Joop vertelt verder nog dat hij opas koptelefoon heeft gekregen met een klein metertje dat opa gebruikte bij het bouwen of repareren van radios. Ik wist dat opa die ooit zelf bouwde. Hij had ergens in de schuur zo zn eigen werkplaats, waar hij vaak te vinden was. Opa heeft ooit een radio gebouwd als huwelijkscadeau voor tante Hanna en ome Gerrit Voortman. Die kwam later natuurlijk bij Anton terecht en die heeft hem weer aan Joop gegeven. De radio doet het niet meer, er missen wat lampen, maar de kast er om die ome Hendrik van tante Dieka maakte is compleet. Deze radio bouwde opa onder licentie van Philips en is niet voorzien van een zegel. Deze radio bleef immers in de familie en er kwam toch niemand achter. Voor zon zegel moest opa 2,50 betalen. Leuk om te kunnen vermelden is dat er in Brabant een Radio museum is waar een oud boek ligt waarin de naam van opa Eggink voorkomt als radioleverancier. Ik ben zelf nooit bij Joop boven op zolder geweest, maar ik heb me laten vertellen dat daar ook heel wat gefabriceerd en uitgedokterd wordt. We hadden eens onze oude filmprojector die het niet meer deed. Dan mo-j Jopie maor effen bellen, zei Diny. Dat deden we. O breng em maor met, zei Joop. Ik meen dat er een lamp stuk was. Joop had natuurlijk nog één liggen. Joop is regelmatig, net als oom Bram in Lelystad te vinden om te knutselen met vliegtuigen. Het klinkt misschien wat eenvoudig, maar hij heeft wel zn eigen vliegtuig gebouwd.
Wil je meer weten over deze en andere bijzondere hobbys van neef Joop? Kijk dan eens op www.grootnuelend.nl
Met dank aan Joop Groot Nuelend!
De binnenkant van deze oude zelfgebouwde radio. Opa heeft ook ooit een perpetuum mobile gefabriceerd, een ding dat altijd blijft bewegen en dan energie op zou kunnen wekken. Het heeft een jaar bewogen. Toen was het stil. Jammer, vond hij.
Als laatste stuurde Joop deze foto. De koptelefoon en het metertje. Opa was blijkbaar goed met elektrisch. Ik weet nog dat hij op de Boomgaard licht op de wc op de deel heeft aangelegd. Hij is z'n hele leven boer geweest, maar wel een heel bijzondere.
Het blijkt dat ik er goed aan gedaan heb met het opschrijven van opas dagboekje op weblog 2. En dat niet alleen voor mezelf. Ik heb als het ware opas reis meebeleefd, maar het blijkt dat ook anderen dat gevoel kregen. Neef Joop reageerde enthousiast. Hij heeft het hele dagboekje van opa met zijn verslag van zijn reis naar Amerika al gekopieerd, ook voor Bram. Nu blijkt dat er meer boven water komt uit die tijd. Zó mooi! Een foto van opas basket kreeg ik al via Luella van Irene en Hank. Van Harold en Luella een foto van de wooden shoes van opa die stuk waren gegaan bij een ongelukje met het dishen.
Joop heeft nu het paspoort van opa voor me afgedrukt en opgestuurd, net als een foto van de portefeuille die opa gebruikte en waar nog Amerikaanse postzegels in zaten net als een papiertje met adressen, hoewel we daar niks meer van kunnen maken.
Iedereen heeft wel gehoord over die reis van opa naar Herman in 1932, maar wat hij precies beleefde is niet blijven hangen. Toen ik het kleine dagboekje voor het eerst las was ik al zo onder de indruk van zijn open manier van schrijven. En toen ik later het kostbare boekje van ome Jan terug kreeg toen hij al erg ziek was, was ik ontroerd en heel blij. De bijzondere stukken hieruit heb ik wel voorgelezen aan het eind van een les Nederlands. Het beschrijven van de zee, de ijsbergen, het land waar hij met de trein doorheen kwam, maar ook zijn ontmoeting met Herman en Nettie, zijn steeds terugkerende heimwee en zijn talloze ontmoetingen met bijzondere mensen in die tijd, zijn waardevol. En er werd altijd met respect naar geluisterd.
In de portefeuille van opa die Joop van tante Jantje kreeg zaten deze postzegels.Het was de tijd van Franklin Roosevelt .En George Washington werd natuurlijk ook geëerd met een postzegel. Bovendien zat er ook een papiertje in die portefeuille dat moeilijk te ontcijferen is. De naam : Henry W. Leslie 6905 Overhill Rd FT Worth Texas 76116 is te lezen
Verder staat er : geïnteresseerd in..... o.a. Jungmeister En dat gaat waarschijnlijk over motoren van bv vliegtuigen, vond ik al googelend uit.
Jannie Klein Ikkink-Dinkelman, een vroeger buurmeisje van de familie Eggink in Barchem heeft tante Jantje de site laten zien en die vindt het fijn dat veel oude fotos op deze manier bewaard worden. Samen met tante Jantje en haar vader die zoals hij vertelde mede door Dienemeuje, opoe dus, opgevoed was, heeft ze zich over de foto van 20 april gebogen. Nee het was pa Dinkelman niet die er bij op de familiefoto stond, maar waarschijnlijk waren het twee logéetjes, zoals ze die wel vaker hadden. Tante Jantje denkt dat het Frans Rensburg en Henk Ockersen zijn. Maar Jannie had tussen de fotos bij haar vader nog een knipsel uit de NCRV gids gevonden, waarin vertelt wordt over het stukje film in het programma Ander Nieuws waarin opa aan het woord komt. En toen dacht ze meteen dat ik dat ook wel leuk zou vinden als ik het nog niet had. En ik had het niet. Nu wel. En ik ben er erg blij mee. Het volgende stond in de NCRV gids van die week:
Een weerbarstig Christen
Johan Eggink is "maar een oud boertje, zoals hij zelf zegt. Oud is hij inderdaad, hij is zojuist 95 geworden! En boer is hij ook geweest, zijn hele leven lang in de Achterhoek. Maar het meest belangwekkende van boer Eggink is dit: zijn volstrekt originele manier van gelovig zijn. Het is volkomen geënt op eigen ervaring, ontwikkeld vanuit een Calvinistische achtergrond, maar gevormd door een mystieke inslag.
Ongeveer in het midden van zijn leven ging Eggink zich benauwd voelen in de kerk. Met de Nederlandse geloofsbelijdenis kon hij niets meer worden. Op een zondag hoorde hij toen een dominee zeggen:God is een afgrond. Als je hem wilt bereiken is t alles loslaten geblazen. Dat raakte hem dieper dan welke geloofsbelijdenis ook en vanaf die tijd zijn zn eigen ervaringen van God bepalend voor hem geworden. Ongeschoold, maar met een helder hoofd, begon hij van alles te lezen dat hem in zijn directe geloofservaringen steunde: de bijbel, boeken over de wereldgodsdiensten en het pacifisme, Chinese filosofie. Lezen en nadenken werden een levensbehoefte die hem tot op vandaag te pakken heeft: zijn dag begint met aardappels schillen voor zijn inwonende zoon en schoondochter, maar daarna is er alleen tijd voor lezen en schrijven van brieven en reacties naar theologen en dominees en radio- en tv mensen. Op zijn oude dag is Johan Eggink een man met iets unieks en iets ontroerends ook: omdat hij met zoveel simpele echtheid over zijn geloof praat. Boer Eggink komt aan het woord in het programma van Ander Nieuws op 17 april. (1973)
Dat de fiets zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft is geen wonder. De zware Empo en Gazelle fietsen waren, hoewel bijzonder degelijk, nou niet echt om een behoorlijke snelheid te ontwikkelen. Toen er indertijd een kinderzitje voorop mijn fiets moest komen kon dat niet eens op die Gazelle en kwam er een andere fiets. Dat werd een goedkope en dus veel lichtere fiets van een onbekend merk. En een plezier dat ik daar toch van gehad heb! Nu mijn knieschijven wat mankementen vertonen heb ik een E-bike en rij ik altijd met de wind in de rug. Die opa Harwig had het nog niet zo gek bekeken en was zijn tijd al ver vooruit met zn elektromotortje op de trapfiets. Wil je eens kijken hoe die velomobiel, de Quest van Wim Harwig, zich in de loop der tijd ontwikkeld heeft moet je maar eens op zijn site op Zeelandnet kijken ( klik op de titel van dit stukje) En wil je zn nieuwe site Too old to die young eens bekijken? Op de nieuwe in het engels opgezette site www.harwig.wordpress.com zie je de laatste ontwikkelingen en videofilmpjes van onze veelzijdige neef Wim in Vlissingen.
Je ziet Wim niet zo vaak op de foto's op z'n site. Dat gaat zo met fotografen. Af en toe is er een vrijwilliger die zegt: Ga jij nou ook eens staan. Dat zal hier ook gebeurd zijn. De buurman nam de foto, meldt Wim. Maar dit is hem dan: de eigen Quest. Bijzonder grappig vind ik het filmpje van de maidentrip van z'n Quest die hij zelf al fietsend en filmend ophaalt vanuit Dronten. Leuk om deze hobby te hebben. Opa Baard zal trots op hem zijn. Jammer van die aanrijding, op het fietspad nog wel. Niet te geloven dat een automobilist dit geval van 2.80m over het hoofd ziet. Ik hoop maar dat hij weer gerepareerd is. Maar daar twijfel ik niet aan. We moeten van de zomer maar eens goed opletten bij camping De Boomgaard wat er nu weer allemaal langs komt over de Lieferinkweg. Je ziet inderdaad wel ligfietsen en véél koetsen en groepjes Solexen. Maar stel je voor dat er nu eens die Quest van Wim aankomt en afslaat om eens naar die oude vertrouwde plek te komen kijken, zoals hij heel vroeger op zo'n zondagmiddag lopend deed met Schotse collie Jan Piet. Tja... de één rijdt paard, de tweede fietst en.... nummer drie bridget.
Hier is het zomer en flink wat jaren later. Mama zit gezellig naast tante Riek. Je moet dat randje onderjurk maar even wegdenken. Boven het dressoir hangt zo'n standaard schilderij met hert aan de oever van een beek. Komt nog uit de tijd van pa met Hanna. Ik heb het altijd mooi gevonden. Oom Jaap en Ome Wim zie je ook zitten in de stoelen die aangeschaft zijn toen de nieuwe kamer met het nieuwe grote raam een feit was. Eén van de stoelen heb ik nog. Er is geen één stoel die zo prettig zit als deze. De andere stoel had ik ook, maar na vier nesten bordercollies en twee opgroeiende jonge honden is die in de loop der tijd gesneuveld door de scherpe hondentandjes. Toen hadden we nog geen bench en zo'n eerste jaar van een jonge hond.... Tja... er sneuvelt altijd wel wat.
Dit moet haast één van de eerste verjaardagen zijn op de Boomgaard die na de verbouwing in de grote voorkamer gehouden is. Beide kamers èn een stuk gang werd samen één grote voorkamer met véél licht. Het is dan in elk geval 1962. "Een rijke kamer", noemde veearts Weghelaer het toen die de kamer natuurlijk ook moest bewonderen. Die wist van aanpakken, maar had ook belangstelling voor de mensen en hun leven. Ik herinner me z'n Citroën waarin hij aan kwam rijden en had altijd voor iedereen een woordje. Ik denk zelfs dat het opa's verjaardag is, want ik zie winterkleding. Opa was op 21 februari jarig en pa en mama in juni en juli. Toen alleen de plannen voor die verbouwing er nog maar waren gingen pa en mama naar een verjaardag bij de Aartsens. Ze hadden daar net een nieuwe aanwinst, een bandrecorder, die door Janneke stiekem werd uitgeprobeerd. Toen er een stukje terug werd gespoeld en afgedraaid hoorde mama tot haar verbijstering zichzelf terug over de afmetingen van hun toekomstige voorkamer:"10 bi-j 4 wödt het.... 10 bi-j 4", schijnt ze nogal schel geroepen te hebben. Ze schaamde zich voor haar eigen nogal luide stem. Iedereen die zich zo'n verjaardag kan herinneren weet dat mama en tante Hermien niet voor elkaar onderdeden qua stemgeluid. Tante Riek had een rustiger manier van converseren en tante Janna wond zich so wie so niet erg op. Mama was in elk geval behoorlijk gepikeerd toen ze thuis kwam. Achteraan naast pa zie je tante Aaltje, zijn enige zuster die met haar man Bertus en gezin op de Prinsenhoeve in Mossel woonde. Ook opoe en ome Jan woonden daar. Dan tante Janna en tante Hermien en vooraan de beide Johans, een nog jonge en de oude. Als ik het goed heb heten beiden Johan Berend Willem. Opoe was toen al overleden in 1958. Opa was daar erg verdrietig om want opoe was, hoewel lichamelijk niet sterk, van die twee de drijvende kracht. Ze waren een hecht koppel en ik denk ook dat ze daarom zo'n warm gezin vormden vroeger.
Dit schilderij van De Boomgaard is in deze eerste tijd van Hein en Hanna gemaakt. Als je goed kijkt kun je haar nog de melkbussen zien wassen. Het hangt nu op een mooie plek bij Henk en Anneke.
Mientje werd ze genoemd. Ze was de jongste van toen 9 kinderen in een Groesbeeks gezin. En het was aan het einde van de oorlog. De geallieerden kwamen dichterbij en alle mensen in Groesbeek moesten evacueren. De brug in Nijmegen was vlakbij immers. Het hele gezin ging naar de Achterhoek. De driejarige Mientje kwam met haar ouders en broertjes en zusjes in Linde bij Vorden terecht. De grootste kinderen bij, zoals wij dat noemden, De Klompenmaker en Mientje met de andere kleintjes en de ouders op De Boomgaard, bij Hein en Hanna op de boerderij. Ze sliepen in een tot slaapkamer gepromoveerd kalverhok en daar waren ze heel blij mee. Mientje werd vanaf toen de oogappel van Hanna. Hanna die geen kinderen meer mocht krijgen omdat ze zieke nieren had genoot van de kinderen op hun erf en vooral van Mientje. Bijna een half jaar hebben ze op de boerderij gewoond. Toen kwam de bevrijding en haar vader ging kijken of hun huis er nog stond. Het viel allemaal nog mee en ze gingen weer terug naar hun huis en dorp. Er werd nog een meisje geboren niet erg lang nadat ze thuis waren, nummer 10. Ze bezochten na die tijd De Boomgaard nog regelmatig, maar Hanna werd steeds vaker ziek en in 1948 overleed zij. Het gezin leefde mee en was mèt Hein heel verdrietig. Toen een paar jaar later Coba en wij in het leven van Hein kwamen toonde de familie opnieuw haar belangstelling. Bij alle bijzondere gelegenheden werden Hein en Coba in Groesbeek uitgenodigd en als welkom lid van de familie gezien. Mientje was ondertussen Mimy geworden en was een jaar ouder dan ik. Ik zal een jaar of 16 zijn geweest toen ik er zelfs ging logeren met de trein. Ik werd een paar dagen opgenomen in die warme familie. De eerste avond dat ik met de hele schare aan tafel zat kon ik ze zelfs niet eens verstaan. Het Groesbeeks verschilt nogal van het Achterhoeks. De Rijn zit er tussen hè! Maar daarna wende dat snel. We hebben veel plezier gehad. Op de brommer bracht broer Anton me een paar dagen later weer thuis. De band bleef en toen Hein in 1995 overleed was er zelfs een grafkrans met het opschrift: Bedankt Hein. Mimy sprak ik daar voor het laatst. Ik had zonet Joke en Johan aan de telefoon. Wet i-j wee hier pas is ewes?.... Mientje Coenen. Ze is ok bi-j tante Dine ewes. Mimy is dus opnieuw op de Boomgaard geweest, heeft de camping en ook mijn schilderijen in de recreatieruimte bewonderd en kocht zelfs een kinderboekje voor haar kleinkinderen. De Boomgaard is ook voor hààr een plek die bijzondere herinneringen oproept.
Elke zomer komen we een paar keer langs de weg met daaraan VV Emmen, zwembad In de Dennen en de Algemene Begraafplaats. Meestal bezoeken we de laatste. Toen mama nog niet zo lang overleden was, nu al 30 jaar geleden, ging ik elke week vanuit Hengelo een dag naar pa en op de heenweg liet ik op deze weg de hond even naast de auto rennen. Dan had die haar beweging ook weer even gehad. Kleine Laska was dat. Zij vond het prachtig. Ze racete mee en bereikte een geweldige snelheid.. Maar toen ik na het bezoek aan het graf van mama en die van papa Hendrik Jan samen met Laska weer bij de uitgang was, kwam de doodgraver die er bij woont op me af. Hij vroeg of ik het was die de hond naast de auto had laten meerennen. Hij had nl een telefoontje gekregen van de enige persoon die aan die weg woonde die dacht dat ik de hond uit de auto wilde zetten. Laska onze geweldige familiehond, de speelhond van de buurt. Tja wist die man veel .. Nu komen we er nog een paar keer per jaar en bezoeken steeds meer graven, een rondje langs de familie kun je wel zeggen. We beginnen bij mama en pa, dan zoeken we de Harwigs op. En daarna lopen we langs de graven van de slachtoffers van de blikseminslag een paar jaar geleden tijdens de begrafenis van ome Gert Kornegoor. Sophie van 14 jaar die zelf al een lied gecomponeerd had en een oudere man. Wim heeft er nog steeds wat moeite mee dat hij de waarschijnlijk toen al dode man heeft geprobeerd te reanimeren. We kijken ook altijd nog bij de boom waar het muziekcorps Sursum Corda toen stond en na die vreselijke klap op een grote hoop lag midden tussen de koperen instrumenten. Nadat de meeste van hen overeind gekrabbeld waren bleven er vijf liggen, waarvan er toch drie gered konden worden. Wat een emotie. Er is niet veel meer te zien is van die blikseminslag . Alleen een zwarte streep. Daar dichtbij is, naast het graf van ome Gert Kornegoor, het graf van papa Hendrik Jan, opoe en opa Bijenhof èn ons kleine broertje dat in 1946 bij de geboorte overleden is. Tante Hermien vertelde dat oom Sjoerd en tante Riek mama bijgestaan hebben toen dit jongetje geboren moest worden. Mama kwam hier met moeite doorheen en opoe beweerde vroeger steeds dat ze het uiteindelijk gered heeft door de geklutste eitjes met brandewijn en suiker die ze haar gegeven had.
Het water moest 18º zijn anders ging de schoolzwemles niet door in het natuurbad In de Dennen bij Vorden. Het bad ligt inderdaad in het bos met veel dennen en ligt tussen de Begraafplaats en het voetbalveld van VV Vorden. Dan werd je geacht in een aantal lessen zover te komen dat je kon afzwemmen. Het was maar goed dat oom Sjoerd ons, Gerke en mij, de eerste beginselen had geleerd door ons in het ondiepe bad halve rondjes vanaf de kant te laten zwemmen tot je niet meer snuivend onderging. Tijdens het schoolzwemmen leerde de badmeester je dan de goede slag aan de hengel, een echte hengel met een brede band aan het eind, die je om je middel moest doen. De badmeester hing dan plat op die stok aanwijzingen te geven. En dan was het: handen onder de kin en de benen intrekken enz. Als het toch helemaal mis ging en een paniekvogel ging in die hengel klimmen, viste de badmeester hem er met een echte haak aan een stok weer uit. In klas 6 moest je je diploma gewoon halen, klaar! En dan kon je zelfs naar het Twentekanaal om te zwemmen. Diny en ik mochten een abonnement op het zwembad, maar dat moest wel verdiend worden . Dat kostte 3. Daarvoor moesten we ieder 300 coloradokevers vangen op de aardappels. Dat zijn er vééél! Niet slecht bedacht van pa trouwens. Ze vreten je de bladeren van de aardappels op en dan worden de aardappels vanzelf ook minder. Nee pa telde ze niet na, maar goot er wat petroleum op en de fik ging er in. Daarna gingen we regelmatig de fiets op en legden de 5 km met plezier af. Ik heb het ergens in het begin al verteld, maar dit moet hier gewoon even bij. Tante Hermien vertelde me over de poging om samen met zus Rika te gaan zwemmen. Het moet toch begin 30er jaren geweest zijn. Oom Sjoerd zal Hermien en Rika wel opgejut hebben. Zwemmen is gezond dames! Toen ze zich voor het eerst ieder in een kleedhokje verschanst hadden om hun badpak aan te doen duurde het nogal voor ze er uit kwamen. Dus niet.... Heb ie-j 'em al an, Rika? Jao Hermien, maor ik dörve dr niet uut. Ikke ok niet ik klede mien weer an .geleuf ik Ikke ok Hermien. En zo eindigde hun zwempoging. Ze hebben het niet nog eens geprobeerd. Aan de badpakken te zien is dit ook een foto uit lang vervlogen tijd.
Hoi Hetty en Wim, Ik herken natuurlijk de foto ter gelegenheid van het huwelijk van Juliana en Bernhard. Henk zit op het paard en ik sta ernaast op de voorgrond. Het was een hele optocht, een broer van mijn vader, Wim uit Zwolle, had een paard gehuurd en ook meester Vedders (hoofd 0penbare school in Vorden) reed op een knol van Eskes. Op het moment dat de stoet moest draaien ging de hengst van Vedders bij het witte huis op de Zutphense weg (Ome Willem Bijenhof) even staan , plantte de benen iets van elkaar en hing tenslotte een slurf als een olifant naar beneden en stond enkele minuten de optocht op te houden door een enorme urinelading te lossen. Werkelijk een komisch gezicht. Jammer dat ik de enige ben die het kan navertellen. Toen tenslotte de optocht met de gouden koets op de Nieuwstad in de te lage versiering bleef hangen was de chaos compleet. De knol van meester Vedders steigerde daarna dermate dat de gehele versiering van de Nieuwstad aan flarden ging. Dit was het verhaal horende bij de foto van de zgn gouden koets en Bobby. A.s weekend ben ik aan het bridgen en het volgende weekend speel ik een tournooi in Gent, België. Dus als je effe nix hoort , ik ben er nog en reageer later. Groetjes van je neeffie Jan.
Een plaatje uit de dertiger jaren. Tante Riek en oom Jaap, zo te zien op de Dam in Amsterdam. Van opoe en opa Eggink is er net zon foto op dezelfde plek. Misschien is er een slimme fotograaf die daar de voorbijgangers portretteerde. Ze gaan vast ergens op bezoek. Tante Riek heeft die bos bloemen vast niet gekocht om mee naar huis te nemen. Hoeden waren toen blijkbaar erg in de mode. Van mama en tante Hermien is er ook zon aangeklede foto. Ja die deerns van De Haar konden er heel chique uitzien.
Het blijkt volgens insider Wim 1935 te zijn en oom Jaap en tante Riek maken hier een soort huwelijksreis van.
Deze auto herinner ik me nog. Nadat de familie Harwig verhuisd was van de van Hasseltstraat in Zutphen naar Vorden kwam deze wagen regelmatig voor een ritje naar de Boomgaard. Opa Harwig woonde daar aan de Insulindelaan en volgens mij trokken ze daar bij in. Opa Harwig was een markant figuur met een lange witte baard. Wanneer ik de foto's van vroeger bekijk met stations in Windesheim en Winterswijk moet hij wel stationschef geweest zijn. Oom Jaap had hier in Vorden zijn nieuwe werkplek gevonden. Hij werd hoofdemployé -- ook wel hemp genoemd--van het postkantoor in Vorden. Het was een auto met stijl. Oom Jaap was er erg trots op, net als op zn motor die hij ook heeft gehad. Ik heb verscheidene keren bij hem achterop die motor een ritje mogen maken.
Oom Jaap bij zijn auto met stijl
Niet alleen stijl, maar ook kuren... Hier moet de motorkap even open en opa Harwig kijkt mee! Je snapt zeker wel dat deze foto's uit de collectie van Wim Harwig komen.
Deze foto hoort eigenlijk bij de andere twee van oom Jaap met z'n vader als ze met de auto op stap zijn. Op de vorige kijken ze samen onder de motorkap om te zien wat er aan de hand is of zou het gewoon uit nieuwsgierigheid zijn wat voor wonderen er te ontdekken zijn.-- 1 mei-- Deze leuke foto van vader en zoon Harwig, samen uit en even tussendoor aan de sigaar, verdient hier toch een plekje.
Net als de voorgaande foto's: uit de Harwigcollectie.
En opnieuw kreeg ik een aanvulling op een oude foto. Ik vond het al zon chique hondje dat tante Hermien voor zich had en ook zon mooi halsbandje, meer een tuigje. Ik kon hem niet thuisbrengen, maar ik had buiten Johan Aartsen gerekend. Hij was toen nog wel niet geboren, maar heeft blijkbaar een goed geheugen als hem iets verteld wordt. Hierbij zijn mooie aanvulling en mijn dank ervoor. Ik zie het voor me zon fel hondje dat uit het raam van de kleermakerij springt.
Hallo Hetty, Even reageren op de geplaatste foto waar jouw vader en moeder en mijn moeder en onze grootouders Bijenhof op staan. Mijn moeder heeft daar een foxhondje voor zich. De vraag is van wie is toch dit hondje??
Ik kan hier antwoord opgeven, dit hondje was van mijn ouders. Zij hadden dit hondje via de krant van een familie uit Haarlem. Het was namelijk zo dat de mensen in het westen van het land tijdens de oorlog nauwelijks iets te eten hadden laat staan voor hun huisdieren. Tante Aart had een Ierse Setter op de zelfde manier gekregen.
Het foxhondje bleek zo waaks dat hij geen andere hond in zijn tuin wenste, toen dat wel een keer het geval was sprong hij van gif uit het raam van de kleermakerij . Het hondje mankeerde niets. Vader Sjoerd was dol op dit hondje. Mijn ouders hebben het hondje maar 2 jaar gehad . Ik lees graag de familie verhalen die jij zo leuk opschrijft. Hartelijke groet Johan Aartsen.
De missing link... kun je het bijna noemen. Terwijl ik best veel foto's heb van de familie kon ik er nooit veel vinden waar de Harwigs op staan. Die woonden in mijn vroegste jaren natuurlijk niet in Vorden en omdat er toen nog niet veel auto's waren zagen we ze ook minder dan de Aartsenfamilie b.v. Maar dat is veranderd. Ik heb de beschikking gekregen over een heel arsenaal Harwig- en Bijenhof foto's met dank aan Wim uut Vlissingen. Deze springt er voor mij uit omdat hij precies weergeeft hoe ik me tante Riek en oom Jaap herinner. Tante Riek die altijd tijd voor je had en goed kon luisteren. En oom Jaap... ik hoor hem weer snuiven als hij iets gewichtigs ging vertellen... deze rooie rakker binnen onze familie. Samen met oom Sjoerd gaf hij de sjeu aan de verjaardagen temidden van de boerenfamilies.
En van het één komt het ander. Ik herinnerde me de foto nog van het trouwen van Jaap en Sjennie. En dan stop ik niet voor ik die gevonden heb. Jaap was toen nog machinist op de grote vaart of scheepswerktuigkundige zoals je dat eigenlijk moet noemen. Hij zou het niet lang meer blijven en ging in Vorden bij de Gems werken als ik het goed heb. Een paar jaar later zijn ze geëmigreerd naar Zuid-Afrika waar hij meer toekomst voor hen zag. Nu , hoewel al met pensioen, werkt hij in Indonesië en ik zag op de website van broer Wim bij het onderdeel van Johan, een foto van Jaap in Indonesië die daar met de hele familie van oudste broer Henk staat. Henk is indertijd met een Javaanse getrouwd, heeft voor Indonesie gekozen en is in Djakarta blijven wonen. Nadat oom Jaap overleden was, heeft tante Riek de stoute schoenen aangetrokken en heeft hen opgezocht. Ook bij Jaap en Sjennie en hun gezin in Zuid Afrika is ze gaan kijken. Ja als tante Riek iets echt wilde kwam het er van. En wie staat daar in zn matrozenpakje vooraan? Tja dat is nou Wim, de Wim van de Quest, van Marjan, van die mooie Mo, van die te gekke camper, van dat geweldige houten huis. Ook pa en mama staan er op en zelfs opa Bijenhof, tante Riek en ome Jaap, Hennie, Jan en Gé en de ouders en zus en broertjes van Sjennie. Jaap is naar de machinistenschool in Apeldoorn geweest en die Wim, van dat matrozenpakje, naar de Zeevaartschool in Vlissingen. Geen wonder dat hij zich daar gesetteld heeft. Je ziet de schepen langsvaren, maar je hoeft niet meer mee. Ha!
Van l. naar r.: tante Jo, tante Heintje en tante Jantje.
De verjaardag van tante Jo vorige week was tegelijk een reünie van de oudere generatie van de familie Eggink. Tante Heintje en oom Bram waren ook present en samen met tante Jantje en tante Betty werd het heuglijke feit gevierd. Jozien was met haar moeder, tante Heintje, in de rolstoelbusje meegekomen en legde het een en ander vast op de gevoelige plaat. En . ze stuurde me er gisteren een stel op samen met een leuke mail. Zo maak je er allemaal iets van mee. Tante Heintje overtreft ze allemaal wat leeftijd betreft. Zou je zeggen dat die 99 is en in september 100 hoopt te worden? Een gezin met 10 kinderen lijkt bevorderlijk te zijn voor je gezondheid, maar ik denk ook een positieve en opgeruimde natuur. En dat heeft ze! Maar dat hebben ze allemaal. Tante Jantje komt elke week een dagje bij tante Jo en samen puzzelen die er heel wat af. Jammer dat tante Jo zo slecht kan zien. Meestal wanneer je er komt zit ze naar een gesproken boek te luisteren. Ze houdt van boeken. Vaak kwamen we er met een mooi boek vandaan die we dan een volgende keer weer kwamen omruilen. Ze is ook gek op uilen en ze heeft langzamerhand al een hele verzameling. Ze heeft ook alle geboortekaartjes die ze in haar leven kreeg bewaard en allemaal in een plakboek verzameld, precies op volgorde van binnenkomst. En over elk kaartje heeft ze iets te vertellen. Natuurlijk hebben Diny en ik onze eigen geboortekaartjes al gezien en die van Henk en Johan, van mijn oude fietsmaatje Wim Ruiterkamp, ook een neef maar dan van de Groot Nuelendskant en natuurlijk alle neven en nichtjes plus vrienden en kennissen. Het is een unieke verzameling geworden. Dat wordt nog knokken!
Dit lijkt wel een zoekplaatje. Ik weet alleen zeker dat dit achter de boerderij van de Egginks De Boskamp is in Barchem, maar hoe deze foto is genomen, is mij een compleet raadsel. Zit er iemand op een schuurdak om de foto te maken? En wie staat daar beneden te kijken? Is het Hendrik Jan of is deze foto later genomen en is het één van de neven Groot Nuelend? Aan de houding te zien zou het maar zo Wouter kunnen zijn. En wat doet die koe of dat kalf daar bij die hooiberg. De hooiberg waar wij verstoppertje en tikkertje speelden met verjaardagen. Op de deel hebben we ook heel wat uurtjes zoet gebracht. Ik weet dat ome Jan daar een soort douche gemaakt had wanneer de koeien s zomers buiten waren. Ome Jan kon veel van ons hebben. Wanneer hij dan eens aan het douchen was achter zon plastic gordijntje, deden Eefje en ik niks liever dan hem te betrekken door net te doen of we achter het gordijn gingen kijken. Durfden we niet eens. Een blote man had ik nog nooit gezien. Blote vrouwen trouwens ook niet. De deel was ook een soort speeltuin voor ons. Waar vind je zoveel vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar als op een verjaardag in Barchem. Er is ooit een film gemaakt door vriend Cor uit Amsterdam. Daar springen we als kinderen om de beurt vanuit een gat in de hilde naar beneden op een bult hooi, terwijl de volwassenen toekijken. Ik was een jaar of 12. Geweldig was dat. Diny durfde eerst niet goed en keek de een na de ander na, maar uiteindelijk raapte ze alle moed bij elkaar en kwam de sprong. Ach .. die tijd!
Ook dit is zon herkenbaar plaatje, hier tijdens de oogst op de Boskamp. Zo ging dat vroeger. Met koffietijd werd er koffie naar het land gebracht en werd er even pauze gehouden. Hier houdt tante Jo de paarden vast zodat opa op zn gemak koffie kan drinken. Ik denk dat de jonge knul ome Jan is. Het zal geen overbodige luxe zijn geweest dat opa een hoed droeg, want een zonnesteek had je zo te pakken. Voor de kinderen was er altijd wat te doen op het land. Wanneer er regen dreigde bij het hooien moest er met man en macht geopperd worden, zodat het hooi minimaal nat werd. En tijdens de oogst van rogge en haver moesten we als kinderen het verrekte aorne gaarn- de aren die waren blijven liggen oprapen- Verder aardappels rapen, knollen plukken, coloradokevers vangen. En toen we ouder werden was er niet veel meer wat we niet konden doen. Ik vond alles beter dan het helpen in huis. Daar probeerde ik zoveel mogelijk onderuit te komen. Wat een ellende was het toen we zaterdagsmorgens vrij kregen van school. Daar werd door mama dankbaar gebruik van gemaakt en er moest in de voorkamer gepoetst en gewreven worden waarbij je niet eens kon zien dat je wat gedaan had. Ik was blij dat het een jaar later weer teruggedraaid
Ik was nog geen vier jaar toen ik zelf een fiets kreeg. Mama kon Diny en mij niet meer allebei op de fiets hebben. En dat werd niet zo maar een fiets, nee . een fiets op de groei! Ken je die? Dat is een fiets die eigenlijk nog te groot voor je is zelfs wanneer het zadel in de laagste stand staat. Daarom werden er blokken aan de trappers gezet. Dat scheelde weer zon 4 cm. Dat leren fietsen was me wat. Ik voel nog de greep van Henk van Heerde in mn schouder. Die moest me fietsen leren. Zijn moeder, vrouw van Heerde genoemd, hielp mama één keer per week met de was. Vandaar! Dat leren fietsen gebeurde vanaf de plek achter het huis bij De Haar richting t Wiemelink, dan over het spoor en rechtsaf over de Almenseweg. Henk had me stevig bij de schouder en zo reden we een rondje. Ik kwam heelhuids weer thuis, maar toen moest ik natuurlijk aan opoe, opa, mama en Diny nog laten zien hoe goed ik het kon. Ik werd weer op die fiets gezet en kreeg een duw in de rug. Ik gilde nog wel van: Ik wette niet hoek af motte stappen, maar ze deden net of ze het niet hoorden. Ik kwam bij de weg en heb me toen maar om laten vallen en kwam toch op mn benen terecht. Er werd hartelijk door de hele meute om gelachen. Ik voel nu nog de opluchting, maar ook de woede dat ze me dit vreselijke avontuur mee lieten maken. Hier op deze foto zijn we met mama bij tante Hermien en oom Sjoerd achter het huis in onze mooie Amerikaanse jurkjes, je weet wel Diny met haar rood-wit gestreepte voetbaljurkje en ik in die met de fladdertjes. Je kunt zien dat de bank nog in de veranda staat. In mijn herinnering combineer ik die met blauwe regen, maar zeker weten doe ik het niet meer na 60 jaar. Wat later zal dat stuk veranda bij het huis aangetrokken worden en een deel van de kamer worden. Ik weet dat tante Hermien van die prachtige lichtgele corduroy gordijnen had in die nieuwe kamer. Ik ben vaak op zoek geweest naar die gele corduroy stof als ik gordijnen nodig had, maar heb nooit diezelfde kunnen vinden Wat hebben we daar aan de Stationsstraat in Vorden vaak koffie gedronken wanneer we zondags uit de kerk kwamen. Altijd gezellig!
Foi foi wat woont jullie toch een ende vot, zei Diny toen ze voor het eerst naar Emmen kwam voor mijn 40e verjaardag. Tja Waar je werk is is je vaderland, is zon uitdrukking die voor ons opgaat. Nu zijn we dan niet meer aan Emmen gebonden wat werk betreft, maar onze jongens wonen hier en we wonen naar onze zin. Wat wil je nog meer. Dat ende vot blif een ende vot. Daarom gaan we regelmatig met de caravan naar de Achterhoek en zoals nu: de zusjes gaan stappen. Straks - donderdag 18 u- ga ik met de trein naar Zutphen waar Diny me afhaalt en morgenvroeg vertrekken we naar Parijs. Dus .. tot maandagavond zul je waarschijnlijk niks van me horen of er moet in het hotel een internetverbinding zijn. Ach nee ik denk dat ik ook maar vier dagen vrijaf neem van de website. Dag ..!
En wie hier dan de lammeren doet.... en de hond, de katten en de kippen? Drie keer raden!
Vorig jaar waren we een paar dagen in Antwerpen.
