| B b B b 5 r |
| Berber (paard) |
De berber is een woestijnpaard dat zijn oorsprong vindt aan de Barbarijse kust van Noord-Afrika, en dat beschikt over grote hardheid en doorzettingsvermogen en een vurig temperament.
Door de vele kruisingen is het tegenwoordig moeilijk om een zuiver exemplaar te vinden.
Wel is dit type van grote invloed geweest op moderne rassen.
Waar de oorsprong van de berber ligt, is niet precies bekend, maar het ras ontstond in de loop van de achtste eeuw in Noord-Afrika;
het was ongeveer de tijd dat de islamitische bezetters de streek binnenkwamen.
Er bestaat groot verschil van inzicht over de vraag of de berber en de arabier een gemeenschappelijke voorouder hebben.
Volgens een andere opvatting was de arabier juist een voorouder van de berber.
Mogelijk is het inheemse paard van deze streek beïnvloed door kruising van meerdere oosterse rassen enerzijds, zoals de arabier met paarden uit Turkmenistan en het Kaspische gebied, met Iberische paarden anderzijds.
De laatste waren dan meegebracht door Moorse bezetters van Zuid-Spanje.
Er bestaan thans diverse variëteiten van de berber, waaronder de Algerijnse, de Marokkaanse en de Tunesische. |
berber
auteur : Alexander Kastler CC 2.5 |
De Griekse geleerde Claudius Aelianus schreef in het jaar 200 na Christus over de Berberpaarden:
"Deze paarden zijn buitengewoon snel en sterk, maar bovendien zo volgzaam dat ze zonder trens of teugel bereden kunnen worden en zich heel eenvoudig met een stokje laten sturen".
In 1200 na Christus kwam de Berber in de mode bij de Europese ridders.
De Berbers waren tot in de 18e eeuw zeer geliefd.
Wie binnen de Europese koningshuizen iets voorstelde, reed op een Berber of een Spaans paard.
Antoine Pluvinel schreef over de Berber:
"Ik houd veel van deze barbaarse paarden voor het Hoge School rijden vanwege de buitengewone toegenegenheid om sierlijk en met een bijzondere ijver de oefeningen uit te voeren."
In 1605 zegt G.E. Löhneysen:
"De Moorse paarden zijn tamelijk klein, maar conditioneel sterk en werklustig, ze kunnen veel hebben, het zijn heerlijke goede paarden. Voornamelijk zijn ze dapper en blijmoedig en ze worden in het bijzonder geprezen omdat ze erg werklustig en trouw aan de mens zijn."
In oorlogstijd moest de Berber zijn kwaliteiten tonen op het slagveld.
Er werden hoge eisen gesteld aan de ruiter, maar zeker ook aan zijn paard.
Om de zware 'oefeningen' op het slagveld uit te kunnen voeren moest het paard sensibel, temperamentvol en goed te rijden zijn.
Maar bovenal moest hij mee willen werken en trouw zijn.
In vredestijd diende de Berberhengsten als comfortabele, rustige tölters voor de weinig zadelvaste adellijke dames.
En natuurlijk werden ze als dekhengst ingezet. |
grijze berber |
De berber is een licht rijpaard met een groot uithoudingsvermogen.
De voorpartij is krachtig, de schoften hoog, de achterhand kort, het kruis smal en aflopend.
De staart wordt laag gedragen.
Het ras is sterk, heeft gladde benen en kleine, ronde, stevige hoeven.
De gang is niet bijzonder goed, maar de galop is die van een sprinter en dit is van invloed geweest op de eruit gefokte rassen.
De meest voorkomende kleur is grijs, maar ook vos, zwart en (kastanje)bruin worden aangetroffen.
Van de abacoberber komen nog andere kleuren voor : met lichte of juist donkere vlekken, ruin, zwart en andere.
De abacoberber is een bedreigde ondersoort van de Spaanse berber, en komt voor op het eiland Abaco in de Bahama's.
Naar men aanneemt, stamt de abaco af van paarden die tijdens de Spaanse koloniale tijd op dit eiland schipbreuk hebben geleden.
Er zijn nog maar heel weinig exemplaren van de abaco over.
|
abacoberber paarden
foto : The Bahamas Weekly |
| Bron : Wikipedia CC 3.0 |
|
