Zoekende vingers over toetsen
om van binnenuit woorden
en klanken te versmelten
tot in de kern van je denken.
Kinderen meedragen
en verliezen. Je ziet
ze zoeken en niet vinden.
Angst blijft een constante
die nooit wijkt. En daarbinnen
toch naar warmte zoeken
om jezelf te kunnen zijn.
Leg jezelf in klanken neer
hoe vreemd ook de melodie.
ik heb je pas ontmoet
in wat ik nooit vertel
aan vrienden. Je raakt me ergens
buiten de grenzen van tranen
en binnen de zachte glimlach
die ik nog niet ken.
Herman
|