De Moulin Rouge (Frans voor "rode molen") is een cabaret in Parijs.
Het gebouw, ontworpen door de architecten Eduard Niermans en Adolphe Willette, ligt aan de Boulevard de Clichy in de rosse buurt van het quartier Pigalle, in het 18e arrondissement.

Het cabaret werd geopend op 6 oktober 1889.
Op het dak staat een grote rode imitatiewindmolen.
De Moulin Rouge is een symbool van het bohemienleven, trekt jaarlijks duizenden toeristen en is wereldwijd geïmiteerd.
De vroege jaren van de Moulin Rouge werden gekenmerkt door extravagante shows, geïnspireerd door het circus, en attracties die nog steeds bekend zijn, zoals Pétomane.
Verder zijn er de shows met sexy danseressen.

Het cabaret was de inspiratie voor veel schilderijen van Henri de Toulouse-Lautrec en affiche-ontwerpen door onder anderen Jules Chéret.
Veel boeken en films spelen zich af in en rond de nachtclub.
In 1940 kwam een speelfilm Moulin Rouge uit met Josephine Baker, en in 2001 Moulin Rouge!, met Ewan McGregor en Nicole Kidman in de hoofdrollen.

Parijs gonsde van geruchten over een nieuwe muziektempel die zou opengaan in oktober 1889.
De eigenaars van dit nieuwe etablissement, Joseph Oller en Charles Zidler, die hun zaak ‘Moulin Rouge’ (rode molen) hadden gedoopt, gaven het de bijnaam ‘Le Premier Palais des Femmes’ (het voornaamste paleis van de vrouwen) en beweerden dat de Moulin Rouge weldra een tempel van muziek en dans zou worden.

De Moulin Rouge kreeg al snel de naam de plaats te zijn waar men jonge Parijse dames aan het werk kon zien waarvan de dansbewegingen al even losjes waren als de zeden.
En ook al was de Can-Can dans reeds bekend bij de werkende klasse sinds de jaren 1830, het was de Moulin Rouge die de populariteit ervan bewerkstelligde.
In die tijd was de dans wel niet veel meer dan een wat schunnige dans uitgevoerd door courtisanes om hun mannelijk cliënteel te behagen.
Het was in die periode dat de kunstenaar Henri de Toulouse-Lautrec er een veelgeziene gast was.
Veel van zijn kunstwerken tonen scènes uit de befaamde Moulin Rouge.

Later werd de Moulin Rouge een stuk deftiger en raakte het de reputatie kwijt van een huis van lichte zeden te zijn.
Het werd daarentegen een muziektempel bekend vanwege de uitbundige cabaret shows waarmee het een publiek uit de hogere klasse aantrok.

De Moulin Rouge Bezoeken

Vandaag de dag staat een bezoek aan de Moulin Rouge nog steeds hoog op de agenda van volwassen bezoekers aan Parijs.
Je komt er regelmatig toeristen tegen die een foto nemen van de knalrode windmolen die bovenop het gebouw staat.

Tijdens de show zijn er meer dan 100 artiesten uitgedost in de meest extravagante kostuums die vaak bestaan uit vele veren en bergkristallen.
De set is al even spectaculair als de entertainers.
Een bezoek aan van de beroemde shows in de Moulin Rouge kan gepaard gaan met een extravagant diner bereid door een van de topchefs.

Denk er wel aan dat een avondje uit in de Moulin Rouge een volwassenenactiviteit is en dat de kinderen dus best thuisgelaten worden.

Bullshitbingo (ook bekend als Buzzword-bingo of Lulkoekbingo) is een spelletje waarmee de tijd kan worden gedood tijdens saaie (verplichte) vergaderingen of andere bijeenkomsten waarin naar het oordeel van de luisteraars te veel geleuterd wordt.
Het is gebaseerd op de normale bingospel.

Het idee is om voor een vergadering of een presentatie een lijstje te maken van 25 "buzzwoorden" die men verwacht tegen te komen.
Deze worden op een bingokaart of gewoon een snel gemaakt 5x5-tabelletje geschreven.
Degene die het eerste zijn kaart vol heeft (volgens de regels van normaal bingo) roept hard "Bullshit!" of afhankelijk van het gezelschap gewoon "Bingo!".

Het spel is in 1993 uitgevonden door Tom Davis, destijds werkzaam bij Silicon Graphics.
Het spel kreeg bekendheid toen het in 1994 in een strip van Dilbert werd gebruikt.

Bullshitbingo kan om verschillende redenen gespeeld worden.

• Omdat de spreker ervan beschuldigd wordt met niet ter zake doende termen te strooien (zoals "Out of the box", "Lean", "Doelgericht" of "Incentives") om zo te verhullen dat hij eigenlijk niks te vertellen heeft.
• Omdat een bepaalde spreker steeds weer dezelfde stopwoorden of citaten gebruikt. Zoals "Uh", "Nietwaar ?", "Laat ik het zo zeggen", "Prima" of "Zo kan ie wel weer".
• Om (het plan van) een leidinggevende belachelijk te maken. In dit geval is het beter om de bingo stiekem met elkaar te spelen en dan zachtjes "Bingo" te mompelen of het woord bingo op zo'n manier te gebruiken dat de spreker niets in de gaten heeft.
• De spreker kan ook zelf een bingoformulier uitdelen om zeker te stellen dat alle termen aan bod zullen komen en de luisteraars bij de les te houden.

• In 1996 hield Al Gore een toespraak bij het MIT. Voorafgaand aan de toespraak werden bingokaarten uitgedeeld met de gehypte termen die hij waarschijnlijk zou gaan gebruiken.
• In 2007 kwam IBM met een reclamefilmpje waarin bullshitbingo werd gebruikt.
• In de zomer van 2005 presenteerde de jongerenvereniging Ronduit van de Evangelische Omroep in haar tijdschrift Ronduit Insite de "Halleluja-bingo". Deze was bedoeld om tijdens de kerkdienst te spelen. De bingo, een christelijke parodie op de bullshitbingo, was weergegeven in twee versies: eentje met "gereformeerde" en eentje met "evangelische" woorden.

Monty Python's Flying Circus was een Brits komisch-satirisch sketchprogramma, dat door de BBC werd uitgezonden in de periode 5 oktober 1969 - 5 december 1974.

Het programma werd geschreven en uitgevoerd door een groep van vijf Britse komieken en een Amerikaanse animator.
De groep staat bekend als Monty Python, of the Pythons.
Naast het televisieprogramma maakte de groep ook een aantal langspeelplaten en enkele films.

Monty Python's Flying Circus had in 1969 als werktitels Gwen Dibley's Flying Circus en Owl-Stretching Time.
In 1974, toen John Cleese de groep verliet, werd de naam gewijzigd in Monty Python.

Regelmatig terugkerende typetjes

• De "It's"-man (Palin): een man met een gehavend kostuum en ongekamde baard, die vlak voor het begin van de leader "It's..." zegt. In het eerste seizoen doet hij dit vaak in één of andere vreselijke of in elk geval vermoeiende situatie.
• Een omroeper (Cleese) in smoking, op een rare locatie, die in het tweede seizoen de "It's"-man voorgaat met de tekst "And now for something completely different". In het derde seizoen werd dit ingekort tot "And now..".
• De Gumbies (alle Pythons met uitzondering van Gilliam): een stel rare mannetjes met tandenborstelsnorretjes, korte broeken, bretels, rubberen laarzen (gumboots, vandaar de naam) en zakdoekjes op het hoofd gebonden. Het zijn nogal domme personen die alles extreem traag schreeuwen met veel herhaling.
• Een ridder die mensen in het eerste seizoen met een rubberen kip slaat (Gilliam)
• Een naakte organist (de eerste twee keer Gilliam, daarna Jones) die tussen sketches door, of aan het begin van de uitzending een kort stukje speelt.
• Eric Praline (Cleese), een excentriek persoon met een lange jas. Zijn bekendste sketch is de Dead Parrot, maar zijn naam komt enkel voor in de sketch Fish Licence.
• Biggles (Chapman, en één keer Jones)
• Luigi Vercotti (Palin), een maffiose ondernemer
• De "Pepperpots": vrouwen uit de arbeidersklasse, gespeeld door de Pythons zelf, met een hoge krijsende stem.

De regels van komedie in 1969 kwamen op de Pythons over als een flauw cliché. Zij probeerden verscheidene regels overboord te gooien, zoals het weghalen van de clou. De Pythons vonden dat men vaak een prachtige sketch zag maar dat die soms geforceerd werd om naar een clou toe te werken. Voorbeelden hiervan zijn:

• Halverwege een sketch zegt Cleese tegen Idle: "Dit is de domste sketch waar ik ooit in zat", waarop Idle antwoordt dat zijn rol als kelner ook niet echt opwindend is. Ze besluiten dan te stoppen, en stappen gewoon van de set.
• In een andere sketch zegt Chapman tegen een BBC-ambtenaar (gespeeld door Cleese) dat hij de clou niet weet. Cleese leest de clou voor zichzelf, lacht en zegt: "Dat is een hele goede clou, tja. Laat maar."
• Een komisch gewicht van 16 ton valt op een speler om een einde te maken aan de sketch.

De verschillende sketches werden dikwijls aan elkaar gekoppeld via de tekenfilmpjes van Terry Gilliam. Een andere techniek was de verschillende sketches door elkaar te laten lopen. Vaak spreekt John Cleese, zittend achter een bureau op een absurde locatie, de gevleugelde woorden: "And now for something completely different".

Ze brachten absurditeit in hun shows door bijvoorbeeld de aftiteling halverwege het programma al te laten beginnen, en door zich tot de camera te richten (het doorbreken van de vierde wand).

Dikwijls speelden ze zelf de vrouwenrollen, wat voor een extra komisch effect zorgde.

Pythons

• Graham Chapman
• John Cleese
• Eric Idle
• Terry Gilliam (verzorgde de animatiefilmpjes tussen de sketches, als persoon minder vaak dan de andere vijf in beeld)
• Terry Jones
• Michael Palin

Daarnaast speelde de actrice Carol Cleveland een vaste rol.

• Gastrollen:
• Connie Booth
• Ian Davidson
• Neil Innes
• The Fred Tomlinson Singers

Van de tien beste scènes is later een versie voor het theater gemaakt, die in diverse landen is opgevoerd, onder andere in Engeland, Frankrijk en Nederland.
In de Nederlandse versie uit 2007 worden de rollen gespeeld door Arnoud Bos, Eva van der Gucht, Finn Poncin en Jeroen Spitzenberger.
De Nederlandse vertaling is gemaakt door Barbara van Kooten.

De Bullocks troepiaal (Icterus bullockii) of Noordelijke troepiaal, is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).

Bullock's troepialen zijn inheems in westelijk Noord-Amerika, hoewel volgens Jaramillo (1999) worden ze soms ook gevonden als zwervers in de oostelijke helft van het continent.

Deze vogel werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Swainson (een Brits ornitholoog, malacoloog en entomoloog) in 1827.

De vogel is genoemd naar William Bullock, een Engels natuurvorser.

De Bullocks troepiaal is een middelgrote overwegend oranjegeel zwarte vogel.
Zwarte vleugels met grote witte vlekken.
De Bullocks troepiaal zijn sexueel dimorf, de mannetjes zijn feller gekleurd dan de vrouwtjes.

De volwassen vogels hebben een puntige snavel, het bovenste deel is zwart en de ondersnavel is blauw-grijs.
Zijn lengte is ongeveer 21cm bij een gewicht van 29 tot 43gr.

De jongen lijken veelal op volwassen vrouwtjes, sexuele dimorfie is hier niet vanzelfsprekend.

Deze vogels foerageren in de bomen en struiken, ook korte vluchten maken te vangen insecten.
Ze eten voornamelijk insecten, bessen en nectar.

De Bullocks troepiaal zijn monogaam tijdens het seizoen.
Het broedseizoen duurt meestal van mei tot juli, dit verschilt volgens de geografische ligging en begigint meestal later in de meest noordelijk en westelijke gebieden.

Hun broedgebied strekt zich oostelijk van de Dakota's, Kansas, en Noord-centraal Texas (Jaramillo en Burke 1999).

Het paar bouwt samen diepe geweven hangende nesten waarin drie tot zes eieren worden gelegd.
Het nest is geweven van plantaardige vezels, vooral schors en fijne gras vezels, hoewel dierlijk haar wordt ook vaak gebruikt.
Het nest is bekleed met dons, haar, en mos.

Zowel de mannetjes als de vrouwtjes verdediggen het nest tegen rovers en parasieten.

Zowel mannetjes als vrouwtjes zingen.
De mannetjes hebben een zoetere stem, vrouwtjes hebben de neiging om meer productief te zingen.

Dierendag (ook: Werelddierendag) is een dag die wereldwijd op de agenda staat als een moment waarop extra aandacht wordt besteed aan de dieren.
Dierendag valt jaarlijks op 4 oktober.
Met het vieren van deze dag wil men mensen laten weten dat dieren rechten hebben en dat zij beschermd moeten worden.

De datum van dierendag gaat terug naar de feestdag van Franciscus van Assisi
op 4 oktober.
Hij bekommerde zich om het lot van melaatsen, zwervers en andere armen, maar ook van planten en dieren.
Volgens de legende hield hij ooit een preek voor de dieren.

Eerste dierendag

Ilse Winter uit Brno in Tsjechië schreef in mei 1927 een brief aan Margaret Ford in Londen, waarin ze voorstelde om één dag per jaar speciaal aan de dieren te denken.
Ford was voorzitster van de wereldvereniging van de dierenbescherming.
Zij vond het een prachtig idee en de beide dames kwamen overeen dat de feestdag, waarop de Katholieke Kerk Franciscus steeds herdenkt, een goede datum voor zo'n dierendag zou zijn.
Tijdens een internationaal congres van verenigingen voor de bescherming van dieren in 1929 in Wenen werd 4 oktober uitgeroepen tot Werelddierendag.
De eerste dierendag was op 4 oktober 1930.
In Nederland werden er op die dag beschouwende artikelen geplaatst in kranten over de verhoudingen tussen mens en dier.

Publiciteit

Sinds de jaren zestig grijpt men deze datum steeds meer aan voor het dierenrechtenactivisme.
Ook werden meer activiteiten ontwikkeld om met name bij kinderen bij dit onderwerp te betrekken.

Ook de commercie rondom dierendag is aanzienlijk gegroeid.
Zo vestigde de CPNB in 2000 de aandacht op de Kinderboekenweek (met als thema "dier") door allerlei acties met dieren (zoals huisdierkeuringen en een gratis dierenartsspreekuur) in bibliotheken te organiseren.

Op basisscholen wordt op 4 oktober ook aandacht besteed aan dierendag.
Op sommige scholen nemen kinderen een huisdier of knuffel mee naar school.

De bullmastiff wordt sinds de 19de eeuw in Groot-Brittannië gefokt.
Hij ontstond uit een kruising tussen een mastiff en de Engelse buldog en werd als beschermhond van de jachtopziener gefokt.
Hij is iets kleiner dan de mastiff en ontwikkelde later door inkruising van bloodhounds een goede reukwaarneming.

Hij werd erkend als een rashond door de English Kennel Club in 1924.

De oren van de bullmastiff zijn V-vormig en hangend.
Zijn vacht is kort en glad.
Elke schakering van de vacht tussen roodbruin of rood met een zwart masker is toegestaan.
Afhankelijk van het geslacht bereikt de bullmastiff een schofthoogte van 61 - 71 cm en een gewicht van 45 - 70 kg.
Afwijken van deze specificaties wordt ontmoedigd door de fokkers.

Het is een zeer rustige hond die ook zelden blaft.

De gemiddelde leeftijd van de bullmastiff bedraagd slechts 7 à 8 jaar.
Deze hond blijft groeien tot de leeftijd van 3,5 jaar.

Bullmastiffs zijn gevoelig voor een aantal ziektes zoals heupdysplasie(24,5%), elleboogontwrichting en kanker.
Dit ras heeft ook last van entropion, een afwijking aan het ooglid.
Ook arthritis komt veel voor.

De bullmastiff wordt in Groot-Brittannië als politiehond ingezet.

Het Beleg van Leiden vond plaats van 1573 tot 1574 en eindigde in een ontzet van de stad.
Het Leids ontzet of Leidens ontzet wordt jaarlijks in Leiden gevierd ter herdenking van de belegering van deze stad tijdens de Tachtigjarige Oorlog en het ontzet op 3 oktober 1574.

Het beleg en ontzet van Leiden speelden zich af tijdens de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648).
Aanvankelijk bleef het stadsbestuur trouw aan de landsheer, koning Filips II van Spanje.
Deze benoemde in 1567 de hertog van Alva tot landvoogd over de Nederlanden.
Alva nam diverse maatregelen tegen de godsdienstvrijheid en stelde onder andere de Raad van Beroerten in.
Hierna koos de stad in juni 1572 de kant van prins Willem van Oranje.

Eerste beleg

In een poging de stad weer onder Spaans gezag te krijgen, sloeg Alva eind oktober 1573 het beleg rond Leiden op met het doel de bevolking uit te hongeren en de stad op die manier tot overgave te dwingen.
Kort hiervoor, op 8 oktober was Alkmaar ontzet.

Het stadsbestuur was echter lang van tevoren op de hoogte gebracht van het ophanden zijnde beleg en sloeg grote voorraden levensmiddelen in om het beleg te kunnen doorstaan.
Eind maart 1574 onderbrak de inmiddels nieuw benoemde landvoogd Requesens het beleg voor de Slag op de Mookerheide (14 april 1574) en ondanks herhaalde waarschuwingen van de Prins van Oranje dat het beleg eventueel zou kunnen worden hervat, besloot het stadsbestuur geen extra maatregelen te treffen.
Nieuwe troepen werden niet in dienst genomen, waardoor alleen de stadsschutterij en een legertje vrijwilligers voor een nieuwe verdediging konden zorgen.
Ook werden de Spaanse verschansingen rondom de stad niet neergehaald en verzuimde men grootschalig levensmiddelen in te slaan, naar verluidt in afwachting van lagere voedselprijzen.
Dit was een grote vergissing, want in de nacht van 25 op 26 mei 1574 keerde een Spaans leger onder leiding van Francisco de Valdez naar de stad terug om het beleg te hervatten.

Tweede beleg en ontzet

Voor het tweede beleg liet Valdez zijn manschappen de oude, intact gebleven, stellingen innemen en nieuwe verschansingen bouwen.
De ingesloten bevolking was verdeeld.
Een groot deel van de prinsgezindheid die er heerste was ingegeven door vooruitzichten op economische welvaart.
Doordat de Spanjaarden een uithongeringstactiek toepasten, keerde het tij.
Veel burgers zouden best door de nieuwe machthebber overheerst willen worden, als dat betekende dat ze weer te eten zouden hebben.
Tijdens het tweede beleg zijn 6000 van de 18.000 inwoners omgekomen van de honger en de pest.
Een harde kern in het stadsbestuur, bestaande uit burgemeester Pieter Adriaansz. van der Werff, stadssecretaris Jan van Hout, de neven Jan en Jacob van der Does en Diederik van Bronckhorst, commissaris van de prins te Leiden, was echter dusdanig prinsgezind dat deze aan overgave niet wilde denken.
Ze gaven burgers die de honger echt niet meer konden verdragen toestemming om de stad te verlaten, maar de bezetter stond geen enkele uittocht toe.
Om de bevolking moed te geven zou Van der Werff zelfs zijn eigen lichaam aangeboden hebben om de bevolking te eten te geven.
Hierbij zou hij de woorden hebben gesproken: "Dus, zo gij met mijn dood beholpen zijt, laat hand aan dit lichaam; snijdt het aan stukken, en deelt ze om, zo wijd als 't trekken mag".

De levensomstandigheden verslechterden echter zo erg dat zelfs het stadsbestuur overwoog zich over te geven, totdat de (water)geuzen in september 1574 de dijken bij Rotterdam en Capelle aan den IJssel (Schielands Hoge Zeedijk) doorstaken, om het polderland te laten overstromen.
Het slagen van dit plan was echter afhankelijk van een gunstige wind, die het water naar Leiden zou opstuwen.
Dat het stadsbestuur zich niet overgaf was te danken aan het feit dat zij op de hoogte waren van de ophanden zijnde ontzetting.
Willem Cornelisz. Speelman (ca. 1542—1616), luitspeler en organist in de plaatselijke Pieterskerk (later werd hem het recht toegekend om zich ‘Van Duijvenbode’ te noemen), bood daarom het stadsbestuur zijn duiven aan, zodat het stadsbestuur een briefwisseling kon blijven voeren met de Prins van Oranje in Delft.
Op 28 september 1574 ontving men de eerste brief, verzonden door geuzenleider Louis de Boisot.
De volgende dag ontving men wederom een brief waarin de ophanden zijnde actie werd vermeld.

Op 17 september 1574 vond de zogenaamde Slag bij Zoetermeer plaats.
De Spaanse troepen onder leiding Valdez waren niet in staat om de dijk in de Voorweg bij Zoetermeer te verdedigen.
Op advies van onder andere de Zoetermeerse scheepstimmerman Wolfert Adriaenszoon koos het Geuzenleger onder leiding van Lodewijk van Boisot en De La Garde een route richting Leiden.
Magdalena Moons werd heldin van Leidens ontzet doordat zij Francisco de Valdez zou hebben overgehaald de bestorming uit te stellen; dit is echter waarschijnlijk een legende.
Een noordwesterstorm had aanvankelijk het water uit de Noordzee via de monding van de Maas door de geslagen bressen in de dijk doen stromen.
Daarna keerde de wind, die stormkracht had bereikt, in de nacht van 2 op 3 oktober 1574 naar het zuiden en stroomde het water naar Leiden.
Het water kwam zo hoog dat de Spaanse troepen vluchtten.
Volgens de overlevering was het de kleine weesjongen Cornelis Joppenszoon die in het verlaten legerkamp Schans Lammen (nabij de huidige Lammebrug, aan de Cronesteynzijde) een ketel met hutspot vond en de burgers berichtte dat de stad was bevrijd.
In de vroege ochtend voeren de geuzen over de Vliet de stad binnen met aan boord haring en wittebrood.

Als dank voor het heldhaftige verzet dat de stad tijdens het beleg bood, stichtten de Staten van Holland en Zeeland op 8 februari 1575 de Universiteit Leiden, fictief uit naam van Filips II.

De hoogheemraadschappen Rijnland, Hoogheemraadschap van Delfland en Schieland waren allerminst te spreken over de gevoerde tactiek van inundaties en schreven in september 1574 een protestbetoog waarin zij zich beklaagden over de slechte staat waarin het land zich bevond.

De jaarlijkse herdenkingsdienst in de Pieterskerk stamt uit 1574.
Veel mensen die in Leiden werken zijn dan vrij.
De jaarlijkse viering middels allerlei festiviteiten dateert van 1886.
Op 13 mei 1886 werd de 3 October Vereeniging opgericht, die sindsdien zorg draagt voor de organisatie van alle officiële evenementen op 3 oktober (en als dit op een zondag valt op 4 oktober).

Jaarlijks vinden in de ochtend de reveille en de traditionele uitreiking van gratis haring en wittebrood in de Waag plaats; is er 's middags een grote optocht en 's avonds wordt het feest afgesloten met een vuurwerkspektakel.
De grote kermis en de feestelijke warenmarkt gaan 1 of 2 oktober al open.
Het feest wordt 's avonds op 2 oktober ingeluid met de taptoe: een optocht van vele Leidse verenigingen.
De gehele viering is in Leiden en omstreken live op de radio te beluisteren.

Tijdens de 350-ste viering van Leidens Ontzet op 3 oktober 1924 onthulde Koningin Wilhelmina een monument ter ere van de helden van 1574.
Het monument aan het Plantsoen draagt de beeltenissen van Prins Willem van Oranje, Jan van Hout (stadssecretaris), Jan van der Does (legeraanvoerder) en Louis Boisot (geuzenvlootadmiraal).

Op 3 oktober 1974 vond het vierde eeuwfeest plaats, dat zes dagen duurde.
Ter gelegenheid hiervan bezochten Koningin Juliana en Prins Bernhard de stad om de viering mee te maken.

De Bullers pijlstormvogel (Puffinus bulleri) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).

De Bullers pijlstormvogel is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Osbert Salvin (Engels natuuronderzoeker, ornitholoog en herpetologist) in 1888.

De volwassen vogels zijn gemiddeld 46-47 cm groot met een spanwijdte van 97 tot 99 cm.
Het gewicht is ongeveer 342-425 gr.
Ze hebben een blauwgrijs verendek op de rugzijde.
De tekening boven op de vleugels lijkt op een letter "M" in lichtgrijs en zwart met bijna witte gebieden.
De onderkant is helder wit. de vogel heeft witte wangen en een grijs voorhoofd.
De staartveren zijn zwartachtig grijs.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren, krill en vis.

Deze soort is pelagisch, net als de andere Ardenna pijlstormvogels, het is een transequatorial migrant gaande over het grootste deel van de Stille Oceaan buiten het broedseizoen.
Hoewel ze ook voorkomen in de subarctische wateren van Kamtsjatka en de Aleoeten.
Ze zijn vrij algemeen voor de westkust van de Verenigde Staten tijdens de late zomer en vroege herfst, en kan over het algemeen niet ver van land langs de hele gematigde en tropische kusten van de beidde Amerika's voorkomen.

Ze broeden voornamelijk op Tawhiti Rahi en Aorangi, de belangrijkste eilanden van de Poor Knights groep voor de Noordkust van Nieuw-Zeeland.
Het broedseizoen begint in oktober en duurt bijna een half jaar.
Het broeden duurt 51 dagen door beide ouders en daarna duurt het ongeveer 100 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

In het verleden waren deze vogels een voedselbron voor de Maori's, en op Aroangi werden ze ook nogeens massaal verorberd door wilde varkens.

In 1930 waren er slechts een 100 à 200 broedparen over op Aroangi en werden er maatregelen getroffen, zo werden in 1936 de varkens verwijderd.
Begin jaren '80 waren er weer zo'n 200.000 paren aanwezig.

De Bullers pijlstormvogel broedde natuurlijk ook massaal op de naburige kleine eilandjes en was nooit met uitsterven bedreigd.

Momenteel wordt de populatie geschat op 2,5 miljoen vogels.
Maar omdat niet geweten is in hoevere ze ook broeden in meer afgelegen gebieden worden ze toch als kwetsbaar beschouwd door een eventueel plaatselijke catastrofe.

Peanuts was een Amerikaanse strip, geschreven en getekend door de Amerikaanse striptekenaar Charles M. Schulz.
De strip verscheen van 2 oktober 1950 tot 13 februari 2000, een dag na de dood van Schulz.

Peanuts was een van de populairste en invloedrijkste strips.
Op haar hoogtepunt verscheen de strip in 2600 kranten ter wereld en had ruim geschat 355 miljoen mensen dagelijkse lezers.
De strip wordt nog steeds veel herdrukt in kranten en afleveringen ervan worden gebundeld in stripalbums.
In Amerika verschijnt sinds 2004 het verzameld werk dat uit 25 delen zal gaan bestaan en dat alle ooit verschenen strips zal bevatten.

Peanuts vond zijn oorsprong in een eerdere strip van Schulz, Li'l Folks.
Deze strip verscheen van 1947 tot 1950 in de St. Paul Pioneer Press.
Hierin gebruikte Schulz voor het eerst de naam Charlie Brown, en introduceerde hij reeds een hond die sterk leek op de latere Snoopy.
Schulz stopte met deze strip nadat een poging de strip te verkopen aan de Newspaper Enterprise Association mislukte.

Schulz benaderde hierop het United Features Syndicate met een paar voorbeelden van zijn beste werk uit Li'l Folks.
Hier kreeg hij wel groen licht.
Omdat hij met Li'l Folks was gestopt, begon hij een nieuwe strip.
Daarin wilde hij een vaste groep personages hebben in plaats van een willekeurig aantal.
Omdat de naam Li'l Folks te veel leek op Al Capps Li'l Abner en een andere strip genaamd Little Folks, koos Schulz een andere: Peanuts.
Hij vond die naam zelf echter niet erg geschikt.

Zo debuteerde Peanuts op 2 oktober 1950 in zeven kranten: The Washington Post, The Chicago Tribune, The Minneapolis Tribune, The Allentown Call-Chronicle, The Bethlehem Globe-Times, The Denver Post en The Seattle Times, zes dagen in de week; de eerste zondagstrip verscheen op 6 januari 1952.
Algauw nam het succes toe en publiceerde meerdere kranten de reeks.
Schulz werkte volledig alleen en had totale creatieve controle.
Hieroor kon hij ook persoonlijker onderwerpen aansnijden.
Zo parodieërde hij in 1958 de lancering van de eerste Spoetnik met aan boord de hond Laika door Snoopy de eerste mens te laten “lanceren” (hij gooit in de betreffende strip Linus in de lucht); en in 1963 voerde hij een jongetje op dat "5" heette, waarmee hij aan wilde duiden hoe mensen soms als een nummer worden behandeld.
Later kwam ook de vietnamoorlog aan bod.
Peanuts schuwde ook geen cartoongeweld.
Een bekend voorbeeld hiervan is het scenario waarin Charlie Brown een voetbal probeert weg te schoppen, maar door toedoen van een ander personage altijd mist en hard op zijn rug valt.
Schulz behandelde zelfs een paar maal religieuze onderwerpen, zoals in de televisiespecial A Charlie Brown Christmas uit 1965.

De populariteit van Peanuts was het hoogst tussen 1965 en 1980.
In deze periode kende de stripreeks vele spin-offs in de vorm van televisiespecials en boeken.
Hoewel andere strips tijdens de jaren 80 en 90 eveneens een monstersucces kenden bleef "Peanuts" internationaal gezien immens geliefd.
Schulz tekende de strip in totaal bijna 50 jaar lang zonder enige assistentie.

Toen Schulz eind jaren 90 in het ziekenhuis werd opgenomen vanwege darmkanker, was hij gedwongen met pensioen te gaan.
De laatste dagelijkse Peanutsstrip verscheen op 3 januari 2000.
Er verschenen nadien nog enkele zondagstrips, waarvan hij er een aantal op voorhand had getekend.
De laatste hiervan verscheen op 13 februari 2000, een dag na Schulz’ dood.
Schulz had in zijn testament laten vastleggen dat niemand de strip mocht voortzetten na zijn dood.

De strip begon oorspronkelijk met een kleine cast bestaande uit Charlie Brown en zijn hond Snoopy (een Beagle).
Later kwam ook de pianospelende Schroeder erbij, evenals de dominante en vaak valse Lucy van Pelt en haar kleine broertje Linus, Charlie's beste vriend.
Aanvankelijk had de reeks geen hoofdpersonage, maar uiteindelijk kreeg Charlie Brown deze rol toebedeeld.
In de vijftig jaar dat de strip verschenen waren er nooit volwassenen te zien en verouderden de kinderen slechts een tweetal jaar.
Een geval apart zijn de personages Sally Brown en Rerun van Pelt.
Bij hun introductie in de strip waren beiden nog een baby, maar in de loop der jaren verouderden ze langzaam tot ze uiteindelijk net iets jonger waren dan de overige personages, die niet ouder werden.

Peanuts wordt vaak gezien als een van de invloedrijkste en best geschreven stripseries van zijn tijd.
Schulz kreeg de National Cartoonist Society Humor Comic Strip Award voor Peanuts in 1962, de Elzie Segar Award in 1980, de Reuben Award in 1955 en 1964, en de Milton Caniff Lifetime Achievement Award in 1999.
A Charlie Brown Christmas won een Peabody Award en een Emmy Award.
In totaal hebben de Peanuts tekenfilmspecials samen 2 Peabody Awards en 4 Emmys gewonnen.

Voor zijn werk kreeg Charles Schulz een ster op de Hollywood Walk of Fame en een plaats in de William Randolph Hearst Cartoon Hall of Fame.
Peanuts stond op de cover van Time Magazine op 9 april, 1965, met een bijbehorend artikel waarin de strip werd geprezen als "the leader of a refreshing new breed that takes an unprecedented interest in the basics of life."

Peanuts werd tweede op de lijst van grootste stripseries van de 20e eeuw, samengesteld door The Comics Journal in 1999.
Peanuts moest alleen George Herrimans Krazy Kat voor zich dulden.
In 2002 verklaarde TV Guide Snoopy en Charlie Brown samen 8e op zijn lijst van 50 grootste strip- en tekenfilmpersonages ooit.

In veel andere strips zijn eerbetonen en referenties aan Peanuts opgenomen, vooral sinds de dood van Schulz.
Veel hiervan zijn opgenomen in het Charles Schulz Museum.
In mei 2000 verwerkten veel striptekenaars een referentie aan Peanuts in hun eigen strip.
Op 30 oktober 2005 werd deze actie herhaald.

De Bullers albatros (Thalassarche bulleri) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).

De Bullers albatros is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Rothschild (Baron de Rothschild was een Brits bankier, politicus en zooloog) in 1893, en werd genoemd naar de Nieuw-Zeelandse ornitholoog Walter Buller.

Mollymawks of de Bullers albatros zijn een soort van Albatros die behoren tot Diomedeidae familie en komen uit de Procellariiformes orde, samen met de puffinus, fulmares, stormvogels, en de alkstormvogeltjes.
Ze delen bepaalde kenmerken ter identificatie.
Ten eerste hebben ze nasale doorgangen die aan de bovensnavel gehecht zijn.
De neusgaten van de stormvogels zijn ook uniek omdat ze worden opgesplitst in 7 tot 9 hoorn plaatjes.
Ze hebben een maag die vetzuren produceert waaruit "was" esters en triglyceriden worden gevormd die worden opgeslagen in de bijmaag.
Deze worden gebruikt tegen roofdieren en het is een energierijke voedselbron voor kuikens en volwassen vogels tijdens hun lange vluchten.
Ze hebben ook een zoutklier die is gelegen boven de neus en die helpt bij het ontzouten hun lichaam door de hoge hoeveelheid oceaanwater dat ze drinken.
Het scheidt een hoge zoutoplossing af uit hun neus.

De Bullers Albatrossen zijn gemiddeld 79 cm groot.
Ze hebben een zilvergrijs voorhoofd, een grijze kop en keel.
Ze hebben heeft een zwarte vlek rond de ogen met een witte halve maan achter en onder het oog.
Zijn rug, bovenvleugel, en de staart zijn donker grijs, en romp en onderzijde zijn wit.
Zijn ondervleugel is wit met een zwarte punt, met een brede scherp begrensde donkere band aan de voorrand.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren en vis.

De Bullers albatros leeft in kolonies op Nieuw-Zeeland.

Ze broeden voornamelijk op de Snareseilanden, Solander eiland, Chathameilanden (Big en Little Sister en Forty-fours Island), en Three Kings Islands (Rosemary Rock).
Het broedseizoen begint in december, de eieren worden meestal gelegd rond 21 januari.
Het broeden duurt 60 dagen door beide ouders en daarna duurt het nog 170 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

Ze broeden jaarlijks.

Tokyo 1982 – Slechts drie jaar na introductie van de Walkman, ‘s werelds eerste draagbare cassetterecorder, heeft het Japanse bedrijf Sony wederom een wereldprimeur.
Op 1 oktober 1982 presenteert het bedrijf de eerste Cd-speler, de CPD-101.
Het product ontketende een revolutie in de digitale muziekindustrie.

Sony werd op 7 mei 1946 opgericht door de Japanse ondernemers Masaru Ibuka en Akio Morita. Het bedrijfje begon aanvankelijk met slechts 20 werknemers, maar groeide al snel uit tot een van de grootste bedrijven in Japan. In de jaren ’50 ontwikkelde Sony de eerste Japanse bandrecorder en had het bedrijf groot commercieel succes met de productie van transistorradio’s. Later werd de productlijn uitgebreid met onder andere een kleurentelevisie, een videorecorder en de Walkman, de eerste draagbare cassettespeler ter wereld.

In september 1976 presenteerde Sony het eerste prototype de haar nieuwste uitvinding: de digitale audioplaat. In samenwerking met het Nederlandse bedrijf Philips werkte Sony maar liefst zes jaar aan de ontwikkeling van het product. Op 1 oktober 1982 werd 52nd Street van Billy Joel het eerste album dat verscheen op de nieuwe audiodrager, de Compact Disc. Diezelfde dag presenteerde Sony ook de CPD-101, ‘s werelds eerste CD speler. Het apparaat was voorzien van een digitale display, een uitschuifbare CD lade en een afstandsbediening. Ten tijde van de verschijning kostte de CPD-101 maar liefst 730 dollar, waardoor het product slechts een kleine markt van fanatieke muziekliefhebbers bereikte. Desalniettemin werden de ontwikkeling van de CD en de CPD-101 door experts gezien als een revolutie in de digitale muziekindustrie.

In de daaropvolgende jaren daalde de prijs van Cd’s en Cd-spelers, waardoor de producten een veel grotere markt bereikten. Geschat wordt dat er inmiddels wereldwijd al meer dan 200 miljard (2007)Cd’s zijn verkocht. Maar door de ontwikkeling van de DVD en de opkomst van de MP3-spelers is er de afgelopen tien jaar sprake van een sterke afname van de verkoop van het aantal Cd’s.

The Flintstones (Engels voor vuurstenen) is een Amerikaanse animatieserie, die wordt gezien als een van de succesvolste animatieseries aller tijden.
De serie is gecreëerd door het duo Hanna-Barbera en draaide zes seizoenen, van van 30 september 1960 tot tot 1 april 1966, op de Amerikaanse televisiezender ABC (American Broadcasting Company).
De meeste personages zijn bedacht door Ed Benedict.

The Flintstones was als een arbeidersklasse die met zijn familie leefde in de steentijd en zijn buurman als beste vriend.

De serie speelt zich af in de steentijd, in het fictieve plaatsje Bedrock.
Hierin leven uitgestorven dieren als mammoeten, dinosauriërs, pterosauriërs, sabeltandtijgers en dodo's samen met holbewoners.
Daarbij ging men eraan voorbij dat dinosauriërs en pterosauriërs allang uitgestorven waren toen de mens op aarde verscheen.

Het bijzondere van de serie en een vaste bron van de humor, is dat allerlei aspecten die normaal waren in het Amerika van de jaren 60, maar volledig onbekend zijn in de prehistorie (denk aan televisie, auto, platenspeler, bowlingbaan, buitenwijk), in de fictieve wereld van de Flintstones wél voorkomen, zij het in steentijdvorm.
Om de zaken een prehistorisch uiterlijk te geven, worden materialen als steen, hout en dierenvellen gebruikt.
Een auto wordt bijvoorbeeld aangedreven met de voeten, en de krant bestaat uit een stenen tablet waarop letters zijn uitgehakt.
Vaak maakt de technologie ook gebruik van dieren: een mammoet is door zijn slurf de waterkraan, de snavel van een vogel is de naald van een platenspeler, een Brontosaurus dient als bus of graafmachine en een pterodactylus als vliegtuig.

De steentijdomgeving dient in de serie ook geregeld als bron voor woordgrappen.
Zo zijn veel van de namen van personages gebaseerd op steennamen.

Centraal in de serie staan de familie Flintstone en hun buren de Rubbles.
De Flintstones wonen op 323 Cobblestone Lane in Bedrock.
De verhalen bevatten doorgaans typische situaties uit Amerikaanse sitcoms van de jaren 50 en 60.

De hoofdpersoon in de serie is Fred Flintstone.
Hij eet veel, schreeuwt vaak, is bot en arrogant, maar heeft een hart van goud.
Zijn vrouw is Wilma Flintstone.
Zij wonen samen met hun 'hond' Dino en hun 'kat' Baby Puss (die alleen in de begin- en eindleader is te zien) naast hun beste vrienden, Barney en Betty Rubble.
Fred werkt als 'bronto crane operator' (bronto-kraanwerker) in een steengroeve voor Mr. Slate.
In een later seizoen kregen de twee koppels kinderen, Pebbles Flintstone en Bamm Bamm Rubble.

Oorspronkelijk zou de serie The Flagstones gaan heten.
Er werd een korte pilotaflevering gemaakt onder deze titel in de hoop de serie te kunnen verkopen aan een netwerk en sponsors.
Toen de serie werd gekocht door ABC, werd de titel veranderd naar Flintstones, mogelijk om verwarring te voorkomen met de Flagstons; personages uit de strip Hi and Lois.
Een andere werktitel die tijdelijk werd gesuggereerd voor de serie was The Gladstones.
De serie sloeg aan, en werd de eerste Amerikaanse animatieserie die meer dan twee seizoenen liep.

Hoewel de meeste afleveringen van de Flintstones opzichzelfstaande verhalen zijn, had de serie wel een aantal verhaallijnen die meerdere afleveringen liepen.
De bekendste hiervan is de reeks afleveringen rondom de geboorte van Pebbles.
Deze verhaallijn begon met de aflevering "The Surprise", die halverwege het derde seizoen werd uitgezonden, en liep tot de aflevering "Dress Rehearsal".
Een tweede bekende verhaallijn draaide om de adoptie van Bamm-Bamm door de familie Rubble omdat de Rubbles zelf geen kinderen konden krijgen.
Daarmee was The Flintstones een van de eerste animatieseries die het concept van onvruchtbaarheid aansneed.

De serie was aanvankelijk gericht op een volwassen publiek.
De eerste twee seizoenen werden gesponsord door het sigarettenmerk Winston, waardoor de personages uit The Flintstones onder andere gebruikt werden voor reclamefilmpjes voor dit sigarettenmerk.

De serie maakte gebruik van een lachband om grappige situaties aan te duiden, zoals dat normaal standaard is bij veel live-action sitcoms.

In 2011 werd bekend dat Seth MacFarlane een nieuwe versie van The Flintstones zal gaan maken voor FOX.
Tevens zou hij de stem van Fred inspreken.
De plannen werden echter opgedoekt.

"The Flintstones" werd in 1961 genomineerd voor een Emmy Award in de categorie "Outstanding Program Achievement in the Field of Humor".
Deze verloor de serie aan "The Jack Benny Show".

In 2006 werd "The Flintstones" genomineerd voor een TV Land Awards in de categorie "Greatest TV Dance Craze: The Twitch".

De Fabeltjeskrant is een dagelijks terugkerende korte uitzending juist voor kinderbedtijd op de Nederlandse televisie over de gebeurtenissen in het Grote Dierenbos in Fabeltjesland.
Het nieuws werd voorgelezen door Meneer de Uil.
Ook in Vlaanderen groeide een hele generatie op onder de vleugels van Meneer de Uil.
In 2005 werd het programma in Nederland verkozen tot Beste Kinderprogramma Aller Tijden.
Momenteel is de kinderserie op RTL 8 bij Telekids te zien.

Eerste serie

Het brein achter De Fabeltjeskrant was Leen Valkenier en het programma werd geproduceerd door Thijs Chanowski.
De eerste poppen werden met de hand gemaakt door Joke Aletrino.
De Fabeltjeskrant werd voor het eerst uitgezonden op 29 september 1968 door de NTS.
De eerste fabels en personages waren geïnspireerd op de verhalen van Jean de La Fontaine, maar al snel ging het programma meer op het 'echte leven' lijken.
In de vier jaar waarin de eerste serie op de televisie was ontwikkelde De Fabeltjeskrant zich tot het best bekeken programma van die tijd.
Het aantal kijkers lag tussen de één en twee miljoen per dag en dat waren lang niet allemaal kinderen of hun ouders.
Vertaalde versies van De Fabeltjeskrant waren ook buiten het Nederlandstalig gebied zeer in trek.

Ogenschijnlijk was het programma bedoeld voor kleuters, door Meneer de Uil aangesproken als kijkbuiskinderen, maar door allerlei toespelingen op de landelijke politiek was het ook voor veel volwassenen een leuk programma.
Zo werkte in een periode dat Joop den Uyl minister-president was van Nederland, een Meneer de Uil die uit de Fabeltjeskrant voorlas bij veel mensen op de lachspieren.

Op 22 juni 1972 werd de serie beëindigd.
Na een speciale verkiezingsuitzending op 27 november 1972 keerde het programma op 2 december 1973 terug op de zondagmiddag, gevolgd door dagelijkse uitzendingen vanaf 1 juni 1974.
Na zes jaar en 1041 afleveringen kwam er op 31 augustus van dat jaar een einde aan De Fabeltjeskrant.

De Woefs en de Lamaars

In de jaren zeventig verscheen als een soort spin-off de serie De Woefs en de Lamaars, waarvan enkele dieren zoals Woef Hektor en Snoespoes ook in De Fabeltjeskrant hun opwachting maakten.
De enige van deze dieren die voorkwam in zowel de eerste serie van De Fabeltjeskrant als in serie twee was Woefdram.

Tweede serie

In 1985 kwam producent Loek de Levita met een nieuwe reeks afleveringen, die meteen weer een groot succes werden.
De schrijver was weer Leen Valkenier. De afleveringen werden door verschillende omroepen uitgezonden.
Inmiddels was Nederland veranderd in een multiculturele samenleving en dat is terug te zien in de nieuwe serie, waarin een aantal exotische dieren werd geïntroduceerd.
Deze dieren komen in het Dierenbos terecht vanuit het Derde Dierenbos (lees: de Derde Wereld) en elk hebben ze zo hun eigen problematiek.
Voorbeelden van deze uitheemse dieren zijn Zaza Zebra en Mister Maraboe.
Tijdens verkiezingen voor een nieuwe burgemeester van Fabeltjesland werd de Buitenbosse Chico Lama door de kijkbuiskindertjes verkozen.
De tweede serie eindigde in 1989. Het totaal aantal afleveringen van De Fabeltjeskrant kwam hiermee op 1640.
Nadat de publieke omroep De Fabeltjeskrant had stopgezet kocht het nieuwe RTL 4 de serie en zond de krant uit tot 1992.
Gevolg hiervan was wel dat er sluikreclame in de serie sloop.
Zo bouwde Willem Bever in een der afleveringen een schotelantenne, zodat hij ook RTL 4 kan ontvangen.

Het merendeel van de stemmen werd ingesproken door Frans van Dusschoten, Ger Smit en Elsje Scherjon met daarnaast bijdragen van Aart Staartjes, Philippine Aeckerlin (als Philippine Ackerlin), Trudy Libosan en Bert Plagman.

De poppen werden gespeeld door o.a. Irma Fransen, Olga Reurslag, Jantien Windhouwer, Corrie Hamel, Martien Oltmans, Mildred Rison en Saskia Janse.

Ook internationaal was De Fabeltjeskrant een succes.
De rechten op het programma werden verkocht aan meer dan veertig landen over de gehele wereld.

Titel in andere landen

• Frankrijk: Le petit écho de la Forêt (De kleine echo van het bos)
• Italië: Il bosco dei perché of Il gufo racconta: una fiaba al giorno (De uil vertelt: een sprookje per dag)
• Verenigd Koninkrijk: Daily Fable (Dagelijkse fabel)
• Zweden: Fablernas värld (De Fabeltjeswereld)

Meer over "De Fabeltjeskrant" lees je HIER!!!

Of luister HIER en ontdek "De Fabeltjeskrant"

De 26ste editie van Dag van de Klant op zaterdag 28 september heeft als thema ‘Lekker dichtbij’.
Dag van de Klant is de manier om klanten te bedanken voor hun vertrouwen in de lokale handelaars maar ook om deze handelaars in de kijker te zetten.
het thema van dit jaar wil UNIZO aantonen dat je niet ver hoeft te gaan om te winkelen.
Waarom kilometers rijden als je ook gewoon de straat kan oversteken om naar de winkel te gaan?

De dagattenties blijven kwaliteitsvolle rozen en de roostasjes.
Nieuw dit jaar zijn de cuberdons, ook wel bekend als ‘neuzekes’.
Deze lekkernij past als streekproduct dus perfect bij het thema van dit jaar.

“Doe mee aan de UNIZO Dag van de Klant! Lekker dichtbij je klanten!”

Biosfeer 2 (Engels: Biosphere 2) is een 1,27 hectare grote constructie in Oracle (Arizona) (VS), gebouwd om een gesloten ecologisch systeem na te bootsen.

Het is tussen 1987 en 1989 gebouwd door Space Biosphere Ventures, een bedrijf dat wordt beheerd door John Polk Allen en Margret Augustine en werd in de jaren negentig gebruikt om te zien of mensen konden leven in een gesloten biosfeer, terwijl ze ook wetenschappelijke experimenten uitvoerden.
Het onderzoek toonde het gebruik aan van gesloten biosferen in ruimtekolonies, en de manipulatie van een biosfeer zonder dat van de aarde te beschadigen.
De naam komt van het idee dat de eerste biosfeer onze aarde is.
De ca. 200 miljoen dollar voor het project kwam van oliemiljardair Edward Bass.

Het project bestond uit twee gesloten missies; de eerste was van 26 september 1991 tot 26 september 1993, de tweede duurde 6 maanden en vond plaats in 1994.

Missie 1

Tijdens de eerste expeditie zakte het zuurstofniveau. Van de 20,9% die doorgaans voorkomt op zeeniveau zakte het tot 14%.
Toen het zuurstofniveau op ca. 16% kwam kregen de biosfeerbewoners last van hoogteziekte.
Nog voordat het zuurstofniveau op 14% kwam te liggen kregen vier van de acht bemanningsleden al zuurstof in hun slaapkamers bijgevuld.
Genoodzaakt door deze problemen werd besloten om door een zuurstofinjectie het peil weer op te krikken tot een niveau tussen de 18 en 19%.
16% werd als ondergrens ingesteld, omdat onder dit niveau de stress enorm toenam.
Naast deze injectie werden ook nog 30.000 roofmijten de biosfeer ingebracht om de plaag van spintmijt tegen te gaan.

Missie 2

Deze begon op 6 maart 1994 en zou tien maanden duren, maar werd gestaakt na zes maanden.
De crew bestond uit Norberto Romo (kapitein), John Druitt, Matt Finn, Pascal Maslin, Charlotte Godfrey, Rodrigo Romo en Tilak Mahato.

Op 5 april om 11:57 uur lieten Abigail Alling en Mark Van Thillo, leden van de eerste missie, een spoor van vernieling achter bij de tweede missie.

Vlak na het incident verliet kapitein Norberto Romo (toen getrouwd met Margret Augustine) de biosfeer.
In zijn plaats kwam Bernd Zabel, die eerder genomineerd was als kapitein op de eerste missie, maar op het laatste moment was vervangen.
Twee maanden later werd Matt Finn door Matt Smith vervangen.

De missie eindigde op 6 september 1994.

Trivia

• De film Bio-Dome is een parodie op het project biosphere 2.
• In de Sovjet-Unie werden ook dergelijke experimenten gehouden, waarvan BIOS 3 (Biosfeer 3; vanaf 1968) het bekendste is.
• Biosfeer 2 was een belangrijke inspiratie voor Big Brother en De Gouden Kooi.

Honda Giken Kogyo Kabushiki (Honda Research Institute Co. Ltd) is een Japanse fabrikant van auto's, motorfietsen, en scooters.
Hiernaast maakt men ATV's, elektrische generatoren, watersportmachines, tuinmachines en heeft men een bekend robotonderzoeksprogramma.

Het hoofdkwartier van Honda bevindt zich in de Japanse hoofdstad Tokio.
Aandelen worden verhandeld op de effectenbeurzen van Tokio, New York, Osaka, Nagoya, Sapporo, Kioto, Fukuoka, Londen, Parijs, en Zwitserland.

Honda werd op 24 september 1948 opgericht in Hamamatsu en het bedrijf kreeg de naam van de oprichter Soichiro Honda.
Er werd begonnen met de productie van losse motoren voor inbouw in fietsen.

Al snel werd overgegaan op productie van volledige motorfietsen, aanvankelijk zelfs als licentiehouder van Harley-Davidson.
Midden jaren 50 was Honda het eerste van vele Japanse bedrijven die de Europese en Amerikaanse markt benaderden met aanvankelijk lichte, maar later ook zeer zware motorfietsen.

Eind jaren 60 werd ook de internationale automobielmarkt betreden.

In 2006 is Honda ook actief in de luchtvaart met de HondaJet, een innovatief en modern vliegtuig (capaciteit 2+6) max. kruissnelheid 420 knopen.

Honda heeft een grote historie opgebouwd op racegebied, met successen in nagenoeg alle takken van gemotoriseerde sport.

Bepaalde modellen worden in de Verenigde Staten van Amerika, Canada en Hongkong onder de naam Acura op de markt gebracht.

Honda produceert al 40 jaar buitenboordmotoren.
In 1964 produceerde Honda als eerste viertaktbuitenboordmotoren en het produceert tegenwoordig geen tweetakts meer.
De kleinste buitenboord motor heeft een vermogen van 2,3 pk en dit loopt op tot 225 pk.
Het blok van de grotere motoren is gebaseerd op de blokken uit de autoindustrie en door gebruik te maken van deze technologie kan Honda dan ook zuinige schone motoren produceren.
Naast schroefaangedreven buitenboordmotoren maakt Honda sinds een paar jaar ook jetaangedreven buitenboordmotoren (35, 65 en 105 pk).

Paul Delvaux (Antheit, 23 september 1897 – Veurne, 20 juli 1994) was een Belgische kunstschilder.
Hij werd vaak ondergebracht bij het Belgische surrealisme, maar aanvaardde deze verwijzing niet.
Hij vond deze interpretatie van zijn werk te eng, te formalistisch en vooral te oppervlakkig.
Hij wilde gewoon "een poëtisch realisme" creëren en daarin bereikte hij een ongekende hoogte en internationale bekendheid.

De iconografie van het werk van Delvaux waaraan hij zijn bekendheid ontleent, valt moeilijk te doorgronden.
Niet alleen omdat de schilder zich in dat opzicht zelden expliciet heeft uitgelaten over de door hem gebruikte motieven, maar ook omdat deze dan nog voor velerlei uitlegbaar blijven.
Vrouwelijke naakten met grote droomogen, menselijke skeletten, ouderwetse treinen en wagons, stations en klassiek aandoende gebouwen zijn wel de voornaamste elementen van zijn gebruikte beeldentaal.
Na verloop van tijd werden ongebruikelijke combinaties als bijvoorbeeld elektriciteitspalen tussen Griekse tempels niettemin gemeengoed als deel van een droomwereld, die ondanks haar uitgesproken naturalistische karakter uitermate vervreemdend aandeed.

Wil je meer weten over Paul Delvaux klik dan HIER.

Das Rheingold is een opera (in één bedrijf) van Richard Wagner; het is de vooravond van Wagners tetralogie (een serie van vier delen die bij elkaar horen) Der Ring des Nibelungen die verder bestaat uit drie dagen (Die Walküre, Siegfried en Götterdämmerung).

De première van Das Rheingold vond plaats op 22 september 1869 in het Koninklijke Hof- und Nationaltheater München onder leiding van Franz Wüllner.

In zijn tetralogie verbindt Wagner oude Noordse en Germaanse sagen (zoals de Edda, de Hortsage en het Sigurd-lied) met het Duits-middeleeuwse Nibelungenlied.

De op deze mythen en sagen gebaseerde handeling is interessant, maar meer nog en hiermee verweven de weergave in libretto en muziek van menselijke gevoelens en ambities als hebzucht, macht, vertwijfeling, angst, maar ook trouw, liefde en verlossing.
Niet alleen de personages kregen Leitmotiven mee, maar juist ook hun handelen en gevoelens zijn met Leitmotiven in het muzikale palet verweven.

Das Rheingold begint met een lang aangehouden bastoon die als het ware het ontstaan van de wereld verbeeldt.
Geleidelijk zwelt de muziek aan en wordt de vloed van de Rijn steeds hoorbaarder.
Dit is het Aarde- of Rijnmotief (in Es-groot).

Eerste bedrijf

Op de bodem van de Rijn bewaken de drie Rijndochters het Rijngoud, hen door Vader Rijn toevertrouwd. Zo worden ze gevonden door de dwerg Alberich, die tevergeefs de liefde van de meisjes tracht te winnen. Dan valt zijn oog op het goud en in hun overmoed verklappen de meisjes het geheim van het goud: degene die de liefde afzweert, vermag uit het goud een ring te smeden en verwerft daarmee heerschappij over de wereld. Alberich zweert daarop de liefde af, steelt het goud en verdwijnt.

Tweede bedrijf

De handeling verplaatst zich naar een berglandschap (Freie Gegend auf Bergeshöhen). Wotan, de oppergod, prijst de burcht Walhalla, die de reuzen Fasolt en Fafner voor de goden bouwden. Zijn gemalin Fricka is echter bevreesd om haar zuster Freia, die de reuzen als onderpand voor hun loon meenamen. De reuzen komen met Freia ten tonele en vorderen hun loon. Freia's broers Froh en Donner trachten Freia te bevrijden, maar Wotan houdt hen tegen. Hij vertrouwt op Loge, de vuurgod; die zal wel raad weten.

Loge verklaart dat de reuzen terecht hun loon eisen voor de bouw van zulk een prachtige burcht. Hij trachtte ook iets gelijkwaardigs voor Freia te vinden. Maar, waar vindt men zo iets? Eén maalt kennelijk minder om vrouwelijk schoon en minne. De dwerg Alberich zwoer de liefde af en stal het rijngoud! Loge's verhaal over de ring wekt de afgunst van allen. De reuzen gebieden Wotan dat hij hen het goud moet bezorgen. Zo niet, dan is Freia voor hen. Zij voeren Freia weg.

Doordat de goden nog niet van Freia's appels genoten, verouderen zij plotsklaps ("Den sel’gen Göttern wie geht’s?").

Derde bedrijf

Wotan besluit op zijn beurt het goud te roven en met Loge daalt hij af naar het rijk van Alberich. Die oefent daar een waar schrikbewind uit over zijn broer Mime en de andere dwergen (de Nibelungen). Door listig bedrog slagen de goden erin Alberich van het goud te beroven en hem ook de inmiddels gesmede ring af te nemen. Alberich vervloekt daarop de ring (“Verflucht sei dieser Ring!”) (vloekmotief) en gaat heen.

Vierde bedrijf

De andere goden komen weer op en ook de reuzen met Freia. Het valt Fasolt zwaar Freia te moeten missen. Hij stemt echter met de ruil voor het goud in mits het goud haar gestalte volledig bedekt. Aldus geschiedt (“So stelt das Maß nach Freias Gestalt!”). Om de laatste gaten in het opgestapelde goud te dichten eisen de reuzen de Tarnhelm en ook de ring aan Wotans vinger op.

Wotan weigert echter de ring af te staan. Dan verschijnt de aardgodin-oermoeder Erda. Zij waarschuwt Wotan voor de vloek die op de ring rust en verkondigt het einde van de goden (“Ein düsterer Tag dämmert die Götter”). Geschrokken staat de oppergod de ring aan de reuzen af. Meteen wordt de vloek zichtbaar: de reuzen krijgen ruzie bij het verdelen van de schatten. Fafner slaat zijn broeder Fasolt dood en gaat heen met de buit.

Dan is het tijd voor meer opgewekte beelden: Einzug der Götter in Walhall. Donner drijft met één klap van zijn hamer de wolken uiteen. Hierdoor wordt het Walhalla zichtbaar in wiens prachtige aanblik de goden een moment verzonken blijven staan. Vervolgens schrijden zij over een regenboog de burcht binnen.

Maar een happy end is het niet. Beneden vanuit de Rijn bewenen de Rijndochters het goud dat de Rijn toebehoort ("Falsch und feig ist's was dort oben sich freut").

De Hobbit, of Daarheen en Weer Terug, kortweg De Hobbit, is een fantasyboek voor kinderen, geschreven door de Britse hoogleraar J.R.R. Tolkien.
Het werd gepubliceerd op 21 september 1937 en ontving datzelfde jaar zowel een nominatie voor de Carnegie Medal als een prijs van de New York Herald Tribune voor beste jeugdfictie.
Tot op de dag van vandaag is het boek erg populair gebleven en het wordt erkend als een klassieker in de kinderliteratuur.

Het boek volgt het verhaal van de Hobbit Bilbo Balings, die op reis vertrekt om een schat te zoeken die bewaakt wordt door de draak Smaug.
Bilbo's queeste brengt hem meerdere keren in gevaar, maar hij wordt gelukkig bijgestaan door de tovenaar Gandalf en een aantal dwergen.
Het verhaal wordt verteld in de vorm van een epische queeste.
Ieder hoofdstuk introduceert wel een nieuw duister wezen uit Tolkiens Midden-aarde.
p die manier ontwikkelt Bilbo een nieuw niveau van bevoegdheid en wijsheid.
Op het einde van het boek volgt De Slag van Vijf Legers, waar vele wezens van eerdere hoofdstukken elkaar bevechten in een conflict.

Thema's als persoonlijke groei en vormen van heroïsche figuren spelen een grote rol.
Vele literatoren hebben de gebeurtenissen in De Hobbit verbonden met Tolkiens eigen ervaringen tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin hij meevocht tijdens de Slag om de Somme.
De Angelsaksische literatuurkennis van de auteur en diens interesse voor fantasyverhalen worden ook genoemd als mogelijke invloedbronnen.

Het boek ontving goede kritieken en had ook financieel succes.
Tolkiens uitgever wilde dan ook een vervolg.
Tijdens het schrijfproces van In de Ban van de Ring maakte Tolkien enkele wijzigingen in het manuscript van De Hobbit, die dan werden verwerkt in herdrukken in de daaropvolgende jaren.

Sinds de publicatie in 1937 is het boek diverse malen herdrukt.
In 2010 kondigde New Line Cinema aan dat het boek in twee delen zou worden verfilmd, net als voor de verfilming van In de ban van de ring met Peter Jackson als regisseur.
De twee delen krijgen de naam The Hobbit: An Unexpected Journey en The Hobbit: There and Back Again.
In juli 2012 werd bekend dat er zelfs drie delen van de film komen.
Het tweede deel krijgt de naam The Hobbit: The Desolation of Smaug en de titel The Hobbit: There and Back Again schuift door naar deel drie.

De hoofdpersoon is de Hobbit Bilbo Balings (Bilbo Baggins) die nooit avontuurlijk is geweest.
Hobbits vormen een vredelievend volk dat in de Gouw woont en ongeveer een meter lang wordt.
Samen met de tovenaar Gandalf en dertien Dwergen onderneemt hij een avontuur om een schat die de draak Smaug van de Dwergen gestolen heeft terug te winnen.
Tijdens de tocht vindt hij een ring, die later in In de Ban van de Ring (The Lord of the Rings) een grote rol zal spelen.
Door Bard, een boogschutter uit Esgaroth (Meerstad), wordt de draak Smaug verslagen en de schat door de dwergen heroverd.
Bilbo vervolgt zijn avontuur en komt als een heel ander iemand thuis.

In Nagelaten vertellingen valt meer te lezen over de connecties tussen De Hobbit en In de Ban van de Ring.
Zo ontdekt men in dit boek de achterliggende redenen die Gandalf had om het avontuur te organiseren.
Een van de redenen is om de duistere vorst Sauron te verdrijven.
Gandalf vermoedde eveneens dat wanneer Sauron weer zou opstaan, Smaug aan diens zijde zou strijden.

De ring die door Bilbo gevonden wordt, blijkt de Ene Ring, die toebehoort aan Sauron, al vermoedt niemand dit nog ten tijde van De Hobbit.
Pas in In de Ban van de Ring ontdekt Gandalf de ware aard van de ring.

Toen Tolkien begon met In de Ban van de Ring bracht hij in De Hobbit nog enkele wijzigingen aan om de twee verhalen beter op elkaar aan te laten sluiten.
Deze veranderingen zijn vanaf de tweede druk te lezen in De Hobbit.

De eerste bewerking van De Hobbit was een toneelstuk uit 1953, uitgevoerd door de St. Margaret's School, Edinburgh.

In november 1968 maakte Michael Kilgarriff voor de BBC een radiohoorspel van De Hobbit. Dit hoorspel telde acht afleveringen.

In 1969 verkocht Tolkien de filmrechten op het boek aan United Artists. In 1977 maakte Rankin/Bass de animatiefilm De Hobbit.

Er bestaan meerdere computerspellen van De Hobbit, zowel gemaakt met als zonder instemming van Tolkien of zijn nabestaanden. Het succesvolste spel was The Hobbit uit 1982.

In 2006 werd de verfilming van het verhaal aangekondigd, eerst als tweeluik, maar later als trilogie.
Lange tijd werd gedacht dat regisseur Peter Jackson niet zou meewerken aan The Hobbit en een prequelfilm die The Hobbit en de trilogie met elkaar moest verbinden.
In eerste instantie zou Guillermo del Toro de regie doen, maar het duurde voor hem te lang voor het project werd gestart.
Uiteindelijk heeft toch Jackson de regie gedaan.
Het verhaal wordt bewerkt tot 3 films:

1. The Hobbit: An Unexpected Journey (december 2012),
2. The Hobbit: The Desolation of Smaug (december 2013),
3. The Hobbit: There and Back Again (juli 2014).

De Armada de Moluccas verliet Sanlucar de Barrameda op 20 september 1519 en bestond uit vijf schepen: het vlaggenschip de Trinidad, de San Antonio, de Concepción, de Victoria en de Santiago.
De Trinidad was een karveel, de anderen kraken.
De grootte van deze schepen varieerde van 75 tot 110 ton.
Onder de 237 manschappen bevond zich de jonge Italiaan Antonio Pigafetta, wiens verslag de belangrijkste bron voor de reis vormt.
De expeditie werd vanaf de start geplaagd door wantrouwen tussen de Portugese kapitein-generaal en zijn Spaanse kapiteins.

Uit - achteraf gegrond gebleken - angst voor onderschepping door een Portugese vloot koos Magellaan voor een zuidelijke koers richting Kaapverdische Eilanden. Daarna zette hij koers naar Brazilië, waar hij in december 1519 enkele weken bivakkeerde in Rio de Janeiro. De expeditie bereikte de Rio de la Plata op 10 januari 1520, maar vond hier geen doorgang. Verder naar het zuiden belandde de vloot in terra incognita. Geteisterd door stormen aan de kust van Patagonië overwinterde de vloot zes maanden in de baai van San Julián. Magellaan bedwong daar op 2 april een muiterij van drie schepen. Hij blokkeerde met twee schepen de uitgang van de baai en overmeesterde de muitende schepen één voor één. Enkele muiters werden geëxecuteerd en twee mannen werden bij vertrek achtergelaten. Aan het einde van de zuidelijke winter kwam de Santiago op een verkenningstocht in een plotselinge storm terecht en verging op de kust. De bemanning wist echter over land San Julián te bereiken. De vloot hervatte op 17 oktober de speurtocht naar de doorgang.

Voor een uitgebreider artikel ga naar Ferdinand Magellaan