een non werd begraven in de kerk van mijn jeugd. de kapel van het sint-vincentius instituut. ik heb daar de kleuterklassen en het eerste
en het tweede studiejaar school gelopen. bij zuster Tartitia, zuster Clemence, juffrouw Imelda en juffrouw Windey die later ook non is geworden. ik de kapel waar ik
vandaag zat heb ik mijn eerste communie gedaan. een nostaligische belevenis. er was nog niets veranderd aan de kapel. ik zag mij terug als kleine jongen die
elke dag opnieuw naar het leven keek en ravotte met de kameraden van de straat. spelen met de 'marbollen' en racen met overjarige fietsen, geërfd van mijn broer.
nu sta ik dichter bij de dood en kijk met enig heimwee naar 'de tijd van toen'. het koor zong 'nader bij U mijn God' het werd heel koud bij mij van binnen.
Herman
Reacties op bericht (1)
12-01-2012
kerken
Tja, kerken ademen altijd een bepaalde sfeer uit he. Elke keer als ik in onze kerk kom, dan voel ik me een stapje dichter bij God, voel ik me echt in zijn huis.. welkom. Maar dat is een moderne kerk, gebouwd nadat ik al getrouwd was. Voor jou... heeft het kerkje van je jeugd ... precies wel indrukken nagelaten.... zoals je het beschrijft lijkt het me een klein gezellig plekje met oeroude zuilen en hele mooie beelden. Zo'n plekje dat vrede en rust uitstraalt. Groetjes, Patricia
dwaallicht
