ik hoorde in een begrafenismis zingen over God en eeuwig leven. de noten gleden zacht mijn leven binnen. en ik zong mee uit nostalgie
of medeleven, ik weet het niet. de dood is mij vreemd en toch is ze vreselijk aanwezig als ik naar mijn kinderen kijk.
ouder worden is leren sterven, angst ombuigen in aanvaarden dat de laatste wind begint te waaien en de aarde wacht.
maar wie ik ben sterft nooit en als de aarde mijn verpulverd stof omsluit doe ik mijn ogen buiten tijd en ruimte en in
het Goddelijk begin weer stralend open!
herman
Reacties op bericht (1)
20-08-2011
Zo is het helemaal!
alleen ovr haast nog niet gesproken.
We willen nog zolang wie mogelijk is in het hier en nu
bij onze kinders wezen.
Vandaar het stoppen met roken natuurlijk mede.
Is het dan eenmaal zover, zullen de kinderen uitzien naar ons wederzien en wij vanuit een andere hoek ook dicht bij ze zijn en voor altijd blijven.
In het hier en Nu, mogen wij hen als een voorbeeld zijn en vooral weer van hen leren, heerlijk
dwaallicht
