De bouton de culotte (ook wel cabrion of chèvroton du Mâconnais genoemd) is een Franse kaas uit de Bourgogne, uit de Mâconnais en de Haut-Beaujolais.

De bouton de culotte is een van de kleinste kaasjes.
Vers weegt de kaas tot 100 gram, maar gerijpt blijft daar slechts zo’n 50 gram van over.
De vorm van een afgeknotte kegel maakt dat de wrongel eenmaal in de vorm vocht weg kan laten lopen zonder dat het noodzakelijk is de kaas/vorm te keren.

Dit heeft zijn wortels in het werk van de streek, vroeger gingen de vrouwen, die de kaas keerden, de hele dag tot ‘s avonds laat de wijngaarden in, waardoor er geen tijd was voor het keren van de kazen.

De bouton de culotte is wanneer gerijpt bruin van kleur, jong is de kaas okerkleurig.
De smaak van de kaas verraadt zeer duidelijk het feit dat het om een geitenkaas gaat.
De kaasmassa is aanvankelijk zacht maar wordt steeds steviger, brokkeliger naarmate de kaas rijpt.

Van de bouton de culotte bestaan ook versies die gekruid zijn met verschillende types / mengsel kruiden of specerijen.

Deze kaas heeft een vetgehalte van 40 à 45%.
De vorm is rond of kegelvormig.
Het gewicht is 50 à 100gr.

Een geitenkaas van volle geitenmelk.
De optimale rijpingstijd is 14 dagen.
Na enkele maanden verkrijgt hij een droge blauwe korst.

Als aperitief kaas met een Bourgogne, een fruitige rode wijn of een droge witte wijn.

Bourgogne des Flandres is een Belgisch bier.
Het wordt gebrouwen door Brouwerij Timmermans (sinds 1993 eigendom van brouwerij John Martin) te Itterbeek.

Vandaag maakt Bourgogne des Flandres deel uit van de Martin's Finest Beer Selection en wordt het internationaal aan de man gebracht.
Daar scoort het beduidend beter dan in eigen land, waar het wat weggedeemsterd is en niet overal te krijgen.

Bourgogne des Flandres bestaat reeds sinds 1911.
Toen werd het gebrouwen door de familie Van Houtryve.

In 1957 ging het over naar de verwante familie Verhaeghe.
Deze begon later met de productie van Duchesse de Bourgogne.
Begin jaren ’90 kwam Bourgogne des Flandres in handen van brouwerij Timmermans, een lambiekbrouwer uit het Pajottenland.

De naam “Bourgogne” verwijst naar de Bourgondische tijd waarin Brugge op de voorgrond stond.

Er zijn twee bieren :

- Bourgogne des Flandres Bruin (of Brune) is een Vlaams bruin bier met een alcoholpercentage van 5%. In 2009 kreeg dit bier 3 sterren op de Superior Taste Award van het International Taste & Quality Institute.
- Bourgogne des Flandres Blond (of Blonde) is een blond bier van hoge gisting met een alcoholpercentage van 6%.

De Amerikaanse Bourbon-whiskey onderscheidt zich niet alleen door de schrijfwijze van zijn Europese voorouders, de (Scotch) whisky.
Terwijl de laatstgenoemde traditioneel uit mout gestookt wordt, gebruikten de immigranten in de nieuwe wereld hoofdzakelijk rogge en maïs voor de bereiding van hun "vuurwater".

De naam is afkomstig van de streek Old Bourbon, het huidige Bourbon County in de staat Kentucky (wat op zich weer afkomstig is van het Franse vorstenhuis Bourbon).

In de tweede helft van de negentiende eeuw waren hier talrijke ook nu nog bekende destilleerderijen gevestigd werden.

Bourbon wordt puur geserveerd, of verdund met water, met ijsblokjes, gemixt met soda of in verschillende cocktails zoals de Manhattan, de Old Fashioned of de mint julep.

Bourbon wordt ook gebruikt in de keuken.

Het aandeel maïs bedraagt bij de huidige bourbon-whiskeys in navolging van de Amerikaanse wet minstens 51%.
Pas na het tweejarige bewaren in van binnen gebrande eikenhouten vaten wordt het destillaat gebotteld.
Er zijn natuurlijk ook veel oudere bourbon's.

Afhankelijk van hoe de bourbon is gerijpt kan deze verscillende smaken hebben, waaronder vanille, droge vruchten smaken

Op 4 mei 1964, erkende het Congres van de Verenigde Staten bourbon whisky als een "onderscheidend product van de Verenigde Staten".

Bourbon kan worden geproduceerd waar dan ook in de Verenigde Staten, waar het distileren van sterke drank legaal is.
Maar de meeste merken worden geproduceerd in Kentucky, waar de Bourbon de productie een sterke historische associatie aanwezig is.
Het ijzer-vrij water dat is gefilterd door hoge concentraties van kalksteen, uniek voor deze streek, wordt vaak aangeprezen door bourbon distillateurs in Kentucky als een eerste stap in het bourbon-vormingsproces.

Hoewel Jack Daniel's vaak als een bourbon beschouwd wordt, is dit een Tennessee whiskey, een Tennessee Sour Mash, omdat het nog gefilterd is door houtskool van esdoorn.

97% van alle bourbon wordt gedistileerd in de omgeving van Bardstown, Kentucky.
Hier heeft ook het jaarlijkse bourbon festival plaats en wordt het beschouwd als de "wereld bourbon hoofdstad".

De bourbon kent een groeiende export, nieuwe exportlanden zijn o.a. China, Vietnam, Brazilië, Chili, Roemenië en Bulgarije.

De boulette d'Avesnes (bijnaam "Dauphin du pauvre") is een Franse kaas geproduceerd –van origine– in de omgeving van Avesnes-sur-Helpe in de regio Noord-Nauw van Calais.

De wortels van de boulette d'Avesnes gaan ver terug.
Al in 1760 wordt de kaas genoemd in de geschriften van de abdij van Maroilles.
De kaas werd van origine gemaakt uit gekarnde melk.
Uit economische noodzaak bewerkten de boeren het vocht dat rest na het karnen en het verwijderen van de boter, om daar nog weer voedingswaarde uit te krijgen.
Het was een mager product en uitsluitend bedoeld voor consumptie binnen het gezin zelf.

Tegenwoordig wordt de kaas vrijwel geheel gemaakt uit verse maroilles die afgekeurd is (vanwege vormdefecten en dergelijke).
Aan de kaasmassa worden peper, peterselie, dragon en kruidnagel toegevoegd.
De kaas wordt nog handmatig gemaakt, krijgt meestal een min of meer piramidale vorm.
De kaas kan gelijk vers verkocht worden.

Er kan ook voor gekozen worden om de kaas verder te laten rijpen.
Tijdens het rijpingsproces van ongeveer 10 weken wordt de kaas regelmatig gekeerd en gewassen met bier.
Het resultaat is een steenrode, ongewoon sterk geurende kaas, maar de smaak is niet zo sterk als dat de geur doet vermoeden.

Deze kaas heeft een vetgehalte van minder dan 45%.
Gemaakt in de vorm van een piramide met een hoogte van 10cm.
Het gewicht is 180 à 250gr.

Deze kaas heeft een gewassen korst.
De rijpingstijd is ongeveer 10 weken.

Boulette de la Pierre-qui-Vire is een Franse kaas die uit de Bourgogne afkomstig is.
Het is een ongerijpte verse kaas met een laag vetgehalte.

De kaas is een verse kaas, een kaas die ongerijpt verkocht wordt, een kaas die geen korst heeft.
In de kaas worden kruiden gemengd, die de kruidenkaas een heel eigen karakter geven.
Het is geen courante kaas.
De monniken van het klooster van l'Abbaye de la Pierre qui vire maken de kaas, maar slechts van juni tot november en in een vrij kleine hoeveelheid (max. 40 ton per jaar).

Deze kaas heeft een vetgehalte van 28%.
Gemaakt in de vorm van een bolletje of een schijf van ongeveer 8cmØ.
Het gewicht is 150 à 200gr.

De Boulette de Cambrai is een Franse kaas, afkomstig uit Frans Vlaanderen,
uit Cambrai (historische naam Kamerijk)

De Boulette de Cambrai is een verse kaas, dat wil zeggen dat de gezouten wrongel direct op smaak gebracht wordt door toevoeging van peper, van dragon en van bieslook, waarna de kaas geconsumeerd kan worden.
De kaas kent geen rijpingstijd en heeft geen herkenbare korst.

Deze kaas heeft een vetgehalte van 45%.
Gemaakt in de vorm van een handballetje of een kegeltje.
Het gewicht is 200 à 300gr.

Bouillabaisse is een Provençaals gerecht, typisch voor de stad Marseille.
Het bestaat uit verschillende soorten gekookte vis en de oorsprong ervan gaat mogelijk zelfs terug tot in de Griekse Oudheid.

De naam zou naar de algemeen geldende opvattingen komen uit het Occitaans (Provençaals): bolhabaissa, een samenstelling van twee werkwoorden: bolhir (bouillir: koken) en abaissar (abaisser: temperen).
Hierin ligt dan de bereidingswijze besloten: aan de kook brengen en dan garen op getemperd vuur.
Een afwijkende - en evenzeer geloofwaardige - etymologie en receptuur wordt echter gevonden in de studie van de Duitse cultuurhistorica Petra Foede die onder meer de beroemde Franse kok Raymond Oliver citeert, waar die stelt dat het gerecht juist kort en op hoog vuur gekookt moet worden.
Omdat het koken historisch met een boven een houtvuur hangende kookpot plaatsvond zou het woorddeel "baisse" er dan juist op duiden dat de pot laag - en dus dicht op de hittebron - moest hangen.

Bouillabaisse kan bogen op een unieke status want de term heeft zich in alle denkbare talen genesteld en vrijwel onveranderlijk met een onjuiste begripsinhoud, waardoor ook een wereldwijd culinair misverstand is ontstaan.
Bouillabaisse wordt niet alleen op de menukaarten van restaurants maar zelfs in woordenboeken en internationale kookboeken benoemd als vissoep, maar dat is onjuist: het is een gerecht van gekookte vis; de soep is slechts een 'bijprodukt' ervan dat als voorgerecht wordt gegeten.

Bouillabaisse is in de oorsprong een armeluisgerecht: de door beschadiging onverkoopbare vissen werden aan het eind van de werkdag door de vissers op het strand in zeewater gekookt en dan gezamenlijk gegeten.
Het kooknat (bouillon) werd over stukjes geroosterd stokbrood (croûtons) gegoten en met rouille (een gekruide Provençaalse mayonaise) als voorgerecht gegeten.

Inmiddels is dit 'voedsel der armen' in de Franse restaurants die het nog correct bereiden tot de duurste gerechten op de kaart gaan behoren.
Dit is mede de oorzaak van de verloedering die er - ook in het land van oorsprong - toe leidde dat alle mogelijke vissoepen ten onrechte het predicaat 'Bouillabaisse' kregen.

Ter bestrijding daarvan is al in 1980 op initiatief van een aantal restaurateurs uit Marseille in een charter de samenstelling vastgelegd, evenals het voorschrift dat de vis in z'n geheel wordt opgediend en aan tafel wordt gefileerd, zodat men weet wat men eet.
De zes voorgeschreven vissoorten zijn: rascasse (schorpioenvis); rouget-grondin (rode poon); vive (Pieterman); lotte (zeeduivel); congre (konger- of zeepaling) en Saint-pierre (zonnevis).
De traditioneel bovenop liggende rascasse, een prachtige roofvis, is inmiddels tamelijk zeldzaam geworden.
Dat maakt deze vis - als ze al verkrijgbaar is - dus erg duur.

Om de smaak van de bouillabaisse te verfijnen kookt men de vis niet in water, maar in een vissoep waarin allerhande 'gewone' visjes (in hun geheel gekookt en daarna gezeefd) zijn verwerkt.
Deze soep, waarin de zes vissoorten van de Bouillabaisse zijn gekookt, eet men als voorgerecht.
De stukjes gedroogd stokbrood, de croûtons, worden ingewreven met verse knoflook en daarop wat rouille.
Dan wordt de hete soep uitgegoten en terwijl men wacht tot de temperatuur genoeg is gedaald om de soep te kunnen eten, zuigen de croûtons de soep op tot ze daarmee verzadigd zijn.
Dan zinken ze en staan dan als eilandjes in de soep.
Vervolgens eet men de gekookte vissen, de eigenlijke Bouillabaisse, als hoofdgerecht.
In de Marseillaanse receptuur worden ook enkele aardappels met de vissen meegekookt en gegeten.

Sommigen geven er de voorkeur aan, de vis in stukken weer in de soep te leggen en de Bouillabaisse aldus te eten.
Aangezien alles ook in dezelfde pan wordt bereid, is Bouillabaisse zelfs te beschouwen als éénpansgerecht maar omdat de verschillende vissen uiteenlopende kooktijden behoeven, is dit in werkelijkheid gecompliceerder.

Volgens het officiële charter is Bouillabaisse een uit twee gangen bestaand gerecht.
Hoe diep de verwarring gaat moge blijken uit de omstandigheid dat van alle talen waarin het lemma 'Bouillabaisse' in Wikipedia voorkomt, alleen de Franse in de omschrijving geheel correct is.
Alle andere edities benoemen het als soep, soms zelfs geïllustreerd met een foto van een Braziliaanse vissoep.

Bottarga is een vis-specialiteit van Sardinië, maar komt ook voor in andere gebieden langs de Middellandse Zee, zoals Sicilië.
Het ontstaat door de conservatie van viseieren.
De eitjes van de harder (Italiaans: bottarga di muggine), de tonijn (in de goedkopere versie afkomstig van het tonijnrijke eiland Sant'Antioco) of soms zelfs de zwaardvis worden, nog in de zak waarin ze in de vis zitten (kuit), gezouten en tussen houten planken geperst om vervolgens op koele, luchtige plaatsen te drogen.

Bottarga wordt meestal verkocht in een stuk, dat geraspt wordt en samen met knoflook en olijfolie spaghetti begeleidt.
Ook wordt het vaak in dunne plakjes gesneden en met olijfolie gegeten op geroosterd brood.

Daarnaast wordt bottarga ook verkocht in potjes waarin het al geraspt is.
Dit is de vorm die je meestal tegenkomt als je bottarga in Nederland koopt.
Doordat de bottarga al is geraspt droogt hij sneller uit en gaat er meer van de smaak verloren, zoals ook het geval is met geraspte kaas.

Bottarga is in Italië vrij duur, maar in Nederland vragen de verkopers hele hoge prijzen doordat bottarga hier een 'exotisch' product is.
In veel gevallen wordt bottarga van tonijn (Italiaans: bottarga di tonno) verkocht zonder dit erbij te zeggen, terwijl het een inferieure bottarga is ten opzichte van die van harder (Italiaans: bottarga di muggine)

Een goede bottarga is donkerrood van kleur en in het midden lichter, tegen oranje aan.
Naarmate de bottarga ouder wordt en blootgesteld wordt aan lucht (na openen van de vacuüm verpakking), ontwikkeld zich schimmel op de bottarga.
Echter, deze schimmel zit aan het buitenste vliesje van de bottarga, dat gemakkelijk eraf gehaald kan worden alvorens de bottarga te raspen.

De etymologie van het woord bottarga geeft aan dat het waarschijnlijk door de Arabieren is geïntroduceerd op het eiland.

Via de handel die Egypte dreef met Beiroet en Kreta, maar ook met Venetië en Pisa, zou dit woord uiteindelijk in het Italiaans terechtgekomen zijn.
Dit toont aan dat bottarga in feite een invloed is geweest van de Arabische (culinaire) cultuur die in Sardinië eigen is gemaakt.

Wanneer echter de bottarga door de Arabieren in Sardinië terecht kwam, in het Sardinisch sa buttàriga, is onzeker.
Het oudste document waarin bottarga genoemd wordt dateert uit 1386 en is een brief van een verzekeringsbedrijf naar aanleiding van een schipbreuk in de buurt van Oristano waarbij bottarga en gedroogde palingen aan boord waren.

Boterthee (Po Cha)is een niet-alcoholische drank die gemaakt is van theebladeren, boter van de jak en zout.
Het wordt vooral buiten de stad gedronken in Tibet, kleine delen van Zuidwest-China en in Bhutan.

Het drankje dat gemaakt wordt door de theebladeren herhaaldelijk te koken blijft gedurende een aantal dagen goed.

Boterthee wordt ook gebruikt voor het eten van tsampa(een meel van geroosterde gerst dat de basis van de maaltijd vormt in vooral het centrale deel van Tibet): door het erover te gieten, de tsampa erin te dippen of ze met elkaar te mengen.

Het drinken van boterthee is een alledaags onderdeel van het Tibetaanse leven.
Het wordt op verschillende momenten van de dag gedronken en geserveerd aan gasten.

Aangezien boter het belangrijkste ingrediënt is, is het een verwarmende drank die energie (calorieën) verschaft en daarom geschikt is om te drinken op grote hoogte, zoals in het Tibetaans Hoogland het geval is.
Van de thee wordt gezegd dat het helpt tegen gescheurde lippen en door nomadenvolken wordt het vaak veel gedronken tot soms wel 40 koppen per dag.

Naar Tibetaans gebruik wordt boterthee in afzonderlijke teugen gedronken en vult de gastheer na elke teug de kop opnieuw tot de rand.
De kop wordt dus nooit tot de bodem leeggedronken.

Wanneer de gast niet langer meer wenst te drinken, laat hij het kopje volgens Tibetaanse etiquette staan tot het moment van vertrek.

Thee werd voor de 10e eeuw in Tibet geïntroduceerd, maar kwam pas in algemeen gebruik in de tijd van de sakyadominantie en de regering van Koeblai Khan in de 13e eeuw.
Tijdens het vroege deel van het bestuur door de dalai lama's was de handel in thee een regeringsmonopolie en in de eerste helft van de 20e eeuw werd de handel steeds verder geopend.

Een andere lezing schrijft de introductie van thee in Tibet toe aan de Chinese prinses Wencheng die in het jaar 641 als vrouw van de heerser Songtsen Gampo naar het Tibetaanse hof kwam.

Boterolie is een concentraat van melkvet en bevat vrijwel geen water meer. Boterolie kan worden gemaakt uit room of uit boter. Bij de productie van dagverse melk en kaas blijft room over, die opnieuw als voeding kan worden ingezet.

Door de International Dairy Federation wordt onderscheid gemaakt in:

• Watervrij melkvet
  Gemaakt van verse boter of room zonder het gebruik van toevoegingen en met minimaal 99,8% melkvet. Traditioneel wordt melkvet in de vorm van boter bewaard. Melkvet is echter veel langer en op een kleiner oppervlak te bewaren, wanneer het water uit het melkvet wordt verwijderd. Bovendien kan men door raffinage van het watervrije melkvet bepaalde eigenschappen verkrijgen, die gunstig zijn voor toepassing in verscheidene producten. Het melkvet bestaat namelijk uit een complexe mix van triglyceriden. Watervrij melkvet is vloeibaar bij temperaturen boven 36°C en daardoor eenvoudig te mengen met andere producten of oliën.
• Watervrije boterolie
  Vergelijkbaar met watervrij melkvet, maar van boter of room van latere leeftijd en met eventuele toevoegingen om de vrije vetzuren te neutraliseren.
• Boterolie
  Vergelijkbaar met watervrij boterolie, maar met een melkvetgehalte van minimaal 99,3%.

• Boterolie, met een smeltpunt van 30-32°C, wordt gebruikt in de voedingsindustrie voor roomijs, chocolade en door de industriële (banket)bakkerij.
• Gefractioneerde boterolie is er met smeltpunten tussen 5 en 45°C,
  • bijvoorbeeld 5-10°C: bijzonder geapprecieerd omwille van de geprononceerde botersmaak in combinatie met zijn vloeibaarheid bij lage omgevingstemperaturen. Wordt gebruikt bij productie van koelkastsmeerbare boters, kant-en-klare maaltijden, botersauzen, aardappelgerechten (kroketten, puree).
  • bijvoorbeeld 36-38°C of 40-41°C: dankzij zijn specifiek smelttraject en uitstekende plasticiteit en textuur, zijn deze types zeer geschikt voor gelamineerde degen (croissants, viennoiserie, millefeuille).
• Geraffineerde boterolie is neutraal zowel in kleur (=wit) als smaak/geur en wordt gebruikt voor witte kazen.

Watervrij melkvet kan worden gemaakt van zowel boter als van room. De kwaliteit van watervrij melkvet wordt bepaald door de kwaliteit van de grondstof, niet door de gebruikte methode. Het is dus belangrijk dat de boter of room zijn verkregen uit goede, verse melk, waarin geen sporen van koper aanwezig zijn.

Uit boter

Meestal gebruikt men ongezouten boter als grondstof, maar gezouten boter kan ook worden gebruikt. Omdat een emulsie van verse boter moeilijker te scheiden is en de verkregen olie dan lichte troebelingen bevat, wordt bij voorkeur gebruikgemaakt van boter die al minimaal 2 weken is bewaard.

De boter wordt met behulp van een warmtewisselaar gesmolten en verhit tot 60°C. Na een wachttijd om al het melkvet te smelten en eiwitten te laten aggregeren, wordt met behulp van een centrifuge de waterfase afgescheiden. Het geconcentreerde melkvet bevat na het centrifugeren nog slechts 0,5% water.
Daarna wordt het melkvet opgewarmd tot 90 à 95°C met behulp van een platen- of buizenwarmtewisselaar en door een vacuümverdamper geleid. Op deze manier wordt een vochtgehalte van maximaal 0,1% verkregen en neemt het zuurstofgehalte in het melkvet sterk af. Ten slotte wordt het melkvet teruggekoeld tot de verpakkingstemperatuur van ongeveer 40°C.

Uit Room

Er wordt uitgegaan van gepasteuriseerde room met een vetgehalte tussen 35 en 40% vet. De room wordt met een platenwarmtewisselaar opgewarmd tot circa 60°. Vervolgens wordt de room met een centrifuge voorgeconcentreerd tot een vetgehalte van ongeveer 75%.
Vervolgens wordt de geconcentreerde room gehomogeniseerd, zodat er een faseomkering plaats vindt. Door het homogeniseren worden de vetbollen uiteengespleten, waardoor het vet vrij komt en de continue fase vormt. Deze fasenomkeer verloop vaak beter als men de room van tevoren wast. De room wordt dan verdund met water en vervolgens weer gecentrifugeerd. Na de fasenomkeer wordt de gehomogeniseerde room nogmaals gecentrifugeerd, zodat er nog slechts 0,5% water in het melkvet achterblijft.
Het melkvet wordt tot slot met behulp van een platenwarmtewisselaar opgewarmd tot 95 à 98°C en naar een vacuüm verdamper geleid. Op deze manier wordt een vochtgehalte van maximaal 0,1% verkregen en neemt het zuurstofgehalte in het melkvet sterk af. Vervolgens wordt het melkvet teruggeleid naar de platenwisselaar, waar het wordt gekoeld tot de verpakkingstemperatuur van ongeveer 40°C.

Om bepaalde eigenschappen te verkrijgen, kan de boterolie worden geraffineerd. Dit kan op verschillende manieren plaatsvinden:

Polijsten

Na de laatste centrifuge wordt 20 tot 30% van de productstroom aan water toegevoegd met dezelfde temperatuur als de boterolie. Na een korte tijd wordt het geheel weer gecentrifugeerd om het water met de daarin aanwezige wateroplosbare onzuiverheden af te scheiden.

Fractioneren

Wanneer men melkvet of boterolie wil scheiden in fracties met verschillende smeltpunten, wordt het vet eerst gepolijst en daarna langzaam gekoeld tot een bepaalde temperatuur. De gewenste fractie kristalliseert hierdoor uit en kan met een filter of met een centrifuge worden afgescheiden van de nog vloeibare fractie.

Men verandert hierdoor echter ook de samenstelling van de boterolie, doordat de in vetoplosbare stoffen als caroteen, vitamine A en D en smaakstoffen zich ophopen in de vloeibare fase.

Neutraliseren

Aangezien een hoog gehalte aan vrije vetzuren meer kans geeft op off-flavours, wordt bij de productie van watervrij boterolie en boterolie vaak gebruikgemaakt van natronloog om dit gehalte te verlagen. Na de laatste centrifuge wordt dan een 8 tot 10%-natronloogoplossing met dezelfde temperatuur als het melkvet toegevoegd. Dit geheel wordt goed, maar met beleid gemengd en gedurende 10 seconden met rust gelaten. Vervolgens wordt 20 tot 30% van de productstroom aan heet water toegevoegd en worden de verzeepte vrije vetzuren met behulp van een centrifuge met de waterfase afgescheiden.

Verlagen van cholesterolgehalte

Men kan het cholesterolgehalte van boterolie verlagen door het te mixen met beta-cyclodextrine. Dit gemodificeerde zetmeel vormt een neerslag met de cholesterol, waarna deze neerslag kan worden afgescheiden met behulp van een centrifuge.

Opslag

Om oxidatie van boterolie tegen te gaan wordt het opgeslagen onder stikstof. Boterolie kan, afgesloten van lucht en licht, bij een bewaartemperatuur van 4°C gedurende meerdere maanden worden bewaard.

X-factor boterolie

Dr. Weston Price bestudeerde in de jaren 30 en 40 de effecten van boterolie op de gezondheid. Zijn bevindingen zijn heden ten dage nog steeds baanbrekend. Hij ontdekte in boterolie een component die hij Activator X noemde. Deze factor komt slechts voor in de melk van koeien die grazen op snel groeiend gras.

Een boterham is één plak gesneden brood, meestal voorzien van broodbeleg (dit kan zowel iets zoets zijn als iets hartigs).
Een boterham maakt meestal deel uit van het ontbijt en van de lunch.
Boterhammen werden vroeger alleen besmeerd met 'echte' boter en daarna voorzien van broodbeleg.
Tegenwoordig wordt om gezondheidsredenen ook wel margarine of halvarine gebruikt.

Een boterham zonder beleg wordt een boterham met tevredenheid genoemd.
Het tegenovergestelde is een boterham met veel beleg, de aangeklede boterham.
Een boterham belegd met speculaasjes, wordt ook wel een klein taartje genoemd.

De eerste en laatste boterham van een brood (welke maar één snijvlak heeft en waarvan de verdere buitenkant uit korst bestaat) wordt wel kapje of kontje genoemd.

De oorsprong van de benaming is niet precies bekend.
Vroeger was de spelling boteram of boterram.
Een rammel (of remmel) is een oudere benaming voor een snee brood.
In Vlaanderen noemt men geroosterde broodjes wel eens 'rammekes'.
In sommige Nederlandse dialecten spreekt men ook wel van 'bammetjes'.
Mogelijk ligt daar de verklaring voor de derde lettergreep van het woord.

De boterham staat soms symbool voor de inkomsten.
De term een aardige boterham verdienen, wil zeggen dat iemand goed verdient.
In de Nederlandse politiek werd het begrip een boterham met tevredenheid geïntroduceerd door minister-president Wim Kok, hij bedoelde er soberheid in overheidsfinanciën mee.

Met een afgelikte boterham wordt een vrouw bedoeld die veel seksuele contacten heeft gehad en daarom niet geschikt zou zijn om mee te trouwen.

Het kinderwoord voor boterham is bammetje.
In 2005 werd dit woord door koekfabrikant Peijnenburg geleend voor een afzonderlijk verpakte plak koek.

Het Soendanese woord botram is afkomstig van het Nederlands, maar betekent iets heel anders dan het Nederlandse boterham.
Het staat voor een gezamenlijke maaltijd of picknick, waarbij de diverse deelnemers verschillende etenswaren meebrengen, die gedeeld worden.

Gezegde : als een gesmeerde boterham valt, valt hij altijd op de gesmeerde kant.

Spreekwoorden :
- een kruisje is genoeg voor een boterham uit het vuistje (=voor een gewone broodmaaltijd moet niet teveel gebeden worden)
- het op je boterham krijgen (=een stevig standje incasseren)
Zeeuws : dikke stikken stieve rikken (=dik gesneden boterhammen)
Bilzers : dreig braud (=boterham zonder iets op / droge boterham)

Boter is de gekarnde room van melk.
Men spreekt ook wel van roomboter, wat een pleonasme is, aangezien boter altijd van room gemaakt wordt.
De productnaam boter is beschermd en moet ten minste 82% melkvet bevatten.
Daarom wordt bijvoorbeeld het Engelse peanut butter niet vertaald als pindaboter, maar als pindakaas.
Margarine (vroeger kunstboter genoemd) is dus anders dan boter, ook al wordt het in dagelijks spraakgebruik ten onrechte vaak zo genoemd.

Geklaarde boter is boter die gesmolten is om de vaste bestanddelen en het water te scheiden van het vet.
Geklaarde boter heeft een hoger kookpunt dan gewone boter en wordt gebruikt in sommige keukentoepassingen.
Ghee is een type geklaarde boter belangrijk in de Indiase keuken.

De industriële productie van boter is ontstaan aan het einde van de 19e eeuw.
Tot die tijd werd zuivel in West-Europa vooral beschouwd als een bijproduct van de veeteelt en kwam het doorgaans slechts ten goede aan de boer en zijn gezin.
Door de economische groei vanaf halverwege de 19e eeuw steeg de vraag naar zuivelproducten en begonnen de boeren meer op die vraag in te spelen.
De boterproductie werd aanvankelijk nog geheel handmatig gedaan.
In de jaren 70 van de 19e eeuw vond de Zweed Gustaf de Laval een centrifuge uit, die de weg opende naar een industriële productie van boter.

Of de koeien buiten of binnen werden gehouden, was uiteindelijk van invloed op de kleur van boter.
Doordat de koeien 's winters lang op stal stonden, zag de boter erg bleek.
De consument hield echter van de geelachtige kleur van zomerboter, waardoor bij de boeren vraag ontstond naar een manier om boter te kleuren.
De apotheker Lodewijk van der Grinten, die later aan de wieg zou staan van multinational Océ, begon in 1871 een onderzoek om op deze vraag een antwoord te kunnen geven.
Zes jaar later was hij erin geslaagd om een grootschalige productielijn voor de kleurstof op te zetten, die onder de naam "carotinekleursel" of "orleaanpasta" in flesjes van 15 gram verkocht werd.

Boter bestaat voor ongeveer 82% uit melkvet.
Net als andere natuurlijke vetten zijn dit esters van glycerine en vetzuren.
Bij botervet kan worden opgemerkt dat er in verhouding veel kleine vetzuren in voorkomen: zo'n 10% bestaat uit vetzuren met minder dan 10 C-atomen, zoals boterzuur en capronzuur.
2-5% van de vetzuren in botervet zijn transvetten.

Verder zijn de meeste vetzuren in boter verzadigd.
Het overige is grotendeels water met wat melksuiker, melkeiwit en zouten.

Afhankelijk van het vetgehalte van de melk is er 22 tot 27 liter melk nodig om 1 kg boter te verkrijgen.
Het vetgehalte van melk varieert.
Het is afhankelijk van runderras, periode van het jaar, het veevoer en andere factoren.

Er zijn verschillende methodes om boter te maken, machinaal en handmatig.
Maar in alle gevallen zijn de volgende stappen te onderscheiden:

• Het melkvet in melk wordt geconcentreerd. Bij de vroegere handmatige methodes werd dit gedaan door het vet van de melk te scheppen, het afromen. De melkvetten hebben een lagere dichtheid dan het water dat in de melk zit, ze komen daarom spontaan bovendrijven. Tegenwoordig gebruikt men daar meestal andere methodes voor, bijvoorbeeld met een centrifuge omdat dit veel sneller gaat.
• Het geconcentreerde melkvet (room) wordt vervolgens gekarnd: dit is het kloppen van de room. Door dit kloppen gaan de vetdeeltjes meer aan elkaar kleven waardoor ze nog verder geconcentreerd worden. Na het karnen verkrijgt men boter en karnemelk.

Een Bossche bol of sjekladebol (chocoladebol) is een gebakspecialiteit uit 's-Hertogenbosch die wordt gebakken van soezenbeslag, daarna gevuld met slagroom en geglazuurd met gesmolten chocolade.
Bossche bollen hebben een diameter van ongeveer 12 cm en zijn daarmee grote gebakjes.
Desondanks is er ook een versie met dubbele doorsnede, de zogenaamde "reuzenbol".
De lekkernij wordt voornamelijk buiten 's-Hertogenbosch als "Bossche bol" aangeduid, in de stad zelf als "sjekladebol".

Bossche bollen lijken op de kleinere moorkoppen, die echter meestal niet met echte chocolade zijn geglazuurd, maar met chocoladeglazuur gebaseerd op cacao.
Op de bovenkant van moorkoppen wordt soms een toef slagroom aangebracht, bij de Bossche bollen doet men dit niet, onder meer vanwege de gebruikelijke verpakking van een half dozijn in een papieren zak.

Als men de effecten van de traditionele Bossche eetwijze wil voorkomen, kan een Bossche bol het beste op zijn kop genuttigd worden, waarbij de harde chocoladelaag dienst doet als bodem zodat de bol geheel en zonder morsen kan worden opgegeten.
Dit geldt des te meer bij het tot zich nemen van de "reuzenbol".
Bij deze laatste zou men ook mes en vork kunnen gebruiken maar dit wordt door de liefhebber als stuitend opgevat.

De "Bossche Bol" wordt gemaakt van pure chocolade, zoals op de getoonde foto, en niet van melkchocolade (een veel voorkomend misverstand).

Al voor het begin van de twintigste eeuw werd in 's-Hertogenbosch de voorganger van de huidige Bossche bol verkocht door banketbakker Lambermont, die een vestiging had in het pand De Kat aan de toenmalige Vischstraat op nummer B61.
De bol van Lambermont leek op een moorkop en was gevuld met banketbakkersroom.

Toen de Haagse banketbakker Henri van der Zijde zich in 1920 vestigde als Haagsche Banketbakkerij, Lunchroom en Snelbuffet in dezelfde Vischstraat op nummer 25, bedacht Henri daar zijn variant op, met slagroomvulling en overgoten met echte chocolade, die volgens zijn nazaten gezien moet worden als het origineel van de huidige Bossche Bol.
Lambermont is in de loop van diezelfde jaren twintig ook een dergelijke chocoladebol gaan verkopen.

De naam "Bossche bol" is pas in de loop der tijd ingeburgerd geraakt, met de toenemende populariteit van de lekkernij buiten de stadsgrenzen en ook het exacte recept verschilt van bakker tot bakker.
Bij de vaststelling van originaliteit en herkomst is dus wat ruimte voor interpretatie.

Aan het begin van de eenentwintigste eeuw staat banketbakkerij Jan de Groot wijd en zijd bekend als 'het adres' voor de Bossche bol.
De bakkerij werd in 1936 opgericht door Jan de Groot senior samen met zijn vrouw Marie de Groot-van Gaal, maar is pas later, na een verhuizing, begonnen chocoladebollen en ander banket te verkopen — uiteraard volgens eigen recept.
Voor Bosschenaren zijn de bollen van Jan de Groot tegenwoordig zonder twijfel 'de enige echte'.
Het geheime recept is binnen de familie steeds overgedragen en rond het jaar 2000 is de "Bossche bol van Jan de Groot" als beschermd handelsmerk gedeponeerd.
De benaming "Bossche bol" is daarmee overigens niet beschermd, alleen de combinatie met de naam van Jan de Groot.

Bossche Bollen is ook de naam van een groep kleine bolvormige woningen van de architect Dries Kreykamp.
Ze liggen aan de straatnaam Bollenveld in het noorden van 's-Hertogenbosch.

In overdrachtelijke zin worden plaatselijke jongedames die de lekkernij onvoldoende hebben weten te weerstaan met het object van hun onmatige begeerte aangeduid.

Bosprotter is een Belgisch bier van hoge gisting.

Het bier wordt gebrouwen in ‘t Hofbrouwerijke te Beerzel.

Bosprotter is een ongefilterd, niet gepasteuriseerd bier met hergisting op fles.
Een "tripel" om U tegen te zeggen.
Goudblond brouwsel met een volmondige moutsmaak, een lichte karamel toets en een verfrissende bittere afdronk.
Dit bier kan voor langere tijd bewaard worden.
Alcoholgehalte 8,5°

Boskeun is een Belgisch bier.
Het recept is: bleke mout, Poperingse Golding hop in bellen, biologische rietsuiker, zuiver oerwater, hoge gisting, gisting en nagisting in de fles.

Het bier wordt gebrouwen door de Dolle Brouwers (o.a. Oerbier) te Esen (een deelgemeente van Diksmuide).

Alle bieren van de Dolle Brouwers zijn niet gefilterd, niet gepasteuriseerd en met nagisting.

De houdbaarheidsdatum van dit bier wordt gesteld op één jaar.

De naam van het bier komt van het West-Vlaamse dialectwoord “keun” dat onder meer hazelip kan betekenen.
Eén van de oorspronkelijke brouwers was slaags geraakt met zijn broer en werd gewond aan de bovenlip.
Dat bezorgde hem de bijnaam “keun”, later verlengd tot “boskeun”.

Boskeun is een amberkleurig paasbier van hoge gisting met een alcoholpercentage van 10,5%.
Het wordt gebrouwen voor Pasen en kan enkel bekomen worden door het 2 maanden voor Pasen telefonisch te reserveren en 14 dagen voor Pasen af te halen bij de brouwerij.

Bosintang is een traditionele Zuid-Koreaanse soep met als belangrijkste ingrediënt hondenvlees.
In de tijd van de drie koninkrijken waaide het gebruik om hondenvlees te consumeren over vanuit China en werden honden speciaal gefokt voor consumptie.
Ook tegenwoordig worden nog steeds honden speciaal gefokt voor consumptie al is gebleken dat ook andere rassen gebruikt worden voor consumptie.

Hondenvlees wordt vooral gegeten omdat het mannen viriel zou houden.

De naam bosintang betekent letterlijk 'stimulerende soep', het gerecht wordt echter ook geserveerd onder een aantal andere namen zoals yeongyangtang (letterlijk 'voedzame soep') en sacheoltang (soep voor alle seizoenen).
Soms wordt de soep spottend mongmongtang genoemd, mong mong kan hier het best vertaald worden als waf waf.

In het tijdperk van de drie koninkrijken consumeerden de hoogste klassen aanzienlijk meer vlees dan de gewone man.
Voor de laagste klassen was het eten van vlees iets wat alleen bij speciale gebeurtenissen gebeurde.
Hondenvlees was een goedkope vervanger van rund-, varkens- en kippenvlees.

Tegenwoordig is bosintang zeker geen alledaags gerecht.
Hoewel de vleesconsumptie in de afgelopen decennia in Zuid-Korea gestegen is, is de consumptie van hondenvlees stabiel gebleven.
Door de negatieve publiciteit rondom het eten van hondenvlees hebben sommige restaurants besloten om het vlees in 'bosintang te vervangen door geitenvlees.

In Westerse landen staat men vaak afwijzend tegenover het nuttigen van hondenvlees.
Ook in Zuid-Korea, waar het houden van honden als gezelschapsdier steeds populairder wordt, neemt de weerstand tegen het nuttigen van hondenvlees gestaag toe.
Het idee dat elke Koreaan hondenvlees eet, is dan ook een misverstand.
Ook worden niet alle honden gebruikt voor consumptie, maar slechts honden van een bepaald ras, nureong genaamd.

Kritiek wordt met name geuit op de manier waarop de honden mishandeld worden, alvorens men overgaat tot de slacht.
Vroeger werden de dieren gewurgd en afgeranseld, dit zou goed zijn voor de smaak van het vlees en er tevens voor zorgen dat het de viriliteit nog meer versterkt.
Verschillende dierenorganisaties voeren acties tegen het nuttigen van hondenvlees.

Dit fruitbier werd gelanceerd in 1989 en is een echt biertje om van te genieten.
Het onderscheidt zich van de andere fruitbieren door zijn zachte afdronk.

De oorzaak hiervan is even eenvoudig als vanzelfsprekend :
Bosbier wordt gebrouwen op basis van pilsbier en dit is in fel contrast met de andere fruitbieren die meestal gebrouwen worden op basis van geuzebieren met de gekende zurige smaak.

Dit zachte, lichtzoete fruitbier wordt dan ook erg gewaardeerd door mensen die graag genieten van een bier dat hun minstens evenveel genot geeft als een glas goede wijn.

Mede door de keuze van het glas wordt dit nogmaals onderstreept en wijst de Brouwerij Sint-Jozef erop dat dit bier gebrouwen werd met het duidelijk predikaat: degustatiebier.

Het Bosbier werd in 1996 en 1997 bekroond met de Gouden Kwaliteitsmedaille.

De Bondon is een Franse kaas uit het Pays de Bray in Normandië.

De Bondon is een op de Neufchâtel AOC lijkende kaas.
Het is de oudste vorm waarin deze kaas geproduceerd wordt.

De melk wordt langzaam gestremd, na toevoeging van stremsel wordt pas na 24-36 uur de wrongel verzameld.
In 12 uur wordt onder lichte druk het laatste vocht afgevoerd.
Aan de wrongel worden of schimmelcultures of korrels oudere kaas toegevoegd.
De wrongel wordt gekneed, gezouten en in vormen gedaan.
De vormen rijpen bij een temperatuur van 12 – 14°C zo’n tien dagen.

De kaas heeft een droge, fluweelzachte korst, de kaasmassa er onder is stevig en zeer soepel is.
Over de korst ligt een fijne, witte donsachtige schimmel.

Bokking is geen aparte vissoort, maar een bewerkte gerookte culinaire variëteit van de haring.

De bokking wordt eerst gepekeld of gezouten dan gedroogd.
Hierna worden ze op een tempratuur van ongeveer 20 graden gerookt.
Er worden ook haringen heet gerookt / gestoomd (70 graden) deze worden ook wel Branders of Harderwijkers genoemd.
De hommen (mannelijke voorttelingswerktuigen der beenige vissen - www.encyclo.nl)die je tegen komt in de bokking zijn voor de kenners een echte lekkernij.

Onder de naam "bokking" wordt gerookte en gezouten haring aangeboden.
In het Engels wordt bokking ook wel bloater genoemd, maar bloater is ook de naam voor de Coregonus hoyi of ander soort houting die vaak gerookt worden verkocht (en gegeten).

De term bokking wordt enkel gebruikt voor de variëteit gemaakt van haring.

Bij gebrek aan conserveringsmogelijkheden waren tot het eind van de negentiende eeuw bokkingen in drie soorten verkrijgbaar: laffe bokking, taaie bokking en harde bokking.
Laffe bokking was slechts kort gerookt en enkele dagen houdbaar; taaie bokking enkele weken en harde bokking enkele maanden.
Vooral de harde bokking werd met miljoenen in aantal geëxporteerd, vooral naar Duitsland.

Tegenwoordig maakt men onderscheid tussen stoombokking (warmgerookt) en spekbokking (koudgerookt).
Kipper is ook gerookte haring, maar dan opengeklapt en warm gerookt.
Een vierde variant is bakbokking, een gebakken haring.

Bokking is eeuwenlang volksvoedsel nummer één geweest, goedkoop verkrijgbaar en lang houdbaar.
Door de verlaging van de vleesprijzen aan het einde van de negentiende eeuw verdween deze positie.

Tegenwoordig wordt bokking nog wel in het buitenland gegeten, maar begint in Nederland een marginaal bestaan te leiden.
Culinair zijn er talloze mogelijkheden met bokking.

Bokbier of bockbier (naar het Duits: Bockbier) is een sterk, in de regel ondergistend seizoensbier.
Een donkere variant wordt tussen oktober en februari verkocht (met een verkooppiek rond oktober en november) en wordt herfstbok genoemd.
Vanaf de vastentijd tot mei wordt ook bokbier verkocht dat meestal blond of amberkleurig is en lentebok of meibok wordt genoemd.

Bokbier is van oorsprong een Duitse biersoort.
Andere landen waar bokbier wordt gebrouwen, zijn België, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk en Tsjechië.

Bokbier is vooral herkenbaar aan de afbeelding van een bok op het etiket

Bokbier is in feite een verzamelnaam voor een biersoort die niet echt bekend is in België.
We spreken hier over een biersoort die in 6 varianten bestaat.
De wetgever laat de brouwer vrij, er is maar één eis: het stamwortgehalte moet minimaal 15,5% zijn dwz.15,5% van de niet-gegiste wort is suiker, het extract (wordt uitgedrukt in graden Plato/Balling).
Dit komt ongeveer overeen met een alc. vol%. van 6,2.-6,5.
Voorheen werd de eis van 40 EBC kleur gesteld maar met de opkomst van de blonde MEIBOCK werd dit geschrapt.

Nederlands enig overgebleven biertraditie, gebrouwen van augustus tot februari.

De meeste Nederlandse brouwers hebben een bokbier, en de grote brouwers (aangesloten bij het Centraal Brouwerij Kantoor) hebben een gemeenschappelijke lanceerdatum, zoals bij de Beaujolais Primeur, meestal de eerste maandag van oktober.
Iedere brouwer presenteert zijn bier op zijn manier, meestal met oude houten biervaten op een door paarden getrokken bierkar, de overhandiging aan of het aanslaan van het eerste vat door bekende Nederlanders of burgemeesters met persmensen.
Als het najaar aanvangt is er bokbier!

Tot 1980 bestonden er in Nederland brouwerijen die slechts mondjesmaat bokbier maakten van lage gisting, zonder nagisting, gefilterd en zonder kruiden ed. maar vooral karamellig van smaak.
Het publiek in Nederland was niet zo verwend, maar wilde zoet! Er waren 11 bokbieren op de markt.

Mede door de opkomst van de speciale bieren uit België, ontstonden in Nederland ook kleinere brouwerijen die zelf bieren van hoge gisting gingen brouwen, waaronder een bockbier.
Tot 1984 bestond het zelfs niet van het vat.
Het is dus met name door de laatst bijgekomen brouwerijtjes dat de diversiteit van receptuur en smaken in 2000 dusdanig is veranderd dat men kan spreken van een bokbiercultuur in de herfst.
Er wordt nu hiervan in totaal zo 'n 10 miljoen liter geproduceerd!

De bokbierafzet in Nederland bedraagd zowat 1% van de totale bierconsumptie.

Bockbier is het speciaalbier dat door de Nederlanders het meeste wordt gedronken.
In 1982 kwam het eerste bovengistende bokbier op de markt, gebrouwen door de Arcense Bierbrouwerij.
In 1983 was Amstel Bokbier het eerste bokbier dat op vat verkrijgbaar was.
Ook zijn er steeds meer brouwerijen en cafés die hierop inhaken en met hun eigen bockbier komen.
Naar schatting zijn er in Nederland zo’n 70 in omloop!

Voor wie het niet wist, bockbier is echt succesvol in Nederland en heeft bijvoorbeeld in België geen voeten aan de grond gekregen.
Dus niet alles komt uit biercultuur België

Het eerste vijfgranen bokbier ter wereld

In 2010 is in Krimpen aan de IJssel uit een samenwerking tussen Eetcafé De Lansingh en De Bierboom (LansBier) een nieuwe vijf granen Bokbier ontstaan.
Het bier is gebrouwen bij Klein Duimpje in Hillegom.
Naast pilsmout, tarwemout, rogge en haver is er ook boekweit gebruikt.

Het verhaal gaat dat de naam aan het begin van de 17e eeuw in Beieren ontstaan is en een verbastering zou zijn van Einbecker Bier.
Einbeck was in de Middeleeuwen een beroemde bierstad in Nedersaksen.

Het bier werd tot ver buiten de stadsgrenzen geëxporteerd.
Het werd onder meer geleverd aan de Hertogen van Beieren, die het buitengewoon lekker vonden, maar ook veel te duur vanwege de hoge accijnzen.
Hertog Willem V besloot een eigen brouwerij op te richten om het Einbecker bier na te laten maken.

In 1591 werd daarmee begonnen in het Münchener Hofbräuhaus.
Maar hoe goed de Beierse brouwers ook hun best deden, hun bier haalde het niet bij het Einbecker bier.
Rond 1612 werd een brouwer, Elias Pilcher, uit Einbeck naar Beieren gehaald om het Einbecker bier te brouwen.
Hij slaagde erin een bier "nach Einbecker Art" te brouwen.

"Einbecker Bier" werd op z'n Beiers als "Ainpöckisch Bier" uitgesproken, verkort "Ainpöck" en ten slotte vroeg men in het gewone spraakgebruik om "Ein Bock".
Met een bok heeft de naam dus niets te maken, maar op etiketten wordt wel vaak een bok afgebeeld.

Er zijn nog meer verhalen over de oorsprong en naamgeving van het bokbier, waarin wel een verband met de bok wordt gelegd.
Het zou te maken kunnen hebben met de Germaanse god Donar (soms afgebeeld als half mens, half bok) die op een bokkenwagen langs de hemel rijdt, en tegelijkertijd de vruchtbaarheid symboliseert.
De nieuwe gerst- of tarweoogst werd gevierd met het zojuist bereide nieuwe bier: bokbier dus.
De tarwe of gerst wordt eind van de zomer geoogst en kon na bewerking (mouten) worden gebruikt om de eerste brouw van dat seizoen te brouwen.
Ondertussen is het dan herfst en dus de 'herfst'-bok.

Bokbier evenementen in Nederland

Zo veel mogelijk Nederlandse en enkele buitenlandse bokbieren worden sinds 1978 elk jaar gepresenteerd op het PINT Bokbierfestival in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Het betreft voornamelijk bokbieren op fust. (28 - 30 oktober 2011)

Sinds 1992 wordt in Groenlo een Bokbierfestival georganiseerd. Echter in 2009 besloten brouwers de presentatie van het bokbier uit te stellen omdat het op 21 september vaak nog warm zomerweer is. Daardoor ontbrak er bokbier op het festival van dat jaar.

Sinds 1996 wordt in Zutphen in de maand oktober de Nationale Bokbierdag georganiseerd, een evenement met diverse activiteiten die in het teken staan van het bokbier en dat inmiddels zeer grote bezoekersaantallen trekt. (9 oktober 2011)

In het Noord-Limburgse Griendtsveen zijn sinds 1997 ieder jaar op de eerste zaterdag van oktober het wereldkampioenschap Bokkenollen. Bokkenollen is een samentrekking van bokken en hollen. Het gebeurt in teamverband; twee lopers onder begeleiding van een coach starten met een dienblad met een flesje bokbier en vier gevulde glazen. Ze leggen een parcours af ter lengte van ongeveer een kilometer en proberen zo snel mogelijk zo veel mogelijk bokbier naar de finish te brengen. Het parcours is voorzien van eigengemaakte spectaculaire hindernissen waaronder een klimkoker, een moddersloot, een tandemwaterfiets, een waterglijbaan en amfibiebadkuipen over het kanaal. (8 - 9 oktober 2011)

In het Brabantse Drunen wordt jaarlijks een Bockbier-matinee georganiseerd door de lokale Bierproef-vereniging "De vrienden van de Bockaar".

In de Zaanstreek wordt de Bokkentocht (ookwel Bokketochie) gehouden. Hier gaan mensen op de fiets, met de boot of met de auto de straat op om van café naar café te gaan en daar, steeds van een andere brouwerij, een bokbiertje te drinken. bij elk café wordt er een stempel gezet, en als alle stempels zijn opgehaald wacht er een cadeautje.