Een uurtje reizen door-too-door en ik ben ter bestemming. Is jaren geleden dat ik nog eens bij Trip-Trap stapte, nu dus vanuit het centrum van Tienen, geboortestreek van mijn ouders. 26 km is de opdracht zowat 1200 meter van het station ook. Rustpost in Vissenaken, met mijn terreinkennis weet ik wat dat betekend. Moeten half Tienen door om de bebouwing te verlaten. Er hangt een merkwaardige geur, denkelijk van opgewarmde suikerbiet. Over een woonerf en langs de Aarschotse steenweg naar het eerste kasseitje. Heerlijk vals plat dan over kassei en beton, genietend van vergezichten over koolzaad en verkleurende perelaars. Rustpost De Kronkel in Vissenaken blijkt een prachtige herenhoeve te zijn.
Ik stoom door langs het Sint-Pieterspad tussen nog meer fruitgaarden door. Knikje na de splitsing en dan de weide akkers in. Even wat bebouwing met blaffende honden en dan puur natuur. Kasseitje de weilanden in, koetjes als stillevens, versteven door de ochtendlijke koude. Paddepoel noemt het hier. Graspaadje langs wit bevroren hoge gras, idyllisch. Mis een mini pijl van de organisatie en loop ettelijke meters heen en weer. Passeer op het juiste pad riviertje de Velp, kasteel en kerk ook, te ver weg voor een foto. Stukje steenweg tot in Wever en opnieuw de akkers in. De eerste bietenoogst ligt op afvoer te wachten. Fietsweg langs een drukke baan dan, erg lang. Ik pauzeer even in een bushokje, drankpauze. Tarmac lopen overigens tot de volgende rust in Vissenaken.
Vrouwelijke Ijsetrippers nadrukkelijk aanwezig. Mia’s Marching Team, Ghislaine en bestuurster Jacqueline. Ik stoom door over de plaveien richting Breisem. Gaat over in kassei en van bewoning naar akkers. Krijg zo’n beetje alles onder de schoenen geschoven de komende kilometer, ‘cailloux’, verweerd asfalt en half onverhard. Mag lekker klimmen langs een bosrand en een tweede keer foutlopen. Wordt terug geroepen door mede-wandelaars. Zet nu koers naar de kerk van Vissenaken en de rustpost, posteer mij op een bankje in de zon. Moet kunnen begin november.
Nog zeven kilometer te gaan. De eerste kilometer is dezelfde als tijdens de 26 1x en we duiken dan de Rozendaalbeek vallei in. Heerlijk genieten van puur natuur dwars door een moerassige vallei tot bij een vijver met druk kwakende wilde eenden. Pittig klimmetje tot bij weer een ander kerkje van Vissenaken en dan met z’n allen richting bosrand en roepende fazanten. Het parkoers golft op en neer, we lopen als een treintje over een eenman pad tot de merkwaardige en rechthoekige watertoren van Vissenaken, keek ik al de ganse dag naar uit. Laatste loodjes nu, de Oude Diestse baan voert ons over de laatste heuvel en dan komen de twee torens van Tienen in zicht. Beetje dribbelen langs wegenwerken en de tocht zit er op. Ik verslik mij in de terugweg naar het station, maar kom er wel op tijd aan. Ben om 15:00 al terug in Leuven als een tevreden wandelaar.
Stap op een trein naar ’t Zeitje die 40 minuten vertraging heeft. Heb zodoende een ruim halfuur overstaptijd in Gent-Sint-Pieters. In Knokke stappen zeker 30 wandelaars van de trein, het belooft een prachtige, zonnige dag te worden. We starten vanuit een reuzegrote en verwarmde tent voor net geen 20 kilometer. Even wat winkels kijken en vervolgens waar Knokke gekend voor is, wit geschilderde landhuizen. Stappen langs het Zegemeer, een langgerekte plas en vervolgens over een tegelpad door wilde natuur rondom een watertoren. Best wel aardige start. Lopen vervolgens langs de spoorlijn richting Duinbergen en Heist, linea recta. Het parkoers verwordt tot een straten loop een passage langs volkstuintjes niet te na gesproken. Plots opnieuw een strookje natuur, Sashul en de Vuurtorenweiden. Wandelen over een landdijkje tot een prachtige voetgangersbrug. Keer ne kier were tot een in de steigers staande vuurtoren en vervolgens door Heistse straten naar de eerste rustpost. Ik maak er een terrasje van. Korte babbel met Lut en Luk (Brugge) en weer op pad samen met een groep Gondeliers, wandelclub uit Nederland die zeer regelmatig in België vertoeven. Stappen letterlijk door een museum met als thema Vissers Koppen Vertellen. Leuk intermezzo. Eventjes arbeidershuisjes kijken en dan de dijk op. Achter ons reuzeschepen aangemeerd in de haven van Zeebrugge. Verlaten de zeekant weer voor een ommetje langs de Visserskapel, die midden een straat gebouwd is en duiken dan het Willemspark in. Is in feite één grote speeltuin in het groen, het is er behoorlijk druk. Op weg door Duinbergen dan en dat moet je letterlijk nemen, duin & bergen, een pittige passage. Opnieuw flaneren over de zeedijk dan tot de Canadasquare, is inderdaad het Canadees wandelweekend, verwijzend naar de Grote Oorlog. Kijk bij het opnieuw bereiken van de dijk verbaast naar een rij wachtende mensen, sommige restaurants zitten inderdaad overvol. Ik wandel door tot tweede rustpost De Branding. Het is er ook druk en ik besluit gewoon door te lopen, heb nog 5 km voor de boeg. Stap wat golvende achterafjes die mij een laatste maal naar de zeedijk loodsen. Met Zeebrugge in de rug in de verte vooruit ook heel wat zeeboten, denkelijk op weg naar de Scheldehavens. Verlaat de flatgebouwen en krijg enkele duintjes te zien. Verlaat de waterkant dan bij Het Zoute en ga lanen lopen langs witte landhuizen. Ben verrast bij een minigolf die zoals bij de grote broer echt op gras gespeeld wordt, een kennismaking met dus, een eerste ervaring. Afsluiten doet deze tocht met lange rechte lanen van landhuizen, jonge wilgenaanplant ook. Ben een beetje moe, doe exact één uur over de laatste etappe. In de winkelstraat speelt en vrolijk bandje Dixie, leuk bij dit zonnige weer. Ik posteer mij op het perron wachtend op de trein, het is er best aangenaam. Overvolle treinen tot in Leuven, er wordt blijkbaar nog met volle teugen genoten van het mooie vakantieweertje.
Adeps wandeling in de Waalse achtertuin van mijn maatjes, ze pikken gretig op mijn voorstel in. Is wat hindernissen rijden naar de ter elfder uren gewijzigde startplaats, hadden het net zo goed te voet kunnen doen. Zijn met z’n vieren vandaag, Heidetochter Myriam gaat voor het eerst mee op Adeps avontuur. Snel het dorp uit en even langs de Dender. Ophaalbrugje over dra een graspad, ben in blijde verwachting. Wandelen door de velden over verweerd asfalt dan, echt tarmac door een gehucht en zelfs een kasseibaantje. Leidt recht naar Viane weet Chris, de Giesbergse heuvels tooien de horizon. Tarmac nu nadrukkelijk aan bod en wandelen van landelijk naar stille gehuchtjes, golvend parkoers trouwens. Passeren een roedel van ‘sheep dog’ en zetten koers naar een bosrand en nog steeds tarmac in het bos. Mijn maatjes zijn toe aan een boterham, ik niet en dat snappen ze niet, tja ben zo. Finaal toch het fraaie geel/groene beukenbos in met lange rechte lanen ‘avec des cailloux’. Komen zo uit bij het kasteel van Bois-de-Lessines. De 20 km gaat er zijn eigen gang. Bij het uitkomen van de natuur prachtige vergezichten over de ‘Pays des Collines’ maar helaas weer tarmac door Bois-de-Lessines en Ollignies. Afdaling langs een veldweg en weer klimmen langs asfalt, de steengroeve van Lessen is nu prominent aanwezig. Heerlijk wandelweertje overigens, windstil en zonnig, zalig temperatuurtje. Myriam houdt zich kranig, van tekst en uitleg voorzien door ons Konijntje. Plots een steegje en veldweg, loodsen ons echt naar de porfier. Chris vindt een reuze rotsblok waarop we met z’n allen kunnen rusten. Annie heeft dit natuurlijk niet nodig en loopt door als Oma Kodak. Wij volgen en maken nogal wat foto’s van de indrukwekkende steengroeve ‘en étages’. Zijn dra terug in Deux Acren en stappen door het stille centrum en de merkwaardige kerktoren met twee hanen. Er is Chimay Blue ter aankomst zegt Krist … is ook belangrijk !
