Elke keer als we een leuke baan te pakken hadden gekregen kwam er
halverwege de dag een telex of fax binnen op het hoofdkantoor, met onze
koppen erop en of paspoortnummers die hoog prijkten in de top drie van
de zwarte lijst van Israël. Dan was het weer rennen geblazen.
Meestal vond de baas het rot voor ons, maar had hij geen keus om ons te
ontslaan, hij moest wel. Maar dan kregen we een uurtje voorsprong na
ons verhaal verteld te hebben, van wat er in Nir David was gebeurd.
Niet precies in details natuurlijk, anders had hij ons in plaats van
voorsprong een nekschot gegeven.
We werden er moedeloos van. Na het vluchten van kibboets naar kibboets
en Mushav naar Mushav, wat eigenlijk precies hetzelfde is als een
kibboets alleen verdien je er vijfendertig Amerikaanse Dollars per dag
in plaats van één Shequelim of Shekkel zoals wij ze
noemden, die je op de kibboets krijgt. Je krijgt er dan wel een pakje
Joodse sigaretten bij en een fles wodka in het weekend. Eén
Shekkel, de tillers wat omgerekend nog geen halve Dollar is. En dan
stelen ze je wijffie ook nog. Tenminste dat was mij overkomen.
Wij kwamen wat dat verdienen betreft er een beetje laat achter, pas na
zo'n dag of vier terwijl wij toch mensen hadden leren kennen die al
vier jaar op dezelfde kibboets werkten bijvoorbeeld. Heel vreemde
mensen!
We zaten te overleggen langs de kant van de weg wat we verder zouden
gaan doen. We waren net een kleine week in Israël werden gezocht
door iedereen en hadden net een paar Shekkels over en konden nergens
meer werken. Stelen was geen optie al was dat ons 'beroep' in Nederland
geweest. Stelen van Joden, nee dat zagen we niet zitten. Die zijn zo
slim die hebben het uitgevonden. En buiten dat het was te warm onder
onze voeten. Terug gaan naar Nederland, ook geen optie, dan nog liever
dood. Niet meer terug de verslaving en de kou in. We waren net een
beetje door het ergste heen, tenminste we hadden af en toe een paar
goede minuten, en dat tijdsbestek groeide gestaag elke dag.
Mijn maat Stef wilde graag Jeruzalem zien en had daarnaast ook nog het
goede idee om in een Youthhostel te gaan werken, want die stonden
immers niet onder productietoezicht van de regering. Een heel goed idee
Stef. Waarom krijg ik toch altijd spijt als ik dat zeg?
We leggen het geld bij elkaar en haalden net niet de bus tot aan
Jeruzalem, maar een dorp ervoor. We waren er vrij snel ik dacht een
uurtje rijden ongeveer. Waar vandaan weet ik niet meer ik heb alle
steden van Israël heel kortstondig gezien, noem het maar
'vluchtig'.
In ieder geval stapten wij uit midden in een bijbels tafereel. Van die
lage heuveltjes die als de Noordzee golven, met hier en daar een
struikje, nog net niet brandend en veel cipressen.
Schuin omhoog zagen wij in de verte Jeruzalem liggen. Het enigste wat
ons te doen stond was deze omhoog lopende weg te bedwingen, met een
rugzak gevuld met gewichtige ellende.
Ik heb hier een gedicht over geschreven over deze middag:
Jeruza(k)lem 1988 A.D.
Precies tweeduizend jaar
later na zijn dood
loopt hij in zijn voetstappen
letterlijk
Zijn eigen kruis sjouwend
de sokken bloedend
opgestaan
van uit de goot
Een rugzak zwaar gevuld met diepvrieskip
slaapzak en batterijen
voor zijn walkman
Heuvelopwaarts richting Jeruzalem
Jimmi Hendrix nonstop draaiend
niet bestaande sinaasappels graaiend
Slingerend kreunend, kramp in darmen en kuiten
dankzij afkeuringen des plaatselijk volk
of verwilderd uiterlijk
kan hij wel naar water fluiten
Zijn zweepslagen voelend
aanhoudende pijn
dezelfde striemen op schouders en rug
achterom kijkend hopeloos kreperend
nee er was geen weg meer terug
Hallucinerend door watergebrek
ziet en voelt hij mensen
schreeuwend duwend
langs de kant
van de oude opwaartse weg
Alleen Maria Magdalena ziet hij niet staan
met een supporterende traan
jammer wat steun kon hij wel gebruiken
hoer of niet, met haar
zit hij in kannen en kruiken
Koning, koning der Joden
Ga Ga Ga lachen zij
benen slabberend onder zijn lichaam
als natte brij
Vijfendertig graden
steken lichtflitsen in zijn kop
hoe kwam Hij
in Godsnaam die rotheuvel op
Romeinen slaan hun knoet
over rug en benen
Oh mij God had ik maar pleisters
voor mijn tenen
Zijn lippen gebarsten
de tong uitgedroogd
Bloed tussen zijn tenen
en nek als purper geloogd
Niemand biedt hulp
hij trekt het niet meer
Struikelt over eigen voeten
met bloed beblaard
een etterende zweer
Kijkt nijpend
de koperen ploert aan
hem vervloekend, kracht bij Vaders
versterkende woorden zoekend
Je bent toch geen mietje, doorzetten man
Vader kunt kunt u mij helpen
bii deze beproeving dan
De oude stad Getshemanes kruisheuvel
in zicht
krijgen zij lijdend samen
iets meer evenwicht
Bijna boven, gaan Wij het halen
om dan eindelijk rustig te kunnen sterven
aan het kruis of in een bed
niets kan onze triomf nog bederven.
I stand up next to a mountain
and chop it down
with the edge off my hand
klinkt in de oordoppen
van zijn walkman....
Het was een grote ramp die acht kilometer er kwam geen eind aan. En
stijl! En zigzaggend en krom en gaten in de weg. We stopten om de
honderd meter om op adem te komen, water te bedelen of oud brood bij
een bakkerij, wat ik meestal Stef liet doen want die had het meeste een
onschuldige babyface, en zijn haar stond niet overeind dat scheelt ook
wel, en ik ben blond. (Negentienveertig-vijfenveertig).
Ook moesten we blaren eksterogen en bloedende teennagels pleisteren
afscheuren en verzorgen. Het bloed stond in onze schoenen, de sokken
waren helemaal rood bij de tenen en hielen. Ook moesten we onze
gestriemde verbrande schouders insmeren
en inpakken met natte T-shirts vanwege de draagriemen van de rugzak..
We hebben één keer een paar pita's gehad (soort
meelachtige pannenkoeken, niet te vreten trouwens) van een bakkertje en
één keer water van een oude man, met een paar ontzettend
zure sinaasappels. Terwijl de kranen langs dat pad gewoon bij de mensen
in de tuin stonden. Toch werden we weggejaagd. Ongelooflijk lauwtof
teringvolk daar. Dan waren ze in Tel Aviv en Haïffa wel even
anders, veel humaner sterker nog heel vriendelijk, begripvol en
behulpzaam maar hier, hoe dichter bij Jeruzalem en de grens van
Jordanië, dat is echt zwaar kut.
De muur van de oude stad (Old City) is nu goed te zien en het zou niet
meer lang duren of we zouden ons doel nu snel bereiken. De muziek van
onze walkmans had ons er doorheen gesleept.
Je had er verschillende poorten zoals een East Gate en een South Gate,
om de oude stad binnen te komen. Daarom heen ligt de 'moderne' stad
Jeruzalem. Niet veroordeeld door Pilatus of het volk maar door een
matennaaier die Amichay heette uit de kibboets Nir David en dezelfde
weg als Jezus hadden afgelegd, stonden wij ook nu op de berg van
Gethsemane. Eén groot verschil was dat wij niet gekruisigd
werden, althans nog niet.
We zochten een plek om een joint te draaien, van de stuff die we
onderweg geregeld hadden en nog ruzie om gehad hadden ook. Ik bestelde
namelijk een stuk stuff, en kreeg als antwoord van die joodse jongen
dat hij zijn vinger af ging staan trekken. Na een kopstoot bleek dat
hij de maat van de stuff bedoelde, de lengte van de reep.
Inschattingsfoutje, kan gebeuren. Vraag dan gewoon hoeveel gram? Ja
toch. Ik dacht dat het een vies voorstel was.
Wij liepen nu langs de oude muur zover mogelijk weg bij de drukte van
de Oude en Nieuwe stad en liepen heuveltje op en af en gingen ergens
rustig zitten, waar we dachten dat het wel veilig zou zijn.
De joint is op we liggen half te slapen, vermoeid natuurlijk en
helemaal gebroken van dat lopen, horen we ineens een geluid alsof er
een oude vrouw de keel werd afgesneden. Ik en Stef kregen ogen zo groot
als schotels. Wat was dat luguber. Er word een oude vrouw vermoord! We
doken op ons buik en slopen dichterbij op het geluid af. Weer heuveltje
op en af. Een soort van duinen maar dan met gras. Als het geluid nu
tergend dichtbij is en echt niet meer om aan te horen zie ik een beetje
beeld. Zie ik dat nou goed? Ik kroop nog een heuveltje dichterbij, en
beet in mijn eigen pols om mijn lachen te dempen. "Wat dan?,"
"Wat dan?" vroeg Stef met zijn min tien ogen.
Oh mijn god, meneer ziet het weer eens niet, in Nederland was dat al irritant tijdens het scoren maar hij gaat hier gewoon door!
"Ok Stef luister, we gaan nog twee heuvels dichterbij dan zul je het
zelf zien wat ik nu ga vertellen". "Het is geen oude vrouw, maar er
word een geit verkracht!".
"Twee Arabieren houden hem beet en een derde neukt het arme dier, gillend van ellende".
Een geluid dat sneed door het bot.
"Ja hoor," zegt Stef en samen slopen we dichterbij. Hij zag het en in
plaats van stilletjes terug te sluipen na het geziene, staat die magere
Chinees ineens op trekt zijn knipmes en loopt heel cool op die
Arabieren af en zei dat ze op moesten rotten of hij zou hun de keel
afsnijden.
Mijn bek viel open van verbazing. Steffie? Die ik altijd een hand boven
zijn hoofd moest houden? Ik pakte een kei en haalde hem in. De
Arabieren schrokken zich helemaal de kolere, boden hun excuses aan en
renden weg met hun geit, een belletje langzaam wegebbend.
"Welcome to Jeruzalem," zei ik en gaf Stef high five gevende uit respect.
"Wat een teringzooi hier!".
"Laten alsjeblief maar snel werk gaan zoeken, want ik sterf van de honger".
"Nu helemaal nou ik die geit gezien heb".
"Hoewel als je weet wat er in gezeten hebt," zei Stef.
"Gadverdamme je hebt gelijk,"
"Als we wat verdiend hebben gaan we lekker een gebraden halve kip zoeken".
"Dat zal toch wel veilig zijn?". We keken elkaar vies aan.
"Ik vreet wel een patatje, als ze dat hier hebben dan!".
Wij nog steeds paranoïde van het afkicken, overtuigd dat iedere
geit, bok, ezel, kalf en schaap hier genomen word door die Arabieren.
Zonder mayonaise!
Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten The Scientology Church, Flunk! H6 d5
Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten The Scientology Church, Flunk! H6 d5
Zesendertig uur na Kelly zit ik op mijn top van ziektegradatie. Nu nog vijf dagen lang een hel door, waar een tikkende klok tergend langzaam loopt. Elke dag leek een jaar, elk uur een week, elke minuut een dag en elke seconde een uur. Nonstop speelt er een liedje door mijn kop, soms huilende soms smekende, neuriede ik het mee:
Thirtysix hours growing in pain wish I was a baby, complete me again. Oh lord I ll be a good boy, please make me well I do anything, to get me out of this hell. Cold turkey has got me on the run..(J.Lennon)
Met mijn reet half vastgeklemd in een emmer, de wc leek oneindig ver en onbereikbaar, vanwege de uitdroging door de diarree, en van oververmoeidheid daar ik vijf dagen niet geslapen had. Met mijn kop in een andere emmer zat ik letterlijk honderdtwintig uur te schijten en te kotsen tegelijk. Om daar tussen in even op bed neer te ploffen en naar adem te happen, uiteraard wel met mijn gezicht in de emmer. Ik wilde niemand meer zien, ook geen zesuur maatjes. Wel werd ik verplicht de flessen Sprite op te drinken, daar ik anders het loodje had gelegd, en werd ieder uur gecontroleerd of ik genoeg vocht tot mij nam. Zeer irritant als je toch niets binnen houdt. Ik kan over deze zes dagen een compleet boek schrijven vol ellende maar daar heb ik nu even geen trek in. De zesde dag begint de pijn te stagneren, en valt mij op, tussen een spleetje, dat er ook nog zoiets als een blauwe hemel bestond. Wat was de lucht eigenlijk fantastisch mooi. Zeker als het zonnetje schijnt. Van die simpele dingen zie je niet, als je gebruikt en zeker niet tijdens het afkicken. Heb je wel iets anders aan je hoofd. een emmer bijvoorbeeld.
Ik moet mijn handen voor mijn ogen houden als ik de gordijntjes opent vanwege het felle zonlicht die in mijn zeer kleine puppillen valt, die je nou eenmaal krijgt van opiaten. Dat duurt ook gewoon een half jaar voordat dat bijgesteld is. Zonnebril op dus. Ik wilde naar buiten, al kon ik bijna niet op mijn benen staan. Had ik mijn grote mond maar gehouden want nu liep ik mee in een wandeling die ook gelijk een oefening was voor autoradiodieven. We moesten vlak langs de auto's lopen en je mocht niet naar de auto kijken en zeker niet in de auto's. Deed je dat wel dan hoorde je de leiding 'Flunk!,' roepen en kreeg je een aantekening voor een dropping van vijf kilometer. Ik was doodziek, sleepte mij door de wandeling heen. Ik kon het echter niet laten, het was een automatisme geworden de auto's te checken. Dat komt hierdoor, als je simpelweg te mager en of te smerig bent om uit winkels te stelen, omdat ze je eenvoudig niet meer binnen laten, of omdat ze je kennen al heb je dan de winkelcentrums van Rotterdam, Schiedam, Vlaardingen en Maassluis afgewisseld, je gaat gewoon opvallen na een jaar of vijftien. Dan ben je ook nog eens te zwak om in te breken, dus bleef er nog maar één ding over, autoradio's. Lager kan een junkie niet zakken. Ja, je reet verkopen. Of pijpies blazen. Maar daar heb ik altijd voor gepast. Dus ik had aan het einde van de wandeling voor vijfenzestig kilometer aan droppings staan. Die ik wel in gedeeltes mocht doen. Toch aardig van ze. Ik besefte dat ik nog geluk had dat ik een zonnebril op had, want uit mijn ooghoeken had ik wel duizend kilometer verdiend.
Na einde oefening komen we gelukkig weer aan op de Zutphense weg, en ben blij als ik het pand zie staan, ik was verrot, en ging zo snel mogelijk liggen. Na tien minuten word ik uit mijn eerste slaap sinds zes dagen gestoord.
Of ik aan wilde schuiven bij de maaltijd? Na grondig gedoucht te hebben, na vijf dagen ranzigheid, schuif ik aan de tafel waar iedereen netjes zit te wachten op mij, en mij een hartelijk applaus geeft. Waarom dacht ik, omdat ik het weer eens overleefd heb? Ik had al honderden cold turkeys "genoten". Dit schijnt nogal iets speciaal te zijn, normaal gesproken probeert iemand zoiets één, twee keer in zijn leven en blijft dan of clean, of haken ze de tweede of derde dag al af en houden het voor gezien, en proberen het dan ook nooit meer. Na het applaus voor mij een applaus voor Meneer Hubbert. Wie was die Wiebertje dan? Ik klapte niet mee. Camiel maant de leiding wederom tot begrip met zijn handen en een knipoog, welke ik had gezien. Wat is er aan de hand? Ik miste iets, was mijn gevoel. Het werd mij snel duidelijk waar ik me werkelijk bevond. Of ik 's middags mee wilde doen aan de eerste les van de therapiecursus. Cursus? Lessen? Ik kreeg flashbacks van school waar ik altijd al een bloedhekel aan gehad heb, al kon ik goed leren. Ik kreeg een grote multomap met blauwe kaft met daarop de titel; The science of knowledge met daaronder gedrukt; written by Hubbert, foundator of the Church of scientology. Ik sloeg de map open. De eerste pagina: Les 1: Vliegen vogels? Ik lees het nog eens, wat een rare vraag.
Mijn therapie maatje zit in een omgedraaide stoel tegenover mij haast zijn neus tegen mijn neus. En vraagt mij of vogels vliegen. Ja of lachen is weer 'flunk' en begint de oefening overnieuw. Na een uur geef ik het op en zeg; "Weet je, het is jouw dag vandaag, nee vogels vliegen niet," zonder te lachen. Ik was geslaagd en mocht naar les twee. Dat was mij uitschelden voor alles wat ze wilden, en ik mocht niets terug zeggen, laat staan boos worden. Binnen twee minuten kaffert de jongen mijn moeder uit en ligt hij knockout achter zijn stoel, en word ik na een stevige knokpartij vast gegrepen door wel zes man, en boven op de zolder voor vierentwintig opgesloten in het duivenhok. Vliegen vogels, vragen ze dan. Stelletje spoorlozen. Nu zit ik zelf in een duivenhok. Ben Birdy niet! Wat denken ze wel? Bloedlink was ik, wilde hier weg en begon aan mijn uitbraak.
Onder bruggen en in stinkende riolen beneden voeten van geldmagnaten verscholen Een andere wereld die 's nachts pas leeft een code die justitie overuren geeft
Dieven, verslaafden, zwervers, hoeren betastend snel verdiend geld aan Absint en wijn verbrassend Als de bovenwereld droomt, dansen zij de gehele nacht genietend voor heel even, van elkanders kleurenpracht
Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten H5 d4 The Scientology Church, Kelly
Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten The Scientology Church, Kelly
Ik lig in de detoxkamer te wachten op de spullen die ik besteld heb. Ik mocht alles vragen wat ik wilde dus ik trof goede voorzorgsmaatregelen. Een emmer om te kotsen en of op te schijten daar je de wc gewoon soms niet haalt en één extra emmer met Spaanse mop mocht ik te laat zijn. Toiletpapier, zes rollen, natte doekjes, schone handdoeken en lakens bij de hand. En natuurlijk veel schoon ondergoed. Bananen tegen de diarree. Sinaasappels tegen verstoppingen, want dat wisselt nogal af zeker in het begin. Maagzout tegen brandend maagzuur, Paracetamol tegen allerlei kwaaltjes maar meestal om de ergste hitte van de koorts te bedwingen want voor de rest helpt het geen ene fuck. Tijgerbalsem tegen spierpijn daar ik een nee had gekregen voor de vraag naar Depronal een fantastische spierverslapper. Ook Valium, Rohypnol, en Seresta Fortes was een nee, ik moest het allemaal zelf doen. Wel kon ik krijgen een vitaminebom zoals zij dat noemden en wat Magnesium tegen hoofdpijn. Wat een spekkoper was ik. Oh ja en twee flessen Sprite want dat kotst zo lekker makkelijk was mijn ervaring.
Ook een prostituee voor de gevoelige momenten mocht ik niet bestellen. Zo stond dat niet in de brochure alsof ik er een gezien had. Alles mocht toch tijdens de afkick? Tot in het ethische was het antwoord. Daar had ik nog nooit van gehoord maar dat wilde ik niet laten blijken dus liet ik het maar zo. Trouwens Camiel had mij Kelly beloofd. Wel kreeg ik van een Indische jongen uit Venlo een cassetterecorder met een bandje erin met Sticky Fingers erop van de Stones. Als alles gereed om mijn bed heen staat en de Heroïne en Methadon van de vorige dag zijn uitgewerkt beginnen spierpijn en buikkrampen. Warm koud, warm koud. Kleding aan kleding uit. Van bibberend en hard klappertandend van de kou overstappend naar een deliriumachtige tropenkolder met Malaria.
"Camiel"! Roep ik. "Camiel"! De deur gaat open en vertel hem dat ik sterf van de spierpijn of hij mijn eerste zesuursbegeleiding (het matje) wil halen daar ik iedere zes uur een ander als hulpje zou krijgen die alles moest doen wat ik vroeg. Tot in het kader der ethiek dan. "Kelly wil je toch"? Vraagt hij mij.
"Ja doe maar," zeg ik nonchalant, " dat is de enigste meid in huis".
Als zij binnen komt vraagt zij of we het wat gezelliger kunnen maken waar ik mee in stem. Zij bind een rood singlet van mij om de hanglamp wat een hoerig sfeertje maakte. "Zo dat is beter," beaamt zij. Dan zet ze rondom het bed van die waxinelichtjes neer, van die minikaarsjes in een blikje en steekt deze kalm maar vastberaden aan. Elke keer dat ik naar haar kijk likt zij wulps over haar lippen. Nou die is wel heel erg lang iets te kort gekomen dacht ik net doende of ik dat niet gek vond maar de normaalste zaak van de wereld. Ik wilde haar niet afschrikken. Zij had lang blond haar, een afgeknipte spijkerbroek met een geel topje en ze liep op hoge hakken. Zij had een knap gezicht, stevige borsten, kortom ze zag er heerlijk uit. Als zij mij dan ook vraagt of zij mij ergens mee van dienst kan zijn beantwoord ik met de vraag of het te veel is of zij misschien mijn rug even wil masseren. "Dat lijkt me heerlijk," likt zij weer over haar lippen en begint haar naaldhakken los te maken, die ze van mij mocht aan houden, maar ja. Als zij op mijn kont zit en mijn rug begint in te smeren met tijgerbalsem voel ik haar langzaam een stukje naar voren kruipen.
Dat wil zeggen ze zat nu met haar doos op mijn rug en begint langzaam heen en weer te schuiven en kreunende geluiden te maken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik even helemaal geen last meer had van het "ziek zijn". Ik voelde mij in hogere sferen die mij deden denken aan betere tijden en andere oorden.
"Zit de deur op slot"?" Vraag ik haar. Ze stapt langzaam van me af loopt billenschuddend naar de deur en draait hem op slot en stapt weer op haar plekje.
Ze was me nu echt aan het berijden met heftige kreungeluiden waarop ik het tijd vond mij eens om te draaien. Ik lig nu op mij rug en zij begint de knoopjes van mijn Levi's los te knopen, zij al likkende over mijn buik.
Zo hou ik het wel vol hier dacht ik hardop waarop zij mij aankijkt en toelacht.
Als het onderste knoopje los is haalt zij weet ik bij God veel waar vandaan ineens een fles massageolie tevoorschijn. Om daar mijn keiharde snikkel mee in te smeren. "Lekker"? vraagt ze. Net als ik antwoord wil geven, word er op de deur gebonkt. Het is de dwingende stem van Camiel. "Frans"?!
"Frans"?! "Doe eens open"!
"Laat maar lekker kloppen," zeiden we haast allebei te gelijk.
Net als ze hem in haar mond wil nemen word de hele deur er uit geramd met scharnieren en al. De deur met Camiel naar binnen vallend. Als hij opstaat pakt hij Kelly bij haar haar en trekt haar woedend van mij af. Afgepist vraag ik waar dat voor nodig is. "Het is een vent Frans, een omgebouwde en ze heet Herman!" "Herman?"
Hij dirigeert haar de kamer uit en geeft haar of hem een schop onder de kont na met de woorden; "Frans is een vriend van me hoor, wezenloos"! "En daar blijf je vanaf"! "Kelly, ik heet Kelly," antwoord zij pijnlijk.
Eerst perplex dan woedend zit ik op het randje van mijn bed, Camiel verrot te schelden. "Wat flik jij me nou man?" "Heeft hij geen lul meer dan, ik heb niets gevoeld". "Hoe kun je die nou naar me toe sturen?," Vraag ik kwaad.
"Ja die heeft ze nog wel maar die is met een touwtje opgebonden en in zijn eigen bilspleet getrokken zodat je er niets van ziet". "Of voelt," vulde ik aan.
Ik kon het niet of wilde het niet geloven, het was ook te mooi om waar te zijn.
Ik werd nu twee keer zo ziek als voor het hele akkefietje en de krampen in mijn buik en spierpijnen namen toe. "Camiel schop die emmer eens hierheen alsjeblieft," waarop ik deze in één keer halfvol kotst. "Zo dat is er vast uit," zegt hij trots de emmer oppakkend om hem leeg te gaan gooien. Met tranende ogen kijk ik hem aan, de slierten van mij kin afhalend. "Wat nu"? klinkt er onzeker uit mijn strot. "Nog meer goede ideeën?".
Als ik 's morgens wakker word met een pijnlijke grimas, kijk ik in twee reebruine ogen met lange wimpers, in een voor Indonesisch begrippen blank gezicht, een fotomodel met een kort koppie van achter geknipt, met een lange lok van voren. Ik was gelijk verliefd, en zij ook. Dat was duidelijk, er was een click. Zij was mij aan het verbinden en zegt mij even op te tanden te bijten, als ze met de Jodium te keer gaat. De kogel had ze al verwijderd tot mijn verbazing. Ze had me zo dronken gevoerd en Rohypnol gegeven de avond ervoor en mij knockout gemaakt, zodat ik de pijn niet zou voelen. Ik was het hele stuk kwijt. Zelfs de aankomst kon ik mij niet herinneren. "Hebben wij misschien..?", vraag ik mijzelf kennende, het vingertje tussen ons heen en weer wijzende. "Oh I'm sorry I'm Yani's girlfriend, Linda". "Not yet, Francis". Wow! Dat belooft wat!
Godverdomme precies waar ik verliefd op word, mijn maat zijn vriendin, terwijl de klerelijer al twee vrouwen had, waarvan een in Cikampek en een in Karawang en zes kinderen totaal. Ik had niks, hij alles en nou dit. Ik zag de angst en toch ook opwinding voor de situatie, in haar ogen. Ook vond zij het vreemd dat ik haar aan bleef staren. Angstloos dat wil zeggen zonder respect voor Yani, maar wel met zelfrespect voor mijzelf om geen maat te naaien. "Zeg maar niets, rust nog maar," en geeft mij een kus op mijn voorhoofd en houd haar vinger voor haar lippen als teken, mondje dicht. Gelijk zwaait de slaapkamerdeur open en Yani komt met grote stappen binnen. "Hey Francis, still alive son of a bitch?". Waarna hij hard begint te lachen. "It was crazy hey? Yesterday?". Zei hij nou son of a bitch?
Nou is zij mijn. Dat is het enigste waar je jezelf tegenover mij mee opbreekt, foute dingen over mijn familie zeggen, dat zit heel diep. Zo ben ik opgevoed. Je hebt bijna niets aan je familie maar laat je naam nooit beledigen, en zeker je moeder niet. Ik zweeg en dacht, Yani ik ga Linda nemen. En hard ook. Maar wel heel voorzichtig, dat wist ik ook zeker. Ik zou mijn kans nog wel krijgen, kwestie van tijd wist ik. Achter Yani's rug geeft zij mij nog een knipoog, en tikt op haar voorhoofd en wijst even snel naar Yani, die tegen mij staat te praten. "Ya terima kasih (bedankt) Suus, see you later", knikte ik begrijpend en wegsturend met mijn wenkbrauwen. En zij slaat de deur hard dicht. Oh oh, hier was iets gaande. Zij hadden bonje. Om mij misschien? "Ja het was heftig, gecondoleerd met opa, problemen met je vriendin?", viste ik. Even schieten de tranen weer in zijn ogen en dan meelijwekkend zielig kijkend: "Always,". "Mm?," Why?". "She's very, very difficult". Very very lekker ook, dacht ik. "Paya Francis!". (moeilijk). Fantastisch, dacht ik moeilijk kijkend met hem mee knikkend.
Zij bleek een beroemde rijke popster, die net twee jaar schoon was van de alcohol en pillen, waar je echter niets meer van zag, wat een schoonheid. En spelen met die gitaar en een mooie stem, want die zelfde middag zit ik op mijn linkerbil op een klapstoel naar een generale repetitie in de tuin van haar villa te kijken. Een band met nog vier leden, beetje 'Guns and Roses-achtige muziek,' met de heldere zuivere hoge maar toch felle zang van haar er over heen. En die bewegingen, het leek Nena wel uit die negenennegentig luchtballonnen, met haar paarse leren broek en die heupen, ik werd gek. Ik was helemaal verkocht, wat een lichaam, wat een stem en dat koppie. En zo bijdehand. Fuck, kutYani!
Hij zat tegen mij te lullen, ik hoorde hem helemaal niet en zij bleef mij maar aankijken terwijl ze mij recht in mijn ziel zong. Ik stikte bijna. "Hey, Francis, everything allright you look a little bit white in the face". "Maybe you rest some more, you lost a lot of blood". Krijg ik nou ook nog genegenheid voor hem? Het is geen verkeerde gozer, wat een rotzooi. "Nee Yani het gaat wel, just the Rophy's from yesterday I think". "En wat vind je van mijn vriendin? Vraagt hij. Ik werd rood. Foutje bedankt. Applaus voor jezelf en de groep, klootzak. Hij zag het en reageerde niet. Bang? Kansloze situatie voor hem ook om aktie om wat dan ook te ondernemen, we zaten tenslotte ondergedoken.
"Ze kan goed zingen," beantwoorde ik, zijn blik ontwijkende en met trillende stem, wat bijna onhoorbaar was gelukkig, door de harde muziek. Ik zat nu even niet op een heftige confrontatie te wachten, met een gat in mijn hol. Zij kon waarschijnlijk goed liplezen of zo, want ze bleef niet tekstvast, en moest zenuwachtig lachen, als Yani haar aankijkt en haar hoofd van hem wegdraait met een chagrijnig en minderwaardig gezicht. Om mij daarna weer starend toe te zingen. Ik geneerde mijzelf en stond op en liep een beetje hinkend weg, met de woorden; "Ik ga nog even liggen". Godverdomme, ze is wel brutaal zeg, dacht ik. Ik voelde me gelukkig en verloren in de situatie tegelijk. We wilden elkaar nu hebben, wat onmogelijk was. Wat weer nieuw voor mij was. Tot nu toe was ik nog nooit bang ergens voor geweest of een uitdaging uit de weg gegaan. Maar dat was het issue niet, ik ben geen matennaaier, maar als ze ruzie hebben, maakt het wel makkelijker. Ik besloot er een nachtje er over te slapen.
Ik word de volgende morgen vroeg wakker, als ik een fikse ruzie hoor uit de slaapkamer naast mij, Suzie met Yani. Mooi, mijn bedje is gespreid. Dacht ik.
Tranen breken golven harten loos Bloed golft kabbelend in zoute wonden Hete nachten missioneren een wilde mossel Groenwieren pruik over blote borsten
Een stinkende stoot tot onder de gordel Zwemt zij in tropische stromingen mee Overvloed gooit haar dorstig op de branding Een geleide blinde hond likt verpulvert kalk
Het gekkenhuis, akickklinieken, en sekten. H5 d2 Hug me en de Grote smurf
Nothing to do nothing to game, kiss you in the rain, in the rain, in the rain. Bring me to the doctor, it's selfprotection. Doodziek en dakloos, loop ik in mijzelf Bowie nazingend, in de regen, met natte sokken en gympen waar gaten in zitten, door de dooiende gepekelde sneeuw. Met een plastic tasje waar wat kleding in zat, en wat uit de keuken gestolen eten. Ik was de kliniek weer eens uitgezet. Overdenkend wat er nu eigenlijk weer was fout gegaan, komen de meest waanzinnige beelden naar boven. Dit was nu de zesde keer dat ze mij er uit gegooid hadden, en alle redenen liepen door elkaar heen. Onderweg naar de Lijnbaan om te scoren, probeer ik er niet aan te denken, maar ik kon er niet onder uit dat ik niet blij was, dat ik weer buiten stond, al wil de aankomende Heroïne mij dat nu al laten denken.
Zo kwam er in een therapie naar buiten, dat ik er niet van hield dat jongens en mannen mij aanstaarden, laat staan aanraakten. Ik was namelijk nog niet helemaal over mijn jeugdtrauma's heen, en verweet mijzelf dat toen nog. Natuurlijk de reinste waanzin, want als knulletje van zeven ben je niet echt schuldig, integendeel. Maar dat had ik tijdens die periode nog niet door en of geaccepteerd. Daar wisten de therapeuten wel raad mee van de Boumanstichting. Er werden twee grote borden om mijn nek gehangen, een voor mijn buik en een op mijn rug, waarop stond Hug Me! Wat betekent knuffel mij! Telkens als er een paar van die randdebiele verslaafden, langsliepen vlogen ze mij om de nek, en gingen aan me hangen om te knuffelen. Ik pakte van ellende een viltstift, draaide de borden om en schreef: Fuck you, if you touch me! Dat duurde nog een halve dag voor de "staf," het door had, en ik werd voor straf op een kinderstoeltje gezet, wat zo klein was, dat als ik opstond het aan mijn toch al niet bestaande magere junkenreet vast bleef zitten. Ik trok het stoeltje van mijn kont los, en smeet het in stukken, tegen de muur in de gang, waar ik met mijn stomme kop nog een half uur gezeten had. Dat is een van de redenen dat ik een keer weg gestuurd ben. De eerste dag.
Een andere was dat ik op een morgen de leiding over het ochtendgymnastiek, waarvoor ik dan ook als eerste aanwezig moest zijn, om de matten klaar te leggen en dergelijke. Nou ken ik er niets aan doen dat ik een hele scherpe neus heb, dat ik tactloos ben is te wijten aan mijn eerlijkheid. De "groep", jongens, mannen, vrouwen en meiden komen ook de zaal binnen. We staan in een kring en op mijn nuchtere maag, rook ik een zware menstruatielucht. En zei gekscherend, "zo hallo, ook goedemorgen, is er iemand ongesteld?". Waarop er drie meiden hard huilend de zaal verlieten. Dat was volgens mij de meest vroege keer, dat ik er uitgezet werd. Dat was om kwart over zeven 's ochtends. Drie dagen binnen.
Ook heb ik meegemaakt dat ik en een paar hele goede maten, waar ik samen mee begonnen was te gebruiken, Richard L. en Pascal T. heel toevallig ook op de detox kwamen. We zaten in een therapeutische kring en na wat yoga en andere meditatie, moesten we elkanders grote teen masseren. Dat was goed tegen hoofdpijn zeiden ze. Nou heb ik een hele kleine grote teen, en daar hadden mijn maten en ik zelf, al de nodige lachkicks over gehad op het strand, in betere tijden. Telkens al Richard mijn grote teen wilde pakken, kon hij het niet zonder te stikken van het lachen, wat Pascal en mij besmette, en ons achterover deed slaan van het lachen. We stonden ook, na een uur lang gillen en brullen van het lachen, alle drie buiten, nog te lachen. Door mijn teen. Kan het gekker? Tien dagen binnen.
Een ander keer had ik het twee maanden volgehouden in de Boumanstichting, om door te stromen naar de St. Emmahoeve in Schiedam, waar er op de introductieavond altijd een disco werd gegeven. Wat voor ons een soort uitstapje was. Ik werd betrapt met mijn broek op de enkels, terwijl ik ene Astrid met één been op de wc pot, aan het neuken was. Dat was 's avonds om elf uur, en vervelend als je dan op straat gegooid word. Eén avond binnen.
Maar ik was nu gelukkig niet alleen. De arme meid zat er al tien maanden, en we hadden het samen verprutst voor haar. Gelukkig was mijn vader geëmigreerd en konden we verblijven in zijn huis. Ik heb haar er uit gegooid dat haar Pekinees zo erg onder de luizen zat, dat ze niet genoeg aan de hond hadden, en aan mij begonnen. Ik werd op een morgen wakker en mijn hele buik was zwart van de luizen. Dag Astrid!
Een andere keer toen ik de St. Emmahoeve ook haalde, kwam ik al vrij snel in de "wasteil," met grote ezelsoren opgezet, vanwege een te grote mond. Wat inhield dat je iedereen zijn vuile onderbroeken, slips en sokken moest sorteren en wassen. Ik heb smetvrees en trots, vanwege de oren, dus weg was ik. Ben geen imbeciel. Eén dag binnen.
Weer twee maanden detox, en weer naar de Hoeve. Daar kwam ook nog bij, dat ze daar een smurfenbeleid hadden, en nog steeds hebben. Je komt daar dus binnen als groene smurf, dan wassmurf, dan corveesmurf, en langzaam groei je dan uit naar, een blauwe smurf, waarop er dan een groot feest gegeven word. Zoals een discoavond bijvoorbeeld. Als je het helemaal gemaakt had, werd je grote smurf, compleet met rode hoed. Het was een maatschappelijk hiërarchisch wennen, voor ons "eigen bestwil". Maar de goser met het beste koppie was grote smurf, zo werkt het daar, want het is een stemmensysteem. En de grote smurf mocht wel een verhouding hebben. Dus ik was net drie dagen binnen, gepromoveerd tot blauwe smurf, met hoed en al, en ging voor de titel. Ik moest alle meiden tevreden houden en wipte me de pleuris, om de grote smurf te verstoten. Letterlijk en figuurlijk. Ik kocht de boodschappensmurf om, tegen betaling van een wip van een van mijn vriendinnen, voor condooms. Jalousie deed mij echter struikelen, op de avond van de stemming. Ik zat er net een maand. Er begon een dame in snikken uit te barsten, en verklapte alles en iedereen. Toen stond ik weer buiten, nu met vijf meiden. Een maand binnen.
Uiteraard vielen zij terug in hun oude beroep, en prompt werd ik gepromoveerd van inbrekertje en winkeldief naar pooier. We kochten samen een auto, ik reed en beschermde hun. Zij betaalden de dope, benzine, huur en energie. In die tijd had ik een flatje. Ik ben namelijk niet mijn hele junkiecarrière dakloos geweest. Integendeel, hooguit twee, drie jaar van de vijfentwintig. Na een maand heb ik er eerst drie er uit gegooid, want ik was gebroken, en de laatste twee een paar dagen later. Ik had het gewoon te goed, ze hielden alle vijf van me. Gek dat je daar ook kapot aan kan gaan. Ik was echt helemaal op en leeg. Ik heb twee maanden moeten revalideren van dat stel.
