Slechts een halfuurtje autorijden tot de parkeerweide in Brecht. Net als in Hemiksem is het er mistig en koud, onaangenaam. Nochtans zit de krappe startzaal afgeladen vol, zeker als hij rood kleurt van de busreizigers uit Aalter even later vergezelt van de blauwbloezen uit Oostham. De dertiger die wij hier plannen af te lopen passeert langs de ons zeer bekende rustposten van het Loeyakkershof en de Familie Luyckx.
Na een paar straten loodst de parkoersmeester het voltallige gild dwars door een weiland. Gaan vervolgens landelijke tarmacjes lopen langs de vele hoeves met naambord in witte letters op hun gevels. Dit is een streek van melkvee met her en der een varkens- of haantjesstal. We pikken tot twee keer toe een strookje kanaaldijk mee, oppassend voor de fietsende sporters en bereiken na een uurtje of zo de eerste pauzeplaats. Herinneren ons het hof als een ‘koterij’ maar niks daarvan. Kunnen pauzeren in een prachtige nieuwe loods met alles erop en eraan. Een heuse meevaller.
Toch zijn we blij de drukte achter ons te kunnen laten. Stappen naar Brug 11 en wandelen aan de overkant van het water terug het landelijke van de Brechtse Heide tegemoet. Jammer van het grauwe weer want de weidse akkers rondom de Abdij OLV van Nazareth zijn anders wel aangenaam wandel gebied. Het fietspad langs een belangrijke verkeersader loodst ons naar pauze 2 & 3 bij het machinebedrijf Luyckx. Hoog tijd voor een lekkere kop verse groentensoep om de innerlijke mens te verwarmen en te versterken. Tiny & Dany lopen intussen al de ganse dag een kwartiertje voor ons uit, verlaten telkens de rust als wij ze bereiken, als lijken zij op de vlucht, grappig.
Hebben een lusje van 6 km te goed over de Vraagheide. Stilaan komt een waterzonnetje door de mist piepen, we leven op hoop. Interpreteren in het bos een pijl foutief en lijken aan de voetafdrukken te zien niet de enigen. Een leuk extraatje meteen dat ons wel terug op het rechte pad brengt. Bij Noenheuvel gaan we langs de bosrand en weidse weilanden verder. Berk voert de boventoon. Verderop doen jagers hun ding, gelukkig ver genoeg van ons verwijdert. De zon wint het pleit van de wolken en de te wandelen rechthoek wordt er meteen mooier mee. Ook ons humeur klimt met vele graden naar zonnig. We lopen parallel aan vanmorgen met de abdij als achtergrond tot hoeve De Hoge Schouw. Lekker lusje zeggen we bij Luyckx tegen iedereen die het horen wil, waaronder M&M, aan de wandel op Mark’s uur en dus achteraan het gild.
De langere afstanden lopen nu opnieuw over het fietspad, in het verlengde van de vorige etappes tot een manège. Een Nederlander vraag de weg naar Zoersel, we moeten hem het antwoord schuldig blijven. Een breed zandpad loodst ons langs de schaduwrijke bosrand tot de Oude Liersebaan. Volle zon nu door de polder, over goed begaanbare veldwegen en met een laatste keer de abdij op de achtergrond. Veel minder beton dan bij een vroegere kennismaking, geef ik Linda mee. Langs Brug 11 terug naar de overkant van de vaart en een laatste pauze ‘bij de boer’. Het is er nog steeds behoorlijk druk.
Hebben nog de langste etappe van 7,4 km voor de boeg. Volgen de Tilburgbaan tot de Sint-Theobalduskapel. Dan gaat het onverhard langs bossen en letterlijk dwars door een akker. Verderop zelfs letterlijk door de stoppels van een geschoren maïsveld. Heerlijk vinden wij de fantasietjes van deze parkoersmeester. Langs het betonbaantje van Ploegsdijk lopen we bij ondergaande ‘griet van een zon’ terug naar de dorpskom. Passeren door het gemeentepark en zijn merkwaardige grotconstructie en zijn zo in het volgepakte zaaltje. Jong en oud doet er zich te goed aan smoutebollen, het lijkt wel feest in Brecht. Ik feliciteer Bruno met zijn parkoers. Hangt af van de goodwill van de boeren, geeft hij mee. Verzorgen die kerels mannen want dan is wandelen in Brecht echt wel een feest ! Oh ja, Chris (Ingelmunster) was er ook weer, met het ganse gezin. Begint zowat een vaste waarde te worden waar wij opduiken. Doet hij de komende weken vast wel weer over …
Vandaag zijn we paraat voor één van de winterse toptochten. Blauberg is voor velen ‘the place to be’. Wij halen koning auto nog eens van stal want ik heb mijn zinnen gezet op een marathon ondanks de hinder van een verkoudheid. Hennie heeft een strategische plaats ingenomen in de startzaal. We zouden haar spitse snoetje en radde tong liever ergens op het parkoers ontmoeten maar het kan helaas even niet anders. Heel voorzichtig opnieuw opbouwen in 2015 wordt de boodschap.
Moet helaas ook vaststellen dat de batterijtjes van mijn fototoestel er de brui aan geven. Niet getreurd er zijn vast genoeg fotografen aanwezig in het gild vandaag. Toch voel ik mij een beetje als een paria zonder dat derde oog. We trekken ons op gang door de nog slapende straten van de kleine gemeenschap. Kiezen vrij snel resoluut voor de boskant met zijn overwegend bruine kleur van gevallen blad en het nat van de afgelopen 24 uur. Was me een stormachtige vrijdag. Vanaf het Vellekenshof gaat het over slingerende betonbaantjes tussen veestallen en hun weilanden. Dan komen de prachtige bossen van Averbode aan bod. Er zijn open plekken gekapt om opnieuw vennen en heide tot ontwikkeling te laten komen. Wordt vast steeds leuker met het vorderen der jaren. We zwerven even door het Mariapark langs die prachtige Norbertijner abdij van Averbode. Laten de ‘lekdreef’ links liggen en gaan pauzeren in St-Jan.
Het is er beredruk, de stoere meiden en knapen van de 50 km hebben al een ruime lus voorsprong op ons. Linda’s pootje staat nog steeds in het middelpunt van de belangstelling. We kunnen iedereen geruststellen, alles verloopt naar wens. Zijn onze vele wandelvrienden dankbaar voor de vele attenties. Ook voor de waarschuwing van een foutje in de wegwijzers. Wij verkiezen de extra lus in Averbode boven deze in Wolfsdonk en moeten er hier dus vol tegenaan. Meteen de Weefberg op en door sparrenbossen met ondergroei van geel pijpenstrootje richting Testelt, heerlijk wandelen op ons dooie eentje. De Sportstraat en aanpalende sturen ons richting weilanden en wilgenbaantje. Lopen langs mooie serviceflats bij Voortberg en dan naar de kapel van St-Joseph. Stevig klimmen, de Testeltse berg op en genieten van het prachtige uitzicht over de Demervallei tot Scherpenheuvel en Aarschot. Gaan parallel lopen met Demer en spoorbaan, er hoog boven blijvend en koers zettend in oostelijke richting. Duiken finaal de heuvel af richting visvijvers en komen Averbode terug binnen bij wat ik steevast ‘de mijnlamp’ noem. Hebben een prachtige lus gelopen door gebied waar we zelden komen. Een ander publiek in de zaal nu, mensen die kortere afstanden lopen en ook Jefke, vrolijk babbelend als altijd.
Hebben een lus van 13 km met rustpost in Okselaar voor de boeg. Duiken bij het drieprovinciënpunt de lange rechte dreef in die langs de vijvers van het recreatiedomein van Everbeur loopt. Links liggen de bossen van De Merode die sinds enkele jaren opengesteld zijn voor het publiek. Natuurlijk maakt onze gastheer er dankbaar gebruik van en biedt ons een heerlijke zwerftocht aan door de okeren natuur. Gevallen bladeren en naalden, zelfs verdorde varens zorgen voor de intense kleur. Wij genieten van al dat moois en vorderen behoedzaam want de ondergrond ligt er vettig bij. Een strookje heide, een streep sparrenbos, we komen in de Kompagniestraat uit en stappen door stille straten naar de rustpost ‘bij de fanfare’ in Okselaar. Zijn er intussen de enige, late wandelaars. Na de koffie wacht een etappe van 8 km. We worden meteen afgezet in de bossen van Achterheide. Opvallend veel berk, een strookje groen met hoge brem en klokkebeesen die nog in blad staan. Hoog in de lucht de schrille schreeuw van roofvogels. Wat is dit toch een prachtig parkoers. Een paar keer moeten we door de blubber waden en bij Heuvelken zijn we terug in de straten van Okselaar. Zoals ik verwachtte worden we naar kasteel Arandschot en de dorpskerk geloodst. Toen ik hier woonde werd mij verteld dat kasteelvrouw Boulangé, een Française, zeer tegen de zin van de Zichemse pastoor Munte een kerk aan de bewoners van Okselaar schonk. Het pleintje heeft dan ook haar naam gekregen. Onze parkoersmeester leeft zich uit. Elke bosstrook richting sporthal van Everbeur krijgen we onder de sloffen geschoven. Voorbij taverne Vossenhol stappen we een laatste keer naar St-Jan. De zaal is zo goed als verlaten, Karmijntje maakt er nog zijn opwachting, de Duvel bij de hand.
We mogen terug onderaf de Weefberg door de bossen gaan dwalen. Karmijn wordt onze gezel als we de open stukken van de Nieuwe Mechelsebaan oplopen. Klassieke parkoersstrook dit, langs een bomenkwekerij en bij binnenkomst van Wolfsdonk de kapel. Gezellig keuvelend maken we het wandeluurtje vol. Het wordt al laat en vroeg donker. We besluiten de laatste etappe kort te houden en zullen op 36 km uitkomen. Lijken de laatsten te zijn die de zaal verlaten. Rechtover de dorpskerk gaat het richting natte bossen, Yvan verdwijnt uit ons gezichtsveld. Een wilgenpaadje langs een gracht zet ons af bij voetweg 142, de Weselsendweg. De omgeving blijft bosrijk al stappen we dan wel wat beton langs het Zillekespad. Het is vrijwel donker als we de nog goed beklante zaal binnen vallen. Kip met friet vindt gretig aftrek, het pittige gerstenat eveneens. Er heerst de sfeer van de grote dagen en dit is ook terecht na genoten te hebben van zo’n prachtig parkoers. Even paniek bij Zottemie, maatje Willem heeft de verkeerde pijlen (mtb) gevolgd. Dankzij haar relaties wordt de verloren zoon snel gemotoriseerd opgehaald. Eind goed, al goed. Wij rijden vrolijk naar huis terug over de drukke snelweg. De Grashoppers waren weer ‘top’ en we kijken allen uit naar de laatste grote tocht van het jaar … bij Leo die wel weet waar Mieke de Pap vandaan haalde …
