Ons oorspronkelijk wandelplan voor vandaag, de 30 km van Landelies gaat niet door. Blijkt een lijntocht te zijn waarvoor wij op een ontiegelijk uur aan het lokale spoorstation dienen te staan. Kiezen voor Beernem als alternatief. De weersvoorspelling is er aanvaardbaar, de organisatie kondigt een heuse West-Vlaamse bostocht aan en de IJsetrippers zijn er op busuitstap. Doen we voorzitter Wilfried dus ook nog een pleziertje. De eerste regendruppels tikken tegen de treinruiten … bij station Beernem ! Met een mix van regen en zonneschijn stappen we tot Sint-Amandus, de twee kilometer verder liggende ruime startzaal, een sporthal. Verraste IJsetrippers uiteraard want wij zaten niet op de bus.

Krijg bevestiging van hetgeen ik op het internet kon lezen, kunnen een 29 kilometer lopen mits een extraatje onderweg. Beginnen, onder de volgende plensbui, aan onze opdracht met een ruime lus rond het psychiatrisch centrum. Bosjes van hoofdzakelijk jonge berk, een boerderij, een erg sober kerkhofje ook. Dan de steenweg over en het volgende jonge bos in parallel met de E40 en zijn razende monsters. Lopen weg van het lawaai door de prachtige groene dreven van het Lindeveld. De kleinere afstanden hebben ons al verlaten. Het terrein wordt vervolgens landelijk met hoeves en veel weiland. We lopen door Bakensgoed – Aalter tot de eerste rustpost De Zande Sint-Pietersveld. Prachtig zaaltje overigens waar het even goed toeven is, al brengen de vele wandelaars het buitenvocht mee naar binnen.

Een kasseitje voorbij prachtige rode beuk loodst ons terug naar de West-Vlaamse bossen. Spar wordt stilaan loof terwijl wij het groepje van clubmaat Danny voorbij lopen. Langs zompige weilanden en over grintpaden naar een pluk heide nu. De zon komt stilaan door het wolkendek piepen. We zwerven nog eens dieper de natte bossen in, in een hopeloze achtervolging op Roger, wiens Mia het wat gezapiger aan doet. De tweede pauze kunnen we genieten bij plantenkwekerij Neirynck. Terrassen er zowaar met ondermeer Flora- en Padstappers. De Ijsetrippers in onze omgeving worden schaars.

Dwars door de plantentuin gaan we opnieuw boswaarts. Prachtige dreven krijgen we cadeau in Bulskampveld en Lippensgoed. Onze parkoersbouwer houdt van complex. De splitsingen volgen elkaar snel op, kwestie van alert te blijven. Omdat we het extraatje van de 42 km lopen zijn we veelal alleen. Runderen, vadsig liggend op een open stukje graasland gunnen ons nauwelijks een blik waardig. Na al dat mooie groen met zelfs plekken voor heideherstel, bereiken we statige villa’s in hetzelfde groen. Denise & Patrick (Waasland) sluiten aan, zij komen van een andere lus van de 42 km af. Even verder volgen zowaar Liliane & Jean (Anderlecht). We snellen samen naar de rustpost in Hertsberge.

Het weer is intussen stralend, de volgende boslus dient zich alweer snel  aan. Grintpaden voeren naar de Borrebeek. In feite maken we een grote boog om het lokale, moderne kasteel, inclusief terras, speeltuin en heuse weide met runderen bevolkt. Voor elk wat wils dus. Hoeve Colpaert wordt aangekondigd als de laatste vrije rust. Ik kan het niet laten, moet het hoeve-ijs proeven. Dan heeft Linda meer karakter. De laatste, soms vettige, bosstroken voeren ons terug naar Sint-Amandus. We hebben er ruim de tijd voor een stevige Omer, onder de ‘te’ luide klanken van de orgelman. Hoog tijd om terug koers te zetten naar het station. Zijn er veel te vroeg en doen een ‘Omer’ terrasje bij café De Zevende Hemel. Moeten hollen voor de trein die twee minuten vroeger blijkt te zijn dan op de affiches staat. De begeleidster is een ijzerfreetster met een hart, we redden het ondanks haar gegrom. In Gent-Sint-Pieters spreidt Ons Heer zijn mooiste regenboog. Dit was een leuke start van onze Halfoogst wandeldriedaagse.