Valkeniers Bruno Durven op 15 juli!

In een verfrissend opiniestuk in de krant De Tijd (18 juni) stellen Eric Verhulst en Willy De Wit van de socio-economische denktank ‘WorkForAll’ vast dat het Ierse ‘neen’ bij het referendum over het Verdrag van Lissabon allesbehalve dom is, maar ingegeven door de vrees voor een logge overheidsbureaucratie en hoge belastingdruk. Na de goedkope en onterechte kritiek die het officiële Europa en sommige media leverden op de democratische beslissing van het Ierse volk, ontkrachten de auteurs de bewering dat de Ieren Europa dankbaar zouden moeten zijn voor de jarenlange subsidiestroom. Zij trekken daarbij een parallel met Franstalig België. “Subsidies hebben een land of regio nog nooit vooruit geholpen,” klinkt het. “Zou dat wel het geval zijn, dan was de regio Charleroi nu de rijkste regio van de wereld. De armoede is er echter even groot gebleven en de werkloosheid blijft torenhoog.” Daar hebben wij weinig aan toe te voegen.

Vlaamse solidariteit

“Beggars can ’t be choosers,” zo luidt een Engels spreekwoord. Vrij vertaald: wie afhankelijk is van andermans generositeit, kan niet zomaar dictaten stellen. Dat klopt inderdaad. Maar terwijl Ierland intussen ruimschoots heeft bewezen dat het op zijn strepen mag staan, raakt Wallonië maar niet uit het economische moeras. De geldverslindende subsidiestaat die Wallonië is, wordt nog steeds overeind gehouden door de permanente miljardenstroom vanuit Vlaanderen. “Wallonië kan niet blijven teren op de Vlaamse solidariteit. Dat is dodelijk voor het zelfinitiatief,” zo schrijft de hoofdredacteur van Trends deze week terecht.

Wie denkt dat de Franstalige politieke klasse deemoedig het hoofd zou buigen voor jaren wanbeleid, en maatregelen zou nemen die de wederopstanding mogelijk maken, komt bedrogen uit. De Franstalige politici tonen geen greintje dankbaarheid en bijten daarenboven in de hand die hen voedt.

‘Onderhandelingen’ van start

Deze week startten eindelijk de onderhandelingen over de staatshervorming. De Vlaamse onderhandelaars zullen op hun tellen moeten letten, want de Franstaligen zijn duidelijk van plan om zeer hoge eisen te stellen in ruil voor de overheveling van enkele bevoegdheden. In de aanloop naar de finale clash over de staatshervorming lijken enkele Franstalige toppolitici zich zelfs inschikkelijk te willen opstellen. Een voorbeeld daarvan is PS-kopstuk Philippe Moureaux, die in een interview met Le Soir liet weten dat de Franstaligen het gesprek ten gronde niet langer uit de weg kunnen gaan. Het bewijst dat de geesten rijpen, maar toch lijkt het mij vooral een doorzichtige poging om de Vlamingen zand in de ogen te strooien. Want wie het interview goed leest, merkt dat Moureaux weliswaar voor confederalisme pleit, maar enkel indien Vlaanderen de melkkoe van Wallonië blijft. “Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer,” staat er letterlijk. Het bewijst nogmaals dat zonder de massale geldstroom België voor Franstaligen niet hoeft.

Oorlogsretoriek

Aan Franstalige zijde liggen ondertussen verschillende scenario’s klaar voor het geval België uiteen zou vallen. Het meest geciteerde is de oprichting van een soort Waals-Brusselse staat. Om Wallonië en Brussel te verbinden, pleit men voor de zogenaamde ‘corridor’ over Vlaams ‘vijandelijk’ gebied. Dat de Franstaligen hardop dromen van een Wallonië dat aansluiting zoekt met Brussel en dat zij daarbij de oorlogsretoriek niet schuwen, hoeft niet te verbazen. Verbazend is wél dat de Vlamingen hier blijkbaar geen antwoord op weten te formuleren. Nog merkwaardiger is dat, zoals de steeds lezenswaardige webstek ‘The Brussels Journal’ opmerkt, “die geruchten (over de corridor) niet tegengesproken worden door de CD&V én dat die partij de onderhandelingstafel nog niet verlaten heeft.” Auteur Filip Van Laenen vraagt zich terecht af of de oorverdovende stilte betekent dat de partij het principe van een corridor aanvaardt. Kan de top van CD&V hierover spoedig duidelijkheid verschaffen?

Het standpunt van het Vlaams Belang is alleszins wél duidelijk: de taalgrens - hopelijk spoedig een staatsgrens - werd reeds in 1962 vastgelegd en kan onder geen beding worden hertekend. Of het nu gaat over de overheveling van de Vlaamse randgemeente Sint-Genesius-Rode of ‘slechts’ over de overheveling van een stuk Zoniënwoud: de Franstalige aanspraken op Vlaams grondgebied zijn volstrekt onaanvaardbaar.

Durven met Vlaanderen

De Vlamingen hebben meer dan ooit nood aan moedige politici. Politici die buiten de Belgische structuren durven te denken. Politici die het eigenbelang en de Belgische raison d’état ondergeschikt maken aan de Vlaamse belangen.

De zevende editie van de IJzerwake vindt deze zomer plaats onder het motto ‘Nu: Durven met Vlaanderen!’ Het geeft precies aan waarover het gaat: Vlaanderen heeft geen zoveelste mini-staatshervorming nodig. Wij hoeven helemaal niet bang te zijn van onze schaduw. Als straks op 15 juli – de deadline die door Yves Leterme zelf naar voor is geschoven - zal blijken dat Vlaanderen nog steeds met lege handen staat, moeten de traditionele politici eindelijk erkennen dat België dood en begraven is. Zij moeten durven kiezen voor het enige realistische alternatief voor de Belgische chaos: Vlaamse onafhankelijkheid.

Bruno Valkeniersxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

voorzitter@vlaamsbelang.org