Op de bus ontbrand een discussie welk nu de juiste bushalte is dichts bij de startlocatie. Elkeen blijft bij zijn standpunt en finaal zal het verschil nauwelijks honderd meter zijn, verwaarloosbaar dus. Het is al warm als wij zo rond 09:00 op pad gaan door wat een kloostertuin lijkt te zijn. Het vervolg is landelijk tarmac tot de snelweg naar Turnhout. De langere afstanden gaan er hun eigen weg. Nog meer tarmac parallel koning auto tot grondgebied Halle (Kempen). Bij Flikkersteert (tja !) eindelijk bos. We gaan zwerven tussen sparren tot de kapel van Saint-Joseph in Klein Herentals. Lopen de Lemmekensbaan af met nog meer spar tot bij de eerste pauze in het Koetshuis. Goed gemeten deze 10 km !

Lijken opnieuw het bos in te lopen maar dat is maar voor even. De Kleine Wandelweg, dat is huisjes kijken. Kleine Medelaar stuurt ons dan weer wel de akkers en bossen in, de Schaepebemden. Na een uurtje stappen nemen we een pauze op een bankje in de zon. Runderen liggen loom op een lommerrijk plekje, zij weten wel beter ! Zandpaden nu opnieuw richting bos. De Middeldreef komt aan bod met zijn statige landhuizen, dit lijkt Brasschaat wel. De Monnikendreef is minder dicht bewoond, rododendrons vormen aan weerskanten de baan een muur van groen. Pauzeren doen we op een terras van tehuis Monnikenheide. Hebben nog zo’n 10 km voor de boeg.

Antwerpsedreef, ja daar voelen wij ons thuis hé. We duiken het natte bos in, laveren om de plassen heen. Komen opnieuw bij de snelweg uit die we meteen terug achter ons laten. Gaan een breed grindpad op tussen grasland, linea recta naar de bebouwing. Delen de straten rond Einhoven met twee karavanen oldtimers, altijd een leuk gezicht. Een goed verzorgde tentrust na een uurtje lopen vinden wij prima. Tot onze verbazing passeert Fernand uit het verre Ecaussines. De taaie tachtiger komt met deze 50 km tocht ‘uitbollen’ van de Sloeber gisteren ! Sommige mensen zijn onverslijtbaar.

Wij nemen een uitgebreide pauze en gaan op pad voor de laatste 4,5 km. Stappen langs veld en bos tot de autobaan. Lopen er een paar honderden meter langs en dan de brug over. Ons tempo stokt. Linda is niet echt fit, heeft weinig gegeten en de tank loopt dan ook langzaam leeg. Zodoende duurt de lange rechte lijn van Witte Hoeve en het afsluitende assepad tergend lang. Zijn blij finaal op een stoel te kunnen neerploffen. Het was erg warm vandaag en de opdracht werd volbracht ‘op slecht karakter’. Ach ja, kan al eens gebeuren. Volgend weekend zetten wij Olen en Hallaar op ons programma. Vooral naar de tweede tocht kijken we reikhalzend uit want IVAS is altijd avontuur.