er komen zoveel mensen langs die je kent. ze zoeken in je woorden naar herkenning, misschien een rustpunt waarin we even, virtueel dan, samen zijn.
mijn dagelijkse wandeling doorheen de blogs van zoveel mensen die mijn vrienden 'zouden kunnen zijn' is telkens een verademing. een verrassing als ik binnenval soms speels, soms rustig flanerend door een wereldbeeld van zoekende gedachten.
soms intens droevig om dingen die nooit mochten gebeuren niet kunnen helpen dan is zo frustrerend dat mijn tranen zilt smaken om al het leed dat ik bij mensen lees.
mijn beste vriend hij kent mij vijftig jaar ziet iemand anders hier verschijnen hij kent mij niet zoals ik schrijf zoals ik denk buiten de muren van het zictbaar zijn.
ik hoop hier met de maanden en de jaren die verschijnen jou te kunnen zien zoals je bent, niet zoals je schijnt bezoeker van mijn blog plotse vriend, vriendin die mijn weg doorkruist op ongekende paden je bent welkom ik sluit je in mijn armen mijn enig geschenk is schoonheid en liefde, authenticiteit en diepmenselijke eerlijkheid.
laat ons op weg gaan naar de hoop, de warmte de verwachting van onszelf te kunnen zijn.
Herman
Reacties op bericht (1)
10-05-2011
Och Herman,
veel mensen blijken te zijn zoals ze schijnen, want een blog geeft zoveel mogelijkheden om ook gewoon eerlijk jezelf te kunnen zijn.
Een mens moet niets, maar mag zich laten zien zoals hij/zij is.
Weet je, ik heb voor mijn lief een heel speciaal plekje om een kaarsje op te steken.
Daarvoor kun je de link vinden onder het kaarsje op mijn blog.
Je moet natuurlijk niets hoor, maar voor het geval dat ...
Fijne dag verder.
dwaallicht
