mediteren heeft me steeds aangesproken en uitgenodigd. ik ben nooit meegegaan. misschien vluchtte ik de confrontatie met mezelf en vreesde ik dat de stilte
te luid zou klinken. maar de laatste dagen las ik enkele teksten over mensen die de rust en de diepte van meditatie als balsem op hun gewonde ziel ervaarden.
misschien doe ik wel een poging vanavond. even wegglijden van de dingen en mensen waar ik geen weg mee weet. weg van de pijn waarvan ik geen oorzaak ken. misschien
vind ik in meditatie de poort naar transcendentie. ik vermoed dat daarin krachten aanwezig zijn die wij niet kennen, soms vermoeden. mezelf tegenkomen en herkneden tot wie ik wil zijn:
een pijnloze geest in een pijnloos lichaam. of wil ik dat nu juist helemaal niet?
dwaallicht
