Het wordt een reis met hindernissen vandaag. Geen trein maar een bus van Leuven naar Aarschot, ik had het niet gemerkt. Ben alleen met de chauffeur in de luxe car, hij is trouwens de zoon des huizes. Leuke babbel dus en net op tijd in ‘Oschot’. Treintje tot Lier ook al met gezellige babbel met de begeleidster die ik al jaren ken. Vlotjes naar Turnhout dan samen met praatvaar Bruhhe Die Scone. Moeten er 45 minuten wachten in de kouwelijke ochtend tot de bus naar Weelde-Statie. Voor Leo doen we moeite.
Tien uur en ik ga van start voor 25 km. Honderd meter Bels Lijntje en dan het bos in. Ondergrond ligt er nattig bij maar nu schijnt ‘ons Laura’ in volle glorie. Het terrein wordt halfopen, de ondergrond varieert tussen halfvast grint en tarmac. Leuk graspad vervolgens langs akkers en deels droog liggende vennen. Het begrip pad wordt relatief en voor interpretatie vatbaar als ik door de heide loop. Schitterend biotoop genaamd Het Zwart Water. Lange rechte pad tot een steenweg dan waarbij ik twijfel of ik wel juist loop. Doe een heen-en-weertje om zeker te zijn, de pijlen hangen hier erg ver uit elkaar. Bruin vervolgens, laantje langs verkleurend blad tot het Bels Lijntje (deel 2). Linea recta hoog boven een beek en met doorkijkjes op landhuizen. Kom clubmaatje Mieke tegen die ‘en chasse’ is op haar maatjes. Landgoed Klein Engeland is een parel van een rustpost. Neem er ruim de tijd om bij te babbelen met vooral Nederlandse wandelmaatjes. Heb ruim 9 km op de teller staan.
De hier lokale lus werd mij aangeprezen door gastheer Leo en dan weet ik het wel. Na het genieten van een Gageleer steek ik van wal door een mooie dreef richting Koeivenheide. Pijpenstrootje kleurt al stillaan rossig-geel. Het wandelpad vraagt enige improvisatie. Brede half verharde paden komen dan aan bod, lange rechte lijnen ook onder meer langs het Peerdsven. Loop hier moederziel alleen door puur natuur, nauwelijks een boerderij te bekennen. Plots een smal pad met weelderige rododendrons, de Nieuwe Bossen. Ze leiden mij naar hooiland en de rust bij Klein Engeland. Heb er mijn babbel met iemand uit Hoboken.
De laatste loodjes dan. Een kilometertje heen-en-weer van etappe 1 en dan heerlijk slingeren door de bossen en de bosrand van Klein Kuylen. Over vele houten bruggetjes een droge bedding passerend. Het Bels Spoorwegje komt weer tevoorschijn. Verlaat het bij een uitkijktoren met zicht op de Turnhoutse vennen. Genieten van een kleurrijk herfstig baldakijn en stap dan over zandpaden door stille akkers. Terug naar B.L. voor 1,5 km beton, jakkes zegt de gastheer maar hij kan niet anders. Een laatste groene strook, mijn tocht zit er op. Xavier waarschuwt, bus is niet op :16 maar wel :08. Snel wandelaarsdrankje naar binnen zwelgen dus. De bus komt om …. :16 !!
Chapeau toch maar weer voor Leo en RLAT, Krist bevestigt mij gevoelen, tocht vandaag tijdens dewelke er geen moment verveling optrad !
Om 5 uur loopt de wekker af, ontiegelijk vroeg. Ons konijntje is nog stillekes maar wil toch zo graag die 5 x 50 uitlopen. Een sloot heerlijk geurende koffie en weg zijn wij. Om 6:30 is er al veel beweging in en rond de startzaal. Onder andere Liliane & Jean zijn al op pad. Nog een bakkie en Anny sluipt stillekes weg. Wij volgen een kwartiertje later en na heel wat bijpraten met vele bekenden. Plannen zelf 33 km. Verdomme ben mijn ‘pillamp’ vergeten ! We sluiten aan bij de vele dansende lichtjes de akkers in. Leuk zicht overigens die lichtplekjes in het donker en de knipogen van de reuze mast van Sint-Pieters-Leeuw. Stilaan komt de dag in de lucht, het is rustig en vrij zonnig weer. Langs het kanaal lopen we een tijdje samen met Bart. Duiken dan een paadje langs de Zenne in, is duidelijk verbreed tegenover vroegere doortochten en de krakkemikkige houten brug is bijgewerkt. Brug over de spoorwegen tussen Halle en Buizingen met zicht op de kerk zonder torenspits. De eerste 8 kilometer zitten er op en waren leuk.
Nog een laatste koffie en weer op pad. Pittig klimmen door het statige beukenbos en vervolgens middels een hoge brug de autobaan over. We weten dat het parkoers nu stevig kan worden en dat is ook zo. Krijgen de eerstvolgende kilometers geen meter vlak meer. Door bos en wei gaat het steeds weer op en neer. Chris gekneusde ribben en spieren morren, bij de laatste erg lange en stevige klim passen we even ons tempo aan. Alles mag, niets moet. Na een echt heerlijke omzwerving in de omgeving van Dworp bereiken we de tweede rust in Essenbeek. Iedere wandelaar duim omhoog, dit was een prachtige etappe. Korte babbel met Martin, beetje moeizaam tot stand gekomen maar ik ben er wel blij mee. Hoor er zo stilaan weer bij, bij de wandelaars.
Onze gastheren weten van geen ophouden. Op en neer gaat het weer door het wilde bos. Op de top van de helling open velden, geurend koolzaad en een prachtig, zei het nevelig uitzicht over Halle en omgeving, genieten ! Zachtjes zakken in het landschap dan richting vijver en weer een andere bosstrook. Er zit veel nieuw voor mij in het parkoers. Passeren een stenen toren in ‘het niet’. Ooit de start van een teloor gegaan project geweest, weet Chris. We bereiken het kanaal weer en lopen even langs zijn oever. De brug over bij een vergane sas en dan mits wat houten trappetjes opnieuw het groen in. De vele splitsingen op het parkoers en de vele groene doorsteekjes dragen een duidelijk signatuur. We lachen er allebei om, weten perfect wie dit voor ons heeft uitgezet vandaag. Op het kasteelplein van Lembeek is een paardenkeuring aan de gang. De stoere Brabander staat er naast fijne renpaarden en een bonte bende pony’s. Tijd voor onze voorlaatste pauze. Hebben slechts 8 km meer voor de boeg en dus mag het nat al wat straffer zijn.
We lopen langs den ijzeren weg richting Halle. Strookje kanaal tot in de omgeving van het station. Door het stadspark langs de Zenne en vervolgen langs nieuwbouw tot de brug in Buizingen. Wordt meteen onze laatste stop. De dames en heren van de 50 km mogen nog eens terug naar Essenbeek & Lembeek, wij lopen Halle in met de kleinere afstanden. Strookje bos tot sluis 7 en dan langs de basiliek en den Ast. Achterafjes waar het kan en de helling op tot de finish. Dit was een knappe tocht en dat vertel ik Jef ook. Maar …. zegt hij met een lach op het gezicht. Tja, ik heb één klein opmerkingetje over de bepijling, een detail eigenlijk. Verder niks dan superlatieven. Konijntje is zo’n halfuurtje na ons ook binnen, ze straalt, heeft haar trofee te pakken en duidelijk genoten van de dag. Ook Katrien (alias zottemie) is er met katje in een mand op de rug. Is ook opnieuw aan het opbouwen. Het is een gezellige boel en ik geraak dan ook moeilijk weg. Op de trein mijmer ik na, er rijpt een ondeugend plannetje. Even per sms afstemmen met de maatjes … zouden we volgend jaar niet ? Chris hapt schoorvoetend toe … er zal nog wel heel wat water door de Zenne vloeien tot dan, maar waar een wil is, is een weg. Ik voel mij toch zo thuis bij die afstanden wandelaars !
