Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
29-09-2016
Het was weer enkele dagen stil…
La Magdeleine 29 09 2016
Het was weer enkele dagen stil…
Maar daar was een goede reden voor. Werkzaamheden van hoog niveau maakte dat hier te lande bij het de uitvoerders van de werken op hoog niveau ’s avonds hun kaars uit was ! Bekaf en stil waren ze.
En dan hebben de drie harde werkers nog het beste materiaal ter beschikking dat er voor zoiets gemaakt is. De hoogtewerker die ons baasje met het oog op de komende dak herstellingen twee jaar geleden kocht op een veiling bij Troostwijk heeft zijn kostprijs meer dan opgebracht.
Hugo en John waren de compagnons van ons baasje bij de werken. John deed de aanvoer van materialen en het op maat maken van de schrijnwerkerij. Hij heeft het niet zo op werken hoger dan 1 verdiep. Dus John moest oppassen dat hij zijn vingers ver genoeg van de zaag weghield. Maar dat is allemaal goed gekomen.
Hugo heeft van hoogtes geen last en had dus dak dienst. Het verwijderen van het oude timmerwerk, en het aanbrengen deden hij en ons baasje samen. Ook het pannen leggen, onder en boven pannen volgens de aloude manier van hoe de Romeinen het al legden hebben die twee al wel onder de knie.
Tussen het houtwerk en de pannen is nu wel een waterdichte doek gekomen die lekken moet voorkomen wanneer er toch nog maar eens een pan op de loop gaat met een volgende storm.
Dat we pas deze week aan het dak begonnen en vandaag er al mee gestopt zijn heeft alles te maken met het weer. Niet dat het weer slecht was maar met meer dan 28° C op een zwarte doek op een dak in de zon zitten is niet onze favoriete bezigheid !
Begin november als het droog en wat frisser is gaan we het laatste deel van het dak onder handen nemen. Daarna komt het herstellen van de hangar nog op de dagorde. Als dat ook nog eens tot een goed ende is gebracht komt er hier een pracht van een “skyman 100” hoogtewerker te koop. Iemand interesse in de koop van de eeuw ?
Al enkele dagen wanneer we naar en van de bakker terugkomen zien we op een veld waar tot voor kort nog raapzaad stond enkele eenzame zonnebloemen staan.
Zij zijn nog opmerkelijk fris van kleur en staan nog flink rechtop. Dat is wel een verschil met de dit jaar gezaaide velden zonnebloemen. Die staan er zwart en uitgedroogd bij, kop naar beneden op dunne uitgedroogde stengels.
Op verschillende plaatsen zijn de zonnebloemen al verdwenen in de muilen van de pikdorsers. Daar blijven dan enkel nog lelijke stoppelvelden over.
Samen met de enkele verdroogde velden maïs zijn de zonnebloemen nog zowat de enige gewassen die momenteel nog op de velden staan. En dan is alles weer kaal en beginnen de landbouwers al met het zaaien van het wintergraan. Dan is het landschap weer een lappendeken van groen in verschillende tinten en bruin van de nog onbewerkte akkers waar later de gewassen op komen die pas volgende lente gezaaid worden.
Wat er ook momenteel groeit als kool zijn de éoliennes, de windturbines voor hernieuwbare energie.
Tot voor kort konden we verschillende windturbines zien ontstaan langs de N10 Poitiers – Angoulême maar op dit moment staan er een 20-tal in de nabijheid van ons dorp. De éoliennes waar we enkeel wken geleden over berichtten zijn nog niet in werking maar ze staan alle fier ten noorden van Ferret te wachten om elektriciteit te kunnen leveren aan het noordelijkste arrondissement van de Charente.
Als we dan ’s ochtends van de bakker terugkomen zien we ten westen van ons dorp die immens grote kraan weer aan het werk en rijzen er aan een gemiddelde van één op twee dagen nog vier windturbines op.
En dan lazen we begin deze week in de krant dat er ook nog eens “zonnevelden” ontstaan met des panneaus voltaïque, of in ’t schoon Nederlands “zonnepanelen”. Dat zijn dan niet zo maar enkele panelen op een steun bij elkaar. Neen hoor dat zijn gelijk vele hectaren grote velden waar de zonnepanelen rij na rij de zon vangen om ook nog eens “ellentrik” te leveren als er geen wind is….
We hebben er een boontje voor, kleuters en hun Drentjes. Zo kregen we dit weekend ook weer een paar foto’s van kleuters die met hun Drent bezig zijn.
Uit Heijen Nederland zond Gonda een foto van haar dochtertje Anna met haar Kyra. Zij waren cadeautjes aan het kiezen in een speelgoed catalogus. Kyra blijkt een heel aandachtige Drent te zijn.
Kyra is een dochter van onze Belle uit het K-nest.
De andere twee foto’s komen uit Geel België. Daar woont Matthew en zijn Drent Mazzel. Moeder Candy nam een foto van die twee terwijl ze de “opruimkroon” op hebben die Matthew voor een dag verdiend heeft op school.
Mazzel is een kleinzoon van onze Belle en een zoon van Hadise, zus van onze Hera.
Beide moeders Gonda en Candy zijn hier topleveranciers van kleuterfoto’s met Drenten en we hopen er nog veel vanuit die hoek te mogen ontvangen en te kunnen plaatsen op dit blog.
We zien hem niet zo dikwijls, de broer van Lennaert Lucy, Louis, en de anderen van het L-nest. Nochtans woont hij maar een goede 20 km bij ons in de buurt. Enkele jaren terug waren zijn baasjes Ief en Hilde samen met hem trouwe bezoekers van de terugkomdagen van de Faesroedel. Een defect e-mailadres en verandering van operator waren de oorzaak van het afwezig blijven. Vorige week telefoneerde ons baasje met Ief in verband met de nakende 2°ronde van de bloedcollecte voor Fokken zonder Gokken. En zo gebeurde het dat wij, Ief en Lowie daarstraks in Zandhoven ophaalden om samen naar onze dierenartsen in Hoogstraten te rijden voor een bloedafname voor FzG. Intussen hebben we het nieuwe e-mailadres en kunnen we terug contact maken voor de volgende activiteiten.
En zo startte Lowie met de aangekondigde 2° bloedcollecte. en er zullen er nog vele Drentjes volgen ! Zo hebben we bij dierenarts Aline Verschueren op zaterdag voormiddag 8 oktober al een bloedafname georganiseerd voor de Drenten uit de onmiddellijke omgeving van Hoogstraten. En volgende datum kan zaterdag voormiddag 15 oktober zijn. Dit om de dierenartsenpraktijk niet te zwaar te belasten. Wij nemen maximum 12 honden op een voormiddag.
Je kan je ook bij Aline en Sarah en Gitte aanmelden na een eenvoudige afspraak te hebben gemaakt. De deelname aan de bloedcollecte is gratis voor hond en baasje. Aline & co sturen de rekening gelijk door naar FzG. http://www.alineverschueren.be/ Het bloedstaal mag daar ter plaatse blijven. Wij van FzG zorgen er voor dat het bij Evy Beckers aan de Ugent terecht komt
Voor de Belgisch Limburgers onder de lezers dit adres: http://www.dap-artis.be/ . Dierenartsen Sarah en Ineke zorgen voor een fijne service in hun spiksplinternieuwe dierenartsenpraktijk in het centraal gelegen Diepenbeek. Ook zij nemen voor de hond en baasje gratis bloed af en zorgen dat het bloed aan de Ugent arriveert. Wij van FzG vergoeden hen nadien.
Meer info over Fokken zonder Gokken en de bloedcollecte voor het ontwikkelen van de test om epilepsie op te sporen bij ouderdieren
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, Het Kiki verhaal…de epiloog
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, de epiloog Het Kiki verhaal… In vijf afleveringen heb ik hier een verhaal gebracht dat ondanks een vreselijke periode toch een happy end kent.
Het verhaal van Kiki en Marian. Marian die van een vriendin van ons, door de komst van Kiki een hartsvriendin geworden was en die ons op amper tien dagen ontvallen is. Vandaag is het precies een maand geleden dat Marian ons verliet. Te vroeg, op 57 jaar is het veel te vroeg om “over deregenboogbrug te gaan” zoals een nichtje van Marian het schreef . Want dat mogen we wel zeggen dat Marian een echte hondenvrouw was. Ze is nu haar Bente en Max toe en Kiki maakt het ons makkelijk dat we Marian zeker geen dag vergeten.
De vorige éénendertig dagen zijn moeilijke geweest voor al de mensen die dicht bij Marian stonden. Met het schrijven van deze reeks van vijf sprookjesverhalen heb ik voor mezelf getracht het rouwproces draaglijker te maken.
Wonderwel heeft die verhalenreeks niet alleen op mij en Simonne een louterende uitwerking gehad maar ook op de lezers. De mensen die Marian gekend hebben herkenden duidelijk de beschreven situatie. En de mensen die hier meelazen en haar nooit hebben ontmoet hebben kunnen ontdekken wat een fantastische vrouw en vriendin ze voor ons allen was.
We zijn er van overtuigd dat Kiki, door de opleiding en liefde van Marian, een gouden toekomst in Ranst bij Bob en Magda tegemoet gaat, en dat ze in de vrij kleine dorpsgemeenschap van Ranst nog wereldberoemd gaat worden. Daar gaat Magda wel voor zorgen met haar wandelingen in de voor- en namiddag.
Een kleine illustratie van de inburgering in de familie Matthysen… Deze ochtend vertelde Magda mij aan de telefoon dat Kiki kortelings samen met hen het eiland Texel gaat bezoeken. Wij zijn benieuwd naar de reisverslagen en de ontmoetingen ! Tot dan zullen we maar zeggen ! Jan Simonne en de Faesroedel
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 5
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 5 Het Kiki verhaal…
En toen was het huis leeg, Marian had al een blog en ook de “Kieterwieters” uit Berlaar, zijnde Jef en Fien Jacobs begonnen heel ijverig een blog over hun Kiet .
Zo bleven we goed op de hoogte van het wedervaren van onze pups. Bij de ene eigenaar ging het schrijven van verhalen al wat beter dan bij de anderen maar dat deerde ons niet. Tot nu toe, toch al bijna vijf en een half jaar later vallen er nog regelmatig berichten in de mailbox bij de Faesroedel.
Meestal zijn het vakantie foto’s en verhalen. Inge en Yvonne over hun Kyra-Luna en Gonda over haar Kyra-Belle zijn nog de ijverigste. Maar ook van Kiet, die intussen ook al vader is van een nestje met Milou in Denemarken krijgen we regelmatig nieuwtjes over zijn strapatsen met zijn inwonende Deense zoon Kenzo. Die twee jagen samen Met Ferron en die zijn Deense zoon Falcon.
Topdagen zijn ook onze terugkomdagen van de Faesroedel die inmiddels een begrip geworden zijn omdat dan alle nesten, inmiddels vier, alle gelijk worden uitgenodigd. Een constante in die terugkomdagen is een wandeling en een bijkomende activiteit. Zo was er enkele jaren geleden een zeer gesmaakte voordracht van onze dierenarts Nelly Mols over EHBO bij honden. Iedereen hing aan Nelly haar lippennen achteraf werden heel gerichte en interessante vragen gesteld door de Drentenbaasjes.
We hebben het hiervoor al eens over “zonen van gesproken”. Ferron en zijn zoon Kiet zijn fel gevraagde dekreuen in Denemarken. Daar kampen veel Drenten met de genetisch overdraagbare ziekte von Willebrand disease (vWd).
Vermits dat vader en zoon, net als de rest van het nest vWd-vrij zijn proberen verantwoorde fokkers ginds in Denemarken met behulp van de goede eigenschappen van Ferron en Kiet de ziekte daar uit de populatie te fokken.
Dat we de meeste foto’s uit het nest van Marian en Kiki binnen kregen is gezien Marian ook nog moderator was van het Drentenforum.nl http://drentschepatrijs.messageboard.nl/forum/ en van de Facebook Drentsche Patrijs liefhebbers https://www.facebook.com/groups/166916173360381/ . Dat zorgde er voor dat er haast dagelijks foto’s va Marian’s “Arnhemse meisje” ergens in de openbaarheid verschenen.
Maar door tragische omstandigheden is Kiki terug een Belgisch meisje, meer bepaald een “Ransts- meisje” geworden. De chipregistratie op naam van Bob en Magda Matthysen is inmiddels door onze dierenartsen Aline, Sarah en Gitte in orde gebracht.
Volgende week volgt dan de stamboom die ook op Bob en Magda gaat geregistreerd worden. En we blijven Kiki volgen en daar waar nodig is de nieuwe baasjes op de hoogte houden van de eigenaardigheden die elk Drentje er voor zichzelf op na houdt..
Wij danken ieder die in dit verhaal zichzelf heeft erkend, onbewust hebben jullie meegeholpen dit verhaal te vertellen en tot een fijn en goed einde te brengen.
En voor Bob en Magda, de gelukkigen met Kiki, en voor Kiki en haar fijne baasjes nog vele en gelukkige jaren. Onder het alziend oog van haar allerbeste baasje Marian, die haar tot één van de fijnste Drentjes heeft gevormd die we kennen.
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 4
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 4
Het Kiki verhaal…
De eerste keer dat we de pups meenamen in de auto was naar de dierenkliniek waar Nelly verwittigd was en alles had klaar gezet om de pups te vaccineren en te “chippen”. De pups kregen ook vanaf dat moment hun officiële blauwe paspoort waar identiteit, eigenaar, chipnummer en vaccinaties in staan vermeld. We hadden de zes teefjes in de grote metalen bench gezet en de drie reutjes in een stoffen reisbench. Dat was nog hanteerbaar want die slokkoppen hadden zoveel gegeten en gedronken dat ze samen al een aardig gewicht op de weegschaal lieten zien. Onderzoeken vonden ze nog prettig, daar werden ze aan alle kanten betast, vaccineren was al wat minder, maar toen Nelly met die grote dikke injectienaald voor het chippen haar werk begon was de lol van de uitstap over. Het zijn ook geen prettige dingen die ze daar in die kleine lijfjes inspuiten.
Nu de deuren al een tijdje ver openstonden kwamen de kandidaten van heinde en ver afgezakt, ook Marian werd een trouwe bezoeker van de pups en haar Kiki. Toen we Marian lieten weten dat op 14 april de keurder van de Sint Hubertus vereniging zou komen keuren, en tegelijk ook het DNA staal zou afnemen (inderdaad, toen al in België) aarzelde zij geen ogenblik en stond ze klaar met het fotoapparaat om alles heel konsekwent voor het nageslacht vast te leggen. Voor Marian was die DNA-staal afname nieuw want in Nederland was dit toen nog niet verplicht.
Wegens het mooie weer mochten de pups dan enkele dagen later de ganse dag in de tuin. Er was een tochtvrij hoekje gemaakt waar ze om te rusten een slaapje konden doen in de warme zon. De speelkameraad bij uitstek voor de pups was halfbroer “nonkel” Heros. Vanaf het moment dat de puppyren in de huiskamer werd opengezet en de pups naar buiten stormden voor hun plasje en drolletje was hij mee om met de pups te spelen. En ze mochten alles met hem doen wat ze maar wilden. Zelfs aan zijn oren bengelde er op een bepaald moment een pup.
Ook kwamen de kinderen van de broers en zussen van de baasjes regelmatig met de pups spelen.(socialiseren noemen serieuze mensen dat). Meisje Kiki, haar grootouders hebben uit ons eerste nest Harrhy, was de naamgeefster aan puppy Kiki. Zij kwam elk vrij moment met “haar Kiki” en de overige pups spelen. Dat ze af en toe ook een drolletje opkuiste deed haar moeder met verstomming staan ! Zoiets zou ze thuis NOOIT gedaan hebben !
Bij een nestje pups hoort er ten huize Faesroedel ook een puppyborrel. Bijna alle pupeigenaars hadden zich kunnen vrijmaken en werden vergast door de fokkers op een hapje en een drankje vergast. Ook Rudy en Simonne, de eigenaars van Ferron waren gekomen met Ferron. Zelfs Roswitha, de fokster van Ferron was op de uitnodiging ingegaan. Het werd een heel plezante bijeenkomst en half de namiddag maakten we nog een wandeling langs “ons” bos. (waar niets van ons is). Daar vond Belle een volledig intact, maar dood konijn. Maar onder geen enkel voorwendsel of aanbod van de lekkerste snoep gaf ze dat konijn af. Pas toen we terug thuis waren legde ze het beest zonder morren in de handen van het baasje. Zij had dat konijn gevonden en dat was voor haar puppy’s bestemd. Het konijn is wel dadelijk de vuilbak ingekieperd want niemand kende de doodsoorzaak van dat konijn… En de pups en Belle hebben ander lekker eten gekregen.
En zo naderde stilaan het moment dat de pups het nest zouden verlaten. Niet bepaald het plezierigste moment voor de baasjes die al hun beste zorgen gedurende acht weken aan de pups en hun moeder hadden besteed. Maar ze wisten dat ze goed geselecteerd hadden in de kandidaten voor een pup en dat hun puppy’s de beste zorgen zouden krijgen. Eén voor één vetrokken ze. Twee reutjes Kwispel en Kody vertrokken naar Veldhoven Nederland, het derde reutje Kiet ging vlak bij zijn vader in Berlaar wonen. Teefje Kyra-Belle ging ook naar Nederland en trok in bij Gonda en Anton, Kyra-Luna ging naar Inge & Yvonne in Hoogstraten, Kato trok naar Sybille in Gasthuisberg en voor Kona stond er een mooi mandje in Lochristie. Kibbels bleef dicht in de buurt, in Pulle bij Annemie wonen.
En voor Kiki die lange tijd voorbestemd was om niet te verhuizen, hadden we door omstandigheden een super baasje in Arnhem gevonden. Toen Marian Kiki kwam ophalen was ze vergezeld van Manuela Plaisier. Omdat Marian dan zelf onderweg alle aandacht aan Kiki kon besteden. Nog maar pas vertrokken naar Arnhem stopten ze op de E34 parking in Arendonk voor een plasje. Dat plasje had Kiki ingehouden tot ze werd uitgelaten, ook liep Kiki vrolijk mee aan de leiband zonder morren. Dat vertelde Marian twee uur later aan de telefoon toen Kiki van alle doorstane emoties lag te slapen in haar nieuwe woonplaats. Dat Kiki zindelijk was en al aan de leiband kon lopen verwonderde haar ten zeerste !
En toen… was het huis leeg, op drie volwassen Drenten en twee baasjes na. Het was wel effe wennen zonder puppygeur en gekef. De gewenning aan de pups, wegen, voeden, Belle extra verzorgen, kraamkamer/puppyverblijf netjes houden, geen 5-liter bussen Dettol meer gaan kopen, geen bench kussens meer wassen, geen vast tapijt dat als vloerbedekking diende meer uitschrobben, want de vloer van de woonkamer was te glad voor de puppypootjes.
Plots hadden de baasjes terug tijd voor alles en nog wat en toen pas viel het op hoeveel energie zo’n nest wel vroeg. En Belle, die het meeste werk had gedaan hebben we nooit moeten aanmoedigen om meer tijd en zorg aan haar pups te besteden. Zij deed prachtig werk ons moedertje !
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 3
Het Kiki verhaal…
Er waren bij de geboorte en de dagen nadien nog wel een aantal toevalligheden die tot op heden nog helder in mijn hoofd zitten. Zo belde er iets voor elf uur tijdens de bevalling een dame of zij mocht informeren of zij in aanmerking kwam voor een puppy. Van het moment dat ik goed en wel wist wat ze echt wilde riep Simonne vanuit de woonkamer “Jààààn , nummer acht komt er aan”. Ik heb die dame nog snel gevraagd van tegen de avond aan nog eens terug te bellen want dat het echt niet het goede moment was. En laat nu dat die dame , Sybille is haar naam, ook onze achtste geborene, Kato, heeft gekozen…
Het verhaal gaat zijn gewone gangetje zonder uitschieters, Nelly kwam geregeld, heel vrijblijvend regelmatig eens binnenwippen naar wat zij ook een beetje als “haar” nestje beschouwde. Wat is het toch een schat van een dierenarts en een fijne vriendin ! ! !
Na een dag of twaalf begon het een plezant nestje te worden voor ons, de oogjes werden fijne spleetjes (precies Chinese Drentjes) en al snel kwamen de typische blauwe puppy oogjes helemaal open, Ook de oortjes openden zich en vanaf dan werden het echte hondjes. Ook omdat ze nu begonnen te beseffen dat ze die pootjes onder hun lijfjes moesten krijgen, en dat lopen makkelijker was dan kruipen.
Voor Belle begon nu de zwaarste tijd. Die slokkoppen vroegen steeds maar meer van de milkbar en ze deden dat niet echt “beleefd”. Het was een gewroet en gedrum om bij de beste tepel te geraken. Dat deden ze met hun alsmaar langer wordende naaldscherpe nageltjes en vanaf het moment dat ook de tandjes tevoorschijn kwamen was het voor de arme Belle niet meer te harden. We besloten dan ook maar de puppy’s wat sneller te leren slabberen en een goede artificiële puppymelk op basis van geitenmelk te geven.
Dat werkte goed en uit ervaring wisten we al dat de moeder én de puppy’s er verzot op waren. Bij haast alle moesten we het snuitje maar even in de melk te drukken of de pups gingen dadelijk aan het snoetlikken en slabberen uit het kommetje (een klein glazen asbakje). Enkel Kiki niet ! Die bleef halsstarrig de tepel verkiezen, wat eigenlijk niet zo erg was, want nu had ze de zeven tepels voor haar alleen. Na een dag of twee tegenwringen leek het haar dan toch ook wel lekker die melkpoeder uit de grote emmer. De melk was zorgvuldig geprepareerd door ’t vrouwtje en in puppyflesjes met aangepaste speen lekker warm gemaakt op lichaamstemperatuur in de microgolfoven.
Enkele dagen later kregen ze al puppy melk gemengd met gecutterde puppybrokjes, en wonder boven wonder, het waren “propere” eters. Ze hingen tenminste niet van kop tot voet vol met die smurrie dat men voedsel noemt. Voor Belle was dat echter feest want haar wachtte de taak om de puppy’s terug netjes en proper te krijgen tegen dat er bezoek kwam.
Want die bezoekers stonden als het ware al aan de voordeur te dringen met z’n acht + aanhang. Acht kandidaten voor een pup + wijzelf die Kiki voor ons zouden houden. Met Marian hadden we afgesproken dat het de oude 16-jarige Max zijn dood zou worden wanneer we hem het nog zouden aandoen van bij hem nog een pup van acht weken te zetten. Dat had Marian ook al wel voor zichzelf uitgemaakt dat ze dat “de directeur”, alias voor Max, dat niet kon aandoen.
Maar toen de puppy’s haast zes weken waren kreeg oude Max vocht op zijn longen. In die mate zelfs dat het voor hem beter was van Max te laten inslapen. Het was een goed en lang leven geweest aan de zijde van het beste hondenbaasje ter wereld en grote omgeving. Maar voor ons fokkers was er nu wel een probleem… wij hadden geen hondje niet meer gereserveerd voor Marian… Tenzij, tenzij…. Inderdaad, dat wij Kiki, onze Kiki, (daarom spreken wij nog steeds van “onze” Kiki) aan Marian zouden presenteren !
Het was wel niet echt diplomatisch van zomaar naar Marian te bellen op het moment dat haar gemoed nog vol zat van het verlies van Max, maar even telefoneren naar enkele vriendinnen van haar deed ons toch besluiten van haar van ons voornemen in te lichten…
“Nu ja, ik weet niet, ik denk nog te veel aan Max, ik laat -later- nog wel iets weten” dat was Marian’s antwoord. Dat was voor ons geen probleem, Kiki moest toch nog minstens 2 weken bij ons blijven tot ze acht weken was. Maar terwijl ik een boodschap gaan doen was had Marian al terug getelefoneerd dat ze nog dezelfde dag kwam kijken. En toen ik van de boodschap terug thuis kwam was Marian al onderweg van Arnhem naar Vosselaar.
Hoe Marian dan de komst van Kiki in haar kennissenkring aankondigde, laat ik vrij aan hen dat zelf te verhalen in de reacties hier onder. Herma zal dat bvb met veel plezier nog eens terug vertellen.
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 2
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 2
Het Kiki verhaal
In de vorige aflevering van dit verhaal vernamen we hoe Belle drachtig geraakte van Ferron van Drentenpassie. In de tijd tussen de dekking verliep alles zoals we altijd al deden met de honden.
Dadelijk na de dekking vertrokken we nog naar Frankrijk voor de eindejaarsfeesten daar door te brengen. Belle had weinig speciale zorg nodig en de dracht verliep “comme il faut”.
De ontworming van Belle gebeurde netjes op tijd om effectief te zijn en ook om geen ongeboren leven nadeel op te leveren.
En zo naderden we eind februari 2011…. Gans de dracht was inderdaad als een sprookje verlopen en aan de happy end twijfelden we geen ogenblik. Achter ons stond immers een fijn en kundig dierenarts ! Nelly had er op gestaan dat ze tijdig zou verwittigd worden wanneer de bevalling zich inzette. Het baasje sliep al enkele nachten in de buurt van de werpkist en elke beweging en geluidje van Belle had zijn aandacht.
Op zaterdag 26 februari daalde de temperatuur van Belle met en graad. Dat is het teken dat de bevalling binnen de 24 uur zich zal inzetten. In de nacht van 27 februari is het dan zo ver. Rond 5u30 geeft Belle aan dat de bevalling begint en Nelly wordt verwittigd. Die is in geen tijd met natte haren (van een snelle douche) bij ons wanneer het eerste pupje net geboren was. Het pupje kwam zonder enig probleem en Belle was het nog droog aan het likken als Nelly aanbelde !
Vlak na de geboorte werden de pupjes gewogen en kregen ze een door Simonne gehaakt, zacht wollen, herkenningsbandje om de hals.
Als het 11u15 is, zijn we 9 pups rijker die alle één na één dadelijk door Nelly gecontroleerd worden en alle 100 % goed gekeurd worden. Belle is serieus vermoeid maar legt zich zo dat de pups goed aan haar tepels aan de milkbar kunnen aanschuiven. We herkennen de gedragingen van Belle zoals ze die had met haar vorig nest en ook toen deed ze het feilloos. Ook wij en Nelly kunnen met gerust gemoed aan enkele uren rust denken. Maar niet na die gekoelde fles Champagne met z’n drie soldaat te hebben gemaakt.
De dagen die volgden stonden in functie van de kandidaten voor een pup te verwittigen dat er voor ieder wat wils in het nestje aanwezig was. Drie reutjes en zes teefjes groeiden vanaf dag één als kool. Tijdens de eerste weken werden de pups tweemaal daags gewogen en op een speciale lijst werden vanaf het geboortegewicht elke vordering nauwkeurig genoteerd.
Zoals afgesproken met de kandidaten op de puppylijst lieten we niemand toe bij moeder Belle en de pups gedurende de eerste twee weken. Enkel voor de eigenaars van Ferron maken we een uitzondering. Van hen hebben we immers de handtekening nodig onder de formulieren voor de stambomen voor de KMSH (zeg maar de Sint Hubertus vereniging)
Na twee weken zijn bij alle puppy’s de oogjes open en kunnen bij ons ook de deuren open om de al lang ongeduldige baasjes naar hun toekomstig huisgenootje te komen kijken. Er zijn nog enkele beperkingen uit gezondheidsoverwegingen… geen puppy’s oppakken en nog geen eventuele andere huisdieren van de toekomstige baasjes toegelaten. Die hun beurt komt nog wel !
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 1
La Magdeleine 27 08 2016
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 1
de Kiki story...
Ergens in de Stille Kempen, in de tijden dat honden nog luisterden naar hun baasjes was er eens een beginnend fokker en een mooi braaf teefje.
Dat teefje die Elle noemde maar omdat ze zo mooi bruin was en zo ’n mooi karakter had de bijnaam Belle had gekregen. Een naam die ze met fierheid droeg en die niemand in twijfel trok.
Dat teefje had al eens de zorg gekregen over een nestje dat ze had gekregen samen met een even mooie en zachte jager Zeppos. In dat nestje kreeg het koppel zes mooie puppy’s die zoveel aandacht kregen dat er al gauw vraag was naar meer van die mooie puppy’s van Belle. En omdat Belle zo ’n goed moedertje was geweest met haar eerste nestje besloot de beginnende fokker, die nu al heel wat ervaring had opgedaan aan de vraag van de Drentenliefhebbers te voldoen en een tweede nestje met Belle te fokken.
Nu viel de keuze op een andere reu die in beeld was gekomen omdat hij zulke goede “papieren” kon voorleggen op gezondheidsgebied. Hij had een zalig, zacht karakter en kon ook als jager me de besten mee.
Telkens Belle en Ferron van Drentenpassie (want zo noemde de mooie jager) samen waren klikte dat buitengewoon goed. Toen Belle enige dagen voor kerstmis 2010 zo loops was dat het ideale moment was aangebroken, trok de fokker en zijn vrouwtje samen met Belle naar Booischot, ergens tussen Lier en Aarschot in België. Daar ontmoette zij weer die knappe Ferron die zij al meermaals op wandelingen en bijeenkomsten had ontmoet.
Bij de ontmoeting die beiden nu hadden was snel duidelijk voor Ferron wat zijn taak was bij deze ontmoeting. Bij hem was het de eerste keer was dat hij mocht dekken. Voor Belle was het de tweede keer en zij wist dus van wanten. Dat het winterweer niet mee wilde daar in de tuin in Booischot vlak voor de feestdagen, had geen invloed op het werk van Ferron. Een viertal weken later kon dierenarts Nelly aan de baasjes van Belle vertellen dat zij op de echo gezien had dat Belle drachtig was. En net als in andere sprookjes kreeg Belle van de baasjes een super verzorging in afwachting dat ze eind februari puppy’s zou krijgen.
De Drentenliefhebbers die zich hadden aangemeld voor een puppy uit dit nest werden alvast verwittigd en op vele plaatsen te lande werd ijverig mee geleefd en voorbereidingen voor de komst van de puppy werden al genomen.
Negen weken nadat Belle en Ferron in de sneeuw hun werk hadden gedaan steeg de spanning ten huize van de fokker. Nelly, de vaste dierenarts van de fokker werd verwittigd dat “er wat op komst was” en zij hield zich klaar om te komen assisteren.
Al het nodige voor een voorspoedige bevalling was klaar gezet, nagezien en nog eens dubbel nagekeken, tot en met de fles Champagne, om bij het einde van de bevalling de emoties door te spoelen.
Vanaf de dekking had het vrouwtje van de fokker dag na dag een dagboek bijgehouden waar al het wedervaren van Belle in verteld werd. Ook op het blog dat de fokker al enkel jaren dagelijks vol schreef konden de belanghebbenden het hele verhaal volgen. Er deden verhalen de ronde dat er van de puppy kandidaten er al bij waren die tijdens de laatste week voor de bevalling de computer niet meer hadden afgezet en meermaals per nacht de computer gingen raadplegen om te zien “of er al iets was “…
En toen was het 27 februari 2011… maar dat is voor volgende keer…
Enkele kilometer langs de baan, op nog geen kilometer in vogelvlucht is men bezig met de aanleg van een windpark. De constructie is sinds enkele weken aan de gang en na de grondwerken is men nu bezig met de aanvoer en samenstellen van d verschillende onderdelen.
Dat het indrukwekkend is, en veel groter allemaal is dan wat het toont is met volgende foto’s wel duidelijk.
Alles wat hier gebruikt wordt voor de constructie heeft maten die buiten proportie zijn. Zelfs de bouten en moeren die men hier gebruikt zijn van het formaat dat je ze niet in de zakken van je overall steekt.
Eergisteren dienden we halt te houden omdat zo een konvooi van “poids lourds” de baan overstak om drie vleugels van zo een “éolienne” (zo noemt dat in het frans, een windmolen om elektriciteit op te wekken) op de plaats van montage te brengen.
Een immense hijskraan brengt dan al die elementen naar boven waar enkele technici balancerend tussen hemel en aarde het ganse zaakje in elkaar schroeft.
Volgende week komen we naar België om een echo te laten maken van Hera, om te zien dat ze inderdaad drachtig is en we begin oktober puppy’s kunnen verwachten. Wanneer we dan nog een tweetal weken terug naar La Magdeleine komen, zal het uitzicht gans anders zijn. De horizon in het noorden zal dan vijf windmolens “rijker” zijn.
Elk jaar krijgen we toch wel wat foto’s toegestuurd van de eigenaars van de pups van Belle en Hera. Zo ook dit jaar.
Gewoonlijk zijn er wel wat verhaaltjes of eigenaardigheden bij vermeld, maar dat is wel minder dit jaar. Van Noxx kregen we een heel album toegestuurd over hun vakantie in Normandië en Bretagne. We hebben er vooral de Noxx foto’s met de jongens er uitgeknipt.
Lana & Nox moesten niets opsturen, de waren gewoon te gast bij ons gedurende een week. In die week hebben de twee Drentjes dan wel echt wat bij geleerd. Want zij doken gezwind Eva , hun vrouwtje achterna hoewel geen van de honden al ooit echt hadden gezwommen. Dat was dus meegenomen.
Ook Nazca en de baasjes en de kinderen kwamen een dag en een nacht logeren. Die waren op doorreis naar Figeac in het departement Lot, in het zuiden van de Auvergne. Ook Nazca & co moesten dus geen foto’s binnen sturen.
Dan kregen we nog foto’s van ”thuisblijvers”. Harko, Lando en Boris waren in dat geval, maar ook zij allen hadden met lange wandelingen in hun eigen omgeving niet te klagen.
En wij vier van de Faesroedel… wij bleven op onze vertrouwde Franse stek. Met een oversprong naar Vosselaar voor de dekking van Hera. Dat is dan nog uitgelopen tot haast twee weken met het overlijden van Marian en het herplaatsen van haar Drentje Kiki.
Op enkele kilometer van La Magdeleine, tussen Villiers le Roux en het gehucht Bannière verrijzen momenteel een vijftal “éoliennes”. Een klein windmolenpark voor regionaal gebruik dus.
In het begin van het jaar stonden er enkel aankondigingen in de buurt waar de werven zouden komen, die vertelden dat er bezwaar kon aangetekend worden tegen de bouw. Dan gebeurde er vele maanden niets tot er begin juni enkele graafmachines verschenen en dan weer wekenlang niets.
Tot we donderdag van Villefagnan terug kwamen en er torens boven de bomen opdoken. Dat ze ongeveer op de plaats stonden waar we de grondwerken hadden opgemerkt was duidelijk.
Daarstraks bij de terugkeer van het boodschappen doen zijn we dan even langs gereden om wat foto’s te gaan nemen van de werken die vanaf volgende week voor vele jaren het uitzicht over de streek zullen bepalen.
Het is het vijfde windmolenpark hier in het noorden van de Charente. En na wat protest een vijftal jaren geleden (notabene nog door een buitenlandse) hoor je hier niet veel tegenstand vanuit de bevolking. Maar La Magdeleine en Montjean hebben niet het uitzicht dat de burgemeester van Knokke wel heeft als ‘m over “zijn zee” kijkt. Hij heeft dan een sterke verrekijker nodig om bij helder weer zijn storend windpark te kunnen opmerken !
Wanneer binnen enkel dagen de éoliennes klaar zijn plaatsen we terug wat foto’s en kunnen we opmerken dat er momenteel nog andere zaken in de Charente “groeien” dan graan en zonnebloemen.
Ken je dat gevoel dat je een rotperiode hebt en dat op een moment de hemel terug opentrekt ?
Dat was het gevoel van de laatste weken… Eerst was er een loopse Hera , geen probleem op zich, maar Hera had een afspraak met een prima geschikte vrijer. En die vrijer, Ferron Van Drentenpassie woont in België, meer bepaald in Booischot. En Hera woonde op dat moment in La Magdeleine, klein dorpje ergens verscholen tussen de graan en zonnebloemvelden in de Charente Frankrijk. Een blik op de kaart of moderner, op de Michelin Routeplanner, geeft dat 760 km verschil aan.
Dus ging het richting België voor de dekking. Ondertussen gaf ook Lucy tekenen aan om loops te worden. Dat was voor Heros een zaak om horendol te worden. Twee teefjes uit zijn roedel die toch zo verleidelijk lekker roken ! ! ! En dan kwam daar ook nog eens een week later zijn moeder Belle zich aanmelden als derde loopse teefje. Nu zijn teefjes wanneer ze loops zijn niet in hun “normale doen” en wanneer ze dus met z’n drie binnen een zelfde periode met hetzelfde probleem zitten is dat voor een reu en ook voor de baasjes een probleem !
Dan kwam er ook nog eens het overlijden bij van Marian Willemsen. Marian was een steunpilaar in de werkgroep Fokken zonder Gokken waar ook ons baasje één van de vier leden is. Maar Marian was ook het baasje van Kiki een dochter van onze Belle. En Marian had aangegeven dat ons baasje de verantwoordelijkheid kreeg om voor Kiki te zorgen wanneer haar iets overkwam. Zo nam ons baasje contact op met Bob en Magda Matthysen in Ranst België. Dat echtpaar had in februari hun Drent Sepia op 14 jarige leeftijd moeten laten inslapen. Ons baasje kent Bob en Magda al tien jaar en hij kent hen als super Drenten baasjes. Net als bij Marian zes jaar geleden moesten zij “er over nadenken”. Nu blijkt dat er in Ranst héél snelle denkers wonen, want geen vijf minuten na het eerste contact kwam het bericht “JA, WIJ NEMEN KIKI” en er kwam nog iets achterna…”en zorg dat er niemand tussenkomt, Kiki moet bij ons komen” !
Nu is Kiki ondertussen goed 10 dagen geleden verhuisd naar Ranst en zowel Kiki als Bob en Magda hebben wederzijds zo veel plezier dat Kiki nu terug halen een misdaad zou zijn.
De registratiechip van Kiki is intussen met de hulp van onze ploeg dierenartsen van Aline Verschueren in Hoogstraten al over gezet naar Bob en Magda. Wanneer wij terug zijn in België volgt dan ook nog het overschrijven van de stamboom en de overige documenten.
En zo zien wij het einde van een tunnel waar voor alle betrokkenen de zon weer volop schijnt. En Marian…die ziet er op toe dat haar oogappel, haar haast afgod, geen betere plaats had kunnen vinden dan bij Bob en Magda Matthysen in Ranst.
Belgisch mooiste was hier gisteren en deze ochtend. Neen niet Miss België maar wel het mooiste teefje die op de clubmatch van de Belze Drentenvereniging als mooiste teefje van België aangewezen werd door de keurmeester.
Ze was geen BOB of “best of breed” van de wedstrijd maar wel het mooiste teefje en kwam juist na de winnaar, de reu Cooper. Maar dat was weer nen Hollander.
Nazca dochter van onze Hera en Bowie sr. was gisteren hier samen met de baasjes Bjorn en Ann. Ook de kinderen Aukje en Fem waren mee op reis. De bedoeling is dat ze vandaag verder trekken naar hun vakantiehuis in de buurt van Figeac .
Het zijn altijd fijne momenten wanneer er families langskomen die een hond uit de Faesroedel hebben. We hadden dit jaar al Steven en Eva met hun Lana en Nox. En ook Peter en Hilde met Florian en Bellefleur met Hercule, onze eerstgeborene in de Faesroedel.
Maar die laatste hebben we gemist door de loopsheid van Hera en haar bezoek aan Ferron. Maar ook het overlijden van onze beste vriendin Marian Willemsen en het herplaatsen van haar Kiki zorgden ervoor dat Peter en Hilde het huis en tuin hier, helemaal voor hun alleen hadden.
Dat was op zich geen probleem want Peter en Hilde komen al vele jaren op het einde van hun verlof nog enkele dagen langs hier. De kinderen doen dat graag want in plaats van in een vakantie huis te wonen kunnen ze hier in de tuin kamperen en in de tent slapen. Ook kunnen ze ’s morgens recht uit de tent in het zwembad duiken. Ook Hercule heeft de tuin dan om vrij rond te kunnen lopen. Hij kan ook goed opschieten Met zijn broer Heros en de rest van de roedel. Maar dat was dus dit jaar niet aan de orde wegens geen roedel aanwezig. Maar volgend jaar beter zullen we maar denken en maken we er alle samen weer fijne vakantiedagen van.
Later dan verwacht, en verschillende vrienden hier gemist, maar we zijn terug in La Magdeleine en dit tot het einde van de maand. Dat zijn althans de vooruitzichten.
Aanvankelijk gingen we voor enkele dagen terug naar Vosselaar omdat Hera loops geworden was en er in Booischot een knappe reu op haar wachtte. We hadden al twee maal een progesterontest in Ruffec bij dierenarts Benoit Hans (Hans is de familienaam) laten doen, maar miss Hera was niet van plan van er veel spoed achter te zetten. Eens in België hebben we nog driemaal bloed laten prikken om uiteindelijk naar Ferron te rijden wanneer haar progesteron op 11 stond. Omdat we zo dikwijls naar Hoogstraten moesten wilde Hera op het einde niet meer uit de auto om nog eens een naald in haar rechterpoot te laten prikken. Maar we hadden hopelijk een succesvolle dekking en nu is het afwachten wat de echo en röntgenfoto op het einde van de maand / begin september ons vertelt.
Dan kwamen er de onheilspellende berichten vanuit Arnhem over de gezondheid van Marian. Na tien dagen bang beter nieuws af te wachten hebben we Marian moeten laten gaan. 57 jaar is onze lieve vriendin geworden, veel , héél veel te vroeg heeft ze de strijd tegen de korte ziekte verloren. Dan kwam er de zorg voor Marian’s Kiki die bij Nettie was opgevangen toen Marian in het ziekenhuis was opgenomen. Gelukkig heeft ons baasje nog steeds een goed geheugen en herinnerde hij zich dat Bob en Magda in Ranst hun Drentje Sepia in februari hadden moeten laten inslapen.
Toen het baasje hen belde ontstond haast een gelijklopend scenario als iets meer dan vijf jaar geleden met Marian. Ook toen moest Marian “even” over het aanbod denken toen ik haar Kiki aanbood, omdat haar twee honden Bente en Max overleden waren in een tijdspanne van 4 maanden. Hetzelfde kreeg ik te horen van Magda toen ik haar voorstelde Kiki te adopteren. En heel raar… na enkele minuten rinkelde de telefoon terug bij ons en kregen we het antwoord…”Ja we doen het”. Net als toen met Marian…
In die enkele minuten hadden Bob en Magda even “gegoogled” en hadden ze gemerkt dat hier een gouden aanbod werd gepresenteerd ! Voor de tweede maal in haar leven heeft Kiki terug mensen gecharmeerd die er niet aan twijfelden om haar een gouden mandje te bezorgen.
Daarstraks, bij het vertrek naar Frankrijk zijn we nog even langs Ranst rondgereden om de papieren van Kiki bij Bob en Magda af te leveren en de instructies om Kiki op hun naam te registreren even toe te lichten. Onze Dierenartsen Aline, Sarah en Gitte gaan dat allemaal netjes voor hen in orde maken.
De heenreis verliep voorspoedig. Het regende dan wel de ganse rit door België, maar eens goed en wel in Frankrijk trok de hemel open en eens Parijs gepasseerd kregen we zelfs zon gepresenteerd.
Op de périférique in Parijs was het moeilijk passeren aan de porte de Bercy waar al enige maanden werken aan de gang zijn. Maar het baasje kent wel iets meer van Parijs en we reden aan de porte Doré de périférique af en met wat hulp van mevrouw TomTom konden we terug op de périférique vlak voor de werken. Na enkele minuten waren we de werken voorbij en kregen we op de meldingsborden te lezen “porte d’Italie 2 minutes” Enkele honderden meter daarvoor stond daar nog “porte d’Italie 32 minutes” ! Wat een omweg van nog geen 10 minuten kan opbrengen in reistijd !
Intussen hebben de baasjes ons al in onze bench gestopt. Volgens onze baasjes hadden wij ons vandaag moe geslapen in de auto. Buiten ons Belle van wie het een hobby is te blaffen naar langskomende motorijders op de ring in Parijs hebben de baasjes ons niet gehoord !
Deze namiddag namen we in het crematorium Moscova in Arnhem afscheid van een groot dierenvriend, dierenbeschermer, Drenteneigenaar en vooral onze heel lieve vriendin Marian Willemsen.
Het was een ingetogen intieme plechtigheid met een veertigtal familieleden en heel goede vrienden, net zoals Marian het wilde.
Voor mij en Simonne was het wel even wennen want de Belgische begrafenissen of crematies gaan er wel iets anders aan toe. Hoe anders is moeilijk uit te leggen. De muziek was prachtig en de broer van Marian las een afscheid aan Marian van de familie voor.
Bij het einde van de plechtigheid speelde men het mooie lied uit WO II van Vera Lynn, “We’ll meet again” en toen waren er nog weinige aanwezigen die “het droog hielden”. Hoeveel er waren die het droog hielden weet ik niet, want ik was niet één van hen.
Na de dienst was er nog gelegenheid tot de rouwbetuiging aan de familieleden (condoléances zeggen ze in Nederland) bij een kop koffie en enkele versnaperingen.
Wij verliezen met Marian een toffe vriendin, het vrouwtje van “onze Kiki”, en vooral ook één van de steunpilaren van het project “Fokken zonder Gokken”. Het project gaat door, de volgende bloedcollecte voor het ontwikkelen van de test om epilepsie bij de Drentsche Patrijshond op te sporen gaat door, maar nooit zal het nog hetzelfde zijn zoals met Marian…
En hopelijk krijgt Vera Lynn gelijk, en zullen we elkaar ooit weerzien.
Het is stil geweest op het Bas en Belle blog, akelig stil. Het was een week van intense droefnis en twee maal (gedempte) vreugde door de droefnis die nog steeds heerst.
Op donderdag 4 augustus kregen we vanuit Arnhem Nederland het bericht dat Marian Willemsen, het baasje van “onze” Kiki, na een kortstondige ziekte was overleden.
Marian was voor ons een hartsvriendin geworden sinds ze zes jaar geleden het baasje werd van Kiki, pupje van Belle en Ferron, bij ons geboren op 27 februari 2010. Marian was een échte Drentendame die leefde voor haar Kiki, net zoals ze voordien had gedaan voor Max en Benthe haar vorige honden die in een tijdsspanne van 4 maanden voor de komst van Kiki waren overleden.
Kiki was een godsgeschenk voor Marian en geraakte van het uiterste zuiden van Nederland bekend tot aan de Waddeneilanden. Marian was immers hulpmoderator van het Drentenforum en de Facebook pagina Drentsche Patrijs liefhebbers. Dagelijks vernamen we wat zij beiden beleefden in Arnhem en wijde omgeving. https://www.facebook.com/groups/166916173360381/
Toen Fokken zonder Gokken uit de startblokken schoot stapte zij dadelijk mee in de groep actieve werkers en was een gewaardeerd kenner van het Drentenbestand waar de groep heel blij mee was en wat ons gelijk een stap voorwaarts bezorgde. We zijn de tel kwijtgeraakt wanneer het over het aantal vergaderingen, wandelingen, Drentenclubmatches, cursussen en vergaderingen we samen hebben gevolgd of georganiseerd. Marian was altijd bij de eerste om ergens haar tere schouders mee onder te zetten. Je merkt het al, wij hebben op donderdag 4 augustus een fantastische vriendin verloren.
Maar er kwam dezelfde dag , tegen de avond aan toch nog een opwekkend nieuws. De progesteron waarde van Hera stond hoog genoeg om richting Booischot te trekken voor een dekking. Hera had ons al een hele tijd aan het lijntje gehouden maar ’s avonds trokken we naar Ferron een hele mooie Drenten reu met uitstekende gezondheidspapieren. Ditmaal waren we wel zeker van een goede dekking en nu is het afwachten tot eind van de maand wanneer we naar onze dierenartsen in Hoogstraten trekken voor een echo en röntgen opname om te zien dat de dekking “vruchten heeft afgeworpen”. Begin oktober kunnen we dan alles klaarzetten voor de geboorte van Hera’s. We dragen dit nestje postuum op aan Marian die overleed op dezelfde dag dat de pups verwekt werden…
En dan was er nog Kiki… die was door het overlijden van haar baasje volledig op de familie en de vrienden aangewezen. Gelukkig had Marian alles vooraf geregeld voor wanneer er met haar iets zou gebeuren.
Zo was Kiki naar Marian’s vriendin Nettie gegaan toen Marian werd opgenomen in het ziekenhuis. Maar zoals wij met Marian (en overigens met al onze pup eigenaars) waren overeengekomen toen Marian Kiki bij ons ophaalde. Had Marian aangegeven dat Kiki terug naar de fokker (wij dus) zou moeten terugkomen.
Nu kennen wij uit ervaring nogal wat mensen in het Drentenwereldje en vanaf het moment van overlijden van Marian hadden wij maar één adres in ons hoofd. Op slechts één plaats kenden wij de geschikte mensen die Kiki konden geven wat Marian zou gehoopt hebben.
In Ranst bij Antwerpen wonen namelijk Bob en Magda Matthysen, Drentenliefhebbers in hart en ziel die in februari hun Drent Sepia hebben moeten laten inslapen op 14 jarige leeftijd. Voor hen kwam de vraag of zij interesse hadden om Kiki bij hen nog een mooi leven te geven als een donderslag bij heldere hemel.
Daar moest amper nagedacht worden om een eensgezind Jàààà als antwoord te geven. Gisteren zondag is Nettie dan van Arnhem naar Vosselaar gekomen om Kiki te brengen en er zelf mee getuige van te zijn hoe en waar Kiki terecht is gekomen. En ieder die iets met Kiki te maken heeft zegt het unaniem… een betere plaats had zelfs Marian niet kunnen dromen. http://www.bobmatthysen.be/
Als besluit kunnen we stellen, Marian, lieve vriendin, rust zacht, om jouw “Kiek” moet je niet ongerust zijn want die is goed terecht.
Voor de Drentenliefhebbers die bij ons op de wachtlijst staan voor een pup, die kunnen beginnen aftellen naar begin oktober.
En last but not least, Bob en Magda zijn op dit moment met ruime voorsprong de gelukkigste mensen van Ranst en grote omgeving met hun nieuw huisgenootje Kiki !
en dat zijn onze lezers van ons niet gewend en ondertussen zijn er heel wat berichten binnen gekomen.
Op dit moment zijn wij haast een week terug in Belgenland omdat Hera loops is en wij met haar verwacht worden bij een knappe reu. Oma Belle kent hem ook want Ferron is ook al de vader van ons K-nestje. Hij gaat nu ook samen met Hera hopelijk een heel mooi nestje krijgen. Maar daar schrijven we de volgende dagen meer.
Nu twee ingezonden berichten van Lennaert en Nova-Hera die in Beesd (nl) aan een belangrijke wedstrijd hebben deelgenomen. Ook Loek en zijn baasje Bert hebben in Arendonk op de wedstrijd van Jac Orion een heel mooie derde plaats gehaald.
Lando en zijn maatje Lara, vertellen dan ook weer over de vakantie van hun twee en de baasjes. Meer vertellen we hier niet, lees zelf maar… Eerst vertellen Nova en Lennaert.
Belle & co
Lieve mams,
Wij weten dat je erg drukt bent met de eigen hormoontjes maar we willen je toch iets vertellen.
Vorige week vrijdag zijn wij met vrouwtje afgereisd naar Beesd om een (orweja) KNJV Jachthondenproef op de “Heerlijkheid Mariënwaerdt” georganiseerd door de “Vereniging de Drentsche Patrijshond” af te leggen.
Het was een beetje raar om onze namen zo te zien staan tussen allemaal bekende en lange namen. En ook de naam van je baasje als fokker stond er netjes bij.
De proef was 5 uur geconcentreerd hard werken maar we waren helemaal nog niet moe. Vrouwtje wel een beetje want die had zich in haar kop gezet twee honden voor te jagen. Maar haar uitleg was simpel. “Ik vertrouw mijn honden”. Ja.. dan kunnen wij niet achterblijven en deden wij onze stinkende best zoals altijd, maar ook omdat we er veel plezier aan beleven.
En mams…….je weet dat een C diploma al heel wat is, en zeker voor de jonge Nova…maar het is ons gelukt allebei een B-diploma te halen. De “apport over diep water” was echt moeilijk en vele honden gingen ten onder…zelfs Lennaert die in staat is deze proef met een 10 af te sluiten maakte rechtsomkeer omdat hij vast kwam te zitten tussen de lelies. Vrouwtje zei niets maar hij zag aan haar lichaamstaal dat het niet klopte en ging dan maar ijverig op de verkeerde oever “iets” zoeken en vond de boterhammen van de keurmeester. Gelukkig zag die daar wel de humor van in en besloot Lennaert een nieuwe poging te wagen en de eend op te halen…..Ik Nova was toen al geweest. Met blind over heb ik wel problemen maar na wat gezocht en gekeken te hebben onder leliebladeren besloot ik toch door te zwemmen. De oever was stijl en glibberig, maar ik zette door. De eend lag vele tientallen meters diep. Toen vrouwtje me aan de overkant zag verschijnen met een eend in de bek en ik direct weer het water in dook, maakte haar hart een sprongetje. Ook de keurmeester had nog eens de papieren bestudeerd en gezien dat ik nog maar een heel jong hondje was en dan al zo’n doorzettingsvermogen. Hij zag ook dat we in België zijn gefokt en stelde wat vragen die vrouwtje trots heeft beantwoord!
Een beetje onwerkelijk namen we de diploma’s , de felicitaties en speldjes in ontvangst. We hebben één speldje opzij gelegd voor Jan en Simonne, de mensen die ons gehaald hebben en de eerste weken gekoesterd.
Ook lazen we een bericht dat Loek, de broer van Lennaert dat weekend ook zijn eerste officiële proef met groot succes heeft volbracht.
“It runs in the family”
Heel veel liefs,
Nova en Lennaert
Lieve mams Hera en familie,
Eindelijk nog eens nieuws van je knappe knotsgekke zoon Lando.
Met mij gaat het super goed. Ik amuseer mij erg met mijn huisgenootje Lara. Ik plaag haar graag. Vindt zij niet erg hoor. Als ze me beu wordt geeft ze een bitcherigesnauw en druip ik af.
Vorige week had ik een belangrijke taak. 3 van de 4 baasjes waren op reis en ik moest het huis mee bewaken. Binnen twee weekjes mag ik zelf nog eens op reis met Lara naar mijn trainingsplekje. Ik ken de hondjes daar en kan er lekker zwemmen.
Ik heb een paar weekjes rust gehad met trainen. Vorig jaar heb ik namelijk constant door getraind dus een pauze deed even deugd. Maar… vandaag gingen baasje en ik er weer vor. Tjonge wat heb ik genoten. Kon haast niet wachten tot de volgende oefening.
Bij het zwemmen kan je echt zien dat ik een broer ben van zus Libre, eerst even met onze lange oren schudden aan de overkant van het water en dan verder werken !
Er zat zelfs een massagemomentje in de trainingen laat ik daar nu zoooo van kunnen genieten. Toen het baasje thuis kwam van de reis heb ik met Lara zelfs om ter hardst gewroet om boven op het baasje te kunnen gaan knuffelen.
Mijn baasje blijft eindeloos verliefd op me en geniet van de dingen die ze met mij en Lara kan doen en met alle hondenvrienden die ze er zo bij kreeg.
Ome Faes, Simonne, jullie liggen ons als topfokker en dierbare vrienden nauw aan het hart.
Het fruitseizoen valt merkelijk later dan andere jaren in de Charente. We zagen het in juni al aan de kersen. Die zijn andere jaren rijp tijdens “den blok” (voor Nederlanders, de weken voor de schoolexamens) maar dit jaar waren ze na de examens amper rijp. Dat scheelt zo maar eventjes drie weken.
Zo gebeurde het dat tante Rita (vaste lezers zeggen nu “ha ja de koekjestante) vanuit België confituursuiker had meegebracht om van de oogst van onze vijgenboom de lekkerste confituur van het noordelijke halfrond te maken. Maar die vijgen wilden maar niet rijpen en het verlof liep naar z’n eind voor de familie. Dus deponeerde tante Rita, erg teleurgesteld in de natuur, haar confituursuiker en confituurpotjes maar bij ons in de keuken.
Nu hebben onze baasjes gemerkt dat de eerste vijgen genoeg gerijpt zijn om een eerste maal aan het werk te gaan. Dus baasje in de boom en vrouwtje aan de kookpot en de confituur die tante Rita zelf in haar vakantiewoning wilde maken zal nu het predicaat “gemaakt in de keuken van tante Simonne” mee krijgen.
De vijgenoogst is of gaat overvloedig zijn dit jaar. Het is enkel wachten tot ze “hangen”. Aan ons baasje heeft er ooit iemand in de Franse pausenstad Avignon verteld hoe je kan zien wanneer de vijgen rijp zijn. Die brave(?) man vertelde “ de vijgen zijn rijp als ze hangen zoals de kl*t*n van de paus” ! Nu is het zo dat de vijgen tegen de tak “staan”, maar als ze rijp worden gaat dat steeltje van de vijg verslappen en gaat de vijg inderdaad “hangen”. Dat van die paus zal enkel maar dienen om aan te geven dat ze in Avignon ook pausen hebben gehad, net als in Rome. Ze hebben er ooit zelfs een vrouw als paus gehad ! Maar hoe ze die jaren konden zien wanneer de vijgen rijp waren is ons een raadsel…
Ook de pruimen in de tuin hebben achterstand in het rijp worden. Daar heeft het baasje geen verhaaltje rond. Daar gelden andere maatstaven zoals plukken en proeven. Hoewel de kleur en de zachtheid van het fruit ook een serieuze indicatie kan zijn.
Zo zijn de eerste witte pruimen beetrijp (of moet dat zoals met spaghetti beetgaar zijn ?) De pruimen vallen wat tegen dit jaar. Andere jaren moet je het pruimensap ergens tussen hand en elleboog weg likken omdat de pruimen zo sappig zijn. Niets daarvan dit jaar, ondanks dat ze nog maar juist rijp zijn is het ver zoeken naar overvloedig sap. Spijtig is dat, maar het is niet anders. We zullen ze eten zoals ze onbespoten van de boom komen, rijp, maar niet sappig dit jaar…
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
