Harley-Davidson is een Amerikaanse producent van motorfietsen uit de staat Wisconsin.
Het merk brak door toen tijdens de Tweede Wereldoorlog grote aantallen motorfietsen werden geleverd aan het Amerikaanse leger, onder de naam Liberator.
Harley-Davidson kent een schare van fanatieke fans - onder wie Hells Angels - die van geen kritiek op hun merk willen weten.
Volgens niet-fans zijn Harley-Davidsons matig ontwikkeld, schieten ze vermogen tekort, laten de prestaties te wensen over en is de wendbaarheid matig.
Toch ziet het bedrijf al twintig jaar op rij zijn omzet en winst stijgen.
Harley-Davidson is de enige overgebleven grote Amerikaanse motorfietsenfabrikant.
De grootste concurrent is het Japanse Kawasaki, dat twee keer zo groot is.
Pogingen om het specifieke geluid van de Harley-Davidson als merk te registreren, zijn mislukt.
Twee jonge engineers, William Harley en Arthur Davidson, vrienden sinds hun jeugd, werkten in hun vrije tijd aan hun eerste motorfiets.
Twee broers van Arthur, Walther en William, voegden zich al snel bij dit duo, maar een onbekend gebleven Duitse immigrant, die de Franse "De Dion" motor kende, gaf de doorslag aan de totstandkoming van hun bedrijf.
In 1903 verscheen een eencilindermotorfiets met een vermogen van 3 pk.
Op 30 augustus van dat jaar werd de Harley-Davidson Motor Company opgericht.
Bill (William) Harley, de ontwerper van de groep, ging verder studeren op zuigermotoren, en in 1909 verscheen de eerste "V-twin", een zuigermotor met twee cilinders onder een hoek van 45 graden.
Deze "V-twin" werd al snel een succes.
De "V-twin" werd uitgevonden door Glenn Curtiss, die in 1904 al menig race record verbrak met een tweecilinder V-twin.
In de jaren twintig stonden de HD's bekend als bijzonder robuust en betrouwbaar op de toen tamelijk ruwe racecircuits.
Aan het eind van de Eerste Wereldoorlog stond er een stenen Harley-Davidsonfabriek in Milwaukee.
In de Tweede Wereldoorlog werd de Harley-Davidson internationaal bekend als motorfiets van de bevrijders.
Ze werden per schip via Moermansk in groten getale naar Rusland verscheept als oorlogshulp, en reden zodoende ook aan het oostelijk front.
Menig verzamelaar heeft later zijn "Liberator" ergens uit een boerenschuur in het Oostblok gehaald en gerenoveerd.
Beroemde typen zijn de genoemde "Liberator", de "Knucklehead" (1936), de "Duo Glide" (het eerste model met voor- én achtervering) en de majestueuze "Electra Glide" (1965) (het eerste model met elektrische startmotor).
Na een periode van samengaan met andere firma's binnen de AMF-groep (American Machine & Foundry), waarbij ook andere motoren werden voorzien van het HD-merk (Aermacchi-HD en HD-Cagiva), kocht een groep van 13 gefortuneerde liefhebbers, waaronder Willie G. Davidson, kleinzoon van de oprichter, in 1981 de naam Harley-Davidson terug voor 75 miljoen dollar ("The Buyback").
Ze kwamen in 1983 met een nieuwe lijn HD-motorfietsen met het zogeheten Evolution-blok, bijgenaamd Blockhead, op de markt waaronder de 833cc-Sportster, een goedkoper maar kwalitatief goed instapmodel dat was bedoeld als concurrent van de vele Japanse motorfietsen.
Velen kochten daarna de grotere V-twins van 1340 cc.
Er zijn vele modificaties bedacht en men ziet HD's zowel in de meest kale, als in bijzonder opgesmukte versies rondrijden.
In de cultfilm Easy Rider speelden HD-motoren van het type "custom", ook wel chopper genoemd, een hoofdrol.
Customs met hun vele chroom en extreem hoge sturen, zijn in de jaren zestig (en lang daarna) een hype geweest.
Veel merken hebben een vergelijkbaar model uitgebracht.
Typen V-twin-blokken: Flathead (Liberator), Knucklehead, Panhead, Shovelhead, Blockhead.
Deze namen verwijzen naar de vorm van het kleppendeksel en zijn in feite bijnamen.
HD zelf heeft steeds een andere typeaanduiding (bijvoorbeeld: model J, F, ..., Evolution²).
Liefhebbers blijven de oudere modellen onderhouden en berijden.
Er zijn veel HD-clubs van enthousiaste mannen en vrouwen.
Enige bekende HD-modellen van de laatste jaren: de "Softail" waarbij de achtervering onderaan het frame is verborgen zodat de motorfiets eruit ziet als een hardtail, zoals in de jaren voor de invoering van de achtervering; de "Fat Boy" die feitelijk een apart model is in de softail-familie; en de "Heritage", een softail in retro-uitvoering; de Sportster-familie; en de Touring familie, waartoe onder meer de "Electra Glide" en de "Road King" behoren.
Meest recent is de ontwikkeling van het "Revolution"-blok in 2001.
Dit is een vloeistofgekoeld 60 graden-V-twinmotorblok dat wordt toegepast in de VRSC-familie.
Het bekendste model uit deze familie is de "V Rod".
Dit hoogtoerige motorblok is nogal een trendbreuk met de luchtgekoelde V-twins, iets waar de overwegend traditionele Harleyliefhebbers vaak aan moeten wennen.
Het blok is ontwikkeld in samenwerking met autofabrikant Porsche.
In 2008 bracht Harley-Davidson de "Rocker" en de "Rocker C(Chroom)" uit naar aanleiding van haar 105-jarig bestaan.
Deze behoren ook tot de Softail-familie.
De twee opvallendste kenmerken aan deze motoren zijn: ze kunnen zowel als mono-zitter alsook als duo-zitter worden gebruikt door een kliksysteem dat zich onder het hoofdzadel bevindt, en ze hebben een brede achterbrug voor een 240mm-achterband (in het dagelijks leven wordt dan ook wel gesproken van een dikke/vette kont).
In 2010 bracht Harley-Davidson opnieuw een retro bike uit, de Forty-eight of 48, die behoort tot de Sportster-familie met een 1200cc-motor.
De naam van deze motor verwijst naar het jaar waarin het het model van de tank, de zogenoemde Peanuttank voor het eerst het daglicht zag.
De motor ziet eruit als een Bobber (zie Chopper).
Kenmerkend is het zeer kleine benzinetankje, vet voorwiel, forward controls en lage zit, waardoor dit model (net als alle Sportsters) aantrekkelijk is voor kleinere personen.
Van 1963 tot 2012 was Willie G. Davidson hoofd van de ontwerpafdeling en hij was onder andere betrokken bij de ontwikkeling van de Super Glide, Low Rider, Heritage Softail Classic, Fat Boy, V-Rod en Street Glide.
Spot- en bijnamen
Spot- en bijnamen voor Harley-Davidson zijn er legio. Soms worden ze zelfs door het merk in stand gehouden:
Harley-Davidson (fabriek): The Company, American Iron, Hog heaven, Milwaukee Iron
Harley-Davidson-raceteam dat in 1921 werd opgeheven: The wrecking crew
Harley-Davidson (motorfietsen): American Iron, Milwaukee Iron, Hog, Help Douwen (HD), Milwaukee Vibrator
Harley-Davidson 350 cc model A, AA, B en BA 1926: Peashooter (naar het geluid)
Harley-Davidson C-serie (500 cc, ca. 1927): Baby Harley-Davidson
Harley-Davidson F-head v-twin 1909: Silent Grey Fellow (deze eerste Harley V-twin was stiller dan de eencilinder en grijs gespoten).
Harley-Davidson Heritage Softail Nostalgia: Cow Glide, Moo Glide (naar de Cowhide-cover van de buddyseat)
Harley-Davidson-kopkleppers vanaf 1966: Shovelhead, Shovel (de kleppendeksels deden aan een kolenschop denken)
Harley-Davidson-kopkleppers vanaf het Model E (1936): Knucklehead (de cilinderkoppen zaten vast met grote moeren die aan de knokkels van een vuist deden denken)
Harley-Davidson-kopkleppers vanaf het model F (1948): Panhead (naar de panvormige kleppendeksels)
Harley-Davidson-modellen met silent blocks: Rubber Glide
De bedrijfsnaam was Brown Bros. Ltd., London.
De merknaam was in de beginjaren "The Brown".
Brown 3.5pk 500 cc uit 1907
auteur : Yesterdays Antique Motorcycles CC 2.5
Brown Bros was een groothandel in auto-, fiets- en motorfietsaccessoires.
Het was al in 1897 opgericht door de broers Ernest, Albert, Frederic en John Brown aan Great Eastern Street in Londen, maar ontstond uit een bedrijf uit 1892.
De accessoirehandel van de gebroeders Brown was een van de grootste ter wereld.
Uiteindelijk verhandelden ze ook complete fietsen, auto's en motorfietsen.
Vindec 300 cc 3pk uit 1924
auteur : Yesterdays Antique Motorcycles CC 2.5
Vanaf 1902 ging men motorfietsen produceren met als merknaam "The Brown".
Dat waren 348- en 496 cc eencilinders en 498 cc V-twin zijklepmotoren.
Hiervoor werden onder andere Minerva- en Precision inbouwmotoren toegepast.
In 1916 werd de productie beëindigd.
Na de Eerste Wereldoorlog werd de productie weer opgestart, maar de merknaam was nu "Vindec" en de motorfietsen waren eenvoudiger geworden, met lichte tweetaktmotoren en 300 cc JAP viertaktmotoren.
In 1929 eindigde de productie van motorfietsen definitief.
Brough Superior is een beroemd historisch Brits merk van motorfietsen.
George Brough, Haydn Road, Nottingham, vanaf 1920 Vernon Road, Basford, Nottingham, 1920-1940.
Het merk werd opgericht in 1920 door George Brough, die het bedrijf van zijn vader (Brough) verliet omdat hij motorfietsen wilde bouwen die kwalitatief boven de anderen uitstaken, ongeacht de prijs.
Zijn beroemdste klant was Thomas Edward Lawrence (Lawrence of Arabia), die diverse Brough Superiors bezat en in 1935 met een van deze motoren dodelijk verongelukte.
Brough V-twin 1913
auteur : Lars-Göran Lindgren CC 3.0
George Brough maakte nooit een eigen motorblok maar maakte gebruik van inbouwmotoren, en de eerste frames werden voor hem bij Montgomery in Coventry gebouwd.
De meeste Superiors waren uitgerust met een JAP-V-twin, maar er werden ook MAG- en Matchless-blokken gebruikt.
Deze blokken werden wel volgens Brough-specificaties gebouwd.
George experimenteerde met viercilinder V-, lijn- en boxermotoren.
In 1931 testte hij een aangepaste Austin-796 cc automotor.
Er zijn geen Brough Superior-ééncilinders en ook geen motorfietsen onder de 500 cc gebouwd.
In 1938 werden 5 exemplaren gebouwd van de 1000 FA 2 Golden Dream met een H-motor.
Brough Superior in Zweirad-Museum Neckarsulm
auteur : Kassander der Minoer CC 3.0
In 1938 werden 5 exemplaren gebouwd van de 1000 FA 2 Golden Dream met een H-motor.
In 1940 eindigde de productie van motorfietsen omdat de fabriek nodig was voor de bouw van vliegtuigonderdelen voor Spitfires en Lancaster-bommenwerpers.
Na de oorlog bleek het niet meer mogelijk de hoge kwaliteitsstandaard te handhaven en George besloot zijn fabriek te sluiten.
Intussen had hij vele innovaties bedacht, zoals flyscreens, zijkoffers, dubbele koplampen en valbeugels.
Om de Brough en de Brough Superior uit elkaar te houden werden de machines Flat twin Brough (naar de door William Brough gebruikte ABC-boxermotor) en V-twin Brough (naar de door George Brough gebruikte JAP V-twin) genoemd.
Golden Dream Brough Superior
auteur : TR001 CC 3.0
Spot- en bijnamen
Two of everything : Een speciale uitvoering van de SS100 met JAP motor, waarbij alles dubbel was uitgevoerd: (de machine was uitgerust met een zeer uitgebreide accessoireset en had bovendien vier oliepompen: twee toevoer- en twee retour oliepompen, twee carburateurs en twee magneten, waarvan een uitgevoerd als magdyno).
Spit and Polish : Een SS80 fabriekssprinter (vanwege de vele nikkelen en vernikkelde onderdelen).
Brough Superior (algemeen) : Rolls-Royce Of Motorcycles (een door de autofabriek Rolls-Royce officieel goedgekeurde reclameslogan).
Brufsup : Brough Superior (algemeen).
Brough Superior SS100
auteur : Kassander der Minoer CC 3.0
Brough Superior SS101K
foto op www.brough-superior.com
Brough (W. E. Brough, Basford, Nottingham, 1908-1926) is een historisch Brits motorfietsmerk.
Brough Inferior (minderwaardige Brough) - Sarcastisch bedoelde bijnaam, bedacht door William Brough nadat zijn zoon George zijn eerste eigen motorfiets Brough Superior genoemd had.
Brough V-twin 1913
auteur : Lars-Göran Lindgren CC 3.0
De oprichter en eigenaar van de fabriek, William Brough, begon als onderhoudsmonteur in een mijn, maar al voor de eeuwwisseling maakte hij enkele tricycles (driewielers) met De Dion-Bouton-motorblokken.
In 1902 bouwde hij (waarschijnlijk voor zijn 12-jarige zoon George) een eigen motorfiets met eveneens een De Dion-Bouton-motor.
zoon George op één van W.E.Brough's machines (rond1905)
foto op www.broughsuperiorclub.com
In 1908 begon hij een motorfietsenfabriek, geholpen door George, die de motorfietsen in wedstrijden bereed.
In 1913 bouwde hij motorfietsen met Bradshaws 496 cc ABC-boxermotor, later bouwde hij zelf boxermotoren, 496 cc kopkleppers en 692 cc zijkleppers, die op het laatst zelfs 810 cc maten.
Hij ontwikkelde een revolutionair roterend kleppensysteem dat echter nooit goed uit de verf kwam.
Vanaf 1919 werd zijn zoon George zijn compagnon, maar in 1920 concurrent met het merk Brough Superior.
George nam het bedrijf in Basford uiteindelijk over.
Nicolas Brondoit was schoenmaker van beroep, maar maakte rond 1900 zijn eerste viertakt-inbouwmotoren die door Bayard als hulpmotor in fietsframes werden gemonteerd.
Tussen 1902 en 1918 produceerde Brondoit voornamelijk stationaire motoren.
Brondoit - 1922
foto op www.motos-france.de
SA Brondoit & Cie werd pas in 1919 opgericht.
Onder de naam Ideal-Brondoit werden 97 cc tweetakt-hulpmotortjes op de markt gebracht.
Vanaf 1925 ging het bedrijf lichte en goedkope 250 cc motorfietsen en gemotoriseerde tandems produceren.
Hoewel de merknaam weer "Brondoit" was, komt men op onderdelen toch het woord "Ideal" tegen.
Brondoit - 1922
foto op www.motos-france.de
In 1927 werd het bedrijf overgenomen door Paul le Bussy.
Naast de 250 kwam er nu ook een 350 cc-model, en in 1928 zelfs een 500 cc met een Zwitserse MAG-motor.
Le Bussy verongelukte in 1928, waarna het bedrijf korte tijd door zijn broer Georges werd geleid.
In 1929 werd het bedrijf verkocht aan Olivier Joly, een motorrevisiebedrijf.
Blackburne is een historisch Brits motorfietsmerk, dat echter nog bekender werd door zijn inbouwmotoren, die door veel andere fabrikanten van motorfietsen werden gebruikt.
Het werd gebouwd door Burney & Blackburne, Berkhamstead, later Tongham (Surrey) en Bookham (Surrey) (1908-1921).
afbeelding van een Blackburne 450cc (1921)
De fabriek was van onder andere de broers Cecil en Alick Burney die eerst samen met vliegtuigconstructeur Geoffry De Haviland motorfietsen hadden gemaakt. Ze kochten de rechten van de De Haviland-motor.
In de jaren twintig bouwden ze 499 cc eencilinders en 998 cc V-twins met het voor Blackburne typische buitenliggende vliegwiel.
Blackburne advertentie (1924 door OEC) auteur : Leon Mitchell
Mogelijk werd al in 1914 de motorfietsenproductie naar OEC overgeheveld, waarna Blackburne zich op de fabricage van inbouwmotoren concentreerde. In hetzelfde jaar verlieten de broers Burney het bedrijf.
In 1920 werd Blackburne geheel door OEC overgenomen.
De inbouwmotoren van Blackburne waren populair en zijn door ontelbare fabrikanten toegepast.
Bitri (BI-TRIumph) is een historisch Nederlands merk van scooters, gemaakt bij de Nederlandse Scooterfabriek N.V. te Dokkum (1955-1964).
Bitri ontstond in de jaren vijftig toen twee motorliefhebbers (Wim van der Gang en een Delftse student) een auto bouwden door twee Triumph-blokken (vandaar bi-Triumph) in één frame te bouwen. Voor dit volgens Corry van de Gang mooie mobiel was echter geen commerciële belangstelling. Uiteindelijk heeft dit geleid tot het ontwikkelen van een scooter met alweer de naam Bitri.
Bitri ging 150- en 200 cc scooters met ILO- en Rotax-blokjes bouwen. In 1956 zijn Minne Smits en Corry van der Gang met een Bitri scooter naar Italië gereden, vooral de tocht over de Gross-Glockner wordt door hen als een groot avontuur gezien.
Later is Wim van der Gang met zijn broer Jacob snoep- en sigarettenautomaten gaan bouwen. Het concept van deze automaten was buitengewoon interessant. Bitri zorgde ervoor dat de automaten altijd gevuld waren. De eigenaar van de zaak waar de automaat stond kon bij een geldlade waarin een deel van het geld viel. Bitri had een eigen mechanische munt-herkenner gebouwd die ook nog eens het geld over twee laden verdeelde. Toen in de zeventiger/tachtiger jaren er duidelijk minder werd gerookt is het bedrijf gestopt met sigarettenautomaten.
Bitri scooter 150cc (1964)
De fabriek maakt op dit moment onder de naam Hiatus matrijzen door middel van hoogwaardige technieken. Het bedrijf is nu in handen van de zoons van de bedenker van de Bitri scooter (Wim van der Gang).
In 1897 bouwde oprichter Edoardo Bianchi al zijn eerste tricycle met een eencilinder De Dion-Bouton-motor met snuffelkleppen, hoewel het volgens sommige bronnen ook al een echte gemotoriseerde fiets geweest moet zijn.
Bianchi ES250 anno 1937 in het Deutsches Zweirad- und NSU-Museum in Neckarsulm auteur : Joachim Köhlner CC 3.0
Hierna volgden een- en tweecilinder motoren en vanaf 1900 ook automobielen. Voor de Tweede Wereldoorlog bouwde Bianchi 248- tot 498 cc kopklep-eencilinders, later zowel twee- als viertakten van 48- tot 248 cc.
Bianchi Aquilotto mod.AZALEA anno 1954
In de zestiger jaren probeerde Bianchi het in wegraces nog eens met 350- en 500 cc twins, maar kwam in financiële problemen.
Bianchi MT61 legermotorfiets anno 1963
In 1967 stopte de productie van motorfietsen en werd de fabriek aan het Piaggio-concern verkocht. De motorafdeling was toen al van de autofabriek gescheiden. Op de fietsen vierde onder andere Fausto Coppi zijn successen.
De bedrijfsnaam was "Alois Beuker GmbH, later Alois Beuker GmbH, Inh. W. Weibel, Bocholt in Westfalen".
Duits merk dat aanvankelijk motorfietsen maakte met een 231cc-tweetaktmotor. Later volgden modellen met tweetaktblokken van 145, 173, 198 en 246 cc uit eigen fabriek. De productie van motorfietsen liep van 1921 tot 1929, maar vanaf 1927 begonnen de modellen wat te verouderen.
Beta is een Italiaans merk van bromfietsen, scooters en lichte motorfietsen.
Beta: S.p.A. Giuseppe Bianchi, later Betamotor S.a.S., Betamotor S.a.S. Ing. Giuseppe Bianchi & Co. en S.I.M Beta S.p.A. Società Italiana Motocicli, Firenze (1948-).
Italiaans merk dat in 1904 werd opgericht als fietsenfabriek en zich in 1948 op de bromfietsenmarkt begaf. Later kwamen er ook motorfietsen van 125 en 175 cc. Men gebruikte motorblokken van Franco Morini. Later ging Beta pas eigen motorblokken maken.
Beta Camoscio 48 van 1973 auteur : Lucarelli CC 2.5
In de jaren vijftig begon men ook cross- en enduromotoren te bouwen, die in de VS als Premier verkocht werden.
In 1960 kwam er samenwerking met de firma Ancilotti, waarna er motorfietsen onder de naam Beta-Ancilotti verkocht werden. De motorblokken kwamen van Beta.
In de jaren tachtig kwamen er trialmachines. Deze markt was veel kleiner en Beta werd al snel een van de topmerken.
Beta 250RR Enduro anno 2005
Ook scooters worden er veel geproduceerd en in januari 1999 presenteerde het merk twee prototypes van 125 en 350 cc met een Suzukiblok.
Berwick Motor Co., Riverside Works, Tweedmouth, later Berwick Mfg. Co., Banbury, Oxon (1929-1930)
Berwick maakte cardanmotorfietsen met 246- en 346 cc Villiers-tweetaktmotoren in beperkte aantallen. Zolang het merk bestond had men financiële problemen.
Berneg is een historisch Italiaans merk van motorfietsen.
Deze werden gemaakt door Costruzioni Meccaniche Berneg, Caselecchio die Reno, Bologna van 1954 tot 1961.
De naam kwam van Paride BERnardi en Corrado NEGrini, die door Ing. Alfonso Drusiani ontworpen 159- en 185 cc kopklep paralleltwins bouwden. Het waren vrij dure sportieve machines, die in kleine aantallen gebouwd zijn.
Bernardi was waarschijnlijk de eerste Italiaan die een motorfiets maakte.
Enrico Bernardi, later La Società Miari Guisti (1894).
Enrico Bernardi bouwde de eerste motorfiets die over de Italiaanse wegen reed. Hij deed onderzoek naar motoren met inwendige verbranding aan de universiteit van Padua en bouwde in 1884 zijn eerste motor. Daarmee dreef hij een naaimachine aan.
Al snel verplaatste hij zijn aandacht naar gemotoriseerde tweewielers en in 1894 was zijn gemotoriseerde fiets klaar. Hij had een viertaktmotor met horizontale cilinder en kopkleppen. De motor zat op een aanhangwagen die de fiets voortduwde. Gas geven gebeurde pneumatisch met een rubber bal (zoals bij een knijptoeter). Door in de bal te knijpen gaf je gas en door weer los te laten ging je langzamer.
Er werd een firma opgericht (Società Miari Guisti) om de machines te verkopen en patenten te regelen, maar dat er ooit een productie van is opgestart is onwaarschijnlijk. Tegenwoordig worden er weer Bernardi-hulpmotoren geleverd, waarschijnlijk genoemd naar Enrico Bernardi. Men levert zowel benzine- al elektromotoren.
Van 1938 tot 1944 werden er mitlitaire zijspannen gebouwd.
Na strubbellingen tussen het Franse leger en Gnome & Rhône over de exclusiviteit van het kontrakt, kreeg Bernardet de bouw toegewezen.
Bernardet "estafette" gekoppeld aan een Gnome et Rhône : Bernardet
Velerlei verschillende bakken werden er gebouwd, zoals voor verkenners, machinegeweren en lichte kanonnen, het vervoer van materiaal en maaltijden naar het front en nog veel meer.
Het is onmogelijk een overzicht te geven van alle gebouwde versies van de militaire zijspannen. Daarvoor ontbreken er te veel gegevens en foto's.
Dragon-porté 36-38 : Bernardet
Er werden eveneens allerlei bakken gebouwd voor brandweer en politiediensten.
Zowel de Parijse als de Belgische politie maakte hiervan gebruik.
Estafette Porte-Mitrailleuse : Bernardet
Met een verhoogde kofferbak en elleboogsteun voor de bediener van het machinnegeweer.
ziekenvervoer : Bernardet
Voor een overzicht en méér foto's klik op het logo (français).
In 1935 is Bernardet de enige zijspanfabrikant in Europa met 26 wereldrecords op zijn naam, één ervan hield zelfs stand tot 1964.
Bernardet "petit panier" gekoppeld aan een Gnome et Rhône : Bernardet
De modellen Grand Sport werden gebouwd in lange en korte versie, met openvouwbare front of vast. Een aërodinamische "vliegtuigstaart" achteraan de zijspan werd voorzien.
Grand Sport "petit panier" achteraan : Bernardet
De zijspannen werden gebouwd voor zowel links als rechtse aanbouw.
het voledige chassis 1932 : Bernardet
Het voledige gama chassis behandellen is onbegonnen werk, trouwens bijna elk chassis had wel zijn eigenaardigheidje, er werd hier of daar wel altijd iets gewijzigd.
Tourisme 1 place. Eén van de eerste zijspannen gebouwd in serie.
Uitgerust met een deur vooraan, zetel en rugsteun met vering, beklede zijkanten en armsteunen en een vooruit ter bescherming van de passagier.
Gebouwd voor motorfietsen van 500 tot 1200cc.
Voorzien van een afsluitbare kofferbak, een voetsteun en vloerbekleding was eveneens aanwezig. Een spatbord met positielicht. Lengte 1,80m, breedte 0,62m en gewicht 41kg. Kleur : bovenkant zwart, zijkant naar keuze rood, indi blauw, parelgrijs of groen afgewerkt met gouden boord. Als optie was de zijspan in de kleur van de motorfiets verkrijgbaar, ook een waterdichte draagtas op de kofferbak was mogelijk.
Tourisme biplace : Bernardet
Tourisme 1 place et demie. Voor een volwassene en een kind.
Lengte 2,00m, breedte 0,62m en gewicht 44,5kg.
Tourisme biplace. Twee volwassenen.
De eerste Tourisme Grand Sport. Aërodinamisch. Zetel en rugleuning van Dunlopillo. Opties : voorruit opbergbaar onder de voorkap, rem en beschermhoes. Lengte 2,00m, breedte 0,52m en gewicht 39kg.
Tourisme Grand Sport : Bernardet
Rond 1935 wordt de stroomlijn verbeterd. De deur verdwijnt, en de stroomlijn naar de voorruit veranderd.
Opties: vaste of verwijderbare voorruit, gepolijste alu profielen, rem en verschuifbare neus.
Grand sport lang model(zonder spatbord) gekoppeld aan een Peugeot 515 : Bernardet
De modellen Standard, Routier (1 zit et 1 zit 1/2), Grand Routier (1 zit, 1 place 1/2 naast elkaar, tweezit)behielden hun naam. De versies waren verkrijgbaar met opties als "Luxe" en "Grand luxe".
Lengte 2,00m, breedte 0,62m en gewicht 44,5kg.
Welk jaartal de afgeronde neus en de kenmerkende gevlamde zijkant is ingevoerd is niet precies geweten, vermoedelijk 1935.
Bernardet is de naam van een historisch Frans auto-, scooter- en zijspanmerk. Het industrieel avontuur van de drie gebroeders Bernardet duurde van 1920 tot 1959.
De broers Charles (Roger), René en Robert Bernardet waren fietsliefhebbers, maar tijdens W.O.I leerden ze de Harley-Davidson motoren kennen.
In 1921 kochten ze een motor met zijspan van het Amerikaanse leger, maar ze vonden de zijspan zo lelijk dat René en Charles (Roger) besloten hun eigen model te bouwen. In 1922 bouwden ze nog twee zijspannen en dankzij hun uitstapjes kregen ze orders voor het bouwen van meerdere zijspannen voor liefhebbers.
Al snel begonnen ze met het ambachtelijk bouwen van zijspannen en in 1924 voegde hun derde broer Robert zich bij hen. Ze kwamen tot een "gentlemen agreement" om al hun inspanningen, zorgen en financiële middellen te leggen in hun nieuw opgerichte zaak. Een samenwerking die meer dan dertig jaar stand hield.
de gebroeders Bernardet : Bernardet vlnr. Roger, René en Robert, in de zijspan Yvonne echtgenote van Roger zijspan gemonteerd aan een Gnome et Rhône 500 D4
In 1925 begonnen ze deel te nemen aan sportevenementen. Door deelname aan de salons van 1930 en 1931 werden ze bekend in België, Nederland, Zwitserland, Duitsland en Rusland.
Om zich te vestiggen hadden ze nood aan een naam en Charles besloot gebruik te maken van zijn tweede voornaam Roger en zo was het symbool de 3R geboren.
De S.à.r.l. "Établissements BERNARDET Frères" werd opgericht in december 1932.
Al snel werd hun positie als leider in de franse zijspan-industrie bevestigd.
Om zich te houden aan hun "gentlemen agreement" besloten ze om op de zelfde dag in het huwelijk te treden nl. op 22-12-1932, in de St-Pierre de Montrougekerk in Parijs. Het huwelijk werd druk bijgewoond en kreeg heel wat belangstelling in de motorrijderspers. De Bernardets waren nu met 6.
1921 de eerste houten zijspan : Bernardet Roger aan het stuur van de Harley-Davidson Model J 1200 cc 1919 René in de mand
In 1925 werd een eerste tweezits-zijspan gebouwd op een onderstel van René Gillet, een andere bekend motorfiets- en zijspan bouwer. Voorzien van een toegangsdeur, inklapbare kap, kofferbak achter de passagier en een reservewiel eronder. De lijn verlengd vanaf de voorruit is nog steeds goed zichtbaar.
De eerste zijspannen werden gebouwd in een houten keet maar met het binnenlopen van orders moesten ze al snel werknemers in dienst nemen en bouwden de drie broers in 1928-1929 eigenhandig een 600m² grote werkplaats aan de rue des Bruyères 92, Bourg-la-Reine.
Van 1930 tot 1935 werd de "boot"-lijn bevestigd. René Bernardet was de designer en plaatwerker van het trio. De elementen van herkenning werden steeds uitgebreider, bekleed interieur, voet- en armsteunen zelfs een spiegel op het dashboard meerdere koffers achteraan allemaal opvallende elementen van de Bernardet.
Berini (Motorenfabriek Pluvier NV, Rotterdam) is een historisch Nederlands bromfietsmerk en ook bekend vanwege de clip-on motortjes. Het bedrijf werd opgericht in december 1949 te Den Haag. Het idee was afkomstig van de Solex bromfiets, maar de oprichters wilden dat hun model op elke stevige fiets zou passen.
Omdat de naam Italiaans klonk, wekte het bedrijf in het begin de indruk een Italiaans product te leveren, omdat dat beter zou verkopen. In werkelijkheid kwam de naam van de oprichters BErnd Neumann, RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.
Bernard Neumann, Rinus Bruynzeel en Nico Groenendijk
De eerste Berini had een 25,7 cc clip-on motor die vanwege het eivormige tankje dat er op zat ook wel het Berini-eitje genoemd werd. De motor werd gebouwd op basis van uit Duitsland meegesmokkelde tekeningen waarbij de motor in het achterwiel zat. Dit was niet praktisch en men besloot de motor boven het voorwiel te zetten. Twee aan elkaar gesoldeerde DKW-koplampen vormden de tank die daardoor zijn eivorm kreeg. Toch ging de achterwielmotor niet verloren. Dit zou later de Cyclemaster worden. Door het succes van deze eerste Berini ging de firma Pluvier ook een 32- en een 48 cc versie maken.
Wereldberoemd (in Nederland): Het Berini-"eitje" foto : Hans de Waal CC 3.0
In 1950 verhuisde het bedrijf naar Rotterdam, in die tijd maakte men met 80 werknemers ongeveer 180 Berini's per dag. De PTT reed ook met Berini (met de M21), dit model was verlengd en er zat een vast gelaste bagagedrager op voor de zware posttassen.
In 1955 verscheen de eerste Berini-bromfiets, waarbij het frame als brandstoftank diende. De bromfiets werd als M 21 (één versnelling) of als M 22 (twee versnellingen) geleverd.
Door onenigheid tussen Hart, Nibbrig en Greeve en Pluvier (de toenmalige aandeelhouders) kwamen de Berini-bromfietsen in 1956 ook onder de naam Pluvier op de markt.
Eind 1958 presenteerde men de "Speedomatic", een systeem dat vanaf 4000 toeren de gasschuif steeds verder sloot zodat de bromfiets de ingestelde snelheid van 38 km/uur niet kon overschrijden.
Berini M21 speedomatic
De vraag naar Berini brommers was zo groot dat de directie op zoek ging naar een extra vestigingsplaats. In 1960 besloot men een fabriek te bouwen in Emmen. Maar vanaf de opening in 1961 waren er organisatorische problemen, zowel in de fabriek zelf als bij de bevoorrading ervan vanuit Rotterdam. Twee jaar bestond de Emmense bromfietsfabriek, in februari 1963 ging ze alweer dicht. Alles bij elkaar kostte dit avontuur zeven miljoen gulden.
In 1964 viel uiteindelijk het doek voor Berini als bromfietsfabrikant. De Pluvierfabriek ging failliet.
Berini M25
Naast de interne logistieke problemen was ook de komst van vele andere modellen er de oorzaak van dat de fabriek moest sluiten.
De Anker Kolen Maatschappij kocht de inboedel. De Anker Laura zoals dat later ging heten maakte de motoren en Gazelle maakte de frames en zo werd onder meer de Berini M48 nog vele jaren geproduceerd. Vanaf de jaren zeventig werden de Berini bromfietsen voorzien van zowel Anker als Suzuki motoren. De Berini modellen werden ook gemaakt voor Union, Sparta, Locomotief en Simplex.
In 1981 werd het merk verkocht naar Korea. Daar produceerde men ruim 15 jaar lang Berini bromfietsen voor de lokale markt. Hierover is echter weinig bekend.
Rond het jaar 1999 kwam het merk per toeval weer in Nederlandse handen en sindsdien rolt er vanuit een fabriek in China een gehele nieuwe generatie Berini Scooters van de band, voorzien van 50cc Japanse motoren. Klinkende modelnamen als 'Bella Milano' en 'Dolce Vita' (modellen 2009) moeten de suggestie van een band met Italiaans design, waarmee men het merk ooit begonnen was, levend houden. Daarnaast voert men o.a. nog de retroscooters 'Eagle Wings' en de 'Classic'.
Die motorfietsen werden geproduceerd bij Bergfex Motorfahzeug-Fabrik, Berlin van 1904 tot 1909.
bergfex
Bergfex maakte stevige frames waarin 4- en 5 pk Kelecom-Antoine-, Fafnir- en Minerva-motoren werden gemonteerd. Daarnaast werden er ook eigen motorblokken gebruikt.
(0) 
: Bernardet
: Bernardet
: Bernardet
: Bernardet
