wat mij al lang intrigeert: zoveel mensen zoveel werelden. ik kan met 4oo toeschouwers in een theaterzaal zitten en ik krijg
vierhonderd mensen die met totaal andere dingen bezig zijn dan ikzelf. ik zie ze, maar waaraan ze denken is mij vreemd. we luisteren naar dezelfde
muziek op een totaal andere wijze en we kijken naar elkaar met een achtergrond die de andere niet kent,
zelfs niet vermoedt. het diepst treft me dat in het eigen gezin. jaren met elkaar en toch mijlenver van elkaar verwijderd. mijn vrouw ligt naast mij
en ik weet in de verste verte niet wat haar bezighoudt en als ik daar naar vraag kijk in verbaasde ogen. misschien is het dat waar ik al heel mijn leven
naar op zoek ben: de herkenning van hetzelfde denken.