mijn kleindochter vermaand vandaag vier maand geleden brak haar leven open in de barensklare moederschoot waar zij van binnenuit naar buiten kwam.
nu kijkt zij verbaasd naar de mensen en schatert om al wie haar nadert en moeite doet om haar te plezieren. die gezichten vindt zijn schitterend grappig.
het kindergeluid dat grote mensen produceren om precies zoals zij te zijn klinkt hilarisch in haar kleine oren. zij geniet van een gewone stem die haar graag ziet, van liedjes die zij
binnenzuigt en traag herkauwt. zij voelt de warme echtheid van twee armen die haar wiegen en van een mond die haar heel zachtjes en voorzichtig zoent. zij
ligt te dromen met twee armen omhoog en als zij wakker wordt zoekt zij haar moeke en haar mama, haar omi en haar grootva, en alle anderen waar ze af en toe
voor even woont en graag wordt gezien. alles wordt nu klaargelegd voor morgen waarin zij groot zal worden. maar nu geniet ze van haar kroon: vier sterren
van geborgenheid in al wie haar ontmoet. ik zou haar willen zeggen hoe het moet. ik weet het niet. na achtenzestig jaar kan ik niet zeggen hoe ik leven moet. het wonder
dat in haar begon moet zij ook maar elke dag, zoals het doet in mij, vergroten.
ze ligt op haar speelmat te spelen te grijpen naar alles wat blinkt en soms lacht ze, ik weet niet waarom misschien omdat ik haar heel graag zie.
en dan neem ik haar in mijn handen, steek haar hoog in de lucht. ze geniet als ze paardje mag rijden op mijn knie en ze luistert naar mijn nieuwe fantasie
van verhaaltjes. ik vertel honderduit over kabouters en regenbogen en een klein prinsesje dat janne heet. alles duurt nog maar heel kort
want ze wil heel veel van haar nieuwe wereld zien. ik voel me de koning te rijk omdat ik mee mag gaan in haar eerste verwondering