Het was een moeilijke dag vandaag.
We waren nog met twee, ik en de nieuwe collega, maar vanaf morgen staat ze er alleen voor op mijn toertje.
Sommige patiënten hadden het er moeilijk mee.
Onze sportdirecteur verwacht mij nog veel bij hem en zijn vrouw, of hij gaat onze hoofdverpleegster haar haren zwart maken, zei hij
De patiënt die zijne 'kluts' eens dacht kwijt te zijn, had het er erg moeilijk mee, zei zijn vrouw.
Ik kreeg bloemen van een andere patiënte, één van onze moeilijkste patiënten beklaagde er zich over dat ze het niet op voorhand wist, ze zou onze hoofdverpleegster bellen.
En mijn oudste patiënte, die ik sinds enkele weken heb, een lief dametje van 98 jaar, had gezegd dat ik elke dag mocht komen, s'morgens én s'avonds om haar te omkleden
Ze had ook spijt.
En ik ook, amai!
Maar feitelijk is dat wel normaal, de mensen hechten zich nu eenmaal aan de vaste verpleegster.
En wij aan 'onze' mensen.
Het is altijd moeilijk voor iemand die in de plaats van een vaste komt.
Maar ze zullen er een goeie aan hebben, onze nieuwe collega doet haar werk echt goed en is zeer sociaal...geen probleem dus.
En ik sta morgen in Beveren...met sommige mensen zal het ook een blij weerzien worden!

Mijnen oudsten...Giovanni...ligt in zijn bed.
Hij heeft niet veel gegeten en heeft overgegeven, maag en darmen.
Koorts heeft hij gelukkig niet.
Ik zal hem morgen maar een dagje thuis laten, dan komt dat weer goed.



Giovanni...en alle zieken!
Ook Roosje (Lisette)...VEEL BETERSCHAP!

Ik had companie vandaag in mijn autootje.
Ik heb onze laatste nieuwe aanwinst moeten opleiden.
Onze hoofdverpleegster heeft een week verlof.
Morgen gaat ze weer met me mee en vanaf woensdag moet ze mijn toertje alleen doen.
Ze gaat mij vervangen, ik word weer 'springer'.
Ik ken alle zes de toeren en we hebben een springer te kort, omdat er eentje sektorverantwoordelijke geworden is.
De mensen hebben spijt, ik zal niet veel meer komen.
Onze nieuwe collega werkt 4/5 en ik mag haar vervangen wanneer zij thuis is of de laten heeft, dat heb ik wel gevraagd.
Ik heb ook wel spijt, ik zal de band met mijn vaste patiënten missen en ik zal me weer moeten aanpassen.
Woensdag heb ik toer Beveren, donderdag thuis en de vrijdag toer Temse.
Voor de weekends zal het gemakkelijker zijn, dan zal ik niet moeten zoeken naar de adressen.
En in januari start er terug een nieuwe collega, ze heeft ook haar contract al getekend.
We gaan EINDELIJK betere tijden tegemoet!

Ik heb een probleem!
Ik kan op alle blogs komen en ze bekijken...tot daar niks aan de hand.
Maar wanneer ik bij 2 bloggers op bezoek wil komen...bij reactie of in hun gastenboek...dan blokkeert de boel en moet ik afsluiten.
En zelfs dat gaat niet zonder hinder.
Dat is bij http://www.bloggen.be/wesemael_jp
Ik probeerde al verschillende keren op jean-pierre zijn blog te reageren, lukt gewoon NIET!
Nu ook bij http://blog.seniorennet.be/freddy_en_patty en ik weet dat ik daar wél al eens ben geweest.
Weet er iemand hoe dat komt en wat ik eraan kan doen om dat te veranderen?
Thanks op voorhand, hé!

Met de sfeer rond de sint, heb ik al een gedicht geschreven.
Het is een kinderlijk gedicht, maar dat moet je wel zijn rond de sinterklaastijd, hé!

Een mannetje van speculoos
ging op avontuur.
Hij was plots spoorloos
en iedereen was overstuur.

Hij stapte de wijde wereld in
nieuwsgierig als hij was.
Vondt dit een nieuw begin,
hij was in zijn sas.

Een meisje vondt hem op straat
en nam hem mee naar huis.
Voor het mannetje was het te laat,
hij vondt het al niet pluis.

Wat ging er met hem gebeuren,
wat was er aan de hand?
Wat rook hij voor rare geuren,
hij voelde zich ambetant.

Het werd warm onder zijn tenen,
het was een raar gevoel.
Hij kreeg hele slappe benen
en hoorde veel gejoel.

Hij werd gedoopt in een heet sop.
hij wist het al rap.
Ze at hem helemaal op,
er kwam een eind aan zijn uitstap.

Anno 1999 ben ik tijdens de paasvakantie op skiereis gegaan met mijn toenmalige vriend.
Ik zat in mijn eerste jaar verpleging algemeen ziekenhuis en ik stond de twee weken voor het verlof op stage.
Daar zei ik dat ik voor het eerst ging skieën en die verpleegsters lachtten nog "breek geen been hé, want ge moet de week erna nog terug naar hier komen."
Ik lachen natuurlijk "dat moet al lukken, hé!"
We vertrokken met een ganse bende per bus en mijn vriend kende daar iedereen van.
Een meisje uit mijn klas was getrouwd met één van zijn vrienden.
We reden naar Ramsau voor een 7-tal dagen.

De laatste foto is raar, hé...je ziet er feitelijk een tweede doorheen.
Enfin, ik zag dat die bende flinke drinkers waren en vooral Bettina's man, een flik nota bene.
We waren eerst in België gaan oefenen op een piste en ik mocht direct mee naar boven, omdat ik het nogal rap onder de knie had.
Dat lag zeker aan dat waterskieën dat ik vroeger geleerd had.
Ik kon wel nog niet goed slalommen en gleed die kunstberg af tegen een hele hoge snelheid.
Nét voor enkele autobanden kwam ik tot stilstand.
Maar niet getreurd...de organisator van de skiereis, ging degene die niet konden skieën, les geven.
Maar daar aangekomen, bleek hij partie te zijn naar de zwarte pistes en konden ik en een vriendin van één van die mannen, onze plan trekken.
Dat meisje's vriend was ook pleite en mijn vriend nam ons op sleeptouw.
Eerst wat oefenen op de groene piste en stilletjesaan naar de blauwe.
Ik viel enorm veel en gleed soms ver de berg af, het slalommen lukte ook niet goed, maar ik daalde al remmend af.
De eerste dag overleefde ik en s' avonds werd er weer gefeest.

Op de tweede dag lukte het voor mij al veel beter, ik kon stoppen waar ik wilde dat ik tot stilstand kwam, maar die vriendin werd weer bij ons achtergelaten en het meisje viel constant.
Tussen de middag werd er weer goed gezopen, maar ik lette op.
Je voelt je zo al onzeker op die latten, drank zou dat zeker niet verminderen.
Bettina's man nam mijn haar eens onder handen.
De anderen deden dat al jaren en waren het blijkbaar gewoon.
We zaten telkens op een andere piste...de Reiteralm of Planai of een andere piste.
We waren die dag wel bijna te laat aan de liften die ons naar beneden zouden brengen, door ons, de trage nieuwkomers.
Ze waren met ons op een rode piste terechtgekomen.
We zagen een sneeuwruimer en daar mochten ik en dat meisje gelukkig met meerijden totaan de liften.

Ook de avonden werden sfeervol opgevuld.
De bende hing echt aanéén en er werden ook nagels in een houten blok geslagen.

Op de derde dag ging het nog wat beter, maar dat meisje kon het echt niet en we moesten dikwijls stoppen, omdat ze gevallen was.
s' middags zat de groep weer samen.

En niet enkel WIJ vielen al eens op ons gat
s' Morgens gaat dat skieën nog goed vlot, maar na de noen wordt dat moeilijker en ik kwam ten val.
Niet eens hard, ik wilde zelfs pas juist de berg af glijden.
Ik kreeg een enorme pijnscheut in mijn linkerknie en daar lag ik dan, met mijn skie's nog aan en mijn hoofd naar onder.
Ik werd door 2 mannen op een brancard gelegd en zij skieden met mij de berg af.
Beneden wachtte een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gevoerd.
Ze voerden een kijkoperatie uit en daar werd bevestigd dat mijn voorste kruisband was afgebroken.
Ik had mijn knieën overbelast door het verkeerd afdalen.
Ik was de enige op gans de bus die verzekerd was, ook voor nabehandeling.
Ik lag 4 dagen in dat ziekenhuis te Schladming met een Oostenrijkse als kamergenote.
De chirurg kwam mijn redon (plastiek busje dat bloed en ander vocht opvangt na een operatie) verwijderen en zonder iets te zeggen, trok hij die uit mijn knie.
Dat deed ZEER en ik hing aan de papegaai luidop te lachen.
Die bekeek mij alsof ik zot was , maar da's een aardigheid van mij.
Als ik pijn heb, dan lach ik! raar hé?
En ik kon mijn spuitjes oefenen...op mezelf.
Ik had ook wel een héél mooi uitzicht vanuit mijn kamer!

Ik werd per euro-ambulance naar België teruggebracht en ik was blij dat ik niet voor het vliegtuig had gekozen, want dat was een avontuur op zich!
Ik denk dat enkele cliniclowns de ambulance hadden gestolen ik en mijn vriend hebben ons krom gelachen met die chauffeurs.
Ik mocht een sigaretje roken, ze stoptten waar het mooi was, of om eens naar toilet te gaan, we aten frietjes samen en we zongen en danstten mee op de muziek op hun radio...dolle pret!
Je ziet het aan de foto's, hé!
Ik heb wel naar die stageplaats moeten bellen om te zeggen dat ik niet kon komen...en toen lachtten ze niet meer.
Ik heb de verloren stage (70u) moeten inhalen in het tweede jaar.

Ik heb die mannen nog mee binnen geïnviteerd, maar ze gingen een restaurantje zoeken en dan naar Oostenrijk terugrijden.
Ondanks de tegenslag, kende deze reis toch nog een mooi einde, en een grappig

We zijn ter compensatie wel nog een weekend naar de Ardennen gegaan.
We zaten in een hotelletje in La Roche.
We zagen de watervallen van Coo, dinant en een oorlogsmuseum in La Roche.
Ik zat voor 6 weken in een brace.

 
Ik ging enkele jaren later wel nog eens skieën op een overdekte piste ergens in België.
Ik had eerst grote schrik, maar dat viel na een tijd goed mee en ik ben toen niet gevallen.

Fijn weekend!
Hopelijk veel zon!
Geniet ervan!

                                 

Wij willen van onze 'vijver' vanaf en de mannen hebben daar vandaag voor gezorgd.
Wim en zijn pa hebben 2 buizen gestoken, vanaf het terras totaan de beek.
Er moet nog een derde komen, maar da's voor een volgende keer.
Morgen gaat Wim bij onze gebuur een net over zijn dakgoot leggen om de bladeren geen kans te geven die te verstoppen, zoals hij bij ons al heeft gedaan.
Marnick hielp hen.

Ze groeven 2 gleuven in de grond, legden de buizen erin en ze deden er kiezels over.
Wim reed 5 keer naar de gamma om zakken kiezels en hij kreeg daar 4 flessen wijn mooi meegenomen, hé!
Op een gegeven moment begon het zo donker te worden, te regenen en te waaien...de bladeren vlogen rond onze oren.

Zo snel als het onweer was opgekomen, was het gelukkig ook weer verdwenen en werd het terug warmer.
Ik en Giovanni deden ondertussen het binnenwerk.
We reden om smossen naar Temse en Giovanni hielp Marnick die in de modder was gezakt alsof het drijfzand was  
Wij sneden de pompoen die ik van een patiënte had gekregen, in stukken en ik maakte er soep van.
Giovanni stofzuigde mijn peeceetje, want die zat onder een dikke laag stof...moet soms al eens gebeuren.
Hij kuiste ook het muizekot uit.
En van al dat harde werken, viel hij voor enkele uren in slaap.
Hij had niet eens gemerkt dat ik deze foto van hem had genomen

Schattig hé!
Ik belde naar mijn make en ze zei dat ze naar Parijs gaat om daar op de kerstmarkt inkopen te gaan doen...WAUW...ik wilde natuurlijk mee, hé!
Mijn tante, die meegaat, heeft het nog kunnen regelen voor mij, er was nog plaats op de bus.
Ik moet om 5u45 op de vertrekplaats zijn, maar dat kan mij niet schelen, want als ik in het weekend de vroegen heb, dan vertrek ik al om 6u.
Dus...ik ga op zaterdag 16 december naar PARIJS...JOEPIE!!!!!

Vanaf volgende week kan je meedoen aan een wedstrijd bij Q-music.
Ik weet niet wat je moet doen, maar ik weet wél wat je kan winnen.
Q-music betaalt je huis af en ze gaan tot 150000 euro!!!!!!!!!!!
Wij moeten nog 29 jaar en 1 maand afbetalen...WIJ GAAN MEEDOEN, zenne...dat verstaat ge wel, zeker hé!


Dit is in de beginperiode, de funderingen lagen er en wij content!
Romxke en haar ventje Ben kwamen ook kijken.
Van een 'wijk' was er toen nog niet veel sprake...maar huizen dat er bijgekomen zijn op dat jaar tijd...niet te doen, jong!

Wim is een ganse week thuis en is vandaag zijne pa gaan halen.
Hij en Raymond hebben de rolluik-kappen geverfd.
Met een primer, we weten nog niet welke kleuren we gaan nemen, da's een zorg voor later.


Raymond zei "k' Verschiet ervan dat ze hare codak nog niet gepakt heeft"...dat moest hij juist zeggen, hé!
Ik mijn toestelletje genomen en dat moment vereeuwigd.

Ha...ik heb mijn haren laten kleuren...en ik heb het geweten...zeker weten...de gevolgen dan toch...
'Mooi willen zijn doet zeer'...awel, da's bij mij zo het geval.
Wat had ik gezegd?
Hopelijk nu geen rode ballon?
Ik was geen ballon, geen zwellingen, maar ik had een rood gezicht en ik ben s'avonds met 38,9 graden koorts in mijn bedje gekropen!
Ik had aan die coifeuse gevraagd om het anti-allergische product op men haar te doen "zit al in de verf", zei ze...ik geloof daar de ballen van!
Ik had nog nooit zoveel last gehad na een coiffeurebezoek, de vorige keer was dat door een doos kleurenchampoo van de winkel.
En zeggen dat ik vroeger mijn haren zelf mocht kleuren zonder er ook maar enige hinder van te ondervinden, zeg!
Ik moest gisteren gaan werken...en dat heb ik ook gedaan.
Eerdat ik mij ziek meld, moet ik al half dood liggen.
Met koorts en maagpijn bovenop aan mijn toertje begonnen.
De mensen hadden compassie met mij, enkele mannen stelde voor om zelf hun vrouwtje te wassen en ik zakte bijna door mijn benen.
ik had nog geen hap door mijn keel gekregen en rond 13 uur belde ik mijn hoofdverpleegster.
Ik zag het niet meer zitten om nog eens naar den bureau te komen en ben naar huis gegaan.
Mijn temperatuur was dan 37,7 en ik ben van 13u t/m 18u mijn bed in gegaan.
Dan heb ik mijn haar gewassen en eindelijk iets gegeten, met veel moeite.
Dat heeft mij deugd gedaan, want vandaag kon ik er weer tegenaan...enkel nog wat jeuk op mijn koppeke en wat maaglast.
Mijn collega's vonden het in ieder geval lachwekkend...

Ik ben na mijn toertje naar huis gegaan en niet naar den bureau, en dan ben ik EINDELIJK eens naar de coiffeur geraakt...en 't was nodig, zenne!
Ik was mijn haar al zo beu, hé!
Probleem is...mijn allergie aan kleurenchampoo's...remember? ?
Die kapster heeft wel meer olie bij de champoo gedaan en er zat een anti-allergisch product bij.
Die kleurenchampoo die ik de vorige keer gebruikte, had ik gekocht en dan mijn eigen haar gekleurd...ik zag er daarna uit als een rode ballon en ik zo naar mijn werk...de patiënten en de collega's...die me uitlachten, natuurlijk!
Nu gaat het toch goed...tot hiertoe toch!
Op hoop van zegen...nu sta ik redelijk mooi op de foto...morgen misschien ééntje met een rode kop... ...afwachten...

Bouwperikelen hebben we ook weeral...jongens toch!
Wij waren naar Zaventem onze binnendeuren gaan kiezen en de schrijnwerker zou die dan op maat bestellen...da's niet doorgegaan!
Reden: Ruzie gehad met die mannen in Zaventem, omdat andere klanten van hen 4 maanden op hun bestelde deuren moesten wachten en ze hun percent niet kregen.
Nu gaat de schrijnwerker donderdag bellen (is ne maat van Wim) om af te spreken, hij wil met ons naar een andere winkel.
Daar moeten we geen 7 weken wachten, dat gaat rapper...hopelijk heeft hij gelijk, zenne zeg!

Mijn jongens hebben zich geamuseerd deze avond.
Gio heeft een speelpark voor onze witte muisjes in mekaar gestoken.
Hij mag zijn huis wel eens kuisen, als je het mij vraagt, vinden jullie dat ook niet?

En ze hadden er dan nog muziek bij ook...een ceedeetje van Wim met muziek uit het jaar 1984 met Laura Brenigan (self control), Frankie goes to Hollywood (Relax), Nacht Und Nebel (Beats of love), Bronski Beat (Small town boy), Alphaville (Big in Japan) enz...ik was toen 16 jaar en mocht voor het eerst uitgaan...er kwamen ineens mooie herinneringen naar boven...plezante tijd!

Het is hier rustig...en ik geniet ervan!
Gisteren hebben we wat herfstfoto's genomen...onze vijver ( ) ligt vol met gouden bladeren en in het privébos achter ons (is niet het onze) zijn de bomen ook mooi gekleurd...prachtig gewoon.
Dus heb ik mijn vast fotomodel Marnick gevraagd om op die plek eens voor mij te poseren.

De boys waren wel eerst wild...vooral mijn fotomodel...jongens toch en ik kon er niet goed tegen.
Ze zijn dan een gezelschapsspelletje beginnen te spelen en ik nam er deze plezante foto van.

Gio deed ook mee, da's de pluchen hond die ik ooit zomaar van Giovanni kreeg...ja, hij kan ook echt lief zijn!
De schat kreeg pré om iets voor zichzelf te kopen en kocht mij deze hond.
Ik kon het mij niet laten om een deel bij te leggen, hetgeen hij niet wilde...maar met 'lichte dwang' hem toch kunnen overhalen
s'Avonds zijn we naar het schooltje geweest bij make in de straat.
Haar vriend Roger zijn kleinkinderen gaan er naar school en je kon a volonté mosselen of kip met friet eten.
Dat was samen met make (foto), Roger, diens andere dochter Mariska en vriend, die zijn ma, make's Broer Danny (foto) en zijn vrouw en haar zus Vivianne (metwie ik zo'n 13 jaar geleden een ballonvlucht deelde).
De kids profiteerden ervan en Marnick was zat...dronk een ganse fles witte wijn uit (grapje)

We waren thuis rond 23u30.
Omdat ik weer de fotograaf van dienst was en ik niet op de foto stond, heeft Marnick ook een foto van mij en Giovanni getrokken.

Het was een zeer geslaagde avond!
Vandaag luirikken we allemaal...'tIs zondag voor iets, hé!

Anno 1993 konden we weer een reisje maken.
We hadden ondertussen een gezinslid bij...Giovanni, die net 15 maandjes jong was.
Deze keer reden we niet met de auto, maar met een kamionet die was opgebouwd naar een mobilhome.
Daar kon Gio's reisbedje in staan, vlak achter ons, zodat ik hem in de gaten kon houden.
We waren niet ver van Parijs en Fontainebleu, maar reden door via Chalon (mooie bergstreek) en gingen in de regen gaan markten in Morestel.
We hadden een videocamera bij en ik filmde een meer in Paladru.
Een Fransman dacht dat ik zijn huis filmde en begon een uitleg te geven over de geschiedenis ervan, en ik maar filmen, hij hield niet meer op
Moeder en zoon in Aiguines.


We kwamen weer in Canyon Du Verdon
 
en het knappe Lac Du Saint Croix met zijn pittoreske stadje.
En daar zijn we toch een hele tijd blijven staan.
Wel op verschillende plaatsen aan het meer.

 
Met dat mobilhomeken vielen we wel serieus op bij de Fransen, ze kenden die nog van de films met Louis De Funés en zijn gandarmes
We reden daarna de kuststrook weer af...en dat was s'avonds...Cannes, St-Raphaël, St-Maxime, St-Tropéz...een héél andere sfeer dan enkele jaren terug toen we daar overdag waren, zenne!
Daar heb ik veel gefilmd.
In Ramatuelle ging ik om een brood en ik kon niet meer op 'blanc' komen, ik vroeg 'une wit pain'...ik kreeg er bijna 8 wit lijkt op huite, hé!
We kwamen in Port-Grimaud, het Franse Venetië

en daar deden we weer een rondvaarttochtje met een bootje, daar werd Giovanni zéér rustig van.
We trokken door Marseille en zaten niet zo ver van Monaco verwijderd, in het knappe Cornishgebergte.

We zagen opnieuw de aquaduct Pont-Du-Gard, waar wij aan Belgen enkele reistips gaven.
We reden naar Georges de l'Ardeche en kwamen in St-Martin, waar we wat gingen zwemmen.

Op zoek naar 'ons' balkonnetje, zagen we deze berg-steenbok of hoe dat mooie klimbeest ook noemt, dichter liet hij ons wel niet komen.
En 'ons' balkonnetje waar we 2 jaar terug kampeerden, vonden we ook direct.

En we zijn met Gio naar nog andere beestjes gaan kijken...préhistorische...maar GELUKKIG in polyester

We volgden Vallon Pont D'Arc en dat bleek de beroemde Ardechebrug te zijn...ook de bekende PRACHTIGE Ardechebocht hebben we gevonden.

We reden daarna naar Georges Du Tarn, ook bergstreek zoals Georges Du Verdon en in Ste-Enimie bleven we een tijdje.
Het was er prachtig...we gingen er zwemmen en wandelen in het mooie stadje.

Aan Lac De Salars hebben we ook liggen zonnen en gezwommen.
Aan Rodez hebben we ons wel misreden en daarna zaten we goed...Rocamadour stond ook op het reisprogramma.

Het stadje, het chateau en de bedevaartplaats.
Ik filmde daar veel, en dat kon.
Rony had een mobiele oplader gemaakt die we rijdend in de sigarettenaansteker staken en zo laadde dat ding op.
Ik had op de terugweg nog eens graag naar Fontainebleu geweest, dan kon ik Napoleon zijn paleis misschien filmen, maar de chauffeur wou niet mee...pfff!
Op de autostrade richting Lille hoorde ik iets ritselen...dat bleek de babykoets te zijn die loskwam...stond op ons dak vastgebonden...dat zou grote pech geweest zijn, hadden we die verloren, amai!
Er komen zeker nog reisverslagen...niet meer met mijn ex.
We kregen in augustus 1995 companie van Marnick en december 1997 nam ik de kids en de helft van de inboedel mee en was ik ribbedebie.
Een jaar later was de scheiding een feit en ik heb daar nog altijd géén spijt van!!!!!!!
Maar zoals in ieders leven...ook mooie tijden gekend...en die reizen zijn daar deel van.

Ik kom jullie een ZALIG en RUSTIG weekend wensen...
en ook voor mijn eigen...
want ik heb het na vanavond zéker verdiend...jawatte!
Ik ga mij op mijn vrij weekend op mijn gemak houden.



Ik had gisteren en vandaag de laten.
Gisteren gewerkt van 14u45 t/m 22u45.
De lates zijn druk, maar vanavond was echt wel niet normaal!
Gisteren kreeg ik een nieuwe patiënte door en gaven ze mij een verkeerd adres op.
Ik had die gelukkig al doorgekregen van een collega,
of ik zat daar voor niks in mijn stratenplan te zoeken.
Vanavond kreeg ik 3 nieuwe patiënten doorgebeld voor de 3 verschillende weekendtoeren en ik moest ze aan mijn collega's doorgeven.
Die van de wacht had een adres gegeven in St-Gillis-Waas en dat bleek daar niet te bestaan, mijn collega had dat opgezocht, wél op De Klinge.
Dan belde ik hem nog iemand nieuw door die ik moest opstarten en op de laten blijft staan.
We hebben een bos sleutels van patiënten en ik stak die al in zijn bus, omdat hij dit weekend dubbele shift heeft.
Achteraf kom ik tot de constatatie dat ik die voor in Beveren nog nodig had, dus moest ik hem wéér bellen en ik rap om die sleutels
Ik ne rooie kop, hij zag dat gelukkig niet in den donkeren
Hij heeft last gehad met mij, zenne!
Ik heb dan evengoed bij die patiënte moeten aanbellen, die al in haar bed lag, want ze had het bovenste slotje van haar deur vastgedraaid en ik kon niet binnen...
Enfin, ik wilde een rit besparen en moest die nu dubbel doen,
want de sleutels moesten nu éénmaal in mijn collega zijn bus terug, hé!
Ik was rond 23u thuis, 31 patiënten gedaan en bij ene voor de deur gestaan rond 20u.
Ik zat een lekkere cappuccino te drinken op mijn gemakske...with me myself and i...wat dacht je
Had die zoon van die patiënte toch wel naar de wacht gebeld, zeker...zijn ma lag in haar bed en meneer zat bij de notaris zonder te verwittigen...ik kon nog eens naar Temse rijden om 23u30.
Dan krijg je als opmerking "jamaar, da's toch 24 op 24 dat wij mogen bellen?"
"Ja meneer, maar niet voor mensen die niet thuis zijn op het afgesproken uur, da's voor héél dringende zaken!"
De wacht had hem al onder zijn voeten gegeven, insuline laat je niet rond middernacht geven
We hebben een mooie job...maar soms hé... ...zou je willen dat je een andere job had...amai!
Ik kruip nu in mijn nestje...ik wil naar dreamland en ik kom in't weekend wel eens bij jullie langs.
Sloppel!

Ik was thuis vandaag en er werd aan de deur gebeld.
Het was een mevrouw die zo vriendelijk was om Giovanni naar huis te brengen, na een lelijke val met zijn fiets te Beveren waar hij naar school gaat.
Hij heeft zijn elleboog pijn gedaan en die is nu gezwollen, hij heeft ook enkele schaafwonden.
Hij's er nog goed vanaf gekomen...gelukkig zeg!
Wat er aan zijn fiets scheelt, interesseert mij niet, hij's belangrijker en ik ben weer superneig verschoten.
Dat doet hij ieder jaar, al de laatste 3 jaren.
In zijn eerste middelbaar reed hij tegen een hekken die werkmannen hadden geplaatst, omdat ze aan de baan gingen werken.
In zijn tweede jaar reed hij tegen de achterste zijkant van een BMW aan en nu schoof hij uit.
Hij mag er eens mee gaan stoppen, zenne!
Voor de school doet hij nu extra zijn best.
Ik hielp hem vorige week woensdag met aardrijkskunde en ineens werd de toets uitgesteld.
Nu heeft hij die morgen + toets wetenschappen + een taak...ze hebben wel héél véél huiswerk, amai!
Hij heeft al enkele toetsen gehad en met goeie resultaten.
De meester van praktijk elektriciteit geeft nooit meer dan 70/100...voor Gio maakte hij een uitzondering...hij had 71 voor een enkelpolige schakeling met 2 lampen parallel geplaatst en uitbreiding enkelpolige schakeling met twee enkelpolige schakelaars en 2 lampen in serie geplaatst...kun je nog volgen? (ikke nie meer hihi)
Dat moet naar 't schijnt op de millimeter juist zijn, loodrecht en met de juiste kleurencode.
Ik ben er héél trots op!

Anno 1991 reisden we naar Frankrijk.
Via Rijsel, Lille en Tancarville, waar we een brug zagen, zo naar Caen...daar waren we te laat om het chateau vanbinnen te kunnen bekijken.
Maar Le-Mont-Saint-Michel zagen we wél.
Het water was weggetrokken, we konden op de parking parkeren.

We reden ook naar Saint-Malo, een stadje aan zee, om op de verdedigingsmuur te wandelen.
We kregen daar een parkeerboete en moesten om een zegel in een tabakswinkeltje 

In Tregastél zochten we naar camping 'Le Golven' waar zijn ouders stonden met hun caravan, waar we dan bleven overnachten.
Wij reden verder naar het Zuiden naar Rennes, Nantes, Limoges waar het weer beterde.
We wilden Rocamadour zien, een tip van Rony's vader.
Het is in 3 delen, onderaan is het stadje, daarboven een chateau en daarboven een bedevaartplaats, met kloosters die precies tegen de rotsen plakken.

We kwamen in St-Martin d'Ardeche.
Daar hebben we 3 dagen op een 'balkonnetje' gezeten...gegeten aan ons opklaptafeltje...daar gezelschapspelletjes gespeeld...geslapen in een 2-persoonstentje en de toeristen die daar naar het adembenemende uitzicht kwamen kijken, die vonden dat wel lollig
Wij waren toen 1 maandje getrouwd en 9 maanden later werd Giovanni geboren...dat tentje heeft dus nog iets moois opgebracht
Vrij kamperen mag normaal niet, maar wij deden dat toch...en we hadden een baseballknuppel in ons tentje liggen, just in case.

We bezochten daar ook een openluchtmuseum met préhistorische beelden in polyester en ook een prachtige grot.

We bekeken het aquaduct 'Pont du Gard'...zéér knap en zéér hoog.
Rony ging helemaal naar boven op het hoogste punt van de brug staan, maar ik dierf dat toch niet.

In Arles was een arena en amfitheater waar voorbereidingen werden getroffen voor één of ander optreden met stieren, maar dat wilde ik niet zien.
We kwamen in Marseille

en reden de Franse kust af.
Toulon was een mooie stad met veel bloemenpracht.

We kwamen in het Cornisch gebergte in Ramatouelle, waar we langs smalle staatjes wandelden.
We bekeken St-Tropez en Port-Grimoud (het mooie Franse Venetië)

 
We zijn dan terug naar Ramatuelle gereden om daar te gaan zwemmen en ons een douche te nemen op de camping waar hij vroeger met zijn ouders stond.
We reden verder de Côte-Azur af via St-Maxime, St-Raphaël, Cannes, Nice, Saint-Jean-Cap-Ferrat en zo kwamen we in Monaco terecht.
Wij reden daar met die oude mercedes en typische toeristische klederdracht tussen dat de ferrari's   de marmeren huizen en fonteinen met palmbomen en zwembaden op hun vlakke daken...het was er PRACHTIG!
We zagen een mooi park, het casino, het prinselijk paleis dat we bezochten, Monaco-Ville met zijn formule-1 circuit, Monte-Carlo dat iets hoger lag....


Dan moesten we een stuk terugrijden naar Grand Canyon Du verdon.
We konden al enkele keren niet meer starten en dan sprak mijn ex iemand aan die de auto in gang duwde en toch trokken we verder groot risico feitelijk, hé!
Het berglandschap was daar énorm knap.
Ik liet mij ook fotograferen in een lavendelveld.
 
We kwamen aan een héél knap meer, Le Lac Du St-Croix waar we bijna 2 dagen vertoefden.

We campeerden dikwijls met ons tentje in een open plek in het bos en werden dan wakker tussen de mobilhome's
In de omgeving van Castellane was het ook prachtig...steil en bochtig, je reed er bijna onder de rotsen.
We reden naar Zwitserland via Grenoble, Genéve en eindigden aan het meer van Lausanne.
Daar kregen we weer autopech.
Rony hielp een gast met zijn fietsketting en die duwde ons op zijn beurt weer in gang.
 
Aan het meer van Annecy (terug in Frankrijk) lag teveel volk en we reden verder.
Door een tip van enkele Belgen uit Leuven die van de Mont Blanc kwamen, besloten we om het chateau van Menthon te gaan bezichtigen.


Het was er parchtig en je zag het meer van Annecy op de achtergrond en de Franse Alpen.
De legende van de reddende Sint-Bernardshonden is daar ontstaan, Bernard De Manthon die samen met honden mensen zou gered hebben en later heilig werd verklaard.
Ene Graaf Menthon was eigenaar die ervoor ijverde om het chateau in de familie te houden.
We keerden naar het meer terug en gingen zonnen en zwemmen.
We volgden Tournus en Auxerre en reden naar Fontainebleu om het paleis van Napoleon te gaan bezichtigen.
Da's het mooiste paleis dat ik ooit gezien heb en het ligt niet ver van Parijs.

Ik heb hier geen foto's van, omdat ik postkaarten had gekocht...je mocht binnen geen foto's nemen.
Ik kocht overal postkaarten, omdat dat de beste foto's zijn en om nog iets te hebben, moesten er foto's mislukt zijn.
Bij de scheiding zijn ook de foto-albums gescheiden en heb ik achteraf foto's van het paleis van het internet gehaald.
Ik had wel de negatieven van de foto's...gelukkig!!!!!
We wilden ook eerst naar Parijs rijden, we belandden op de ring en mijn ex wilde niet meer, dus zijn we maar naar huis gereden na een rit van 4987 km.

Anno 1990 vertrokken we naar Griekenland...we wilden in Athene geraken.
We reden via dezelfde weg als toen we naar Ex-Joegoslavië reden het jaar ervoor en ik was weer de kaartlezer van dienst.
Deze keer was het wel anders...we werden overal door politie tegen gehouden en dan werd er naar onze papieren gevraagd, tot vervelens toe zelfs.
We kregen zelfs een boete, direct te betalen, wegens het overdag (nota bene) slapen in de berm langs de weg
Ineens sprongen 2 agenten voor onze wielen..."nee, alwéér controle?...Pfffff!"
Nee, zij vroegen of ze een lift mochten hebben tot Vranje, zo'n 140 km verder.
De jongste sprak Engels en vertelde dat ze uit de kazerne gaan lopen waren om bij hun lief en vrouw te gaan.
Zij sliepen in een kazerne en hun chef was erachter gekomen, dus moesten ze teruggaan en wachtte er een straf op hen.
Hij noemde Maron en de andere Tikash (of zoiets) wiens vrouw verpleegster was.
Onderweg moesten we stoppen en stonden we in een grote file, er was een accident gebeurd.


We passeerden via Kassandra, een burcht nabij Larisa, een klooster in Titi Viles en we bezochten de opgegraven stad van Delfi...echt KNAP!

We hadden een kaart waar grote en kleine zuilen op stonden, we wisten dus waar er iets speciaals te zien was en waar iets minder toeristisch.
Dan kwamen we in Athene en reden we naar Peréas waar een groot schip naar 3 eilanden vertrok: Hydra, Poros, waar we winkelden en de eilanden bekeken.

Ik had een pentax gekocht en kon er nog niet goed mee overweg.
Ik heb op daar veel foto's genomen, en ook van het schip vanop de eilanden, maar dat filmpje zat er niet goed in en die zijn mislukt.
De foto's van het derde eiland Aegina met zijn oude tempel, zijn gelukkig wél gelukt.

We deelden een taxi met een Amerikaans koppen om van het schip terug naar onze auto te gaan en die reed in het achterste van een andere auto.
Die man stak zijn vuist eens de lucht in, die taxichauffeur ook en dat was het
Athene zelf hebben we natuurlijk ook bekeken, eerst het verlichte Acropolis vanop het terras van een restaurant.
We leerden er enkele Denen kennen en die ene, Benny is zelfs een keer naar België gekomen en naar ons trouwfeest.
In het park rondom het Acropolis zagen we Griekse dansers.
De volgende dag zagen we het Acropolis zelf en het was adembenemend mooi!

Het rijden in Griekenland bracht wel veel stress met zich mee, ze kennen daar geen verkeersregels noch autokeuringen.
Vooral s'nachts (Rony reed uren aan één stuk soms tot onder de morgend) was dat een merde, je zag 2 paar koplampen op je afkomen bij een 2-strokenbaan en ze staken je voorbij alsof het niks was.
Vooral in Athene zelf was het een grote mierennest.
We reden langs de brug van Istmus, Korinthos.
We gingen zonnen en zwemmen in Artheo Korinthos,


en dan zagen we Mykines, ook archeologische opgravingen en weer de moeite waard.

In Thrinto was er iets bijna idem als in Mykines.
We reden naar Nafplion en dat was een tip van Belgen die we in Delfi hadden gezien.
Een berg aan zee met vele burchten op de top en een eiland met een burcht plak in zee...PRACHTIG.
Je moest een trap met 800 treden betreden om er te geraken, maar ook weer de moeite waard.
We hebben ook daar gezwommen.

Nabij Ithea aan zee zwommen we ook.
De volgende stop was Meteora...nog nooit van gehoord, maar we zagen er postkaarten van in een winkel.
Dat was ook iets dat ik deed, kijken of er postkaarten waren en dan zag je of het de moeite waard was wat er te zien was.
Meteora is echt HET mooiste dat ik ooit gezien heb...het meest indrukwekkende en ik kon daar een boek over kopen...in het Nederlands...de geschiedenis van de ongeveer 25 kloosters ginds.

En je kon de kloosters gaan bezoeken...soms via een gevaarlijke hangbrug tussen 2 rotsen in...soms via trappen in de berg zelf.
Binnen mocht je géén foto's nemen, spijtig genoeg...om de kunstwerken te beschermen.
Onbereikbaar waren de kloostertjes die in holen in de bergen gebouwd waren...ongelofelijk!
Ik vond er ook een schildpad in een bos niet ver van Ragliofilo en het scheelde niet veel of ik had die mee naar huis genomen
In Ex-Joegoslavië stoptten we aan een mooi meer in Lastva, tegen Tribnje.
Dan zagen we het mooie Dubrovnik!

We zagen het oude en het nieuw gedeelte van de stad, ook weer de moeite waard!
De Mincenta toren...het lourijenac fort, enz...vele winkeltjes in smalle straten en restaurantjes.
We kregen autopech net toen we de bergen uit waren, op een goeie kilometer van het stadje Tucépi, waar we via een toeristenburea aan een takeldienst geraakten en we naar Split gebracht werden, ongeveer 70 km verder.

De chauffeur kende enkel zijn eigen taal, maar hij maakte zich verstaanbaar door gebarentaal "Granata POEG" en dan wees hij, zo wisten wij dat daar een granaat was ontploft.
Hij bracht ons naar een mercedesgarage en we zijn zelfs samen met hem nog iets gaan drinken
En die garagist was zelfs al eens in België geweest.
Wij sliepen altijd in de auto, we waren toch met ons tweetjes en hadden niet veel luxe nodig, maar nu kon dat niet en moesten we een hotel zoeken, zo'n kleine 75 euro voor 1 nacht mét ontbijt.
Ik had mijn fototoestel in de auto laten liggen, stom kieken en nu had ik daar geen foto's van, en ik was mijn toestel achteraf toch niet kwijt...je weet nooit, hé!
We zwommen in Split en ondertussen werd onze schakelbak gemaakt.
Wij gingen in de late namiddag om onze auto en mochten met Belgisch geld betalen...10000 BF wat helemaal niet veel was.
We reden dan naar Sibenik en Skradin, waar we het jaar ervoor ook geweest waren...en naar Bratiskovsci naar onze vrienden.

We hadden pas gegeten, maar we moesten mee-eten, niks aan te doen, goulash
We bezochten Bosko's familie en bleven deze keer wel niet slapen, we waren onderweg naar huis.
De foto's van vorig jaar hadden wij hen opgestuurd en die hadden ze goed ontvangen.
En wéér kregen we van dat 'straffe water' mee

In Pula zagen we deze arena en in Bled gingen we zwemmen.


We reden weer via Kransjka Gora en via de Würzenpas naar Oostenrijk, Duitsland en zo naar huis.
Wij woonden toen al samen en we kwamen thuis na een rit van 7658 km.
Enkele maanden later brak de oorlog uit in Ex-Joegoslavië en we weten nog altijd niet of die mensen nog leven.
We hopen het!

Het leven is een wonder
op zijn minst zeer biezonder
Voor ieder uniek en apart
gekruid met liefde, vreugde en smart

Sommigen leven van dag op dag
nemen het leven op met een lach.
Anderen nemen het leven zwaar
worden veel pijn en leed gewaar

Het leven bestaat uit vele momenten
soms met enkele mankementen
Het ene moment brengt geluk
het andere maakt dat weer stuk

Er zijn mensen die echt 'leven'
anderen proberen te 'overleven'
dat is voor ieder uniek
het leven is immers mystiek

Zolang je leeft, is er hoop
ga er dus niet voor op de loop
maar ga er sterk tegenaan
laat je niet verslaan

Wat ik hiermee wil zeggen
wat ik probeer uit te leggen,
wat mijn leven zo uniek maakt
is alles wat aan mijn hartje raakt!