Vandaag in de media: Pastoor laat parochianen tekenen voor begrafenis.

Met alle respect voor ieders geloofsovertuiging en alle vormen van geloofsbeleving maar als deze pastoor nu denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden is hij niet goed bezig.

De regeling voor begrafenissen crematies is reeds lang vastgelegd en geregeld door de Vlaamse overheid, decreet van 2004.

Vrije keuze en autonomie van het individu laten toe om voor een uitvaart te kiezen die bij hun eigen overtuiging past.

Kinderen en ouders zijn veelal heel nabij, meer nabij dan een pastoor die men zelden of nooit ziet.

Existentiële of zingevingsvragen worden ook besproken met de na- en naastbestaanden. Kinderen waarmee men meestal een heel goede band heeft en waarmee communicatie goed mogelijk is.

Ik vrees ervoor dat mijnheer pastoor in kwestie door zijn formulier tweedracht zal zaaien in families waar er voorheen vredevol gesproken werd over levenseindevragen, waar nog een liefdevol dialoog mogelijk was zal er nu twijfel ontstaan. 

Vooral de uitdrukking "Dat hij dacht dat de mensen het zo niet gewild hadden. Ze waren nochtans religieus, in een tijd waarin hun nabestaanden niet zo veel meer hebben met het geloof en de kerk" baart mij zorgen. 

Hier gaat mijnheer pastoor al denken voor zijn schapen en … invullen hetgeen hij denkt voor zijn volgelingen.Zorgwekkend en zeer onrealistisch.

Het formulier dat hij beoogt en waarvan melding gemaakt wordt is reeds lang gekend.Bij het Vlaams decreet op de begraafplaatsen en lijkbezorging werd een registratieformulier voorzien downloaden op deze link van de Vlaamse Overheid.   

Dit model laat de burger toe te kiezen welke eredienst hij wenst bij zijn uitvaart naargelang zijn overtuiging.

Niemand hoeft dan in zijn plaats te kiezen en het formulier laat heel veel ruimte om te kiezen naargelang je eigen overtuiging.

Er wordt je niet opgedrongen, gewoon  vrijwillig jouw keuze maken op dat moment zonder bemoeienissen of belangenvermenging van derden. Dit is ten volle gebruik maken van je eigen autonomie en zelfbeschikkingsrecht.

Ik wil er nog op wijzen dat aangaande het formulier waarvan sprake in het krantenartikel van mijnheer pastoor, vermeld staat, dat dat de keuze definitief is. Dit is niet waar, die keuze kan altijd herroepen worden.

Tenslotte heb ik zo mijn bedenkingen bij een keuzeformulier waarop maar één religieuze overtuiging staat zodat de andere uitgesloten worden.

Als deze ter beschikking gelegd worden in een "Open huis" van de gemeenschap waar iedereen welkom is dan moet men zich wel houden aan de regelgeving van de overheid en het formulier dat voorzien is door de overheid gebruiken. Hierop heeft men wel de keuzemogelijkheid tussen alle overtuigingen.

Vredevolle gelijkwaardigheid over alle overtuigingen heen noemt men pluralisme. Opdringen van een bepaalde overtuiging zou men bekrompenheid kunnen noemen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

05-11-2013 om 18:56 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Zeer hoge verloning voor directrice Samusocial in Brussel.

Onlangs stond een persartikel in de krant dat de directrice van Samusocial  in Brussel een jaarloon van bijna 200.000 euro opstrijkt.

Dit doet toch de wenkbrauwen fronsen bij het lezen van zo'n bedrag.

Dat managers een verloning verdienen, ja goed maar een bedrag dat vele mensen doet duizelen, mensen die afhankelijk zijn van anderen voor wat voedsel, een beetje verzorging, wat warmte, een beetje kleren of een nachtopvang, dat gaat er bij mij niet zo goed in.

Verkoop dat maar eens aan iemand die door psychische tegenslag uit de boot viel en met vallen en opstaan probeert om overeind te blieven in onze maatschappij. Ik zou het niet kunnen uitleggen zonder het woord "schande" in de mond te nemen. Terwijl mensen in de stad honger en koude lijden een vergoeding van 200.000 € per jaar opstrijken om wat te doen?

En verontschuldig mij voor mijn verontwaardiging maar mevrouw de directrice woont ook nog in een huisje van het OCMW in Brussel. (vandaag gelezen in de pers).

En ja ze zou wel 1190 € huur betalen aan het OCMW maar toch. Als het OCMW Brussel dan toch krap zit wat onderdak aan hun doelgroepen betreft waarom richten ze dat huis, dat waarschijnlijk wel geen sociale woning zal zijn, dan niet in voor mensen die het wel nodig hebben?

En ja mevrouw de directrice is ook nog blijkbaar raadslid van het OCMW Brussel en moet daarom binnen de twee jaar haar huisje verlaten (?).
Zou de afkorting van OCMW in Brussel dan toch beteken
Onze Centen Moeten Weg ?

En ja via de website van Samusocial kun je online doneren maar laat de directrice nu eerst eens een voorbeeld geven.

Ik ben er zeker van dat er zich heel veel mensen , ook van Samusocial zich inzetten voor het welzijn van daklozen en minderheden en het werk en de inzet van die mensen mag niet in het gedrang komen door buitensporigheden van de leiding maar het mag gezegd worden en het is goed dat dit eens in de media komt.

Trouwens Samusocial zal wen niet de enige zijn.
Kijk maar eens op deze Website http://www.gemiddeld-inkomen.nl/salarissen-directeurs-goededoelen en niet duizelen hé.

Nog een site die wat informatie geeft: http://www.goldminemedia.eu/WP/goede-doelen/ en http://www.stichtingmilieunet.nl/andersbekekenblog/goed-doel/hoeveel-verdienen-directeuren-van-goede-doelen.html

Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan het werk van de duizenden vrijwilligers die overal te lande zich inzetten om een beter bestaan te geven aan minderheden, aan mensen die het niet zo breed hebben, aan mensen die anders door het leven gaan, maar ook deze realiteit mag eens besproken worden en het is goed dat dit eens de media haalt.

04-11-2013 om 15:05 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs stond in de krant de resultaten van een onderzoek gedaan in verband met de medische zorgen naar ouderen.

De uitspraak "Schrap dure behandelingen voor 85 plussers" heeft mij wel geraakt.

Hoewel ik lang nog geen 80 laat staan 85 ben heeft de uitslag van dit onderzoek mij wel aan het denken gezet.

Het laatste levensjaar lijkt voor wat betreft de medische verzorging en kosten, het duurste jaar te zijn, de leeftijd speel blijkbaar niet zo'n grote rol.

Wat wel een feit is, is het gegeven dat de oudere mensen een leven lang bijgedragen hebben aan de welvaart van dit land en deze gemeenschap. Zij hebben voldoende sociale rechten en taksen betaald om voor de rest van hun leven een zorgeloos bestaan te kunnen leiden.

Wie haalt het in zijn hoofd om dan een onderzoek te doen, en op welke wijze en met welk doelpubliek?

In onze huidige crisistijd is het normaal dat ouders hun kinderen helpen, ook financieel om een beetje stabiliteit in hun leven te krijgen, om een eigendom te verwerven enz.

Zijn het dan die kinderen die zeggen dat dure behandelingen na 85  niet meer hoeven?

Voor heel wat 85 plussers heeft het leven ook na 85 jaar nog wat te bieden.

Ik herinner mij een onderzoek enkele maanden geleden waarna een krantenkop verscheen "De helft van de Vlamingen verkies de dood boven dementie" Ook zo een onderzoek met een grote stok op een leeg vat.

Als je de mensen geen duidelijk informatie geeft vooraleer je deze vragen stelt dan kan het resultaat alle richtingen uitgaan.

Mensen hebben geen kennis en geen besef van de mogelijkheden of onmogelijkheden van euthanasie bij dementie. Laat staan van de existentiële vragen en de emotionele pijn die bij zo een beslissing naar boven komt.

Dergelijk artikels zijn natuurlijk altijd goed om te scoren in de krantenkoppen want het zijn "Zaken die raken".

Dat ze onvrede en onrust zaaien bij een bepaalde bevolkingsgroep dat zal de opstellers geen zorg zijn, zij hebben geen goed item om mee te scoren.

Ik zou de raad geven om als men u vraagt een enquête mee te doen, heel bewust na te gaan wat er van de kwestie is en ook na te gaan of men uw antwoord al niet heeft ingecalculeerd in het resultaat vooraleer de vraag werd gesteld. 

Mocht het onderzoek toch juist zijn dan vraag ik aan de respondenten van dit onderzoek om eens goed na te denken want de productieve laag van de bevolking vandaag is morgen een ouderling. Elk op zijn beurt, en als men dan een enquête doet zal de wetenschap al veel verder geëvolueerd zijn en zijn er terug al meer mogelijkheden dus nadenken ?

04-11-2013 om 15:02 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Een zwaar autistisch meisje werd onlangs opgesloten in de psychiatrie op last van het gerecht. De instelling waar ze verbleef kon niet meer voor haar zorgen. 

Erg toch dat wij als maatschappij niet meer in staat zijn om voor deze mensen te zorgen. Ondanks alle wetenschap, alle technische middelen, alle medicatie en kennis, miljoenen investeringen van de overheid naar zorg toe.

Wij moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle wijze te zorgen.

Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige  ethisch verantwoorde wijze. 

Wij zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.

Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.

Niettegenstaande alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën en over psychiatrie en kennis, macht en … wijsheid zijn wij niet in staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind, recht  hebt.

Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.

Je laten zijn wij je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.

Collolocatie tussen instellingen komt vaak voor. Soms heb ik de indruk dat het een ruilhandel in "Lastige lieden" is en als dit waar is is dit schandalig.

Lastige lieden zijn ook mensen die niet voor hun toestand gekozen hebben en zeker onze aandacht verdienen.

Ook het droevig voorval met Jonathan J. die kwam te overlijden tijden een  optreden in de procedure.

Wanneer gaat de beleidsmensen in ons land zich eens bewust worden van de juiste omvang van de problemen rond de gedwongen opnames, internering en zeker ook rond fixaties.

Zaken die soms 'sterk' raken

25-09-2013 om 18:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in de krant:  Ziekenhuis voor rechter omdat het patiënt wil redden.

Merkwaardig toch. Er is sprake van een negatieve wilsbeschikking die voor zover ik mij kan informeren  naar vorm en inhoud conform de wetgeving is. Er is een wettig vertegenwoordiger die de belangen van de patiënt kan behartigen in geval deze zelf zijn wil niet meer kan uiten

Zo wat zou het probleem dan zijn?  Therapeutische hardnekkigheid die maar al te vaak de oorzaak is van het feit dat mensen onnodig en bijkomend lijden. Dit extra lijden hebben zij bovenop hun zieke en hun toestand niet gevraagd. Al te vaak wordt dit lijden door gebrek aan kennis van de patentrechten en de wetgeving hierrond nog versterkt met alle gevolgen vandien.

Dokters die denken dat zij het zelfbeschikkingsrecht en de autonomie van de patiënten in eigen handen moeten nemen zijn geen dokters van deze tijd meer.

Zorg , zorg dragen en zorg verstrekken is een fenomeen dat in onze tijd gedragen moet worden door een geheel van mensen maar waar de patiënt  centraal staat en waar respect moet heersen voor zijn zelfbeschikking en autonomie.

Wie dit niet begrijpt is niet goed bezig in de zorg en is ofwel bezig om de zorg in te vullen naar eigen interpretatie of eigen voordeel of merites.

Als er een negatieve wilsverklaring is en er is een wettig vertegenwoordiger  dan moet dit met alle middelen gerespecteerd worden zo simpel is dit. Wij leven in een democratie waar de wetgeving op democratische wijze tot stand gekomen is. Alle  heisa daarrond zoeken doet mij denken aan goedkoop populisme op de rug van de (lijdende) patiënt.

28-08-2013 om 13:13 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in het nieuwsblad  'Helft invaliden kan gewoon werken' - 16/08/2013.

 http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20130816_032

Merkwaardig toch dat een geneesheer specialist een verklaring geeft in de zin van 'Het aantal invaliden zou de helft lager kunnen liggen als er grondig gecontroleerd wordt’.

Wil dit zeggen dat ook hij dingen doet …

Akkoord er zullen mensen zijn die van situaties proberen te profiteren en dat zal van alle tijden zijn. Maar is het niet de taak van de artsen, specialisten en controleartsen en toezichthoudende artsen om de zaak binnen de perken te houden. Als je een bepaald geneesmiddel nodig hebt of een bepaalde behandeling moet krijgen die iets duurder is moet je de hele mallemolen aflopen en dan nog afwachten of je in aanmerking komt voor een tegemoetkoming. Ik kan mij niet inbeelden dat je een invaliditeit zomaar kunt krijgen op verzoek.

Wat de depressies betreft zou ik zeggen schoenmaker blij bij je leest en ga zeker niet veralgemenen. Laat de dokters eerst en vooral eens leren wat een depressie is en nodig hen uit inspanningen te leveren om depressies te herkennen bij patiënten.  Leer artsen communiceren met patiënten die psychisch lijden. Ik ken er nog te veel die machteloos zijn, die niet in staat zijn om een gezonde dialoog aan te gaan met een psychiatrisch patiënt. Bij neiging tot suïcide zit het helemaal mis. Opwel dreigt men met collocatie of het gaat de verkeerde kant op met de begeleiding of therapie. Het taalgebruik in het artikel (mogelijke suïcidaal gevolg van een verkeerde diagnose) geeft blijk van weinig respect tegenover mensen en nabestaanden van mensen die moeten omgaan met suïcide. Het laat bij mij ook een indruk van onmacht na in het omgaan met mensen die anders door het leven gaan.

Men kiest hier duidelijk weer de gemakkelijkste weg om succes te halen op de rug van zwakkeren en minderheden in onze maatschappij, mensen die het zoal niet makkelijk hebben.

16-08-2013 om 19:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Volgens een artikel in de media zei Unizo-voorzitter Karel Van Eetvelt dat vijftigplussers te gemakkelijk misbruik kunnen maken van het systeem van langdurige arbeidsongeschiktheid.

 Het artikel spreekt: dat volgens Van Eetvelt veel gevallen van invaliditeit te maken hebben met niet-lichamelijke klachten, zoals depressiviteit. ‘Maar depressies, rugklachten en dergelijke vergelijkbare ziektebeelden zijn veel minder objectief vast te stellen dan pakweg een gezwel of hartziekte’.  http://www.standaard.be/cnt/dmf20130813_047

Hij vergeet wel dat mensen vanaf 50 die reeds 30 of soms 35 jaar meedraaien in het arbeidscircuit anders opgeleid zijn, een andere mentaliteit hebben en zowel fysiek als psychisch anders reageren op veranderingen in de arbeidswereld dan mensen die beginnen aan een loopbaan.

Veelal zie je dat jonge managers en leidinggevenden die zich nog moeten bewijzen te weinig respect betonen voor oudere werknemers. In plaats van de competenties van de oudere werknemers te gebruiken en hen in hun eigen tempo de eigen mogelijkheden en talenten te laten ontplooien, zal men eerder deze mensen uitrangeren en op een zijspoor plaatsen. Dit zal bore-out in de hand werken met alle gevolgen vandien.

Een zaakvoerder met visie zal er voor zorgen dat de competenties, de kennis en de ervaring van de oudere werknemers ten volle kunnen benut worden. Meer zelfs de ervaringen en de kennis kan gedeeld en doorgegeven worden aan nieuwe collega’s en daar kan elk bedrijf maar wel bij varen.

In plaats van de mensen op stang te jagen en hen te viseren zou men beter zoeken hoe men deze werknemers op een zinvolle en voor iedereen draagbare wijze aan de slag kan houden. Iedereen is er mee gebaat als de personeelsleden ook na 50 jaar op een aangename wijze kan blijven functioneren met zijn eigen talenten en mogelijkheden.

Tenslotte wil ik nog wijzen op de stigmatisering die er heerst ten opzichte van mensen met een psychische aandoening, ook wel bij de werkgevers uit de organisatie van Karel van Eetvelt. Mensen met een psychische aandoening, ook al zijn zij hersteld worden nog al te veel men een ongunstig  vooroordeel bekeken en raken moeilijk aan een goede job. Ook al kunnen en willen die mensen werken, ze raken aan geen werk door de vooroordelen van de werkgeverswereld op de arbeidsmarkt.  

Het feit dat mensen op dergelijke wijze denken over zieken en mensen die te veel tegenwind ondervinden op hen levensweg toont m.i. aan dat er aan die grote denkers iets schort en zij zich beter eens zouden herbronnen.

Populariteit halen op de rug van mensen die zich door het leven moeten sleuren en elke dag de moed moeten opdoen om verder te doen, om hun verantwoordelijkheid op te nemen is naar mijn bescheiden mening erg goedkoop.

15-08-2013 om 11:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs las ik in de krant een artikel van een jonge vrouw die ten gevolge van een hersenaandoeningen niet goed meer functioneerde. Soms worden mensen bekeken of aangestaard in het openbaar. Soms gaat men verder en veroordeelt men gewoonweg mensen omdat zij anders door het leven moeten gaan, omdat zij dingen doen die niet als “normaal” worden beschouwd. Jammer, zeker als je weet dat iedereen slachtoffer kan worden van een of andere hersenaandoening, door ongeval, ziekte of heelkundige ingreep.
Door aantasting van bepaalde vitale gebieden in de hersenen kunnen mensen soms een beetje een ander gedrag vertonen dan  dit wat men meestal gewoon is van een doorsnee persoon. Er is daar niets mis mee maar onze maatschappij denkt daar soms nog anders over en dit is echt wel spijtig.

Dus vooraleer de volgende keer een oordeel te vellen over het gedrag van een persoon 2x nadenken.

06-08-2013 om 08:50 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Mijn oprechte deelneming in de rouw voor de familie vrienden en kennissen van Aurore Ruyffelaere

De laffe moord op Aurore Ruyffelaere vorige week, roofmoord, voor wat geld en een paar autoritjes. Is dit een mensenleven waard? Ik ken heel veel mensen die met heel weinig middelen gelukkig door het leven gaan, moedige mensen die het leven aankunnen. Wat bezielde die man om tot het uiterste te gaan en een jonge vrouw met een leven vol toekomst voor zich van het leven te benemen? Waanzinnig , beangstigend. Vermoedelijk zal niemand hier ooit het juiste antwoord op vinden.

Men kan zich de vraag stellen of onze maatschappij met al zijn  veilige settings en organisaties, camera's, structuren en processen wel tegen dergelijke daden bestand is. Een paar dagen voordien werd een vrouw in gelijkaardige omstandigheden op bijna dezelfde plaats aangerand. Vermoedelijk door dezelfde dader om dezelfde motieven. De omgeving, Maaltepark parking en P&R parking aan Flanders Expo en Debystraat zijn zoal geen veilige plaatsen om 's nachts te vertoeven. Waarom heeft men na de eerste aanranding niet meer middelen ingezet om dit gruwelijk feit te kunnen voorkomen?

Een groot artikel in de krant van 28/07 "Gentse korpschef redt twintiger uit wc-container". De korpschef zal wel aanwezig geweest zijn op het feestgedruis in Gent wat lovenswaardig is maar hij had beter en meer ingezet op de veiligheid waar het ook nuttig en zeker nodig was zoals nu blijkt. Misschien had de laffe daad voorkomen kunnen worden en had het meisje nog geleefd maar dit is natuurlijk een gissing.

31-07-2013 om 12:22 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Ramona

Deze week in de krant: "Moeder wurgt kind met syndroom van Down".

Wat bezielt een moeder om haar kind van 28 jaar om het leven te brengen?

Niemand weet het beter dan zij zelf. Waarom zij tot deze beslissing kwam en of zij bewust deze daad pleegde, enkel de moeder weet daar een antwoord op.

Er zal natuurlijk uitgebreid gespeculeerd worden in de pers en in allerlei artikels over het hoe en het waarom en de gezinstoestand maar of men naar de ware oorzaak gaat zoeken is maar de vraag.

Een moeder die 28 jaar liefdevol zorg droeg voor haar gehandicapte dochter en die uiteindelijk besluit om een fatale daad te plegen daar moet meer achter steken.  Handelde zij uit bezorgdheid en liefde en had zij schrik dat de zorgen te overweldigend zouden worden en koos zij voor deze fatale oplossing?
Werd zij gedreven door hulpeloosheid en hopeloosheid waardoor zij totaal in waanzin een daad stelde die zij bewust niet wou stellen?

Niemand zal hier waarschijnlijk een passend antwoord op kunnen geven. Ook geen college van deskundigen zoals dat in de ons land de laatste jaren genoemd wordt.

Wat wel schrijnend is, is het feit dat hier opnieuw niemand in de omgeving signalen opgevangen heeft dat er iets niet juist was. Signalen dat het niet meer ging, dat de boog te gespannen was en dat was waarschijnlijk wel het geval.

Soms gaat het niet alleen en worden, soms subtiele, signalen uitgezonden. Signalen om aan te geven dat men hulpzoekend is, dat het niet meer gaat, dat de spanning te hoog geworden is.

In deze rationele wereld zij wij meesters in het bedenken van allerlei smoesje als het er op aankomt ons eigen vel te redden of om ons eigen profijt te voldoen.

Als het er op aankomt wat empathie te betonen, iets dat een klein beetje inspanning vergt tegenover anderen, mensen die soms anders door het leven gaan, dan vertonen wij al veel minder meesterschap.

Daarom gebeuren er nog zoveel drama's in onze samenleving. Er is veel te weinig zin voor verantwoordelijkheid, empathisch  denken en medeleven  zonder betutteling. Daarom zijn er nog veel te veel zelfmoorden en gebeuren er nog te veel drama's.

Mensen trekken het zich niet aan wat er naast hun deur aan het gebeuren is. Ze trekken het zich niet meer aan wat er in de familie bezig is ook al kan dit noodlottige gevolgen hebben.

De overheid zwaait met miljoenen euro's om allerlei initiatieven te steunen van oh zovele instanties en verenigingen die allemaal van hun eigen denken dat ze goed werk verrichten en dat zal voor een groot deel wel zo zijn.

Maar waarom gebeuren er toch nog relatief zoveel zelfmoorden en drama's in familiekring , drama's die zouden kunnen vermeden worden door wat meer betrokkenheid en alertheid van de familie, vrienden, buurt, kortom de gemeenschap.

De mobiele teams in de psychiatrie geven misschien voor een deel een antwoord op deze vraag maar die teams zijn nog maar in een beginfase, afwachten dus. Men mag ook niet alles verwachten van die mensen.

Er zal ook een deel participatie van de familie, buurt, overheid en gemeenschap gevraagd moeten worden om tot een coherente samenwerking te komen, om zo het doel te bereiken.

Mensen die heel dicht bij de crisis staan zijn de beste waarnemers, signaalgevers en experten. Zij zijn dan ook de mensen bij uitstek om signalen uit te zenden. Hen de vaardigheden aanreiken om dit te kunnen en willen doen zal naar mijn mening grote een uitdaging zijn.

Ik ken de omstandigheden en de context van deze feiten en dit verhaal helemaal niet.

Ik wil wel verwijzen naar een zin uit het boek van (de soms besproken)  gerechtspsychiater Roger Deberdt 50 jaar gerechtspsychiater  'De gezichten van de misdaad". Hierin schrijft hij over een moeders bij kindermoord na een psychische stoornis die een mislukte zelfmoordpoging hebben gedaan na de doding van hun kind . "Ik heb altijd zeer veel medelijden met zo'n vrouwen. Dat grijpt me aan.

Duidelijk Zaken Die Raken

21-07-2013 om 08:52 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs las ik een artikel in de krant met als titel:

"Eén op drie lijdt ooit aan psychische stoornis"  -  "Amper 1 op de 8 patiënten krijgt aangepaste zorg". Zie deze link

We zijn ons veel te weinig bewust van het feit dat ieder van ons kandidaat psychiatrisch patiënt is.

Door ziekte, ongeval, beroerte, stress of oververmoeidheid kan plots de weegschaal doorslaan.

Het onevenwicht tussen draagkracht en draaglast wordt verbroken door soms sluipende onaangekondigde zaken waarvan wij het bestaan niet van vermoeden. 

Soms is ons draagvlak te klein geworden door omstandigheden buiten onze wil en gaan wij aan het wankelen, dreigen wij ons evenwicht te verliezen.
Eenmaal men met een psychische aandoening zit is het moeilijk om de weg naar herstel te vinden, om de weg naar herstel (alleen) aan te vangen.

Mensen staan daar niet bij stil en dat merk je als je in jouw omgeving praat over psychische aandoeningen en mensen die psychisch ziek zijn of ziek geweest zijn. Jammer genoeg worden deze mensen niet alleen getroffen door hun aandoening op zich maar zij moeten ook nog eens opboksen tegen een berg vooroordelen in de maatschappij , tegen stigmatisering van de psychiatrische patiënten enz.

Niet alleen patiënten die voor korte of langere termijn opgenomen worden in een instelling of zelfs gedwongen opgenomen worden hebben het lastig om terug de draad op te nemen in de samenleving.

Ook mensen die ambulant verzorgd worden ondervinden problemen.

Jammer genoeg zal de werkomgeving al te vaak met een wantrouwige blik neerkijken naar een collega die terugkomt na herstel van een psychische aandoening. Ook in een vereniging, gemeenschap op zelfs in de familie terug zijn plaats opnemen is soms moeilijk.

Heel veel instellingen, organisaties en mensen, ook vrijwilligers springen in de bres om integratie in de maatschappij om een vlotte en menswaardige manier mogelijk te maken voor (ex)psychiatrische patiënten.

Dit lukt maar met mondjesmaat. Heel langzaam en voorzichtig.

Terug een beroepsactiviteit opnemen na een lange opname, na een langdurige ziekte is niet evident.

Terug het ritme opnemen, veranderingen in manier van werken, technologische veranderingen maar vooral de mentaliteit van de omgeving, de houding tegenover de psychiatrie in het algemeen en de psychiatrisch patiënt in het bijzonder van de maatschappij zijn hier niet vreemd aan.

De maatschappij moet in de eerste plaats werken aan het beeld en de perceptie die zij hebben van de psychiatrie en de patiënten. Pas dan, als de nodige empathie aan de dag gelegd wordt, als men bewust is dat iedereen potentieel kandidaat is om in de psychiatrie te belanden door een neurologisch of psychiatrische aandoening, pas dan zal de bewustwording  bereikt worden. Dan pas zal verandering in het beeld van de modale burger naar de psychiatrie en zijn mensen veranderen.   

Ik wens hierbij alle lof te brengen aan de spoorleggers die zwoegen en werken bij rehabilitatie  en in herstel van de patiënten  om de mensen verder te helpen.  Eenmaal buiten uit de instelling, na de opname moet er nog meer zijn dan een dak boven het hoofd. Mensen leren leven die anders door het leven gaan is een zaak. Hen verder leren leven is een andere zaak.

Daarom is het nodig om gans de gemeenschap, de familie, de straat de wijk, het dorp te betrekken in het werk van de psychiatrie. Samen dingen doen. Samen op weg gaan in kleine zaken kan een begin zijn van iets groots.

Als de bevolking bewust wordt van de noodzaak van stigmatisering van de psychiatrie zal de arbeidsmarkt misschien volgen en dan is de bal aan het rollen. Maar er is nog een lange weg te gaan. 

Wordt het dan toch een leven lang KWARTIER MAKEN? http://www.kwartiermaken.nl/

In ieder geval heel veel succes gewenst aan alles spoorleggers die werken aan rehabilitatie herstel en integratie. Of zij nu professioneel of vrijwilliger zijn. Ieder stap voorwaarts is er een in de goede richting.

14-07-2013 om 10:32 geschreven door Joseph Hamerlynck  

De Geest en de letter van de wet.

Het verschil in interpretatie en omgaan met wetten en de geest en de letter van de wet kan soms heel nare gevolgen hebben. Bureaucratie ten top gedreven, zich vastklampend aan de letter van de wet. Zonder een greintje blijk van medeleven, zonder emotie of gevoel, de wet is de wet.

Als je vraagt waarom?  ...omdat het moet, omdat het geschreven staat, omdat…

Als mensen stoppen met vragen stellen, treedt de bureaucratie in werking.

Bij mijn bericht van 27 mei (zie hieronder) heb ik een mailtje gezonden aan het gemeentebestuur Evergem in verband met de verklaring "Wilsbeschikking Euthanasie". Ik vroeg , gezien de belangrijkheid van de materie, om een rechtzetting te plaatsen in het gemeentelijk informatieblad "De Burggrave".

Hierop kreeg ik volgend antwoord:"

" Wij hebben onze tekst gebaseerd op de wet van 28 mei 2002 – Wet betreffende de euthanasie (1) – Belgisch Staatsblad 22.06.2002 – 28515 tot 28520 (hoofdst. 3, art. 4, par. 1)

We hadden de tekst inderdaad wat genuanceerder kunnen weergeven, bedankt om ons daarop te wijzen.

De medewerkers van de Burgerlijke Stand zijn op de hoogte van de wetgeving. U mag er op rekenen dat zij aan de burgers correcte informatie zullen bezorgen."

Dus de wet is de wet en de burger die juiste, correcte en volledige informatie wil kan die zelf zoeken punt aan de lijn.

Dus nog maar eens herhalen:

De juiste informatie kunt u vinden in het leifblad op http://www.leif.be/images/stories/documents/LEIFblad_-_6de_editie.pdf  (gratis te downloaden ) op blz.  36 en 37.

28-06-2013 om 18:42 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Emotioneel of rationeel

Nadenken of meelopen?

Naar aanleiding van het artikel in de krant in verband met de veroordeling van een politieman die een boete krijgt om door het rood te rijden bij een achtervolging van een ramkraker zijn er heel wat reacties die de daad van de politieman zonder nadenken goedpraten. Zo ook een reactie van ene Bart D W uit Antwerpen. zie deze link

Één reactie geeft blijk van realiteitszin , namelijk een persoon die stilstaat bij het feit dat die politieman in de euforie van de achtervolging wel eens een of meerder kinderen kon aangereden hebben en dan…

Ook bij achtervolgingen is voorzichtigheid en respect voor de gemeenschap en medeburgers geboden.

Ik begrijp de adrenalinestoot die de politieman heeft ondervonden en ik begrijp de euforie die hij moet ervaren hebben bij het achtervolgen en arresteren van ramkrakers maar moet men hiervoor zichzelf en anderen in gevaar brengen? Is dit evenredig en vraagt onze samenleving dit?

Ik begrijp de reactie van de rechter ten volle maar of de man moet beboet worden is een andere vraag, vermoedelijk was hij plichtsbewust en trouw in zijn dienstvaardigheid.
Er zijn ook andere mogelijkheden om hem op de gevaren van dergelijke achtervolging en zijn verantwoordelijkheden te wijzen .

28-06-2013 om 17:31 geschreven door Joseph Hamerlynck  

In Evergem heeft men in de Burggrave, het informatieblad voor de bevolking, een artikel geschreven over levenseinde.  http://www.evergem.be/product.aspx?id=11075

Zeer goed initiatief maar de informatie moet goed weergegeven worden.

In het artikel staat vermeld dat je een wilsverklaring euthanasie kunt laten vastleggen voor het geval je je in een uitzichtloze toestand van fysiek of psychisch lijden zou terechtkomen dat het gevolg is van een ernstige ongeneeslijke ziekte enz...

De wilsverklaring waarvan sprake in het artikel is ENKEL van toepassing bij onomkeerbare coma. En dit staat niet in het artikel.

Jammer dat men de mensen op deze wijze verkeerde informatie verschaft. Men denkt dat alles geregeld is eens men die wilsverklaring heeft ondertekend en (niet verplicht) heeft laten registreren op het gemeentehuis.

Niets is minder waar.

Wij zijn wij vertrouwd met dergelijke verkeerde informatie. Telkens opnieuw moeten wij de mensen teleurstellen en hen er hen op wijzen dat het document dat zij hebben ingevuld geen garantie biedt voor euthanasie. Euthanasie is niet afdwingbaar en de wilsverklaring euthanasie waarvan sprake is enkel uitvoerbaar bij onomkeerbare coma.

Persoonlijk heb ik  moeten ervaren hoe pijnlijk het kan zijn dat iemand in zijn laatste levensfase moet vernemen dat hij niet de juiste documenten heeft om euthanasie te kunnen krijgen. Zaken die uiteraard nadien kunnen rechtgezet worden maar die veel wrevel en leed teweegbrengen op het moment zelf.

Jammer dat de overheid te weinig aandacht heeft aan een zo belangrijk item en zijn  informatie niet nagaat op de correctheid.

Zeker als dit met zulke belangrijke en emotionele zaken te maken heeft.

Ook dit zijn zaken die raken. 

De juiste informatie kunt u vinden in het leifblad op http://www.leif.be/images/stories/documents/LEIFblad_-_6de_editie.pdf  (gratis te downloaden ) op blz.  36 en 37.

27-05-2013 om 10:46 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Zaken die raken; Wat maakt dat een vader die vermoedelijk in liefde samen met zijn vrouw op weg gegaan is in het leven en in die liefde twee mooie kinderen gekregen heeft, na jaren uit het leven stapt. Een wanhoopsdaad? En dan de kindjes, onbegrijpelijk. Wat gaat er om in het hoofd van zo'n man. Wanhoop? Angst?

Is de wereld, de maatschappij, de gemeenschap niet in staat signalen op te vangen die  er op wijzen dat er iets niet klopt, dat hulp nodig is, dat er moet tussengekomen worden in het belang van gans het gezin?

Familiedrama's zijn er altijd geweest en zullen jammer genoeg in de toekomst nog voorkomen maar de pijn en het verdriet van hen die achterblijven moet enorm zijn. De onopgeloste vragen naar waarom, waarvoor moeten enorm pijn doen en diepe sporen achterlaten.

Wij bieden onze oprechte  steunbetuiging aan, aan hen die achterblijven na dit drama.

20-05-2013 om 10:26 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Het stof is gaan liggen

De zaak De Gelder, Jonathan Jacob, het is wat stil geworden.

Toch mag men niet stil blijven staan bij het feit dat er meer en veel aandacht zal moeten besteed worden aan de toekomst van psychiatrische patiënten in de gevangenis en in handen van justitie.

Iedereen is een politieel psychiatrische patiënt.

Bio-psycho-sociale invloed, een ongeval, CAV, NAH, (niet aangeboren hersenletsel), hevige stress, burn-out, depressie, allerlei invloeden waarop wij ons niet steeds bewust zijn kunnen ervoor zorgen dat ieder van ons van de ene op andere dag psychiatrisch patiënt wordt, dat het plots mis gaat.

En dan---

In een toestand die men op dat moment niet in handen heeft een crimineel feit plegen is erg voor de gemeenschap, maar ook erg voor de dader.

Het is m.i. dan ook de plicht om preventie ten volle te benutten en zorgzaam om te gaan met mensen met psychische problemen die in aanmerking zouden kunnen komen voor ondoordachtzame feiten die door de maatschappij niet kunnen aanvaard worden.

Als het dan toch misgaat moet men zorgen voor een professionele aanpak van het crimineel en medisch aspect van de dader als psychiatrisch patiënt. Niet kijken wat de commercieel of mediatiek gewin kan opleveren maar kijken hoe men op een ster professionele wijze klaarheid kan brengen in de zaak.

Als men zo werkt zal men ook voor de nabestaanden van feiten een duidelijk antwoord kunnen geven en ook een oplossing zoeken naar de  dader / patiënt.

Nu schiet men de molen van assisen in gang om na de veroordeling te spreken van" 't Is niet zeker dat hij binnen het jaar zal geïnterneerd worden.

Dit is lachen met zichzelf, met justitie, met de nabestaanden en ook met de psychiatrisch patiënt.

In gerechtelijke procedures is de forensische psychologie  veel te veel uitgespeeld in de media als twee tegen elkaar staande polen van best en beter weten.

Ik heb weinig zaken gezien waar men zich afvroeg waar de patiënt en of het slachtoffer nu werkelijk aan toe was en wat de beste en eerlijkste oplossing zou zijn voor beiden.

 Ondertussen sterven mensen, slachtoffers, zaken worden afgesloten , de pers zwijgt tot er een nieuw sensationeel drama te melden valt en worden de psychiatrische patiënten vergeten in het achterhuis van de gevangenis. Ja zij krijgen wel medicatie maar weet men nog waarom en waarvoor en hoeveel en wanneer?

En ja men bouwt een nieuwe instelling in Gent voor geïnterneerden, maar als de zorg dezelfde blijft als nu , de omkadering en de inzet op hetzelfde niveau blijft wat gaat er dan veranderen?

Als het stof van de grote mediastorm is gaan liggen hoop ik dat men ook de slachtoffers en nabestaanden niet vergeet. Mensen die intens en diep getroffen zijn door ernstige gebeurtenissen. Mensen die verlies geleden hebben, intens verlies. Daarvan moet de overheid zich ook bewust zijn.

Blijven herinneren en werken aan herstel kan mits een kleine moeite, ook van de overheid en van instellingen.

19-04-2013 om 13:47 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Een uitdrukking die ik de laatste tijd meer en meer gehoord heb.

Het artikel maakt allusie op het proces Kim de Gelder en de dood Van Jonathan Jacob.

Als men van dit feit overtuigd is moet men ook zeggen wat er moet gebeuren en hoe men de zaak gaat oplossen.

Als men dit niet doet laat men psychiatrische patiënten die in de criminaliteit belanden, door handelingen waarvoor zij niet vrijwillig en bewust voor gekozen hebben, in de vergeetput van de internering belanden.

In ons land gaat het toch al bar slecht met de zorg voor geïnterneerde patiënten in de gevangenissen. België werd reeds meermaals door Europa hiervoor op de vingers getikt.

In het geval van Jonathan Jacob schrijft men in Knack dat Rober het heel eerlijk vond van de broeders Alexianen dat zij toegaven dat zij iemand als Jonathan Jacob niet aankonden.

Welnu de Instellingen die met het geld van de overheid gesubsidieerd worden en de verplichting hebben om wettelijk voor zulke mensen te zorgen moeten dan ook de nodige maatregelen nemen om ook dergelijke mensen op te vangen.

Als de politie faalt en de verzorgingsinstellingen die dan moeten instaan voor zwaar zieke mensen falen, waar moet men dan naartoe met zulke zieken?

Het zal uzelf of een van uw naasten maar overkomen om in een zwaar zieke toestand te komen en dan de stempel te krijgen van " gevaarlijk" en "agressief" en dan….

Fouten maken zoals bij Jonathan…….., sorry maar wie gaat hier de oplossing aanreiken.

Als ik de beelden herbekijk zie ik heel veel schrik bij de lokale politiemensen en veel onwil bij de mensen van de psychiatrie.

De beslissing van het parket is dan voor rekening van de magistraat zelf, onbegrijpelijk.

Ik ben er zeker van indien er samenwerking en degelijk overleg was geweest tussen de politie, het parket en de psychiatrie, en familie Jonathan Jacob nu nog zou geleefd hebben en vermoedelijk goed op weg zou zijn naar herstel. Waarom iedereen rondjes draaien rond zijn eigen pot in plaats van samen te werken en samen voor het welzijn van de patiënt te gaan in plaats van schrik te hebben voor een psychisch getroffen patiënt in crisis?

Dan nog Kim de Gelder.

Is ons land dan toch aan het doordraaien op gebied van beoordeling en zorg voor de psychische zieke personen, voor de zorg en het welzijn van deze mensen.

Het welles nietes spelletje van de advocaten, magistraten en "experten" op het proces De Gelder was duidelijk. En wat als Kim de Gelder strak toch geïnterneerd zal worden. Alles voor de glorie van de advocatuur, de pers, de macht van het beter weten.

Dat het proces een duiding is op weg naar begrip en herstel voor de nabestaanden en slachtoffers is wel een feit en alle respect en medeleven met die mensen. Het verlies en verdriet is onbeschrijflijk voor iemand die het niet heeft meegemaakt.

Maar waren er in de onmiddellijke omgeving buren kennissen, omgeving geen tekens dat er iets aan de hand was voor de feiten? Moet onze gemeenschap niet meer alert worden naar ongewone toestanden bij mensen die anders door het leven gaan den die kunnen wijzen op gevaar voor henzelf of anderen. Huisartsen, buren en familie kunnen hier zeker in eerste lijn een rol spelen. Maar ook de overheid treft schuld. Allerlei dure projecten opzetten kan mooi zijn maar ze moeten ook effect hebben. Suïcidepreventie is mooi en men kan er mooie filmpjes en folders over vinden maar dalen de cijfers in Vlaanderen de laatste jaren?

Ik denk dat zorg voor geestelijk welzijn stilaan een zorg van gans de gemeenschap aan het worden is, niet van kille gesloten inrichtingen of droeve psychiaters achter een bureau.

Zorg voor algemeen welzijn en psychisch welzijn in het bijzonder gaat iedereen aan. Iedereen is ook een potentieel slachtoffer door ziekte of ongeval.

Een prachtig stuk over, onder andere deze problematiek stond onlangs te lezen in De Morgen op volgende link: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1602156/2013/03/24/Ons-juridisch-systeem-is-ongeneeslijk-ziek.dhtml

30-03-2013 om 17:40 geschreven door Joseph Hamerlynck  

In de krant gelezen: ‘Namen chauffeurs van gedenkteken busramp gehaald’           

11-03-2013 om 00:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Dat de bisschoppen zich verzetten tegen de uitbreiding van de euthanasiewet is misschien hun taak.

Maar dat zij hierbij hardnekkig te keer gaan zoals de Heer Leonard is een brug te ver.

Dit is geen teken van verdraagzaamheid tegenover de mensen die lijden, die erg en onophoudend lijden en het niet meer aankunnen. Voor wie geen hulp meer kan baten.

Ook voor kinderen die ondraaglijk terminaal lijden,  en ouderlingen die vooraf uitdrukkelijk en ondubbelzinnig hun wil geuit hebben.
Evenzeer ondraaglijk psychisch lijden moet in ons huidig tijdsbeeld kunnen besproken worden en wordt besproken.

Hoeveel mensen zijn er niet in staat geweest de draad van het leven terug op te nemen na overwegen van een euthanasie traject. Mensen die aanvankelijk de weg naar suïcide volgden en op hun weg het pad van de euthanasie kruisten.

De houding van de Bisschoppen druist  in tegen de regels van vrijheid en democratie.

Fanatiek zijn in het verkondigen van uw mening zet aan tot twist, ruzie, tweestrijd en verder…

Verdraagzaamheid en dialoog, ook tegenover democratisch genomen beslissingen in een gemeenschap breng een maatschappij veel verder. Respect voor ieders overtuiging wat die overtuiging ook weze is een weg naar evenwicht en vrede op deze wereld. Maar zelfs onze kerkleiders zijn dit vergeten. Fanatiek ingaan tegen zaken die raken en die in ons huidig tijdsbeeld heel gevoelig liggen bij mensen die lijden, ook de mensen die zich dagelijks inzetten voor een menswaardig levenseinde, geeft toch blijk van fanatieke onkunde.

Jammer dat nog heel wat instellingen die voor een deel met belastinggeld van iedereen draaien en door alle patiënten van welke overtuiging ook betaald worden vandaag de dag ingaan tegen democratisch genomen beslissingen enkel omdat heren als Leonard die boodschap verkondigen. Jammer, erg jammer voor de mensen in nood. Voor de mensen die lijden.

 Ik las onlangs een tekstje van een heel gelovig mens die dicht bij mensen aan het einde van hun leven staat.

Zij schrijft:

Als christen geloof ik in de heiligheid van het leven omdat het van God komt. Een God die ik als fundamenteel en onvoorwaardelijk oneindig goed beschouw. Maar als het leven een hel wordt, als de warmte en liefdevolle nabijheid en zorg de pijn niet langer kunnen verzachten, hoe wreed zou God dan wel zijn dat hij geen begrip toont, veroordeelt, geen vergeving schenkt?

08-03-2013 om 00:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Deze voormiddag ben ik gaan zien naar de actie "Bouwen tegen pesten" onder de Stadshal in Gent.

Heel veel enthousiaste jongeren die gemotiveerd tegen pesten actie voeren.

Hopelijk zet deze actie iets in beweging.

Ik hoop dat vooral de pesters en  kandidaat pesters door de actie zich bewust worden van de gevolgen van hun gedrag.

Proficiat aan de mensen die hun schouders onder de actie gezet hebben. 

06-03-2013 om 22:11 geschreven door Joseph Hamerlynck