Ook vandaag kiezen we voor iets nieuws. Weer de trein oep ’t Zuid en in Lokeren een halfuurtje wachten tot Zele. Jacqueline wordt onze metgezel, ook belust op een nieuwe omgeving net als maatje Luc die vanuit Brussel komt aangespoord. Weet niet wat het is maar mijn nieuwe schoenen knellen voor de derde zondag op rij, niet normaal meer.
Maar we gaan op pad voor een 33 km onbekend. Katrien & Bart achterna trouwens. Vrij snel landelijk langs wilgenpaadjes door weiland. Rustig en zonnig weer, nogal wat luchtballonnen in het zwerk dus, typisch voor de Klaasjes omgeving. Pauleke (Euraudax) is met ruime kroost onderweg, we passeren hem bij de Tuimelaarkapel. J & L stomen voorbij, Lucien moet hen laten gaan, sluit bij ons aan. We stappen samen door domein Hof Ten Goede, tuin met heel wat hulst, metershoog. Vervolgen onze weg langs een spoorbaan tot de rustpost in een tuincentrum. Onze Waaslander gaat aan de koffie, wij lopen door tot de startlocatie. Hebben acht kilometer op de teller staan. Ik kijk bedenkelijk, lijk wel een eierentrapper.
Maar ‘vort met de bok’ de kouters in en de Kapershoekwegel die ons afzet in het gelijknamig gehucht, meteen de grens met Berlare. We lopen de Gratiebossen in, halfopen terrein. Bij de splitsing met de kortere afstanden kunnen we kiezen tussen natuur (modder) en verhard. Zelfs Linda kiest voor de zwarte blubber die ons langs meerdere vijvers loodst. Katrien & Bart pikken aan, namen een ruim ontbijt onderweg. Verderop halfopen terrein dat ik ken van eerder gelopen GR-tochten. In het Gemeentestraatje moet ik mijn maatjes laten gaan, de pijn is nauwelijks te harden. Ik bouw zelfs een pauze in. Sleep mij alleen verder langs Berlaarse villa’s tot de pauze ruim 9 km verderop bij de Bareldonk kapel.
Ben moedeloos ondanks het mooie weer en toch wel leuke omloop. Trek mij samen met Linda toch terug op gang voorbij de kapel en langs landgoeden om U tegen te zeggen. De Oude dreef beantwoord aan zijn naam en voert ons naar het natte bos van Berlarebroek. Ik loop in mezelf te foeteren als we door wegeniswerken stappen in open terrein. De vroege patatten steken in de grond, we dokkeren over een strookje kassei Avermaat in, een gehucht met één lange straat tot een stemmig wit kerkje en … oef de pauze.
Schoenen uit, wat ik nooit doe en voetjes de lucht in soelaas zoekend. Het helpt niet en ik besluit de lokale lus niet te lopen. Linda pikt ze uiteraard wel mee en ik schuifel voetje voor voetje richting finish. Moet halverwege de 4,3 km pauzeren want de druk is niet te harden. Nog wat stille straten en de marteltuigen kunnen uit en de Duvel in de man. Heb ruim de tijd tot Linda de eindstreep bereikt. Besluit die schoenen toch eens aan een grondige inspectie te onderwerpen. Zijn van hetzelfde merk en type waar ik al enkele jaren mee rondloop. Bril op dan maar en de kleine lettertjes lezen … cijferkes deze keer want … één maat te klein !! Gieren van het lachen doen de meeste wandelmaatjes die daar op de koer mijn verhaal aanhoren. Op kousenvoeten nog bekijken hoe Tommeke zich laat vloeren en dan naar het station zo’n 1500 meter verder. 1000 meter hou ik het vol en dan gaan de martels onherroepelijk de rugzak in. En of ik bekijks had op trein en bus op kousenvoeten …
Na twee jaar op rij Munsterbilzen zoek ik wat afwisseling. Het Middelkerke bij Sir Gerard daar waren we nog nooit eerder. Oep ’t Antwaarpse Zuid nemen we de trein naar ‘Zeitje’. Bouwen een extraatje aan de voorgestelde 25 km. Vertrekken dus aan het station van de kusthoofdstad met onze eigenste twee pk. Langs wat winkelstraten door de stad en bij de Koninginnegallerij de zeedijk op. Jules uit Turnhout zal ons voorbij rijden met de kusttram. Het is stil en rustig, nauwelijks wandelaars en een Noordzee haast zo glad als een spiegel. Volgen bij binnenkomst van Middelkerke de wandeltocht markeringen en blijken een extraatje te lopen door de centrale winkelstraat tot de start. Komen er Jan en zijn vrouwtje (Police de Bruxelles) alsmede Hans & Kathy tegen. Op onze teller staan al ruim 9 km.
Vertrekken langs boompjes gepland in reuze potten en achterafjes door de bebouwing tot een ‘apekot’, hindernissenparkoers hoog boven de grond. Stappen door een luxueuze witte wijk en wat volkstuintjes tot een smal duinenrijtje. Lekker baggeren door zand en vervolgens langs een tegelpad tot een imposante watertoren. De Warandeduinen, lees ik op een naambord, een alleraardigst strookje tot Jonckerhof, een immens kampeerterrein. Lopen tenslotte de Duinenlaan af, rechttoe rechtaan tot de rustpost in Westends schooltje Duinpieper. Een ruim uur wandelen meteen.
Een eerste lus voert naar bungalowparken Rozenhof & ’t Veld. We lijken de polder in te trekken maar mogen eerst nog genieten van een wild stukje natuur langs een plas. Gaspeldoorn staat schitterend en massief geel in bloei te wezen. Dan toch de polder met een collectie bunkers bij Bamburg. Stukje vaderlandse geschiedenis waar we nooit eerder waren en mooie invulling voor onze wandeltocht. Terug naar centrum Westende dan, voorbij de prachtige kerk in gele steen en tweede pauze bij de Duinpieper. De tweede lokale lus voert langs nog meer campings en Westgolf. Pietestraat en vervolgens Lage Duinenstraat waar de boer al ettelijke hectaren jong plantgoed heeft uitgezet, weliswaar onder zeil. Met de kazerne van Lombardsijde aan onze rechterhand stappen we richting Ijzermonding en zijn jachthaven. Tenslotte door de dorpskernen van Lombardsijde en Westende voor een laatste keer binnenkoer van de Duinpieper.
Een kasseitje stuurt ons langzaam de bebouwing uit. Strookje duinen aan de overkant van de Koninklijke baan en dan de dijk op. Het is opvallend rustig, zowel in Westende als in Middelkerke. Door de winkelstraat terug naar de finish. Hans & Kathy adviseren ons de extra lus van 2400 meter zeker mee te pikken maar we hebben er geen zin meer in. De kusttram dan maar tot Oostende en een heerlijk Duvelke in een overvolle afspanning in afwachting van de trein naar Antwerpen. Matig parkoers vandaag want niet veel mogelijkheden in deze omgeving. Och ja, weer eens een tocht die bij in ons boekje staat.
