janne speelt en schatert. zij is mijn ultieme confrontatie met de dood. ik zal nooit haar kinderen zien. zij is een spiegel
waarin ik eindigheid zie. die van mij. dit weten haalt mijn leven overhoop. de tijd wordt korter dan mijn dromen. wat overblijft is kort en onbekend.
ik moet anders kijken naar wat komt. ik moet mijn plaats benoemen en herbronnen. de dood maakt daar zichtbaar deel van uit. het raadsel dat ik groter
maakte krijgt nu zijn begin.
herman
Reacties op bericht (3)
28-05-2012
het is beter het raadsel te vergroten
als ik lees ,dat wat je schijnbaar achteloos neerpent, wel dan voel ik je onmacht om je eigen eenzaamheid , en dat ... vind ik een beetje triest , ik zend je daarom een erg gemeende troostknuffel
28-05-2012 om 13:11
geschreven door rita 25
11-05-2012
Wat ben je triest hier?
Is er iets bijzonders aan de hand Herman?
Waarom zou jij haar kinderen nooit zien? Mensen worden tegenwoordig steeds ouder hoor. Wie weet zit jij wel in het tijdperk van de mensen die allemaal de honderd halen!
11-05-2012 om 09:09
geschreven door thea
07-05-2012
geen woorden
Ik lees je tekst en je woorden treffen me diep..... maar ik heb er geen antwoord op. In de ogen van onze kleindochters zie ik het omgekeerde.... ik zie leven, haar lach geeft me geluk, 't geeft m'n leven zin en hoop voor de toekomst. Ons leven gaat verder dankzij hen.. zij leven het voort voor ons, net zoals wij het leven van onze grootouders voortzetten. In ieder geval stuur ik lieve groetjes jouw richting uit.
dwaallicht
