TIME (ook wel TIME Magazine genoemd) is een Amerikaans wekelijks verschijnend opinieblad dat wereldwijd invloed heeft.
Het is opgericht in 1923 en wordt uitgegeven door het tijdschriftenconcern Time Inc., een onderdeel van mediabedrijf Time Warner.

De eerste TIME kwam uit op 3 maart 1923.
De oprichters wilden een lichter, spannender geschreven blad uitbrengen dan de toen gangbare opiniebladen.
De eerste editie had 28 bladzijden en bevatte onder meer artikelen over het Amerikaanse alcoholverbod en de hongersnood in Rusland.

Het blad bleef lang zelfstandig, hoewel de uitgeverij steeds meer titels uitbracht, zoals het fotoblad Life.
In 1990 fuseerde het tijdschriftenbedrijf met Warner (van het filmbedrijf Warner Brothers), in 1996 met het bedrijf Turner Broadcasting System (eigenaar van de tv-zender CNN) en in 2000 met Internetbedrijf America Online (AOL).

Het blad TIME heeft inmiddels internationale edities voor Europa, Azië en Canada, alsmede een editie voor kinderen.
In totaal ligt de oplage boven de 5 miljoen.

TIME legt vaak de nadruk op de belangrijke personen op het wereldtoneel.
Meestal staat er een persoon op de cover.
Ook heeft het blad een aantal tradities in het belichten van de groten der aarde..

TIME is het meest bekend vanwege de jaarlijkse uitverkiezing van de "Person of the Year" (tot en met 1998 "Man of the Year").
In december van ieder jaar kiest de redactie een persoon uit die in het afgelopen jaar van grote invloed is geweest in de wereld.
In 2004 was dit de Amerikaanse president George W. Bush, maar ook Charles Lindbergh (als eerste, in 1927), Adolf Hitler en Jozef Stalin hebben de eer gehad.
Aan het eind van de twintigste eeuw verkozen de lezers van TIME Albert Einstein tot "Person of the Century".
Voor het jaar 2007 werd Vladimir Poetin, president van de Russische Federatie, verkozen tot "Persoon van het Jaar".
Barack Obama werd verkozen in 2008 en 2012, Ben Bernanke in 2009 en Mark Zuckerberg in 2010.

Sinds 2004 publiceert TIME in april de "TIME 100", een lijst van de honderd meest invloedrijke mensen ter wereld.
In 2005 stond Ayaan Hirsi Ali op deze lijst.

De Concorde was een supersonisch passagiersvliegtuig.
Er zijn slechts 20 toestellen van gebouwd, waaronder 4 prototypes.
Het vliegtuig vloog voor het eerst op 2 maart 1969, het maakte zijn laatste vlucht op 24 oktober 2003.

De Concorde kon tot op 18 kilometer hoogte vliegen en een snelheid bereiken van Mach 2,04; ruim tweemaal de snelheid van het geluid.
Daardoor vloog het toestel in minder dan drie uur van Londen naar New York.
De Concorde heeft op het traject New York – Londen een snelheidsrecord gevestigd van 1920 km/u.
Dit gebeurde op 7 februari 1996 (bron: FAI).

De Concorde was een prestigeproject van de Britse en Franse regeringen.
De plannen voor het toestel werden al in 1955 gemaakt.
De ontwikkeling ging gepaard met allerlei samenwerkingsproblemen tussen de Britten en de Fransen, die vaak op hoog politiek niveau moesten worden beslecht.
Dat er in beide landen een productielijn werd aangehouden werkte ook niet erg mee.
Dit zou echter wel enkele jaren later leiden tot het ontstaan van het internationale consortium Airbus.

Door politieke en financiële tegenslagen maakte de Concorde zijn eerste vlucht pas
op 2 maart 1969.
Om 15.50 uur steeg het eerste Franse toestel op in Toulouse.
Op 9 april volgde het eerste Britse toestel, vanaf het Britse vliegveld Filton.
Op 1 oktober 1969 brak de Concorde voor het eerst door de geluidsbarrière, waarna het toestel op 4 november van datzelfde jaar Mach-2 haalde.
Het toestel had een startsnelheid van ongeveer 400 km/u en een landingssnelheid rond 290 km/u.

De eerste trans-Atlantische vlucht werd september 1971 uitgevoerd, maar reguliere vluchten vonden pas in 1976 plaats.
Op 21 januari 1976 vertrok een British Airways Concorde van Londen naar Bahrein, en vertrok een Air France Concorde van Parijs naar Rio de Janeiro.
In feite was het toestel op dat moment al onrendabel door de gestegen brandstofprijzen.
Hoewel de Concorde het voor een reiziger mogelijk maakte op één dag naar New York te vliegen, daar zaken te doen en dezelfde dag nog terug te keren, vonden veel zakenreizigers het tarief toch te hoog; een retourtje Londen-New York kostte € 11.000.
Toen de brandstofprijzen nog verder stegen werd in oktober 2003 gestopt met de dagelijkse trans-Atlantische vluchten.
Dat betekende het einde van de Concorde, die was verslagen door de tragere maar veel goedkopere widebody-vliegtuigen, zoals de Boeing 747.
Voor het in de lucht houden van vijf Concordetoestellen had Air France 200 mensen in dienst.

De Concorde was een van de zeer weinige passagiersvliegtuigen die straalmotoren met naverbranders bezaten ter vergroting van de stuwkracht.
Ook de kenmerkende deltavleugel was ongebruikelijk voor een passagiersvliegtuig.
Omdat het toestel bij de landing gebruik maakt van vortexlift (waarvoor een grote invalshoek nodig is) is de neus van het toestel neerklapbaar zodat de cockpitbemanning toch enig zicht op de landingsbaan behoudt.

Landingen van de Concorde stuitten her en der op lokaal verzet vanwege de geluidsoverlast, luchtvervuiling en mogelijke veiligheidsrisico's.
Economische belangen waren soms ook een reden om de Concorde tegen te werken.
De Concorde is slechts enkele malen op Schiphol geland.

Op 25 juli 2000 kwamen 113 mensen (100 passagiers, 9 bemanningsleden en 4 mensen op de grond) om het leven bij een ramp met een Concorde van Air France. Het toestel steeg op van luchthaven Parijs-Charles de Gaulle met een brandende brandstoftank, probeerde nog een noodlanding te maken, maar werd onbestuurbaar en stortte ruggelings neer op een bijgebouw van een hotel in het dorp Gonesse, even ten noordoosten van Parijs. De British Airways Concordes en de resterende vijf Air France Concordes werden direct na het ongeluk aan de grond gehouden. British Airways nam echter de beslissing, na het overwegen van de risico's, om een dag later alweer commerciële vluchten uit te voeren. Op 16 augustus 2000 werden ook de BA-Concordes door de luchtvaartautoriteiten aan de grond gehouden, door het intrekken van het bewijs van luchtwaardigheid.

Volgens een later gepubliceerd onderzoeksrapport was de Concorde bij de start over een metalen beugel gereden (losgekomen van een motor van een DC-10 die even daarvoor was opgestegen) die op de startbaan lag. Hierdoor klapte een band van het landingsgestel en sloegen stukken van die band tegen de linkervleugel (tevens brandstoftank). Dit veroorzaakte een schokgolf, waardoor de brandstoftank scheurde. De lekkende brandstof begon te branden door vonken van de bekabeling van het landingsgestel die eveneens bij de klapband was beschadigd. Bovendien kwamen stukken rubber via de luchtinlaat in de twee linkermotoren terecht die daardoor uitvielen. Omdat het landingsgestel niet meer kon worden ingetrokken was de luchtweerstand zo groot dat de twee resterende motoren het toestel niet meer in de lucht konden houden. De brand zelf verwoestte in korte tijd de besturingsorganen van de linkervleugel. Door het verlies van stuwkracht en bestuurbaarheid was het toestel niet meer in de lucht te houden en stortte het binnen een minuut na opstijgen neer.

Continental moest een boete ter waarde van 200.000 euro betalen, maar dit is in hoger beroep teruggedraaid. Een onderhoudsmonteur is veroordeeld tot een celstraf van vijftien maanden voorwaardelijk. Het Europese luchtvaartconsortium EADS is door de rechter civielrechtelijk aansprakelijk gesteld, deze schadevergoedingen te betalen aan nabestaanden.

Voor het volledige artikel over deze ramp lees :Air France-vlucht 4590

De ramp leidde tot lagere aantallen passagiers en hogere onderhoudskosten, en heeft zo bijgedragen aan de versnelde beëindiging van het Concorde-programma in 2003.

Op 31 mei 2003 voerde Air France de laatste Concorde-vlucht uit. Op 24 oktober 2003 was het de beurt aan British Airways om afscheid te nemen van de Concorde. De laatste commerciële vlucht werd uitgevoerd tussen Londen en New York. Met de retourvlucht naar Londen, die uitsluitend bestemd was voor genodigden, kwam er (voorlopig) een einde aan het supersonisch tijdperk in de burgerluchtvaart, dat in totaal 28 jaar heeft geduurd.

Sinds eind 2000 staat een exemplaar van de Concorde opgesteld in het Duitse Auto & Technik Museum in Sinsheim, maar het eerste prototype (de Franse 001) dat in maart 1969 als eerste vloog, staat opgesteld in het luchtvaartmuseum op het vliegveld van Le Bourget; het tweede prototype (de Engelse 002) staat in het Fleet Air Arm Museum in Yeovilton, Somerset (UK), terwijl de British Airways-Concorde 216 (G-BFKX) sedert 26 november 2003 terug is waar hij (in 1979) is gebouwd; bij British Aerospace/Airbus in Bristol.

Een ander exemplaar, serienummer 100-010 (G-BOAD), van BA is te zien in het centrum van New York. Het is opgesteld bij het "sea air and space" museum "The Intrepid Experience".

Op het vliegveld Blagnac bij Toulouse, op het terrein van de Airbus A330 fabrieken, staat nog een Air France toestel (F-BVFC) opgesteld, dat door het publiek te bezichtigen is als deel van een rondleiding.

In juni 2005 kondigden Frankrijk en Japan aan, samen een opvolger te gaan ontwikkelen voor de Concorde. Dit supersonische passagiersvliegtuig zou 300 zitplaatsen moeten krijgen, driemaal zoveel als de Concorde.

Eind mei 2010 werd bekend dat onderzoekers van de Britse Save Concorde Group en de Franse organisatie Olympus 593 met succes de motoren van een Franse Concorde hebben getest. Bij deze testen zijn geen grote technische mankementen aangetroffen en dit zou betekenen dat de Concorde in de toekomst zonder problemen weer kan vliegen. Als vervolg op de test wordt bekeken hoe het toestel weer startklaar kan worden gemaakt, gevolgd door een proefrit en een mogelijke vlucht.

Het uiteindelijke doel was om in 2012 weer te vliegen, overigens is het de bedoeling dat het supersonische vliegtuig in de toekomst alleen zal worden ingezet bij speciale evenementen. Zo wilden de initiatiefnemers het toestel laten vliegen tijdens de opening van Olympische Spelen in Londen in 2012. Dit is overigens niet gebeurd.

De Wuppertaler Schwebebahn is een metrolijn in de Duitse stad Wuppertal.
De Schwebebahn (zweefbaan) is bedacht door ingenieur Eugen Langen en is na een bouwtijd van drie jaar geopend op 1 maart 1901.
Bij de opening maakte Keizer Wilhelm II de officiële openingsrit met de 'Kaiserwagen'.

De rijtuigen hebben wielen op het dak en hangen aan een 12 meter hoog hangspoor.
Er is één rail per rijrichting.
De grote wielen hebben aan beide kanten van de rail een wielflens.
Het is dus een hangende monorail.
De wagens kunnen ook enigszins heen en weer zwaaien (pendelen).
Omdat het systeem geen gelijkvloerse kruisingen kent met ander verkeer, mag het systeem een metro genoemd worden.
De eenrichtingwagens en de bijbehorende keerlussen aan de eindpunten van de lijn doen meer aan trams denken.

De keuze voor dit vervoermiddel kwam voort uit ruimtegebrek : de rivier de Wupper was in het dichtbebouwde gebied de enige plek die nog vrij was voor een spoorbaan.
De Schwebebahn loopt grotendeels boven de rivier en loopt van Wuppertal-Vohwinkel in het westen via Wuppertal Hauptbahnhof naar Wuppertal-Oberbarmen in het oosten.
In Vohwinkel is de lijn over enige afstand boven een straat gelegen.
De lijn telt 20 stations en is 13,3 kilometer lang.
Er zijn 470 steunpunten, de meeste in de oevers van de Wupper.

Tussen 1972 en 1974 werden door MAN 28 nieuwe rijtuigen gebouwd.
Sinds het ongeluk in 1999 zijn er nog 27 van in dienst.
De Schwebebahn vervoert dagelijks (op werkdagen) 72 000 reizigers en wordt geëxploiteerd door de Wuppertaler Stadtwerke AG.
Op de Schwebebahn zijn de tarieven van het Verkehrsverbund Rhein-Ruhr (VRR) geldig.

Er zijn geen verhoogde perrons zoals bij de gewone spoorwegen.
De vloer van een trein is immers niet veel hoger dan de onderkant van de trein.
Wel geldt echter dat het hele systeem, dus ook de perrons, zich hoog boven het maaiveld bevindt.

De perrons aan weerszijden van het spoor zijn met metaalgaas aan elkaar verbonden.
Dit gaas beschermt de onvoorzichtige passagier die naast het perron stapt en daardoor meters naar beneden zou vallen.
Aan de andere kant zullen de passagiers niet vrijwillig over het gaas lopen, zodat de weg vrij blijft voor de treinen.

De Schwebebahn is in de loop der jaren een relatief veilig vervoermiddel gebleken.
Het enige ernstige ongeluk hiermee vond plaats op 12 april 1999, toen een trein ontspoorde en in de Wupper viel.
Bij dit ongeval vielen vijf doden en 46 gewonden.
De oorzaak van dit ongeval was een stuk gereedschap dat door een spoorwerker op het spoor was achtergelaten.
Het ongeval heeft het vertrouwen in de Schwebebahn nauwelijks aangetast.
Direct na de heropening werd er volop gebruikgemaakt van het vervoermiddel.

Guust (Frans: Gaston) is een stripreeks rond stripfiguur Guust Flater (Frans: Gaston Lagaffe) die werd bedacht en getekend door André Franquin.
De strip bestaat sinds 28 februari 1957.

De strip speelt zich af op de redactie van het stripblad Robbedoes (originele Franse naam: Spirou), en Guust werkt daar als postsorteerder.
Zijn werk neemt hij niet al te serieus: een groot deel van de dag slaapt hij en als hij toch wakker is, zet hij de boel op stelten met allerlei bizarre experimenten.
Vaak leiden die tot een complete chaos: de redactie loopt onder water of een van zijn volstrekt onbetrouwbare uitvindingen explodeert.
Guusts reactie hierop is doorgaans een laconiek: "Nou moe?" (originele uitroep in het Frans M'enfin)

Guusts baas (Kwabbernoot, later vervangen door Pruimpit) heeft heel wat met hem te stellen en probeert hem op alle mogelijke manieren aan het werk te krijgen.
Ongewild weet Guust de contractbesprekingen tussen zijn bazen en Meneer Demesmaeker altijd te verstoren.
Ook agent Vondelaar wordt vaak het slachtoffer van Guusts praktijken.

Enkele kenmerkende bezittingen van Guust zijn zijn krakkemikkige auto (een Fiat 509) die van ellende aan elkaar hangt en de Flaterfoon, een zelfgemaakt muziekinstrument dat verwoestende klanken voortbrengt.
Uiteraard weet Kwabbernoot daar alles van; keer op keer heeft hij zonder succes geprobeerd om van dat onding af te komen.

Hoofdfiguren

. . .

• Kwabbernoot (Frans: Fantasio) - was de eerste chef van Guust totdat Franquin stopte met het tekenen van Robbedoes.Later keerde hij even terug uit Rommelgem.
• Krasser (Frans: Yves Lebrac) - Krasser is de tekenaar van redactie Robbedoes, een jonge man van dezelfde generatie als Guust. Over het algemeen kan Krasser het redelijk met Guust vinden. Toch weet Guust hem vaak tot woede te drijven wanneer zijn tekenwerk weer wordt verknoeid. Vooral de Oost-Indische inkt zorgt regelmatig voor ongelukken. Krasser is een heethoofd en kan erg gestrest raken. Hij is verliefd op een donkerharige secretaresse wier naam nooit wordt onthuld.
• . . .
• Juffrouw Jannie (Frans: M'oiselle Jeanne) - Juffrouw Jannie is het vriendinnetje van Guust. Ze is een lieve jongedame met rood haar, een paardenstaart en een bril. Jannie is naïef en stapeldol op "meneer Guust". Meestal ontsnapt ze heelhuids aan de bizarre ongelukken veroorzaakt door de onhandigheid van Guust.
• . . .

Van Guust Flater zijn twee grote reeksen verschenen.
De eerste en populairste staat bekend als "de klassieke reeks", die 16 albums bevat met de meest diverse titels en covers.
De latere reeks, een definitieve reeks, bestaat uit 19 albums die alleen een volgnummer hebben, geen aparte titel.
In 2009 werden de eerste 17 albums herdrukt, deze keer wel weer met een titel.
Ondanks het groter aantal albums is de nieuwe reeks nauwelijks uitgebreider dan de klassieke.

In het begin besloegen de verhalen van Guust een halve pagina.
Er zijn daarvan vijf albums in oblongformaat verschenen.
Vanaf album 6 (1968) waren de verhalen een volledige pagina.
Nadat de eerste vijf albums uitverkocht waren geraakt zijn deze als R1 t/m R4 heruitgegeven in groot formaat, aangevuld met onuitgegeven gags en geïllustreerde tekstverhalen.
Dat er geen groot formaat Guust album 5 was werd vervolgens een running gag op de achterzijde van de albums.
Er bestaat een pirateneditie nummer 5 met zwart-wit fotoreproducties van een aantal op dat moment nog onuitgegeven gags in oblong, maar ook die uitgave vulde het hiaat niet op; er bestond wel een oblong nummer 5, maar geen vol formaat 5.
Pas later toen gewerkt werd aan de integrale uitgave van alle Flaterstrips is ook een R5-album samengesteld (1986).
Om de chaos compleet te maken, kreeg het verjaardagsalbum in 2007 het nummer 50.

. . .

Voor geïnteresseerden lees Guust

Buffalo Bill (Scott County, 26 februari 1846 - Denver, 10 januari 1917), eigenlijk William Frederick Cody, was een van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen.

Zijn bijnaam kreeg hij toen hij een baan aannam om de werkers aan de Kansas Pacific Spoorweg te voorzien van bizonvlees (de Engelse benaming voor de bizon is buffalo).
De bijnaam werd eerder al gegeven aan een zekere Bill Comstock.
Cody won de bijnaam toen hij in een wedstrijd "buffels schieten" won met 69 tegen 48.

Hij had veel baantjes, waaronder huidenjager (trapper) stierenvanger, goudzoeker (Fifty-niner) in Colorado, ruiter in de Pony Express in 1860, gids bij kolonisten-karavaans, menner van postkoetsen, soldaat in de Amerikaanse Burgeroorlog en hotelmanager.
Hij werd beroemd door zijn Wild West Show.

William Cody ontving in 1872 de eremedaille (Medal of Honor) voor "betoonde moed in actie" gedurende zijn dienst als burgerverkenner voor de Cavalerie.
Deze medaille werd op 5 februari 1917, 26 dagen na zijn dood, weer ingetrokken omdat hij burger was en er geen recht op had volgens nieuwe richtlijnen die het leger in 1917 uitgaf.
In 1989 werd de medaille nogmaals aan hem toegekend.

Na zijn belevenissen in het "westen" ging Buffalo Bill de showbusiness in.
Hij toerde door de Verenigde Staten met spektakels gebaseerd op zijn "Western"-avonturen.
In 1883 richtte hij de "Buffalo Bill Wild West Show" op, een circusachtige attractie die jarenlang rondtrok.
Zowel Annie Oakley (een vrouwelijke scherpschutter) als Sitting Bull maakten deel uit van deze show.
De show van Buffalo Bill inspireerde Irving Berlin tot het schrijven van de musical Annie Get Your Gun in 1946.

In 1887 trad hij met het hele circus op in Londen bij de viering van het jubileum van koningin Victoria en in 1889 maakte hij een tour door Europa, inclusief de Wereldtentoonstelling in Parijs.

Hij sloeg zijn tenten op in de nabijheid van de wereldtentoonstelling van 1893 in Chicago, een slimme zet die zeer bijdroeg tot zijn populariteit.

Tijdens zijn veelbewogen leven zag hij het Amerikaanse westen dramatisch veranderen.
Tegen het eind van zijn leven maakte hij nog mee dat in zijn geliefde Wyoming de exploitatie van steenkool, aardolie en aardgas begon.
In 1904 werd in de Shoshonerivier een stuwdam gebouwd voor de opwekking van elektriciteit en voor irrigatie.
Deze kreeg de naam Buffalo Bill Dam.

Na zijn dood werd hij op eigen verzoek begraven in het Lookout Mountain Park in Colorado, even ten westen van de stad Denver aan de rand van de Rocky Mountains en uitkijkend over de grote vlakte (Great Plains).

Buffalo Bill mag dan een ruige buitenman zijn geweest, hij had zeker een liberale inslag met zijn uitgesproken mening over de rechten van zowel Indianen als vrouwen, en hoewel hij bekend werd als doder van de buffels sprak hij zich uit voor conservering van dit Amerikaanse symbool.
Hij was tegenstander van de huidenjacht en vóór instelling van een jachtseizoen.

Vanuit zijn ervaring als verkenner met respect voor de oorspronkelijke bevolking zei hij eens:

"Ieder gevecht met Indianen dat ik heb meegemaakt was het gevolg van het breken van beloftes en verdragen door de regering."

In 1896 stichtte Cody, samen met enkele geldschieters, de stad Cody in Wyoming.
In deze stad bevindt zich tegenwoordig het "Buffalo Bill Historical Center".
Op slechts 80 kilometer van het Yellowstone National Park is het een echte toeristentrekker geworden waar vaak hooggeplaatsten komen jagen.

Voor geïnteresseerden lees True West Magazine’s Museum of the Year (Engels)

Muhammad Ali, geboren als Cassius Marcellus Clay (Louisville (Kentucky), 17 januari 1942), bijgenaamd The Greatest of Louisville Lip, is een voormalig Amerikaans bokser.
Ali werd door het sportblad Sports Illustrated uitgeroepen tot Sportman van de Eeuw.
Hij werd driemaal wereldkampioen in het zwaargewicht en won een gouden medaille in het lichtzwaargewicht op de Olympische Spelen van 1960 in Rome.
Ali wordt door velen als de beste zwaargewicht bokser ooit beschouwd.

. . .

Ondanks deze nipte en twijfelachtige overwinningen tegen Doug Jones en Henry Cooper, werd Clay de belangrijkste gegadigde voor een titelgevecht tegen regerend kampioen Sonny Liston.
Ondanks Clays indrukwekkend palmares, werd niet verwacht dat hij de kampioen zou verslaan.
Het gevecht zou op 25 februari 1964 in Miami, Florida plaatsvinden.
Tijdens de weging, de dag voorafgaand aan het gevecht, tartte de immer strijdbare Clay Liston in de aanloop naar het gevecht door hem onder andere "de grote lelijke beer" te noemen, te verkondigen dat hij zou "bewegen als een vlinder en steken als een bij" (float like a butterfly and sting like a bee) en, in een poging zijn strategie om Listons aanvallen uit de weg te gaan samen te vatten, zei: "Je handen kunnen niet raken wat je ogen niet kunnen zien".

. . .

Sonny Liston werd wereldkampioen in het zwaargewicht, nadat hij Floyd Patterson in 1962 via een knock-out in de eerste ronde onttroond had.
Met een van de zwaarste stoten aller tijden, stonden andere zwaargewichten niet te popelen de kampioen uit te dagen.
Liston stond te boek als een timide persoon, die weinig lachte en de pers niet graag te woord stond.

. . .

Lees meer   Muhammad Ali