De Fabeltjeskrant is een dagelijks terugkerende korte uitzending juist voor kinderbedtijd op de Nederlandse televisie over de gebeurtenissen in het Grote Dierenbos in Fabeltjesland.
Het nieuws werd voorgelezen door Meneer de Uil.
Ook in Vlaanderen groeide een hele generatie op onder de vleugels van Meneer de Uil.
In 2005 werd het programma in Nederland verkozen tot Beste Kinderprogramma Aller Tijden.
Momenteel is de kinderserie op RTL 8 bij Telekids te zien.

Eerste serie

Het brein achter De Fabeltjeskrant was Leen Valkenier en het programma werd geproduceerd door Thijs Chanowski.
De eerste poppen werden met de hand gemaakt door Joke Aletrino.
De Fabeltjeskrant werd voor het eerst uitgezonden op 29 september 1968 door de NTS.
De eerste fabels en personages waren geïnspireerd op de verhalen van Jean de La Fontaine, maar al snel ging het programma meer op het 'echte leven' lijken.
In de vier jaar waarin de eerste serie op de televisie was ontwikkelde De Fabeltjeskrant zich tot het best bekeken programma van die tijd.
Het aantal kijkers lag tussen de één en twee miljoen per dag en dat waren lang niet allemaal kinderen of hun ouders.
Vertaalde versies van De Fabeltjeskrant waren ook buiten het Nederlandstalig gebied zeer in trek.

Ogenschijnlijk was het programma bedoeld voor kleuters, door Meneer de Uil aangesproken als kijkbuiskinderen, maar door allerlei toespelingen op de landelijke politiek was het ook voor veel volwassenen een leuk programma.
Zo werkte in een periode dat Joop den Uyl minister-president was van Nederland, een Meneer de Uil die uit de Fabeltjeskrant voorlas bij veel mensen op de lachspieren.

Op 22 juni 1972 werd de serie beëindigd.
Na een speciale verkiezingsuitzending op 27 november 1972 keerde het programma op 2 december 1973 terug op de zondagmiddag, gevolgd door dagelijkse uitzendingen vanaf 1 juni 1974.
Na zes jaar en 1041 afleveringen kwam er op 31 augustus van dat jaar een einde aan De Fabeltjeskrant.

De Woefs en de Lamaars

In de jaren zeventig verscheen als een soort spin-off de serie De Woefs en de Lamaars, waarvan enkele dieren zoals Woef Hektor en Snoespoes ook in De Fabeltjeskrant hun opwachting maakten.
De enige van deze dieren die voorkwam in zowel de eerste serie van De Fabeltjeskrant als in serie twee was Woefdram.

Tweede serie

In 1985 kwam producent Loek de Levita met een nieuwe reeks afleveringen, die meteen weer een groot succes werden.
De schrijver was weer Leen Valkenier. De afleveringen werden door verschillende omroepen uitgezonden.
Inmiddels was Nederland veranderd in een multiculturele samenleving en dat is terug te zien in de nieuwe serie, waarin een aantal exotische dieren werd geïntroduceerd.
Deze dieren komen in het Dierenbos terecht vanuit het Derde Dierenbos (lees: de Derde Wereld) en elk hebben ze zo hun eigen problematiek.
Voorbeelden van deze uitheemse dieren zijn Zaza Zebra en Mister Maraboe.
Tijdens verkiezingen voor een nieuwe burgemeester van Fabeltjesland werd de Buitenbosse Chico Lama door de kijkbuiskindertjes verkozen.
De tweede serie eindigde in 1989. Het totaal aantal afleveringen van De Fabeltjeskrant kwam hiermee op 1640.
Nadat de publieke omroep De Fabeltjeskrant had stopgezet kocht het nieuwe RTL 4 de serie en zond de krant uit tot 1992.
Gevolg hiervan was wel dat er sluikreclame in de serie sloop.
Zo bouwde Willem Bever in een der afleveringen een schotelantenne, zodat hij ook RTL 4 kan ontvangen.

Het merendeel van de stemmen werd ingesproken door Frans van Dusschoten, Ger Smit en Elsje Scherjon met daarnaast bijdragen van Aart Staartjes, Philippine Aeckerlin (als Philippine Ackerlin), Trudy Libosan en Bert Plagman.

De poppen werden gespeeld door o.a. Irma Fransen, Olga Reurslag, Jantien Windhouwer, Corrie Hamel, Martien Oltmans, Mildred Rison en Saskia Janse.

Ook internationaal was De Fabeltjeskrant een succes.
De rechten op het programma werden verkocht aan meer dan veertig landen over de gehele wereld.

Titel in andere landen

• Frankrijk: Le petit écho de la Forêt (De kleine echo van het bos)
• Italië: Il bosco dei perché of Il gufo racconta: una fiaba al giorno (De uil vertelt: een sprookje per dag)
• Verenigd Koninkrijk: Daily Fable (Dagelijkse fabel)
• Zweden: Fablernas värld (De Fabeltjeswereld)

Meer over "De Fabeltjeskrant" lees je HIER!!!

Of luister HIER en ontdek "De Fabeltjeskrant"

De 26ste editie van Dag van de Klant op zaterdag 28 september heeft als thema ‘Lekker dichtbij’.
Dag van de Klant is de manier om klanten te bedanken voor hun vertrouwen in de lokale handelaars maar ook om deze handelaars in de kijker te zetten.
het thema van dit jaar wil UNIZO aantonen dat je niet ver hoeft te gaan om te winkelen.
Waarom kilometers rijden als je ook gewoon de straat kan oversteken om naar de winkel te gaan?

De dagattenties blijven kwaliteitsvolle rozen en de roostasjes.
Nieuw dit jaar zijn de cuberdons, ook wel bekend als ‘neuzekes’.
Deze lekkernij past als streekproduct dus perfect bij het thema van dit jaar.

“Doe mee aan de UNIZO Dag van de Klant! Lekker dichtbij je klanten!”

Biosfeer 2 (Engels: Biosphere 2) is een 1,27 hectare grote constructie in Oracle (Arizona) (VS), gebouwd om een gesloten ecologisch systeem na te bootsen.

Het is tussen 1987 en 1989 gebouwd door Space Biosphere Ventures, een bedrijf dat wordt beheerd door John Polk Allen en Margret Augustine en werd in de jaren negentig gebruikt om te zien of mensen konden leven in een gesloten biosfeer, terwijl ze ook wetenschappelijke experimenten uitvoerden.
Het onderzoek toonde het gebruik aan van gesloten biosferen in ruimtekolonies, en de manipulatie van een biosfeer zonder dat van de aarde te beschadigen.
De naam komt van het idee dat de eerste biosfeer onze aarde is.
De ca. 200 miljoen dollar voor het project kwam van oliemiljardair Edward Bass.

Het project bestond uit twee gesloten missies; de eerste was van 26 september 1991 tot 26 september 1993, de tweede duurde 6 maanden en vond plaats in 1994.

Missie 1

Tijdens de eerste expeditie zakte het zuurstofniveau. Van de 20,9% die doorgaans voorkomt op zeeniveau zakte het tot 14%.
Toen het zuurstofniveau op ca. 16% kwam kregen de biosfeerbewoners last van hoogteziekte.
Nog voordat het zuurstofniveau op 14% kwam te liggen kregen vier van de acht bemanningsleden al zuurstof in hun slaapkamers bijgevuld.
Genoodzaakt door deze problemen werd besloten om door een zuurstofinjectie het peil weer op te krikken tot een niveau tussen de 18 en 19%.
16% werd als ondergrens ingesteld, omdat onder dit niveau de stress enorm toenam.
Naast deze injectie werden ook nog 30.000 roofmijten de biosfeer ingebracht om de plaag van spintmijt tegen te gaan.

Missie 2

Deze begon op 6 maart 1994 en zou tien maanden duren, maar werd gestaakt na zes maanden.
De crew bestond uit Norberto Romo (kapitein), John Druitt, Matt Finn, Pascal Maslin, Charlotte Godfrey, Rodrigo Romo en Tilak Mahato.

Op 5 april om 11:57 uur lieten Abigail Alling en Mark Van Thillo, leden van de eerste missie, een spoor van vernieling achter bij de tweede missie.

Vlak na het incident verliet kapitein Norberto Romo (toen getrouwd met Margret Augustine) de biosfeer.
In zijn plaats kwam Bernd Zabel, die eerder genomineerd was als kapitein op de eerste missie, maar op het laatste moment was vervangen.
Twee maanden later werd Matt Finn door Matt Smith vervangen.

De missie eindigde op 6 september 1994.

Trivia

• De film Bio-Dome is een parodie op het project biosphere 2.
• In de Sovjet-Unie werden ook dergelijke experimenten gehouden, waarvan BIOS 3 (Biosfeer 3; vanaf 1968) het bekendste is.
• Biosfeer 2 was een belangrijke inspiratie voor Big Brother en De Gouden Kooi.

De Hobbit, of Daarheen en Weer Terug, kortweg De Hobbit, is een fantasyboek voor kinderen, geschreven door de Britse hoogleraar J.R.R. Tolkien.
Het werd gepubliceerd op 21 september 1937 en ontving datzelfde jaar zowel een nominatie voor de Carnegie Medal als een prijs van de New York Herald Tribune voor beste jeugdfictie.
Tot op de dag van vandaag is het boek erg populair gebleven en het wordt erkend als een klassieker in de kinderliteratuur.

Het boek volgt het verhaal van de Hobbit Bilbo Balings, die op reis vertrekt om een schat te zoeken die bewaakt wordt door de draak Smaug.
Bilbo's queeste brengt hem meerdere keren in gevaar, maar hij wordt gelukkig bijgestaan door de tovenaar Gandalf en een aantal dwergen.
Het verhaal wordt verteld in de vorm van een epische queeste.
Ieder hoofdstuk introduceert wel een nieuw duister wezen uit Tolkiens Midden-aarde.
p die manier ontwikkelt Bilbo een nieuw niveau van bevoegdheid en wijsheid.
Op het einde van het boek volgt De Slag van Vijf Legers, waar vele wezens van eerdere hoofdstukken elkaar bevechten in een conflict.

Thema's als persoonlijke groei en vormen van heroïsche figuren spelen een grote rol.
Vele literatoren hebben de gebeurtenissen in De Hobbit verbonden met Tolkiens eigen ervaringen tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin hij meevocht tijdens de Slag om de Somme.
De Angelsaksische literatuurkennis van de auteur en diens interesse voor fantasyverhalen worden ook genoemd als mogelijke invloedbronnen.

Het boek ontving goede kritieken en had ook financieel succes.
Tolkiens uitgever wilde dan ook een vervolg.
Tijdens het schrijfproces van In de Ban van de Ring maakte Tolkien enkele wijzigingen in het manuscript van De Hobbit, die dan werden verwerkt in herdrukken in de daaropvolgende jaren.

Sinds de publicatie in 1937 is het boek diverse malen herdrukt.
In 2010 kondigde New Line Cinema aan dat het boek in twee delen zou worden verfilmd, net als voor de verfilming van In de ban van de ring met Peter Jackson als regisseur.
De twee delen krijgen de naam The Hobbit: An Unexpected Journey en The Hobbit: There and Back Again.
In juli 2012 werd bekend dat er zelfs drie delen van de film komen.
Het tweede deel krijgt de naam The Hobbit: The Desolation of Smaug en de titel The Hobbit: There and Back Again schuift door naar deel drie.

De hoofdpersoon is de Hobbit Bilbo Balings (Bilbo Baggins) die nooit avontuurlijk is geweest.
Hobbits vormen een vredelievend volk dat in de Gouw woont en ongeveer een meter lang wordt.
Samen met de tovenaar Gandalf en dertien Dwergen onderneemt hij een avontuur om een schat die de draak Smaug van de Dwergen gestolen heeft terug te winnen.
Tijdens de tocht vindt hij een ring, die later in In de Ban van de Ring (The Lord of the Rings) een grote rol zal spelen.
Door Bard, een boogschutter uit Esgaroth (Meerstad), wordt de draak Smaug verslagen en de schat door de dwergen heroverd.
Bilbo vervolgt zijn avontuur en komt als een heel ander iemand thuis.

In Nagelaten vertellingen valt meer te lezen over de connecties tussen De Hobbit en In de Ban van de Ring.
Zo ontdekt men in dit boek de achterliggende redenen die Gandalf had om het avontuur te organiseren.
Een van de redenen is om de duistere vorst Sauron te verdrijven.
Gandalf vermoedde eveneens dat wanneer Sauron weer zou opstaan, Smaug aan diens zijde zou strijden.

De ring die door Bilbo gevonden wordt, blijkt de Ene Ring, die toebehoort aan Sauron, al vermoedt niemand dit nog ten tijde van De Hobbit.
Pas in In de Ban van de Ring ontdekt Gandalf de ware aard van de ring.

Toen Tolkien begon met In de Ban van de Ring bracht hij in De Hobbit nog enkele wijzigingen aan om de twee verhalen beter op elkaar aan te laten sluiten.
Deze veranderingen zijn vanaf de tweede druk te lezen in De Hobbit.

De eerste bewerking van De Hobbit was een toneelstuk uit 1953, uitgevoerd door de St. Margaret's School, Edinburgh.

In november 1968 maakte Michael Kilgarriff voor de BBC een radiohoorspel van De Hobbit. Dit hoorspel telde acht afleveringen.

In 1969 verkocht Tolkien de filmrechten op het boek aan United Artists. In 1977 maakte Rankin/Bass de animatiefilm De Hobbit.

Er bestaan meerdere computerspellen van De Hobbit, zowel gemaakt met als zonder instemming van Tolkien of zijn nabestaanden. Het succesvolste spel was The Hobbit uit 1982.

In 2006 werd de verfilming van het verhaal aangekondigd, eerst als tweeluik, maar later als trilogie.
Lange tijd werd gedacht dat regisseur Peter Jackson niet zou meewerken aan The Hobbit en een prequelfilm die The Hobbit en de trilogie met elkaar moest verbinden.
In eerste instantie zou Guillermo del Toro de regie doen, maar het duurde voor hem te lang voor het project werd gestart.
Uiteindelijk heeft toch Jackson de regie gedaan.
Het verhaal wordt bewerkt tot 3 films:

1. The Hobbit: An Unexpected Journey (december 2012),
2. The Hobbit: The Desolation of Smaug (december 2013),
3. The Hobbit: There and Back Again (juli 2014).

Een bullenpees is een voorwerp, tussen een zweep en een stok in, dat ingezet werd om straffen uit te delen, bijvoorbeeld aan weeskinderen of slaven.
De bullenpees is een gedroogde penis van een stier (bul).
Een bullenpees is minstens 75-85 cm lang.

Een vroeg voorkomen van de term is in de regel: Ick selje de bullepees so sackereels elements legghen inje sy (ik zal je met mijn zweep zo afranselen...) uit de Spaanschen Brabander van G.A. Bredero, 1617 .

In geschriften uit 1523 wordt verwezen naar een "bull pizzle", een geselinstrument gemaakt van een stierenpenis.

Een variant is de kameelpees.
Een bullenpees wordt ook gebruikt als pezerik, om zagen te slijpen.

In annotaties bij de werken van Vondel uit 1929 wordt de bullenpees eufemistisch omschreven als een gedroogde holle spier.

Het gedroogde geslachtsdeel wordt keihard en zou nu nog als illegaal wapen gebruikt worden.
Tijdens de Holocaust zijn bullenpezen in de concentratiekampen Dachau en Mauthausen gebruikt om de gevangenen te mishandelen.

Hondenvoer

Het gedroogde orgaan wordt, op maat gezaagd, ook aan honden gegeven om op te kauwen.

De An-24 is een tweemotorig propellervliegtuig van de Oekraïense vliegtuigbouwer Antonov.

Het vloog voor het eerst op 17 september 1997.
Afgezien van de belangrijkste productie-lijn in Kharkiv door KSAMC, wordt het vliegtuig gefabriceerd in Samara door Aviakor, en gemonteerd onder licentie door HESA in Iran (als de IrAn-140 of Iran-140), van "Complete Knock-down" kits (volledig constructie-pakket) in Oekraïne gefabriceerd.
Het kan ook geassembleerd worden in Kazachstan.

De Antonov An-140 kan maximaal 52 passagiers vervoeren.
Er is een VIP-versie van de An-140 die 30 passagiers vervoerd in alle confort.
Het passagierscompartiment kan verdeeld worden in twee of drie zones als exclusieve salons, voorzien van confortabele zetels.

De basis An-140 kan worden omgebouwd voor militair-, burger- of speciaal gebruik zoals kustwacht, medisch transport, luchtfotografie, geologisch onderzoek, vrachtvliegtuig ....

Specificaties :

• Bemanning: 2
• Maximumcapaciteit: 52 passagiers
• Lengte: 22,60 m
• Spanwijdte: 24,505 m
• Hoogte: 8,23 m
• Vleugeloppervlak: 51 m²
• Leeggewicht: 12.810 kg
• Maximumstartgewicht: 19.150 kg
• Motor: 2× Klimov TV3-117VMA-SBM1 of Pratt & Whitney Canada PW127A-turboprops
• Aantal motoren: 2
• Vermogen: 2.469 pk (2.838 kW) elk
• Maximumsnelheid: 575 km/h
• Kruissnelheid: 460 km/h
• Maximumhoogte: 7.600 m
• Bereik: 3.680 km

Incidenten en ongelukken

• In december 2002 stortte een An-140 neer tijdens het aanvliegen op Isfahan International Airport. Onder de passagiers zaten vele van de beste Oekraïense vliegtuigontwerpers en ingenieurs die onderweg waren naar de inhuldiging van een nieuwe versie van de An-140. Alle 45 passagiers kwamen om. De officiële oorzaak van de crash is nooit bekendgemaakt.
• Op 23 december 2005 stortte een An-140 van Azerbaijan Airlines neer in de Kaspische Zee zo'n 32 km van Bakoe, de hoofdstad van Azerbeidzjan. Al de 18 passagiers en 5 bemanningsleden kwamen om. Uit het onderzoek na de crash bleek dat de drie onafhankelijke gyroscopen niet goed werkten. Azerbaijan Airlines is hierna gestopt met het gebruikmaken van An-140's en heeft zijn bestelling van enkele nieuwe An-140's uitgesteld.
• Op 6 september 2008 moest een An-140 van Southern Airlines Ukraine een noodlanding maken op de luchthaven van Kiev nadat het voorste gedeelte van het landingsgestel niet uitgeklapt kon worden. Het vliegtuig landde veilig op een speciaal schuimdeken. Alle passagiers kwamen er met de schrik vanaf.

Windows ME (ook wel Windows Millennium Edition of Windows Millennium) is een besturingssysteem van Microsoft voor de pc.
Het versienummer is 4.90.3000.
Het is de laatste in de Windows 9x-serie.
Het besturingssysteem wordt door Microsoft zowel met twee hoofdletters (ME) als met een tweede kleine letter geschreven (Me).
Het verscheen op 14 september 2000, maar werd reeds in oktober 2001 opgevolgd door Windows XP.
In april 2009 is het marktaandeel voor desktopcomputers van Windows ME nog rond de 0,11 procent.

Ten opzichte van Windows 98 heeft het meerdere uitbreidingen, zoals systeemherstel, internetspelletjes, een andere manier om de versies van systeembestanden bij te houden, verscheidene nieuwe mediatoepassingen, zoals de vernieuwde Windows Media Player en Windows Movie Maker, enzovoorts.
De basis van Windows ME is MS-DOS 8.0, de allerlaatste, sterk uitgeklede versie van MS-DOS.

Toch wordt het over het algemeen afgeraden om Windows ME te gebruiken, omdat het besturingssysteem vrij instabiel is.
Zelfs de vorige versie, Windows 98, is een stuk stabieler.
Windows 2000 en Windows XP zijn een heel stuk stabieler door een betere kernel.
Microsoft was aanvankelijk van plan een servicepack uit te brengen van Windows ME, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan.
De instabiliteit kwam meestal door incompatibele drivers, omdat fabrikanten hun drivers niet testten op ME en/of geen nieuwe drivers uitbrachten.
Door de beruchte instabiliteit werden er al snel andere betekenissen voor het ME deel bedacht (bijvoorbeeld "Windows Meer Ellende", "Windows Mislukte Editie", "Windows Moron Edition", "Windows Mistake Edition", "Windows Miserable Edition", "Windows Multiple Error" of Windows Malfunctioning Environment).
Soms wordt het besturingssysteem ook wel Windows 98 Third Edition genoemd, naar analogie met Windows 98SE (Second Edition).

Tijdens het installeren kan aan het installatieprogramma de optie /nr meegegeven worden, waardoor systeemherstel wel wordt geïnstalleerd maar niet gebruikt kan worden.

Vrijdag de dertiende wordt door veel mensen als een ongeluksdag beschouwd, wegens de combinatie van vrijdag en dertien.

Daarentegen wordt in Griekenland, Spanje en Latijns-Amerikaanse landen dinsdag de dertiende als ongeluksdag gezien.
In Italië is vrijdag de zeventiende juist weer de ongeluksdag.

Een van de verklaringen voor vrijdag de dertiende als ongeluksdag is dat vrijdag de dag is waarop Jezus werd gekruisigd, een ongeluksdag dus.
Als die dag dan ook nog samenvalt met het ongeluksgetal 13, moet deze dag dus wel extra ongeluk veroorzaken.
De vrijdagen kunnen ook een kwade naam gekregen hebben omdat op die dag door de Romeinen doodvonnissen werden voltrokken.
Ook in Engeland werd de doodstraf op een vrijdag voltrokken.
Dat 'dertien' een negatieve klank had in de christelijke wereld is mogelijk terug te brengen tot het laatste avondmaal van Christus, waar dertien personen aanzaten.

Een andere mogelijke verklaring is dat op vrijdag de dertiende oktober 1307 in Frankrijk alle Tempeliers op bevel van Philips de Schone werden gearresteerd, op grond van valse beschuldigingen.
Dit was de opmaat voor de uiteindelijke vernietiging van de Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo, beter bekend als de Tempeliers.
Sindsdien is men vrijdag de dertiende blijven zien als ongeluksdag.

Er wordt ook wel gesteld dat vrijdag de 13e is afgeleid van een Noorse sage over de kwaadaardige god Loki die als niet-uitgenodigde, dertiende gast, op het feest komt en de aarde in rouw dompelt.

Marianne Williamson geeft de verklaring in het boek In vrouwelijkheid dat vrijdag de 13e zou afstammen van de dag dat de heksen bij elkaar zouden komen.

Recenter onderzoek heeft aangetoond dat het bijgeloof rond vrijdag de dertiende pas van veel recentere datum is.
Voor het eerst in de zeventiende eeuw werd schriftelijk gezegd dat een vrijdag een ongeluksdag zou zijn.
De koppeling met een speciale datum is van veel later.
Zo werd in een Nederlandse krant pas voor het eerst op 3 april 1896 melding gemaakt van 'vrijdag de dertiende'.
De aandacht voor de specifieke datum kwam overgewaaid uit de VS.
De Amerikaanse journalist Nathaniel Lachenmeyer schreef in 2004 het boek '13' over de geschiedenis van het ongeluksgetal.
Volgens hem gaat de geschiedenis van het ongeluksgetal terug tot 1881.
Een Amerikaanse officier besluit dan om elke dertiende van de maand een diner te geven voor dertien personen.
Dit tegen het volksgeloof dat dertien personen aan een tafel ongeluk brengt.
De eerste bijeenkomst was op een vrijdag.
Volgens Lachenmeyer vindt het begrip 'vrijdag de dertiende' als ongeluksdag pas breed bekendheid na 1907.
In dat jaar verscheen het boek Friday the thirteenth van de schrijver Thomas Lawson.

Dit bijgeloof van miljoenen mensen heeft invloed op de economie: in de Verenigde Staten verzuimen opvallend veel mensen hun werk en worden zakelijke transacties uitgesteld.
Onder de vele verhalen over dit bijgeloof wordt ook gezegd dat de meeste vliegtuigen geen 13e rij zouden hebben, dat gebouwen geen 13e verdieping zouden hebben, althans niet bij nummering in de liften, en dat er in ziekenhuizen geen operatiekamers met het nummer 13 te vinden zijn.
In Nederland klopt het niet dat vrijdag de dertiende meer ongelukken brengt.
Integendeel: er komen op vrijdag de dertiende juist minder ongevalmeldingen binnen dan op andere dagen bij de verzekeraars, volgens het Centrum voor Verzekeringsstatistiek.
Dit zou veroorzaakt kunnen worden omdat mensen op die dag extra voorzichtig zijn, of zelfs thuis blijven.
In de psychologie wordt ook gesproken over paraskevidekatriafobie: de angst voor vrijdag de dertiende. In de meest zware gevallen van deze irrationele angst durven mensen op die dag hun huis niet uit te komen.

De volgende tabel laat wat beter zien wanneer in de jaren van 2001 t/m 2028 de dertiende op een vrijdag valt.
Dit herhaalt om de 28 jaar tussen 1901 en 2099.

Iedere maand die begint met een zondag heeft een vrijdag de dertiende.
Doordat de gregoriaanse kalender een 400-jarige cyclus heeft met een geheel aantal weken, is het niet mogelijk dat precies 1 op de 7 maanden een vrijdag de dertiende heeft.
Het is zelfs waarschijnlijker dat de dertiende vaker een vrijdag is dan welke andere dag van de week ook.

Een 400-jarige cyclus bestaat uit 4800 maanden.
De verdeling van de weekdagen voor de 13e van een maand is als volgt:

Dit betekent dat de 13e van een maand iets vaker voorkomt op een vrijdag.

Star Trek (Engelse titel; Ned.: Sterrentocht) was oorspronkelijk een door Gene Roddenberry bedachte Amerikaanse sciencefiction-televisieserie die tussen 1966 tot 1969 werd uitgezonden.
Uiteindelijk groeide het Star Trekuniversum uit tot een succesvolle media-franchise met vijf televisieseries, een animatieserie, twaalf speelfilms, tientallen computerspellen en honderden boeken, stripboeken, technische handleidingen en encyclopedieën.
Verder bestond er tussen 1998 en 2008 in Las Vegas een Star Trekattractiepark, genaamd Star Trek: The Experience en worden er over de hele wereld regelmatig Star Trekconventions georganiseerd: grote bijeenkomsten voor fans (de 'trekkies' of 'trekkers'), waar vaak acteurs uit de series te gast zijn.

De eerste aflevering - The Man Trap - van Star Trek werd voor het eerst uitgezonden
op 8 september 1966 door de NBC.
Sindsdien zijn er zes series gemaakt door Gene Roddenberry en zijn opvolgers.
Sommige daarvan waren een groot succes, andere wat minder.

The Original Series

De oorspronkelijke serie - Dit is de door Gene Roddenberry geschreven serie, met de naam Star Trek.
Het is het verhaal van het ruimteschip USS Enterprise NCC-1701 (kortweg: Enterprise), dat driehonderd jaar in de toekomst, vanaf het jaar 2265, op een vijfjarige missie is om het heelal te verkennen.

De oorspronkelijke proefaflevering - The Cage (werd voor het eerst uitgezonden op 24 december 1988) - voor de serie werd niet acceptabel geacht, maar uitzonderlijk genoeg werd Roddenberry toegestaan een tweede proefaflevering te maken, waarop de serie toch geaccepteerd werd.
De serie sprak oorspronkelijk maar een kleine groep kijkers aan en stond naar verluidt jaarlijks op de nominatie om geschrapt te worden.
Toen bleek dat deze kleine groep kijkers behoorde tot een erg selecte doelgroep (hoger opgeleiden), werd de serie interessant voor adverteerders.

Uiteindelijk werden er met moeite drie seizoenen gedraaid, met in totaal 80 afleveringen die allemaal werden uitgezonden in de seizoenen 1966-1969, met uitzondering van de oorspronkelijke proefaflevering.
Nadat de serie was stopgezet werden de uitzendrechten voor de herhalingen verkocht aan verschillende kleinere televisiestations.
Deze herhalingen "in syndication" werden almaar beter bekeken, waardoor de serie in de jaren 70 steeds populairder werd.
The Original Series wordt vaak afgekort als TOS.

George Eastman (12 juli 1854 – 14 maart 1932) was de oprichter van het bedrijf Eastman Kodak en de uitvinder van de fotorol.

Eastman werd geboren in Waterville (New York) op 12 juli 1854 als zoon van George Washington Eastman and Maria Kilbourn.
Op zijn 5e verhuisde hij naar Rochester, waar zijn vader het Eastman Commercial College stichtte.
Toen vader Eastman stierf was het ook afgelopen met het college.
De financiële situatie van het gezin was zo slecht dat George op zijn 14e al moest gaan werken.
Hij werkte als kantoorhulpje en studeerde 's avonds boekhouden om een beter betaalde baan te krijgen.

Op 4 september 1888 registreerde Eastman het handelsmerk Kodak (een combinatie van een aantal van zijn favoriete letters) en vroeg een patent op zijn camera met fotorol aan.
Zijn lichtgewicht camera kon 100 opnames maken met een filmrol.
De eigenaar kon de rol naar Kodak sturen en de foto's tegen betaling laten afdrukken.
Kodak stuurde de foto's met een nieuwe filmrol terug.

Eastman stichtte de Eastman muziekschool aan de Universiteit van Rochester en koos als eerste directeur Alfred Klingenberg om op te laten volgen.
Hij werd opgevolgd door de Amerikaanse componist en dirigent Howard Hanson.
Hij maakte van de Eastman muziekschool een van de meest bekende muziekscholen in Amerika.
Eastman was lid van de nationale muziekgenootschap Phi Mu Alpha Sinfonia.

In 1925 gaf Eastman de leiding van Kodak uit handen en werd voorzitter van de raad van bestuur.
Hij richtte zich op liefdadige activiteiten.
In zijn laatste twee levensjaren leed Eastman veel pijn.
Hij had moeite met staan en kon alleen nog maar langzaam schuifelen.
Hij werd depressief van de gedachte dat hij de rest van zijn leven in een rolstoel zou moeten doorbrengen, iets wat zijn moeder de laatste twee jaren van haar leven had moeten doen.
In 1932 maakte Eastman een einde aan zijn leven met een schot door zijn hart.
In zijn afscheidsbrief schreef hij: "Mijn werk is gedaan. Waarom nog wachten?" .

Eastman is begraven in Kodak Park in Rochester (New York).

In zijn huis van George aan de East Avenue in Rochester is tegenwoordig het "George Eastman House International Museum of Photography and Film" gevestigd.

Scheren is het verwijderen van haar op de huid door het af te snijden ter hoogte van de huid.

Manieren van scheren

• Met een scheermes. Dit wordt "nat scheren" genoemd, omdat er water en scheerzeep bij gebruikt wordt. Vroeger was een scheermes een scherp mes, tegenwoordig bestaat het meestal uit een houder met kleine scheermesjes. In plaats van scheerzeep wordt tegenwoordig vaak scheerschuim, gel uit een spuitbus of scheerolie gebruikt.
• Met een elektrisch scheerapparaat. Dit wordt "droog scheren" genoemd, ook al zijn er scheerapparaten die nat gebruikt kunnen worden.
• Met een elektrische tondeuse.

Indien een gezicht zeer gladgeschoren is, zal het niet schuren.
Echter, voor mannen die krullend haar hebben is het belangrijk om niet te glad te scheren.
Het risico bestaat dat het haar naar binnen gaat groeien.
Dit leidt dan tot een aseptische ontsteking en tot littekens.
Voor hen is het nat scheren met moderne dubbele en drievoudige mesjes niet altijd een uitkomst.
Elektrisch scheren kan dan een oplossing zijn.

Droog scheren is een goede optie voor wie zich snel en gemakkelijk van zijn baard wil ontdoen.
In tegenstelling tot nat scheren pas je deze methode best toe voor het wassen.
Waterdamp maakt het haar namelijk te zacht om het goed te kunnen afscheren.
Bij acne gebruik je ook best deze methode.

Droog scheren staat synoniem voor het scheren met een scheermachine. In tegenstelling tot scheren met een scheermesje komt hierbij geen schuim of water aan te pas, vandaar de naam “droog” scheren.

De meeste mannen die zich droog scheren, bereiden hun huid niet voor op de scheerbeurt. Het is echter wel aangeraden om een preshave olie of lotion te gebruiken. Deze maken de baardharen wat harder en zetten ze ook rechter, hierdoor gaat het scheren zelf een stuk vlotter. Meestal kunnen de haartjes dan ook korter afgesneden worden, waardoor het resultaat beter is. Daarnaast gaat de preshave ook de baard reinigen van zweet en huidvet. Dit zorgt ervoor dat er minder kans is op ontstekingen en huidirritaties. De scheerkoppen van een elektrisch scheerapparaat snijden de haartjes immers niet weg, maar schaaft ze ruw af. Onvermijdelijk dus dat ook deeltjes van de bovenste huidlaag meegenomen worden.

Hoewel je normaal best met de groeirichting van de baardharen mee scheert, gaat het droog scheren beter als je dit niet doet.
Probeer echter zeker ook in de groeirichting te scheren, zo belast je de huid minder.

Houd het apparaat tijdens het scheren loodrecht op de huid voor een optimaal resultaat.
Hard drukken heeft geen enkel nut en gaat je huid alleen maar irriteren.
Maak dus zachte rustige op en neer gaande bewegingen.
Beweeg het apparaat vooral niet in cirkels, dit kan ingroeiende haartjes veroorzaken.

Tijdens het scheerproces worden de scheerkoppen warmer en dat kan op gevoelige plaatsen een geïrriteerde huid opleveren.
Houd daarom altijd deze volgorde aan: eerst de gevoeligste delen zoals de wangen en de hals, daarna je bovenlip, je wangen en als laatste je kin.

Types scheermachines:

Het elektrisch scheerapparaat kan je opdelen in 2 groepen.
De toestellen met een scheerblad (Braun) en de toestellen met roterende mesjes (Philips).

Braun:

Deze groep apparaten heeft mesjes die heen en weer bewegen onder een speciale metaalfolie. Deze folie heeft een speciale structuur die het haar deels uittrekt om het daarna af te snijden.

Voordeel: Je kunter goed de contouren van het gezicht mee volgen.
Aangeraden voor: Mensen met een mager gezicht, mensen die dagelijks scheren.

Philips:

Dit type scheerapparaat is met roterende mesjes, meestal 3.

Voordeel Philips: Je kunt er gerust een baard van een aantal dagen gemakkelijk mee afscheren.
Aangeraden voor: Mensen met een voller gezicht.

Na het scheren:

Na de scheerbeurt kan de huid licht geïrriteerd raken. Om te vermijden dat afgeschuurde haartjes en huidschilfers op de huid blijven liggen en daar verontreinigingen veroorzaken, kun je best de kaalgeschoren delen van je gezicht met lauw water reinigen. Daarna dep je het gezicht droog en gebruik je een aftershave olie of lotion. Als je huid na het gebruik ervan prikt, wil dit zeggen dat het product te veel alcohol bevat voor jouw huidtype en je beter overstapt op een ander product.

De roodheid kan ook opgelost worden door een “zachter” scheermachine te gebruiken. Het scheren verloopt dan minder snel maar de huid raakt ook minder geïrriteerd.

Voordelen van droog scheren:

• Locatie: niet gebonden aan een wasbak, dus overal mogelijk
• Duur: afhankelijk van de gewenste gladheid, kan al in een paar minuten
• Goedkoper: slechts een eenmalige grote aankoop (scheerapparaat), mesjes zelf moeten maar zelden vervangen worden

Nadelen van droog scheren:

• Gladheid: minder dan met een scheermes
• Irritatie: kan mits een goede keuze van scheerapparaat beperkt worden, maar meestal toch meer dan met een scheermesje

Vrij Nederland is een Nederlands opinieweekblad van linkse signatuur.

Vrij Nederland is ontstaan als verzetskrant tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog en werd opgericht door protestantse jongeren, onder wie Frans Hofker, Anne Kooistra en Wim Speelman.
De eerste uitgave verscheen op 31 augustus 1940.
Oprichters waren onder meer Anne Anton Bosschart, geboren 5-1-1897, initiatiefnemer en mede-oprichter van Vrij Nederland, in december 1940 gearresteerd, op 29 september 1941 gefusilleerd; Mr. Rudolf Pieter s'Jacob, geboren 8-9-1905 te Almelo, advocaat in Amsterdam, mede-oprichter, in december 1940 gearresteerd, op 29 september 1941 gefusilleerd; Cornelis van der Vegte, geboren 1-2-1900 te Amsterdam, directeur van het advertentiebedrijf van de N.V. De Arbeiderspers te Amsterdam (daarnaast was hij verbindingsman voor de Engelsen), eind december 1940 gearresteerd, op 29 september 1941 gefusilleerd.

Toen de oprichters door de Duitsers werden opgepakt werd aanvankelijk Édouard de Nève (pseudoniem van Jean Lenglet) aangezocht als redacteur.
De Nève, die al tot over zijn oren in het illegale werk zat, werd echter na een half jaar eveneens gearresteerd.
Hij overleefde de oorlog, doordat zijn dossier zoekraakte in de chaos van Dolle Dinsdag.

Hierop zette Henk van Randwijk hun werk voort, met onder andere Jan H. de Groot, Henk P. Hos en Wim Speelman.
Vanaf december 1941 verscheen Vrij Nederland gedrukt.
Deze eerste exemplaren werden gedrukt door Drukkerij Hoekstra in het Friese plaatsje Koudum.
De groep ontkwam tot twee maal toe ternauwernood aan arrestatie.
In 1943 verliet een groep redacteuren onder wie Wim Speelman Vrij Nederland, omdat ze de onder Van Randwijk ingezette koers te veel pro-Sovjet-Unie vonden.
Zij begonnen de verzetskrant Trouw.

Na de oorlog ging Vrij Nederland onder Van Randwijk verder als weekblad. Van Randwijk ageerde tegen de politionele acties in Indonesië.
Hierdoor daalde het aantal abonnees sterk.
In 1950 dreigde Vrij Nederland failliet te gaan.
Het werd overgenomen door De Arbeiderspers.
Van Randwijk moest aftreden als hoofdredacteur en verliet het blad in februari 1950.
In september 1952 beëindigde hij zijn medewerking aan Vrij Nederland volledig, onder meer wegens een niet geplaatst artikel van hem over de pacifistische Derde Weg-beweging.
De tijdschriftenpoot van De Arbeiderspers werd in 1965 verzelfstandigd tot Weekbladpers.

Vanaf de jaren negentig veranderde Vrij Nederland onder invloed van de concurrentiestrijd en het onverwachte overlijden van hoofdredacteur Joop van Tijn (1938-1997) geleidelijk aan van een krant in een tijdschrift.

Op 29 augustus 1893 werden uiteindelijk de eerste twee patenten op de ritssluiting ("kramsluiter", "clasp-locker") verleend aan Whitcomb Judson.

Een ritssluiting (ook wel rits of treksluiting) is een mechaniek om de randen van twee stukken stof tijdelijk aan elkaar vast te kunnen maken en bestaat uit twee rijen metalen of kunststof plaatjes met aan de ene kant tanden en aan de andere kant inkepingen.
Deze plaatjes kunnen worden samengevoegd of gescheiden door aan een lipje te trekken aan een sluitplaatje.
Bij het sluiten van de rits worden telkens de tandjes over de bovenkant van de tegenoverliggende plaatjes gehaakt.
De inkepingen in de volgende plaatjes houden de rits dicht.

Onder aan het lusje van de glijder zit een klein pinnetje.
Dat prikt zich vast tussen de tandjes.
Dit zorgt ervoor dat de glijder niet vanzelf terugglijdt en de rits weer opengaat.

De ritssluiting werd uitgevonden door Whitcomb Judson in 1893, hoewel het ontwerp van de moderne rits van Gideon Sundback komt.

Op 28 augustus 2013 werd gevierd, dat het Vredespaleis 100 jaar eerder was geopend. Bij de bijeenkomst hiervoor waren onder andere koning Willem-Alexander, Ban Ki-moon, de huidige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Mark Rutte, minister-president van Nederland en Jozias van Aartsen, de burgemeester van Den Haag aanwezig.

Het Vredespaleis is de zetel van het Permanent Hof van Arbitrage, het Internationaal Gerechtshof van de Verenigde Naties, de Haagsche Academie voor Internationaal Recht, de Bibliotheek van het Vredespaleis en de Carnegie Stichting. Hiernaast is het paleis ook regelmatig de gastheer van diverse evenementen op het gebied van internationaal recht en politiek. Het doel van deze organisaties is om voor geschillen tussen landen tot een vreedzame oplossing te komen.

Het ligt in het zuidoosten van de wijk Zorgvliet in Den Haag.

De grote Praagse toren, met kleine "torentjes" die er op twee niveaus aanzitten, is door de hoogte, en door de vorm van de bovenkant, met een gedeelte dat breder is dan de stam, gemakkelijk te herkennen in de skyline van Den Haag, ook als silhouet.

Het idee van het Vredespaleis kwam voort uit een discussie in 1900 tussen de Russische diplomaat Friedrich Martens en de Amerikaanse diplomaat Andrew Dickson White, over de noodzaak van passende huisvesting voor het Permanent Hof van Arbitrage, dat opgericht was tijdens de eerste Vredesconferentie van Den Haag in 1899. White nam hierover contact op met zijn vriend, de weldoener, Andrew Carnegie. Carnegie was niet meteen enthousiast en wilde in eerste instantie alleen een bijdrage leveren voor het oprichten van een bibliotheek voor internationaal recht. White wist hem echter over te halen, en in 1903 ging Carnegie akkoord met een donatie van 1,5 miljoen dollar (3,7 miljoen gulden) voor de bouw van een vredestempel, waarin het Arbitragehof gehuisvest zou worden, en waarbij ook een bibliotheek zou worden ingericht. In eerste instantie wilde Carnegie het bedrag rechtstreeks aan Koningin Wilhelmina schenken, maar wettelijke beperkingen verhinderden dit, en in november 1903 werd de Carnegie Stichting opgericht “tot het bouwen, inrichten en onderhouden van een rechtsgebouw, en een boekerij ten behoeve van het Permanente Hof van Arbitrage”. Deze stichting is nog steeds verantwoordelijk voor het beheer en de administratie van het Vredespaleis.

Eén jaar na de opening van het Vredespaleis brak de Eerste Wereldoorlog uit.

Om tot een goed ontwerp te komen, werd een internationale prijsvraag uitgeschreven. Het winnende ontwerp, in de Neorenaissancestijl, kwam van de hand van de Franse architect Louis M. Cordonnier. Om het gebouw binnen het budget te kunnen opleveren, diende het ontwerp echter wel aangepast te worden. Dit gebeurde door Cordonnier en zijn Nederlandse associé Van der Steur. Het paleis was ontworpen met twee grote klokkentorens en twee kleinere torens aan de achterzijde. Eén grote toren, een zogenaamde Praagse toren, en één kleine toren bleven over in het uiteindelijke gebouw. Tevens werd het aparte bibliotheekgebouw in het paleis zelf geïntegreerd. De tuinen van het paleis zijn ontworpen door de Engelse tuinarchitect Thomas Hayton Mawson, die ook enkele beelden en fonteinen uit zijn ontwerp moest nemen om aan de budgettaire eisen te kunnen voldoen.

Het paleis staat vol met geschenken van de deelnemers van de Haagsche Conventie ten teken van hun steun. Onder de geschenken zijn: een jaspisvaas van 3200 kilogram uit Rusland, gietijzeren en koperen deuren uit België, marmer uit Italië, een fontein uit Denemarken, wandtapijten uit Japan, de klok van de klokkentoren uit Zwitserland (de klok wordt draadloos vanuit Zwitserland op tijd gehouden) en hout uit Indonesië en de Verenigde Staten van Amerika. Het hek dat het hele perceel omringt, is een geschenk van Duitsland.

In het paleis staan ook beelden, bustes en portretten van diverse voorvechters van de vrede uit alle tijden.

In 1907 werd symbolisch de eerste steen geplaatst tijdens de tweede Vredesconferentie van Den Haag. De bouw begon enige tijd later en het paleis werd in 1913 opgeleverd en op 28 augustus 1913 officieel geopend door Koningin Wilhelmina, bijgewoond door, onder anderen, Andrew Carnegie.

Begin 2007 is achter het Vredespaleis de nieuwbouw geopend. Hierin zijn de Bibliotheek en de Haagsche Academie ondergebracht.

Op het Carnegieplein, gelegen voor het paleis, wordt regelmatig geprotesteerd tegen internationale misstanden op het gebied van politiek en recht.

De bewoners van het Vredespaleis zijn:

• Het Permanent Hof van Arbitrage (PCA) (1913-...) De oorspronkelijke bewoner waarvoor het paleis was gebouwd. Het Hof telde in december 2006, 106 leden.
• De Bibliotheek van het Vredespaleis (1913-...) Het oorspronkelijk plan van Carnegie was de financiering van een bibliotheek voor internationaal recht.
• De Carnegie Stichting (1913-...)
• De Haagsche Academie voor Internationaal Recht (1923-...) Opgericht in 1914, sterk gepropageerd door Tobias Asser. Fondsen voor de Academie kwamen van een ander vredesproject van Andrew Carnegie, namelijk de Carnegie Endowment for International Peace, opgericht in 1910.
• Het Permanent Hof van Internationale Justitie (1922-1946) In 1922 werd dit orgaan van de Volkenbond toegevoegd aan de bewoners. Hiervoor moest de bibliotheek naar een dependance verhuizen en het PCA naar de linkerzijde van het gebouw. Dit Hof werd opgevolgd door het:
• Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) (1946-...) In 1946, met de geboorte van de Verenigde Naties, werd het ICJ opgericht als het rechterlijk orgaan. Vanwege ruimtegebrek wordt voor diverse tribunalen uitgeweken naar andere locaties in Den Haag (zoals voor het Joegoslavië-tribunaal).

De hoven werken onafhankelijk van elkaar, hoewel ze gebruik kunnen maken van dezelfde internationale rechters.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft het verzet in het paleis verzetskranten gemaakt, onder meer de Je Maintiendrai die door Jos Gemmeke en Cock van Paaschen was opgericht. Het verzet had in de toren een grote antenne geplaatst.

In de kelder werden kerkbanken, de preekstoel en een groot glas-in-lood raam bewaard van de Duinoordkerk, die in 1942 moest worden afgebroken om plaats te maken voor de aanleg van de Atlantikwall. Na de oorlog ging dit naar de Kloosterkerk aan het Lange Voorhout.

Op het Carnegieplein voor het Vredespaleis bevinden zich de volgende monumenten:

• Het Haags Herdenkingsmonument 1940-1945, een modern oorlogsmonument, in 1992 door Appie Drielsma gemaakt.
• Naast de ingang van het Vredespaleis werd in 2002 de eeuwige vredesvlam geplaatst. Sinds 2004 is het monument omringd door het "Wereldvredespad", bestaande uit een rand van stenen en steentjes uit 196 landen.
• Op het Carnegieplein, midden voor het hek van het Vredespaleis, was een bloemenperk. Daarin stond tot 2013 een paal met in meerdere talen: Pad naar de vrede.

In 2013 werd het Carnegieplein autoluw gemaakt, de parkeerplaatsen verdwenen en touringcars kregen aan de zijkant eigen parkeerplaatsen. Het plein kreeg ook veel meer ruimte doordat het grote herdenkingsmonument wat verplaatst werd naar de zijkantm waar enkele monumentale bomen nu de achtergrond van het monument vormen. Langs de oostkant van het plein, achter het herdenkingsmonument, is een lange rij banken geplaatst. Het bloemenperk werd vervangen door een groter perk dat met verschillende grassoorten is gevuld.

De Krakatau (Portugees: Krakatao) is een actieve vulkaan in Indonesië, in de straat Soenda tussen Java en Sumatra.
De vulkaan is vooral bekend door de ongekend zware uitbarsting in 1883.

Aan het hof van een Indonesische sultan zijn geschriften bewaard gebleven die vertellen hoe een uitbarsting in het jaar 535 van Sumatra en Java twee aparte eilanden maakte, ze zouden daarvoor dus één eiland geweest zijn.
De naam 'Krakatau' verscheen in het Nederlands voor het eerst in druk in Oost-Indische Voyagie van Wouter Schouten.
In oktober 1658, zo schrijft hij, "passeerden wij het hoge, beboste eiland Krakatau".

Op maandagochtend 27 augustus 1883 knalde de Krakatau uit elkaar.
De berg rees op, scheurde open en stortte in, waarna de zee in het gapende gat stroomde.
Het gevolg was een catastrofale uitbarsting; tot op heden de grootste vulkaanuitbarsting waarvan de moderne mens getuige is geweest.

Er ontstond een tsunami van 30 meter hoog.
Vloedgolven van vele tientallen meters hoogte overspoelden de kusten van Java en Sumatra.
Ruim 36.000 mensen verloren het leven en complete steden en dorpen werden weggespoeld.
Door de hoge golven werden schepen, zoals het Nederlandse marinestoomschip Berouw, vele kilometers landinwaarts geslingerd.
Zelfs op Ceylon, het huidige Sri Lanka, viel nog een dode door de golfslag.
De deining werd tot in het Kanaal tussen Engeland en Frankrijk geregistreerd.
Er rees een aswolk uit de berg die tot 50 kilometer hoogte steeg en zijn omgeving in diepe duisternis dompelde.
Door de enorm grote hoeveelheid stof die in de atmosfeer terecht kwam, daalde wereldwijd het volgende jaar de gemiddelde temperatuur met 1,2 graden Celsius.
De uitbarsting ging met zoveel geweld gepaard dat de trommelvliezen van zeelui in de buurt barstten.
Het gebrul en geknal was hoorbaar tot in Australië en zelfs op het eiland Rodriguez.
In Atjeh, in het noorden van Sumatra, bracht men troepen in paraatheid wegens vermeend vijandelijk kanongebulder.
De geluidsgolven waren zo krachtig dat ze zeven keer de aarde rond gingen voor de atmosfeer weer tot rust kwam.
De explosie had een geschatte vulkanische-explosiviteitsindex (VEI) van 6 en zou daarmee ongeveer vier keer zo zwaar geweest zijn als die van de Tsar Bomba, de zwaarste tot ontploffing gebrachte kernbom ooit.

De berg verdween voor een groot gedeelte onder het wateroppervlak.
Drie kleine stukken eiland bleven over.
In 1932 verscheen op dezelfde plek een nieuwe berg die as en zwavel spuwde: Anak Krakatau, het "kind van Krakatau".
Sinds de jaren vijftig groeit Anak Krakatau gemiddeld 13 cm per week.
Het nieuwe eiland kan - als de omstandigheden het toelaten - onder begeleiding door toeristen bezocht worden.

Sinds oktober 2007 is de vulkaan vrijwel permanent actief met kleine en grotere erupties, aswolken, aardbevingen en lavastromen.

In 2003 beweerden Amerikaanse astronomen onder leiding van Donald W. Olson, dat de buitengewoon rode hemel op het schilderij De Schreeuw (geschilderd in 1893 door de Noorse schilder Edvard Munch) geïnspireerd was door de uitbarsting van de Krakatau in 1883.

Over de uitbarsting is in 1969 een film gemaakt onder de titel Krakatoa, East of Java.
Ook hier is de naam op zijn Engels gespeld, maar een regelrechte blunder is de plaatsing van Krakatau ten oosten van Java.
De film werd daarom later hernoemd tot Volcano.
Ten oosten van Java ligt het eiland Soembawa met daarop de vulkaan Tambora, die in 1815 uitbarstte.

De ramp van 1883 is in een productie door de BBC en Discovery Channel in 2006 verbeeld als Krakatoa: The Last Days.

Charles Bourseul (Brussel, 28 april 1829 – Saint-Céré, 23 november 1912) was een Frans technicus die in 1854 het basisprincipe van de telefoon formuleerde.
Hij wordt daarom soms genoemd als de uitvinder ervan hoewel hij geen werkend toestel wist te maken.

Bourseul was de zoon van een Franse legerofficier.
Hij werkte voor een telegrafiekantoor als civiel-ingenieur en werktuigbouwkundige.
Daarbij voerde hij verbeteringen door op het telegraafsysteem van Louis Breguet (een Franse fijnmechanicus) en de Amerikaan Samuel Morse.
Ondanks dat men met telegrafie nu berichten over lange afstand kon versturen, was er een nadeel: het tijdverlies tussen de telegrafische boodschap en het antwoord daarop.
Het lag dus voor de hand of het mogelijk was om de boodschap mondeling over te brengen.

Bourseul was een van de personen die begon te experimenteren met de elektrische overdracht van menselijk spraakgeluiden over telegrafielijnen.
Hij ontwikkelde zelfs een elektromagnetische "maak en verbreek" microfoon, waarbij het stemgeluid werd omgezet in een pulsvormig elektrisch signaal.
Echter het lukte hem niet om het verzonden signaal terug te veranderen in duidelijk verstaanbare spraakgeluiden.

Rond dezelfde periode dat Antonio Meucci zijn eerste telefoon maakt, schreef Bourseul een artikel over hoe spraak over een lijn verplaatst zou kunnen worden.
Dit artikel werd op 26 augustus 1854 gepubliceerd in het Franse tijdschrift L'Illustration:

"Stelt u zich een man voor die nabij een beweegbare plaat spreekt, die flexibel genoeg is om niets van de geluidsvibraties verloren te laten gaan; dat deze plaat afwisselend de verbinding met een batterij verbreekt en herstelt; dan is het mogelijk dat een soortgelijke plaat op een andere plaats die vibraties exact volgt… Het is duidelijk dat, in een nabije of verre toekomst, spraak zal worden verplaatst met elektriciteit. Ik heb experimenten gemaakt in deze richting; ze zijn delicaat en eisen tijd en geduld maar de verkregen benaderingen beloven een gunstig resultaat."

Windows 95 (versie 4.00.0950) is de eerste 32 bitconsumentenversie van Microsofts besturingssysteem Windows.
Het werd op 24 augustus 1995 uitgebracht, ondersteund door een gigantische reclamecampagne (Start me up), die ertoe leidde dat klanten in rijen de nacht doorbrachten voor de winkels waar Windows 95 werd verkocht.
Met Windows 95 werden de startknop en taakbalk geïntroduceerd.
De startknop werd in de reclamecampagne gebruikt om aan te geven dat het opstarten van programma's nu gemakkelijker was.
Daarom werd de song Start me up van de Rolling Stones in die reclame gebruikt.
Pikant detail is dat de song de tekst "You make a grown man cry" ('Je maakt een volwassen man aan het huilen') bevat.

Windows 95 bracht vele verfijningen en uitwerkingen aan Microsoft's besturingssysteem, zoals aanzienlijk verbeterde multitasking en lange bestandsnamen.
Wellicht de grootste verbetering was de integratie van MS-DOS, waardoor Windows 95 een onafhankelijk besturingssysteem geworden was.
Windows 95 vormde een nieuwe mijlpaal voor de evolutie van Windows.

Windows 95 werd ontwikkeld onder de codenaam Chicago.
Het oorspronkelijke doel was Windows 95 al eerder (voor 1994) uit te brengen, intern bij Microsoft ging Windows 95 daarom door het leven als Windows '94 Dat doel werd niet gehaald, wat later leidde tot de uiteindelijke naam Windows 95.

Over de steeds verder vooruitschuivende einddatum van Windows 95 zei ex-Microsoftprogrammeur Marlin Eller: "Om een nieuwe datum van uitkomst te bedenken, gebruikten ze [het ontwikkelingsteam] historische gegevens en vulden het wat op.
Uiteindelijk kwamen ze op 24 augustus 1995, een volle zeven maanden later".

De laatste versies van Windows 95 hadden ondersteuning voor USB.
Dat kon in de praktijk echter nauwelijks gebruikt worden, omdat programma's en drivers van apparatuur er geen rekening mee hielden dat Windows 95 ook USB zou ondersteunen.

Het bureaublad werd nu gebruikt, terwijl dat bij Windows 3.1 nog slechts de achtergrond was.
De eerste versies van Windows 95 hadden een icoon voor "Deze computer", "Prullenbak" en het netwerk.
De gebruiker had geen vaste plaats om de bestanden neer te zetten.
Daarom kwam er later de map "Mijn documenten" bij.

Het idee achter het bureaublad was om een kantooromgeving na te bootsen.
Als een brief in de prullenbak werd gegooid, leek dat enigszins op hoe dat in het echt gaat.
Het was ook de bedoeling om een icoon van een printer op het scherm te zetten.
Een brief afdrukken was dan mogelijk door het bestand van de brief naar het printer-icoon te verslepen.

Ruim 6 jaar later heeft Microsoft dit idee verlaten met Windows XP en de opvolgende versies.
Daar is de standaard instelling zonder "Deze computer" en zonder de eigen map.
Toch kan nog steeds een icoon voor "Deze computer" en een map voor de eigen documenten op het scherm geplaatst worden.

De ondersteuning voor Windows 95 werd beëindigd per 31 december 2001.
Windows 95 werd opgevolgd door Windows 98, een versie gebaseerd op Windows 95.
Nieuwigheden waren o.a een geïntegreerde AGP-ondersteuning, functionele USB-drivers, ondersteuning voor meerdere beeldschermen en de integratie van Internet Explorer.

Het beeld van de kleine zeemeermin is een wereldberoemd standbeeld in de Deense hoofdstad Kopenhagen.
Het stelt de hoofdpersoon voor in het sprookje van De Kleine Zeemeermin van Hans Christian Andersen.

Het beeld van de zeemeermin werd gemaakt door Edvard Eriksen (1876–1959), in opdracht van Carl Jacobsen, de oprichter van de Carlsberg brouwerij.
Het is 1,25 meter groot en werd op 23 augustus 1913 op een rots in de haven gezet.
Het is uitgegroeid tot een van de belangrijkste toeristische attracties in Kopenhagen.

Op 24 april 1964 werd het beeld onthoofd.
Deze daad werd later opgeëist door de kunstenaar Jørgen Nash.
Sinds die tijd is het beeld vaker beklad en beschadigd door vandalen.

Een kort overzicht van vandalistische handelingen:

• 1 september 1961 – beschilderd met bh, voorzien van een onderbroek en rood haar
• 28 april 1963 – besmeurd met rode verf
• 24 april 1964 – onthoofd
• 15 juli 1976 – met verf besmeurd
• 22 juli 1984 – rechterarm afgebroken
• 5 augustus 1990 – poging tot onthoofden
• 6 januari 1998 – onthoofd
• 11 september 2003 – met explosieven van rots geblazen
• 8 maart 2006 – besmeurd met groene verf, dildo aan hand bevestigd
• 3 maart 2007 – besmeurd met roze verf

Verder is ze verscheidene keren aangekleed.
Al minstens twee keer heeft ze een boerka aangehad en in mei 2007 werd ze uitgedost met een hoofddoekje.
Wellicht wordt het beeld verder in het water geplaatst zodat het lastiger is het te bereiken.

Trivia.

• Deze zeemeermin heeft tot aan de enkels twee duidelijk te onderscheiden benen en heeft twee staarten.
• In 2010 werd het beeld naar de Chinese stad Sjanghai getransporteerd om daar te worden tentoongesteld op de Wereldtentoonstelling. Dit leidde in Denemarken tot veel verontwaardiging. Veel Denen lieten weten dat de zeemeermin thuishoort in Kopenhagen en nergens anders. Het Deense Natuurhistorisch Museum plaatste bij wijze van grap een zeemeerminnenskelet op de lege sokkel.
• De Kleine Zeemeermin is het meest gefotografeerde standbeeld ter wereld. Een mooie foto van het beeld maken zonder al te veel in de weg lopende toeristen is vooral het hoogseizoen een lastige opgave.
• The Little Mermaid. Photo gallery from Denmark. Hans Christian Andersen Information

Het Rode Kruis is een wereldwijde hulpverleningsorganisatie waarvan de werking in zeven basisbeginselen is gegoten: menslievendheid, neutraliteit, onpartijdigheid, onafhankelijkheid, vrijwilligheid, eenheid en algemeenheid (ook wel universaliteit genoemd).
Deze beginselen vormen de grondslag voor alles wat het Rode Kruis doet en worden weerspiegeld in alle acties van de vrijwilligers van het Rode Kruis.
Het Rode Kruis is met ruim 97 miljoen vrijwilligers in 186 landen de grootste humanitaire organisatie in de wereld.

Op 29 oktober 1863 eindigt een conferentie van vertegenwoordigers van veertien Europese staten in Genève.
Ze keuren het voorstel van Henri Dunant goed om verenigingen van vrijwillige hulpverleners op te richten.
Deze datum kan beschouwd worden als de geboortedag van het Internationale Rode Kruis.

Op 22 augustus 1864 werd het Rode Kruis formeel opgericht.
Aanleiding was de veldslag van Solferino tussen het Savoyaardse leger dat een pact had met het Franse leger onder Napoleon III en het Oostenrijkse leger in 1859.
Na de veldslag bleven 40.000 slachtoffers op het slagveld achter, zonder dat iemand naar hen omkeek.
Jean Henri Dunant (1828 - 1910), een Zwitserse bankier, kwam toevallig een dag na de veldslag aan in Solferino.
Dunant was zo gechoqueerd over wat hij zag dat hij zelf het initiatief nam en de bevolking opriep, speciaal de vrouwen, om snel hulp te verlenen aan de gewonden en de zieken.
Toen Dunant terugkeerde naar Genève, besloot hij een boek te schrijven over zijn ervaringen in Solferino.
Dit boek, genaamd "Un Souvenir de Solferino" (een herinnering aan Solferino), werd gepubliceerd in 1862 op Dunants eigen kosten.
In het boek beschreef hij zijn ervaringen van de veldslag en de omstandigheden daarna.
Hij beschreef ook het idee om in de toekomst een neutrale organisatie op te richten, die de gewonden verzorgde als er oorlog plaats vond.

De Internationale Rode-Kruisbeweging bestaat uit drie onderdelen:

• nationale Rode-Kruis- en Rode-Halve-Maanverenigingen (onder meer het Nederlandse Rode Kruis en het Rode Kruis België die de eerste Rode-Kruisvereniging in een land oprichtte)
• Internationaal Comité van het Rode Kruis of ICRC
• Internationale Federatie van Rode-Kruis- en Rode-Halve-Maanverenigingen of IFRC

Binnen elk land kan één nationale Rode-Kruis- of Rode-Halve-Maanvereniging worden opgericht.
Deze vervult humanitaire taken die beantwoorden aan de specifieke behoeften van de bevolking in haar land.

Trivia.

• De vlag van het Rode Kruis mag niet worden verward met het kruis van St. George, dat de vlag is van Engeland, Barcelona, Freiburg en een aantal andere plaatsen. Het rode kruis van St. George loopt door tot de rand van de vlag, in tegenstelling tot die van het Rode Kruis.
• Tijdens de reddingsoperatie van Íngrid Betancourt in juli 2008 maakte een Colombiaans soldaat gebruik van het teken, uit vrees voor zijn leven. President Álvaro Uribe gaf dit voorval openlijk toe. Volgens de Verdragen van Genève is een ongeoorloofd gebruik van het symbool een oorlogsmisdaad.
• In 2007 heeft farmaceutisch bedrijf Johnson & Johnson het Amerikaanse Rode Kruis aangeklaagd. Beide organisaties gebruiken al ruim honderd jaar hetzelfde symbool, maar het Rode Kruis gebruikt dit sinds enkele jaren ook op de producten die ze verkopen. Volgens Johnson & Johnson was dit een schending van het handelsmerk. De partijen hebben uiteindelijk in 2008 in goede verstandhouding het geschil bijgelegd.
• De Belgische afdeling van het Rode Kruis is de oudste Rodekruisvereniging. Het Belgische Rode Kruis werd opgericht op 4 februari 1864 kort na de Internationale Conferenties van Genève, onder impuls van Dr. A. Uytterhoeven. Op 14 oktober 1864 bekrachtigde de Belgische regering de stichting

Meer over het rode kruis lees je HIER

Een hacker is in het dagelijks spraakgebruik meestal iemand die inbreekt in computersystemen.

In bepaalde technisch georiënteerde subculturen is een hacker een persoon die geniet van de intellectuele uitdaging om op een creatieve, onorthodoxe manier aan technische beperkingen te ontsnappen; bijvoorbeeld een goede programmeur, hoewel een hacker niet per se iets met computers hoeft te doen.
In deze subculturen wordt het gebruik van de woorden hacker en hacken door en voor computerinbrekers als misbruik van de term gezien; zij worden crackers of krakers genoemd of script kiddies.
Script kiddies worden vooral gezien als nephackers, omdat zij de code van internet af kopiëren.

In het bijzonder wordt het woord hacker gebruikt in volgende betekenissen:

• Iemand die een programmeertaal of -omgeving zo goed kent dat hij/zij zonder zichtbare moeite een programma kan schrijven.
• Iemand die een technologie bedenkt, ontwerpt, uitwerkt, implementeert, test en verbetert.
• Iemand die onconventionele maar adequate oplossingen bedenkt tegen lekken, fouten en problemen van andere aard met behulp van beschikbare middelen.
• Iemand die tracht om via andere dan de officiële wegen een computersysteem binnen te dringen teneinde een beveiligingsprobleem te kunnen aantonen en indien mogelijk te verhelpen.

In deze laatste betekenis hebben hackers vaak een negatieve bijklank.
Er wordt door sommigen zelfs van "terrorisme" gesproken.
Er zijn inderdaad crackers die in de binnengedrongen systemen schade aanrichten, zich toegang verschaffen tot vertrouwelijke informatie of gekraakte systemen gebruiken voor illegale software en/of media.
Een hacker zal de eigenaar van het systeem adviseren het systeem veiliger te maken en meestal wordt ook meteen aangegeven op welke manieren dat zou kunnen, zodat het systeem beter is beschermd tegen crackers.
Ook proberen hackers crackers actief te stoppen.

Onder (vooral academische) computerprogrammeurs kan een hacker ook een programmeur zijn die met werkende maar onelegante oplossingen voor programmeerproblemen komt.
In deze zin is het woord hacker in eerste instantie afkeurend bedoeld.
Het werkwoord hacken wordt ook wel gebruikt voor het "handwerk" van het programmeren, bijvoorbeeld het optimaliseren (tweaken) van een programma, dit in tegenstelling tot het "hoofdwerk", het ontwerpen van het programma.

Ook autoriteiten kunnen hacken.

Verschil tussen hackers en crackers

Binnen de hackersgemeenschap wordt wel onderscheid gemaakt tussen hackers en crackers.
Een veelgenoemd verschil tussen hackers en crackers is dat hackers hun handelingen vaak verrichten als uiting van constructieve creativiteit ("voor de kunst van het bouwen") of als goedbedoelde handelingen (zoeken naar veiligheidslekken om deze later te kunnen dichten).
Soms huren bedrijven hackers in om de beveiliging van hun systemen te testen.
Crackers handelen uit crimineel, ideologisch of vernielzuchtig oogpunt.

Hackers zelf noemen degenen die uit criminele oogmerken een systeem "kraken" ook wel black-hat hackers.
Zelf noemen ze zich white-hat hackers, analoog aan cowboyfilms waarin de "kwaden" zwarte hoeden droegen en de "goeden" witte hoeden, ofschoon hackers zichzelf niet als zodanig benoemen.
Ook zijn er grey-hat hackers, een kruising tussen crackers en hackers.
Het komt voor dat crackers proberen hun activiteiten te verhullen door zich als hacker voor te doen.

Hackers hebben ook normen, de zogenaamde hackersethiek.
Deze is terug te vinden in de indeling "black-hat/grey-hat/white-hat hackers".
Ook is het zo dat een hacker in de wereld van de hackers status kan verwerven door zijn of haar kennis te delen met anderen.
Dit doet men door opensourcesoftware te schrijven en hun kennis te delen.

Woordenboeken maken geen onderscheid tussen 'goede' en 'kwade' hackers.
Zo omschrijft de Van Dale een hacker als: "iem. die inbreekt in een computer om gegevens te achterhalen of te wijzigen, meestal met het doel de zwakke plekken aan te tonen".
Het Amerikaanse woordenboek Merriam-Webster definieert de term als: a person who illegally gains access to and sometimes tampers with information in a computer system.