ik las deze morgen een schitterend gedicht op de poëziekalender, en ik wil jullie er ook laten van genieten of er verdrietig om zijn, het kan alle twee.
De moeder en het water
Ik ging naar moeder om haar terug te zien. Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en leeg, als keek zij naar de verre overzijde van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien
- toen ik daar stond op het gazon, pilsje gedronken in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid - misschien zou 't goed zijn als nu Psalmen klonken.
Het was mijn moeder, het lijfje dat daar roer- loos stond in 't gras, alleen haar dunne haren bewogen nog een beetje in de wind, als voer
zij over stille waatren naar een oneindig daar en later, haar God. Er is geen God, maar ik bezwoer Hem Zijn belofte na te komen, haar te bewaren.
Rutger Kopland uit 'Tot het ons loslaat' Van Oorschoot, Amsterdam 1997
Reacties op bericht (2)
13-06-2011
dit vind ik ook een zeer mooi gedicht
en ik ben blij dat je schrijft , over wat in je omgaat ..... ik denk dat het helpt .... wat er ook misgaat bij jou daar binnenin !
13-06-2011 om 11:42
geschreven door ani
12-06-2011
Heel bijzonder
en mooi.
Je ziet de frele dametje daar staan.
Bedankt voor het delen