kan verkeerd handelen mij psyche overhoop halen? wat in mijn ogen dan verkeerd handelen is. ik denk soms dat ik mij dat inbeeld, maar het herhaalt
zich zo regelmatig dat ik moet geloven dat de psyche een fysisch slechtbevinden kan creëren. je moet dus al een grote dommerik zijn om dat proces kans te geven
zich telkens te manifesteren. wel, soms ben ik zo een stom kieken. mijn bewustzijn gehoorzaamt niet altijd aan 'onweerstaanbare drang'. dat is toch een basis voor vrijspraak van alle schuld?
ik moet eens stoppen met mezelf te bedriegen. en open en eerlijk het leven te omarmen. schoonheid en eerlijkheid en liefde moeten mijn handelen bepalen. de rest leidt alleen
ik vertoefde gisteren in het gezelschap van jonathan seagull zeemeeuw en van bach. verrukkelijk gezelschap! de klanken van bach en het aanrollen van de golven vanover de zee
waar jonathan de tijd aan flarden vloog naar de eeuwigheid toe. de goldbergvariaties stuurden de vlucht van jonathan en mijn denken. de tijd hief zichzelf op en ik verkende een wereld
waarin liefde en schoonheid de basis van elke vlucht bepalen naar en hemel waarin de mens en de aarde in harmonie moeiteloos samenleven. hier voltrekt zich het wonder telkens opnieuw
in mij, en wie meestapt verwelkom ik graag als mijn gezel naar dit gezegende land.
rond middernacht sluit ik de dag af. dan rolt een film in mijn denken af over wat gebeurde en niet gebeurde, over wat ik wou en niet wou,
over mensen die ik ontmoette en sprak, over de vreugde om hun woorden en soms over het verdriet van hun afwezigheid. wat ik niet meer wil wordt opgelijst,
steeds weer opnieuw dezelfde lijst. en dan de dingen waar ik niet toe kwam, maar wou. daar is morgen tijd voor, nieuwe tijd, bewuster leven is daar een constante in. en de dood
zin geven eveneens. god aanwezig weten in wat ik heb en waar ik naar verlang. de liefde beleven in zoveel passanten die ik met open armen omarm om wie ze zijn.
op de fiets met de zon, de wind en het water. een gevoel van vrijheid en opgaan in de natuur. verhalen leggen in wat je tegenkomt: een kerk, een boom, een meeuw, een wandelaar en God.
genieten van bewegen, van je goed te voelen. blij zijn om zoveel vrienden die op je wachten. kinderen zien spelen en schateren en moeders bezorgd zien om de kleine dagelijkse dingen.
al het onweer in jezelf uitbannen en geloven in de toekomst. genieten van heerlijke babbels met chatvrienden, hun pijn en verdriet, zin geven en hun lach laten klateren in de warmte
van je hart, van je open armen en je hunkerende ziel.
de kleine en de grote armen uitgestrekt op het nieuwpoorts wandelpad. het plezier spat van de foto in mijn herinnering. nette en oma springen uit de monding
en de open zee in elkaars voelbare vreugde. de zeewind blaast hun lach over het land naar zoveel thuisgebleven vrienden. ik blijf maar kijken naar hun open armen,
die alles van de andere verwelkomen in de vreugde om vakantie, om de diepe liefde die hen samen draagt. één ogenblik staat dan de wereld stil: om de vrouw en het kind
de regen valt met bakken naar beneden. hij verpest mijn dag en mijn humeur. het water staat me nu tot aan de lippen. de lente is een vreemde aan mijn deur.
mijn tuin zwemt in de plassen. de bloemen hangen er verloren bij. de vogels vluchten in de dichte hagen en volgende week beginnen wij aan mei.
ligt alles overhoop hierboven? is de besturing van hun seizoenen zoekgeraakt? of zeggen zij terloops dat ook mijn leven niet verloopt
woorden ploegen het rulle zand om waarin mijn hersens naar de hemel kijken. mijn bloed vloeit duister naar de zee en drinkt het zout om eeuwig van te leven.
ik zie stukken van mijn leven op de golven dwalen. sommige in helle zon, andere in ondoordringbaar duister. het uitspansel wijst naar een God die ik omarmen wil.
tussen water en hemel krimpt mijn huid steeds strakker rond mijn korter leven. wat overblijft zoekt naar wat mij steeds ontglipt: de naaktheid van de liefde.
ik verstond er geen snars van als ik het las! ken jij dat woord?: 'pc app'. ik dacht aan de woorden van mijn vader zoveel tijd geleden: 'manneke, ik versta veel woorden niet meer
in 'mijn standaard' (zijn krant die hij van a tot z las, van boven naar onder en van voor naar achter en soms ook omgekeerd). 'hij staat vol engelse woorden die ze momenteel
uitvinden. ik zou er een woordenboek moeten bijhalen'. dus dat gevoel had ik ook als ik regelmatig het woord 'app' ontmoette in allerlei teksten over computers en hun randapparatuur.
dus nu ben ik er. ik gebruik het woord 'apparatuur' in mijn gewone nederlandse taal. wel blijkbaar hebben ze dat vertaald in computertaal, want nu zijn dat 'applicaties' geworden. natuurlijk,
taal leeft en de mens zijn creatief vermogen ook. allicht speelt mijn leeftijd daar ook een rol in. want het valt mij nu op dat ik even oud ben als mijn vader toen. de applicaties van mijn brein
zijn daar nog niet op ingesteld. maar ik geef mij niet over!! nieuwsgierig blijf ik alles napluizen. en als ik ooit honderd word zal ik mijn kleinkinderen uitleggen hoe je elk raadsel moet ontrafelen.
hij zong op een boomtak een lentelied maar de lente kwam nog niet. er hing ijs aan de bloemen en ik zag het jonge groen treuren om de kou deze nacht.
mijn merels zijn kameraden geworden de mezen en vinken ook dikke vrienden die in het vogelhuis twisten om het eten dat ik dagelijks strooi. en drinken en
wassen allen dooreen, maar zelfs twintig vogels maken de lente niet. de zon weerkaatst op het groen en lokt mij naar buiten. maar zij liegt
met schijnbare warmte die kilte op mijn schouders legt. de grillen van april vieren hoogtij. de haard ligt vol brandend hout om mijn
ik weet dat ik haar niet ken buiten de woorden die wij spraken. goeie vrienden hebben niet meer nodig dan de suggestie van een woord,
de druppel van een traan, het kuiltje van een glimlach, dat blijft hangen. haar verhaal meandert door een landschap van hoogtes en laagtes.
haar leven is betegeld en gebakken in de warmte van overhitte ovens en daartussen de mensen om wie ze geeft en de wereld die ze omploegt.
je leest haar ten diepste in de jaarringen van het leven: zachte rimpels geweven door zoveel verhalen van geluk. zij bemint wie
rond haar leeft. maar toch wil ze meer, niet wetend waarom. leven is meer dan de einder, deint oeverloos uit tot het stolt in het verhaal van een tegel.
tot het rust in de plooi van een rimpel die haar siert.
zij loopt met haar oma langs het strand te kijken naar de zee. tussen hemel en aarde glinstert het water tot zo ver als zij ziet. De regen van pas voorbij
versmelt in het water als sneeuw voor de zon. plots wijst ze naar de hemel boven de zee waarin het grijsblauw wordt doorsneden met de vage kleuren
van een regenboog. 'precies mijn pennendoos vol kleurtjes', leert ze mij.
'waarom spannen alle kleurtjes zich in de wolken uit?' Ik begin aan een boeiend gesprek over rood en geel,
blauw en groen en het verschil daar tussen. het voelt als een verfrissend bad. ik ontdek de schoonheid en haar open kijk op de dingen, de kleuren en de hemel.
de rust van het zand, de wind en het water en de betovering van kato haar regenboog weren alle stress en beloven de lente die morgen begint. de kilheid verdrijft.
dwaallicht
