De P-51 Mustang was een Amerikaans langeafstandsjachtvliegtuig en jachtbommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog, ontworpen door North American Aviation.
Het toestel kwam in het midden van de oorlog in dienst als langeafstands-escortejager en deed ook dienst in het begin van de Koreaanse Oorlog en diverse andere oorlogen.
laatste oorlog waarin de P51 gebruikt werd is de Voetbaloorlog van 1969 tussen El Salvador en Honduras.

De P51 Mustang werd bedacht, ontworpen en gebouwd door North American Aviation (NAA), onder leiding van hoofdontwerper Edgar Schmued, in antwoord op een door de Britse Inkoopcommissie rechtstreeks aan NAA toegezonden specificatie.
Het prototype NA-73x-casco werd, zonder motor, gepresenteerd op 9 september 1940, 102 dagen nadat het contract werd ondertekend en vloog voor het eerst op 26 oktober 1940.

Luftwaffecommandant Hermann Göring zou volgens Adolf Galland, een Luftwaffegeneraal, hebben gezegd dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij Mustangs boven Berlijn zag.

In de Koreaanse Oorlog werd, naast de P51 (in 1948 omgedoopt in F51), de F-82 ingezet.
Er werd onder andere voor gronddoelen uitvoerig gebruikgemaakt van de F-82E.
Als nachtjager werd in Korea onder andere de F82-F en -G ingezet.
Dit was een uit twee rompen bestaande dubbele uitvoering: de "Twin Mustang".

De P51 Mustang is tot 1984 gebruikt door de luchtmacht van de Dominicaanse Republiek.
Vele honderden worden in 2013 luchtwaardig gehouden door 'Warbird'-verzamelaars.

De Mustang werd oorspronkelijk ontworpen om de Allison V-1710-motor, die slechts beperkte prestaties op grote hoogte leverde.
Het werd voor het eerst operationeel gevlogen door de Royal Air Force (RAF) als een tactisch verkenningsvliegtuig en jachtbommenwerper.
De toevoeging van de Rolls-Royce Merlin bij het P-51B / C model veranderde prestaties van de Mustang op hoogten boven 15000 feet (5000 m), zodat de het jachtvliegtuigen van de Luftwaffe evenaarde of overtrof.
De definitieve versie, de P-51D, werd aangedreven door de Packard V-1650-7, een in licentie gebouwde versie van de Rolls-Royce Merlin 60, een tweetraps compressormotor met twee snelheden.
Deze motor was de ideale combinatie met het laminaire vleugelprofiel.
Het toestel verbruikte in vergelijking met andere vliegtuigen relatief weinig brandstof en beschikte over een grote brandstofcapaciteit.
Dit maakte het toestel tot een ideale escortejager.

Niet alleen de RAF was afnemer; het Amerikaanse leger had behoefte aan een nieuw verkenningsvliegtuig dat ook dienst kon doen als jacht- en grondaanvalsvliegtuig.
De Mustang kreeg bij het Amerikaanse leger eerst een grondaanvalstaak, als duikbommenwerper.
Zo werd het onder andere ingezet voor het escorteren van langeafstandsbommenwerpers, zoals de B-17 Flying Fortress en B24 Liberator, boven Duitsland tot voorbij Berlijn en de B-29 Superfortress boven Japan.
In 1944 kreeg de P-51D 6 machinegeweren in plaats van 4 waardoor hij een verbeterde vuurkracht had.

Bij de Mustang werd een zogeheten 'laminar flow'-profiel toegepast.
De grootste dikte van het profiel ligt verder naar achter op de koorden dan bij de tot dan toe gebruikelijke profielen waardoor de stroming langer het profiel blijft volgen, later omslaat van laminair naar turbulent en daardoor minder weerstand oplevert.

Het nadeel van de Mustang was dat zijn bijzonder grote brandstofvoorraad ten koste ging van de stabiliteit.
Hierdoor werden Amerikaanse vliegers gedwongen om op grote hoogte te blijven en ervoor te zorgen hoe dan ook boven de vijand te blijven.
Veelal later in de oorlog lukte dit ook wel wanneer ze bijvoorbeeld ingezet werden om B-17's richting Berlijn te escorteren.
Deze bommenwerpers vlogen op grote hoogte (7 à 8 km) en deze hoogte was voor de P-51 jager genoeg om met hoogtevoordeel een klimmende Duitse onderscheppingsjager aan te kunnen vallen.
Wanneer echter de Mustang in een een-op-een luchtgevecht terechtkwam op dezelfde hoogte met een Messerschmitt Bf 109 of Focke-Wulf Fw 190 was elk voordeel weg.
Het was bovendien behoorlijk moeilijk om een luchtgevecht te voeren als de centrale brandstoftank vol was.
Had een Mustang zijn droptanks afgeworpen en ongeveer 25% van de interne voorraad verbruikt, dan was de stabiliteit voldoende om elk gevecht aan te kunnen gaan.

Bij grondaanvallen was de Mustang, met zijn vloeistofgekoelde motor in het nadeel ten opzichte van vliegtuigen met een luchtgekoelde motor zoals bijvoorbeeld de P47 Thunderbolt.
Eén welgemikt schot of toevalstreffer kon het toestel uitschakelen; een klein gat in een koelleiding volstond om alle koelvloeistof weg te laten lekken.
Doordat de motor dan snel warmliep, waren piloten gedwongen een noodlanding of parachutesprong te riskeren boven vijandelijk gebied.

De Britse testpiloot Eric Brown testte de Mustang op Farnborough in maart 1944 en merkte op: "De Mustang was het beste Amerikaanse jachtvliegtuig en de beste escortjager van de oorlog vanwege zijn ongelooflijke bereik, vergis je daar niet in.
Maar de laminaire stromingsvleugel gemonteerd op de Mustang kan een beetje lastig zijn.
Het kon op geen enkele wijze een Spitfire uitschakelen. Geen denken aan."

Gebruik door Nederland

Nederland kreeg na de Tweede Wereldoorlog 40 P-51Ds.
Deze werden door de Militaire Luchtvaart van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) gevlogen tijdens de twee 'Politionele Acties', Operatie Product in 1947 en Operatie Kraai in 1948.
Na het conflict ontving Indonesie een aantal van de ML-KNIL Mustangs.

Bewaard gebleven vliegtuigen

Er zijn nog vele honderden exemplaren van de P51 bewaard gebleven, waaronder drie in Nederland. Een is tentoongesteld in het Militaire Luchtvaart Museum in Soesterberg.
Een luchtwaardig vliegtuig is gestationeerd op Lelystad Airport.
Deze P51 is eigendom van de stichting Vroege Vogels.
Een tweede luchtwaardig toestel heeft vliegveld Oostwold als basis.

Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso (Málaga, 25 oktober 1881 – Mougins, 8 april 1973) was een Spaans kunstschilder, tekenaar, beeldhouwer, grafisch kunstenaar en keramist.
Hij was een van de bekendste Spaanse kunstschilders.

Pablo Picasso was het eerste kind van José Ruiz Blasco en María Picasso López.
Traditiegetrouw kreeg hij een aantal naar heiligen verwijzende voornamen: Pablo, Diego, José, Francisco de Paula, Juan Nepomuceno, María de los Remedios, Cipriano de la Santísima Trinidad.
Zijn twee achternamen zijn conform het Spaanse naamstelsel achtereenvolgens de eerste achternaam van zijn vader (Ruiz) en de eerste achternaam van zijn moeder (Picasso).
Merkwaardig is dat hij onder zijn tweede achternaam Picasso bekend is en niet als Ruiz.

Pablo Picasso's vader was kunstenaar, tekenleraar en conservator. Hij had twee jongere zussen, Lola en Conchita.

Picasso had gedurende zijn leven relaties met meerdere vrouwen, die hij vaak gebruikte als schildersmodel: Fernande Olivier, Éva Gouel; ook wel bekend onder de naam Marcelle Humbert, Olga Khokhlova, Marie-Thérèse Walter, Dora Maar, Françoise Gilot en Jacqueline Roque.
Telkens wanneer hij opnieuw verliefd werd, werd dit in zijn werk duidelijk door een wisseling van stijlen.

Paulo Picasso (4 februari 1921 - 5 juni 1975) was het eerste kind van Pablo Picasso en Olga Chochlowa.
Paulo was als kind onder andere model voor het schilderij Paulo als Harlekijn (1924) en Paulo op een ezel.
Maya Widmaier-Picasso (5 september 1935) komt uit een relatie met Marie-Thérèse Walter.
Picasso maakte enkele beeldhouwwerken die Maya als thema hadden, zoals Maya à la poupée (Maya met een pop), die in februari 2007 uit het huis van Picasso's kleindochter gestolen werden.
Maya Widmaier-Picasso woont in Parijs en is een expert die originelen van vervalsingen kan onderscheiden.
Claude Picasso (15 mei 1947) is het eerste kind met Françoise Gilot.
Paloma Picasso is ook een kind van Françoise Gilot.

Lees HIER om meer te weten over het leven en werk van Pablo Picasso.

De Concorde was een supersonisch passagiersvliegtuig.
Er zijn slechts 20 toestellen van gebouwd, waaronder 4 prototypes.
Het vliegtuig vloog voor het eerst op 2 maart 1969, het maakte zijn laatste vlucht op 24 oktober 2003.

De Concorde kon tot op 18 kilometer hoogte vliegen en een snelheid bereiken van Mach 2,04; ruim tweemaal de snelheid van het geluid.
Daardoor vloog het toestel in minder dan drie uur van Londen naar New York.
De Concorde heeft op het traject New York – Londen een snelheidsrecord gevestigd van 1920 km/u.
Dit gebeurde op 7 februari 1996 (bron: FAI).

De Concorde was een prestigeproject van de Britse en Franse regeringen.
De plannen voor het toestel werden al in 1955 gemaakt.
De ontwikkeling ging gepaard met allerlei samenwerkingsproblemen tussen de Britten en de Fransen, die vaak op hoog politiek niveau moesten worden beslecht.
Dat er in beide landen een productielijn werd aangehouden werkte ook niet erg mee.
Dit zou echter wel enkele jaren later leiden tot het ontstaan van het internationale consortium Airbus.

Door politieke en financiële tegenslagen maakte de Concorde zijn eerste vlucht pas
op 2 maart 1969.
Om 15.50 uur steeg het eerste Franse toestel op in Toulouse.
Op 9 april volgde het eerste Britse toestel, vanaf het Britse vliegveld Filton.
Op 1 oktober 1969 brak de Concorde voor het eerst door de geluidsbarrière, waarna het toestel op 4 november van datzelfde jaar Mach-2 haalde.
Het toestel had een startsnelheid van ongeveer 400 km/u en een landingssnelheid rond 290 km/u.

De eerste trans-Atlantische vlucht werd september 1971 uitgevoerd, maar reguliere vluchten vonden pas in 1976 plaats.
Op 21 januari 1976 vertrok een British Airways Concorde van Londen naar Bahrein, en vertrok een Air France Concorde van Parijs naar Rio de Janeiro.
In feite was het toestel op dat moment al onrendabel door de gestegen brandstofprijzen.
Hoewel de Concorde het voor een reiziger mogelijk maakte op één dag naar New York te vliegen, daar zaken te doen en dezelfde dag nog terug te keren, vonden veel zakenreizigers het tarief toch te hoog; een retourtje Londen-New York kostte € 11.000.
Toen de brandstofprijzen nog verder stegen werd in oktober 2003 gestopt met de dagelijkse trans-Atlantische vluchten.
Dat betekende het einde van de Concorde, die was verslagen door de tragere maar veel goedkopere widebody-vliegtuigen, zoals de Boeing 747.
Voor het in de lucht houden van vijf Concordetoestellen had Air France 200 mensen in dienst.

De Concorde was een van de zeer weinige passagiersvliegtuigen die straalmotoren met naverbranders bezaten ter vergroting van de stuwkracht.
Ook de kenmerkende deltavleugel was ongebruikelijk voor een passagiersvliegtuig.
Omdat het toestel bij de landing gebruik maakt van vortexlift (waarvoor een grote invalshoek nodig is) is de neus van het toestel neerklapbaar zodat de cockpitbemanning toch enig zicht op de landingsbaan behoudt.

Landingen van de Concorde stuitten her en der op lokaal verzet vanwege de geluidsoverlast, luchtvervuiling en mogelijke veiligheidsrisico's.
Economische belangen waren soms ook een reden om de Concorde tegen te werken.
De Concorde is slechts enkele malen op Schiphol geland.

Op 25 juli 2000 kwamen 113 mensen (100 passagiers, 9 bemanningsleden en 4 mensen op de grond) om het leven bij een ramp met een Concorde van Air France. Het toestel steeg op van luchthaven Parijs-Charles de Gaulle met een brandende brandstoftank, probeerde nog een noodlanding te maken, maar werd onbestuurbaar en stortte ruggelings neer op een bijgebouw van een hotel in het dorp Gonesse, even ten noordoosten van Parijs. De British Airways Concordes en de resterende vijf Air France Concordes werden direct na het ongeluk aan de grond gehouden. British Airways nam echter de beslissing, na het overwegen van de risico's, om een dag later alweer commerciële vluchten uit te voeren. Op 16 augustus 2000 werden ook de BA-Concordes door de luchtvaartautoriteiten aan de grond gehouden, door het intrekken van het bewijs van luchtwaardigheid.

Volgens een later gepubliceerd onderzoeksrapport was de Concorde bij de start over een metalen beugel gereden (losgekomen van een motor van een DC-10 die even daarvoor was opgestegen) die op de startbaan lag. Hierdoor klapte een band van het landingsgestel en sloegen stukken van die band tegen de linkervleugel (tevens brandstoftank). Dit veroorzaakte een schokgolf, waardoor de brandstoftank scheurde. De lekkende brandstof begon te branden door vonken van de bekabeling van het landingsgestel die eveneens bij de klapband was beschadigd. Bovendien kwamen stukken rubber via de luchtinlaat in de twee linkermotoren terecht die daardoor uitvielen. Omdat het landingsgestel niet meer kon worden ingetrokken was de luchtweerstand zo groot dat de twee resterende motoren het toestel niet meer in de lucht konden houden. De brand zelf verwoestte in korte tijd de besturingsorganen van de linkervleugel. Door het verlies van stuwkracht en bestuurbaarheid was het toestel niet meer in de lucht te houden en stortte het binnen een minuut na opstijgen neer.

Continental moest een boete ter waarde van 200.000 euro betalen, maar dit is in hoger beroep teruggedraaid. Een onderhoudsmonteur is veroordeeld tot een celstraf van vijftien maanden voorwaardelijk. Het Europese luchtvaartconsortium EADS is door de rechter civielrechtelijk aansprakelijk gesteld, deze schadevergoedingen te betalen aan nabestaanden.

Voor het volledige artikel over deze ramp lees :Air France-vlucht 4590

De ramp leidde tot lagere aantallen passagiers en hogere onderhoudskosten, en heeft zo bijgedragen aan de versnelde beëindiging van het Concorde-programma in 2003.

Op 31 mei 2003 voerde Air France de laatste Concorde-vlucht uit. Op 24 oktober 2003 was het de beurt aan British Airways om afscheid te nemen van de Concorde. De laatste commerciële vlucht werd uitgevoerd tussen Londen en New York. Met de retourvlucht naar Londen, die uitsluitend bestemd was voor genodigden, kwam er (voorlopig) een einde aan het supersonisch tijdperk in de burgerluchtvaart, dat in totaal 28 jaar heeft geduurd.

Sinds eind 2000 staat een exemplaar van de Concorde opgesteld in het Duitse Auto & Technik Museum in Sinsheim, maar het eerste prototype (de Franse 001) dat in maart 1969 als eerste vloog, staat opgesteld in het luchtvaartmuseum op het vliegveld van Le Bourget; het tweede prototype (de Engelse 002) staat in het Fleet Air Arm Museum in Yeovilton, Somerset (UK), terwijl de British Airways-Concorde 216 (G-BFKX) sedert 26 november 2003 terug is waar hij (in 1979) is gebouwd; bij British Aerospace/Airbus in Bristol.

Een ander exemplaar, serienummer 100-010 (G-BOAD), van BA is te zien in het centrum van New York. Het is opgesteld bij het "sea air and space" museum "The Intrepid Experience".

Op het vliegveld Blagnac bij Toulouse, op het terrein van de Airbus A330 fabrieken, staat nog een Air France toestel (F-BVFC) opgesteld, dat door het publiek te bezichtigen is als deel van een rondleiding.

In juni 2005 kondigden Frankrijk en Japan aan, samen een opvolger te gaan ontwikkelen voor de Concorde. Dit supersonische passagiersvliegtuig zou 300 zitplaatsen moeten krijgen, driemaal zoveel als de Concorde.

Eind mei 2010 werd bekend dat onderzoekers van de Britse Save Concorde Group en de Franse organisatie Olympus 593 met succes de motoren van een Franse Concorde hebben getest. Bij deze testen zijn geen grote technische mankementen aangetroffen en dit zou betekenen dat de Concorde in de toekomst zonder problemen weer kan vliegen. Als vervolg op de test wordt bekeken hoe het toestel weer startklaar kan worden gemaakt, gevolgd door een proefrit en een mogelijke vlucht.

Het uiteindelijke doel was om in 2012 weer te vliegen, overigens is het de bedoeling dat het supersonische vliegtuig in de toekomst alleen zal worden ingezet bij speciale evenementen. Zo wilden de initiatiefnemers het toestel laten vliegen tijdens de opening van Olympische Spelen in Londen in 2012. Dit is overigens niet gebeurd.

Juan Luna y Novicio (Badoc, 23 oktober 1857 – Hongkong, 7 december 1899) was een Filipijnse kunstschilder.
Hij wordt beschouwd als een van de grootste kunstschilders van de Filipijnen.
Zijn meest bekende werk The Spoliarium, wordt tentoongesteld in het National Museum of the Philippines in Manilla.

Luna werd geboren op 23 oktober 1857 in Badoc in de noordelijke provincie Ilocos Norte als het derde kind uit een gezin van zeven kinderen.
Luna studeerde aan de Ateneo Municipal de Manila, waar hij door Spaanse schilder Agustin Saez werd onderwezen in de beginselen van de schilderkunst.
Na het behalen van zijn Bachelor of Arts-diploma in 1874, studeerde hij navigatie en behaalde hij zijn stuurmansdiploma.
Hij voer als zeeman op Hongkong, Amoy, Batavia, Singapore, Colombo en diverse andere Aziatische havens, maar besloot uiteindelijk dat zijn hart bij de schilderkunst lag.
Hij bleef in Manilla en studeerde daar schilderkunst aan de Academia de Dibujo y Pintura met de bekende Filipijnse schilder Lorenzo Maria Guerrero als docent.

In 1877 vertrok hij naar Spanje waar hij studeerde hij aan de Real Academia de Bellas Artes de San Fernando in Madrid.
In 1878 reisde hij met zijn docent Alejo Vera naar Rome. Daar exposeerde hij enkele van zijn werken.
Het schilderij Daphne and Cleo won er een zilveren plaquette. Luna vestigde zich na zijn studie in Parijs en trouwde met Paz Pardo de tavera, een zus van Trinidad Pardo de Tavera.
Van de stad Manilla ontving hij een inkomen, zodat hij in zijn levensonderhoud te kon voorzien.
Diverse van zijn schilderijen werden in de dagen onderscheiden tijdens kunsttentoonstellingen.
Zo won The Death of Cleopatra een tweede prijs in een expositie in Madrid in 1881 en kreeg hij voor Spoliarium en The battle of Lepanto de eerste prijs op tentoonstellingen in Spanje in respectievelijk 1884 en 1888.
Andere bekende werken die Luna in deze periode schilderde waren: Las Damas Romanas, España y Filipina, Peuple et Roi Vanidad, Inocencia en El Pacto de Sangre

Op 23 september 1892 schoot hij uit woede vanwege het vermoeden van ontrouw, zijn vrouw en haar moeder dood.
Ook verwondde hij zijn zwager Feliz. Hij werd hiervoor in 1893 veroordeeld door een Franse rechtbank.
De rechtbank veroordeelde hem slechts tot het betalen van een franc per slachtoffer, omdat het een crime passionel betrof.
In mei 1894 keerde Luna in gezelschap van zijn broer Antonio Luna en zoon Andres Luna de San Pedro, terug in de Filipijnen na een afwezigheid van bijna 20 jaar.

Twee jaar na zijn terugkeer werd Luna, wiens broer generaal Antonio Luna een actief deelnemer aan de op onafhankelijkheidsbeweging was, gearresteerd op verdenking van opruiing. Hij werd later echter weer vrijgelaten.

In 1898 werd hij door de Filipijnse republiek, die zichzelf recent onafhankelijk had verklaard, benoemd tot afgevaardigde voor de Parijse Conventie en naar Washington, D.C. in een poging om internationale erkenning te krijgen voor voor de jonge Filipijnse Republiek.

Luna overleed op 7 december 1899 in Hongkong. Hij was op dat moment op weg van Europa naar huis, nadat hij had gehoord van de moord op zijn broer door leden van de Katipunan.

Windows 7 (codenaam Vienna, Blackcomb en 7) is de op een na nieuwste versie van Microsoft Windows, een reeks besturingssystemen ontwikkeld door Microsoft voor pc's zoals desktops, laptops, netbooks, tablets en mediacenter-pc's.
De RTM-versie van Windows 7 werd op 22 juli 2009 uitgebracht en de consumentenversie werd vrijgegeven op 22 oktober 2009, iets minder dan 3 jaar na de uitgave van Windows Vista.
De servertegenhanger van Windows 7, Windows Server 2008 R2, is op dezelfde datum uitgebracht.
Windows 7 is wereldwijd het meest gebruikte besturingssysteem.

In tegenstelling tot Windows Vista, die een grote hoeveelheid aan nieuwe functies met zich meebracht, was Windows 7 meer gefocust op het verbeteren van bestaande functies en de compatibiliteit met zijn voorganger.
Microsoft heeft in 2008 presentaties met Windows 7 gegeven waar werd gekeken naar multi-touch-ondersteuning, de vernieuwingen in de Windows-shell, zoals de nieuwe taakbalk die nu Superbar heet, een thuisgroepsysteem genaamd HomeGroup, en verbeteringen aan de prestaties.
Veel programma's die eerder werden meegeleverd met Windows zijn in Windows 7 verwijderd, zoals Windows Calendar, Windows Mail, Windows Movie Maker en Windows Photo Gallery De meeste van deze applicaties is nu ondergebracht in het gratis softwarepakket Windows Essentials.

Door de komst van Windows 8 in oktober 2012 is Windows 7 de laatste versie van Microsoft Windows die de klassieke startknop en startmenu bevat.

Buntsteken is een activiteit die tot en met de Tweede Wereldoorlog op de heidevelden werd beoefend.
Hierbij werden pollen Pijpenstrootje (plaatselijk bekend als bunt of bent(e)) uit de grond gewrikt en de wortels van deze grassoort, die wel 40 cm en meer lang konden zijn, werden gebruikt voor de vervaardiging van bezems en borstels.

Het steken gebeurde met ijzeren staven, waarbij een houtblok voor de hefboomwerking zorgde. Verdere gereedschappen waren een hakblok en een bijltje of hakmes om de wortels op maat te hakken.

Voor het vervaardigen van de bezem gebruikte men een rechthoekige plank waarin gaten waren geboord.
Hierdoor werd het dubbelgevouwen binddraad gestoken, zodat er een lus ontstond.
Daarin werd een bosje wortels gestoken en deze werd stevig door het gat getrokken zodat het muurvast in de plank kwam te zitten.
Nadat alle gaten van wortels waren voorzien werd er aan de achterkant een afdekplankje op gespijkerd en werd er een bezemsteel in gestoken.
Eventueel werden de wortels nog wat bijgekapt zodat een meer gelijkmatige lengte van de wortels ontstond.
Daarmee was de bezem gereed.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog hebben onderduikers, zoals geallieerde piloten, deze activiteit nog beoefend.
Zo konden ze onopvallend bezig zijn.
Na de bevrijding kwam er spoedig een einde aan dit ambacht, aangezien er goedkope bezems van kunststof op de markt verschenen die de oudere versie hebben vervangen.

Trivia

• In Netersel (Noord-Brabantse Kempen) is een bronzen beeld van een buntsteker te vinden, waarbij ook het bijbehorende karakteristieke gereedschap is uitgebeeld.
• De Neterselse Carnavalsvereniging heet De Buntstèkers
• Vaak wordt foutief gezegd dat Buntgras (zie buntgras) wordt gestoken. Weliswaar heeft dit gras ook relatief forse wortels maar het is een veel kleinere soort en ongeschikt voor de vervaardiging van bezems.

De Slag bij Trafalgar (21 oktober 1805) was de belangrijkste zeeslag tijdens de Derde Coalitieoorlog tussen het Verenigd Koninkrijk en het Franse keizerrijk van Napoleon.
Deze overwinning van de Britten had gevolgen tot ver in de twintigste eeuw.

Een vloot van de Britse Royal Navy, bestaande uit 27 linieschepen en geleid door Horatio Nelson vernietigde op 21 oktober 1805 een Frans-Spaans eskader, bestaande uit 33 linieschepen onder leiding van de Franse officier Pierre de Villeneuve in een slag bij kaap Trafalgar (Spanje, 70 mijl ten noordwesten van Gibraltar) en verzekerde zo, voor een periode van meer dan honderd jaar, de heerschappij over de golven voor de Britten.
Hierdoor konden zij, en niet de Fransen, een wereldrijk uitbouwen dat India, Canada, Hongkong en Singapore omvatte en bleef Londen het Europese financiële centrum.

Op 21 augustus 1805 was de Frans-Spaanse vloot in de havenstad Cádiz.
Zij werden in de gaten gehouden door kapitein Blackwood van de HMS Euryalus.
Nelson had lang gewacht op het bericht dat de Frans-Spaanse vloot was gevonden.
Toen hij op 2 september 1805 het bericht kreeg dat zijn tegenstander in de haven van Cádiz voor anker lag vertrok hij de 15e uit Portsmouth, aan boord van zijn vlaggenschip, de H.M.S. Victory om zich bij de vloot te voegen die voor de haven van Cádiz patrouilleerde.
Op vrijdag 18 oktober was het na een week van stormachtig weer helder en warm.
Hierop vertrok de Frans-Spaanse vloot richting de straat van Gibraltar.
Dit werd gelijk doorgebriefd naar Nelson die het bevel gaf om de vloot te achtervolgen en zich klaar te maken voor de strijd.

De ochtend van maandag 21 oktober begon met een zacht briesje.
De Frans-Spaanse vloot vormde één lange lijn van bijna 15 kilometer.
Nelson zijn vloot verscheen aan de noordwestelijke horizon met de wind in de rug.
Om 7 à 8 uur gaf Villeneuve het bevel om overstag te gaan en met hun kop in de wind te gaan liggen.
Ze voeren terug richting Cádiz, wat zeker zou leiden tot een confrontatie met de Britse vloot.

Meer over de Slag bij Trafalgar.

Meer over Horatio Nelson.

Een bunkerstation is een tankstation voor de binnenvaart.
Een bij een bunkerstation behorend vrij varend schip, dat al varende schepen bevoorraadt waardoor er geen tijdverlies door het bunkeren optreedt, wordt in de accijnswetgeving een leurschip genoemd.
In de praktijk heeft men het over de bunkerboot.
Bij de meeste bunkerstations horen één of soms meerdere bunkerboten.

Op een bunkerstation, dat meestal gelegen is in een drukke vaarweg, wordt gasolie in grote hoeveelheden en in een flink tempo gebunkerd. Het bunkeren gebeurt meestal gelijktijdig met het laden van drinkwater en het doen van inkopen van de nodige scheepsbenodigheden. Zoals smeerolie, schroefaskokervet, verf, touw, putsen, gereedschap, wrijfhoutjes, wrijfletters, reddingsvesten, werkkleding en lampjes voor de navigatieverlichting. Daarnaast kan op veel bunkerstations nog proviand worden gekocht. Onderdelen van de motoren, de autokraan, de generatoren en andere voorzieningen van het schip kunnen er worden afgehaald, als ze van tevoren besteld zijn.

Op het station zijn verschillende soorten brandstof verkrijgbaar, afhankelijk van de klandisie. Ligt het op een route waar ook veel jachten passeren, dan zal er ook blanke, normaal belaste gasolie, petroleum en benzine worden verkocht. Normaal gaat het om rode, laag belaste of onbelaste gasolie. Onbelast als kan worden aangetoond, dat er internationaal transport mee verricht wordt.

Hoewel op de meeste moderne binnenschepen elektrisch wordt gekookt, zijn er nog altijd veel schepen die van het bunkerstation propaanflessen meenemen. In de pleziervaart wordt ook nog wel butaan gebruikt, hoewel dat 's winters minder bruikbaar is.

Vroeger was er aan boord van veel bunkerstations een voorziening om bilgewater en afgewerkte olie in te nemen. Die mogelijkheid is er niet meer. Dat moet nu op speciale, door de overheid aangewezen plaatsen gebeuren. Door de voortgang der techniek komt er steeds minder bilgewater. Het werd in aparte tanks verzameld en de olie werd afgescheiden en verkocht. Het nagenoeg schone water ging weer de rivier in.

Enkele jaren geleden werd een speciale voorziening - een overvulbeveiliging - aan boord van de binnenschepen verplicht gesteld. Door die met een kabel te koppelen aan de besturing van de pomp van het bunkerstation werd het nagenoeg onmogelijk dat de tanks van het binnenschip bij het vullen met gasolie nog zouden overlopen.

Afspraken maken over het aanschieten bij het bunkerstation of het doornemen van de bestellingen kan op een apart marifoonkanaal. In Nederland en België is daar kanaal 82 voor gereserveerd.

Bij bungeejumpen of elastiekspringen springt iemand die vastgebonden is aan een elastieken koord van grote hoogte naar beneden.
Als springplatform worden bestaande structuren zoals bruggen of torens of speciaal hiervoor opgerichte kranen gebruikt.
Tijdens de sprong zijn snelheden tot 120 kilometer per uur mogelijk.
Uiteindelijk breekt het koord de val van de springer, waarna deze nog een aantal keren op en neer veert en uiteindelijk tot stilstand komt.
Het gaat bij bungeejumpen om de sensatie van het in de diepte springen en terugveren.

Bungeespringen ontstond in de jaren '80, en is mogelijk gebaseerd op een sport op Pentecosteiland in Vanuatu, waar jonge mannen van een hoog houten plateau sprongen met lianen aan hun enkels gebonden, als een bewijs van hun durf en moed.
Deze gewoonte bestond daar al eeuwen, maar het is niet duidelijk of dit aan de bron heeft gestaan van de sport bungeejumpen.

De eerste commerciële uitbater van bungeejumpen was A.J. Hackett uit Nieuw-Zeeland, die zelf in 1986 zijn eerste sprong maakte vanaf de Greenhithe Bridge in Auckland.
In de jaren daarna sprong hij onder andere van de Eiffeltoren, waarmee hij veel belangstelling trok.

Sinds 2005 kan vanaf de Macau Tower in Macau gesprongen worden. Het wordt met een hoogte van 233 meter door het Guinness Book of Records als hoogste commerciële bungeejump beschouwd.
Twee andere commerciële springlocaties zijn ongeveer even hoog: die van de Verzascadam in Zwitserland (220 meter), en die van de Bloukransbrug in Zuid-Afrika (216 meter).

Daarnaast kan er ook gesprongen worden vanuit een helikopter of luchtballon.
Hierbij zijn sprongen van een hoogte tot 2700 meter mogelijk.

Technisch falen, bijvoorbeeld het bezwijken van het touw, komt zelden voor.
Het kan veroorzaakt worden door een verkeerde opslag, een te hoog aantal sprongen, of onverwachte chemische invloeden op de kabel.
Moderne elastieken hebben daarom een systeem voor overbelasting die parallel loopt aan het touw en in tegenstelling tot de spanriem van synthetische vezels gemaakt is.
Bij het breken van het touw vangt deze, weliswaar met een hardere schok, de val op.
Sinds bungeejumpen een wereldwijde sport is, zijn minder dan tien touwscheuren gemeld.

Nalatigheid, bijvoorbeeld onvoldoend beveiligde riemen of een niet goed geplaatst kabel, kunnen in sommige gevallen ook gevaarlijk of dodelijk zijn.

Bij de eerste keer terugveren is het mogelijk dat de springer het touw raakt.
Dit kan schaafwonden, blauwe plekken of striemen veroorzaken.
Vooral het gezicht en de hals zijn kwetsbaar en moeten in deze fase van de sprong door de armen beschermd worden.
Deze houding voorkomt ook dat het touw rond de nek raakt.

Er is ook gevaar voor verwondingen en letsels wanneer de springer bij het begin van het vertragen niet verticaal genoeg, dus met het hoofd naar beneden, hangt.
Dit kan leiden tot een whiplashbeweging van het lichaam en daardoor tot schade aan de wervelkolom of de enkels.

Bij de sprong komen versnellingen voor van 2,5 tot 3,5 g.
ierdoor stijgt de bloeddruk in het hoofd scherp.
Dit effect kan nog worden versterkt als de springer moeilijk ademhaalt, bijvoorbeeld door te schreeuwen tijdens de sprong.
Bij hiervoor gevoelige personen kan dit problemen veroorzaken.

Bungeejumpen is daarom niet geschikt voor mensen met een te hoge bloeddruk, hart- en vaatziekten, een hoofdwond, een psychische aandoening, epilepsie, glaucoom, een afwijkend skelet, een pacemaker of trombose, voor zwangere vrouwen, voor mensen onder invloed van alcohol en evenmin voor mensen met problemen in de cervicale wervelkolom.

Hoogste bungeejump locaties ter wereld:

1. 1. Royal Gorge Bridge, USA (321 meter)
2. 2. Macau, China (233 meter) (hoogste permenante locatie)
3. 3. Verzasca dam, Zwitserland (220 meter)
4. 4. Bloukrans brige, Zuid-Afrika (216 meter)
5. 5. Europabrücke Bridge, Oostenrijk (192 meter)

Wereldrecords

• - Oudste bungeejumper is Mohr Keet, 96 jaar
• - Oudste vrouwelijke bungeejumper is Frances Gabe op haar 91ste verjaardag
• - Meeste sprongen in 1 uur: 42 keer (door 1 persoon)
• - Meeste sprongen achter elkaar: 150 keer (oktober 2013 door Jay Pheonix, in 21 uur)
• - Hoogste bungeejump locatie: Royal Gorge Bridge, USA (321 meter)
• - Langste vrije val: 962 meter (vanuit een luchtballon)

Ascanio in Alba is een opera in twee bedrijven van Mozart op een libretto van Parini.

De eerste uitvoering vond plaats op 17 oktober 1771 in Milaan.

We zitten in een Arcadish landschap nabij Rome.
Venus vertelt haar kleinzoon Ascanio dat hij de wijze nymph Silvia moet huwen, om zo een deel van haar land te regeren.
Hij gaat op zoek naar Silvia, maar vermomt zich om zo zeker te zijn van haar gevoelens.

Ascanio en Silvia ontmoeten elkaar en worden verliefd.
Silvia echter staat onder de bescherming van Aceste, een priester van Venus, tot de haar toegekende bruidegom arriveert.
Venus is hierdoor overtuigd van de oprechtheid van Silvia en onthult haar de echte identiteit van Ascanio.
Het koppel is verrukt en iedereen zingt ter ere van Venus.

The Walt Disney Company (Disney en Disney Associates) is een van de grootste mediaconglomeraten ter wereld, de grootste wereldwijde exploitant van themaparken en een marktleidende producent en distributeur van animatiefilms.
Het concern heeft sinds 2 januari 1962 een beursnotering aan de New York Stock Exchange en maakt deel uit van een van de belangrijkste beursindices ter wereld, de Dow Jones Industrial Average-index.
Het hoofdkantoor is gelegen in de Walt Disney Studios in Burbank, Californië.

Disney is opgericht op 16 oktober 1923 door Walt Disney en zijn broer Roy Oliver Disney als de Disney Brothers Cartoon Studio en heeft de meeste jaren van zijn bestaan Walt Disney Productions geheten.
Pas op 6 februari 1986 kreeg het bedrijf de huidige bedrijfsnaam, die een neutraler beeld van het concern moest geven.

Disney heeft alle activiteiten ondergebracht onder vijf bedrijfsonderdelen: Walt Disney Studio Entertainment, dat voornamelijk films en muziek produceert; Walt Disney Parks and Resorts, dat de themaparken beheert; Media Networks, waarbinnen radio en televisie ontwikkeld worden, Consumer Products, dat de consumentenproducten van Disney overziet en Interactive Media, dat zich bezighoudt met het internet, games etc.

Disney wordt ook wel gezien als de grootste, onafhankelijke filmproducent ter wereld, aangezien het bedrijf nog nooit overgenomen is en geen onderdeel is (geweest) van een groter moederbedrijf.
Tot begin 2006 stond DreamWorks SKG echter officieel bekend als het enige, onafhankelijke top tien filmproductiebedrijf, omdat Disney door de jaren heen uitgegroeid is tot een mediaconglomeraat.
In het begin van 2006 werd DreamWorks overgenomen door Viacom (moederbedrijf van Paramount Pictures), waardoor Disney nog de enige is die de titel kan claimen.

Station Amsterdam Centraal is het centraal station van de Nederlandse hoofdstad Amsterdam.
Het is gebouwd tussen 1881 en 1889 naar ontwerp van architect P.J.H. Cuypers, ingenieur/architect A.L. van Gendt (stationsgebouw) en ingenieur L.J. Eijmer (stationskap).
Het station telt zes perrons die via drie dwarsgangen onder de vijftien sporen (waarvan 11 reizigerssporen) bereikbaar zijn.

Dagelijks telt Amsterdam Centraal ongeveer 186.000 in- en uitstappers en overstappers, waarmee het na Station Utrecht Centraal het drukste station van Nederland is.
Passagiers kunnen gebruikmaken van bussen, trams, treinen, veren en metro's.
Het station is gelegen op het aangeplempte stationseiland in het IJ.

Het station (tot mei 2000 Amsterdam CS geheten) verving het in 1878 gesloten Station Amsterdam Willemspoort en het van 1878 tot 1889 gebruikte tijdelijke station Westerdok.
Het is gebouwd op drie aangeplempte eilanden in het IJ.
Hiervoor werd zand gebruikt uit de duinen bij Velsen, dat vrijkwam bij het graven van het Noordzeekanaal.
Net als veel andere gebouwen in Amsterdam werd het gebouwd op houten palen (8687 stuks).
Bij de bouw traden verzakkingen op, waardoor het werk enige jaren werd vertraagd.

Op 15 oktober 1889 werd het station onder enorme publieke belangstelling geopend.

Op 14 oktober 1947 vloog kapitein Charles 'Chuck' Yeager van de US Air Force vliegtuig #46-062.
Het raketaangedreven vliegtuig werd gelanceerd vanaf de buik van een speciaal aangepaste B-29 en gleed naar een landing op een landingsbaan.
Tijdens de vlucht werd een snelheid van 1.078 km/h bereikt (dit is gelijk aan Mach 1,015 op 12.800 meter hoogte).

De Bell X-1, oorspronkelijk XS-1 was het eerste vliegtuig dat de geluidsbarrière doorbrak in een gecontroleerde horizontale vlucht.
Het was het eerste van de zogenaamde X-vliegtuigen of X-planes, een serie vliegtuigen voor het testen van nieuwe technologieën die vaak geheimgehouden werden.

Chalmers Goodlin was de oorspronkelijke testpiloot voor het tweede vliegtuig in het X-1 programma.
Hij maakte zesentwintig succesvolle vluchten in beide X-1 vliegtuigen vanaf september 1946 tot juni 1947.
Het contract van Bell Aircraft liep af en werd overgenomen door de Amerikaanse luchtmacht.

Met dit type toestel werden uiteindelijk 231 vluchten uitgevoerd, de eerste op 9 december 1946.
Op 12 december 1953 werd Mach 2,435 bereikt met de X-1A; datzelfde toestel bereikte in juni 1954 een hoogte van 27.430 meter.

Streepjescode of barcode is de benaming voor een opeenvolging van lijnen die een code representeren die door een scanner gelezen kan worden.
Afhankelijk van het coderingssysteem kan deze code uitsluitend uit cijfers bestaan, of uit een combinatie van cijfers, letters en leestekens.
De streepjescode werd gepatenteerd op 7 oktober 1952.

De term tweedimensionale streepjescode wordt wel gebruikt voor het tweedimensionale analogon van de streepjescode, hoewel deze meestal uit vierkantjes en niet uit streepjes bestaat.

Norman Woodland was samen met Bernard Silver uitvinder van de streepjescode.
Zij zagen het belang in van eenvoudige coderingen voor het slagen van de poging gegevens automatisch te verwerken.
De streepjescode kan als een opvolger van de ponskaart worden gezien.

In 1973 werd de Universal Product Code (UPC) samengesteld.
Naast een Amerikaanse is er ook een Europese, een Chinese en een Japanse standaard.
Oorspronkelijk werd de UPC-code ontworpen en toegepast in de Verenigde Staten en Canada.
Later werd de code uitgebreid met een impliciet gecodeerd regiocijfer, zodat de oude UPC-code behouden kon worden.

Streepjescodes worden voor verschillende toepassingen gebruikt, en voor veel toepassingen is een aparte codeermethode in gebruik.
Op veel plaatsen waar met een groot aantal producten of mensen wordt gewerkt, doen de reeksen streepjes, al dan niet vergezeld van cijfers, hun intrede. Bijvoorbeeld in de supermarkt op de producten.
In ziekenhuislaboratoria registreert men met streepjescodes de honderden buisjes bloed die dagelijks binnenkomen.
Parkeerautomaten gebruiken streepjescode om de prijs te berekenen en de slagboom te openen.
Bibliotheken gebruiken barcodes in boeken en op lenerskaarten om het uitlenen en terugbrengen te automatiseren.
Bij het inchecken van bagage in een luchthaven krijgt die een barcode met de bestemming (IATA-code).
De bagage wordt dan automatisch naar de juiste vliegtuigen gebracht, ook als de reiziger overstapt, tenzij hij reist via een vliegveld waar de barcode nog niet in gebruik is.

Standaarden

Er zijn vele standaarden op het gebied van streepjescodes. Ze steken ook niet allemaal eender in elkaar. Op basis van hun eigenschappen zijn een aantal klassen streepjescodes te onderscheiden:

• Lineaire code (streepjescode in de strikte zin); dit is een code die in 1 dimensie wordt gelezen. Daarbinnen onderscheiden we:
• Continue vs. discrete codes: een continue streepjescode codeert alle tekens als een ononderbroken reeks, terwijl in discrete codes ieder gecodeerd teken een begin- en eindmarkering heeft. De ruimte tussen twee tekens wordt bij discrete genegeerd, zo lang deze niet groot genoeg is om als het einde van de tekenreeks te worden gedecodeerd.
• Codes met slechts 2 breedtes vs. codes met meer breedtes: In codes met slechts 2 breedtes bestaan slechts smalle en brede strepen, die niet meer dan 1 bit informatie bevatten. Codes met meerdere breedtes kennen meestal 4 breedtes, die veelvouden zijn van wat in jargon module heet.
• Gestapelde (stacked) codes: deze codes bevatten meer dan 1 regel met in elke regel een lineaire code.
• Tweedimensionale streepjescode, ook geschreven 2D-streepjescode, meestal een vierkante monochrome "afbeelding" bestaande uit vrij grote vierkante pixels die zwart of wit zijn. De belangrijkste standaarden zijn gemakkelijk zonder hulpmiddel van elkaar te onderscheiden:
• de QR-code (met grote zwart-wit-zwarte vierkanten in drie van de hoeken, en een kleinere vierde in de buurt van de hoek rechtsonder, maar wat meer naar binnen)
• de Aztec-code (met concentrische vierkanten in het midden)
• de Data Matrix code (met links en onder een rij zwarte pixels en rechts en boven een rij pixels die afwisselend zwart en wit zijn)

Radio frequency identification of RFID is een alternatief van het barcodesysteem.
Het wordt door sommigen gezien als de opvolger.

De Moulin Rouge (Frans voor "rode molen") is een cabaret in Parijs.
Het gebouw, ontworpen door de architecten Eduard Niermans en Adolphe Willette, ligt aan de Boulevard de Clichy in de rosse buurt van het quartier Pigalle, in het 18e arrondissement.

Het cabaret werd geopend op 6 oktober 1889.
Op het dak staat een grote rode imitatiewindmolen.
De Moulin Rouge is een symbool van het bohemienleven, trekt jaarlijks duizenden toeristen en is wereldwijd geïmiteerd.
De vroege jaren van de Moulin Rouge werden gekenmerkt door extravagante shows, geïnspireerd door het circus, en attracties die nog steeds bekend zijn, zoals Pétomane.
Verder zijn er de shows met sexy danseressen.

Het cabaret was de inspiratie voor veel schilderijen van Henri de Toulouse-Lautrec en affiche-ontwerpen door onder anderen Jules Chéret.
Veel boeken en films spelen zich af in en rond de nachtclub.
In 1940 kwam een speelfilm Moulin Rouge uit met Josephine Baker, en in 2001 Moulin Rouge!, met Ewan McGregor en Nicole Kidman in de hoofdrollen.

Parijs gonsde van geruchten over een nieuwe muziektempel die zou opengaan in oktober 1889.
De eigenaars van dit nieuwe etablissement, Joseph Oller en Charles Zidler, die hun zaak ‘Moulin Rouge’ (rode molen) hadden gedoopt, gaven het de bijnaam ‘Le Premier Palais des Femmes’ (het voornaamste paleis van de vrouwen) en beweerden dat de Moulin Rouge weldra een tempel van muziek en dans zou worden.

De Moulin Rouge kreeg al snel de naam de plaats te zijn waar men jonge Parijse dames aan het werk kon zien waarvan de dansbewegingen al even losjes waren als de zeden.
En ook al was de Can-Can dans reeds bekend bij de werkende klasse sinds de jaren 1830, het was de Moulin Rouge die de populariteit ervan bewerkstelligde.
In die tijd was de dans wel niet veel meer dan een wat schunnige dans uitgevoerd door courtisanes om hun mannelijk cliënteel te behagen.
Het was in die periode dat de kunstenaar Henri de Toulouse-Lautrec er een veelgeziene gast was.
Veel van zijn kunstwerken tonen scènes uit de befaamde Moulin Rouge.

Later werd de Moulin Rouge een stuk deftiger en raakte het de reputatie kwijt van een huis van lichte zeden te zijn.
Het werd daarentegen een muziektempel bekend vanwege de uitbundige cabaret shows waarmee het een publiek uit de hogere klasse aantrok.

De Moulin Rouge Bezoeken

Vandaag de dag staat een bezoek aan de Moulin Rouge nog steeds hoog op de agenda van volwassen bezoekers aan Parijs.
Je komt er regelmatig toeristen tegen die een foto nemen van de knalrode windmolen die bovenop het gebouw staat.

Tijdens de show zijn er meer dan 100 artiesten uitgedost in de meest extravagante kostuums die vaak bestaan uit vele veren en bergkristallen.
De set is al even spectaculair als de entertainers.
Een bezoek aan van de beroemde shows in de Moulin Rouge kan gepaard gaan met een extravagant diner bereid door een van de topchefs.

Denk er wel aan dat een avondje uit in de Moulin Rouge een volwassenenactiviteit is en dat de kinderen dus best thuisgelaten worden.

Bullshitbingo (ook bekend als Buzzword-bingo of Lulkoekbingo) is een spelletje waarmee de tijd kan worden gedood tijdens saaie (verplichte) vergaderingen of andere bijeenkomsten waarin naar het oordeel van de luisteraars te veel geleuterd wordt.
Het is gebaseerd op de normale bingospel.

Het idee is om voor een vergadering of een presentatie een lijstje te maken van 25 "buzzwoorden" die men verwacht tegen te komen.
Deze worden op een bingokaart of gewoon een snel gemaakt 5x5-tabelletje geschreven.
Degene die het eerste zijn kaart vol heeft (volgens de regels van normaal bingo) roept hard "Bullshit!" of afhankelijk van het gezelschap gewoon "Bingo!".

Het spel is in 1993 uitgevonden door Tom Davis, destijds werkzaam bij Silicon Graphics.
Het spel kreeg bekendheid toen het in 1994 in een strip van Dilbert werd gebruikt.

Bullshitbingo kan om verschillende redenen gespeeld worden.

• Omdat de spreker ervan beschuldigd wordt met niet ter zake doende termen te strooien (zoals "Out of the box", "Lean", "Doelgericht" of "Incentives") om zo te verhullen dat hij eigenlijk niks te vertellen heeft.
• Omdat een bepaalde spreker steeds weer dezelfde stopwoorden of citaten gebruikt. Zoals "Uh", "Nietwaar ?", "Laat ik het zo zeggen", "Prima" of "Zo kan ie wel weer".
• Om (het plan van) een leidinggevende belachelijk te maken. In dit geval is het beter om de bingo stiekem met elkaar te spelen en dan zachtjes "Bingo" te mompelen of het woord bingo op zo'n manier te gebruiken dat de spreker niets in de gaten heeft.
• De spreker kan ook zelf een bingoformulier uitdelen om zeker te stellen dat alle termen aan bod zullen komen en de luisteraars bij de les te houden.

• In 1996 hield Al Gore een toespraak bij het MIT. Voorafgaand aan de toespraak werden bingokaarten uitgedeeld met de gehypte termen die hij waarschijnlijk zou gaan gebruiken.
• In 2007 kwam IBM met een reclamefilmpje waarin bullshitbingo werd gebruikt.
• In de zomer van 2005 presenteerde de jongerenvereniging Ronduit van de Evangelische Omroep in haar tijdschrift Ronduit Insite de "Halleluja-bingo". Deze was bedoeld om tijdens de kerkdienst te spelen. De bingo, een christelijke parodie op de bullshitbingo, was weergegeven in twee versies: eentje met "gereformeerde" en eentje met "evangelische" woorden.

Monty Python's Flying Circus was een Brits komisch-satirisch sketchprogramma, dat door de BBC werd uitgezonden in de periode 5 oktober 1969 - 5 december 1974.

Het programma werd geschreven en uitgevoerd door een groep van vijf Britse komieken en een Amerikaanse animator.
De groep staat bekend als Monty Python, of the Pythons.
Naast het televisieprogramma maakte de groep ook een aantal langspeelplaten en enkele films.

Monty Python's Flying Circus had in 1969 als werktitels Gwen Dibley's Flying Circus en Owl-Stretching Time.
In 1974, toen John Cleese de groep verliet, werd de naam gewijzigd in Monty Python.

Regelmatig terugkerende typetjes

• De "It's"-man (Palin): een man met een gehavend kostuum en ongekamde baard, die vlak voor het begin van de leader "It's..." zegt. In het eerste seizoen doet hij dit vaak in één of andere vreselijke of in elk geval vermoeiende situatie.
• Een omroeper (Cleese) in smoking, op een rare locatie, die in het tweede seizoen de "It's"-man voorgaat met de tekst "And now for something completely different". In het derde seizoen werd dit ingekort tot "And now..".
• De Gumbies (alle Pythons met uitzondering van Gilliam): een stel rare mannetjes met tandenborstelsnorretjes, korte broeken, bretels, rubberen laarzen (gumboots, vandaar de naam) en zakdoekjes op het hoofd gebonden. Het zijn nogal domme personen die alles extreem traag schreeuwen met veel herhaling.
• Een ridder die mensen in het eerste seizoen met een rubberen kip slaat (Gilliam)
• Een naakte organist (de eerste twee keer Gilliam, daarna Jones) die tussen sketches door, of aan het begin van de uitzending een kort stukje speelt.
• Eric Praline (Cleese), een excentriek persoon met een lange jas. Zijn bekendste sketch is de Dead Parrot, maar zijn naam komt enkel voor in de sketch Fish Licence.
• Biggles (Chapman, en één keer Jones)
• Luigi Vercotti (Palin), een maffiose ondernemer
• De "Pepperpots": vrouwen uit de arbeidersklasse, gespeeld door de Pythons zelf, met een hoge krijsende stem.

De regels van komedie in 1969 kwamen op de Pythons over als een flauw cliché. Zij probeerden verscheidene regels overboord te gooien, zoals het weghalen van de clou. De Pythons vonden dat men vaak een prachtige sketch zag maar dat die soms geforceerd werd om naar een clou toe te werken. Voorbeelden hiervan zijn:

• Halverwege een sketch zegt Cleese tegen Idle: "Dit is de domste sketch waar ik ooit in zat", waarop Idle antwoordt dat zijn rol als kelner ook niet echt opwindend is. Ze besluiten dan te stoppen, en stappen gewoon van de set.
• In een andere sketch zegt Chapman tegen een BBC-ambtenaar (gespeeld door Cleese) dat hij de clou niet weet. Cleese leest de clou voor zichzelf, lacht en zegt: "Dat is een hele goede clou, tja. Laat maar."
• Een komisch gewicht van 16 ton valt op een speler om een einde te maken aan de sketch.

De verschillende sketches werden dikwijls aan elkaar gekoppeld via de tekenfilmpjes van Terry Gilliam. Een andere techniek was de verschillende sketches door elkaar te laten lopen. Vaak spreekt John Cleese, zittend achter een bureau op een absurde locatie, de gevleugelde woorden: "And now for something completely different".

Ze brachten absurditeit in hun shows door bijvoorbeeld de aftiteling halverwege het programma al te laten beginnen, en door zich tot de camera te richten (het doorbreken van de vierde wand).

Dikwijls speelden ze zelf de vrouwenrollen, wat voor een extra komisch effect zorgde.

Pythons

• Graham Chapman
• John Cleese
• Eric Idle
• Terry Gilliam (verzorgde de animatiefilmpjes tussen de sketches, als persoon minder vaak dan de andere vijf in beeld)
• Terry Jones
• Michael Palin

Daarnaast speelde de actrice Carol Cleveland een vaste rol.

• Gastrollen:
• Connie Booth
• Ian Davidson
• Neil Innes
• The Fred Tomlinson Singers

Van de tien beste scènes is later een versie voor het theater gemaakt, die in diverse landen is opgevoerd, onder andere in Engeland, Frankrijk en Nederland.
In de Nederlandse versie uit 2007 worden de rollen gespeeld door Arnoud Bos, Eva van der Gucht, Finn Poncin en Jeroen Spitzenberger.
De Nederlandse vertaling is gemaakt door Barbara van Kooten.

Dierendag (ook: Werelddierendag) is een dag die wereldwijd op de agenda staat als een moment waarop extra aandacht wordt besteed aan de dieren.
Dierendag valt jaarlijks op 4 oktober.
Met het vieren van deze dag wil men mensen laten weten dat dieren rechten hebben en dat zij beschermd moeten worden.

De datum van dierendag gaat terug naar de feestdag van Franciscus van Assisi
op 4 oktober.
Hij bekommerde zich om het lot van melaatsen, zwervers en andere armen, maar ook van planten en dieren.
Volgens de legende hield hij ooit een preek voor de dieren.

Eerste dierendag

Ilse Winter uit Brno in Tsjechië schreef in mei 1927 een brief aan Margaret Ford in Londen, waarin ze voorstelde om één dag per jaar speciaal aan de dieren te denken.
Ford was voorzitster van de wereldvereniging van de dierenbescherming.
Zij vond het een prachtig idee en de beide dames kwamen overeen dat de feestdag, waarop de Katholieke Kerk Franciscus steeds herdenkt, een goede datum voor zo'n dierendag zou zijn.
Tijdens een internationaal congres van verenigingen voor de bescherming van dieren in 1929 in Wenen werd 4 oktober uitgeroepen tot Werelddierendag.
De eerste dierendag was op 4 oktober 1930.
In Nederland werden er op die dag beschouwende artikelen geplaatst in kranten over de verhoudingen tussen mens en dier.

Publiciteit

Sinds de jaren zestig grijpt men deze datum steeds meer aan voor het dierenrechtenactivisme.
Ook werden meer activiteiten ontwikkeld om met name bij kinderen bij dit onderwerp te betrekken.

Ook de commercie rondom dierendag is aanzienlijk gegroeid.
Zo vestigde de CPNB in 2000 de aandacht op de Kinderboekenweek (met als thema "dier") door allerlei acties met dieren (zoals huisdierkeuringen en een gratis dierenartsspreekuur) in bibliotheken te organiseren.

Op basisscholen wordt op 4 oktober ook aandacht besteed aan dierendag.
Op sommige scholen nemen kinderen een huisdier of knuffel mee naar school.

Peanuts was een Amerikaanse strip, geschreven en getekend door de Amerikaanse striptekenaar Charles M. Schulz.
De strip verscheen van 2 oktober 1950 tot 13 februari 2000, een dag na de dood van Schulz.

Peanuts was een van de populairste en invloedrijkste strips.
Op haar hoogtepunt verscheen de strip in 2600 kranten ter wereld en had ruim geschat 355 miljoen mensen dagelijkse lezers.
De strip wordt nog steeds veel herdrukt in kranten en afleveringen ervan worden gebundeld in stripalbums.
In Amerika verschijnt sinds 2004 het verzameld werk dat uit 25 delen zal gaan bestaan en dat alle ooit verschenen strips zal bevatten.

Peanuts vond zijn oorsprong in een eerdere strip van Schulz, Li'l Folks.
Deze strip verscheen van 1947 tot 1950 in de St. Paul Pioneer Press.
Hierin gebruikte Schulz voor het eerst de naam Charlie Brown, en introduceerde hij reeds een hond die sterk leek op de latere Snoopy.
Schulz stopte met deze strip nadat een poging de strip te verkopen aan de Newspaper Enterprise Association mislukte.

Schulz benaderde hierop het United Features Syndicate met een paar voorbeelden van zijn beste werk uit Li'l Folks.
Hier kreeg hij wel groen licht.
Omdat hij met Li'l Folks was gestopt, begon hij een nieuwe strip.
Daarin wilde hij een vaste groep personages hebben in plaats van een willekeurig aantal.
Omdat de naam Li'l Folks te veel leek op Al Capps Li'l Abner en een andere strip genaamd Little Folks, koos Schulz een andere: Peanuts.
Hij vond die naam zelf echter niet erg geschikt.

Zo debuteerde Peanuts op 2 oktober 1950 in zeven kranten: The Washington Post, The Chicago Tribune, The Minneapolis Tribune, The Allentown Call-Chronicle, The Bethlehem Globe-Times, The Denver Post en The Seattle Times, zes dagen in de week; de eerste zondagstrip verscheen op 6 januari 1952.
Algauw nam het succes toe en publiceerde meerdere kranten de reeks.
Schulz werkte volledig alleen en had totale creatieve controle.
Hieroor kon hij ook persoonlijker onderwerpen aansnijden.
Zo parodieërde hij in 1958 de lancering van de eerste Spoetnik met aan boord de hond Laika door Snoopy de eerste mens te laten “lanceren” (hij gooit in de betreffende strip Linus in de lucht); en in 1963 voerde hij een jongetje op dat "5" heette, waarmee hij aan wilde duiden hoe mensen soms als een nummer worden behandeld.
Later kwam ook de vietnamoorlog aan bod.
Peanuts schuwde ook geen cartoongeweld.
Een bekend voorbeeld hiervan is het scenario waarin Charlie Brown een voetbal probeert weg te schoppen, maar door toedoen van een ander personage altijd mist en hard op zijn rug valt.
Schulz behandelde zelfs een paar maal religieuze onderwerpen, zoals in de televisiespecial A Charlie Brown Christmas uit 1965.

De populariteit van Peanuts was het hoogst tussen 1965 en 1980.
In deze periode kende de stripreeks vele spin-offs in de vorm van televisiespecials en boeken.
Hoewel andere strips tijdens de jaren 80 en 90 eveneens een monstersucces kenden bleef "Peanuts" internationaal gezien immens geliefd.
Schulz tekende de strip in totaal bijna 50 jaar lang zonder enige assistentie.

Toen Schulz eind jaren 90 in het ziekenhuis werd opgenomen vanwege darmkanker, was hij gedwongen met pensioen te gaan.
De laatste dagelijkse Peanutsstrip verscheen op 3 januari 2000.
Er verschenen nadien nog enkele zondagstrips, waarvan hij er een aantal op voorhand had getekend.
De laatste hiervan verscheen op 13 februari 2000, een dag na Schulz’ dood.
Schulz had in zijn testament laten vastleggen dat niemand de strip mocht voortzetten na zijn dood.

De strip begon oorspronkelijk met een kleine cast bestaande uit Charlie Brown en zijn hond Snoopy (een Beagle).
Later kwam ook de pianospelende Schroeder erbij, evenals de dominante en vaak valse Lucy van Pelt en haar kleine broertje Linus, Charlie's beste vriend.
Aanvankelijk had de reeks geen hoofdpersonage, maar uiteindelijk kreeg Charlie Brown deze rol toebedeeld.
In de vijftig jaar dat de strip verschenen waren er nooit volwassenen te zien en verouderden de kinderen slechts een tweetal jaar.
Een geval apart zijn de personages Sally Brown en Rerun van Pelt.
Bij hun introductie in de strip waren beiden nog een baby, maar in de loop der jaren verouderden ze langzaam tot ze uiteindelijk net iets jonger waren dan de overige personages, die niet ouder werden.

Peanuts wordt vaak gezien als een van de invloedrijkste en best geschreven stripseries van zijn tijd.
Schulz kreeg de National Cartoonist Society Humor Comic Strip Award voor Peanuts in 1962, de Elzie Segar Award in 1980, de Reuben Award in 1955 en 1964, en de Milton Caniff Lifetime Achievement Award in 1999.
A Charlie Brown Christmas won een Peabody Award en een Emmy Award.
In totaal hebben de Peanuts tekenfilmspecials samen 2 Peabody Awards en 4 Emmys gewonnen.

Voor zijn werk kreeg Charles Schulz een ster op de Hollywood Walk of Fame en een plaats in de William Randolph Hearst Cartoon Hall of Fame.
Peanuts stond op de cover van Time Magazine op 9 april, 1965, met een bijbehorend artikel waarin de strip werd geprezen als "the leader of a refreshing new breed that takes an unprecedented interest in the basics of life."

Peanuts werd tweede op de lijst van grootste stripseries van de 20e eeuw, samengesteld door The Comics Journal in 1999.
Peanuts moest alleen George Herrimans Krazy Kat voor zich dulden.
In 2002 verklaarde TV Guide Snoopy en Charlie Brown samen 8e op zijn lijst van 50 grootste strip- en tekenfilmpersonages ooit.

In veel andere strips zijn eerbetonen en referenties aan Peanuts opgenomen, vooral sinds de dood van Schulz.
Veel hiervan zijn opgenomen in het Charles Schulz Museum.
In mei 2000 verwerkten veel striptekenaars een referentie aan Peanuts in hun eigen strip.
Op 30 oktober 2005 werd deze actie herhaald.

The Flintstones (Engels voor vuurstenen) is een Amerikaanse animatieserie, die wordt gezien als een van de succesvolste animatieseries aller tijden.
De serie is gecreëerd door het duo Hanna-Barbera en draaide zes seizoenen, van van 30 september 1960 tot tot 1 april 1966, op de Amerikaanse televisiezender ABC (American Broadcasting Company).
De meeste personages zijn bedacht door Ed Benedict.

The Flintstones was als een arbeidersklasse die met zijn familie leefde in de steentijd en zijn buurman als beste vriend.

De serie speelt zich af in de steentijd, in het fictieve plaatsje Bedrock.
Hierin leven uitgestorven dieren als mammoeten, dinosauriërs, pterosauriërs, sabeltandtijgers en dodo's samen met holbewoners.
Daarbij ging men eraan voorbij dat dinosauriërs en pterosauriërs allang uitgestorven waren toen de mens op aarde verscheen.

Het bijzondere van de serie en een vaste bron van de humor, is dat allerlei aspecten die normaal waren in het Amerika van de jaren 60, maar volledig onbekend zijn in de prehistorie (denk aan televisie, auto, platenspeler, bowlingbaan, buitenwijk), in de fictieve wereld van de Flintstones wél voorkomen, zij het in steentijdvorm.
Om de zaken een prehistorisch uiterlijk te geven, worden materialen als steen, hout en dierenvellen gebruikt.
Een auto wordt bijvoorbeeld aangedreven met de voeten, en de krant bestaat uit een stenen tablet waarop letters zijn uitgehakt.
Vaak maakt de technologie ook gebruik van dieren: een mammoet is door zijn slurf de waterkraan, de snavel van een vogel is de naald van een platenspeler, een Brontosaurus dient als bus of graafmachine en een pterodactylus als vliegtuig.

De steentijdomgeving dient in de serie ook geregeld als bron voor woordgrappen.
Zo zijn veel van de namen van personages gebaseerd op steennamen.

Centraal in de serie staan de familie Flintstone en hun buren de Rubbles.
De Flintstones wonen op 323 Cobblestone Lane in Bedrock.
De verhalen bevatten doorgaans typische situaties uit Amerikaanse sitcoms van de jaren 50 en 60.

De hoofdpersoon in de serie is Fred Flintstone.
Hij eet veel, schreeuwt vaak, is bot en arrogant, maar heeft een hart van goud.
Zijn vrouw is Wilma Flintstone.
Zij wonen samen met hun 'hond' Dino en hun 'kat' Baby Puss (die alleen in de begin- en eindleader is te zien) naast hun beste vrienden, Barney en Betty Rubble.
Fred werkt als 'bronto crane operator' (bronto-kraanwerker) in een steengroeve voor Mr. Slate.
In een later seizoen kregen de twee koppels kinderen, Pebbles Flintstone en Bamm Bamm Rubble.

Oorspronkelijk zou de serie The Flagstones gaan heten.
Er werd een korte pilotaflevering gemaakt onder deze titel in de hoop de serie te kunnen verkopen aan een netwerk en sponsors.
Toen de serie werd gekocht door ABC, werd de titel veranderd naar Flintstones, mogelijk om verwarring te voorkomen met de Flagstons; personages uit de strip Hi and Lois.
Een andere werktitel die tijdelijk werd gesuggereerd voor de serie was The Gladstones.
De serie sloeg aan, en werd de eerste Amerikaanse animatieserie die meer dan twee seizoenen liep.

Hoewel de meeste afleveringen van de Flintstones opzichzelfstaande verhalen zijn, had de serie wel een aantal verhaallijnen die meerdere afleveringen liepen.
De bekendste hiervan is de reeks afleveringen rondom de geboorte van Pebbles.
Deze verhaallijn begon met de aflevering "The Surprise", die halverwege het derde seizoen werd uitgezonden, en liep tot de aflevering "Dress Rehearsal".
Een tweede bekende verhaallijn draaide om de adoptie van Bamm-Bamm door de familie Rubble omdat de Rubbles zelf geen kinderen konden krijgen.
Daarmee was The Flintstones een van de eerste animatieseries die het concept van onvruchtbaarheid aansneed.

De serie was aanvankelijk gericht op een volwassen publiek.
De eerste twee seizoenen werden gesponsord door het sigarettenmerk Winston, waardoor de personages uit The Flintstones onder andere gebruikt werden voor reclamefilmpjes voor dit sigarettenmerk.

De serie maakte gebruik van een lachband om grappige situaties aan te duiden, zoals dat normaal standaard is bij veel live-action sitcoms.

In 2011 werd bekend dat Seth MacFarlane een nieuwe versie van The Flintstones zal gaan maken voor FOX.
Tevens zou hij de stem van Fred inspreken.
De plannen werden echter opgedoekt.

"The Flintstones" werd in 1961 genomineerd voor een Emmy Award in de categorie "Outstanding Program Achievement in the Field of Humor".
Deze verloor de serie aan "The Jack Benny Show".

In 2006 werd "The Flintstones" genomineerd voor een TV Land Awards in de categorie "Greatest TV Dance Craze: The Twitch".