de ontluistering was groot toen ik haar ik die lege kamer voor het raam zag staan hoe zij naar buiten keek gaf vreemde tekens aan mijn beeld van haar. zij was het niet
die omkeek en mij herkende en blij was maar niet wist waarom. ik ging mee, ik moest wel, in haar onbekende wereld waar zij zelf wetend zo verloren liep.
de wereld die zij creƫerde in haar beelden bestond niet meer. erger nog! hij was er nooit geweest voor haar. ik stond versteld te kijken naar een schitterende vrouw die niemand was.
mijn zoenen zegden haar tot later maar ik wist dat korter dan de gang naar buiten zij het al vergeten was. nu zag zij beelden die zij nooit
tot leven kon boetseren.
Herman
Reacties op bericht (1)
09-06-2011
is het niet net als met autisten,
met dementie dat je al met een deel aan de overzijde verkeert? Ik heb daar eens een goed stuk over gelezen.
je hebt dit heel mooi verwoord, maar die verwarring was bij beide, vreemd te moede natuurlijk ook.
Stukje bij stukje afscheid nemen terwijl je nog hier bent in het hier en nu.
De herinnering blijft voor jou zoals het was toen ze de beelden tot verhaal wist te brengen