De Nederlandsche Cocaïnefabriek (NCF) was een in Amsterdam gevestigde fabriek die in de 20e eeuw op grote schaal cocaïne produceerde voor medicinale, militaire en recreatieve doeleinden uit in Nederlands-Indië geteelde cocaplanten.
Daarnaast produceerde de fabriek onder andere novocaïne, morfine, heroïne en efedrine.

In 1878 werden de eerste cocastruiken vanuit Zuid-Amerika naar de Hortus Botanicus in Buitenzorg op Java gebracht.
Kort daarop werd gestart met de verbouw van het gewas voor commerciële doeleinden op zowel Java, Madoera als Sumatra.
Vooral de Koloniale Bank van Amsterdam speelde een belangrijke rol in de cocaproductie en -handel.
Uit de jaarverslagen van deze bank blijkt dat al in 1891 bijna twintig ton bladeren verhandeld werd.
Gedurende de jaren daarna tot aan de eeuwwisseling verhandelde de Koloniale Bank tussen de 34 en 81 ton cocabladeren.
In eerste instantie werden de partijen naar Duitsland geëxporteerd, maar door de groeiende vraag naar cocaïne en de stijgende productie op Java zag men ook brood in de eigen fabricage van cocaïne.
De Nederlandsche Cocaïnefabriek werd daartoe door de Koloniale Bank (later Cultuur-, Handels- en Industriebank, daarna Cultuurbank NV), op 12 maart 1900 opgericht.

Op Java werden vanuit Bolivia geïmporteerde cocaplanten gekweekt.
De verwerking tot cocaïne vond plaats in een door H.H. Baanders ontworpen gebouw op de hoek van de Eerste Schinkelstraat en de Schinkelkade te Amsterdam.
Het product werd gebruikt als geneesmiddel voor hals-, borst- en longziekten.
Het was echter publiek geheim dat het ook als genotsmiddel werd verhandeld.

In 1902 werd de fabriek aan de Schinkelkade uitgebreid, en in 1910 was de fabriek uitgegroeid tot de grootste cocaïnefabriek ter wereld.
Omdat verdere uitbreiding niet mogelijk was werd aan de Duivendrechtsekade een nieuwe fabriek gevestigd.

Door de Eerste Wereldoorlog profiteerde de NCF en groeide het bedrijf nog verder uit.
Er gold weliswaar een exportverbod voor geneesmiddelen uit het neutrale Nederland, maar de NCF kreeg hier een ontheffing voor.
De strijdende partijen hadden het middel nodig om het moreel van hun soldaten op te vijzelen.
De cocaïne was een doorslaand succes en de productie kon de vraag niet aan.
De aanvoerlijnen werden echter afgesloten en de prijzen rezen de pan uit.

De Opiumwet 1919 bepaalde dat cocaïne alleen maar geproduceerd mocht worden door bedrijven met een vergunning.
Dat was op zich niet zo bezwaarlijk, want dergelijke vergunningen werden zonder problemen verstrekt door de overheid en zeker aan de "eigen" Nederlandsche Cocaïnefabriek in Amsterdam.
In 1928 mocht het echter alleen nog als geneesmiddel worden vervaardigd en niet meer als genotmiddel.
Niet alle omringende landen hadden echter aan de conferentie in Den Haag deelgenomen en de vrijhandel en productie bleef.

In 1923 bedroeg de aanplant op Java ca. 1400 hectare.
Begin jaren twintig vervaardigde de NCF 20% van de cocaïne in de wereld en was marktleider.
De hoogste jaarproductie lag op circa 1500 kilo.
In de Opiumwet van 1928 werden de bepalingen van het opiumverdrag van Genève uit 1925 overgenomen.
Met een certificatenstelsel voor de in- en uitvoer werd de internationale handel beperkt tot verdovende middelen voor medische en wetenschappelijke doeleinden.
Hoewel steeds was beweerd dat de geproduceerde cocaïne niet als genotsmiddel werd verhandeld daalde de productie nu en kwam aan de dominante positie van Nederland in de cocaïnehandel een einde.

In 1941 was daar de productie van amfetamine ook nog bij gekomen (Nederland was dat jaar de heerschappij over Nederlands-Indië kwijtgeraakt aan de Japanners en dus de belangen in de coca- en papaverplantages).
De productie van amfetamine hield stand tot 1975 toen ook dit middel krachtens de Opiumwet verboden werd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de fabriek efedrine geproduceerd.

In de jaren 70 werd de fabriek overgenomen door AkzoNobel.
Tot oktober 1972 was de Nederlandse Cocaïnefabriek een naamloze vennootschap.
De doelstelling was allang veel breder dan "het vervaardigen van chemische producten, in hoofdzaak cocainum hydrochloricum en bijproducten en de verkoop daarvan" In maart 1975 werd de naam gewijzigd in NCF Holding BV met AkzoNobel als moedermaatschappij.
Cocaïne was een te beladen onderwerp geworden om nog voluit onderdeel van de naam van de fabriek te kunnen zijn.