Veel heb ik eraan gedaan om in het eigen nest te kunnen blijven ter wille van mijn kinderen en vrienden. Thuis is een veilige haven, zelfs toen deze verre van veilig was. Ooit zou ik met een geliefde mee gegaan zijn naar Frankrijk, waar hij zich een huis had gekocht en wat gebeurde, de oudste wilde mee, dat was een mooi gevoel. Verkassen? Hoe zou dit nu aanvoelen, een maatje meevolgen naar de andere kant van de wereld?
Al lezende besef je dan ineens dat we als mens toch maar erg gehecht zijn aan t aardse en alles wat zo bekend voor ons is.
Mijn jongste zonnetje woont in dezelfde straat en de oudste 3 kwartier verder op. Die zei laatst nog: mam wel sneu om zo ver weg van thuis te wonen. Zolang jij hier bent wil ik niet weg. Alleen al de gedachte dat jij daar bent! Ineens zag ik het voor me. Micha met een lief en dan verkassen net als Marco-Paulo. Zou ik dan nog wel hier willen wonen, nee... dan is mijn mooie veilige haven snel aan verkassen toe om in de buurt van mijn jongens te kunnen wonen.
Mede doordat ik geen vervoer heb en de 2 kleine mormeldieren die maken dat ik niet echt weg kan zonder oppas in huis.
Jeetje, eenzaam ben ik innerlijk nooit, maar die knullen, wauw, ben er zo intens gelukkig mee. Moge er een wonder eens gebeuren en een auto voor de deur, dan wordt het alweer anders, de mogelijkheid er naar toe te kunnen.Anderszijds, al wonen ze op 10 meter afstand van mij, nooit ga ik op bezoek, ze komen hier.
Zie ik het nog steeds als slaapkamer , maar dan iets verder dan boven?
Mijmeringen vliegen door mij heen, mogelijkheden. Dus mijn denken hierover blijkt haast gelijk te zijn.wel naar de andere kant van de wereld, maar dan met mijn kinderen.
De mensen waarvan ik houd, bellen en mailen... alles kan en ze blijven voor altijd in mijn hart, maar die kids, nee. Vrienden vind ik overal waar ik ga, dat is geen probleem als je van mensen houd
Horen wij ons niet te leren onthechten?Is onze liefde soms te sterk?
Ooit verloor ik alles wat ik bezat en zelfs mijn kinders om de beurt 2 jaren, dat was wat hoor.
Bezit kan ik nu loslaten, heb wel gezien dat wat toen werd gestolen ineens weer allemaal hersteld moest worden en dat het huis weer vol ging stromen, te vol zelfs door de verzameldrang van t herstel.
Dat is over en materie zegt weinig of niets meer, loslaten is een vak apart en heel gezond ook.
Maar de kinderen? en toch zal ooit ook die tijd komen als je weet dat het ze goed gaat. ja wat kan je dna ineens aan het denken raken, wauw.
Kijk dus even terug naar het egschrevene en zie, allemaal ikken en ook
dat vind deze ka maar niets, lol.
Op het blog van Nu, net zo weer. Autobiografisch kan het wel degelijk.
Zal er over na gaan denken hoe dit aan te pakken zonder al te veel, vooraan de zin oké, dat is minder, klopt.
Al doende klinkt dit episteltje op takkenbossen en is jouw blog zo vol, gemijmer op de vroege morgen, dromende van het kleine menske wat zo komt en waar ik mee ga knuffelen. Gaande weg oefen ik de laatste tijd om Mijn veilige stek zo nu en dan te verlaten, het is goed ja
Fijne dag lief mens
12-05-2011 om 08:45
geschreven door Karin dus
|
dwaallicht
....Mateke
En wens ik jou een super
Fijne donderdag !
