Ik reed langd de Scheldedijken naar Vlassenbroek. In het water vouwt zich mijn denkwereld open terwijl de vogels over liefde zingen.
Karin vertelt en kleurt de wereld in; haar lichaam rebelleert en weigert zich naar haar leven te gedragen omdat zij juicht in plaats van schreit.
Zij geniet van het moment dat sterft in haar open handen.Vandaag is haar loflied op wat er gisteren nog niet was en morgen al verleden is.
Zo draagt zij haar geliefden mee van de morgen tot den avond en geniet zij gulzig van de tijd waarin zij buitensporig baadt!
Herman
Reacties op bericht (2)
13-05-2011
nog eens
Opnieuw goed gekeken en je schrijft hier:
omdat zij juicht in plaats van schreit... het is zo dat mijn lichaam rebbeleert door de tijd dat er geschreit hoorde te worden en ik dat niet deed, nu valt er niets meer te schreien he... dus zijn de resten van een verleden die niet meer leeft in het Nu.
Alles opruimen betekend ook dit deel aanpakken en loslaten.
Het is een wonder dat via geest je lichaam een andere taal gaat spreken!
13-05-2011 om 22:41
geschreven door Karin
wauwwwwwwwww
Dat noem ik nu eens een echte ode aan het leven van Floortje Bloem.
Buig mijn bolletje in gepaste dank en heb een hele brede glimlach.
Het leven echt leren te leven is al een kunst op zich en dan ook nog eens de zon laten stralen over kleine momentjes van onzekerheid, beslist.
lief van jou, dank je