de winter is dan toch gekomen, ongevraagd en zonder kloppen. de kou kruipt door alles binnen, ik voel hem in mijn botten dringen.
alleen 's avonds bij de haard en de leeslamp lijkt hij gezellig, tenminste als hij buiten blijft. mijn huid droogt uit, het vocht wordt uit de lucht geperst
en tekent gleuven op mijn oude handen. het jeukt waar ik niet meer kan krabben, dus als een paard schurk ik tegen mijn zetel aan. dat voelt zalig, maar voor één
moment. je kan niet eeuwig blijven krabben! kom jij naar hier? krab jij mijn rug? en vertel me dan wat voor jou geluk betekent! misschien een krabmoment? of mijn glimlach in je ogen?
die van jou is meer dan een gelukzalig krabmoment!!!!
dwaallicht
