Wet en orde

30.04.2008 - Laten we beginnen met de brandende actualiteit. Het B-H-V-egeltje steekt zijn kop weer op, sneller dan verwacht of gevreesd. De Franstalige partijen laten nog eens zien dat ze heer en meester zijn in het politieke stratego-spel. Tegen alle verwachtingen in hebben ze hun vertragingsmanoeuvres laten varen, zodat de Vlaamse wetsvoorstellen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde volgende week al gestemd kunnen worden in de Kamer. En dat zorgt voor paniek in de Wetstraat. Want ofwel houden de Vlaamse partijen woord ofwel gaan ze nog eens met de billen bloot. Doen ze het eerste, dan lijken de dagen van Leterme I geteld. In het tweede geval kunnen ze enkel hopen dar de Vlaamse kiezer een kort geheugen heeft en de flagrante woordbreuk tegen de volgende verkiezingen vergeten is.

Eén en ander leidt tot koortsachtig overleg achter de schermen. En voor een gênante vertoning. De Vlaamse partijen – van Yves Leterme tot Bart De Wever - bedelen en smeken er de Franstaligen nu zowaar om alsnog een ‘belangenconflict’ in te roepen. Dat zou de lont enkele maanden uit het politieke kruitvat moeten trekken en weer wat ruimte scheppen voor een ‘onderhandelde oplossing.’ Een oplossing dus waarbij de Vlaamse regeringspartijen zich vooraf akkoord verklaren een prijs te betalen voor het naleven van de Grondwet… xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Vlamingen hebben met andere woorden schrik van hun eigen schaduw. Schrik om hun numerieke en democratische meerderheid in het parlement te gebruiken. En, zoals het spreekwoord zegt: ‘wie schrik heeft, krijgt slaag’. De Franstaligen wéten het en buiten dat ook genadeloos uit. Met onredelijke eisen over de uitbreiding van Brussel en de benoeming van Franstalige burgemeesters die de taalwetten aan hun laarzen lappen en die dat kunnen blijven doen omdat er niet kordaat wordt ingegrepen. De Vlamingen kozen op 10 juni voor ‘meer Vlaanderen’, maar daar komt niks van zolang/omdat wij geregeerd worden door angsthazen.

Van die politieke platbroeken naar de puinhopen op Justitie is maar een kleine stap.

Incidentje hier, incidentje daar…

In Antwerpen werd een man op een lijnbus in elkaar geslagen door ‘jongeren’. De politieagent in burger mag zich gelukkig prijzen dat hij het nog kan navertellen: hij overleefde het ‘incident’ maar net. In Anderlecht werd een politiecombi met een luchtdrukgeweer onder vuur genomen. De relschoppers werden opgepakt, maar op last van het parket de dag daarop meteen weer vrijgelaten. Laatste incident in de lange rij: afgelopen weekend werden in Brussel 15 minderjarige criminelen vrijgelaten omdat er geen opvangplaats meer was in de (Franstalige) jeugdinstellingen. Eind vorige week pakte ‘De Standaard’ nog uit met de veelzeggende titel dat straffen tot 3 jaar (!) in ons land niet of nauwelijks nog worden uitgevoerd. Straffen tot 3 jaar, u leest het goed, dat krijg je niet voor één of andere kruimeldiefstal.

De wet van de sterkste

Hoeft het in de gegeven omstandigheden nog te verbazen dat politiemensen ontmoedigd hun kepie aan de kapstok hangen, hun overplaatsing aanvragen of veiligheidshalve even de andere kant opkijken als ze ‘jongeren’ betrappen op criminele feiten? Hoeft het nog te verbazen dat in heel wat wijken van onze grootsteden intussen de wet van de sterkste heerst? “De verhalen die ons uit Kuregem en omstreken bereiken, tarten elke verbeelding”, schrijft Paul Geudens (Gazet van Antwerpen, 22.04.08). “Agenten durven er niet op straat te patrouilleren. Ze worden beschimpt en bekogeld, meestal met afwal, soms met echte wapens. Elke interventie draait uit op een gevecht met jeugdbendes. Die voelen zich onaantastbaar omdat het gerecht hen met rust laat. Zij zijn baas in de Anderlechtse straten. Sommigen onder hen hebben reeds tientallen misdrijven gepleegd, zonder dat ze ooit een dag in de cel doorbrachten.”

“Vindt u het normaal dat elke jongere die wij arresteren gemiddeld 5 tot 10 strafbare feiten heeft gepleegd waarvoor hij nooit is gestraft”, klinkt het uit de mond van een agent die anoniem getuigt in Het Laatste Nieuws. Daartegenover staat dat je in Vlaanderen geen kruispunt meer oversteekt zonder de kans te lopen om geflitst te worden. Kom vijf minuten na het verstrijken van uw parkeertijd bij uw wagen en de boete – zorry retributie – kleeft onder de ruitenwisser. Straffeloosheid voor criminelen, nultolerantie voor snelle of nonchalante chauffeurs. Men kan dat gemakkelijk wegwuiven als ‘toogpraat’ of ‘populisme’, maar dat verandert niks aan de feiten. De verhoudingen lijken een beetje zoek…

Draaideurcriminelen

“In Kuregem alleen al lopen momenteel zo’n 60 Noord-Afrikaanse jongeren rond die al meerdere keren gestraft hadden moeten zijn voor allerhande geweldplegingen. Sommige kerels hebben 60, 70 tot 100 van die feiten achter hun naam staan! Van handtasdiefstallen en inbraken over heling en drugsdelicten tot diefstallen met geweld en agressie.” Zachte heelmeesters maken stinkende wonden…

De Standaard liet een leraar uit Brussel aan het woord en die zegt zonder omwegen dat ‘men’ het fenomeen van de jeugdbendes jarenlang heeft onderschat. “Wijken die de politie niet meer durft betreden, het systematisch jennen van buurtbewoners, buschauffeurs en politiepatrouilles. Dat is geen nieuw fenomeen, het is al jaren aan de gang.” Kordaat ingrijpen was er niet bij. “De politiek heeft in Brussel een aantal wijken echt laten verrotten. En nu zijn het kankers geworden waar de boefjes de baas zijn”, vertelt een agent in de krant. Of het nu gaat om Anderlecht, Sint-Gillis, Schaarbeek, Vorst en Molenbeek, dagelijks wordt de politie met verbaal of fysiek geweld duidelijk gemaakt dat ze er niet meer welkom zijn; “Deze wijk is van ons, opkrassen!”

En wat met de politiek?

De traditionele partijen – àlle traditionele partijen – hebben boter op het hoofd. Ze hebben – samen met sociologen, journalisten en multiculturalisten een klimaat van straffeloosheid in het leven geroepen. Door de problemen te minimaliseren of gewoon te ontkennen. Uit politieke correctheid of lafheid. En nu het de spuigaten begint uit te lopen, worden de paraplu’s opengetrokken. De politie wijst naar het parket. Het parket wijst naar de politiek en de politiek wijst naar ‘sociale oorzaken’.

Het is de schuld van de verharde samenleving, van ‘discriminatie’, van een ‘ongelukkige jeugd’. Maar nooit van de daders zelf. Die zijn – zo hebben ze ons na mei ’68 onafgebroken trachten wijs te maken – zelf het ‘slachtoffer’ van een onrechtvaardige maatschappij. Een boodschap die er bij de potentiële criminelen als zoete koek is ingegaan en tot op vandaag als alibi wordt ingeroepen voor het terroriseren van trams en bussen, recreatiedomeinen, klassen, weerloze bejaarden.

Al decennialang kampt dit land met een nijpend tekort aan gevangeniscellen, maar er werden er geen bijgebouwd. Want, zo luidt het dogma, “van de gevangenis is nog niemand beter geworden”. En dus wordt de ‘uitstroom’ drastisch opgedreven. Straffen tot zes maanden hoeven niet meer uitgezeten te worden. Dat is de regel. Meer alternatieve straffen en meer voorwaardelijke vrijlatingen. Of die voorwaarden ook nageleefd worden? Geen hond die het controleert. Zo’n 900 veroordeelden wachten op een elektronische enkelband, intussen lopen ze vrij rond op straat. En minister Vandeurzen? Die holt als een kip zonder kop achter de feiten aan en moet her en der de brandjes blussen op een veel te lang verwaarloosd departement.

Het roer moet om

Niet de gevangenis maar de straffeloosheid is dé kweekvijver voor criminaliteit. Wie als magistraat jonge boefjes die op een politiecombi schieten, met een aai over de bol weer de straat opstuurt, moet achteraf niet komen janken dat het uit de hand loopt. Wie als rechter jonge relschoppers die een man op de bus letterlijk doodschoppen, naar huis stuurt met een belachelijke taakstraf, moet achteraf niet jammeren dat ‘jongeren’ zich onaantastbaar voelen.

Wie dacht dat CD&V voor een grote ommekeer op Justitie zou zorgen, na het vertrek van PS-minister Laurette Onkelinx, mag die illusie stilaan opbergen. Aan de beruchte Wet Lejeune en het principe van vervroegde vrijlatingen wordt niet fundamenteel geraakt. Het fenomeen van de jeugdcriminaliteit wordt niet bij de wortel aangepakt omdat het beleid nog altijd gebaseerd is op een totaal achterhaalde jeugdbeschermingswet van 1965 die er vanuit ging dat jongeren onder de zestien niet zelf verantwoordelijk zouden zijn voor hun daden, of het nu gaat om een handtasdiefstal, een gewapende overval, moord of doodslag. De tijden zijn veranderd, de daders zijn veranderd en de criminaliteit is veranderd, maar de wet bleef wat hij was.

Let op, wij zijn niet tegen preventie. Maar we moeten durven erkennen dat preventie alleen niet volstaat. Dat een leger pedagogen, welzijnswerkers en straathoekwerkers niet volstaan. En dat we er met praten alleen niet komen. De maatschappij heeft recht op bescherming en de overheid heeft de plicht om haar burgers in bescherming te nemen. En dus moet het roer omgegooid worden. Beter laat dan nooit.

Criminele jongeren moeten gestraft worden, ongeacht hun leeftijd. En of ze blank, zwart, bruin of paars zijn, doet niets terzake.

Laten we de dingen maar bij naam noemen. Of zoals een agent getuigt: “Ik durf zeggen dat, wanneer wij een beschrijving doorkrijgen van daders of verdachten, het in 95 tot 99 % van de gevallen over Noord-Afrikaanse jongeren gaat. Wat wil u dan? Dat we blonde Zweden gaan controleren?”

Daarbij mag overigens opgemerkt worden dat niet alleen bange autochtonen het slachtoffer zijn van allochtone ettertjes die de boel verzieken, maar ook de vele allochtonen die wel degelijk inspanningen doen om zich te integreren. Die worden nu vaak met de nek aangekeken. De allochtone gemeenschap moet dan ook dringend mee orde op zaken stellen.

Drie keer is out

Als een aspirientje niet helpt om de (jeugd)criminaliteit terug te dringen, moet de dokter een ander medicijn voorschrijven. Waarom proberen we het niet eens met een kordate aanpak? Streng maar rechtvaardig. Ook jonge daders van moord en doodslag moeten veroordeeld kunnen worden door een volwassenenrechter en opgesloten (kunnen) worden in een echte gevangenis. Straffen moeten uitgezeten worden. Waarom zouden we het Amerikaanse systeem van ‘bootcamps’ (heropvoedingskampen op militaire leest) bij voorbaat verwerpen?

Of het Amerikaanse systeem van “3 strikes, you’re out”, waarbij criminelen wel een tweede kans krijgen, maar bij een derde zwaar misdrijf (gewapende overval, moord of verkrachting) een rode kaart krijgen en levenslang. Dat is tenminste duidelijk en dan weten de (potentiële) criminelen ook waaraan ze toe zijn. Dan krijg je ook geen criminelen met een strafblad zo dik als een telefoonboek. Onderzoeken in Nederland hebben al aangetoond dat het gros van de criminele feiten gepleegd wordt door zogenaamde ‘veelplegers’. Zet die draaideurcriminelen voor lange tijd achter de tralies en de criminaliteit daalt spectaculair.

Spreek ouders aan op hun verantwoordelijkheid en schrap zonodig de kinderbijslag. Ontneem criminele allochtonen onze nationaliteit en hun verblijfsvergunning en stuur ze terug naar hun land van herkomst. Wie niet horen wil, moet voelen…

Vlaams Belang is voortrekker

Jean-Marie Dedecker pakte afgelopen weekend op een partijcongres uit met stoere maatregelen tegen de criminaliteit. Waar hij zijn mosterd gehaald heeft? Bij het Vlaams Belang, dat is onmiskenbaar. Maar goed, het bewijst dat wat wij vertellen nog zo gek niet is en dat wij de voortrekkers zijn, de politieke bakens uitzetten.

Er mag trouwens wel eens op gewezen worden dat de ideeën die wij al jaren verkondigen en die in pers en politiek werden verketterd nu door anderen worden opgevist. Of door journalisten plots respectabel, nuttig of wenselijk worden bevonden. Het kan verkeren, zou Bredero zeggen.

Bruno Valkeniers