Een uurtje reizen en ik sta op het perron in Lier. De Kleitrappers zijn zo vriendelijk vanaf het station pijltjes te hangen naar een alternatieve startplaats. Meteen die heerlijk lommerrijke vesten op dus richting ’t Spui. Waar het wandelparkoers splitst van de inschrijfroute ontstaat er zowaar paniek bij de wandelaars – waar moeten we naartoe ? Ik loop alleen de juiste route af, trek mij van hun gedoe niks aan. Bij inschrijving staan de klagers in de rij, ik geef ze lik op stuk. Hoe meer de computers verspreid geraken hoe hersenlozer de homo sapiens wordt. Je moet pijlen voor debielen zeg ik boos tegen de parkoersbouwer.
Krijg van de Kleitrappers een blad met duidelijke beschrijving hoe ik de route dien te lopen vanaf deze startplaats, prachtige en praktische service. Kan meteen op pad voor een lus van 11,88 km ! Kerkklokken luiden feestelijk de stralend zonnige dag in. Ik loop door stille volkse kasseistraatjes de stad uit langs de Veemarkt richting Netedijk. Deel het jaagpad met fietsers op zondagse trainingsrit tot de spoorbrug bij ’t Hof van Nazareth. De langste afstanden (25 en 27 km) moeten de brug over, de 21 km niet. Kijk dan ook verbaast dat een dametje van deze afstand meeloopt. Pijlen in twee richtingen net voor de Kromme Ham, denkelijk kom ik hier straks terug, ken gelukkig de route haast uit het hoofd. Even verder dan toch bingo. In gedachten verzonken volg ik gewoon de andere wandelaars en we missen met z’n allen een smal onverhard pad naar links. De dame van de 21 km is er ook bij en kijkt verrast als ik haar vraag welke afstand ze loopt. Is het de warmte, de vroege zondagochtend, ik weet het niet maar er wordt fout gelopen dat het een lieve lust is. Nochtans hebben de Kleitrappers perfect hun werk gedaan, niet te vatten. Schuddebollend loop ik door langs bos en hei, pleisterplaats van zandbijen zo blijkt. Bij het Emblemse Badhuis ligt ons keerpunt. Op de Netedijk vraat een dametje met ‘crew’ op haar T-shirt wat we doen. Blijkbaar is dit ook het fietsparkoers van een triatlon. Ze vraagt ons om extra voorzichtig te zijn, is niet op de hoogte van een tweede evenement op de dijk. Na een kwartiertje kunnen wij weer onderaf, geen fietser gezien. Retourtje langs de Kromme Ham dus en een strookje dijk tot de spoorbrug. Rond een gekanaliseerde uitloop van de Nete , bedwelmend geurende waterorchis en een smal paadje tot ’t Spui. Ben toch al gauw meer dan twee uur onderweg geweest.
Terug op pad richting officiële startplaats nu. Langs prachtig gerestaureerde gebouwen en fleurige bruggen van de Mosdijk de binnenstad in. Over de Grote Markt, wat winkeltjes kijken en voorbij de statige Sint-Gummaruskerk. Op een pleintje heeft een ‘gathering’ van Volkswagen plaats. Schitterend uitgebouwde of versierde kevertjes uit onze jongen tijd en wat van die oude busjes en sportkarretjes, prachtig. Wat volgt is ‘Lierre insolite’ zoals onze Waalse broeders zouden zeggen. Een volksbuurtje met kasseistraatjes, ik hou er wel van. Terug de intussen broeierig warme Netedijk op. Voorbij een druk beklante speeltuin en langs een kruispunt van wandelwegen, verraderlijk gemarkeerd. We duiken met z’n allen de Polder van Lier in. Even beschutting maar dan weer volle zon onderaf een dijk. Mijn beurt om fout te lopen op nauwelijks 50 meter van de aankomst. Even blokje om en dan doe ik mij een Duvels genoegen.
Heb nog zo’n 9 km voor de boeg netjes verdeelt in twee lusjes. Loop een heen en weertje en dan rechtsaf en onderdijks voor een lokale lus. Passeer een prachtig kasteel en deel het jaagpad van de Nete met fietsende families. Weg van de drukte dan, door een koel polderbosje en langs een weelderig begroeide donkere gracht. Vierkantje lopen over het graspad van een jong bos. Passeer een parel van een park met schitterende grote bomen van allerlei soorten, een groen museum. Halven dans en tijd om herinneringen op te halen met de weduwe van die beroemde wandelaar René Quanten. De laatste loodjes beginnen met een laatste heen en weertje en het uitwuiven van bekende wandelaars. Bovendijks terug richting stad. Even een intermezzo om af te koelen in een bosstrookje en dat tot de kruising van daarstraks. Die heerlijke vesten, ook bezongen door Jo en Marie-Louise met wie ik een babbeltje sla, voeren mij naar het stadspark. Ommetje langs de drukte van de Zimmertoren, tot rust komen op de bonkige kasseien van het Begijnhof, mijn laatste strookje, nu toch wel drukke, vesten wandelweg. Treintje komt zo, inclusief airco. Ik kijk terug op een heerlijke wandeldag, dankzij de Kleitrappers was Lierke een heus Wandelplezierke. Volgende zondag plan ik de laatste (snif, snif) 50 km van Schelle. Ben benieuwd of ik dit nog aankan – U komt toch ook ?
Kan vandaag lekker uitslapen en wat recupereren en toch een wandelingetje maken. Vertrek aan de kerk in Hemiksem langs mijn klassieke weg naar Hoboken. Alle kale plekjes worden stilaan volgebouwd, gelukkig niet hoger dan een drietal verdiepingen. Na de nieuwbouw loop ik in het groen van het Mastenbos (Moerelei) en de Klaverbladdreef. Kom er Willy uit Mortsel tegen en blijk tegen het parkoers in te lopen. Even wat bijbabbelen en zijn vrouwtje een snel curerend gebroken pootje wensend. Ik zet mijn weg verder langs de vijvers van Fort VIII waar de startlocatie gevestigd is. Binnen de muren van de vervallende gebouwen kunnen we inschrijven in een prachtig zaaltje annex geïmproviseerd terras. Charles & Marleen zijn allebei op weduwschap vandaag en dus stappen ze samen. Er lopen ook heel wat Franstaligen in blauwe T-shirts. Moet ik het fijne van weten … blijken les Randonneurs Européens de Trazegnies te zijn. Trasnies zeggen de echte Borains, ze moeten lachen dat ik zulks weet. Is trouwens een vereniging die niet is aangesloten bij de wandelbond maar toch hier op busuitstap is.
Ik ga C & M achterna, terug van waar ik gekomen ben langs de kroosrijke plas van Fort VIII. Voorbij de terreinen van baseball Pioneers en dan de Klaverbladdreef in langs het zigeunerkamp en het verdoken Klaverbladkasteel. Twee Trasniens vragen ons de te volgen route. Pijlen + smartphone blijken niet genoeg om op het rechte pad te blijven, de moderne tijd, net wat U zegt. Lachend stap ik richting Groenenhoek en retour door een lange straat van de Hemiksemse Witte Wijk tot café ’t Haltje, de vrije rustpost. Loop natuurlijk door de DenHaaglaan in. Het is verdorie warm. Ben dan ook maar wat blij de schaduwrijke omgeving van de plassen bij Fort VIII te bereiken. Weg van het water bij tennisvelden, eventjes langs de spoorbaan bij Umicore en een rondje langs een paar voetbalvelden. Toch ook wel bosrijk deze passage. De organisatoren gunnen ons een blik binnen de verlaten gebouwen van het Fort en dan is het tijd voor degustatie van de lokale biertjes Nelo & Patrache.
Het lusje van de 5 km blijkt een simpele verkorting te zijn van de eerder gelopen 10 km. Zijn wel de mooiste stroken langs het water en door de gewelven. Ik stap het samen met Linda en we drinken ook samen onze Duvelke. Zij rijdt met de fiets naar Hemiksem, ik loop de vier kilometerkes terug naar huis per 2 pk. Zit kort na 16:00 al voor mijn peeceetje, er dienen vijf verslagjes geschreven te worden ….
Het is alweer de laatste dag, jammer toch ! Samen met Rudy en Sylveer passeert de reistijd in een aangenaam gesprek met een belangstellend dametje. Ook Marina & Rene uit het verre Diepenbeek komen hun dagje ambiance snuiven. Onverwachte overstap in Kortrijk, we zijn toch tijdig in Ieper en reppen ons naar zijn Grote Markt. Om 10:00 steek ik van wal. Wandel meteen door die prachtige Menenpoort en vervolgens langs wat Ieperse wijkjes. Het lijkt mij minder druk dan de vorige paar dagen. De Oude Kortrijksestraat loodst ons de velden in parallel een drukke steenweg. Eerste drankje inpikken en dan zachtjes klimmen met de joelende jeugd van Bellewaerde op de achtergrond. Ik loop midden de ‘groentjes’ uit Limburg, de Heikabouters in clubuitrusting. Al voelen de beentjes wat vermoeid aan, het tempo van om en bij de 55 minuten hou ik aan. Bij een brug over de snelweg blijven alleen de twee langste afstanden over en wandel ik haast alleen. Het begrip wandelpad krijgt een heel eigen invulling tussen de maïsvelden maar dra daagt het vertrouwde tarmac terug op. Een vierkante kerktoren staat prominent te wezen, centrum Zillebeke. Saaie rechte banen loodsen er ons naartoe. Zoals ik mij herinner uit vervlogen jaren, bevoorrading bij de voetbalclub, vandaag een koekje en de scanning.
Bij de kerktoren komen de dapperen van de 32 km ons vervoegen. Zij hebben dan al Tyne Cot achter de rug. Veel bekenden nu met de onvermijdelijke Willy & Mary, patriarch Hugo Bonyns en Jan Jansen voor één keer sant in eigen land. We wandelen met z’n allen door het mooie gemeentelijke park en duiken dan een landbouwvallei in. Heuveltje op richting Polygoonbos. Prachtige passage langs the Polygon Wood Cemetery en het 5th Australian Division Memory, een mens wordt er stil van. Heerlijk genieten nu van lekker koele bosdreven en lachen met twee militairen die voor een levende bepijling zorgen (zie foto).
Pad hoog boven de snelweg tot het Schotse monument waar een man met doedelzak een schitterende versie van ‘long way tot Tiperary’ ten beste geeft. Zijn zo van die kippenvel momenten. Maar de reis gaat verder. Hoog in de heuvels langs afspanning Nonnebos en dan afzakkend naar Bellewaerde. Veilig de drukke steenweg over dankzij attente en galante MP’s. Kerkhof van Ieperboog Oost en letterlijk de weilanden in langs een paar poortjes. Het parkoers golft lekker op en neer. Het laatste appelsapje krijgen we op een boerenerf met zijn typische geuren van onder meer kistkalveren. Het is verdorie warm geworden, heb na vier uur stappen nog 4,9 km voor de boeg.
Duiken met z’n allen langs stille straten en achterafjes naar Zillebeke vijver. De beentjes zeggen dat het stilaan genoeg geweest is. Zo langs het water denk ik met een kropje in de keel terug aan twee jaar geleden toen ik hier met Linda & Patrick (Halen) liep te dollen. Wat zou ik het leuk vinden als we dit volgend jaar opnieuw samen kunnen doen, versie 2017 moeten zij node aan zich voorbij laten gaan. Rotonde van de magische kraan, achterlangs het jeugdcentrum en dan naar Sint-Jozef. De Menensesteenweg af tot de wel zeer vreemde finish in een plantsoentje tussen de huizenrijen. Sorry maar ik vind dit een stad als Ieper onwaardig ! Loop dan ook gelijk door naar de Grote Markt waar een gezellig terrasje met Marleen & Ivo wacht.
Zij blijven nog een paar dagjes logeren, ik keer terug naar Antwerpen in een overvolle trein. Doet toch een heerlijk dutje onderweg. De Vierdaagse anno 2017 : een magische eerste 24 km in Oostduinkerke daarna wat mij betreft nogal flauwtjes qua parkoersen. Ben toch weer blij te kunnen zeggen : IK WAS ER BIJ !
Als de trein mij langs hopranken voert en uitzicht biedt over de West-Vlaamse heuvels denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik aan het handje van Gilbert deze streek leerde kennen en waarderen. In Poperinge stap ik samen met Rudy en Sylveer recht naar de start aan het station. Kijk een beetje zenuwachtig uit naar wat komen gaat want de linker heup protesteert, denkelijk een gevolg van de val gisteren.
Ik ga meteen op pad, hoop toch voor de derde dag op rij mijn tempo te kunnen houden. Van de start gaat het naar de Grote Markt, waar ons aller Herman al op een bankje zit. Langs stille straten dan stilaan klimmen tot de alles overschouwende watertoren. Het valt mij op hoeveel Franstaligen deze vierdaagse meelopen. De Koekuit noemt het hier en we lopen met z’n allen door metershoge hopperanken. Op het plateau naar ’t Vogeltje dan en even verder De bossen van De Lovie waar we ons eerste drankje aangeboden krijgen. De pijn in de heup verdwijnt. Ik stap tientallen wandelaars voorbij langs Canada richting Sixtusbossen. Het terras van ’t Jagershof zit bomvol, ik loop mee treintje door de volgende bosstrook en dan gaat de 16 km weg. Oef, eindelijk vrije ruimte ! Zachtjes verder klimmen over tarmacjes en de 32 km verlaat ons ook. Pas gegoten asfalt verspreid nog zijn bitumengeur. Scanning, een veldweg, we slingeren ons een weggetje richting centrum van Krombeke. De worstenbakkers doen er gouden zaken.
Zoals de vorige dagen loop ik gewoon door à rato van ongeveer 55 minuten per 5 kilometer. Net voorbij de kerk van Krombeke ons dagelijks koekje en dan lijken we stilaan op onze stappen terug te keren. Westvleteren, het magische woord van de dag. Een kaarsrechte weg voert de stille groep stappers richting samenkomst met de 32 km. Wishfull thinking of realiteit ? Ik meen een geur van warme hop en gerst in de neus te herkennen. Het is nochtans nog een heel eind lopen tot bij de paters. Plaveitjes tussen de patatten, een strook bos, we zijn er. Opnieuw een overvol terras natuurlijk. Even bijpraten met Marie-Louise en Jo (Zoersel) en een maatje uit Kalfort. Ik loop door. Onze Jongens delen appelsap uit 100 meter voorbij het gerstenat, ‘detox’ zegt de militair grappend. Drukte van belang want de drie grootste afstanden lopen samen. Opvallend hoeveel kinderen er ook meestappen, de wandelzoektocht en het mooie weer zullen er vast niet vreemd aan zijn. In de verte lonkt de heuvelrij : Rode Berg – Zwarte Berg en Catsberg. Wij lopen met z’n allen een minder zware maar wel erg lange heuvel op. De 8 en de 24 km krijgen nog een extraatje. Langs hopranken tot de Kruisstraat en dan zachtjes zakken langs spruitjes tot een beek. Heerlijke laatste kilometers over een graspad langs het water en door het Frimoutpark.
Heb ruim de tijd voor een zonnig terras en Duvels genoegen. Doet dat in het charmante gezelschap van Heikabouters (As bij Genk). We moeten lachen met die grappige Kobe, bloot bovenlijf en kilt met daaronder wandelschoenen en uiteraard dansend op elk ritme van de orgelist. Tijd voor de trein, morgen is het alweer de laatste dag.
Overstappen in Gent deze keer op een spiegeltjestrein, vind ik heel leuk. Heel rustige reis ook al is ie bedoeld voor Plopsaland maar blijkbaar een beetje vroeg. Voor het station van Diksmuide staat zowaar een luxueuze pendelbus. De start is namelijk niet op de Grote Markt maar zo’n 1500 meter verder in het VTI. Met dank aan Onze Jongens voor de service. Steek om 09:30 van wal, zo’n uurtje vroeger dan gisteren. Heb opnieuw als doel 5 uurtjes non-stop te stappen aan een gelijkmatig tempo. Het is erg druk op het parkoers. Ik volg de meute door bedrijvenzone Heernisse naar het kanaal bij het Vlaamse symbool bij uitstek de AVV – VVK toren. We worden er verwend met een heerlijk stroperige echte Diksmuidse boterkoek. Het is verdorie al behoorlijk warm. We draaien met z’n allen weg van de vaart, smalle tarmacjes op de polder in. Lange rechte wegen zijn ons deel. We passeren Sint-Jacobs-Kapelle met zijn stemmig kerkje, Oudekapelle en Nieuwkapelle. Pas gemaaid hooiland verspreid een heerlijke geur, een lekker windje zorgt voor wat verkoeling. Bij de ‘blarentent’ gaat de 32 km even van ons weg voor een extra lusje. Bij de Knokkebrug over de IJzer en schitterend beeld. Een familie zwanen met zes jonkies peddelt op hun gemakje voorbij, zich niets aantrekkend van de drukte boven hen, zalig ! 10 km afgelegd ruim binnen de twee uur en na de splitsingen en het appelsapje eindelijk onverhard, een grint- en keien pad dwars door hooiland. Onze dagelijkse scan en dan een ruig pad van wat ooit een kasseiweg was.
Helaas opnieuw tarmac en dwars door de stille polder bij Oostbroek. We moeten regelmatig opzij voor aanrukkende monsters (tractoren) die ons telkens gul met zandkorrels bestuiven. Opvallend veel groenten in de velden, allerlei koolsoorten, worteltjes en groene selder, we zullen deze winter niks tekort komen. Een acht kilometer parkoers blijkt even met ons samen te lopen, we zien er niemand meer van. Bij een maïsveld staat de Poperingse brandweer met koele drankjes, ik ben er aan toe. Korte pauze en ik loop door naar een mooi groen stukje parkoers. Eerst een dichtgegroeid pad, net een brandgang dan tussen hoge bomen door. Blijf netjes beneden de drie uur voor 15 km. Blijf ook achter een steen hangen, red het niet als tweevoeter en speel dan maar gecontroleerd voor paus. Een achteropkomende wandelaar vraagt verschrikt of het gaat. Ja hoor … was een ‘dérapage contrôlé’. Een eerste nat strookje met twee rustig grazende ezels bij een bruggetje, fotogeniek en dat zullen ze geweten hebben. Vijfhuizenbroek lees ik op het bord. In de verte komt de VVK al piepen, we naderen stilaan de eindmeet voor vandaag.
Maar eerst nog de ‘moment suprême’ van de dag zijnde de Blankaart. Heerlijk wandelen over graspaden land waterpartijen met brede rietkragen. Nattere partijen overwinnen we dankzij krakende en piepende vlonders. Even een file want we moeten over een houten trapje de weide in. Langs een prachtige plas wandelen we naar het gelijknamige kasteel. Lopen letterlijk door het gebouw, trapjes op en trapjes af. Lokale troubadours zetten een liedje in ‘wat zullen we drinken zeven dag lang, wat een dorst’. Ik spreek mijn limo van de dag aan en stap verder het park uit en langs de drukke steenweg richting Woumen. Onze Jongens loodsen ons vakkundig rondom het dorp over stille wegen. De laatste paar kilometer zijn we er aan voor de moeite. Linea recta langs de rand van een drukke steenweg voorbij het kasteel van Esen tot de finish.
Ben erg vroeg binnen en besluit een wandelaarsdrankje te nuttigen. 4€ voor een Duvel en 2€ statiegeld voor een plastieken glas. Zo gaat de dorst snel over ! Ik loop te voet terug naar het station, over de Grote Markt, Xavier achterna. Vergis mij van uur wat de trein betreft en ie is juist voor mijn neus weg. Uurtje wachten dan maar en de tijd nemen om een boterhammetje te eten. Het is intussen dus al halven dans.
22.08.2017 Vierdaagse van de Ijzer te Oostduinkerke
Plots heb ik goesting de Vierdaagse van de IJzer nog eens mee te lopen. Het is wel elke dag zes uur reizen en dus kies ik voor het eerst slechts 24 km en niet de klassieke 32 km.
Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wil nog wel maar bent zo gauw moe …
Met de bus tot Antwerpen-Zuid dan de trein tot Oostende en de kusttram tot Oostduinkerke-Bad, ben er pas rond 10:00. Er staat een monsterfile aan inschrijvers, ik moet zo’n 30 minuten aanschuiven. Ontwaar een klein drobberke onder een grote blauwe pet. Blijkt inderdaad ons aller Hennie te zijn, verkleed want zonder de klassieke witte pet. Even dollen en ik ben aan de beurt. Duurt even want de EID lezers blijken het niet zo goed te doen. Krijg een badge en een lintje, een parkoerstekening ook en kan op pad. Hingen er onderweg wat grondnevels, aan ’t Zeitje is het prachtig weer. Mag meteen het strand op, aansluiten bij een lange file. Het is gelukkig aftrekkende zee en dus ligt het zand er nat en goed begaanbaar bij. Ter hoogte van Koksijde gaan we met z’n allen de dijk op en stappen verder tussen niet eens zo gek veel toeristen. Sommige wandelaars hebben al dorst en doen een terrasje, ik loop op kruissnelheid richting Sint-Idesbald. Bij het dagelijks koekje gaat na de 8 km ook de 16 km het hinterland in. Van de ene op de andere meter ben ik plots alleen en dien heel aandachtig te lopen. Net voorbij de klok in Sint-Idesbald draait ook de 24 km het binnenland in. Bij de drukke steenweg een spandoek ‘file mogelijk’. Ik snap het al, we duiken de Houtsaegerduinen in. Smalle zanderige wegeltjes voeren mij tot cultuurcentrum Taf Wallet, ik kom geen mens meer tegen. Medische Component, waterpost en de 32 km draait weg richting Veurne. Ik mag enkele straatjes villaatjes kijken tot het verlossende bord Noordduinen. Ken deze omgeving heel goed van de tochten gehouden door de ter ziele gegane Stormvogels en de Duintrappers. De eerste kleine duintjes dienen zich aan, ik kijk vertederd naar de knap opgewerkte laag gebouwde vissershuisjes in het zand. Na ontvangst van een flesje oranje bereik ik de 10 km markering. Doe er exact 2 uur over. Vat het plan op niet te stoppen en de volle afstand in één ruk uit te lopen aan dit tempo.
Het is heerlijk wandelweer, niet te warm en met een zacht briesje dat voor net voldoende verkoeling zorgt. Passeer het Coxyde Military Cemetery met zijn typische witte kruis en dito zerken. Terug onderaf de duinen dan aan de rand van de weidse polders. Brede tarmac nu, de rand van het vroegere militaire vliegveld. Net voor een prachtige kerk en een kerkhof krijgen we een voetscan. In de verte tekenen de torens van Veurne zich af. Heli’s vliegen af en aan en de boer … hij beerde voort terwijl wij linea recta langs de polderpatat lopen. Ik haal steeds meer mensen in, mijn tempo moet dan toch zo slecht niet zijn, bedenk ik. Waar de 32 km ons vervoegt krijgen we een kartonnetje appelsap, dat smaakt. Ben net drie uur onderweg voor 15 km, nog twee uurtjes te gaan dus.
We duiken met z’n allen Oostduinkerke-dorp binnen. Ook de 8 en de 16 km voegen zich bij ons. De binnenkoer van het visserijmuseum zit afgeladen vol, ik stoom door. Pik even verder Nestor op die zijn dagje IJzer meepikt. Terug de duinen in bij Ter Yde en nu wel een niet aangekondigde file. Het parkoers begint stevig te golven, de uitzichten zijn zalig, het zand los en diep. Ben blij als de 8 en 32 km van ons weggaan, even later gevolgd door de 16 km. Toch blijft het erg druk. Langs prachtige bloemenweides duiken we het Hannecartbos in. Een frisse knaap van amper 9 jaar bepaald het tempo voor zijn bompa. Ze lopen ergens tussen 5 en 5,5 km per uur, knap toch. Na de bossen een eerste potige duin. Ik herken het gele gebouw van toen ik nog piepjong was ‘Le Pays de Charleroi’. Weet wat komen gaat. Dwars door een zandvlakte en dan de tweede potige knaap, velen trappen er op hun adem. Ik stoom gelijkmatig door maar hijg toch stevig als ik langs tarmacjes zachtjes daal naar de Koninklijke Baan. Verdomme, ’t zal niet waar zijn hé ! Samen met de 16 km moeten we een derde zandberg overwinnen. Hoopten we stilletjes langs het strand binnen te lopen, niks is minder waar. Het blijft nog even pittig op en neer gaan dwars door de duinen die mij aan Schipgat doen denken. Hijgend, puffend en badend in het zweet bereikt de meute de zeedijk om uit te bollen.
Net voor de finish krijgen we ons garnalensoepje met groene kruiden … en of dat smaakt. Ik kom ‘cowboy’ Luc tegen die de 32 km maar niks vond. Kan hem vertellen van een schitterende 24 km strand- en duinenloop met het venijn in de staart. Zou een zekere G.D. uit Oostduinkerke hier voor iets tussen zitten, leek verdacht veel op zijn handtekening.
