 29 jaar. Mijn eerste schooldag weet ik nog goed en zal ik NOOIT vergeten...hihi! Ik parkeerde mijn auto en liep naar de school, naast het ziekenhuis Maria Middelares te Sint-Niklaas. Er kwam een meisje naast mij gelopen die vroeg "ben jij ook 18 jaar?" Zij bleek in mijn klas te zitten, maar haakte na 4 maand af, spijtig! Ik deed mee aan de schachtendoop door de studentenclub 'Agropitalica', ik werd 'gekeurd en verkocht' als vee. Onze kopers mochten ons 'gebruiken', doen met ons wat ze wilden. Eerst moesten wij verkleed als overgeschminkte WC-madammen de wc's van een café opkuisen en daarna volgde den 'doop' (zie foto) Wat kreeg ik allemaal op mijn haar gesmeerd: Lookpoeder (dat ik 4 maand nadien nog rook telkens mijn haar nat werd), mayonaise, eieren, tomaten, ketchup, olie, boter, bloem, choco en nog van dat fraais.
In mijn tweede jaar hadden wij stage in een psychiatrisch ziekenhuis. Bij mensen met schizofrenie. Niet wassen, spuitjes geven, wonden verzorgen, nee...observeren, gesprekken, analiseren,...beviel me wel! Ik wilde algemeen ziekenhuis afwerken en het extra jaar psychiatrie erbij doen.
Mijn derde jaar ging ook vlot, hoewel ik problemen had met de té technische kant van de studie's. In theorie klonk het mooi, de mens holistisch bekijken, de patiënt in zijn totaliteit. Maar de praktijk...andere koek! Als ik wat te lang bij een patiënt zat wiens zoon pas een jaar geleden verongelukt was, dan keken ze al op hun horloge. Ik zag een dokter op coronair (hartafdeling) een patiënte het 'goede' nieuws brengen dat ze een ballondillatatie moest ondergaan, of ze zou het weekend niet halen. Het arme mens dacht dat zij terug een open-hartoperatie moest laten uitvoeren, hetgeen totaal iets anders is, maar paniek allom. Gebrek aan info, dus gaf ik haar die, geen paniek meer!
Mijn vierde jaar, psychiatrie...eindelijk! Ik dacht dit eens op mijn gemakje erbij te nemen! BONG...ineens wakker, ik kwam in het derde jaar terecht! Mijn eerste stage viel super tegen, ik kon niet met de begeleidende verpleegster overweg, die een piek op mij had en zelf een psychiatrisch geval was (volgens mij). Ik werd door haar en de stagemonitries na 2 weken stage 'onder handen' genomen en werd zelf binnenste buiten gekeerd, want ze vonden dat mijn stage niet vlotte. Volgens mijn lichaamstaal verborg ik iets en na 2 uur geobserveerd te zijn, smeet ik het eruit! Dat ik geen goede begeleiding kreeg en alles bij haar collega's moest gaan vragen; dat ik te rap voor haar was en mijn uitleg telkens 3 keer moest herhalen, zonder een antwoord te krijgen; dat de psychiatrische den boom in kon, als ik wilde, ik had toch immers al mijn diploma van verpleegster, enz...In plaats van mij te buizen op die stage, kreeg ik de helft van mijn punten, want ik was open gebloeid...haha! Verdere stages waren plezanter, zoals bij autistische kinderen in Stuivenberg. Moest ik niet altijd door de kennedytunnel moeten rijden, zou ik daar gewerkt hebben, ik kreeg er een aanbieding. Ik heb een vervanging gedaan in een dagcentrum na mijn studie's. Maar psychiatrie is dan weer té...iets zoeken waar er niks te vinden valt! Dus conclusie, geen appelen, noch peren...thuisverpleging is een combinatie van de twee en dat bevalt mij uitstekend!
Ik dacht vandaag thuis te kunnen zijn...nee dus...ik had pech! We hebben een collega die onder het mes moest om haar amandelen te laten verwijderen, en een andere collega die met een serieuze keelontsteking zit. Ik was de enige die recuup had. Gisteren de laten gedaan, daarvoor 6 vroeges, dus was dit vandaag mijn 8 ste werkdag op rij! Ik heb een vaste toer tegenwoordig, maar ik heb ook alle toeren leren kennen, 6 in totaal, buiten de weekendtoeren dan, hé! Ik moest toer Stekene doen, ook St-Gillis-Waas en Moerbeke. De meeste patiënte kende ik nog, maar er waren enkele nieuwe bij (voor mij toch). Wat een lol had ik met die nieuwe, en ik kwam er pas de eerste keer, haha! "Ik ben er al 86", zei een nog zeer mobiele meneer mij. "Amai seg, dan hebben we over 14 jaar een feest" Daar altijd over bezig geweest, natuurlijk, we zagen het al voor ons, haha! Een patiënt kon mijn naam niet onthouden. Ik zei dat ze dan op Jimmy Frey moest denken...en we begonnen allebei te zingen "breng die rozen naar Sandra..." Zo kan ze ook de naam van mijn collega onthouden die daar dagelijks komt "Carolientje, Carolientje, Carolientje wil een man" PLEZANT
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Het werd nog eens tijd voor een knappe bink op mijn blog!
Ik ben morgen thuis (hopelijk), als er geen zieken zijn.
Op een dag komt een brandweerman thuis van zijn werk en zegt tegen zijn vrouw: "We hebben een nieuw oproepsysteem bij de brandweer.
Ik kreeg een mailtje van een lief hollands meisje, ze vondt mijn blog leuk en dat waardeer ik echt!
Een man zit in de trein met een zak roze garnalen.
Ik wens voor iedereen...een fijn, plezant en supergezellig weekend!
Op een dag, op een warme dag in augustus, waren we in Duitsland met vakantie.
Ik kreeg een zeer mooie en interessante mail vandaag!
Onze blogweerman SWATJE is wat ziekjes!
Ik dacht vandaag thuis te kunnen zijn...nee dus...ik had pech!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
