Valkeniers nieuwe voorzitter Vlaams Belang xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Recht door zee!

Dames en heren, partijgenoten, Vlaamse patriotten,

Voor u staat een geëmotioneerd man.

Geëmotioneerd omwille van het afscheid als voorzitter van Frank Vanhecke, die gedurende 12 jaar onze partij, eerst Vlaams Blok, dan Vlaams Belang op een totaal belangeloze manier is voorgegaan en haar samen met u allen, via vele zwarte zondagen, tot grootse hoogten heeft geleid. Hoogten, die geen enkele andere Vlaams nationalistische partij sinds het ontstaan van dit onland ooit heeft gerealiseerd. Frank, ik weet dat je dit niet graag hebt, maar ge zult het u nog dikwijls moeten laten welgevallen in de komende maanden. Dank voor die 12 jaar.

Een geëmotioneerd man ook omwille van de brede blijk van vertrouwen die ik vandaag van u het partijcongres, de kaderleden van het Vlaams Belang heb gekregen. Ook dank aan de vele onbaatzuchtige militanten hier vandaag, u bent het kloppend hart van de partij. Dank u. Dat vertrouwen doet goed aan het hart en het scherpt de adrenaline aan. Maar ik ben er mij tevens van bewust dat het een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders legt en een tijdsbesteding met gevolgen voor het gezin. Ook hen dank ik voor de steun. In de plaats van uithuizigheid in de wereld zal het nu uithuizigheid in Vlaanderen worden.

Een grote verantwoordelijkheid om samen met het partijbestuur, met de partijraad en met u het partijcongres …het Vlaams Belang en meer nog Vlaanderen door de steeds sneller op ons afkomende uitdagingen van de komende jaren te loodsen, doorheen het zieltogende België en door de geglobaliseerde wereld. Onze partij en Vlaanderen mee te helpen loodsen, recht door zee naar het onafhankelijke Vlaanderen.

Goede vrienden, Gent is een stad waar wij al vele congressen organiseerden. Gent is van oudsher een verzetshaard geweest van het volk van de Lage Landen. Geuzenverzet tegen de Spanjolen, maar ook, toen België – onzaliger gedachtenis - eenmaal een feit was, bleef Gent lang een vrijgevochten orangistische mentaliteit koesteren. Een manier van zijn, van in de wereld staan, die sterk bleef aansluiten bij de handelsgeest en de wetenschappelijke gedrevenheid van Noord-Nederland. Gent, zoals alle Vlaamse steden en gemeenten trouwens, is een fiere Vlaamse gastvrije stad die echter van geen voogden houdt en dus de ideale plaats om hier vandaag ons congres te houden.

Vlaamse patriotten, sinds vorig jaar bestaat onze partij 30 jaar. Dertig jaar al maken wij het verschil. Dertig jaar, om het met het geliefde citaat van onze stichter Karel Dillen te zeggen, “liever een wolf in het bos, dan een vette hond met een ketting om de hals”. Ondanks cordon sanitaire, ondanks politieke processen, ondanks repressie tegen onze mandatarissen en militanten, heeft het belgikske ons niet klein gekregen.

In die drie decennia gebeurde er anderzijds wel een heleboel. Regeringen losten elkaar af. Partijen kwamen, partijen gingen. Op gezette tijden brachten schandalen de geesten in beroering. Soms ging het over overheidsopdrachten en vette vingers, andere keren ging het over zwaar banditisme of verdwenen en vermoorde kinderen. Vlamingen en Walen verloren de tel van de staatshervormingen én van de staatsschuld: 285 miljard euro vandaag, het resultaat van paars, een pak méér dan de 248 miljard van Dehaene.

In dit land dat voortdurend met zichzelf overhoop lag, kwamen vele en vele tienduizenden migranten terecht, die zich goedschiks kwaadschiks voor de kar lieten spannen van de één, om vervolgens tegen de kar van de ander te rijden. Iedereen had de mond vol over rechten, niemand sprak meer van plichten. Het sociale weefsel is op die dertig jaar verworden tot niets en nihilisme. We zijn terecht gekomen in een land van ontheemden: autochtone en allochtone ontheemden. Goede vrienden, dat is hoe het toekomstige onafhankelijke Vlaanderen België in herinnering zal houden: als een tot op de draad versleten tricolore vod!.

Niemand heeft een glazen bol, ook het Vlaams Belang niet, ook ik niet. En toch krijgen wij gelijk in tal van voorspellingen over maatschappelijke evoluties. Uiteindelijk hoeft het niet te verbazen dat België net is aangeland wáár het is aangeland. Er is immers geen enkele sprake meer van een gedeelde maatschappelijke visie voor álle Belgen, laat staan dat die er ooit al zou geweest zijn. De Belgische politiek en de federale overheid dragen deze visie niet uit, gewoon omdat ze niet bestaat.

Het rekken van de doodstrijd, het overbruggen van de toenemende tegenstellingen in bijna alle domeinen van het openbare leven tussen Vlamingen en Franstaligen is de enige bestaansreden van België. Fiscaliteit, migratie en inburgering, veiligheid, mobiliteit, arbeid en Justitie, ethische dossiers, noem maar op: in de geesten is België al heel lang gesplitst. Het gaat enkel en alleen nog over geld. België is corrupt, omdat haar enige bestaansreden de leugen is, de leugen om het geld.

De grootste verdienste van de voorbije crisis is dat intussen ook het buitenland België in haar ware gedaante gezien heeft. Dit is geen imagoverlies, dit is een realiteit. Het masker is afgerukt. België en het politieke en maatschappelijke leven van België de afgelopen dertig jaar kan men het best vergelijken met een roller coaster, u weet wel een achtbaan zoals in Boudewijnland … sorry Bobbejaanland. Maar dan een rollercoaster, een achtbaan met metaalmoeheid. Vroeg of laat zal het fataal aflopen.

Elke staatshervorming was een looping extra, maar dan wel een looping op losse schroeven. Het meest recente communautaire akkoord, dat de geschiedenis zal ingaan als dat van de borrelnootjes en de stinkende vis, stond al sinds 10 juni in de sterren geschreven. Maar ik geef toe: krakende wagens, ook die van een verroeste achtbaan, rijden het langst. België is taai en de onafhankelijkheid van Vlaanderen zal er niet komen, indien we als Vlaams-nationalisten, àlle Vlaams-nationalisten, de strijdbijl, de sloophamer niet opblinken. Die verroeste Belgische achtbaan moet tegen de grond!

Wij weten al langer dat we hiervoor op een bepaalde Vlaamse elite niet moeten rekenen. Zij laten zich maar al te graag in Brusselse salons een ketting om de hals leggen als een vette hond en kickt op Koninklijke schouderklopjes en lintjes. Al te veel Vlamingen hebben zich om de smeer laten overtuigen om vooral niets te doen voor goed bestuur, gedeelde waarden en normen, rechtvaardigheid en politiek fatsoen, waar ze in de media en voor de verkiezingen wel de mond van vol hebben.

Gelukkig zijn er steeds meer andere Vlamingen, uit de zakenwereld, de zorgsector en het onderwijs, die zich wel durven afzetten tegen het voor Vlaanderen en Wallonië noodlottige Belgische status-quo. Zelfs in de internationale betrekkingen en de vakbonden worden sommigen stilaan wakker uit een diepe winterslaap. Rechtse en vandaag ook stilaan linkse, progressieve Vlamingen in de Vlaamse Beweging, over de partijgrenzen heen. En het recente manifest van de progressieve Gravensteengroep is daar nog maar eens een bewijs van.

Vrienden, er zal meer vreugde zijn in de hemel om de bekering van één zondaar, dan om het leven van 99 rechtvaardigen.

Het kartel kreeg op 10 juni een klaar mandaat van de kiezer. Samen met de vele kiezers van het Vlaams Belang en de LDD is dit een bewijs dat zoveel mensen, in barre tijden van onverschilligheid, nog hopen op Vlaamse verandering. Een bewijs dat Vlamingen wel degelijk wakker liggen van het communautaire, meer dan ooit.

Maar helaas ziet het er naar uit dat een deel van het kartel op de tsjevenklippen afkoerst, onweerstaanbaar aangetrokken door de verraderlijke sirenenzangen. De Vlaams-nationalistische partner van het kartel vecht nog steeds een wanhopige strijd om niet gestrikt te worden en de vette vis binnen te halen.

Welnu, als het kartel – over de andere traditionele partijen heb ik het zelfs nog niet eens, die hebben hun ziel al lang aan de duivel verkocht - echt wil dat de kansen voor Vlaanderen keren, dan moeten ze ophouden te collaboreren met de Belgische koloniale macht en ophouden zich geroepen te voelen om België te redden.

Wie gelooft er anders die mensen nog. Shame on you!

Vrienden, vorige donderdag heeft Verhofstadt in zijn afscheidsspeech in de Kamer het Vlaams Belang vergeleken met een 2cvtje waar vier man vechten om aan het stuur te mogen zitten. Daarover, vrienden,zou ik het volgende willen opmerken. Vandaag hebben wij andermaal net zoals de afgelopen 30 jaar eensgezind een eendrachtig bewezen dat het VB een partij is waar over leiderschap of voorzitterschap nooit gevochten of getwist is, tot spijt van heel politiek België dat ons daarom benijdt.

En wat Verhofstadt betreft : die heeft nu bijna 20 jaar aan het stuur gezeten van zijn partij met in feite slechts twee resultaten namelijk… in de VLD vechten Somers, Dewael en De Gucht merkwaardig genoeg niet om aan het stuur te mogen zitten, maar vechten ze om de tweede, de derde en de vierde viool te mogen spelen want de VLD is gewoon nooit iets anders geweest dan de dictatuur van één man. En resultaat nr 2. De VLD is teruggebracht tot een partij met minder kiezers dan het Vlaams Belang. Verhofstadt moet dus wat meer bescheiden zijn en niet meewarig doen over een 2CV want weldra zit heel de VLD op een trottinet.

Politieke volwassenheid zal voor Vlaanderen niet eerder aan de orde zijn, dan wanneer zoveel mogelijk Vlaamse politieke partijen in een ware geest van godsvrede de handen in elkaar staan en een Vlaamse kracht vormen. En op die manier vanuit hun Vlaamse kracht aan de onderhandelingstafel, zelf spontaan de hoogste eisen gaan stellen. Dan zal het snel gedaan zijn met de Franstalige arrogantie. De matten zullen bijzonder snel gerold worden en de Franstalige denktanks over ‘wat na België’ zullen sneller dan ze het hadden kunnen bevroeden aangesteld worden tot de curatoren van de Belgische staat, samen met hun Vlaamse evenknieën.

En net als de tientallen volkeren die onlangs, ook en vooral in Europa hun onafhankelijkheid verwierven, ben ik ervan overtuigd dat én Vlaanderen én Wallonië er beter zullen van worden. En als, àls het niet lukt vanuit België, dan moet het Vlaamse parlement en de Vlaamse regering haar verantwoordelijkheid nemen. Wij bieden hiervoor een wisselmeerderheid aan. Weet dan Mr. De Minister-president, dat uw stem door niemand wordt aanhoord, zolang ge stamelend bid en bedelt aan de poort.
Uiteindelijk is er de laatste dertig jaar in het Vlaams-nationale landschap maar één constante: de vaste waarde van het rechtlijnige en beginselvaste Vlaams Belang, dat – hoe kon het ook anders voor een partij gesticht door een groot man als Karel Dillen – altijd recht door zee gegaan is.

Wie voor onze partij stemde, kreeg steeds waar voor zijn geld. Kreeg geen borrelnootjes of rotte vis, maar onversneden Vlaams-nationalisme op zijn bord: de eis van … Brussel en Vlaamse Rand incluis, een Vlaamse republiek. De eis van een beleid van recht en orde, een migratiestop, een kordate inburgering van migranten en een politiek die zou aansluiten bij tradities, normen, waarden en maatschappelijke instellingen van ons Europa en ons Vlaanderen. Het gezin als hoeksteen van een veerkrachtige, dynamische en gelukkige samenleving is door ons nooit naar het verdomhoekje gewezen.

Dankzij onze consequente recht door zee oppositiepolitiek heeft de gedachte van de Vlaamse onafhankelijkheid postgevat in de hoofden van meer Vlamingen dan degenen die zich in de jaren zeventig door de federalismegedachte van de Volksunie lieten verleiden. Op dezelfde manier zullen wij ook een verstandige migratiepolitiek, een gedegen veiligheidspolitiek, ernstige Westerse waarden en normen op de dagorde zetten.

Vuilgebekt als het moet om gehoord te worden, maar met nuance met stijl als dat aan de orde is. Steeds recht voor de raap en met de onnavolgbare stijl van ontelbare Vlaamse mannen en vrouwen die ons in onze ontvoogdingsstrijd zijn voorafgegaan. Met de spontane stijl van een gerechtvaardigd zelfvertrouwen. Kortom onze partij is de rebel waar de anderen schrik voor hadden, schrik voor hebben en ik verzeker u, schrik zullen blijven voor hebben.

Goede vrienden, er is veel gespeculeerd over mijn persoon, over mijn profiel, over mijn verleden en over mijn agenda. En het minst dat men kan zeggen is dat de tegenstander het niet goed weet, dat hij zenuwachtig is. Men is op zoek… Wel laat mij het hen gemakkelijk maken en aan hen bevestigen wat u allen weet. Ik ben een Vlaams nationalist uit idealisme, uit sentiment, uit overtuiging en uit ervaring. Ik geloof en strijd al heel mijn leven tussen en samen met de militanten voor een onafhankelijk Vlaanderen. Maar ik ben echter evenzeer een rationeel mens, een man uit het zakenleven en een man van de wereld, die in aanraking gekomen is met vele culturen in vele continenten. Die heeft leren omgaan en respect hebben voor alle komaf en alle huidskleuren. Ik heb mij overal goed gevoeld.

Maar het is juist die ervaring die mij gesterkt heeft in de overtuiging dat noch de culturele eenheidsworst, noch de multiculturele dwaasheid heilzaam zijn. Mijn globbetrotterij heeft er mij inderdaad van overtuigd dat om Gandhi te citeren: “je eerst nationalist moet zijn om internationalist te worden”. Het is dan ook vanuit die overtuiging dat ik met klem bevestig dat de identiteit van Vlaanderen slechts die kan zijn van een volk dat maar één leidcultuur heeft en dat is een cultuur, een identiteit gebaseerd op onze eeuwenoude Westerse Christelijke, humanistische waarden en normen, op onze Nederlandse taal en onze Vlaams Nederlandse cultuur. Een cultuur waaraan vreemdelingen, of ze nu Franstalig zijn, van Poolse of Magrebijnse komaf zich aanpassen en niet omgekeerd.

Dit is een normale, gezonde democratische eis, die in heel de wereld geldt en dus ook bij ons. Tot nader order en tot zij het tegendeel bewijzen staat de Islam haaks op deze waarden en normen. Gelukkig wordt ook dit vandaag meer en meer door sommige progressieve middens erkend. Mag ik daar voor ons allen echter aan toevoegen dat het onmogelijk is om respect en integratie op te eisen van vreemdelingen als het ons aan zelfrespect voor onze eigen waarden en normen en cultuur ontbreekt. Ook daar is Vlaanderen de laatste generatie, sinds mei ’68, te kort door de bocht gegaan.

Goede vrienden, wij - als rebelse partij - zijn voor Vlaanderen een sterk middel en een onnavolgbaar werktuig geworden, een modern wapen voor zijn bevrijdingsstrijd. Het regime heeft alle middelen, zoals het cordon en partijverbod boven gehaald om zich tegen dat wapen te verweren. Middelen die een normale werking en de geloofwaardigheid van de Belgische democratie een definitieve slag toebrachten.

Van de weeromstuit hebben wij daardoor een grote geloofwaardigheid gekregen bij de Vlaamse kiezers. En een grote historische rol werd ons toebedeeld. Proces of cordon sanitaire konden niet verhinderen -wel integendeel- dat wij een enorm gezeg èn gezag kregen. En ook de taak om dat programma van Vlaamse onafhankelijkheid te realiseren. Een land waarin economische welvaart en sociaal welzijn een voorbeeld zullen zijn voor de wereld en de basis van onze solidariteit met minderbedeelde landgenoten en volkeren. Een veilig land ook. Een land dat niet meer –zoals België – openstaat voor allerlei mensenhandel en wilde immigratie. Een land waar terroristen à xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Belliraj, niet in de staatsveiligheid ingezet worden tegen het Vlaams Belang.

Ik vraag echter waakzaam te zijn. Die grote opdracht die wij kregen van onze Vlaamse kiezers moet ons inspireren en aanmoedigen om verder te gaan, door te gaan, en ons niet te nestelen in het cordon sanitaire. Wij moeten verder creatief omgaan met de rol die ons toebedeeld is en verder onze kracht in macht omzetten. Wij moeten “vermachtigen”, onszelf uitbouwen tot een machtsfactor. Dit zal nog meer dan vroeger inspanningen vergen van ieder van u, inzake stijl, professionalisme, kwaliteit, ernst en een volgehouden wil om stappen vooruit te zetten.