vandaag begint mijn weg naar kerstmis. het is een weg naar verwachting. naar de komst van het wonder. misschien naar de voltooiing van een lang zoekend leven.
ik heb altijd van kerstmis gehouden. ik draag de belofte in mij. de warmte en de hoop bovenop de sneeuw die het verleden toedekt. al was het maar voor even. ik wil
vier weken lang naar de ster zoeken die mij de weg wijst naar wie ik ben, naar wie ik wil zijn. ik wil beminnen en bemind worden. ook hier kan het wonder vergroten.
en onderweg wordt er echt een kind geboren. ik wens het alle liefde vande wereld toe. ik leg het zachtjes in de kribbe van mijn hart en zegen zijn wonder dat nog moet beginnen.
misschien gaan er velen mee naar het licht dat binnenin begint bij mij en bij jou. ik reik je mijn open handen, mijn zoekend hart en en het ongeboren wonder. draag
het samen met mij naar Zijn kribbe waar de schoonheid en de liefde wacht op alle herders die net als jij, net als ik, alleen maar verlangen naar eigen
wat mij al lang intrigeert: zoveel mensen zoveel werelden. ik kan met 4oo toeschouwers in een theaterzaal zitten en ik krijg
vierhonderd mensen die met totaal andere dingen bezig zijn dan ikzelf. ik zie ze, maar waaraan ze denken is mij vreemd. we luisteren naar dezelfde
muziek op een totaal andere wijze en we kijken naar elkaar met een achtergrond die de andere niet kent,
zelfs niet vermoedt. het diepst treft me dat in het eigen gezin. jaren met elkaar en toch mijlenver van elkaar verwijderd. mijn vrouw ligt naast mij
en ik weet in de verste verte niet wat haar bezighoudt en als ik daar naar vraag kijk in verbaasde ogen. misschien is het dat waar ik al heel mijn leven
naar op zoek ben: de herkenning van hetzelfde denken.
dwaallicht
