Rik (Bornem) had ons gisteren nog zo gewaarschuwd – de bus draait weg net voor het centrum van Itegem. Wij vertrouwen op een andere wandelaar, die blijkbaar naar ons kijkt – en we missen de halte ! Levert een extraatje op van zo’n 500 meter. Het is behoorlijk druk in de startzaal. Met de zegeltjes van de organisatie krijgen we zowaar twee dozen spaghetti cadeau, van Soubry natuurlijk zoals in den ouden tijd. Grapjassen die van Ivas en dat zullen we later op de dag nog merken.
We gaan op pad, Achter de Hoven en de naam van de straat vanaf de monumentale dorpskerk is letterlijk te nemen. Dra gaat het verhard over in hobbelige graspaden, vervolgens bij Echelpoel in een eerste bosstrookje. De 10 en de 30 km stappen richting Hallaar waar de parkoersbouwers niet platgetreden paden bewandelen. Door het hoge gras puur natuur naar de Netedijk. Onze gastheren zijn zo vriendelijk het klimmetje van een houten trapleuning te voorzien. Heerlijk mee kronkelen dan met de Grote Nete, terug richting Itegem. De 10 km verlaat ons, we pikken de andere afstanden op richting volgende zand- en graspaden langs weilanden en maïsakkers. Vossekoten noemt het hier, halfopen terrein waarbij de plukjes koel bos meer dan welkom zijn. De zon geeft van jetje en de wind is op rantsoen. Tenslotte lopen we letterlijk door wintervaste kruidenvelden die stilaan groen worden tot bij hun eigenaar voor een gezellige rustplaats. Onze Borgerhouters Yvette en Robert zijn er ook al, we praten bij.
Volgen hen voor een lokale lus van 7 km. Bernum noemt het hier. We wandelen over tarmacjes langs maïs en opvallend veel aanplant van rode kool. Moeder kievit raast rakelings langs onze hoofden, het piepkleine jong rept zich ongemakkelijk waggelend de grasberm in, schattig ! Lopen kasseitjes van Wiekevorst tot de Kapellekensdreef. Deze voert ons naar het parkje met twee kruiswegen van Klein-Scherpenheuvel. Netjes onderhouden omgeving, de Kempenaren zijn nog devoot. Na dit toch wel leuke plekje duiken we opnieuw de weidse akkers in. Her en der is een hoeve neergepoot. De stilte van het land, daar genieten wij toch wel van. Een kasseitje dokkert lommerrijk langs wat een kasteeldomein lijkt te zijn. Meer dan een paar doorkijkjes zien we er niet van. De weidse, warme akkers komen terug aan bod en een keienpad. Dan volgt een aanduiding ‘trage weg’, heerlijk wandelen langs een dicht begroeide rossige gracht, aan de rand van pas gemaaid hooiland en letterlijk door een maïsveld. Leuk stukje parkoers dat ons terug bij de kruidenboer afzet. Ik vertel een parkoersbewaker dat wij toch wel verbaasd zijn door de vele ‘trage wegen’ vandaag. Ik krijg een minzame en toch guitige glimlach terug. Dring aan op tekst en uitleg. Blijkt dat onze gastheren bij gebrek aan echte zelf maar trage wegen bedacht hebben en voorzien van hun naambordjes ! Geweldige vondst die de kwaliteit van het parkoers danig verhoogd.
Korte babbel met Carine & Dirk, zij zijn duidelijk sneller dan wij. We volgen dus over bospaadjes langs klimop en weelderige varens tot een volgend achterafje, graspad van een naam voorzien. Saffraanberg en Hannekenshoek voeren ons terug richting Nete. Mooi uitzicht hier over de dorpskern van Itegem. Langs het rusthuis even wat bebouwing en dan terug genieten langs het rossige water van de rivier. Heerlijk wandelen is dit. De parkoersbouwer duikt weer eens onderaf en stuurt ons door verwildert bos. Bij het uitkomen wacht de laatste rustpost bij de LRV. Meteen ook ons laatste terrasje voor vandaag.
Wandelen randje Itegem wat tarmacjes en door een nieuwe wijk tot domein La Garenne. Netjes opgeschilderd kasteeltje met een pracht van een parkbos er rond. Donker dankzij de weelderige ondergroei van rododendrons. We slingeren er ons doorheen. Moeten aan de overkant even wat villa’s bewonderen tot de grote finale genaamd De Averegten. Prachtig natuurdomein, bossen, vijvers met jong grut, ook wel wat weiland. Bij het uitkomen een zicht op Heist (inderdaad met kerk op de Berg) en dan zetten we terug koers naar Itegem. Een laatste eigen invulling van trage weg en we kunnen Duvelen met Yvette en Robert. De bus komt om 18:15, blijkt de laatste te zijn die tot Mechelen rijdt. Daar tien minuutjes wachten op de 500 en in Boom dezelfde tijd tot de 295. Exact twee uur reizen van Itegem tot Hemiksem. Met een lachende snoeten gaan we de avond in. Wat hebben we weer een leuk wandelweekend gehad met verrassende wendingen dankzij Kadee, Rik & Ivas. Volgend weekend trekken we op verkenning vanaf Jezus-Eik (zaterdag) en zondag naar Bierbeek. Tot dan.
In Puurs stapt een klein frêle dametje op de bus, plastiek kapje op het hoofd. De chauffeur blijkt haar te kennen en start een gesprek. Binnen de paar minuten zitten alle passagiers te grinniken. Het dametje blijkt 91 jaar jong te zijn en dagelijks naar Dendermonde te reizen. Ze noemt de buschauffeur, zelf 51 jaar, smalend ‘snotneus’. Een heuse waterval aan woorden wordt over ons uitgestort, Bijbelse en wereldse verhalen worden door elkaar gehaald. Geweldig vinden wij het. Vanaf station Bornem loopt de bus stilaan vol, bij de kerk van Branst helemaal leeg. Een vijftiental wandelaars reppen zich naar de startzaal waar Kadee zijn ontvangstcomité heeft klaar zitten. Knalgroene t-shirt en knalgroene appeltjes voor de dorst.
Willy (Mortsel) en zijn vrouwtje gaan ons voor langs tarmacjes en zandpaadjes. Hooiland geurt heerlijk bij een zomers aandoende zon en een heerlijk verkoelend briesje. We stappen een eerste keer het domein van Marnix van Sint-Aldegonde binnen, zwervend door het natte gebied. Een fietspad, een kasseitje, na drie kilometer al de eerste rustpost bij Den Appeldijk en zijn fraaie vijver. Te vroeg om te pauzeren, we dokkeren opnieuw het kasseitje af en stappen het achterland in. Negeren de hangmatten aan de rand van het natuurgebied. Dametjes achter ons testen ze wel even uit. Komen bij de Slijkneuzen uit ook bekend als De Weert. Nu wel pauze op de gezellige binnenkoer van het gemeenschapshuis, terrasje doen.
Er wacht een ruime etappe van 8,6 km. Autochtoon Rik wordt onze gezel. Lopen meteen de Scheldedijk op, in de verte roept de koekoek. Bij het gemaal duiken we opnieuw de natuur in over een door tractors stuk gereden pad langs een gracht. Gaan dan een slingertarmacje op door het groen tot voorbij het kasteel van Marnix. Lopen een stoffig zand- en keienpad op langs de Oude Schelde. Zes kilometer lang is deze afgesloten arm, weet Rik te vertellen. Grote oppervlaktes lelies in wit en roze liggen er te schitteren. We draaien van het water weg en vervolgen langs het tarmac van Binnendijk, voorbij de kapel van de Heilige Theresia tot ’t Sas, de sluis tussen Oude en Actuele Schelde in Temse. Duiken onder de Temsebrug door en vervolgen onze weg door het groen. Kadee stuurt ons over smalle paadjes door bos en hoge gras. Compleet onbekend terrein waar we achter gids Rik aan lopen. Een laatste wilgendreefje en tot onze verbazing staan we voor cafeetje Sinte-Vadde. Heerlijke oude afspanning met terras na een prachtige nieuwe strook parkoers, we zijn in onze nopjes.
Rik neemt ons na de koffie terug op sleeptouw langs de statige landgoeden van Reek. Hooiland aan de overkant van de weg geurt weer heerlijk. Zo bereiken we Buitenland en zijn Reuzenhuis. Rik weet te vertellen dat dit gebouw een overblijfsel is van de Antwerpse wereldexpo ruim 100 jaar geleden. Leuk als je zo gegidst wordt, we steken heel wat van hem op over mandenvlechters en andere vervlogen activiteiten uit de streek. Stappen even langs de spoorbaan tot Temsebrug en nemen er afscheid van ons maatje, hij volgt en binnenweg naar huis. Wij gaan de Scheldedijk op tot het gemaal waar we daarstraks al passeerden. Opnieuw over de kuitenbreker en dan langs de Oude Schelde terug naar De Weert en onze laatste pauze.
Wij hebben nog vijf kilometer voor de boeg. Tot mijn ergernis zijn deze in één woord samen te vatten : de Scheldedijk. We stappen het tarmac op in Weert om er in Branst terug af te komen ! Mooi zijn de slingers wel met doorkijkjes over de statige stroom, prachtige vijvertjes en een paar kuddes schapen. Maar ik had liever benedendijks door het zand gelopen ! Heb dan ook nog hinder van de linkerknie en beide kleine tenen. Wordt er zowaar humeurig van wat Linda aan het lachen brengt. Ze is niet gewend dat ik loop te grommen. Na een klein uurtje wordt ik uit mijn lijden verlost en kan een koele Duvel wonderen doen. Twee busreisjes verder staan we weer in Hemiksem. Toch wel een mooie tocht die Kadee ons vandaag aanbood.
