HERFSTTOCHT. 

WC AVIAT. ST TRUIDEN. 

GELINDEN.

Gelinden is een Haspengouws landbouwdorp gelegen aan de Herk.

De Herk is riviertje in Limburgs Haspengouw. De waterloop ontspringt in Rukkelingen-Loon (gemeente Heers) nabij de provinciegrens Limburg - Luik. Extra gevoed wordt ze ter hoogte van Sint-Lambrechts-Herk door de instromende Mombeek. Aan de grens tussen Herk-de-Stad en Halen stroomt ze samen met de Gete in het Schulensbroek en de Demer. Het riviertje geeft haar naam aan enkele plaatsen die ze passeert, zoals Herk-de-Stad en Sint-Lambrechts-Herk. Tal van kastelen zijn gebouwd in de vallei van de Herk, onder andere het kasteel van Rullingen. Ook de plaatsen Wellen, Alken, Voort, Gotem, Hoepertingen, Berlingen, Herten, Terkoest en Stevoort en een aantal watermolens liggen aan de Herk. De naam Herk komt van het Keltische woord arika, verkleinwoord van ara dat rivier betekent. Herk betekent dus kleine rivier of beek.

We vertrekken met onze wandeling in het centrum en wandelen al vlug naar het natuurgebied Overbroek. Gelinden ligt in Droog-Haspengouw nabij de vallei van de Herk, waar men het natuurgebied Overbroek-Egoven vindt.

Het gebied is gelegen in de vallei van de Herk, en het is vernoemd naar de twee nabijgelegen gehuchten Overbroek en Egoven. Hier komen de Grondelingenbeek, de Molenbeek, de Fonteinbeek en de Kasteelbeek uit in de Herk. Het gebied bestaat uit kalkgraslanden, vochtige beemden, rietlanden, populierenbossen, en een mergelgroeve. Mergel werd hier in dagbouw gewonnen voor bodemverbetering. De afzetting is 57 miljoen jaar oud en bevat vele fossielen. Er werden 59 fossiele plantensoorten ontdekt, waarvan vele nieuw voor de wetenschap bleken te zijn.

Een bijzondere plek vind ook de landschapschilder die aan schilderen is, wij gaan verder. Wij komen bij het bezoekerscentrum “Mergels van Gelinden “genaamd. Dan wandelen we een prachtige holleweg in. We komen aan het natuurgebied Steenbornbeek. We staan nu bij een knuppelpad dat naar de vijvers waar de bron van het riviertje is. We komen in Ovelingen. Hier veel boomgaarden en plantages. Zo komen we in Engelmanshoven en het gehucht Vrijheers, dat ten zuiden van het dorp lag, vormden reeds vroeg een parochie, toegewijd aan Johannes de Doper. Zij hing af van de abdij van Sint-Truiden dat het gebied in de 10e eeuw had verkregen. Later hingen beide af van de heerlijkheid Gelinden. In Vrijheers bevond zich de Sint-Antoniuskapel, welke bediend werd door de parochie van Engelmanshoven. Wat verder komen we aan de controlepost. Na de rust weer verder tot we aan de holleweg komen in Gelinden, hier duidelijk te zien de mergel.

Mergelgroeve van Gelinden

Tot de opkomst van kunstmest, na de 2de Wereldoorlog werd er eeuwenlang mergel ontgonnen in de steilrand van Overbroek. Die groeven werden reeds vernoemd in 1612. Eertijds werden er over een lengte van 300 meter drie openluchtgroeven uitgebaat, waarvan de mergel gebruikt werd om verzuring van landbouwgrond tegen te gaan. Einde 19de eeuw werd de groeve van Gelinden wereldvermaard als een site van uitzonderlijke wetenschappelijke door de vondst van grote hoeveelheden goed bewaarde, unieke fossielen van planten (boombladeren, zaden, zeegrassen) uit het vroeg tertiair van West-Europa. De kalkmergel van Gelinden is ongeveer 58 miljoen jaar geleden afgezet in een vermenging van zout zeewater met zoet rivierwater, ideaal voor het fossiliseren van zee- en landplanten.

Engelmanshoven en het gehucht Vrijheers, dat ten zuiden van het dorp lag, vormden reeds vroeg een parochie, toegewijd aan Johannes de Doper. Zij hing af van de abdij van Sint-Truiden dat het gebied in de 10e eeuw had verkregen. Later hingen beide af van de heerlijkheid Gelinden. In Vrijheers bevond zich de Sint-Antoniuskapel, welke bediend werd door de parochie van Engelmanshoven. We klimmen tot op het plateau en dan dalen we weer af naar de straat en we komen zo terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling.

MARCHE DU VAL DE L’OURTHE.

LES BOTT’IN ESNEUX.

ESNEUX.

De gemeente strekt zich uit langsheen de Ourthe, die de ruggengraat van haar grondgebied zou kunnen worden genoemd. Stroomafwaarts van de brug van Esneux vormt de rivier een grote meander van 6 km, die een schiereiland omsluit waarop zich het bekoorlijk gehucht Ham bevindt. Esneux heeft verschillende monumenten en historische gebouwen bewaard, evenals talrijke huizen gebouwd met de steen en in typische stijl van de streek. Esneus telt ook enkele adellijke woningen zoals het chateau de la Tour en kasteel Le Fly. We wandelen vanuit de start langs de Ourthe en steken de brug over, als we even achterom kijken zien we rots met het kasteel Le Fly. Het kasteel Le Fy werd in 1904 gebouwd door de heer Van Parys in nieuwe barokstijl. Het kasteel staat op de monumentenlijst sinds 1987. Het domineert de vallei en de brug van de Ourthe in zijn barokstijl. De toren is in totaal 48 meter hoog. Hij is bekroond door een 24 meter hoge lantaarntoren, en omgeven door 4 hoektorens. Op het fronton van de toren zit een medaillon van een vrouwebuste in mozaïek (op dit ogenblik - 2009 - is dit in restauratie door Celine Veillesse!). Er zijn 20 dakvensters, waarvan 11 met een neorenaissance fronton bestaande waarin een schelpmotief en verwerkt is. Gelegen op de rots kijk het uit over Esneux. We wandelen even verder en wandelen langs een gebouw en als we omhoog kijken krijgen twee prachtige schilderijen te zien. Wat verder wandelen we voorbij het kasteel van Esneux. Wat verder wandelen we het “park van Mary” in. Gemeentepark sinds 1914, het park strekt zich uit over 100 ha en wordt doorkruist door meerdere wandelpaden. Grote diversiteit aan honderdjarige bomen, prachtige vijvers, interessante flora en fauna. Een van zijn bewoners is de bever en je ziet op verschillende plekken hoe hij de bomen over knaagt. Spijtig dat wij de bever zelf niet te zien krijgen. Een prachtig park met vele oude bomen en prachtige wandelpaden. We komen op de plek “Rond Chene” op een hoogte van 190m. dan komen we aan de controlepost in een tent. Na de controle verder door het park. Mooi lanen en wegen. We blijven in het park wandelen en komen zo terug op de controlepost. Wat verder verlaten we het park en komen terug in Esneux we steken de Ourthe over en zijn terug op ons vertrek. Wat een prachtige wandeling in Esneux.

46E INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG.

CHARLY’S WANDERCLUB MONTENAU.

MONTENAU.

Montenau, een dorpje om even stil te staan bij spoorwegrelicten, de ambachtelijke hamrokerij en de watermolensite op de Amel. We parkeren aan het oude station van Montenau. Een station van de Vennbahn. Op de Vennbahn houden de Amel en de Warchenne je gezelschap. Wij gaan naar de start en komen langs Montenauer Schinkenräuchere een familiebedrijf vol traditie. We gaan nu naar de start om één van de mooiste streken uit België te verkennen. Oost-België verleidt vooral door zijn natuur, de adembenemende landschappen tussen de Eifel en de Ardennen met ontelbare mogelijkheden, en nodigt ons uit om dit allemaal van heel dichtbij te beleven. Al vlug wandelen we de prachtige natuur binnen. Het pad loopt tussen dennen en beuken en gaat het « Wolfsbuch » in, het bos van de wolf dat zich tot buiten de Oostkantons uitbreidt en dat zijn territorium was tot in de XIX eeuw. Ook al horen we zijn gehuil de laatste 100 jaar niet meer in de Ardennen, de etymologie van het bos herinnert ons aan zijn aanwezigheid. We volgen een riviertje die dwars door het oude Ardens massief loopt. Langs de oevers is het sereen. Een houten brug en houten vlonders helpen ons de route te volgen. Een brug en we hebben de rivier weer vlak bij ons. Langs de oevers zien we af en toe sporen van een vroege exploitatie van goudzoekers. Mannen droomden van een rijk leven dankzij deze gouden rivier: we beelden ons in dat ze goud zoeken langs de oevers van de rivier, die nu verlaten zijn. Het geruis van het water wiegt ons bijna in slaap. Wat verder zweeft een koppel buizerds boven onze hoofden: de natuur is vriendelijk voor ons in Montenau. Zo komen we honderden verschillende paddenstoelen tegen op onze tocht. De zon geeft aan de gekleurde bladeren een gouden gloed. Dit is het goud van Montenau. We genieten volop van de prachtige natuur in zijn herfstkleed. Af en toe krijgen we als beloning voor onze inspanning een wondermooi panorama over de streek, de koeien grazen vredig in de weilanden. Zo komen we terug in het dorpje met zijn typische huizen. Wat een pracht van een wandeling en onze gedachten gaan uit naar onze vriend Manfred Wiesen, waar we zovele mooie wandelingen mochten mee maken, een vriend die nooit uit onze gedachten zal zijn.

PANNENKOEKENTOCHT.

IRIS KORTESSEM.

VLIERHOF. VLIERMAAL.

Soms is het fijn om te weten waar de naam van een dorp vandaan komt. Vliermaal; Het achtervoegsel -maal duidt op een plaats van samenkomst voor rechtspraak, terwijl vlier betrekking zou hebben op een vlierstruik waaronder deze samenkomst plaats zou hebben gevonden. We vertrekken in de zaal bij de kerk. De classicistische Sint-Agapituskerk met waardevol interieur (ca. 1775) en romaanse toren (11e eeuw). In het dorp staan verspreid boerenhuizen en hoeven, onder meer de 18e-19e-eeuwse Koetschoeleswinning en de hoeve Croesmolen van 1688, in Maaslandse renaissancestijl. We wandelen het dorp uit en gaan de velden in met veel laagstamplantage waar de fruitpluk stilaan aan een eind komt. De bladeren beginnen stilaan te kleuren en de herfst is zeker in het land. We wandelen door tot we in St Huibrechts Hern komen. Hier verschillende mooi herstelde vakwerkhuizen we wandelen langs een teller van chrysanten wel mooi al die bloeiende planten, verder met onze tocht en komen aan de Sint-Hubertuskapel uit 1812 die een wegkruis verving. De kapel werd beschermd als monument. De vereniging “Gastvrij Hern” plaats op de belangrijkste plekken infoborden met oude foto’s van de plek op. Dan weer verder een eindje langs de velden en dan wandelen we het bos binnen. Eigenlijk wandelen we op de oude tramweg. Zo komen we aan de oude tramhalte en de vroegere stoomzagerij. Zo komen we in Schalkhoven, we zien het Kasteel van Schalkhoven, dat oorspronkelijk dateert uit 1588. In 1770 werd het verbouwd in classicistische stijl. Ook de kasteelhoeve dateert uit de 16e eeuw en werd eveneens verbouwd in de 18e eeuw. Verder een stukje door het veld om zo in zo terug in Vliermaal te komen. Een mooie wandeling in de herfstzon.

57E KASTELEN MONUMENTENTOCHT.

WSV DE VELDLOPERS.

GULPEN.

De wandeling vertrekt in De Zwarte Ruiter op de Markt in Gulpen. Herberg

De Zwarte Ruiter dankt haar naam aan de Rutten’s Bierbrouwerij De Zwarte Ruiter N.V., opgericht in 1893, een brouwerij die succesvol was met de productie van Maastrichts Oud (“Mestreechs Aajt”) en Maastrichts Jong. Mestreechs Aajt is een donker, lichtrinzig bier. Ooit de bierstijl van Maastricht, maar het verdween aan het eind van de 50-er jaren als gevolg van het verlangen naar pils. Vanaf 1991 herleeft de historie in Herberg De Zwarte Ruiter.

We wandelen Gulpen uit door de velden en gaan richting naar Wittem. We komen de Wittemermolen. 'Wittemer-molen' (watermolen) gebouwd in 1733. Gebouw van baksteen. Hardstenen vensterbanken en deuromlijsting. Zadeldak. IJzeren waterrad op houten as.

Wat verder komen we aan Kasteel Wittem.

Het huidige kasteel, bestaat uit twee vleugels met een ronde hoektoren. Beide vleugels en de toren hebben nu nog een middeleeuwse kelderverdieping, een hoofdverdieping en daarboven nog twee verdiepingen en een zolder. Het is opgetrokken uit kiezelzandsteen, voorzien van moderne kruisvensters en in de binnenhoek van een neogotisch voorportaal. De westervleugel is afgesloten met een bakstenen muur (19e eeuw) en op de buitenhoek een ronde toren. Aan de noordhoek van de westervleugel zijn nog duidelijk de aanzetten zichtbaar van een achterkanten hoekarkel en nog enkele schietgaten. Oostelijk van het kasteel, de thans met een woonhuis verenigde kasteelpoort met boven de dichtgemetselde spitsboogdoorgang, is nog een wapensteen te zien in een korfboognis van vroeg renaissance. In 1611 werd het kasteel door Floris II van Pallant weer gerestaureerd op de 15de-eeuwse resten en opgetrokken uit onregelmatige lagen kiezelzandsteen. De omgrachting is daarbij nog maar gedeeltelijk aanwezig. Later (1729-1732) stichtte Graaf von Plettenberg er een klooster der Capucijnen.

SLOTHOEVE van natuursteen en baksteen, ten dele met speklagen van mergel, XVII-XIX. Voormalig poortgebouw met dichtgemetselde spitsboogdoorgang, waarboven een nis in gebeeldhouwde omlijsting, XVI.

Wat verder de Kloosterkerk Wittem: Deze fraaie kloosterkerk is gebouwd door de Müntsterse grootmeester van de Westfaalse barok, Johann Conrad Schlaun (1695-1773). De eerste steen werd gelegd op 16 juni 1729 en op 16 mei 1733 werd de kerk ingewijd. De kloosterkerk is daarbij gesticht door Ferdinand Adolf, graaf van Plettenberg en Wittem, als een slotkapel en streekkerk met erbij behorend klooster. De eerste paters waren Duitse Capucijnen. Sinds 1836 bedienen de Redemptoristen de kerk.

We verlaten Wittem en wandelen verder en komen aan de grensstenen van “Herschaff Wittem 1743” hier in het parkje staat het Oorlogsmonument Eyserlinde Het verzetsmonument op de Eyserlinde te Wittem (gemeente Gulpen-Wittem) is een zuilvormige beeldengroep, vervaardigd uit één stuk Limburgs natuursteen. Drie nabestaanden dragen een oorlogsslachtoffer. De beeldengroep is geplaatst op een voetstuk. Het gedenkteken is 4 meter 50 hoog. Op de zijkanten van het voetstuk zijn de namen van 22 militairen, twee burgers en negentien verzetsmensen aangebracht die door oorlog of verzet zijn omgekomen. Het monument is gewijd aan de christelijke offergedachte: de 'Gevallene' en de 'Geofferde' worden gedragen in de handen van de nabestaanden.

Vanop de heuvel hebben we een prachtig panorama tot in Mechelen en de omliggende dorpen. Gewoon prachtig om hier even stil te houden en genieten van de omgeving. Dan dalen we af de velden in en komen aan het Oorlogsmonument Cartils: Het 'Monument voor Canadese Militairen' in Cartils is een zwerfkei met plaquette. Het monument is onthuld op 28 april 1994. Het 'Monument voor Canadese Militairen' in Cartils is opgericht ter nagedachtenis aan vier gesneuvelde Canadese bemanningsleden van een bommenwerper die op 28 april 1944 is neergestort. '28-4-1944 TER HERINNERING AAN DE OMGEKOMEN LEDEN VAN DE ROYAL CANADIAN AIR FORCE V.J. GOWNDEN, G.F. MAFFRE, G.W. SNOW, R.A. MEEK'.

Weer wat verder en we komen aan Kasteel Cartils: De eerste heer van Cartils was, zover bekend, ene Theodoor, die met een juffrouw Printhagen uit Geleen was getrouwd. Hun zoon Ivo trouwde met een dochter van de familie Hoen uit Voerendaal, hetzelfde geslacht dat ook later eigenaar is geweest van o.a. kasteel Schaloen te Oud Valkenburg. Dit geslacht bleef tot 1772 in bezit van Cartils en vestigde daarmee een record in Limburg. De familie Hoen was niet altijd even vriendelijk in die tijd. Regelmatig hadden zij aanvaringen met de overburen van Cartils, de heren van Wijlre, over de eigendomsgrenzen van het ministaatje. Ene Maximiliaan Hoen maakte het zelfs in 1732 zo bont dat hij met getrokken zwaard voor kasteel Wijlre ging staan en het waagde iedereen aan zijn zwaard te zullen rijgen indien zij zich buiten de poort zouden begeven. Na het overlijden van de dochter van Maximiliaan Hoen (in 1772) kwam het kasteel in handen van een ver familielid, de graaf de Liedekerke, op zijn beurt weer familie van de graven van Eysden. De Liedekerke woonde in Maastricht en vond het daar prettiger wonen dan in het boerendorpje Cartils. Daarmee kwam Cartils leeg te staan en werd het een paradijs voor zigeuners en Bokkenrijders die er zich veilig wisten voor de sterke arm. Cartils was immers een miniatuurstaatje waar schouten, schepenen en heren van andere heerlijkheden niets hadden in te brengen. Dus iedereen die iets had uitgevreten dat niet in de haak was, trok onmiddellijk naar Cartils, want de rechterlijke arm reikte slechts tot aan de grenzen van het heerlijkheid. Rond 1800 verviel Cartils aan de Fransen en werd de heerlijkheid Cartils deel van de nieuwe gemeente Wijlre. Het kastelencomplex bleef ook in de Franse tijd in eigendom van de grafelijke familie Liedekercke. In 1847 werd het kasteel aangekocht door Johannes, Theodurus Frijns, die tot op dat moment al jaren verbleef op de grote boerderij.In 1907 trad vervolgens zijn dochter in het huwelijk met Mr. Janssen de Limpens welke in latere jaren kantonrechter werd in Gulpen en Heerlen. Hun zoon de bekende rechtshistoricus mr. Karel J. Th. Janssen de Limpens bleek zeer gehecht te zijn aan zijn geboortegrond en schreef menige publicatie over de geschiedenis van Wijlre en Cartils. Na zijn dood in 1980 werd een dochter eigenaar van Cartils, welke op haar beurt begin negentiger jaren het kasteel verkocht aan een tweetal tandartsen. Het rechthoekig van natuursteen opgetrokken gebouw, bestaat uit twee verdiepingen. De Arkel en de ronde toren aan de achterzijde bevatten nog fragmenten uit de 15e en begin 16e eeuw en is versierd met wapenschilden. De fraaie toegangspoort met klokvormig dak, daterend uit de 17e eeuw, gaf vroeger via de voorburcht toegang tot het kasteel. Helaas heeft de renovatie, uitgevoerd in 1883-1884, veel van zijn oorspronkelijke karakter verloren doen gaan.

We stekken de straat over en volgen een tijdje de stroompje om zo terug in Gulpen te komen. Wat een prachtige wandeling. Veel mooie monumenten en dankzij Josy Vaessen die de beschrijving van enkele kastelen en monumenten die tijdens de tocht gepasseerd worden beschreven heeft, en mij deze teksten door gestuurd heeft waarvoor onze dank.

43E MARCHE CHARLEMAGNE.

MARCHEURS ALLIANCE WARSAGE.

WARSAGE.

Warsage, Weerst, in het Land van Herve. De gemeente ligt in de vallei van de Biek, een beekje dat naar 's-Gravenvoeren stroomt, een paar kilometer noordwaarts van Weerst. De wijk "La Heydt" is ongeveer honderd meter hoger gelegen. Het landschap golft en is gekenmerkt door weilanden en boomgaarden. In het zuidoosten liggen het Bois du Roi en het Bois de Winerotte. Oorspronkelijk spraken de inwoners van Weerst Platdiets, een variant van het Limburgs. Weerst kende vanaf de achttiende eeuw echter een geleidelijke verfransing. Mogelijk speelde de burgemeestersfamilie Fléchet hierbij een rolBij de vaststelling van de taalgrens in 1963 is het, onder meer op basis van omstreden talentellingen, toegekend aan het Franstalige Wallonië. De deelgemeente kent geen taalfaciliteiten. Het Platdiets is er zo goed als verdwenen. Vanwege de nabijheid van de taalgrens is een deel van de inwoners het Nederlands machtig. Wij parkeren aan de Sint-Pieterskerk, grotendeels vernieuwd in 1730. De toren is nog 12e-eeuws. Op het plein ervoor staat Monument uit 1908 voor vier generaties Fléchets, die over een periode van 100 jaar burgemeesters van Weerst waren. Het monument op de place du Centenaire heeft de vorm van een Luikse perroen, hoewel Weerst nooit onderdeel van het prinsbisdom Luik is geweest. De architect is Paul Tombeur. De sokkel van het monument bevat vier borstbeelden; dat van Ferdinand Fléchet is van de Luikse beeldhouwer Joseph Rulot. Tegenover het plein een oude hoeve. We verlaten het dorp en wandelen de velden en weilanden in. Wij wandelen door het prachtige landschap met veel afwisseling en komen zo in het volgende dorp met vele oude huizen en boerderijen. Waar we controlepost hebben en waar we ven met wandelvrienden gezellig kunnen praten. Wat verder komen we langs een kapel en boerderij. We dalen even af en komen langs een grote woning met wapenschild prachtig gelegen. Ook op deze wandeling weer vele goed onderhouden wegenkruizen. Zo komen we terug in Warsage. Op de inschrijving word het bier van Warsage verkocht. In het dorp worden door de Brasserie de Warsage drie biersoorten gebrouwen: Warsage triple (8,5% vol. alc.), Warsage brune (9% vol. alc.) en Warsage blonde.

CLUBWANDELING.

DE SCHOVERIK.

HOESELT.

We vertrekken op het OLV-plein in Hoeselt. Een groepje van onze clubleden wandelen mee. Voor ons is het de eerste clubwandeling. We wandelen door de velden en komen na een tijdje in het natuurgebied Watervalbos. Het Watervalbos is een klein natuurgebied met jong en oud loofbos, omringd door bloemen- en bessenrijke bosranden en hooilanden. Het 11,4943 ha grote gebied is sinds 2006 eigendom van Limburgs Landschap vzw en wordt ook door hen beheerd. Het gebied is volledig omsloten door landbouwgebieden. We hebben geluk met het weer de zon schijnt en maakt de wandeling aangenaam. Veel velden en akkers hebben op de wandeling gezien. Wij kijken al uit naar de clubwandeling van november.

w

MAANDAGTOCHT 3-6-9.

WSV. DE RAKKERS.

HEUSDEN-ZOLDER.

Onze maandagwandeling start in Bolderberg. Als je Bolderberg binnenrijdt - tussen twee vijvers door - voel je het meteen: hier kom je in het hart van De Wijers. De deelgemeente ontleent haar naam aan getuigenheuvel ‘de Bolderberg’, letterlijk een stevige berg die uitsteekt boven het dorp. Op het hoogste punt staat in alle stilte De Kluis, waar nog steeds een kluizenaar woont. Domein Bovy is al jarenlang een van de fraaiste plekjes van Bolderberg. De vakwerkhuizen en groene omgeving ademen sfeer en gezelligheid. Even verderop is het aan de fans van actie en avontuur, op Circuit Zolder. We wandelen vandaag bijna de hele tijd op het Domein van Bovy. Domein Bovy behoorde van de 12de tot en met de 18de eeuw toe aan de abdij van Averbode. In de 19de eeuw kwam het domein in handen van Jozef Bovy, voormalig gouverneur van Limburg, die aan het domein zijn naam schonk. Domein Bovy is een 34 ha. groot park met vijvers, bossen en weiden. Via de bewegwijzerde wandelingen breng je een bezoekje aan de dierenweide, imkerij. Het vlonderpad loodst je over en langs de verschillende vijvers. Martin de IJsvogel neemt je kinderen mee op verkenningstocht met leuke opdrachtjes en voor de allerkleinsten is er het kleuterpad. Het oude, zieke bos werd gekapt en vervangen door een jong bos. In het domein werden zichtassen gecreëerd en de vijvers werden opgefrist. Centraal in het park ligt de grote moerasvijver, die volledig aan het verbossen was. De vijver werd helemaal vrijgemaakt, zodat je nu weer echt, via het vlonderpad, over het water loopt. Bovendien heb je nu een mooi zicht op de oude hoeves. Langs de moerasvijver loopt een historische houtwal, die reeds op Ferrariskaarten (1771) zichtbaar is. Er werd voor gezorgd dat deze houtwal terug tot leven komt. De bomen langs de wandelwegen kregen een grondige veiligheidssnoei en beeldstorende elementen werden verwijderd. De rijbomen rondom de moerasvijver werden vrijgezet. Zo kunnen wij genieten van onze wandeling in het domein van Bovy. We komen tientallen verschillende paddenstoelen tegen. Op de vijvers zien we eenden, reigers en meeuwen hoe mooi. We komen ook langs het kinderpad waar studenten vreemde wezens hebben gemaakt. We wandelen terug en komen langs het VVV kantoor. Hier staat een Boorsteen S22 HZ.

De steen stond sinds 1902 op het landgoed Terlaemen bij het kasteel. Het was een markering van de boringen naar steenkool, amper een jaar na de ontdekking van eerste steenkool door André Dumont in As. De code staat voor Sondage (boring) 22 van de mijnconcessie Helchteren Zolder. De bewoners van het kasteel, jonkheer en jonkvrouw de Bellefroid-Poswick, hebben de steen onlangs aan de gemeente geschonken.

Hier eindigt onze maandagwandeling.

MARCHE DES LEGENDES.

LES LEGENDES.

FLORZE-SPRIMONT.

Onze wandeling vertrekt tegenover het kasteel van Florze. De parking is in de laan achter het kasteel.

Het kasteel van Florzé ligt ten zuiden van Sprimont vlakbij het dorp Florzé en dateert uit het eind van de 19e eeuw. Eén van de eerste kastelen van Florzé is in 1578 verwoest, maar de toren is bewaard gebleven. Rond 1610 bestond het kasteel uit één hoofdtoren, twee hoektorens en een ingangsportaal, nu kent het een 19e eeuwse bouw. De achtergevel komt uit op de binnenplaats van een boerderij uit de 16e, 17e eeuw. Generaal Eisenhower heeft het betrokken in 1945. Het kasteel is niet te bezichtigen, maar de voorgevel is zichtbaar vanaf het ingangsportaal in de rue du Comte à Florzé. Het kasteel is sinds 1904 eigendom van de familie Kleinermann-Dallemagne en wordt van moeder op dochter doorgegeven opdat het in de familie blijft.

Wij wandelen door het dorp dalen af en dan de natuur in met prachtige zichten over het landschap. We komen zo in Rouvreux. De gemeente Rouvreux ontstond in 1886 uit stukken grondgebied dat werd afgesplitst van de gemeenten Sprimont en Aywaille. Bij de gemeentelijke fusies van 1977 werd Rouvreux een deelgemeente van Sprimont. De gehuchtjes Amblève en Martinrive werden naar Aywaille overgeheveld. Prachtig wandeling door het mooie landschap met dalen en klimmen en langs een prachtige boerderij. Op de sluitsteen staat een boer met paard afgebeeld en het jaartal 1848. Dan komen we in het bos terecht met grote loofbomen en smalle padden door het bos. Wat is dit prachtig. In dit bos komen we aan een ruine van een burcht.

Ruïnes van het Kasteel van Amblève

De ruïne van deze burcht wordt ook wel “het kasteel van de vier Aymonds-zonen genoemd. Hij ligt 2 km buiten Aywaille. De fundering dateert uit de 10e eeuw. De overblijfselen van een verhoogde donjon in breuksteen is nog zichtbaar. Ten oosten ontdekt men de uitgestrekte oude binnenplaats.

Wij klimmen naar de resten van het kasteel, het is een indrukwekkend geheel we wandelen door de ruïne en zijn verbaast over de grote van dit geheel. Van de donjon staat nog een gedeelte en zo hebben we een zicht op het kasteel op de uiteinde van de rots hebben een prachtig panorama van het dal en de rivier. Het is wel uitkijken als je de beklimming en afdaling doet er zijn geen vaste padden. Wij hebben geluk dat de wandelclub dit bijzondere monument aan doet want alleen zou je het niet vinden in het bos. Na de afdaling komen we in Martinrive aan. Het kleine dorp Martinrive ligt op de rechteroever van de Amblève. Een brug steekt de rivier over en leidt naar Chambralles die de tegenoverliggende helling beklimt. Wij vervolgen onze tocht door de velden en weilanden afwisselend met stukken bos prachtige natuur. Zo komen we dan in het dorp Presseux waar we langs het kasteel van Pesseux komen.

Chateau de Presseux, gelegen in een prachtige bosrijke omgeving. Het kasteel ademt geschiedenis uit en heeft sinds 1440 al veel meegemaakt. Het landgoed bestaat uit het kasteel, een koetshuis, het rentmeesterhuis en een echte authentieke kapel, die bij het chateau hoort. Dit is een typisch Waals kerkje, met originele kerkbanken. Ook op de muur ziet u de originele schilderijen nog terug.

We klimmen even dan wandelen we op het plateau met prachtige vergezichten wat is het hier mooi en rustig. We krijgen een prachtig zicht op het dorpje beneden in het dal. We wandelen verder en niet veel later staan we terug in Florze. Wat een prachtige wandeling.

43E MARCHE D’AUTOMNE. 

POMONA TROTTERS.

WELKENRAEDT.

De gemeente telt naast Welkenraedt zelf nog uit de deelgemeente Hendrik-Kapelle (Henri-Chapelle). Daarnaast liggen in de gemeente verschillende kleine gehuchten, waaronder Lançaumont (Lantzenberg) en La Bruyère (Heide) ten zuiden en westen van het dorpscentrum van Welkenraedt. Het achtervoegsel "raedt" in de plaatsnaam is een spellingsvariant op het Middelnederlandse woord rode of rade (vergelijk Kerkrade). Het verwijst naar gerooid land, land dat door het rooien van bomen geschikt is gemaakt voor bebouwing. Welkenraedt ligt in het Land van Herve, op een hoogte van ongeveer 260 meter. Het dorp ligt in het stroomgebied van de Ruyff (een beek die uitmondt in de Vesder), nabij de waterscheiding met de Geul. De omgeving is gekenmerkt door landbouw. De wandeling is zo prachtig hoe kan het ook anders we zijn in “Land van Herve” is een zeer groen landschap. Het plateau wordt gekenmerkt door lage heuvels van 200 à 350 meter, weinig bos en hoofdzakelijk weiden en boomgaarden omheind door typische hagen. Bekend onder meer door Hervekaas met zijn zeer doordringende geur, boter, cider, fruitteelt (m.n. appelen en peren), appelstroop (gedeeltelijk met peren gemaakt, ook wel Luikse stroop genoemd) en fijne vleeswaren. Daarnaast wordt er ook bier gebrouwen door de Brouwerij Val-Dieu. Een streek met prachtige natuur, en zeker lekkere specialiteiten. We wandelen door het mooie landschap met veel afwisseling, op vele plekken staan nog oude wegkruizen die door de inwoners met veel respect onderhouden worden. We komen aan het volgend dorpje waar de “Lontzenerbach” doorstroomt. Zo komen we in Lontzen. De gemeente Lontzen bestaat uit de deelgemeenten Lontzen, Herbesthal en Walhorn met Astenet, die elk hun speciale aantrekkingskracht hebben doorheen de landelijke en harmonische architectuur. Een wandelpad doorheen Lontzen leidt u langs opmerkelijke hoeves in de typische grijze steen uit de 18de eeuw.

We komen aan de Zinkmijn Lontzen

In 1850 doet de Vieille Montagne proefboringen op een 400 meter lang gebied bij het ertslichaam in Lontzen. Het hier aangetroffen ertslichaam blijkt echter te weinig hoogwaardig erts te bevatten. Tussen 1854 en 1858 won de “Preußische Gesellschaft der Concordia Hochöfen” hier ijzererts. De Vieille Montagne en de Concordia sluiten een akkoord dat de VM geen ijzererts wint en de Concordia geen andere ertsen. Bij een volgende proefboring in 1891 wordt echter een ertslichaam gevonden dat rijk is aan hoogwaardig lood en Zink. Tussen 1900 en 1935 wordt in Lontzen erts gewonnen. De mijn in Lontzen was de modernste mijn in de omgeving. Ze bereikte een diepte van 118 meter. Het was de loodgroeve van de VM, waar reeds op een diepte van 3 meter puur lood werd gevonden. Het zou zo rein zijn geweest dat het ter plekke in zakken werd geladen en ongewassen naar Angleur werd gebracht , waar het gesmolten zou worden. In de mijn werkten ongeveer 60 mijnwerkers. In 1908 werd een kabelbaan van 3015 meter gebouwd die de ertsen over de weilanden en bossen en langs de Eyneburg naar de ertswasserij in Preußisch Moresnet bracht.

De gebouwen zijn bewaard gebleven een postkaart uit 1914 laat zien hoe het toen was en veel is er niet verandert aan de gebouwen. We wandelen verder en gaan een natuurgebied binnen, mooi is het wel. We genieten nog van de natuur en zo komen we terug op ons vertrek. Wat een mooie en aangename wandeling.

HERDENKINGSTOCHT JEF JORDENS.

DE DEMERSTAPPERS BILZEN.

EIK – BILZEN.

Een wandeling op woensdag in Eik Bilzen. Eik is een oud gehucht dat vanouds voornamelijk uit langgevelboerderijen bestond. Daar waar de Eikerweg, Eik en de Hoefsmidstraat samenkomen, staat de Onze-Lieve-Vrouwekapel. Hier bevond zich in de 19e eeuw een driehoekig pleintje. Later werden ten westen van de oude kern enkele straten met huizen aangelegd en van 1932-1933 werd hier de Sint-Jozefkerk gebouwd. Het is een eenvoudig bakstenen kerkje met een ingebouwde, lage toren. Van 1932-1956 vormde Eik een zelfstandige parochie. Tot aan de fusie van Belgische gemeenten in 1977 lag Eik op het grondgebied van twee gemeentes. Het oostelijke deel van Eik behoorde tot de voormalige gemeente Munsterbilzen terwijl het westelijke deel lag op het grondgebied van Bilzen. De wandeling gaat bijna volledig door de velden en weilanden met veel verschillende paddenstoelen. In Eik komen nog enkele vakwerkhuizen tegen. Een aangename wandeling.

19e MARCHE AU PIED DU TERRIL.

MORTIER C’EST L’PIED.

BLEGNY.

We vertrekken met onze wandeling op het domain van Blegny. Blegny-Mijn, belangrijke mijnsite en Unesco-werelderfgoed. De mijn heeft twee schachten, die hier tot 8 niveaus omlaag reiken, met een diepste punt van 530 m. Alleen niveau 1 en 2 (op -30 m en -60 m) staan nog boven het grondwater. Schacht nr 1 dient tegenwoordig als toegangspunt van de ondergrondse rondleiding. De tweede schacht Marie l'Espérance is in gebruik voor de ventilatie van de galerijen, hier is ook bovengronds een museum ingericht. Verder zijn er exposities in de voormalige werkplaats en de kolenwasserij. Naast de mijn ligt de terril van Blegny met een hoogte van 43 m, waarop de steenresten gestort werden. In de steile wanden van de naburige rivierdalen werd al in de vijftiende eeuw steenkool gedolven op het landgoed Leval voor de monniken van de Abdij van Val-Dieu. Een ordonnantie uit 1716 vermeldt dat de tolheffing in Fort Navagne voor een scheepsvracht steenkool uit Trembleur twaalf stuivers bedraagt. De eerste schacht werd in 1779 afgediept. In 1883 fuseerden twee mijnbedrijven van Trembleur en Argenteau maar gingen in 1887 failliet. De Société Anonyme des Charbonnages d'Argenteau nam in 1919 de concessie weer op. Tijdens de Duitse invasie in mei 1940 werd schacht 1 en de kolenwasserij door het Belgische leger opgeblazen, de exploitatie ging door via schacht Marie. Tussen 1942 en 1948 werden de vernielde schacht en kolenwasserij herbouwd. Op het hoogtepunt in 1970 produceerde de mijn 232 000 ton steenkool met een personeelsbestand van 680 personen. Tot 1980 werd de mijn uitgebaat door Société anonyme des Charbonnages d'Argenteau-Trembleur. Na de sluiting werd de mijn voor het publiek opengesteld als toeristische attractie. Tot 1991 reed naar de mijn een toeristische tramverbinding, genaamd Li Trimbleu. Na een groot ongeval werd deze lijn gesloten. De mijnsite is als onderdeel van het Hasardbekken ten noordoosten van Luik en bij Wezet, een van de vier belangrijkste mijnsites van Wallonië en als dusdanig in 2012 door de Commissie voor het Werelderfgoed van de UNESCO tijdens zijn 36e sessie erkend als cultureel werelderfgoed en bijgevoegd op de werelderfgoedlijst. Op 17 december 2015 werd de mijnconcessie formeel beëindigd verklaard door de Waalse regering. We vertrekken met de wandeling en wandelen een eindje door Blegny, ligt op het Plateau van Herve, op een hoogte van ongeveer 220 meter. Ten zuiden van de kern stroomt de Bolland in westelijke richting. Ten gevolge van de steenkoolwinning heeft enige verstedelijking plaatsgevonden. Ook de inwijking van gastarbeiders heeft dit geaccentueerd. We wandelen door het prachtige landschap Herve nergens kun je aangenamer wandelen dan op het Plateau van Herve, veel door de weilanden met hier en daar een hoeve zo ingeplant dat ze een deel uitmaakt van het landschap. Geregeld een stevige klim met als beloning een prachtig panorama. Langs een riviertje dat zich een weg gebaand heeft door het landschap. Door weilanden waar de koeien naar ons kijken ze denken waarschijnlijk wel wat komen die hier doen, maar ze gaan gewoon door met wat ze aan doen zijn. Gewoon prachtig en genieten van al het moois rondom ons. Dan komen we in Cerexhe-Heuseux. Langs de kerk en monument voor de gesneuvelden. Wat verder komen we aan Kasteel van Heuseux. Het kasteel werd voor het eerst vermeld in 1743, en werd ingrijpend verbouwd in 1766 in Lodewijk XV-stijl. Opdrachtgever was Jean-Baptiste de Diffuy die in hetzelfde jaar trouwde met Marie-Thérèse de Goeswin. Na diverse eigenaars te hebben gehad kwam het kasteel eind 20e eeuw aan de Association Chrétienne des Institutions Sociales et de Santé (ACIS) en werd een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen, het Institut Sainte-Marie. De Zusters van Sint-Jozef (Filles de Saint-Joseph) beheerden dit instituut. In 2003 werd het kasteel geheel gerestaureerd. Bij het kasteel horen een park en een boerderij. Het witte kasteel is gebouwd in een L-vorm. Het hoofdgebouw heeft een breedte van zeven traveeën, waarvan drie voor het centrale deel, dat getooid is met een gebogen fronton. Hierop zijn putti afgebeeld welke de wapenschilden van de familie Diffuy dragen. Dit centrale deel wordt geflankeerd door twee enigszins vooruitgeschoven delen van elk twee traveeën in de vorm van een torentje met een sierlijke spits. Voor het kasteel ligt De kasteelboerderij van Heuseux . Het betreft twee parallelle bakstenen gebouwen die aan de zuidzijde zijn verbonden door een poortgebouw van 1726. Aan de noordzijde wordt de aldus ontstane binnenplaats afgesloten door een muurtje, waarin zich een hek bevindt. De rechtervleugel bevat een woongedeelte, een schuur en een stal. Links van het woongedeelte is een rond torentje aangebouwd dat uit de 16e eeuw stamt. De linkervleugel bestaat uit schuren en stallen. Aan de achterzijde van deze vleugel bevindt zich een ronde toren die niet meer van een spits is voorzien doch een plat dak heeft. We wandelen verder en dan weer de velden in en midden in het veld een oude boerderij die gerenoveerd werd en waar nu een brouwerij in gevestigd is. Brouwerij La Fabrique is gevestigd in de voormalige familieboerderij en dateert uit de 19e eeuw. Het is gelegen langs de beek van Bolland in het hart van de bosjes van het Pays de Herve. De naam van het bier is een eerbetoon aan de regio Pays de Herve en zijn bosjes. Op de achtergrond van het logo wordt schematisch een bos weergegeven. De uil, symbolisch dier van het bos, is aanwezig op het logo. De brouwerij is nog volop in ontwikkeling. Wij wandelen verder in het veld bij een boerderij staat een prachtige oude wagen zo maar in open lucht. We gaan verder en de mijn van Blegny komt in het zicht en dit wil zeggen dat we het einde van onze wandeling naderen. We wandelen het domein op en zo eindigt deze wel mooie wandeling.

DAUTENPAD.

DE SCHOVERIK.

DIEPENBEEK.

De Dauteweyers : Industrieel patrimonium wordt weer natuur.

De naam "Dautenweyers" is waarschijnlijk een verbastering van "De oude wijers" - we vinden er al een vermelding van op de Ferrariskaart van 1769. De vijvers zijn vermoedelijk uitgebreid door ijzerwinning halverwege de 19de eeuw en later aangepast aan de viskweek. Nog later kon de natuur er opnieuw haar plaats innemen. De Dauteweyers is uiteraard een waterrijk gebied. De randen en de verlandingszones rond de vijvers vormen interessante overgangsgebieden. Verderop zijn er elzenbroekbossen en vochtig weilanden. Elk met zijn specifieke fauna en flora. We treffen hier dan ook vooral planten en dieren aan die water gebonden zijn. De Dauteweyers vormen het ideale decor voor één van de zeldzaamste amfibieën in ons land: de boomkikker. Het 11 ha omvattende gebied bestaat uit een reeks vijvers, waaromheen zich verlandingszones bevinden. De vijvers zijn ontstaan door winning van ijzererts, welke plaatsvond in de 19e eeuw en in 1873 tot een einde kwam. Om de vijvers zijn elzenbroekbossen en vochtige weilanden te vinden. De Dauteweyers maken deel uit van De Wijers, het vijvergebied dat zich uitstrekt over Diepenbeek, Hasselt, Genk, Zonhoven, Heusden-Zolder en Houthalen-Helchteren. We vertrekken met onze wandeling en genieten van de prachtige natuur in dit gebied. We komen ook in de Dorpsbeemden. De Dorpsbemden zijn ontstaan uit de vroegere gemeenschappelijke weidegronden. Dit 60 ha grote gebied van vroegere gemeenschappelijke weidegronden, ligt in de alluviale vlakte van de Demer. Hiervan beheert Natuurpunt 38 ha. De naam "Dorpsbemden" geeft aan dat het gebied lange tijd in gebruik was als gemeenschappelijke weidegrond. De gevarieerde bodemstructuur en het feit dat het gebied regelmatig overstroomde, zorgen voor een afwisselende plantengroei. Blauwgraslandbeheer in de Dorpsbemden. Blauwgraslanden zijn jaarlijks eenmaal gemaaide en onbemeste hooilanden, met een geringe opbrengst, op vochtige voedselarme bodems met wisselende waterstand (’s winters drassig en ’s zomers oppervlakkig uitgedroogd). Het zijn de schraalste en zeldzaamste graslanden met een uiterst groot natuurbehoud belang. De blauwachtige kleur is vooral afkomstig van pijpenstrootje, blauwe zegge en tandjesgras. Andere kenmerkende planten zijn blonde zegge, kranskarwij, kleine schorseneer en begeleidende planten zoals blauwe knoop, egelboterbloem, melkeppe, wateraardbei, gevlekte orchis en tandjesgras. Al deze planten komen in de Dorpsbemden voor. We komen langs de visvijver “De Pomperik” en ook langs de Demer. Voor de aanleg van een autoweg werd nog een visvijver (de Pomperik) uitgebaggerd. Het vertrek van de vaste paden op het Demerstrand zijn wel goed, parking en goed bewegwijzerd. Een fijne wandeling op de vaste wandelpaden van de Schoverik.

PANNENKOEKENTOCHT.

WANDELCLUB HALEWIJN ZOUTLEEUW.

NEERHESPEN.

Eens wandelen in Brabant, Neerhespen een deelgemeente van Linter. Als w even opzoeken wat er in Neerhespen te zien is valt het wel mee, veel mooie gebouwen. De Sint Mauritiuskerk; met kanonskogel in gevel, Oude pastorie, Heilig Kruiskapel, Kasteel van Neerhespen, voormalig gemeentehuis en schoolhuis, hoeve Lammens, hoeve Grené en huis Vangoitsenhoven (Langstraat), Sint-Annakapel (hoek Langstraat ), St. Rochuskapel (Achter het Dorp), Kapel van het H.Hart (Kempeneersstraat), Hoeve Kempeneers (Bareelstraat), gedenksteen kapitein Dethier en trainingsschool voor politiehonden (Laarweg) vol verwachting naar Neerhespen. We komen langs de trainingsschool van politiehonden en voor de rest zien we niks van de opgenoemde plekken. We worden dadelijk de velden ingeleid. En daar blijven we voor d erest van de wandeling alleen als we terug naar Neerhespen komen we nog langs een kasteelhoeve. De laatste meters komen we nog langs een okkernoten dreef waar de zwarte walnoot ook staan. Zo eindigt onze wandeling in Neerhespen.

42e MARCHE FRANCHIMONTOISE.

LES MARCHEURS FRANCHIMONTIOS.

LA REID.

La Reid is een deelgemeente van Theux. Het dorpscentrum van La Reid ligt ruim vijf kilometer ten zuiden van het centrum van Theux. In het noorden van de deelgemeente ligt nog het dorp Becco, in het zuiden de dorpen en gehuchten Desnié, Winamplanche en Vert-Buisson. Het centrum van La Reid is een aangename plek met een prachtige monument voor de gesneuvelde soldaten. De omgeving is heel groen en prachtig. Wat een prachtige omgeving met veel bos. Prachtig. Zo komen we in Becco, dit plattelandsdorpje dankt zijn naam waarschijnlijk aan de romanisering van 'bôkholt' (beukenbos) hoewel de populaire uitleg naar de relatieve armoede van de grond verwijst: 'en’na nin bêcop' (in het Waals: er is niet veel). Vanuit dit dorp hebt u een schitterend uitzicht op La Reid, Hestroumont en de bossen van Rohaimont. Het dorp heeft langwerpige boerderijtjes en woningen uit de 17de eeuw. De eenheid en homogeniteit van het geheel verleent het gehucht onmiskenbaar een architecturale waarde. De eerste kapel van Becco werd in 1714 voltooid en is aan Sint-Elooi gewijd, de patroonsheilige van de edelsmeden en smeden. Boven de hoofdingang verrijst het standbeeld van Sint-Elooi met zijn aambeeld. In de nabijheid staat er een indrukwekkende linde, met aan de voet het Croix du Tilleul (kruis van de linde) uit 1890. Het dorp ligt aan de oever van een beek in de nabijheid van een mineralenafzetting waar ooit ijzer ontgonnen werd. De vruchtbaarste gronden werden door de landbouw ingenomen en de bossen kregen de minst gunstige omstandigheden. Op de weg van Theux naar Becco staat er nog steeds een klein fort, een onderdeel van een verdedigings- en observatielinie die bij het fort van Tancrémont hoorde. Dit dorp is de plaats van de legende van de twee bezetenen van Becco. We wandelen verder elk dorp en gehucht heeft talrijke kasteeltjes en boerderijen uit de 17de en 18de eeuw. We wandelen verder door het prachtige landschap tot we terug aan ons vertrek komen. Een pracht van een wandeling.

1ERE MARCHE DES CHATEAUX

LES JOYEUX LURONS.

FORVILLE.

Een nieuwe wandelclub, Les Joyeux Lurons, werd geboren in Pontillas. De fusiegemeente Fernelmont ontstond uit de samensmelting van de tien huidige deelgemeenten Bierwart, Cortil-Wodon, Forville, Franc-Waret, Hemptinne, Hingeon, Marchovelette, Noville-les-Bois, Pontillas et Tillier. We wandelen vandaag met de nieuwe club en de verwachtingen zijn hoog. De verwachtingen worden maar gedeeltelijk ingevuld. Waar zijn de kastelen op de 12kilometer? We wandelen door de velden en komen langs een grote boerderij. Verder langs eindeloze velden en nog eens velden. Weer komen we aan een grote boerderij met een grote binnenkoer. We komen nu in Bierwart. We wandelen door het dorp langs de kerk en de school. We doen een kleine omweg om aan de Kasteelhoeve Bierwart te komen. De vierkante toren met ingang valt dadelijk op en de hele bouw. Wij moeten terug naar het parkoers langs een mooie kapel. Een eindje door een bos en we komen terug in het dorp vandaag is er een circus aanwezig wij kunnen even naar de dieren gaan kijken. Toch iets afwisseling op de wandeling. we komen in het volgende dorp Pontillas. Hier is er ook een kasteelhoeve maar we moeten weer de route verlaten om ze te kunnen zien. Ze ziet er wat vervallen uit we gaan weer de route op en komen langs weer velden, op eentje liggen honderden pompoenen. Wat verder en we komen weer op ons vertrek aan. De wandeling was niet wat we ervan verwachten maar al bij al valt het nog mee. Enkele regendruppels op het einde met een regenboog maakt de wandeling af.

43E MARCHE INTERNATIONALE.

SCML MAMMOUTH.

AWANS.

Awans, Luiks Haspengouw heeft een landelijk karakter, word gekenmerkt door soms eeuwenoude hoeven, die verspreid liggen in een prachtig landschap met een pastoraal karakter. We wandelen door de straten van het dorpje en komen zo aan het wit kasteeltje. Wat verder komen we aan het kasteel van Awans Hier stond voorheen een oude boerderij, doch in de 2e helft van de 19e eeuw werd hier een kasteel gebouwd door Charles del Marmol, welke burgemeester van Awans was van 1861-1896. Door een 18e-eeuws poortgebouw, in baksteen en kalksteen uitgevoerd, kan men het kasteelterrein betreden. Op de binnenplaats vindt men rechts een vleugel uit de 2e helft van de 19e eeuw, in eclectische stijl. De andere vleugels werden sterk gewijzigd. Tegenover de ingangspoort bevindt zich een gevelsteen met opschrift: SAMSON 1707. Dan wandelen verder door de velden. Dan komen we in Ans. Reeds vanaf de 13e eeuw was er in Ans sprake van kleinschalige steenkoolwinning. In de 19e eeuw ging dit op industriële schaal geschieden, met name door de Charbonnages d'Ans et de Rocour. In de jaren '60 van de 20e eeuw verdween deze vorm van nijverheid. Maar meer bekend is Ans voor het Fort van Loncin. Het was een van de 12 forten van de ring van forten rond Luik. Het werd in 1888 naar plannen van generaal Henri Alexis Brialmont gebouwd. De forten werden opgetrokken uit ongewapend beton, aangemaakt met grote rolkeien uit de Ourthe. De vorm van het fort is een gelijkbenige driehoek met een oppervlakte van 0,01 km², die omgeven wordt door droge grachten van 10 meter diep en 15 meter breed. Het fort bevindt zich ongeveer 7 km ten westen van de binnenstad van Luik aan de uitvalsweg in de richting van Brussel. Het fort ligt op circa drie kilometer afstand van Fort Lantin en Fort Hollogne. Na de Eerste Wereldoorlog werd het fort niet herbouwd. Het fort werd (of beter: bleef) de begraafplaats voor de soldaten die omkwamen bij de explosie. Dit onder andere vanwege het feit dat er zich in het fort waarschijnlijk nog enkele tonnen aan munitie bevinden. In 2007 haalde men 3500 obussen van onder het puin. Omdat men het nooit heeft aangedurfd de granaten en het kruit op te ruimen, besloot men het hele complex in een groot graf te veranderen. Ter nagedachtenis werd er een monument bij het fort gebouwd. Bij recente opgravingswerken ontdekte men 25 lijken van gesneuvelde soldaten, waarvan er vier konden worden geïdentificeerd. Deze werden bijgezet in de crypte van het fort. Door toedoen van het Waalse Gewest geraakt dit fort langzaam aan ontsloten. Bij een bezoek kan men een audiogids meekrijgen. Elk kwartier weerklinkt er een simulatie van de explosie van het fort na de destijds noodlottige inslag van een 420mm granaat. Bij het Fort ligt het Museum van het Fort. Wij wandelen over het fort en we zien welke schade de ontploffing aan richtte en dat het vandaag de begraafplaats is van de vele soldaten die hier sneuvelden. In de crypte liggen ook nog vele soldaten begraven. We kunnen deze even bezoeken en zien de vele grafkelders. Na het bezoek nog even door de velden en zo terug bij ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling.

39. INTERNATIONALE WANDERUNG.

WANDERCLUB BUTGENBACH.

BUTGENBACH.

Onze wandeling vertrekt vandaag in “Sport-und Freizeitzentrum Worriken” Het Meer van Bütgenbach is een stuwmeer op de rivier de Warche. Het meer ligt op het grondgebied van de gemeente Bütgenbach en heeft een oppervlakte van 120 hectare (of 1,2 km²). De dam werd aangelegd van 1929 tot 1932 en heeft een hoogte van 23 m. De dam muur rust op elf bogen en ligt op 550 meter hoogte. Het meer kan 11 miljoen kubieke meter water herbergen. Bütgenbach zelf ligt op de zuidwestelijke oever van het meer op een hoogte van 548 meter. Het meer bevindt zich op de rand van het plateau van de Hoge Venen. Op de westoever van het meer lag vroeger station Bütgenbach. We wandelen vlug de Vennbahn, letterlijk: spoorweg van de Hoge Venen op. De Vennbahn was een spoorweg in de Oostkantons die door het Verdrag van Versailles aan België werd toegewezen, hoewel delen ervan door Duitsland liepen. De Vennbahn verbond de industriële centra van Aken en Luxemburg op de kortst mogelijke manier. In België is het traject Sankt Vith - Troisvierges spoorlijn 47, het deel Raeren - Sankt Vith spoorlijn 48 en is het trace Raeren Grens - Raeren een onderdeel van spoorlijn 49.De spoorweg werd door de Pruisische staat gebouwd om snel en gemakkelijk steenkool en ijzererts te vervoeren. Ook zou ze de economie van verschillende plattelandsgebieden laten opleven en de inwoners ervan werk verschaffen in de industriële centra, die door de komst van de lijn makkelijker toegankelijk zouden worden. De inwijding vond plaats op 4 november 1889, in de daaropvolgende jaren werd de baan bijna volledig naar twee sporen uitgebreid. Om dit mogelijk te maken moesten verschillende hoogteverschillen worden weggewerkt en het spoor op sommige plaatsen worden versmald omdat de beschikbare ruimte naar enkelspoornormen was berekend. Op de route staan verschillende infoborden met de geschiedenis van de Vennbahn. Zo komen we aan het Viaduc de Bütgenbach. De indrukwekkende brug is onderdeel van het Quervennbahn-traject, dat voor de Eerste Wereldoorlog werd aangelegd voor militaire doeleinden. Ze was onmisbaar op deze plek, omdat het tracé volgens de strenge criteria van de Duitse legerleiding slechts zeer beperkt mocht stijgen. Bij de terugtocht van de Duitse troepen in 1940 werd de brug door Duitse geniesoldaten opgeblazen. Wel werd ze tijdens de oorlog tijdelijk heropgebouwd door Amerikaanse genietroepen. Na de oorlog viel het viaduct onder de bevoegdheid van de Belgische spoorwegen. Van op het viaduct prachtige zichten over het landschap. We komen ook voorbij infoborden van de “ Weg van Herdenking” De 96 km lange rondwandelweg „Weg des Gedenkens“ werd in het voorjaar van 2015 geopend. De weg loopt over markante plaatsen van de oorlogsgeschiedenis in het Duits-Belgisch grensgebied via reeds bestaande wandelwegen in Büllingen, Bütgenbach en Waimes aan Belgische zijde en de gemeentes Hellental en Monschau in Duitsland. Onderweg verklaren 30 viertalige infopanelen de historische gebeurtenissen rond het Ardennenoffensief, smokkelen, Westwall en nog veel andere thema’s. zo staat er ook een bord bij het viaduct met de info. Altijd fijn om een stukje geschiedenis te leren kennen. Ne een eindje op de spoorweg verlaten we het en wandelen de velden in. We steken het riviertje over en beginnen te klimmen. Op een heuvel staat een prachtig kruis. Spijtig dat we er niks te weten komen over dit toch wel prachtig stukje erfgoed. Het kruis in het midden een beeld van een gezeten geestelijke met voor het een gekruisigde Christus. We moeten verder en komen in Nidrum, hier hebben we rustpost in een typische Eifel huis. We wandelen door het dorpje en komen aan de infoborden over het dorp hoe het vroeger was met oude foto’s van het dorp. Heel mooi om te zien. Verder met onze wandeling en komen zo nu onder het viaduct van Butgenbach door. We komen nu aan het natuurleerpad “Mausheck”. Nog even verder en we komen aan het Meer van Butgenbach dat we volgen tot we aan ons vertrek komen. Een pracht van een wandeling, en wat een geluk met het weer blauwe luchten en zon wat wil je nog meer.

GREENSPOT HEKS.

REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.

VECHMAAL.

Vertrek aan de Taverne De Horne te Vechmaal. Vlakbij het kruispunt vind je een groot houten bord met verschillende aangeduide wandelingen. De wandeling van de Greenspot Heks langs de mergelgroeven (6 km) is over het hele traject aangeduid met oranje kleur. We vertrekken voor de controle aan de herberg De Horne en wandelen naar het Kasteel van Heurne (kasteel van Horne) bevindt zich in Sint-Pieters-Heurne. Het bouwjaar van kasteel van Heurne is niet bekend. Het kasteel was lange tijd in het bezit van de Tongerse familie Bosch, wier wapenschild boven de ingangspoort van de kasteelhoeve prijkt. De bijbehorende hoeve dateert van 1743 en werd gebouwd door de familie Bosch. De familie Bosch had het kasteel van de 17e tot en met de 19e eeuw in hun bezit. Het 18de-eeuwse kasteel van Heurne bestaat uit een kasteelhoeve en een kasteel met moestuin en park. We wandelen verder in het beekdal bevinden zich boomgaarden en weilanden, terwijl op de hoger gelegen delen de akkerbouw wordt beoefend. Vooral tarwe en suikerbiet wordt er tegenwoordig geteeld. We komen ook langs enkele oude hoevens voorbij. We wandelen nu het veld in en komen aan de Waterkuil is één van de mergelgroeven van Henisdael. De mergellagen zijn restanten van een uitgestrekte zee die zich ongeveer 90 miljoen jaren geleden terugtrok. De mergelgroeven van Henisdael liggen in een hoefijzervormige depressie en omvatten verschillende mergelgangencomplexen. Vermoedelijk werden ze pas uitgegraven in de tweede helft van de negentiende eeuw. De naam is afgeleid van het vroegere kasteel van het adellijke geslacht Henisdael. Van dit gebouw bleven enkel nog de hoeve en het poortgebouw over, de groeven zijn niet toegankelijk. In deze mergelgroeve in Vechmaal werd waarschijnlijk in de Romeinse tijd al mergel en silex gewonnen. Tot 1835 ging men door met de ontginning van mergel waardoor er ondergronds een groot gangenstelsel ontstond. Vandaag zijn de kuilen een overwinter plaats voor vleermuizen en door het Regionale Landschap en natuurpunt een prachtige plek, de toegangen zijn afgesloten met ijzeren kunstwerken. We klimmen terug uit de kuil en vervolgen onze weg een eind door een holle weg en dan weer velden en akkers. Na een eindje gewandelt te hebben komen we aan de Hoeve Henisdaal- Hoeve Henisdael is een historisch hoevecomplex. Het poortgebouw stamt uit de 2e helft van de 16e eeuw, en is in laatgotische stijl met renaissance-elementen. De hoekbanden zijn beneden van kalksteen, boven van mergelsteen. Boven de poort bevindt zich een gevelsteen waarop zich het wapenschild van het geslacht Van Henisdaal bevindt. Aan beide zijden hiervan vindt men een kleine gevelsteen dat een harnas uitbeeldt. De tegen de noordgevel van het poortgebouw aangebouwde traptoren was vroeger hoger, maar de houten wenteltrap is nog origineel. In deze toren vindt men nog schietgaten. Veel van de bedrijfsgebouwen zijn uit de 2e helft van de 19e eeuw. De dubbele dwarsschuur, met twee rondboogpoorten, is waarschijnlijk ouder. Nu wandelen we langs het huis van mij grootouders van vaders kant. Altijd vreemd om er zomaar langs te lopen. Nu komen we aan de Sint-Martinuskerk deze wordt omgeven door het ommuurde kerkhof bereikbaar via een hoge trap aan de westzijde. De kerk is de parochiekerk van het dorp en is gewijd aan Sint-Martinus. Nu nog even en we zijn terug op ons vertrek en kunnen we controle afsluiten.

GULPDALTOCHT.

WC GULPDALTOCHT.

SLENAKEN.

Slenaken, de parel van het Heuvelland, ingebed in een van de mooiste landschappen van Nederland, met België om de hoek en Maastricht, Luik en Aken op steenworp afstand. Dit vriendelijke dorp is voor u een heerlijke plek om te ontspannen en te genieten van de natuur, cultuur. Slenaken (Sjlennich, in het plaatselijke dialect) is één van de tien kerkdorpen van de gemeente Gulpen-Wittem, maar volgens veel mensen met ruime afstand het mooiste. Samen met de buurtschappen Beutenaken, Heijenrath en Schilberg vormt Slenaken al sinds mensenheugenis een van de belangrijkste toeristische bestemmingen van Zuid-Limburg. Niettemin behoort het dorp met zijn 600 inwoners tot de kleine kernen van de gemeente. Slenaken, ook wel de Parel van Zuid-Limburg genoemd, ligt in het Gulpdal, een asymmetrisch dal met aan de ene zijde flauwe hellingen die in gebruik zijn als grasland en aan de andere zijde steilere hellingen waarop de bossen liggen. Het zijn prachtige beelden die we krijgen in het golvend landschap, met vergezichten over het prachtige landschap. We komen zo aan de voormalige cementfabriek Beutenaken. De Groeve Habets De voormalige dagbouwgroeve ligt ten oosten van Beutenaken in de oostelijke dalwand van het Gulpdal. Ze ligt hier in de westelijke helling van het Plateau van Crapoel aan de noordwestkant van het Groote Bosch. De Kalksteen van Beutenaken is fijnkorrelig en lichtgrijs van kleur. Het kalksteen bevat maar weinig vuursteen. De 5 meter hoge kalkoven werd in 1929, maar de kalksteen was te zacht en de kalkoven viel in verval vandaag is er niet veel meer van te zien. Wat verder komen we in Beutenaken, is een buurtschap van Slenaken in de gemeente Gulpen-Wittem. De nederzetting is gelegen in het dal van de Gulp. Het riviertje de Gulp, dat een zijbeek is van de Geul, stroomt hier achter de huizen langs. We wandelen door het buurtschap en wandelen door holle wegen en veldwegen. Zo komen we in Terlinden. Hier staan vier vakwerkboerderijen en -huizen die tevens rijksmonument zijn. Ter compensatie van het feit dat Terlinden geen eigen parochiekerk heeft, is er een forse kapel. Verder bevinden zich in en rondom het gehucht diverse wegkruisen. Weer verder veel klimmen en dalen en zo wandelen we Slenaken terug in. Einde van een prachtige wandeling.