Het verdriet kruipt in mijn woorden om wat niet meer werd gezegd over de liefde die in mij verdrinkt en rilt om hun afwezigheid.
Mijn dochter leeft met drie alleen waarin zij duidelijk geen toegang tolereert van wie haar droeg en nog altijd de tijd in al zijn goede kleuren voor haar beheert.
Mijn zoon plaatst ons aan de buitenkant van zijn veranderd en hermetisch leven waarin wij vol onvermogen en goedertierenheid geen enkele deur van mogen weten.
Is dit nu zelfbeklag en rouwzang om wat niet gebeurt en kon gebeuren in een gezin dat nog bestaat binnen de grenzen van hun andersheid.
Herman
Reacties op bericht (4)
13-05-2011
Ik begrijp je gevoelens volkomen
Ook wij hebben heel moeilijke tijden doorgemaakt met onze kinderen en nog steeds heb ik er wel eens moeite mee, dat ze zo druk zijn met hun eigen leven. Toch moet ik ook toegeven dat sinds hun vader is overleden en ik alleen achterbleef, de band wat intenser geworden is. En daar ben ik in elk geval blij om, alhoewel ik graag gezien had dat manlief daar van meegenoten kon hebben.
13-05-2011 om 13:11
geschreven door thea
je schrijft mooi !
ja , verdriet , daar hebben we allen ons deel van , maar ... wanneer je het kunt van je af schrijven .... dan is het goed ! ... en een dagboek mag best in de IK vorm ..... nog een fijne dag
13-05-2011 om 12:51
geschreven door ani
Fjak@
Dit is mooi Herman .
Groeten Fjak@
13-05-2011 om 11:01
geschreven door Fjak@
Zelfbeklag
nee, simpelweg verdriet om een droom die als een luchtballon uit elkaar spatte en zo ga je al doende op zoek naar een ander stuk.. om kijken naar wat er nog is en wat mogelijk eens komen mag.
Als er iets met de kinderen is en zeker afstand, dat is het meest pijnlijke in mijn ogen, sterkte
dwaallicht
