ik lig naar de dingen in mijn woonkamer te kijken de vertrouwde beelden en schilderijen de piano met bergen partituren waarin een wereld leeft die mij zo dierbaar is.
alles leeft klaar en duidelijk en vandaag is nu de moeite waard. de flarden mist van daarnet wijken en met de zon druppelt hoop in mijn hart.
een mens zit raar ineen. en zijn lijft reageert anders op dezelfde impulsies. is dat nu alleen scheikunde, processen die ik niet beheers, of leeft er meer in mij
dan dat? ik weet dat ik meer ben en dat ik anders kan leven, als dat verdomde lijf het met toelaat, maar denken kan ook maar langs draadjes die ik niet eens ken.
maar houden van kan ik door alles, met alles, in alles en vooral met een been boven tafel verdwijnt elke ratio voor puur intens beleven.
dwaallicht
