De Matterhorn (Italiaans: Cervino; Frans: Cervin) is één van de bekendste bergen ter wereld.
De berg is 4478 m hoog, gelegen in de Walliser Alpen, op de grens van Zwitserland (Wallis) en Italië (Valle d'Aosta).
De foto rechts is genomen ten noordoosten van de Matterhorn, vanuit het toeristische Zermatt in Zwitserland.
Deze kant van de berg is het bekendst: het is een symbool voor Zwitserland geworden.
Aan de Italiaanse kant ligt het eveneens toeristische Breuil-Cervinia.

In 1581 werd de Matterhorn de eerste keer onder de naam Mont Cervin genoemd, later kwamen ook nog Monte Silvio en Monte Servino voor.
In 1682 werd de naam Matterhorn de eerste keer oorkondelijk vermeld.

Van de kant van Zermatt heeft de Matterhorn een piramide-vorm, het is bijna een toren.
Dat maakt hem meteen moeilijk te beklimmen.
Bij de klim en de afdaling moet men opletten om de afgronden te omzeilen.
Gezien vanuit het westen, vanuit de bergen in Wallis heeft de Matterhorn de vorm van een kathedraal, met een lange horizontale graat naar het zuiden.

De berg is een veel beklommen vierduizender in Europa.
Bij deze beklimmingen zijn al wel meer dan 400 mensen omgekomen.

Een lokale legende is Ulrich Inderbinen die, veelal als berggids, de Matterhorn 371 keer in zijn leven heeft beklommen, de laatste keer op 90-jarige leeftijd.

De eerste beklimming werd gekenmerkt door een felle concurrentiestrijd tussen Whymper, een ervaren Engelsman die al veel eerste beklimmingen op zijn naam had staan, en de Italiaan Carrel.
In een poging om de top als eerste te bereiken deden beiden klimmers met hun respectievelijke touwgenoten, een aanval op de berg op dezelfde dag.
Whymper via de huidige normaalroute: de zogenaamde Hornligraat vanuit Zermatt.
Carrel trachtte de veel moeilijkere Italiaanse Liongraat te beklimmen, een route die vandaag de dag door Italiaanse gidsen van ladders is voorzien om op die manier ook minder geoefende klanten aan te trekken.

Edward Whymper trok aan het langste eind en stond op 14 juli 1865 om 13.40h, samen met dominee Charles Hudson, Douglas Robert Hadow en Lord Francis Douglas, met de berggidsen Peter Taugwalder (vader) en Peter Taugwalder (zoon) uit Zermatt en de berggids Michel Croz uit Chamonix als eerste mensen op de top.
Whymper won de race om de eerste beklimming weliswaar van zijn rivaal Jean Antoine Carrel uit Breuil, maar de beklimming kreeg nog een afschuwelijk slot : bij de terugtocht verongelukten Michel Croz en alle Engelsen, behalve Whymper, nog boven de tegenwoordige Solvay-hut, door een val.
Het was het eerste grootschalig klimongeval dat ruimschoots aandacht kreeg in de pers, zelfs in die mate dat de Engelse koningin zich uitsprak om een algemeen klimverbod in de Alpen op te leggen, een voorstel dat men ook uitte bij de eerste beklimming van de Eiger.

De normaalroute verloopt via de Hörnligrat en wordt gewaardeerd als AD+.
In het bovenste gedeelte van de route zijn vaste touwen/staalkabels aanwezig.
De Solvayhütte (4003 m) op de graat biedt een schuilmogelijkheid bij weersomslag.
Andere routes verlopen via de Italiaanse kant (Liongraat) en de Zmuttgraat.
Deze routes zijn technisch iets moeilijker dan de Hörnligrat.

Verdere klimgeschiedenis

• 1865 Eerste beklimming door Whymper van de Hornligraat. Jean-Antoine Carrel beklimt de Italiaanse Liongraat enkele dagen later.
• 1890 Whympers concurrent en klimpartner Carrel sterft van uitputting op de Matterhorn bij zijn 50e beklimming van de berg.
• 1871 De Britse Lucy Walker beklimt de berg als éérste vrouw.
• 1879 Eerste beklimming van de Zmuttgraat.
• 1911 De moeilijkste van de vier graten, de Furgg-graat wordt beklommen.
• 1927 Eerste beklimming van de Westwand.
• 1931 Eerste beklimming van de Noordwand door Frans en Toni Schmid, waarvoor zij een Olympische medaille kregen. Toni was reeds omgekomen in de Oostalpen toen het Olympisch comité de medailles uitvaardigde.
• 1932 Eerste beklimming van de brokkelige maar gemakkelijke Oostwand.
• 1962 Eerste winterbeklimming van de noordwand.
• 1965 De legendarische Walter Bonatti beklimt solo een nieuwe directe route op de Noordwand in de winter.
• 1977 Eerste Nederlandse beklimming van de Noordwand door Lucas Wildervanck en Ronald Naar. De tocht, die grotendeels door Lucas werd voorgeklommen, werd in iets meer dan 11 en een half uur geklommen, in die periode een zeer snelle tijd.
• 1992 Hans Kammerlander beklimt de vier verschillende graten in minder dan 24u.
• 2009 Snelste beklimming door Ueli Steck in 1h56m via de Schmidt-route.

De Matterhorn vormt een los stuk van de Dent Blanche-klippe, die wordt ingedeeld bij de Austroalpiene nappes.
Deze nappes zijn afkomstig van de Afrikaanse plaat, waardoor wel eens gezegd wordt dat de Matterhorn uit Afrika komt.

De Matterhorn vormt een symbool voor Zwitserland.
De berg staat in het logo van het Zwitserse chocolademerk Toblerone.

Live Aid was een 16 uur durend internationaal benefietconcert op 13 juli 1985.
Er trad een groot aantal vooraanstaande artiesten op.
Het gehele evenement omvatte gelijktijdige optredens in de Verenigde Staten (JFK Stadium te Philadelphia), het Verenigd Koninkrijk (Wembley Stadium te Londen) en andere kleinere locaties waaronder Den Haag.
De organisatie was in handen van Bob Geldof en Midge Ure.

Het concert was een benefiet voor Ethiopië, waar hongersnood heerste.
Het evenement werd in veel landen rechtstreeks uitgezonden en werd daarmee een van de grootste mediaspektakels die de wereld ooit had gezien.

De opbrengst van het concert overtrof alle verwachtingen van de organisatoren.
Waar gerekend was op ca. 1 miljoen Britse pond (ca. 1,65 miljoen dollar) werd in 2001 in een televisieprogramma door een van de organisatoren aangegeven dat de opbrengsten waren opgelopen tot meer dan 150 miljoen pond (ca. 245,4 miljoen dollar).

Naar aanleiding van zijn inspanningen werd organisator Bob Geldof tot ridder geslagen, en wordt sindsdien Sir Bob genoemd.

In het contract dat de BBC tekende met alle artiesten en de organisatoren werd vermeld dat de banden van dit evenement direct na afloop werden gewist om zo illegale kopieën tegen te gaan, maar dankzij een medewerker van de BBC zijn de banden gekopieerd en bewaard gebleven.
Sir Bob Geldof heeft na het vinden van enorm veel illegale kopieën alles op dvd laten zetten om zo het uiteindelijke doel van het evenement, het binnenhalen van geld tegen de armoede in Afrika, in ere te houden.

En zo werd in 2004 een 10 uur durende registratie van het concert op 4-dvd-box uitgebracht.
In 2005 werd in een enquête onder musici door het Britse Channel Four het concert van Queen op Live Aid verkozen tot het beste concert aller tijden.

In 2005 werd opnieuw een aantal optredens georganiseerd, ditmaal ten behoeve van geheel Afrika, onder de naam Live 8.

De Slag aan de Boyne vond plaats op 12 juli 1690 (1 juli Oude Stijl) bij het Ierse Drogheda aan de rivier de Boyne.
Tegenover elkaar stonden de legers van de koning-stadhouder Willem III van Oranje-Nassau en zijn schoonvader, de verdreven koning Jacobus II van Engeland.
De overwinning van Willem III maakte een einde aan de aspiraties van Jacobus om zijn troon te heroveren.

In de slag stonden Franse troepen die Jacobus II had gekregen van zijn neef, en Ierse troepen die loyaal waren gebleven aan Jacobus II van Engeland tegenover Engelsen die de kant van Willem III hadden gekozen.
Naast Engelsen bestond het leger van Willem III uit Nederlanders, troepen van Duitse bondgenoten, hugenoten en Duitse en Deense huurlingen.
Frederik van Schomberg, legeraanvoerder onder Willem III, sneuvelde in de veldslag.

De zege van Willem wordt in Noord-Ierland jaarlijks herdacht op 12 juli. Die dag vormt het hoogtepunt van het zogenaamde 'marsseizoen' waarmee de leden van de sectaire Oranjeorde de overwinning vieren van de protestantse King Billy over de katholieke Jacobus.
De protestantse Herren en aanhangers van hun paramilitaire organisaties trekken daarbij op sommige plaatsen ook uitdagend door katholieke buurten met uitgesproken republikeins karakter, met ernstige ongeregeldheden tot gevolg.

Meer weten over de Slag aan de Boyne klik hier.

Buksschieten is een schietsport waarbij naast het schieten ook traditie een rol speelt.
Er wordt met een geweer dat steunt op een aanlegpaal schuin omhoog geschoten naar 18 houten stopjes die gemonteerd zijn op een schietboom.
Dit gaat vaak gepaard met optochten in klederdracht.

Buksschutters proberen per ploeg van zes schutters (een zestal) reeksen van 18 houten stopjes af te schieten.
Die stopjes zijn aan een schietboom gemonteerd op een hoogte van 16 meter.
In het totaal zijn er 180 stopjes.
Als meerdere zestallen in hetzelfde aantal beurten evenveel stopjes hebben afgeschoten, wordt er gekaveld.
Dit wil zeggen dat wanneer één zestal er in slaagt om, dikwijls na een lange strijd, meer stopjes af te schieten dan de andere zestallen, dit zestal de winnaar is.

Een buks is een zwaar geweer.
Het is ongeveer twee meter lang en weegt ongeveer 15 kg.
Voor de schutters is op negen meter van de schietboom een speciale aanlegpaal opgesteld.
De schutter kan zijn buks op de paal laten steunen en zo een stabiele houding aannemen.
In die houding kan hij niet alleen de terugslag opvangen, maar is het ook mogelijk langdurig schuin opwaarts naar de stopjes te mikken.

Het belangrijkste jaarlijks evenement is het Oud Limburgs Schuttersfeest elke eerste zondag van juli.
Dit evenement lokt naast een massa toeschouwers ook circa 160 schutterijen uit Belgisch en Nederlands Limburg naar de schietweiden.

De meeste schutterijen bestaan al honderden jaren, oorspronkelijk als burgerwachten voor de bescherming van de gemeente of stad.
In de loop van de jaren nam die militaire functie af en werden de gilden meer en meer sociaal-culturele verenigingen.
Het buksschieten in competitie gaat vaak gepaard met optochten in traditionele kostuums.

Elias Howe (9 juli 1819 – 3 oktober 1867) was een Amerikaans uitvinder, geboren in Spencer, Massachusetts.
Hij was een pionier op het gebied van de ontwikkeling van de naaimachine.

In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, was hij niet de uitvinder van naaimachine.
Een aantal mensen vóór hem, zoals Walter Hunt en de Fransman Barthlemy Thimonnier, hadden al aan de ontwikkeling van de naaimachine gewerkt, maar hij werkte hun ideeën uit in een functionele machine die hij op 10 september 1846 presenteerde.
Howe verwierf als eerste Amerikaan een patent voor een naaimachine gebaseerd op het gebruik van een stiksteek.

Howe werd gedwongen om zijn patent in de 1850-er jaren te verdedigen, want toen hij na een trip naar Europa terugkeerde naar de Verenigde Staten, ontdekte hij dat Isaac Singer zijn machine had geperfectioneerd en deze op de markt had gebracht.
Hij won het geschil en verwierf een aandeel in de opbrengst.
Howe besteedde veel van zijn vermogen aan het leger van de Unionisten tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.

Howe overleed op 3 oktober 1867 en werd begraven op het Green-Wood kerkhof in New York.

Trivia

De Beatlesfilm Help! uit 1965 eindigt met de zin: "Respectfully dedicated to Elias Howe who, in 1846, invented the sewing machine."

Elias Howe is ook in de song "Mother Necessity" uit de televisieserie Schoolhouse Rock aangemerkt als de uitvinder van de naaimachine.

De buizerdwouw (Hamirostra melanosternon) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae) en het monotypische geslacht Hamirostra.
Het is een schaarse voorkomende, endemische vogelsoort van Australië.

Buteo buteo werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door in 1841 door Carolus Linnaeus, een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

De buizerdwouw lijkt op de kortstaartwouw.
Gemiddeld is de vogel iets groter (53 tot 61 cm, spanwijdte 150 cm) dan de kortstaartwouw.
De staart is korter en afgerond.
De tekening op de ondervleugel is opvallend met twee licht polsvlekken.

Deze soort maakt zijn nest in bomen, meestal langs waterpartijen.
Het nest wordt gemaakt uit ruw gevlochten takken, met in het midden zacht materiaal voor een legsel van meestal twee eieren.
De broedtijd bedraagt 40 dagen, de jongen verlaten het nest na ongeveer 60 dagen.

De buizerdwouw heeft een groot verspreidingsgebied binnen Australië, maar mijdt de kustgebieden.
Het leefgebied bestaat uit voornamelijk open gebied, spaarzaam bebost of laag scrubland (kreupelhout, struikgewas en verspreid voorkomende bomengroei).
Het is een betrekkelijk schaarse vogel die nog het meest gezien wordt in Queensland.

De buizerdwouw heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor is de status kwetsbaar (voor uitsterven) niet waarschijnlijk.
De grootte van de populatie wordt geschat op 670 tot 6700 volwassen vogels en dit aantal neemt af, maar in laag tempo (minder dan 30% in tien jaar).
Om deze redenen staat de buizerdwouw als niet bedreigd op de Rode Lijst.

Het Roswellincident was op 8 juli 1947 via diverse media (kranten en radiostations) groot nieuws in de Verenigde Staten.
De vermeende crash van een vliegende schotel nabij Roswell staat bij ufo-aanhangers bekend als het belangrijkste ufo-incident ooit.
Talrijke getuigen hebben, soms tot aan hun dood, volgehouden dat een buitenaards ruimteschip met buitenaardse lijken is geborgen.

In juli 1947 zou er op een boerderij nabij Roswell een opmerkelijke gebeurtenis hebben plaatsgevonden die korte tijd voor wereldnieuws zorgde.
De persdienst van het Roswell Army Air Field (RAAF) verklaarde namelijk in een officieel persbericht, dat een neergestorte vliegende schotel, een ufo, was geborgen ("RAAF captures Flying Saucer", zo stond er in diverse Amerikaanse kranten).
Een dag later kwam er een nieuw communiqué waarin werd gesproken over een neergestorte weerballon.
Daarna werd het meer dan dertig jaar stil.

Pas in 1978 kwam het Roswellincident weer in het nieuws toen de bekende Canadese ufo-onderzoeker Stanton T. Friedman in contact kwam met oud-majoor Jesse Marcel.
Marcel was in 1947 betrokken bij de berging van de resten van wat de luchtmacht een weerballon noemde.
Als majoor buiten dienst verklaarde Marcel in 1978 tegenover Friedman, dat het geen weerballon was geweest, maar toch een buitenaards ruimtevaartuig.
Friedman vond in Roswell nog tientallen andere getuigen, onder wie zelfs een generaal, die de lezing van Marcel bevestigden.
Friedman schreef een boek waarna nog meer getuigen zich meldden en er nog tientallen boeken verschenen.

De discussie rond het Roswellincident, die nog altijd aanhoudt, leidde tot vragen in het Amerikaanse congres en een nieuwe verklaring van de Amerikaanse luchtmacht.
In 1998 presenteerde de US Air Force de nieuwe uitleg in een persconferentie die zelfs door CNN rechtstreeks werd uitgezonden.
Daarin kwam de luchtmacht met het Project Mogul-verhaal.
De crash was niet die van een weerballon, maar van een veel grotere spionageballon, waarmee de Amerikanen de Russische vorderingen op nucleair gebied trachtten te monitoren.

In 2006 heeft de luchtmacht een vierde verklaring voor het Roswellincident gepresenteerd.
Volgens de laatste lezing is er sprake geweest van een crash van een cockpitdummy met etalagepoppen.
De nieuwe verklaring en vooral het voortdurend wijzigen van de uitleg van de overheid heeft de aanhangers van de ufotheorie er nog meer van overtuigd, dat er in Roswell meer is gebeurd dan dat wat de luchtmacht hen voorhoudt.

Saillant detail is dat in de jaren veertig in Roswell de enige kernbommen van de wereld waren opgeslagen.
Roswell was vanaf november 1945 ook de basis van de vliegtuigen Enola Gay en Bockscar die in augustus 1945 de atoombommen boven Hiroshima en Nagasaki hadden afgeworpen.

Op 11 april 2011 maakte de FBI een verslag uit 1950 openbaar waarin een luchtmachtfunctionaris de vondst van drie ufo's en negen lichamen rapporteert.
Hierin staan onder meer de vorm van de objecten beschreven, alsmede de geborgen lichamen in de objecten.

Het Roswellincident is onderwerp van tientallen documentaires en een speelfilm over het hele voorval.
In de jaren negentig verscheen er ook een zogenaamd clandestien gemaakte film van de autopsie op het lichaam van een bij Roswell verongelukte alien.
De film werd wereldwijd uitgezonden, maar ook zeer bekritiseerd en wordt inmiddels algemeen als nep beschouwd.

Het Roswellincident speelde ook een voorname rol in televisieseries als X-files, Roswell en Taken.
Ook in de sciencefictionfilm Independence Day is een plaats ingeruimd voor het Roswellincident.
Tevens speelde het Roswellincident rollen in een aflevering van Star Trek: Deep Space Nine ("Little Green Men", seizoen 4, aflevering 7) en een aflevering van Futurama.

Hangar 18, de hangar op Wright-Patterson Air Force Base waar volgens sommigen het bewijs van het Rosswellincident ligt opgeslagen, heeft zijn naam geleend aan onder andere een film, een rapgroep en nummers van Yngwie Malmsteen en Megadeth.

Het Roswellincident heeft ertoe bijgedragen dat Roswell en omgeving toeristische trekpleisters zijn geworden.
In de stad is onder meer een ufomuseum en -onderzoekscentrum gevestigd, waar men meer te weten kan komen over het Roswellincident.
Het toerisme speelt een belangrijke rol in de plaatselijke economie.
De stad noemt zich 'alien capital of the world'.

Iets waar weinig over terug te vinden is, en toch een belangrijke plaats inneemt in ons dagelijks leven, is het gesneden brood.
Even dagdagelijks als mysterieus blijkbaar.

Een gesneden brood is een door een machine in gelijke sneden gesneden en voor het gebruiksgemak verpakt brood.
Het werd voor het eerst verkocht in 1928, aangeprezen als "de grootste stap voorwaarts in de bakkerij-industrie sinds brood werd verpakt".
Dit leidde in de VS tot de populaire uitdrukking, " de grootste uitvinding sinds gesneden brood ".

Otto Frederick Rohwedder uit Davenport, Iowa,was de uitvinder van de eerste 'brood-op-tijd' brood-snijmachine.
Een prototype dat hij bouwde in 1912 werd verwoest in een brand en het was pas in 1928 dat Rohwedder een volledig werkende machine klaar had.
Het eerste commerciële gebruik van de machine was door de Chillicothe Baking Company van Chillicothe, Missouri, die hun eerste sneetjes produceerden op 7 juli 1928.
Hun product, "Kleen Maid Gesneden Brood", was een succes.
Battle Creek, Michigan heeft een concurrerende vordering als de eerste stad om voorgesneden brood door een Rohwedder's machine te hebben verkocht.
Historici hebben geen documentatie gevonden van deze vordering uit Battle Creek's, Spijtig genoeg zou deze broodsnijmachine reeds jaren geleden op de vuilnisbelt zijn beland.

Zelfs het Smithsonian's American History Museum ontbreekt het aan documentatie van de broodsnijmachine.
En toch zijn er zo weinig uitvindingen zo vast ingeburgerd als deze, vandaar de uitspraak in vele reclamecampagnes, zelfs bij de hedendaagse gsm's, " de grootste uitvinding sinds gesneden brood ".

Deze uitvinding heeft tenslotte geleid tot toasters in elk gezin, lunchpakketten, allerlei soorten sandwiches en zoveel meer.
Wat is er nu eenvoudiger dan even uw hand in de broodzak, een stukje beleg of wat jam erop en smullen maar.
Niemand staat er nog bij stil, maar zo'n grote uitvinding is het wel.

Het was voor Rohwedder ook een hele uitdaging om na het vernijden het brood vers te houden, het eerste gesneden brood werd verpakt in vetvrij papier.
In het begin werd de uitvinding weggelachen door bakkers en winkeliers, maar Rohwedder hield vol en na 16 werken aan zijn uitvinding kwam op 7 juli 1928 het eerste voorgesneden brood op de planken als "Sliced Kleen Maid Bread.".

De verkoop van voorgesneden brood steeg al snel en toen wist men dat de uitvinding een succes was.

Bakker Gustav Papendick gekocht Rohwedder's tweede broodsnijmachine om deze te verbeteren door een manier te ontwerpen om de sneetjes beter bij elkaar te houden, in ieder geval lang genoeg om de broden te verpakken.
Na mislukkingen met elastiekjes en metalen pinnen, plaatste hij de sneetjes op een kartonnen lade.
Deze lade werd uitgelijnd zodat gemechaniseerde verpakkingsmachines begonnen te functioneren.

Rohwedder verkocht zijn patent in 1930.

W.E. Long, promotor van de Holsum Bread brand, verkocht door vele onafhankelijke bakkers in de VS, was een pionier in het promoten en verpakken van voorgesneden brood in 1928.
In 1930 Wonder Bread, een industriële broodbakker sedert 1925, begon met het op de markt brengen van voorgesneden brood over de hele VS.

Het succes van het commercieel gesneden brood resulteerde in fijnere sneetjes, mensen aten meer en vaker boterhammen, dit resulteerde op zijn beurt weer tot een stijgende verkoop van beleg en smeersels zoals jam en pindaboter en smeerkaas.

In 1943 legden Amerikaanse functionarissen een kortstondig verbod op gesneden brood op als een oorlogstijd behoud maatregel.
Het verbod werd bevolen door Claude R. Wickard die de positie van Food Administrator had, en trad in werking op 18 januari, 1943.
Volgens de New York Times, verklaarden ambtenaren dat "het voor-gesneden brood een zwaardere vetvrije verpakking nodig had dan een onversneden brood niet uit te drogen", vetvrij papier welke benodigd was in de oorlogsindustrie.
Het was ook bedoeld om een stijging van de prijs van brood, veroorzaakt door de toelating van een stijging met tien procent van meel prijzen.

Op 8 maart 1943 werd het verbod opgeheven na veel protest.

Wickard verklaarde dat "Onze ervaring leidt ons om te geloven dat de besparingen niet zo veel zijn als we hadden verwacht, en de War Production Board vertelt ons dat er voldoende vetvrij papier is om gesneden brood te verpakken, er is voor vier maanden in handen van papier bereiders en de bakkerij-industrie.

Wereldwijd wordt gesneden brood verkocht.

In Ierland staat het meest populaire gesneden brood bekend als "sliced pan", verkocht in verpakkingen van 800 of 400gram in handigge afmetingen voor het maken van sandwishes of toast.

De dikte van de sneetjes varieren per land en fabrikant.
In Canada bijvoorbeeld wordt standaard 10mm dikte verkocht.
In Groot-Britanië wordt het gesneden brood verkocht als "Extra Thick", "Thick", "Medium" of "Thin" variërend van 5 tot 20mm dikte.
In Japan wordt iets soortgelijks voorzien maar wordt het verkocht als aantal sneetjes per brood.

De Piper Alpha was een groot offshore olieproductieplatform in de Noordzee, in het Piper-veld, ongeveer 190 km noord-oostelijk van Aberdeen.
Het was eigendom van een consortium bestaande uit Occidental Petroleum (Caledonia) Ltd., Texaco Britain Ltd., International Thomson plc en Texas Petroleum Ltd. en werd uitgebaat door Occidental Petroleum.
Op het Piper Alpha-platform werd de opgepompte ruwe olie gescheiden in olie, gas en condensaat.
De olie werd, samen met het condensaat naar de Flotta-terminal op de Orkney-eilanden gepompt.
Het gas werd per pijpleiding naar een compressorplatform gestuurd van waaruit het via de Frigg-hoofdleiding naar St Fergus (Aberdeenshire) werd gepompt.
Er waren nog twee andere platformen in de buurt die met een gaspijpleiding verbonden waren met Piper Alpha: Claymore en Tartan.

Op 6 juli 1988 om 22 uur vond op Piper Alpha een grote explosie plaats in de module voor gascompressie.
Er ontstond brand, die gepaard ging met grote rookontwikkeling die het platform en de verblijfsruimten van de bemanning vulde.
De brand breidde zich uit naar het lagere dek en bereikte na ongeveer twintig minuten een deel van de gasleiding tussen Piper en Tartan.
Door de hitte brak de leiding en er ontstond een enorme fakkelbrand over het grootste deel van het platform, waardoor de meeste mensen op het platform ingesloten raakten.
De reddingsboten waren niet bereikbaar door de rook.
Er stierven 167 mensen, de meesten in het verblijfskwartier.
Een zestigtal mensen overleefden de ramp door in het water te springen of langs touwen naar beneden te klimmen.

Het was de grootste ramp tot dan toe op een offshore olieplatform.

Dat het aanvankelijke incident kon escaleren tot een ramp van dergelijke omvang was te wijten aan een aaneenschakeling van verkeerde of betwistbare beslissingen en acties, die grotendeels voortvloeiden uit de organisatiestructuur en -cultuur, o.a. het voorkeur geven aan productiviteit boven veiligheid, fouten in het management van het personeel op het platform, onvolkomenheden in het systeem van werkvergunningen en bij inspectie en onderhoud.
Dit bleek uit het daaropvolgende grootschalige onderzoek, geleid door de Schotse rechter Lord Cullen.
Naast het onderzoek naar de oorzaken van de ramp volgden daaruit ook een groot aantal belangrijke aanbevelingen om de veiligheid van offshore-installaties te verhogen.

Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Lat.: "De wiskundige beginselen van de natuurfilosofie", kortweg de Principia) is een werk van Isaac Newton gepubliceerd op 5 juli 1687.
Bekend is dat Newton het werk van ruim 500 pagina's schreef tussen mei 1684 en april 1686 (maar twee jaar dus) naar aanleiding van een bezoek dat Edmond Halley aan hem bracht.
Het is echter zeer waarschijnlijk dat hij zijn ideeën erover al eerder ontwikkelde omdat hij tegenover Halley gewag maakte van zijn oplossing voor het probleem van de banen van de planeten (de reden voor Halley's bezoek) en hij hem al in november 1684 een zeer uitgewerkte versie van die theorie kon toezenden.
Volgens ooggetuigen werkte hij bijna dag en nacht aan het boek. Het werk is een van de invloedrijkste publicaties ooit verschenen in de exacte wetenschappen.

In de Principia voerde Newton onder meer de grondslag voor de moderne mechanica in, namelijk de drie wetten van Newton met de wetten voor behoud van impuls en behoud van impulsmoment.
Aan de hand van onder meer de empirische wetten van Kepler leidde hij de universele zwaartekrachtswet af.

Tijdens het formuleren van zijn natuurkundige theorieën, ontwikkelde Newton een gebied binnen de wiskunde dat bekendstaat als calculus (differentiaalrekening en integraalrekening samen).
Maar in de Principia gebruikt Newton vrijwel uitsluitend meetkundige bewijzen in de stijl van Euclides en Archimedes en laat hij de calculus buiten beschouwing.

In de Principia staat Newtons beroemde credo Hypotheses non fingo ("Ik verzin geen hypothesen"). In vertaling:

Zijn wij nog niet in staat geweest om een reden te ontdekken voor deze eigenschappen van dit verschijnsel zwaartekracht? Ik verzin geen hypothesen. Alles wat niet is afgeleid uit de waarneming wordt gedefinieerd als een hypothese. Of ze nu metafysisch of fysisch zijn of gebaseerd op verborgen kwaliteiten, of op mechanica, ze hebben geen plaats in proefondervindelijke filosofie (=experimentele natuurwetenschap, vertaler). Binnen deze filosofie worden bijzondere begrippen afgeleid uit het verschijnsel en door inductie algemeen gemaakt.

Aan de hand van de wetten gepubliceerd in de Principia werden de bewegingen van de hemellichamen, zoals de planeten en kometen, verklaard.

De buizerd (Buteo buteo) is een middelgrote tot grote roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).
De buizerd komt voor in het grootste gedeelte van Europa en delen van Azië.
Hij is een standvogel die in hetzelfde gebied overwintert waar hij broedt, op de koudste gebieden en enkele ondersoorten na.
De vogel jaagt gebruikelijk in open land, maar nestelt in bosranden.
Normaal gesproken bestaat de prooi van een buizerd voornamelijk uit kleine zoogdieren, reptielen en vogels, maar hij doet ook dienst als aaseter.

Eind 20e eeuw is het buizerdbestand in de Benelux ongeveer verdrievoudigd ten opzichte van de jaren zestig.
In Nederland is er sprake van ruim 10.000 broedparen.

Buteo buteo werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door in 1841 door Carolus Linnaeus, een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

Bij buizerds bestaat een grote kleurvariatie, er zijn erg donker gekleurde exemplaren terwijl er ook zijn met een bijna witte onderkant.
Het bovengedeelte is effen, terwijl aan de onderkant verschillende dwarsbanden getekend zijn.
De staart van een volwassen buizerd heeft naast de donkere eindband nog 8-10 smalle donkere dwarsbanden.
De spanwijdte van de vleugels is ongeveer 113 tot 128 cm.
De totale lengte van kop tot staart is ongeveer 51 tot 57 centimeter.

Door de typische vlucht is de vogel gemakkelijk te herkennen, enkele vleugelslagen, kort zweven en dan weer een paar slagen.
De buizerd is een uitgesproken langzame vlieger met zijn brede vleugels en de korte, brede staart.
Vaak kan worden waargenomen dat een buizerd door een of meer kraaien, die in zekere zin een voedselconcurrenten zijn, wordt weggejaagd.

De buizerd kan verward worden met de wespendief.
Deze is van de buizerd te onderscheiden door de banden op de staart.
De wespendief heeft 2 banden aan de basis en 1 bijna aan het einde.
De buizerd heeft vele banden op regelmatige afstand.
Daarnaast heeft de wespendief een andere roep (hoge fluittonen) en is hij in vlucht te herkennen aan de bijna horizontaal gehouden vleugels, daar waar de buizerd de vleugels tijdens het zweven meer in een ondiepe v-vorm houdt.

De ruigpootbuizerd is een verwante soort die de Benelux uitsluitend bezoekt om te overwinteren.
De ruigpootbuizerd is onder andere te herkennen aan de veren op de poten.
Vaak worden licht gekleurde buizerds voor ruigpootbuizerds aangezien.
Biddende (bidden is het op dezelfde plaats in de lucht blijven hangen door snellere vleugelslagen te maken) buizerds zijn vaak ruigpootbuizerds, maar ook de gewone buizerd kan bidden.

Een cirkelende buizerd is te herkennen aan de lange en brede vleugels en aan de relatief korte, breed gespreide staart.

Mannetjes en vrouwtjes zijn alleen naast elkaar, bijvoorbeeld wanneer ze samen rondcirkelen te onderscheiden, waarbij het vrouwtje in de regel iets groter is dan het mannetje.

Wat voedsel betreft is de buizerd een echte opportunist, hij eet wat voorhanden is. Vandaar ook z'n brede verspreiding.
Muizen en mollen of konijnen vormen vaak het hoofdvoedsel.
Maar een buizerd kan als het nodig is snel overschakelen op een ander voedingspatroon: ook dieren als eekhoorns, hazelwormen, waterhoenen of zelfs vissen zijn dan niet veilig.
Ook eet hij wel aas, meestal verkeersslachtoffers.
Als hij een prooi ziet, laat de buizerd zich er als een baksteen op vallen.
Mensen worden zelden of nooit door buizerds aangevallen, behalve een enkele keer joggers.
Zij worden dan mogelijk instinctief geïnterpreteerd als een indringer op de vlucht.

De buizerd bouwt hoog in een boom, in een gaffelvormige boomtak of tegen de stam aanleunend, een nest van dode takken, met daarop bijvoorbeeld dennen- of larikstakken.
Een nest van een roofvogel zoals de buizerd noemt men een horst.
De vogel zal gemakkelijk een horst uit vorige jaren weer opbouwen.

Het vrouwtje legt in mei twee tot vier eieren, maar meestal drie.
Deze witachtige eieren hebben bruine vlekken en vegen.
De broedtijd is 28 tot 31 dagen.
Het jong dat als eerste uit het ei komt heeft de grootste kans te overleven.
Bij gebrek aan voldoende voedsel sterft het zwakste kuiken en wordt uit het nest gegooid, of opgegeten door de rest.
Buizerdjongen hebben een typisch witte bles op het achterhoofd.
De kuikens houden het nest netjes, uitwerpselen verdwijnen met kracht over de rand.
De jongen blijven zes tot zeven weken in het nest.
Naar mate ze ouder worden verwijderen de jongen zich steeds verder van het nest.

Een buizerd is pas na 3 à 4 jaar geslachtsrijp.
Dit betekent dat heel wat buizerds rondvliegen die niet broeden.
De maximale leeftijd van het dier is 26 jaar in de vrije natuur en 30 jaar in gevangenschap.

Buizerds voelen zich thuis in een gevarieerd landschap, ze hebben bomen nodig om te nestelen en open gebied om te jagen.
De habitat varieert van laaglanden tot berggebieden.

De vogel is voor passanten met regelmaat te zien.
Vaak zit hij op een paaltje of hek, dat benut wordt als uitkijkpost om prooien zoals mollen of veldmuizen te vinden.

De inheemse buizerd is een standvogel.
In de winter zijn er in gebieden met een gematigd klimaat, zoals in de Benelux, meer buizerds dan in de zomer, omdat veel Scandinavische buizerds naar het zuiden trekken om te overwinteren.
Dit geldt ook voor de ruigpootbuizerd (Buteo lagopus).

Ondersoorten

• Buteo buteo arrigonii - Corsica en Sardinië
• Buteo buteo rothschildi - Azoren
• Buteo buteo insularum - Canarische Eilanden
• Buteo buteo bannermani - Kaapverdische Eilanden
• Buteo buteo vulpinus - in het noorden van Scandinavië, Finland, Rusland, Wit-Rusland en het oosten van Polen
• Buteo buteo menestriesi - op de Krim, in de Kaukasus en in Turkije

Buidelslaapmuizen (Cercartetus) zijn een geslacht van klimbuideldieren uit de familie der dwergslaapmuizen (Burramyidae).

Deze soort komt voor in de bergen van Nieuw-Guinea en in het oosten en zuiden van Australië.

Het geslacht Cercartetus werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1841 door Constantin Wilhelm Lambert Gloger een Duits zoöloog en ornitoloog.

Buidelslaapmuizen zijn kleine, muisachtige, voornamelijk in bomen levende buideldieren.
Ze hebben een donkere ring rond de ogen, waardoor het lijkt alsof ze verdrietig kijken.
De staart is vrijwel onbehaard en soms opgezwollen bij de wortel. De klauwen zijn klein.

Deze dieren eten voornamelijk insecten, andere geleedpotigen en nectar, maar sommige soorten eten ook stuifmeel, fruit of kleine skinks (hagedissen).
Alle soorten bouwen een rond nest van bladeren en soms boombast.

Er zijn vier soorten:

• Papoeabuidelslaapmuis (Cercartetus caudatus) (binnenlanden van Nieuw-Guinea; Noordoost-Queensland)
• Buideleikelmuis (Cercartetus concinnus) (Zuidwest- en Zuid-Australië)
• Kleinste dwergbuidelrat (Cercartetus lepidus) (Tasmanië, Kangaroo-eiland en een deel van het vasteland van Zuidoost-Australië)
• Kleine buideleikelmuis (Cercartetus nanus) (Oost- en Zuidoost-Australië inclusief Tasmanië)

De Papoeabuidelslaapmuis en de kleinste dwergbuidelrat werden vroeger tot het aparte geslacht Eudromicia Mjöberg, 1916 gerekend.

De Pathfinder werd op 4 december 1996 gelanceerd en bereikte Mars op 4 juli 1997 (16:56:55 UTC, MSD 43905 4:41 AMT, 26 Taurus 206 Darische).
Bij de landing waren remraketten nodig voor het voldoende afremmen en er werden stuiterballonnen gebruikt om zijn val te breken.
Nadat de stuiterballonnen leegliepen en terugtrokken, konden de zijwanden van de lander openklappen, om zo stroom op te wekken en de Sojourner ruimte te geven om weg te rijden.
De eerste uren konden zowel Pathfinder als Sojourner echter niets uitrichten, niet alleen omdat ze eerst instructies moesten ontvangen vanaf de aarde, maar tevens hun accu's moesten opladen.

De belangrijkste taak nadat de Pathfinder geland was, was om metingen van de atmosfeer (die bij het afdalen genomen waren) door te sturen.
De Pathfinder was gebouwd als lander en meetstation, maar ook voor ondersteuning van de Sojourner (data, geheugen, foto's, communicatie).

Het doel van de Sojourner was het maken van foto's van de oppervlakte van Mars.
Ook moest het wagentje onderzoek doen naar stenen, rotsen, stof en afdrukken van zijn eigen wielen op het planeetoppervlak.

De Pathfinder en de Sojourner bleven werken totdat op 27 september 1997 door onbekende oorzaak het radiocontact wegviel.
Wetenschappers probeerden nog enige maanden het contact te herstellen, maar op 10 maart 1998 staakten zij hun pogingen daartoe.

Het totale gewicht van de Mars Pathfinder (inclusief Sojourner) was 870 kilogram.

De buidelmollen (Notoryctemorphia) zijn een orde van de buideldieren die voorkomt in het noordwesten van Australië.
De orde omvat slechts één familie, de Notoryctidae, met slechts één geslacht, Notoryctes, en twee soorten, de kleine buidelmol (N. caurinus) en de gewone buidelmol (N. typhlops).

Het geslacht Notoryctes werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1891 door Edward Charles Stirling een Australisch antropoloog.

Ze zijn ofwel de zustergroep van alle andere levende Australische buideldieren, ofwel alleen van de buideldassen.

Buidelmollen worden 120 tot 160 mm lang, hebben een staart van 20 tot 25 mm en wegen 40 tot 70 gram.
Ze hebben korte sterke poten, geen functionele ogen en oren gereduceerd tot een simpele opening.

Ze hebben een leerachtig "schild" over de bek, een kleine mond, en grote klauwen aan de derde en vierde voortenen voor graafwerk.
Ze leven solitair, meestal ondergronds, hoewel ze volgens sommigen na zware regen aan de oppervlakte komen.

Ze graven zowel ondiepe tunnels door zacht zand als diepe holen.
Ze eten insecten.

De stad Quebec (Frans: Québec) is de hoofdstad van de Canadese gelijknamige provincie, omstreeks 250 km ten noordoosten van Montreal.
De stad Quebec heeft ongeveer 516.000 inwoners (2012) de agglomeratie telt ruim 765.000 inwoners (2012) en is daarmee de tweede in de provincie (alleen Montreal is groter) en de zevende in Canada.

De stad ligt op de Kaap Diamant aan de oever van de Saint Lawrencerivier, die bij de stad een breedte van 800 meter bereikt.
De stad heeft een haven aan de Saint Lawrencerivier en nijverheden verwerken producten uit de omgeving zoals hout.
Aan de overkant van de rivier ligt de stad Lévis, met 138.769 inwoners (2011), die tot het stedelijk gebied van Quebec gerekend wordt.

Fransen

De streek rondom Quebec werd al lang door indiaanse jagers en vissers bewoond toen de Franse ontdekkingsreiziger Jacques Cartier er in 1535 voet aan land zette.
Quebec werd officieel op 3 juli 1608 gesticht door Samuel de Champlain als eerste permanente nederzetting van de Franse kolonie Nieuw-Frankrijk.
De plek bij de versmalling van de Saint Lawrencerivier, daar waar de Saint-Charlesrivier erin uitmondt, en aan de voet van de Kaap Diamant, werd beschouwd als een strategisch goede locatie en een gunstige uitvalbasis voor verdere ontwikkeling van de kolonie.
De versmalling in de rivier gaf de stad ook haar naam: Kebek, een woord uit de Algonquin-taal, betekent "vernauwing".

De nederzetting bestond aanvankelijk uit niet meer dan een houten versterking en een handelspost, en bleef nog lang bescheiden van omvang omdat de Fransen niet echt werk maakten van hun kolonie.
In 1663, het jaar waarin Quebec de officiële hoofdstad van Nieuw-Frankrijk werd, waren er nog slechts 550 inwoners.
Na een verwoestende brand in 1682 werden de huizen van de stad in steen herbouwd.

Quebec werd herhaaldelijk bedreigd door de Engelse kolonisten in het zuiden.
Een eerste aanval van Britse troepen in 1629 leidde tot drie jaar Britse overheersing, maar een tweede veroveringspoging van de Britten in 1690 had geen succes.
De Vrede van Utrecht in 1713 leidde tot een tijdelijke ontspanning.
De handel bloeide op en in 1737 werd de Chemin du Roy, de eerste landweg van Quebec naar Montreal langs de noordoever van de Saint Lawrencerivier, voltooid.

Engelsen

Na verloop van tijd nam de druk van de Engelsen weer toe.
In 1759, tijdens de Zevenjarige Oorlog, belegerden de Engelsen de stad opnieuw.
Vanaf boten op de rivier voerden zij twee maanden lang bombardementen uit.
Op 13 september versloegen de troepen van Britse generaal James Wolfe die van de Franse generaal Louis-Joseph de Montcalm tijdens de slag op de vlaktes van Abraham vlak buiten de stadspoorten.
Quebec werd door de Engelsen ingenomen.
Bij het Verdrag van Parijs in 1763 werd de stad definitief door de Engelsen ingelijfd.
De voormalige hoofdstad van Nieuw-Frankrijk werd nu de hoofdstad van de Britse kolonie Quebec.
De stad had bij de overname door de Britten omstreeks 8.000 inwoners (van de 70.000 in de hele kolonie).

Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog in 1775 werd de stad aangevallen door de Amerikaanse revolutionairen, die hoopten dat Canada zich bij hen zou aansluiten, maar hun poging strandde doordat zij de stad niet konden innemen.
In 1791 werd de kolonie Quebec door de Constitutional Act verdeeld in twee kolonies: Laag-Canada met als hoofdstad Quebec, en Hoog-Canada (het latere Ontario).
De verdedigingswerken van de stad, die steeds weer door aanvallen bedreigd werd, werden versterkt, uitmondend in de bouw van de citadel van 1820 tot 1832.

Quebec kende in de decennia rond 1800 een economische bloei als toegangspoort voor trans-Atlantische schepen die goederen, reizigers en immigranten naar de kolonie brachten, en grondstoffen meenamen naar Groot-Brittannië.
Daarnaast ontstond er een belangrijke scheepsbouwindustrie.

Als gevolg van de constante toestroom van immigranten vanuit Groot-Brittannië en vooral Ierland, werd de stad steeds sterker gedomineerd door Engelstaligen.
In 1851 was 41 procent van de bevolking Engelstalig, in 1861 een nipte meerderheid van 61 procent.
Nieuwe woonwijken (Saint-Roch, Saint-Sauveur, Saint-Jean-Baptiste) ontstonden buiten de stadswallen, maar die vielen vaak ten prooi aan grootschalige branden omdat de huizen meestal van hout werden gebouwd.

Tegen het midden van de negentiende eeuw stagneerde de economische bedrijvigheid.
Oorzaken daarvoor was het gebrek aan innovatie, want door de industriële revolutie raakten de houthandel en de bouw van houten schepen achterhaald.
Door de aanleg van spoorwegen en het bevaarbaar maken van de Saint Lawrencerivier voor zeeschepen tot Montreal verloor Quebec zijn strategische handelspositie aan Montreal, dat rond 1825 Quebec in inwoneraantal overvleugelde, en dat rond 1850 de positie van financieel, industrieel en handelscentrum van Canada overnam van Quebec.

De buidelmees (Remiz pendulinus) is een zangvogel.
Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, behoort de buidelmees niet tot de echte mezen (Paridae), maar tot een aparte familie van de buidelmezen (Remizidae).

De buidelmees (Remiz pendulinus) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1758 door Carolus Linnaeus,
een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

De rug is gedeeltelijk roodbruin, terwijl de onderzijde vaalwit is.
De kop is lichtgrijs met een opvallend zwart gezichtsmasker.
De poten zijn zwart.
De lichaamslengte bedraagt 11 cm.

De vogel houdt zich op in loofbossen en struikgewas in de buurt van rivieren, plassen en meren, met een voorkeur voor bomen met lange afhangende takken zoals wilg en berk.
Men kan de vogel, als men geluk heeft, behendig door de struiken en langs boomstammen zien buitelen.

De buidelmees dankt zijn naam aan het soort nest dat hij bouwt.
Het nest heeft namelijk veel weg van een buidel.
Het nest van de buidelmees bevat vijf tot acht eieren die gedurende twee weken bebroed moeten worden.
Na drie weken vliegen de jongen uit.

In 1962 werd in Nederland voor het eerst een nest van deze vogel gevonden in de Biesbosch.
Pas drie jaar later volgde een echte zichtwaarneming.
Daarna bleek de vogel te broeden op diverse locaties in Friesland, Noordwest Overijssel, Flevoland en het rivierengebied.
De populatie bereikte in de periode 1991-1993 zijn hoogtepunt met rond de 225 paar.
Volgens SOVON daalde daarna het aantal broedparen in snel tempo.

De buidelmees is in 2004 niet op de Nederlandse rode lijst gezet.
Deze zangvogel staat wèl op de Vlaamse rode lijst als zeldzaam.
De buidelmees staat als niet bedreigd op de internationale IUCN rode lijst.

Een zeppelin is een stijf, sigaarvormig luchtschip bestaande uit een lichtgewicht (aluminium) skelet met daarin zakken die zijn gevuld met een licht gas.
Hij is genoemd naar de grote pionier van het luchtschip, graaf Ferdinand von Zeppelin.

De eerste luchtreis van een zeppelin vond plaats op 2 juli 1900.
De vlucht duurde slechts 18 minuten.

Een zeppelin is een luchtschip, maar niet elk luchtschip is een zeppelin.
Kenmerk van een zeppelin is dat het omhulsel stijf is.
De vorm is daardoor niet afhankelijk van de gasdruk in de draagcellen.
In de praktijk worden slappe luchtschepen ook wel zeppelins genoemd.
Zelfs kleine kabelballonnen die de vorm van een luchtschip hebben, worden vaak aangeduid als zeppelin.

De met gas gevulde zakken, draaggascellen genoemd, werden in de meeste zeppelins gevuld met waterstof.
Het skelet van een zeppelin is door een stoffen bekleding beschermd tegen weersinvloeden.
Onder het skelet hangen een commandogondel en een aantal motoren voorzien van propellers waardoor het zich actief kan verplaatsen.
Door deze motoren is een zeppelin veel minder afhankelijk van de wind dan een ballon, die alleen met de wind kan meedrijven.
Aan de staart van de zeppelin bevinden zich de hoogte- en richtingsroeren.
De eventuele passagiersverblijven bevinden zich ofwel in een aparte gondel onder het midden van de romp of zijn gecombineerd met de commandogondel.
In latere zeppelins bevonden de passagiersverblijven zich in het inwendige van de romp waardoor de zeppelin een betere stroomlijn kreeg.

Graaf Ferdinand von Zeppelin lijkt interesse te hebben opgevat in het ontwerp van een "bestuurbare ballon" na de Frans-Duitse Oorlog van 1870-71, waar hij tijdens het beleg van Parijs zag dat de Fransen met ballonnen de stad verlieten.
Ook had hij militair gebruik van ballonnen gezien tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, waarin hij als militair waarnemer aan de kant van de Noordelijke staten deelnam.

Na zijn vervroegde pensionering uit het leger in 1890 begon hij aan het project te werken.
Op 31 augustus 1895 verkreeg hij een patent waarin de meeste van de eigenschappen van de zeppelin al opgenomen waren.
Een idee uit het patent om diverse ballonnen als een trein aan elkaar te koppelen is echter nooit gerealiseerd.
In het patent werd gesproken over een "Lenkbarer Luftfahrzug" (bestuurbare luchttrein).

Het comité waaraan hij zijn plannen in 1894 voorlegde toonde weinig belangstelling, waardoor de graaf op zichzelf was aangewezen om het project te realiseren.
In 1898 richtte hij het Gesellschaft zur Förderung der Luftschiffahrt (maatschappij ter bevordering van de luchtscheepsvaart), waarbij hij zelf meer dan de helft van het kapitaal van 800 000 mark inbracht.
Hij delegeerde de technische verwezenlijking aan de ingenieurs Theodor Kober en Ludwig Dürr.

In 1899 begon de constructie van de eerste zeppelin in een drijvende montagehal op het Bodenmeer nabij Friedrichshafen.
Deze locatie was gekozen om het opstijgen te vereenvoudigen.
Omdat de hal dreef kon hij op de wind worden gedraaid.

Het prototype LZ1 (Luftschiff Zeppelin) had een lengte van 128 m, werd aangedreven door twee Daimler-motoren van 14,2 pk (10,6 kW) en werd in evenwicht gehouden door een gewicht tussen voor- en achtersteven te verplaatsen.

De eerste luchtreis van een zeppelin vond plaats op 2 juli 1900.
De vlucht duurde slechts 18 minuten, waarna de LZ1 moest landen doordat het mechanisme waarmee het gewicht werd verplaatst, essentieel voor het verkrijgen van de juiste balans, was afgebroken.
Na reparatie bewees de techniek haar mogelijkheden in diverse vluchten, waarin het snelheidsrecord van het Franse luchtschip La France van 6 m/s werd overtroffen met maar liefst 3 m/s.
Maar dit was niet voldoende om investeerders te overtuigen.
De graaf had onvoldoende middelen om de ontwikkeling voort te zetten.
Het prototype werd gesloopt en de fabriek werd gesloten.

De buidelmarters (Dasyurus) zijn een geslacht van buideldieren, behorende tot de roofbuideldieren.
Op de Tasmaanse duivel na zijn ze de grootste nog levende roofbuideldieren.
Ze vullen de niche in die op andere plaatsen in de wereld wordt ingenomen door marterachtigen en mangoesten.
Buidelmarters worden in Australië aangeduid als "quolls".

De buidelmarter (Gastrotheca marsupiata) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1796 door Étienne Geoffroy Saint-Hilaire,
een Frans natuurvorser die het principe van homologieën tussen verschillende soorten ontdekte.

Buidelmarters zijn kleine tot middelgrote carnivoren, de grote buidelmarter (Dasyurus maculatus) wordt zo groot als een flinke huiskat.
De buidelmarters komen voor in Australië, Nieuw-Guinea, Tasmanië en op enkele Aru-eilanden, in regenwouden, gematigde bossen, savannes en graslanden.
Ze jagen op insecten, kikkers, hagedissen, vogels en kleine en middelgrote zoogdieren als knaagdieren, klimbuideldieren en wallaby's.
De prooi wordt gedood met een beet in de nek of de achterzijde van de kop.
Ook aas en vruchten worden gegeten.

De buidelmarters hebben een bruine vacht met kleine of grotere witte vlekken.
De buikzijde is lichter van kleur.
De buidel is enkel in de draagtijd volledig ontwikkeld.
De voortplanting bij buidelmarters kenmerkt zich door "superfoetatie", wat inhoudt dat er meer jongen worden geboren dan er daadwerkelijk grootgebracht kunnen worden.
Tot dertig jongen worden geboren, terwijl een vrouwelijke buidelmarter slechts zes tepels heeft.
De overtollige jongen sterven binnen 48 uur na de geboorte.
Het fenomeen van "superfoetatie" is overigens zeldzaam onder buideldieren.

Het zijn solitaire nachtdieren, die zich overdag schuilhouden in boomstronken en ondergrondse holen.
Ze hebben een vast woongebied, en zijn niet territoriaal.

Buidelmarters worden bejaagd omdat ze pluimvee zouden roven.
De belangrijkste bedreiging vormt echter de habitatvernietiging en -versnippering.
Vuur en schapenkudden kunnen struiken en andere schuilplaatsen vernietigen, waardoor de buidelmarters gevoelig worden voor predatie door geïntroduceerde roofdieren als katten en vossen.
Vooral de vos vormt een grote bedreiging.

Er zijn zes soorten:

• Nieuw-Guinese gevlekte buidelmarter (Dasyurus albopunctatus)
• Zwartstaartbuidelmarter of westelijke buidelmarter (Dasyurus geoffroii)
• Dwergbuidelmarter of noordelijke buidelmarter (Dasyurus hallucatus)
• Grote buidelmarter (Dasyurus maculatus)
• Dasyurus spartacus
• Gevlekte buidelmarter of oostelijke buidelmarter (Dasyurus viverrinus)

De fossiele soort Dasyurus dunmalli is bekend uit het Plioceen van Queensland.

De Sontbrug (officieel Øresundsbron, portmanteau van het Deense Øresundsbroen en het Zweedse Öresundsbron) is het opvallendste onderdeel van de 16 kilometer lange verbinding voor weg- en spoorverkeer over de Sont tussen Denemarken en Zweden.
George Rothne ontwierp de brug en het ingenieursbureau Arup tekende het constructief ontwerp van de brug.

De verbinding, bestaande uit een spoorlijn met twee sporen en daarboven een weg met 2×2 rijstroken, werd op 1 juli 2000 door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II geopend.
Een halve maand voor de officiële opening konden de Denen en Zweden door middel van een donatie aan het Deense Rode Kruis een kaart kopen om de brug skatend, fietsend of lopend over te gaan.

De Sontbrug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmö.
De brug heeft een van de langste overspanningen van alle tuibruggen.
De grootste overspanning is 490 meter.
De hoogste pyloon is 204 meter.
Naar schatting weegt de brug in totaal 82 miljoen kilogram.
De maximale hoogte van het wegdek is 57 meter.

De gehele verbinding over de Sont bestaat uit een dubbeldeksbrug (autosnelweg boven, spoorweg beneden) van bijna 8 kilometer lang aan Zweedse kant; het kunstmatige eilandje Peberholm ("Pepereiland", zo genoemd als toespeling op het naburige natuurlijk gevormde Saltholm, "Zouteiland") met een lengte van 4 kilometer waar snelweg en spoorweg naast elkaar komen te liggen; en een 4 kilometer lange tunnel, de Drogdentunnel aan Deense kant.
De bouw begon op 16 september 1993 en de kosten beliepen zo'n 3 miljard euro.
De brug-tunnelcombinatie is aangelegd om de regio Kopenhagen-Malmö (Sontregio) een economische impuls te geven en zo tegenwicht te geven aan de neiging van de EU haar belang steeds meer zuidwaarts te zoeken.
Daarnaast heeft ze de reistijd van Kopenhagen naar het Deense eiland Bornholm met circa drie uur verkort.

De E20 loopt over de brug. Voor de Sontverbinding geldt een tolplicht.
Een enkele reis over de verbinding per personenauto kost 45 euro (2013).
Een tienrittenkaart biedt korting en voor forensen ligt het tarief nog lager.
Van grote verkeersdrukte is meestal geen sprake: per etmaal rijden er ca. 18.350 voertuigen over de brug (ruim 6,7 miljoen voertuigen in 2012).
Toch verwacht men dat het verkeer binnen enkele jaren hinder zal ondervinden door het groeiend aantal weggebruikers.

De brug concurreert met de veerverbinding Helsingør-Helsingborg.
Fietsers worden op de brug niet toegelaten, maar kunnen de passage met de trein (10€) of snelboot maken.
Bij de opening van de brug in 2000 werd er een halve marathon gelopen (Deens Broløbet, Zweeds Broloppet), van Denemarken over de brug naar het Zweedse Limhamn, een stadsgedeelte van Malmö.
Na de halve marathon in 2000 werd die ook nog georganiseerd in 2002, 2003, 2004, 2005, 2006 en 2010.
In 2010 zou dit voorlopig de laatste keer zijn, maar dit werd ook al aangekondigd in 2006.

Trivia

• De geografische grens tussen Denemarken en Zweden op de Sontbrug ligt ongeveer halverwege tussen Peberholm en het hoogste punt van de brug. De eigenlijke grensovergang, met elf stroken, ligt op het Zweedse vasteland. Hier geldt een maximumsnelheid van 30 km/u. Het gebeurt wel eens dat automobilisten vanuit Denemarken de laatste afslag missen. Terugrijden is echter niet toegestaan en dus moet men de brug over en weer terugrijden en twee keer tol betalen.
• Er geldt een permanent inhaalverbod voor het vrachtverkeer. Het vervoer van gevaarlijke goederen is alleen toegestaan tussen 23:00 uur en 06:00 uur.
• De Zweeds-Deense tv-dramaserie Bron/Broen (internationaal bekend als The Bridge) is genoemd naar de Sontbrug, waar in het openingsdeel een lijk gevonden wordt, precies op de geografische grens tussen beide landen.

Buidelkikkers (Gastrotheca) zijn een geslacht van kikkers uit de familie Hemiphractidae.
Vroeger werd de groep ook wel tot de niet meer erkende familie Amphignathodontidae gerekend en later tot de familie Leptodactylidae.

De buidelkikker (Gastrotheca marsupiata) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1841 door Auguste Duméril en Gabriel Bibron, Franse zoölogen.

Er zijn 64 verschillende soorten, sommige soorten zijn pas zeer recentelijk wetenschappelijk beschreven, zoals Gastrotheca pulchra uit 2007.
Alle soorten leven in tropische regenwouden in Zuid-Amerika, van Costa Rica en Panama tot Brazilië en Argentinië.

De buidelkikker (Gastrotheca marsupiata) is een kikker uit de familie Hemiphractidae.
Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Hyla marsupiata gebruikt.

De buidelkikker bereikt een lengte van ongeveer vier centimeter.
De lichaamskleur is groen en het lichaam heeft twee tot drie donkergroene zeer dun zwartomzoomde strepen van achterzijde tot kop, zwart gespikkelde flanken en een witte buik met vele kleine zwarte vlekjes.
De voor- en achterpoten hebben een dun zwartomzoomde resp. vlekpatroon en bandering.
Omdat ze van kleur kunnen veranderen en ook bruine exemplaren voorkomen kan de kleur verschillen.
De drie strepen kunnen wat vlekkerig zijn maar zijn altijd voorzien van een dunne zwarte omzoming.

De buidelkikker (Gastrotheca marsupiata) komt voor in delen van Zuid-Amerika en leeft in de landen Bolivia en Peru.
De habitat bestaat uit dichte regenwouden waar het erg vochtig en warm is en het vaak regent.
Op het menu staan insecten, wormen en andere kleine ongewervelden.

Deze soort dankt de naam aan de buidel-achtige huidflap op de rug van de vrouwtjes waar de larven hun embryonale stadium doorlopen.
Het geen echte buidel maar eerder een dunne huidflap, de eitjes zijn goed te zien.
Er zijn ook soorten kikkers waarbij de eitjes op de rug worden 'gelijmd', zoals de vroedmeesterpadden.

De eitjes worden in de buidel afgezet en bevrucht, waarna de larven na enige tijd uit het ei komen.
Ze blijven een tijdje in de buidel tot ze het larve-stadium voor een deel doorlopen hebben maar de vrouwtjes gaan na enkele weken naar het water waar de kikkervisjes nog doorgroeien tot kleine kikkertjes; ze hebben dus oppervlaktewater nodig voor de ontwikkeling.