"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
06-02-2009
Een slapeloze Ming...
Serendipity : "Ik heb zin in een muis." Ming : "Een muissss?... Nú?... Ge zijt toch niet zwanger zeker?!"
Serendipity : "Zoetebekske toch! Hoe kan dat nu..." Ming : "Pas op er zitten hier veel duiven op 't dak hé Poes!"
Serendipity : "Maar ik ben niet katholiek Zoetebekske!" Ming : "Ja, dat is dan een goed voorbehoedmiddel."
Serendipity : "Maar Mi-ing... Ik kan nog altijd wel niet slapen... Gij snurkt een beetje." Ming : "Heu als gíj niet kunt slapen... waarom stopt ge dan míjn oor dicht?... Zoudt ge dan niet beter uw eigen oren dichtstoppen? Vrouwenlogica?..."
Serendipity : "Ik blijf maar wakker liggen..." Ming : "Maar ikke niet..."
Serendipity : "Nee, dat hoor ik." Ming : "Mag ik nu terug in slaap vallen Poes?..." Serendipity : "Natuurlijk Zoetebekske. Zolang ge maar blijft luisteren..."
Serendipity : "....en af en toe eens instemmend "prrrrrt" doet."
Ming : "Is 'zzzzzzzzzzzz' zzzzzeggen ook goed?"
Ming : "Awel... mijn nachten als vrijgezel waren minder vermoeiend..."
Dinsdag, 12 november - 22.45u. Onderweg van Koh Lipeh naar Koh Kai Nok.
16. Madam Onassis in hoogsteigen persoon.
Een ronduit schitterende dag vandaag! Bij 't ontbijt zitten praten met onze Indonesische waiter die van Yogyakarta komt. Plezant, we konden heel zijn uitleg volgen want we kenden nog de straten waar hij woont. Heel de morgen aan dek liggen zonnen en kletsen met andere passagiers. Ik droeg mijn Kuching t-shirt en werd direkt door een Engels koppel aangesproken die in Borneo gewoond hebben. Weeral een half uurke gespreksstof. Paul heeft dan ook nog de plezantste verhalen van Hilde de Belgische stewardess te verwerken gekregen en die kan vertellen als de beste. Allemaal bijna-rampkes maar wel heel grappige toestanden. Ondertussen ben ik naar de uitleg van Peter geweest over het eilandje waar ze ons vannamiddag gingen droppen. Gezellig aan de brug in t zonneke in een dekstoel zitten luisteren. Dik in orde. Hier zouden zeldzame zeekrokodillen zitten van 6 meter. Maar op al de trips hebben ze er nog maar twee keer een gezien, dus we zouden al wreed veel chance moeten hebben willen we er zo een tegenkomen. Ondertussen waren we aan 't ankeren aan een droomeilandje : Koh Lipeh. Wit en turquoois.
Op de middag was het diner een barbecue aan dek. Heel tof! Iedereen voelde zich de koning te rijk. Ze hadden het toch weer zo verzorgd en sjiek aangepakt! En een perfekte service, echt ongelofelijk. Uw bordje was nog niet leeg of er stond al iemand om het op te ruimen. Iedereen liep daar met een verzaligde glimlach rond. Het is hier dan ook echt wel hemels. Iedereen babbelt met iedereen, want alleman is wreed kontent. Zelfs de meest veeleisende mensen vinden de boot en de cruise geweldig. Het is nu niet direkt het plebs dat hier verzameld is, maar het is ook helemaal geen snobistisch gedoe. Iedereen doet gewoon en is vriendelijk en babbelt en lacht met alleman waar hij mee in kontakt komt. En wilt ge alleen zijn dan is er geen mens die u daar op aan kijkt. Privacy wordt gerespecteerd, iedereen mag doen waar hij zich best mee voelt. Zalig.
Na het diner met de tender naar het eiland gebracht en gaan snorkelen. Iets betere zichtbaarheid dan gisteren want nu scheen de zon volop! Mooi, maar weinig grote vissen gezien. Na een uurke hebben we het eilandje overgewandeld naar het seagypsy-dorp aan de andere kant. Halverwege het eiland stond er toch wel ineens een cafeeke! Met ne kouwe cola! Echt en fata-morgana. De schoonste madam van Thailand schenkt u daar een drankske voor 20 frank midden in t paradijs! Voor de rest was er totaal niks, alleen dat terras en een bord met "internet" op. Ge geloofde uw ogen niet.
Verder doorgelopen naar de overkant en in het zeezigeuner-dorp terechtgekomen waar de tijd was blijven stilstaan. Sympathieke, vriendelijke mensen, die van uiterlijk totaal niet op Thai lijken. Allemaal houten paalwoningen, en aan elk huis een meterslange wasdraad met kleurig wasgoed. Ofwel was het wasdag, ofwel maken die mensen elke dag heel veel vuil. De baai lag vol met de meest veelkleurige vissersbootjes die ge kunt voorstellen. En al die kleurkes dreven op een turquoise zee. Spijtiggenoeg allemaal met zo'n koffiemolen-zeemixer motor. t Zal daar 's morgens nogal een lawaaike zijn In het dorp lagen er veel waterputten waar iedereen zijn waske kwam kloppen of zijn baby kwam afpoedelen. De vissers brachten hun vangst aan land, en moeders wandelden met hun vis en hun kind terug naar hun hutje. Prachtige beelden. In dat exotisch decor liep het dan ook nog vol met hanen en eenden en honden en kortstaartpoezen. Zo van die echte stratiers. Echte Thomas O' Malleys. Schitterend!
Het was een paradijselijke nederzetting. De mensen leken er heel kontent en gelukkig. Ik geloof ook dat ze dat echt waren, maar ik hoop vooral dat ze dat blijven. En dat ze niet gelijk overal wanneer ze mensen van de buitenwereld zien gaan denken dat die hun leven 1 grote vakantie is, en dat die allemaal met Mercedessen rijden en in Dallas-villa's leven. En dat ze door die droom ook te willen vangen hun eigen paradijs opgeven en ergens naar een grote stad trekken om te proberen veel geld te gaan verdienen en in de miserie terechtkomen. Zoals er uiteindelijk al met miljoenen en miljoenen gebeurd is. Ik hoop echt dat ze het hier slimmer aanpakken. Maar ja, TV was er al, en als ik dan al zo'n bord met "internet" zie staan middenin het groene binnenland van hun eiland van amper enkele kilometers groot, dan vrees ik weeral het ergste
Weinig passagiers zijn tot hier gekomen. Bijna iedereen is blijven beachen aan de overkant, dus dat maakte het nog extra uniek. Het was er echt een paradijs van kleuren. Om de tien meter lag er een vuilhoop maar die werden wel allemaal netjes in brand gestoken. En wij thuis maar akties voeren tegen vuurkestook in uwen hof. En heel Azië maar op houtvuurkes stoken, en zijn vuilnis verbranden in open lucht
Iedereen amuseerde zich na zijn werkdag. De kinderen speelden voetbal met een rieten balleke voor hun schooltje. De mannen zaten aan een winkelke dat als café dienst deed, en een groep madammen zat in een cirkel onder een boom voor grof geld te kaarten met een heel speciaal spel kaarten. Heb er in het winkeltje een set kunnen kopen. Een plezant souvenir. Heb maar niet geprobeerd erachter te komen hoe het spel gespeeld wordt
Na de oversteek nog rap efkes in zee geplonsd tot het laatste tenderke kwam om ons op te pikken. Zalig. Warm water, stralende zon, en op de achtergrond de Star Flyer die daar ligt te wachten met de lekkere hapjes
t Is ook heel plezant dat ge direkt als ge uit het bootje klimt kunt aanvallen op porties gebakjes en fruit dat klaar staat op het dek. Heerlijk om het zout bekske door te spoelen met zoete dingskes. En iedereen maar zitten sakkeren dat ze ons over enkele dagen van boord gaan kunnen rollen. En iedereen maar dapper voortsmikkelen.
De afvaart om zes uur (ze is zo ongelofelijk stipt!) was weer heel mooi. Zonsondergang, Vangelis. Jawadde. k Heb mij helemaal alleen (met Haricot) in het uiterste puntje van haar boeg genesteld. Een goddelijk gevoel. En die kleuren! Teder roze wolkskes in een blauwe lucht Ik hoop zo dat de fotos er iets van zullen kunnen overbrengen
Aan dek nog wat staan praten met vier Engelsen, heel toffe mensen van Guernsey, die survey gedaan hebben in Nigeria in de jaren stillekes. Die zijn toen helemaal naar Afrika gevaren met een piepklein jachtje met maar een man of vijf personeel. Moet wel heel sjiek geweest zijn maar toch behoorlijk avontuurlijk. Nu werken hun mannen aan de portauthority van Guernsey, ze kllimmen daar op en neer de rots om de haven in orde te houden. Die mannen hun fysiek is dan ook in orde. Wat van hun madammen niet direkt kan gezegd worden, die zouden ze in hun haven beter als boeien kunnen gebruiken.
Daarna naar de lezing van Peter gegaan. Die man is dus echt ongelofelijk. Vandaag ging het over de trip rond de wereld van Magelhaes. Ik begin dus echt te geloven dat Peter de reïncarnatie is van Vasco da Gama, of Colombus, of Magelhaes zelf. Die mens vertelt heel die geschiedenis alsof hij dat allemaal zelf heeft meegemaakt. Ge zíet die daar zo op zijn kniëen aan de Spaanse koning om schepen liggen smeken. Iedereen heeft altijd spijt als 't gedaan is. Ik ben hoe langer hoe meer te vinden voor een langere overtocht, want elke avond zo'n verhaal in die nostalgische library, en als ze dan in koudere streken vaart dan zal die open haard nog branden ook Waaaauw, moet ongelofelijk zijn. Er is hier een koppel Hollanders die al aan boord zijn vanaf Italië, die zijn nu dus aan hun 41ste dag bezig en amuseren zich nog altijd een kriek. Awel, ik begin daar ook de aanleg voor te krijgen. Nu nog de centen...
Vanavond aan het diner kwam er een Zwitserse advocaat met zijn Belgische vrouw bij ons aan tafel zitten. Ze waren ook juist naar Angkor geweest, en hadden een even grote hekel aan Bangkok als wij. Heel grappig, we trokken allemaal dezelfde snuiten op dezelfde moment. Gelukkig dat de maître d' h het niet gezien had of die zou beslist gedacht hebben dat zijn mosselen niet goed waren. (Dat waren ze nu ook wel niet, maar toch.) Ze waren ook stapelzot van Jordanië. Zij waren 30 jaar geleden in Petra geweest toen er nog maar 1 piepklein hotelleke was en geen elektriciteit. Zij was toen zwanger van hun eerste baby, en het moet een prachtige ervaring geweest zijn om daar dan hoogzwanger op uwe kameel te zitten sjokkelen. Twee boebbelen in beweging, ik kan met het beeld al voorstellen. Die mensen woonden toen in Gaza.
Ze hadden op een vorige cruise met een Clipper de eigenaar van de 3 schepen leren kennen. Die vaarden toen ook mee. Ze deden elke uitstap mee en informeerden zich over alles en nog wat bij de passagiers om hun aanbod nog te kunnen verbeteren. Het zijn vijftigers uit Zweden. Hij is oorspronkelijk als advocaat begonnen, maar was als kind al gek op boten. Zo is hij op de duur, nadat hij zelf een grote financiële meevaller gehad had en voor zichzelf een yacht gebouwd had, op het idee gekomen om alle mensen te laten meegenieten van reizen met een luxeyacht zonder de oeverloze hoop centen die nodig zijn om zo'n ding zelf te bezitten en te onderhouden. (De Royal Clipper heeft 3 miljard bf gekost ) Vanuit die idee is hij met deze lijn gestart. De passagiers een week het gevoel te geven op hun privé-schip te varen, zonder al de praktische, materiële en financiële beslommeringen die bij het bezitten van een eigen schip onvermijdelijk zijn. En in dat opzet is die mens dus voor het volle pond geslaagd, want iedereen voelt zich hier echt bevoorrecht en de koning te rijk. (Ik voel mij hier trouwens al heel de week helemaal Madam Onassis!) Wel knap dat ge zon mooie droom nog als jonge kerel waargemaakt krijgt.
Aan dek kwam de hotelmanager nog een babbeltje doen omdat we gisteren gevraagd hadden de airco in het restaurant wat lager te zetten. En nu kwam hij vragen of het naar wens was. Lief toch! Het is een Italiaan uit Turijn, en het zou er vandaag 0° zijn. Hij kon heel boeiend vertellen over al de problemen die ze met de aankoop van eten hebben in deze streken. Ook geen simpele job dat die kerel heeft! De minder lekkere mosselen van vanavond (4 grote als voorgerecht) waren niet geslaagd. Maar ja, wat wilt ge nu?! Spaanse mosselen, naar Holland importeren, en vervolgens naar Penang, om ze dan mee op cruise te nemen Dan zijn ze dus echt wel goed dood eens ze op uw bord liggen. Er wordt toch nogal wat zinloos vervoerd op deze wereld De man heeft geprobeerd hier bananen en kreeften te kopen maar alles was slecht En hij moet natuurlijk de beste kwaliteit hebben, en een heel grote hoeveelheid. Dus is de simpelste en goedkoopste oplossing nog altijd heel de troep vanuit Holland in te voeren Kwaliteit gegarandeerd.
Enfin, ik zou vandaag kunnen blijven vertellen. Een dag duurt hier precies een week, een mens doet en ziet zoveel en hoort zoveel verhalen. Maar ik ga slapen, want morgen gaan we naar het beruchte James Bond eiland. Zelfs Peter geeft toe dat het een van de bangelijkste tourist-traps ter wereld is, maar hij redeneert heel juist : dat het doel niet het belangrijkste is, maar wel de trip ernaartoe. En de omgeving moet geweldig mooi zijn.
Aan de vijver van het park ligt een enorme ark, ze is de thuishaven voor een indrukwekkende verzameling reptielen. Meestal dieren die ongewenst werden omdat ze groeiden. Een kleine krokodil is lief maar... Kortom, jammergenoeg 't zelfde verhaal als altijd. Eerst beestjes kopen en dan pas nadenken...
De reptielenark.
Met enkele van zijn sjieke bewoners...
Die de bezoekers met een riante glimlach begroeten.
Even poolshoogte nemen wie mij staat te begapen...
"Maar nee ik zie niet scheel!! Ge zijt gewoon jaloers op mijn twee periscopen onnozel menske!"
"En als ik 't boven water bekeken heb dan leg ik me terug voor een half uurtje op de bodem."
Lieflijk babytje. De glimlach is alvast vanaf de geboorte aanwezig.
Maandag, 11 november 2002 - 22u. Enkele mijlen voorbij Georgetown, Penang.
15. Een stad en een kop als een hekseketel.
Tegen 8 uur met veel machinelawaai aangemeerd aan de kade van Georgetown, het begin van de Straat van Malakka. Ben zo ongeveer uit mijn bed gedaverd. Best een risico want we bevinden ons anderhalve meter boven de grond. En een vrije val langs allerhande uitsteekstels van kastjes, ladders en krukjes lijkt me niet echt gezond.
Na het ontbijt aan land gegaan en een riksja genomen om ons naar het oude centrum te brengen. Het zijn nog echte fietsriksja's hier. Er was natuurlijk weer juist enkele centimeters plaats tekort om onze twee poepen naast mekaar te wringen dus zat ik maar bovenop het bakske. Levensgevaarlijk in dit verkeer. Ze zijn heel wendbaar, en zwenken naar een totaal onverwachte kant en ik had enkel de lucht om me aan vast te houden. Ook een bijna botsing gehad met een brommertje. Maar t geeft wel allemaal prettige aktie voor op onze film.
Georgetown is een grote multiculturele stad, met voornamelijk Chinezen. Heel veel koloniale huizen, Chinese, boedhistische (met ne grote liggende, maar deze keer zijn we er aan ontsnapt) en hindoe tempels, katholieke kerken, enfin, le tout. Een razend drukke stad, heel lawaaierig, maar met een veel authtentiekere sfeer dan bijvoorbeeld Phuket. Ondanks de vele moderne rotzooi dat ze ertussen gekwakt hebben staan er nog wel heelder oude Chinese straatjes recht.
Eerst wat door Chinatown gewandeld en tempels binnengelopen. Vooral voor Haricot eigenlijk want die was nog nooit in eentje binnen geweest. Leuke fotoos van hem met Godje Vuilenbaard, en bij wierookbranders op een altaar. Voor 't geval we gingen betrapt worden bij deze heiligschennis had Paul al een goeie uitleg klaar : "Is Haricot. Our mobile God." De smoes is gelukkig niet moeten uitgetest worden.
Voorwerpen om uw toekomst mee te voorspellen op een altaar in een tempel.
In de buurt ook wat winkeltjes binnengewandeld waar ze al de parafernalia verkopen - het papieren geld en de afbeeldingen van luxeartikelen - die de gelovigen in de tempelovens gaan verbranden om naar hun doden te sturen. Daarnaast lag een fabriekske waar ze de goden maakten. Allemaal veelkleurige (vooral zuurstok) en dikke godjes waar ze lange grijze baarden aan plakten, in alle maten en houdingen. Ook nog een begrafenisstoet op het lijf gelopen. We dachten eerst dat het een fanfare was en wilden al vrolijk beginnen mee stappen. Spijtiggenoeg is dan de koloniale drache begonnen, en we stonden daar zonder plu noch regenjasjes dus maar een internetcafé ingestapt (dat niet werkte natuurlijk). Op de duur maar naar hun hoogste wolkenkrabber (60 verdiepingen) getaxied kwestie van een droge bezigheid te hebben en daar wat mails te versturen.
Het is een ronde toren, en eigenlijk 1 gigantisch shoppingcentrum. Alles krioelt er door mekaar. Gesluierd, ongesluierd, minirokken, topChinezen, cruisetoeristen. En het lawaai is onverdraaglijk. In de open internetcafé's zitten tientallen kinderen elk een verschillend computerspel te spelen met de volumeknop helemaal open. Iets verderop verkopen ze karaoke-installaties, vollen damp open. En daartussen loopt iedereen te kwetteren om hun eigen boven de muzak en al de andere ellende wat verstaanbaar te maken. Een pandemonium. En weinigen schijnen het te beseffen. Sommige mensen lopen wel met een koptelefoon op hun bolleke. Bovenop de toren (tussen tientallen taterende schoolreis-Chineeskes) hadden we een schitterend zicht op de stad. Precies Hong Kong op schaal nagemaakt. De torengebouwen zijn veel lager, en verrevan zo mooi, maar de stad staat ook met haar rug tegen wat bergskes geleund, en met haar voeten in zee. En de oude huizen geven een beetje dezelfde sfeer als op Macao. (Allez het Macao van enkele jaren geleden dan toch. Een mens moet altijd voorzichtig zijn als hij zoiets beweert. Daarstraks vertelde Brian nog dat hij hier 30 jaar geleden geweest was en die had Penang nog als dorp gekend, dus alles verandert hier ijselijk vlug. En aangezien het allemaal altijd maar lelijker wordt, vrees ik ervoor hoe Macao er ondertussen al moet uitzien, want het is ook al 10 jaar geleden dat we daar waren.)
Tegen 2 uur al terug aan boord gegaan wegens regen en barstende koppijn. Ben diep treurig in mijn kooi moeten kruipen met pillen want het was niet uit te houden, ik kon mijn hoofd geen 10° meer draaien. Ben pas bij het uitvaren om 6 uur terug boven water gekomen.
t Was heel mooi aan dek, boven het schiereiland hing het nog vol dikke regenwolken, maar de zon gaf ze een silver liningske. Prachtig beeld.
Als entertainment gaf de kok les in het maken van Crèpes Suzettes, dus we zijn daar zeer strategisch tegen het einde van de uitleg naartoe getrokken om ze te kunnen proeven. We waren niet de enigen die op dat idee gekomen waren. Ze waren verdraaid lekker. Om 7 naar het verteluur van Peter in de bibliotheek gegaan, en ook dat was weer boeiend. Vanavond waren we nog maar met 8, ik vrees dat de rest heeft afgehaakt omdat hij zijn lezingen zo chaotisch aanpakt.
Het ging vanavond over de eerste zeevaarders. Op een zeker moment is overal de scheepvaart tot een stilstand gekomen, zowel de Feniciërs als de Egyptenaren als de rest van de bende rond de Middellandse Zee stopten er mee. Simpelweg doordat ze al het hout hadden opgebruikt. Geen bomen meer, geen boten meer. De eerste ecologische ramp dus. Hij had vanavond ook heel interessante theorieën over Colombus. Dat die in dienst stond van de Portugezen, en zogezegd Amerika "ontdekte" en aan de Spanjaarden aansmeerde als een soort van bezigheidstherapie zodat ze ondertussen de Portugezen niet zouden storen in hun uiterst lucratieve slavenhandel rond Afrika en hun specerijenhandel in de Indische Oceaan.
Na het diner nog efkes aan dek gezeten, en tot de conclusie gekomen dat we hier gewoon liggen te dobberen, eigenlijk zelfs een beetje achteruitvaren. Geen kip die het lijkt te merken. Soit er zal geen haast bij zijn, we kunnen morgen pas tegen 12 uur bij het volgend eiland aankomen omdat we er bij laag tij niet in de buurt geraken.
Ons meiske ligt heel diep in 't water op de moment want wat ze vandaag allemaal in haar buikske geladen hebben Om de maand komt ze bunkeren in Penang, paletten voedsel, drank, onderhoudsprodukten, zelfs papieren koksmutsen. En dat alles wordt opgestuurd naar Penang vanuit Holland. Zelfs de vis en het vlees komen hier diepgevroren aan. Het risico om, buiten het fruit en de groenten, hier iets te kopen zullen ze te groot vinden, er zou zo eens een Amerikaan een diarrheeke moeten krijgen
Heel de dag hebben de bemanning en de officieren zitten sleuren om alles een plaats te geven. Iedereen doet mee, niemand mag er zich te schoon voor voelen. Die kerels hebben hier toch echt geen simpel jobke. Ik hoop dat ze er goed hun kost mee verdienen want ze moeten uit hun pijp komen.
Zondag, 10 november 2002 - 22.30u. Ofwel in Thaïs ofwel al in Maleisisch water. Alleszins onderweg naar Penang.
14. Zij.
Het restaurant is echt schitterend. Heerlijk nostalgisch. Veel spiegels en koper. (Een beetje het wafelbakpaleis van de Sinksenfoor.) Ge verwacht elk moment dat Kapitein Onedin himself u een taske thee gaat komen brengen. We kunnen zelfs met twee aan tafel zitten! Is al heel de dag gelukt. De maître d' zegt gewoon : "Do as you please madam, we want our guests to be happy!". En met de glimlach krijgen we onze privacy en moeten we niet aan een tafel van acht man aanschuiven.
In de voormiddag kregen we de verplichte drill voor als het moest misgaan. Het klassieke zwemvesten- en reddingsbotenfestijn dus. Vooral de crew die met een brancard helemaal van beneden in de boot door de smalle gangetjes en trappen naar boven moest terwijl wij het allemaal allang beu waren en terug naar beneden aan 't trekken waren zorgde voor hilarische momenten. Daarna heeft de kapitein al de officieren (en hun papegaai) voorgesteld.
We zijn mooi tussen de Batong eilandjes doorgezeild, prachtige zichten langs alle kanten. Groene eilanden, witte strandjes, blauwe zee. En daarop zij met haar witte zeilen in de zon. Fak. Gloeiend heet, efkes in een van de twee pooltjes geplonsd. Heel gevaarlijk. Ge moet goed zien dat ge niet per ongeluk aan uw poep krabt of uw bikini wat op orde trekt want in dat verzonken zwembad zitten ramen in de wanden die uitgeven in de pianobar. Dus iedereen die daar rustig zijn koffieke zit te drinken ziet u krabben en dabben. Altijd goed opletten dus, voor ge letterlijk een spektakel van uw eigen maakt.
Voor anker gegaan voor een van de kleine eilandjes, en na de lekkere lunch met een tenderke afgezet op het strand. Ze hebben 4 snelle kleine tenders die ineens ook als reddingsboten dienst doen.
De Star Flyer is het enige schip dat in dit marine nature park mag komen, dus geen last van andere toeristen. Omdat het de eerste keer is dit jaar dat ze hier aanleggen, is de crew mee van boord gegaan met hopen vuilzakken en hebben ze de stranden ontdaan van alle zooi die met de SW-monsoon is aangespoeld. Wel tof dat ze de zaak zo goed verzorgen en hun best doen voor het milieu. Ze ontzilten hier aan boord ook hun eigen water. Moet ook wel want het zijn astronomische aantallen liters die hier verbruikt worden.
De zee was lekker warm om te snorkelen en spiegelglad, maar de zichtbaarheid was heel droevig. Amper een meter of 7 in plaats van de 25 à 30 die het nu zou moeten zijn. Massa's dikke vette doopvontschelpen in de waanzinnigste kleuren en tekeningen. Denneboomwormkes. Wat anemonen met clownsvissen, en voor de rest de gewone visboel. Vrij weinig koraal. Flink zwemmeke gedaan naar verlaten strand en daar gewoon aangespoeld op 't zand en slaapke gedaan. Best lekker, niemand in de buurt. De Sony ook maar uit zijn zwempak gehaald en nog wat fotoos genomen. Er lagen warboelen ineengestrengelde aangespoelde touwen en visnetten in alle kleuren. Denk dat het wel wat leuke fotoos kan opgeleverd hebben. And if not, het was alleszins heel gezellig daar gelijk een babytje in 't water te zitten plonzen, van God en klein Pierke verlaten. Hoop alleen dat ze op de Starflyer geen sterrekijkers hebben ofzo.
Tegen half zes met een bomvol tenderke terug naar de Starflyer gebracht. Onderweg wat gebabbeld met twee Vlaamse vrouwen van rond de 30 die me gisteren al opgevallen waren. Een is een heel grote blonde, en de andere een klein roske. Ik hoorde hen op een geestige, cynische manier alles bekommentariëren, en ik moest direkt aan Myriam zaliger en mijzelf denken. Toen we daarstraks opeengepakt zaten heb ik wat met hen zitten babbelen. Ze zijn gezellig met zijn tweetjes op trot en komen juist van Birma. Het moet er nog altijd even tof zijn als toen wij er waren.
Rond 6 uur in de zonsondergang weggevaren. Met een beetje zeil, maar weer eerder pro forma want veel schot kwam er weer niet in de zaak. Als we alleen met de wind in Penang zouden moeten geraken waren we er waarschijnlijk volgende week nog niet. Als we zo blijven eten kunnen ze ons natuurlijk ook al evengoed tot daar rollen, of laten drijven.
Paul wou daarstraks een beetje de macho uithangen en is met uit het tenderke te stappen met zijn sjokkedijzen in 't water gevallen. Op zich is dat niet erg, maar al wat in de draagzak zat is wel nat. Dus nu hangen er in ons gezellig kajuitje allemaal waslijntjes met natte spullen. De gezelligheid is er wel iets op achteruit gegaan. De orde en de geur ook.
Vanavond gaf de showbol een lezing in de library (mooi, mooi, mooi, heel knus plekje, alles in hout, met open haardje en rode pluchen zeteltjes), en die was heel interessant. Het is eigenlijk een heel wijze kerel, hij weet ontzettend veel. Hij is de cruise-director en een echt zeilmens, hij vaart al 7 jaar mee op deze boot en is echt stapelverliefd op haar. Hij is dus allesbehalve een animator. Hij gruwt van karaoke, casino's en alle aanverwante dingen die op normale cruises thuishoren. Op 't eerste zicht ziet hij er een beetje te glad uit (1m90, knalbruin, lange blonde paardestaart), maar hij valt eigenlijk best mee. Alleen is zijn uitleg nogal ongestructureerd, maar wel heel interessant. Heb ontzettend veel bijgeleerd.
Ik weet nu waarom de Andaman eilanden nog altijd eigendom van Indië zijn, hoewel ze op 700 km er vandaan liggen, en 10 keer dichter bij Thailand en Birma. Indië weigert hen op te geven want ze gebruiken ze als nucleaire testsite. Lekker ver van hun eigen deur. Net zoals de Fransen in Polynesië flikken.
Om te vermijden dat al het scheepsverkeer door de straat van Malakka moet (tussen Sumatra en Maleisië) zouden ze een kanaal willen graven door het smalle stuk van Thailand. Het zou ontzettend veel problemen oplossen, maar Singapore steekt daar natuurlijk een flinke stok voor. Want dan kunnen die hun boetiek wel sluiten. Per dag komen daar momenteel 450 internationale schepen binnen of buiten!
De straat van Malakka moet een ramp zijn om door te varen (en niet alleen voor piraterij), er liggen daar rondwandelende zandbanken, en op een bepaald punt is het maar twee meter een half diep! Als bonus-ramp zijn de getijden niet te voorspellen omdat het de doorgang is van de Indische naar de Pacific, en het is de oceaan die op dat ogenblik domineert die het getij veroorzaakt. Maakt het dus allemaal heel spannend voor de gigantische tankers die er heel voorzichtigkes op hun buikske doorschuiven en niet weten wanneer en hoe lang het eb of vloed gaat zijn
Vanavond weer een zevengangenmaaltijdje achter de kiezen gestoken. Helemaal niet slecht, en daarna aan de brug op Costa gelopen en gezellig klapke gedaan onder 1 miljoen sterren. In de verte waren er twee indrukwekkende onweren met mekaar aan t concureren, dus nog lightshow erbij gekregen ook. Prachtig op die manier de nacht in te zeilen. Het is de eerste keer dat Konstantin met haar vaart, normaal zit hij op haar zus, de Star Clipper. Hij heeft spijtig genoeg twee jaar geleden ook de maiden trip van het nieuwste paradepaardje van de rederij, de Royal Clipper, moeten meemaken en dat moet een minder interessant avontuur geworden zijn. Elke nacht kroop hij in zijn kooi met een manual, liet hem open liggen en ging slapen. Werd de volgende dag wakker, en dan bleek het volgende onderdeel al kapot, dus de volgende handleiding opengeslagen. Na een week heel zijn kotteke vol open handleidingen en alle onderdelen bleven maar in sneltempo in duigen vallen. (Zij is dan ook de enige van de drie die niet in België gebouwd is , maar in Polen.) Peter (de ex-showbol) heeft haar ook al bezocht maar is er ook niet op gevallen. Nochtans is zij nu het grootste tall ship van de wereld, en is ze veel sneller en krachtiger als de Starflyer, alleen is ze veel minder wendbaar, en daarom gebruiken ze haar meer voor Atlantic crossings en aanverwanten in plaats van voor cruises tussen kleine eilandjes.
Terwijl wij daar zo gezellig met ons drietjes een half uur stonden te kletsen, was een van de officieren konstant van links naar recht op de brug aan 't stappen. Echt het ijsberengedrag uit de Zoo. Die mensen moeten hier toch wel de nodige beweging tekort komen. Ze hebben ook geen enkele dag vrij. Iedereen gaat altijd maar door, zes maand aan een stuk. Ze hebben zelfs geen aparte kajuitjes. Ik zou zot worden.
De Starflyer is nu niet meer de grootste zeilboot maar nog altijd wel de hoogste. Haar masten zijn 68 meter. Wat een serieus probleem vormt want de laatste jaren is het voorschrift voor de hoogte van de bruggen 60 m. Dus Londen kan ze al niet meer binnen. Door het Suezkanaal geraakt ze gelukkig nog juistekes want die hebben net een brug gebouwd van 70m hoogte. Vorige maand bij de grote overtocht naar hier zijn ze eronderdoor gevaren en dat moet wel een spannend moment geweest hebben.
Ze lijkt zo klein maar ze is toch echt wel gigantisch, een enkel zeiltje heeft al een oppervlak van 360 vierkante meter! Er moeten kilometers touwen op zitten. Moet ik morgen eens aan Peter vragen, dat is zo ongeveer een wandelende encyclopedie van dit schip.
En te bedenken dat ik vorig jaar aan de oevers van de Schelde met mijn verrekijkerke verlekkerd naar de Tall Ships stond te kijken, en dat ik nu op de tweede grootste van de wereld zit En dan nog zo'n schoontje!
Ga nu mijn Pandorake mee terug naar binnen nemen, en tussen mijn waslijnen proberen te maffen. Morgen leggen we aan in Georgetown, en dat zou wel eens een leuke dag kunnen worden, dus ik moet een beetje fit zijn.
Jongens jongens, is dit vanmorgen als een rotdag begonnen!
Een chauffeur ging ons vanmorgen komen oppikken om 8 uur maar hij stond ons al een kwartier op voorhand op te jagen dat we ons moesten haasten want dat onze boot ging vertrekken. t Kwam er op neer dat we chance hadden dat we onze bagage nog mochten inladen. Vreselijk ventje! Ondertussen hadden we van hem wel de cruisedocumenten gekregen waarop stond dat de inscheping pas om 17 uur vanavond begon, en dat de afvaart om 22 uur was. Maar tegen die kerel was echt niks in te brengen. Hij bleef volhouden dat wij over anderhalf uur op een speedboat moesten zitten in Patong Bay. Terwijl wij dus in 't echt pas over negen uur op een viermaster in de Deep Sea Harbour van Phuket moesten zijn Van onwetendheid gesproken
Aangezien die kerel voor geen rede vatbaar was is die als een razende over de bochtige wegen beginnen vliegen, er was geen houden aan. Ik ben er gewoon mottig van geworden. Op den duur hebben we hem dan toch zover gekregen dat hij efkes naar zijn kantoor wou bellen, en toen kwam natuurlijk uit dat wij gelijk hadden en dat er helemaal niet gehaast moest worden. Spijtig genoeg rijkelijk te laat want toen waren we al halverwege Phuket.
We hadden dus, zoals origineel geboekt, lekker tot in de namiddag in ons zalig strandhotel in Khaolak kunnen blijven, maar nee hoor, wij werden om half tien gedropt in een ijzig poepsjiek hotel in het centrum van Phuket waar we tot vijf uur 's avonds konden zitten wachten. Flink nijdig telefoontje gedaan met het Best Tours wicht, dat onmiddellijk afkwam en haar fout toegaf (wel straf voor een Aziaat) en dat als wiedergutmachung ons een tour door Phuket wou geven.
De Chinese tempel, de boedhistische tempel, de liggende en de staande en de hangende en de aan-zijn-gat-krabbende Boeddha waarschijnlijk, enzovoort.
Heel vriendelijk voor bedankt en ons gewoon wat aan 't zwembad geploft kwestie van wat de ontstressen van die zenuwvlooi van een chauffeur.
Op de middag zijn we daar dan maar in dat hotel blijven eten want we hadden geen zin om Phuket in te trekken mét fototas én Pandora aan de arm. t Was zaterdag, en de high-life van Phuket kwam daar blijkbaar ook lunchen. Best geestig om eens te zien want ze zijn volgehangen met gouden juwelen, en zo stijf als harken. Die mensen zijn precies geboren met een stok in hun rug. En zelfs als ze familie of vrienden begroeten gebeurt dat op een heel gekunstelde manier. Er is niks spontaans aan. Ze bewegen zich als robotjes en blijven maar buigen. En hun gezicht barst in tweëen van 't glimlachen, maar er zit precies geen emotie onder. Griezelig.
Het eten was zogezegd een Europees specialiteiten buffet, maar ik vraag me danwel af waarom we sushi's hebben gegeten. Enfin, 't was allemaal lekker. Er zat zelfs een live pianist te spelen die, o wonder, zijn job kende.
Achteraf om terug wat op te warmen (die ijselijke airco's ook altijd!) wat gaan shoppen in Phuket want we mochten onze waardevolle dingen aan de receptie achterlaten. Paul had kleren nodig en die heeft een halve Camel winkel leeggekocht. Schitterende kleren en het waren dan nog sales ook.En ik heb mijn kapotte sandalen kunnen vervangen, dus das ook al weer in orde. Op de valreep zelfs nog aan een internetcafé geraakt om onze post op te halen.
Tegen vijf uur waren alle passagiers ondertussen verzameld in dat fameuze Royal Phuket City Hotel, en werden we met alle 99 afgevoerd naar de haven. (Valt dus dik mee want er is plaats voor 170 passagiers. En 75 man crew om de zaak draaiende te houden.)
De boot leek ontzettend klein. Als ge haar daar zo helemaal alleen zag liggen in de haven, zonder zeiltjes De kajuit is daarentegen ongelofelijk praktisch ingericht. Helemaal niet klein, met massa's kasten, ge krijgt echt alles kwijt. Er hangen hopen spiegels onder verschillende schuine hoeken zodanig dat ge een heel ruimtelijk effekt krijgt. Het ding is door Belgen ontworpen en ge ziet het eraan. Ik mag er niet aan denken dat het een Thais schip zou geweest zijn.
We hebben zelfs nog een soort kelder onder ons bed. Schitterend voor bagage en vuile was. Of als Paul te erg snurkt. De badkamer is ook dik in orde. Toilet, lavabo en douche (natuurlijk wel van 't soort dat heel uw badkamertje onder water zet.) We zitten helemaal in de poep van het schip (er moet beslist een nautische term voor bestaan, waar mijn oververmoeid brein op de moment niet op kan komen), de allerlaatste kajuit op de owner's cabin na. Is naar 't schijnt een heel stabiel plekje, en er is haast geen passage op de gang.
Het eten was niet geweldig. Free seating, keuze uit twee set-menu's, tafels van acht of vier. En een meest horriebel rammelan orkest waar heel onze tafel horendul van werd. Twee trienen (waarvan 1 een verbouwde man was) die op iets van de orde van de xylofoonachtigen rammelden, en 1 superbrein met jawel, weer een belleke. Om zot van de worden. Een Engels koppel dat bij ons aan tafel zat en juist 30 uur reizen in de kleren hadden zitten, begonnen zo ongeveer sterrekes te zien van muzikale jetlag.
't Is wel plezant dat iedereen waar we tot hiertoe mee gesproken hebben allemaal al een groot stuk van de wereld gezien heeft. Hier wordt over Bora Bora, Laos en Hong Kong gesproken alsof het over de Ardennen en het Zwarte Woud gaat. Wel geestig want iedereen is op al die plaatsen op andere tijdstippen geweest en het is heel interessant om de evolutie van die plekken te kunnen volgen. Enfin, dat waren dan de leuke gesprekken. Voor de rest hadden we twee IT-specialisten aan tafel die mekaar hier leerden kennen, en die zijn nogal rap in hun twilight zone terechtgekomen. De ene schrijft banksoftware (een ongetrouwde computernerd die hier met zijn pa is), en de andere heeft een bedrijf dat software maakt voor de afvalverwerkende sector. Heel origineel wel. De mens rots er ook heel de wereld voor af, en is iets meer dan stinkend rijk. Tja, afvalverwerken en stinken, das logisch nietwaar.
Hij en zijn vrouw zitten in een van de zes superkajuiten aan dek. Iets groter dan de onze wel, met een iets breder bed. En met een hoekzitbadje in plaats van een douche. En met verschillende ramen, spijtiggenoeg kunt ge ze wel niet openzetten, of de gordijntjes opendoen, want iedereen loopt er konstant voorbij omdat die kajuiten vlak aan 't zwembad gelegen zijn. Op hun kast hebben ze een gigantisch bloemstuk staan, zodanig dat dat oppervlak ook alweer voor de mensheid verloren is. Al bij al dus een kot om niet jaloers op te zijn.
Om 10 uur stipt is ze uitgevaren. Heel veel crewmensen zijn Oekraïners. Gezellig met de 2nd engineer, Costa, staan praten. Een toffe kerel met een plezante zin voor humor. Evenals de kapitein is hij ook een Oekraïner. Ze gaan me hier misschien nog van mijn dégout van Russen afhelpen. Costa vertelde wel dat het niet simpel is om samen te werken met de Indische matrozen, die mannen spreken wel Engels, maar weten zelfs niet of ge een vijs naar rechts of naar links moet draaien om ze vast te zetten. Het moet echt héél erg zijn.
Ze zijn vanmorgen juist aangekomen van de grote overtocht vanuit Italïe (tijdens onze zomermaanden doen ze cruises in Europa). Het is nu het eerste trajekt dat ze terug in Azië varen na de SW-monsoon. Ze hebben er een maand over gedaan met wind tegen en stroming tegen (want de NE-monsoon is te vroeg begonnen). Alles op motor moeten varen, de zeilen kwamen er niet aan te pas. En dan vanmiddag nog enkele uren te laat in Phuket aangelegd. Die bemanning was blij dat ze er geraakt waren. De kapitein vertelde vanavond ook dat heel het klimaat op de wereld precies aan 't veranderen is. Zelfs de moessons verschuiven.
Ze is op de motoren de haven van Phuket uitgelopen, maar ze hebben wel direkt de zeilen van twee masten kunnen hijsen want de wind zat goed. Nou ja, 't is ook voor de show natuurlijk (alhoewel, we varen ondertussen toch al meer dan een uur zonder motor). Ze hadden het goed aangepakt. Heel theatraal. Tijdens het hijsen van de zeilen speelden ze Conquest of Paradise van Vangelis, en dat had wel iets. De lichtjes van Phuket zien achterblijven, die enorme flappen stof die zachtjes de lucht ingaan, en de wind die opsteekt, en eindelijk eens een koppel of duizend sterren want het was eens niet bewolkt.Natuurlijk moet er ook de nodige show bij.
De mannen moesten manueel de zeilen hijsen door aan de touwen te gaan trekken, en de showbol van dienst, ne grote blonde met een paardestaart, 'k weet nog niet wat zijn functie is, gewoon showbol denk ik, moest mij persé achteraf de touwen laten oprollen. Heb het spelleke maar meegespeeld, altijd nuttig iemand van de crew aan mijn kant te hebben om mijn mailkes verstuurd te krijgen. Alhoewel veel meer dan zijn touwen eens oprollen moet hij nu ook niet verwachten want ik ben allergisch aan alles wat animatie is.
De kapitein heeft ons op de brug de automatische piloot laten zien.
Wel praktisch, dan moeten ze maar met drie man zijn om heel 't boeltje in de gaten te houden. Het was natuurlijk de eerste avond wel druk aan dek, iedereen wou de afvaart meemaken, maar toch was het wel sfeervol. De meeste passagiers zijn van onze leeftijd, haast allemaal tussen de 35 en 55 schat ik, en heel normale mensen. Wel precies stuk voor stuk reisduiven, en dat is wel prettig om verhalen uit te wisselen.
Voila ik lig nu in mijn kooi. Paul ligt al te snurken. De boot wiegt overheerlijk, ik ga voor de eerste keer proberen te maffen zonder slaappil. Als het op een wiebelende boot niet lukt, lukt het nergens.
Vandaag weer prachtige zon- en zee-dag gehad. Rondgezwommen in een warme zee in een arena van de meest verschillende wolken. Sliertjes, neveltjes, bloemkolen, schapewolkskes, vanalles. Alle tinten blauw en grijs. Prachtig. Pas op, ondanks de wolken is het hier toch nog allemaal met een factor 20 te doen, anders verkoolt ge levend. Die zee hier is echt schitterend. Fijn zand, heel lang ondiep, en op regelmatige tijdstippen enkele goeie golven, zodat ge tussendoor heel goed kunt frisbeëen Het is hier echt een zalig plaatsje. Dit komt beslist in mijn top 5 van leukste badplekjes. Die rust! Geen enkele verkoper van wat dan ook aan 't strand. Zoveel beach voor u alleen als ge wilt. Alleen stille toeristen, die ge amper ziet.
En dat eten!!! Vanmiddag een "bescheiden" lunch gesprokkeld. Eerst de meest ongelofelijke spicy seafood salad. Verrukkelluk! Trekt wat op Mexicaanse cheviche maar dan een beetje hotter! Dan de stommiteit gedaan om hen een spagetti ineen te laten draaien. (Ik word al een beetje angstig op dit moment hé, want van dat eten op die boot verwacht ik niet veel meer. Dus ik pak nu maar mijn laatste kans om eens goed door te kunnen eten. En aangezien ik de mens ben die altijd bang is dat de laatste kans zich niet gaat voordoen, pak ik ook altijd maar de voorlaatste en de kans daarvoor ook mee. Ne mens wordt van zo'n redenering wel dik natuurlijk ) Na die spagetti ben ik dan overgegaan op een chocolade- en cocos-ijsje daarjuist gevolgd door een bananenshake. Jongens, ik moet hier weg, of ge kunt mij hier buitenrollen. Gelukkig dat ik er af en toe nog eens 100 gram afzwem.
Naast het hotel staat helemaal verborgen achter de lagune een mooi huis. Het is een zeer aantrekkelijk idee om hier te wonen Maar als ik zie wat ze hier aan de grote baan (enkele kilometer verder het binnenland in) aan 't bouwen zijn van shopping malls vrees ik dat de rust hier ook niet echt lang meer gaat duren. Tenandere ik denkt dat de grondprijzen hier ook de lucht inschieten. Als ge ziet dat een appartement in Bangkok al minstens 25.000 fr in de maand kost, en een auto hier even duur is als bij ons. Hier is de laatste jaren ook een zeer grote rijke klasse ontstaan, als ge de advertenties met fotoos in de krant ziet voor de luxe optrekjes hier, das om van omver te vallen. Dat zijn geen villa's meer dat zijn paleizen.
Moest onze zeilboot niet kunnen uitvaren door t slechte weer ik zou het al helemaal niet meer erg vinden, zolang ik dan maar die week hier mag blijven zitten. Op de middag heeft het heel efkes geregend en flink gewaaid, en dat deed wel goed moet ik zeggen. Ge voelt hier nog zo goed de kracht van de natuur (allé ja, daar hebben we in België nu precies vorige week ook niet zo over te klagen gehad ). Daarna was het weer heel de namiddag soeselweer aan 't strand. En ge ziet kilometers ver en er lagen geen 10 mensen op t zand. Goddelijk.
Serendipity : "Zoetebekske... ik heb koude pootjes..." Ming : "Mmmmm... Zzzzzzzzwablieft zzzzschat?..."
Serendipity : "Mijn pootjes krijgen niet warm..." Ming : "Kom Poes, geef hier, ik zal ze warm wrijven..."
Serendipity : "Mag ik ze onder uw oksel steken? Daar is 't lekker warm." Ming : "Mja, euh, ...das een beetje vervelend want ik heb mijn oksels vandaag nog niet gewassen."
Serendipity : "Das niks Zoetebek dan steek ik ze wel onder uw bil-oksels." Ming : "Een 'bil-oksel'? Serendipity : "Ah ja. Hoe zoudt ge dat lichaamsdeel anders noemen?"
Ming : "Pff ja, ge doet maar. Ik vind dat bij nader inzien ook wel best gezellig. Als ge wilt moogt ge zelfs een beetje dabben met uw pootjes. Daar gaan ze 't nóg warmer van krijgen volgens mij."
Vanmorgen een lange strandwandeling gemaakt. De riviermonding over "gewaad", enfin "gewaad" tot onze kin in t water gezakt, wegens fameuze golven en een ernstige stroming. Maar we zijn er vlot doorgeraakt, gelukkig hadden we niks bij dat droog moest blijven. Achter de rivier ligt een kleine toeristische nederzetting. Vrij primitief allemaal, maar wel gezellig. Houten hutjes tot op het strand, en veel beachbars, maar van het rustige soort. Maar ik zit toch wel honderd keer liever in ons ding. Alhoewel ik niet weet hoe lang het nog zo tof gaat blijven. Gisteren zijn de nieuwe tafels aangekomen, daarna de parasols, en 's avonds waren ze lampen in de bomen aan 't installeren, er waren zelfs enkele rode spots aangekomen, en das helemaal bad news. Rode spots brengen altijd lawaai mee Die stagairs blijken ook geen stagairs te zijn. Het is de nieuwe lading personeel die ze aan 't inwerken zijn voor als over een maand de nieuwbouw opengaat. Er loopt natuurlijk nog gigantisch veel met mis. Die kinderen kunnen echt nog niks. Ze kunnen nog geen tafel in een keer afruimen, laat staan een bestelling opnemen Zelfs een crème-glaceke gaat boven hun petje. Ge besteld dat bij Kling. Die knikt ijverig ja. Na enkele minuten komt Klung dan om te zeggen dat Kling het op de afstand tot de keuken (7 meter) vergeten is, en of we het nog eens kunnen herhalen. En dikwijls komt er nog een Klong aan te pas ook om de bestelling te verifiëren. Zo'n circus krijgt ge dus als ge niet rechtuit durft te zeggen dat ge een woord niet verstaat.
Ik vrees dus ook dat als het groter gaat worden, het persoonlijke gaat verdwijnen. Nu haalt ge strandhanddoeken af bij de receptie zonder pasje of kaartje, gewoon à volonté. Ge krijgt geen plastieken duivenring rond uwe pols als ge all-inclusive geboekt hebt. Voor het twintigtal gasten dat er zijn kan het personeel dat onthouden. De drankjes worden nog allemaal vers uit het dozeke gehaald en geserveerd (bij ons zelfs roomservice), er staan nergens automatische tankstations met goedkope brol gelijk in de all-in fabrieken van de Dominicaanse Republiek waar ge zelf uw drankje moet gaan tappen. Deze service gaan ze niet kunnen volhouden als hier honderden mensen meer rondlopen. Tenandere de Duitsers zijn al weer goed bezig met het imperialistje uit te hangen. De sukkels hier kunnen nog geen fatsoenlijk Engels en ze zitten ze weeral Duits te leren. Ze kunnen het ook niet laten hé. Ze zullen echt geen rust hebben voor ze op heel de wereld in 't Duits hun Schweinebraten kunnen bestellen.
Bij het vallen van de avond wat fotoos gaan nemen op 't strand. Heel plezant. Het getijdeverschil is hier heel groot, dus ge krijgt een heel brede strook nat zand met plassen waar de kleuren van de zon in weerkaatsen. Haricot heeft bij het poseren ook het beste van zichzelf gegeven.
(Ik laat dit berichtje tot vanavond even bovenaan mijn blog staan. Dus als je de nieuwe berichten wil lezen scroll even naar beneden.)
Lieve vrienden, vanavond zal er zeker vuurwerk afgestoken worden. Denk eraan bijtijds uw huisdieren veilig op te sluiten zodat ze, als ze schrikken van de knallen, niet in paniek op de loop schieten. Het is niet de eerste keer dat er honden van pure angst over een poort van meer dan twee meter hoogte springen, of dat poezen weglopen en hopeloos verdwalen na kilometers gerend te hebben. Probeer dit onheil voor baasje en dier te voorkomen. Neem bijtijds uw voorzorgen, sluit uw dieren al van in de namiddag in een veilige kamer op, en verwittig ook uw buren en vrienden dat ze zich onnodig verdriet kunnen besparen. Als je wil kan je dit berichtje gewoon kopiëren en 't doorzenden naar mensen waarvan je denkt dat ze 't kunnen gebruiken. Veel plezier op uw feest!
Bij 't ontbijt weer geconfronteerd met Ei-nstein. De eerste dag hier was ik wat bang mijn eike te laten bakken aan het piepekleine eierbaksterke, ze zag er me toch zo weinig intelligent uit dat ik het een waar risico vond. Vanmorgen echter had ze een collega. De Vlaamse Reus onder de Thais, maar met de blik van een achtergesteld mongools konijn. En toen was ik toch zo gelukkig dat het kleintje mijn eike wou bakken. Ge ziet alles is relatief hé. De conclusie zou dus kunnen zijn dat het belangrijkste in 't leven is : naast de juiste mens te gaan staan
De voormiddag aan 't strand doorgebracht en goed gezwommen. Het weer is niet geweldig, redelijk veel bewolking maar geen tegen. Ik trek er me tot mijn eigen verbazing geen flurk van aan. Die knalzon hoeft voor mij precies niet zo erg meer. Zo lang lucht en zee rond de 30° zitten is 't al goed. Volgende week op de cruise zal ik wel anders piepen, want met dit armzalig licht en deze golfslag zal er onder water niet veel te filmen vallen
Op de middag een wandeling door het hotelterrein gemaakt om wat insektjes en kikkers te gaan fotograferen. t Blijkt dus 4 keer zo groot te zijn als we dachten! We waren vergeten dat wij een de luxe suite geboekt hadden, met oceanview, en dat de mindere goden achteraan zitten. Middenin de bouwwerf van de uitbreiding van dit gezellig kleinschalig hotel!! Aiaiaiai, zijn ze dit heerlijke ding hier gewoon aan t verdriedubbelen! Volgende maand is 't al zover, dan gaat er alweer een nieuw deel open. Wat jammer toch. Let wel de beach is groot en lang genoeg, zelfs al zit daar 100 man op dan ziet ge ze nog niet zitten. Maar gaat het zo rustig blijven? Of gaan ze beginnen kullen met spelletjes, aerobics en andere lawaaitoestanden? Dat zou intens zonde zijn. Want vanmorgen had ik nog gedacht dit plekje als vast strandvakantiestekje te adopteren. Nu weet ik het dus zo goed al niet meer. Alles verandert hier toch zo rap. De drie esthetisch overhangende palmbomen die op mij stonden te wachten om vereeuwigd te worden, hebben gisterennacht tijdens de storm hun geduld verloren en zijn in de lagune getoeffeld.
Tijdens de "lichte" lunch (ja, 't is eindelijk eens gelukt!) de Bangkok Post ingekeken op zoek naar een weerbericht. Had het beter niet gedaan, want het ziet er niet goed uit. Z.O Thailand : heavy rains, thunderstorms, flashfloods, 2m waves En dit is het vooruitzicht tot alvast begin volgende week. En ons zeilschip zou zaterdag moeten uitvaren?!
Tussen de strandbezoekjes door gaan informeren hoe het met het internetgedoe hier staat. Maar het slaapt duidelijk weer, en straks begint het waarschijnlijk weer te regenen Enfin, we gaan vanavond alleszins toch nog eens een poging wagen
Heb vanmorgenvroeg voor t ontbijt nog geprobeerd de kamer een beetje op te ruimen. Het ziet er allemaal mooi uit maar het is toch zo'n onpraktisch ding. In heel het kot is geen schuif te vinden en maar 1 kast. Echt een ramp om uw rommel op te bergen. Er zijn wel tafels in alle maten, dus daar ligt dan maar alles bovenop een beetje zoals op een markt. Maar ja als ge daar in grabbelt valt dat allemaal dooreen, en als Paul drie keer gepasseerd is lijkt dat al meer op een Turkske markt. En tegen de avond aan heeft alles het uitzicht van een containerparkske dat ontploft is. Een bloedzuiger zou er zijn jong niet meer in vinden.
Das ook zoiets krijtelijks sè! Elke ochtend liggen hier de heerlijkste gebakken patatjes. Maar ja, bij een ontbijt kunt ge daar zo weinig mee doen nietwaar?... En 's avonds kunt ge die dus met geen geweld krijgen! Op hun menu hebben ze op het blad van de hoofdgerechten bovenaan een soort verkeersbord gemaakt met de heerlijke tekst :
"NO! Baked Patatoes!"
Onbegrijpelijk. Precies of 's avonds zijn gebakken petatjes ineens giftig eten. Pas op, dat kan natuurlijk, als ze die van bij 't ontbijt zouden recycleren Gisterenavond kwam de maître d'hotel nog heel triestig in Paul zijn bord kijken. (Hij had dus gebakken patatjes besteld en alweer fritjes gekregen.) De man knikte droevig, en haalde zijn schouders eens op : "Oh, what a pity, and again you asked for baked potatoes " Het schijnt dus a major problem te zijn waar zelfs híj niks aan kan doen. Allemaal zeer raadselachtig, maar nog een beetje te compliqué om uitleg over te vragen vrees ik. Zal dat onderwerp nog maar efkes laten rusten. Dit kan pas als ik aan Thaïs voor gevorderden ben.
Tijdens de maaltijden spelen ze altijd een Thaïs cd'ke. Onze Paul wordt er stillekesaan groen van zien, maar ik vind het heerlijk. Ge kunt niet anders dan zitten meewiebelen. Het zijn precies de drie neefjes van Donald Duck die op potjes en pannetjes slaan en ondertussen met hun zoetgevooisde kwek-stemmekes kinderliedjes staan zingen. Zalig! Paul begrijpt niet dat ik de "Vier Jaargetijden" van Vivaldi altijd de "hysterische violen" heb genoemd en dat ik van dit gejengel geen grijs haar krijg. Maar hij had de oplossing snel gevonden. Heel de cd bestaat maar uit 1 akkoord! Sol. (Vandaar de optimistische zonnige klank waarschijnlijk ) Dus dit is duidelijk mijn niveau van muziek.
Gisterenavond zaten er tijdens de regen een hoop brulkikkers mee te kwaken. En ik dacht natuurlijk weer dat die mee op de plaat stonden, dat dat een of ander basinstrument was. Dat het niet 100% ritmisch was had ik al wel door, maar ik dacht dat het in dit soort muziek misschien niet echt nodig was, dat zoiets wel een beetje organisch mocht klinken. Enfin, soit het zijn dus wel degelijk kleine kikkers met de kwaak van Pavarotti. Ben vanmiddag aan de receptie gaan vragen welke cd het is die we constant horen want ik wil hem beslist kopen al is 't maar om in de auto, ver weg van Paul, te kunnen spelen. Overbodig te vertellen dat dit een ware queeste geworden is. We kregen een hoop hoesjes te zien en telkens vroeg het kieken van dienst : "Is this one?" Het was heel moeilijk haar uit te leggen dat als ge de naam van de plaat niet eens weet dat ge hem dan ook wel niet in 't Thais zult kunnen lezen nietwaar? Enfin, na een kwartier zijn we er uitgeraakt doordat ze de plaatjes één voor één begon op te zetten. En dan sprongen mijn Donald Ducken er natuurlijk direkt uit!
Het is toch zo'n zalig hotel! Heerlijk kleinschalig, helemaal geen fabriek, iedereen kent uw kamernummer, ge kent elke pipo van 't personeel, geen buffet, alles à la carte, ze brengen elk sapje naar uw bungalow (met de glimlach, met zijn tweëen, en meestal met ne paraplu en een pillamp) Er is niks entertainment, alleen stilte, of, in t restaurant, Kwik, Kwek en Kwak stillekes jengelend op de achtergrond. Op 't strand komt ook geen mens want het hotel ligt ingesloten op enkele kilometers strand die doorsneden zijn door een riviermonding langs elke kant dus er is geen doorgangsweg.
Paul is net terug van zijn jogtour. k Ga me nu aankleden. Vanavond doen ze iets speciaals. Thaïse avond met dansereske en buffet. Ben zeer benieuwd wat er allemaal gaat mislopen. Aan de menu zal 't zeker niet liggen want daar hebben ze gisterenavond met zijn drieën aan de computer aan zitten brainstormen om het zeker foutloos te krijgen. Dit is o.a het resultaat :
- chieken satay - beed fried squid - Chinese sping rolls - fresh fruit in seasons
21.15u
Ze waren zo lief geweest een van de beste tafeltjes vlak vooraan bij het orkest voor ons te reserveren. 't Zijn schatjes. Proberen aan een van de trainees een appelsiensap en een watermeloensapke te bestellen. Maar dan reageren die stageairkes precies of ge hen vraagt om de ernstigste filosofische vraagstukken op te lossen. Ze zitten nog maar in de afruim-fase, en zelfs dat gaat nog heel moeizaam. Ze vragen nog altijd angstig "Kiss me?" voor ze uw leeg bord met schillen, pellen en botjes heel voorzichtig meenemen. Ge zou toch nog zo eens op de laatste moment moeten beslissen uwen afval ook beginnen op te schoeffelen Die meisjes kijken naar die Engelse menu en moeten echt elk woordje spellen. Kan niet simpel zijn als ge een kompleet andere schrijfwijze gewoon zijt. Omgekeerd zouden wij het er ook niet al te best afbrengen. Alhoewel ge toch zou denken dat ze die kinderen op school een soort Engels bijgebracht hebben, kan het alleszins niet veel zijn.
Alles wat ze op hun uitgebreid buffet hadden staan was echt lekker. Veel plezante dingskes in bladeren ingepakt en klaargestoomd. Tijdens de maaltijd speelde een soort gamelan-orkestje (meer rammel-an eigenlijk), en traden er af en toe schitterend uitgedoste dansereskes op. Gouden armbandjes, pièce-montées vol rinkelende bellekes op hun kop (heelder tempelkes eigenlijk), en aan hun achterste een stevige Donald Duck staart met in goud ingelegde flikkerende nep-edelstenen. Veel dansen is er wel niet bij. Hun ruggeske blijft stokstijf alleen de pollekes en de voetjes doen vanalles. Een van hen verloor haar gouden gareel. Een xylofoonspeler zijn instrument viel in duigen en hij moest het tijdens de show beginnen repareren in t licht van zijn aansteker. Vijf minuten later gebeurde hetzelfde met zijn collega. Maar voor de rest is alles pico bello verlopen. Ik veronderstel dat ze zoiets hier een feilloos parcours noemen.
Wat het weer allemaal extra boeiend maakte is dat ik een stukske wou filmen, maar als ge in den donkere, bij het licht van 1 oliepitje, vanalles moet zitten openpeuteren dat in blaadjes klaargemaakt is, het wel niet meer zo simpel is met uw plakkepollen aan uwe camera te zitten prutsen. Ze maken er hier toch altijd wel een uitdaging van.
Na een uur kwam het gerammel anders wel onze strotekes uit. Vooral die kerel met zijn belleke. Die had ik met liefde en plezier een meter naar achter, in de lagune verplaatst. Het was ook heel warm en dan het spicy food erbij Iedereen zat te puffen en was met handdoekskes in de weer om het zweet van zijn snoet te vegen. En Paul was zijn Robbeke vergeten (Zijn "Robbeke" is een piepklein handdoekske, altijd een proper natuurlijk, waar hij sinds deze vakantie konstant mee op pad is. Ik heb het zo genoemd omdat Robbe De Hert, de Antwerpse cineast, ook altijd met een handdoek rond zijn nek rondloopt.)
Enfin 't was geestig, ze hebben weer echt hun best gedaan, maar 'k ben toch blij dat we weer uit het gerammel uit zijn. Lekker tukje doen nu.
Internetdag vandaag. As usual een slopende bezigheid. Hier in t hotel was naar goede gewoonte het ding alweer kapot, maar het ging na de middag zéker werken We weten ondertussen dat de kwaliteit van hun glazen bollen die van het internet overtreft.
In de voormiddag heerlijk op 't strand gelegen. Zon afgewisseld met wolkskes. Ideaal. De zee is ook echt zalig. Warm en zinnige golfkes. Maar helemaal niet helder, om in te snorkelen zou het maar niks zijn. Dat zou wel eens kunnen komen door die depressie die hier blijft hangen.
's Middags besloten een kleine, lichte lunch te nemen Is niet gelukt. Ik dacht de schade te beperken met eerst een garnaalcocktail te nemen en dan een club-sandwich Dat laatste geval waren dus zes bokes op mekaar met tussen elke laag iets anders, kip, ei, tomaat, kaas, noem maar op. Tot daartoe niks abnormaals. Maar dat waren ten eerste grooote boterhammen, en ten tweede lag daar nog een nest rauwe groenten bij en een volwassen portie friet
Paul zijn licht lunchke bestond uit een schotel gewokte groenten, en een visgerecht op een hete plaat klaargemaakt. Hier laten ze dat dan ook echt zien hoe ze dan klaarmaken. Levensgevaarlijk! Een garconneke gaat als de David van Michelangelo midden op het terras staan met in zijn ene hand die gloeiende plaat en in de andere een potje met het visgerecht. Hij kiepert dan heel de bazaar op die plaat en dat stoomt, en rookt en spettert en spat, en ondertussen blijft die mens stoïcijns voor zich uit kijken (zijn ze hier héél goed in) ondanks het feit dat hij helemaal onder de spatjes tomaat en sojasaus begint te zitten. Mijne serieux is op zo'n momenten weer ver te zoeken. Ik gibber dan maar wat op zijn Aziatisch, ik heb ontdekt dat dat mijn slappe lach vrij goed camoufleert.
Na de middag is de "koloniale drache" direkt op onze kop gevallen, en aangezien het internetgeval van den buro hier het nog altijd niet deed ("Is normal. Internet never works when it rains") maar de shuttle naar het dorp een kwartier verderop genomen. Die kwibo van een chauffeur dropt ons nota bene aan een internetcafé dat buiten werking is omdat vlak ernaast een grote boom door de storm (het was ook echt wel griezelig aan t onweren) geknakt was en de electriciteitsleidingen kapotgetrokken had. Stonden wij daar, in de gieeeeetende regen, in een dorp zonder elentrik, en die kerel was terug de pist in. Jonges was ik efkes nijdig! Hebben daar dan maar een uur rondgelummeld, gelukkig gingen er een paar winkelkes open. Heel boeiend om in den donkere in een souvenierwinkel zitten rond te neuzen "Ah nee, dit beeldje heeft geen slurfke, 't zal een nijlpaard zijn denk ik. Voelt gij eens?", "Mja, die rode pareo zou wel bij mijn bikini passen, zal hem buiten eens gaan bekijken Nee madam, k ga hem toch niet kopen want 't was gene rode, 't is ne knaloranje ". Echt geen groot succes op die manier gaan winkelen.
De chauffeur die ons terug kwam oppikken was een vriendelijke oudere mens en ik dacht daar moet ik mee kunnen klappen. Dus het probleem uitgelegd en die man was zo lief om mee op zoek te gaan naar een internetspul in een zone van t dorp waar de electriciteit niet uitgevallen was. Echt een slimme mens, en nog vol goeie wil ook. In een supermarktje heeft Paul dan een dik uur bezig geweest op een Thaïse computer en flink zijne pere gezien. Alles staat er dus in hun spijkerschrift op, gelukkig bevindt alles zich wel op dezelfde plaatsen op t scherm als bij ons en kon Paul zijn plan trekken. Onze chauffeur was daarna heel blij met zijn extra cent, maar vooral met zijn negerkessleutelhanger! (Een zware metalen sleutelhanger met een ketting aan waaraan allelei prulletjes bengelen. We hebben er al gidsen en chauffeurs over heel de wereld gelukkig mee kunnen maken.)
Naar huis gesopt en gezellig ons mailkes eens overlezen die Paul met pijn en smarten toch allemaal op een disketje had kunnen foefelen. Ondertussen nog een waske gedaan, want al die natte kleren beginnen hier wel weer fijne aroma's te verspreiden. Alles terug droog krijgen is het probleem van de volgende dagen waarschijnlijk
Vanavond tijdens het diner kwam het brein van de receptie heel serieus bij ons aan tafel staan en een mail die Luk naar het hotel gestuurd had "vertellen". Echt jongens, een kiss-o-gram had er niks aan! Prachtig, prachtig!
"You know a company named Loek? Company sends you mail!" "No, it must be a mistake the name of our company is Limit, not Loek." "Oh? You sure? Loek and vanneaining? Don't know?" Waarop onze Paul deze keer de reddende engel was, en zei Begot een mail van de Luk Van de Heyning! Ik vond dit behoorlijk slim van hem. En toen begon die mens stralend te vertellen dat de company Loek "In big letters wishes you a very good holiday" had geschreven. Goddelijk vind ik zoiets. Hij las dat voor van een papierke waarop hij dat schoon van het scherm had overgeschreven. De control p-toets zal hij nog niet gevonden hebben. Ofwel werkt de printer niet als t regent. Goddank dat Luk niets in t Nederlands had geschreven want dat zou pas een schone voorstelling opgeleverd hebben!
Aangezien zijn toverdoos dus vanavond blijkbaar werkte zijn we er na het eten dan maar direkt naartoe getrokken om nog wat dringende zakelijke mails te doen. Grappig wel, hoe wij ineens hun bureau hadden overgenomen. Paul zat aan de hotelcomputer, en ik aan ons Pandorake. En wij maar typen. Spijtiggenoeg is die van hen een qwerty en haal ik daar geen snelheid mee. Maar het leek wel net echt. Limit Overseas Unlimited.
De trainees hebben vandaag uniformkes gekregen. Ge zou moeten zien hoe fier ze zijn! 't Zijn echt allemaal heel vriendelijk meiskes die duidelijk geselecteerd zijn op hun aantal hersencellen. Met meer dan drie komen ze er onherroepelijk niet in. Maar er loopt toch zo'n schoon meiske tussen Echt om een fotomodel van te maken. Donker, lang, lenig, slank (ow, moet oppassen, ben bijna een bloedzuiger aan 't beschrijven) met zo'n lieve, serene glimlach. Als ik hier als man alleen was wist ik het wel, ik zou haar direkt proberen te exporteren. Maar Paul denkt dat zo'n wicht heel rap begint te vervelen omdat die geen weerwoord geven. En misschien is dat wel zo. Alhoewel ik denk dat ge zo'n meisje wel alles zou kunnen leren. Enfin, hij zou er liever een uit Cuba gaan halen. Zogezegd omdat die "intelligenter" zijn (die lezen de Playboy ook voor de interviews waarschijnlijk). Volgens mij gewoon omdat de Thaïs panlat-vormig zijn, en de Cubaantjes s-vormig. De boezem steekt rechtevenredig uit met de poep (maar dan langs den andere kant natuurlijk), en ik denk dat dat een groot kenmerk van intelligentie is
O ja, nog bijna vergeten te vertellen! Vanavond zie ik in het restaurant een arme kever liggen (formaat dubbele meikever) die ik efkes wil redden want hij had zich blijkbaar suf gevlogen tegen een lamp. Ik pluk hem van het buffet, en de kok komt op mij af : "We can fly!" "Yes I know he can fly. But now he's hurt and he musn't fly in the restaurant, I'll put him back in the jungle." "No,no! We can fly!!" ??? (ja jongen, gij misschien wel als ge nog een pint meer uit hebt maar ikke niet zenne.) "We eat!!!" "Kiss me?! Ooooooh you fry them?!!! I see!.. But not this one!!! Youre not going to fry this one! This one 's mine! I'm going to put him back in the jungle right now."
Ming : "Kom hier lekker beest van me!" Serendipity : "Oei Zoetebekske! Niet zo hard... Maar allez, doe toch maar voort..."
Ming : "Pas op! Ze kijken!" Serendipity : "Dan doen we toch efkes of we gewoon een platonische relatie hebben!"
Serendipity : "Oh Ming! Een handkus! Gij zijt toch echt zo'n goede oude romanticus..."
Ming : "Ja ik ben zo nog iemand die er van kan genieten van poot in poot te zitten." Serendipity : "Echt een nieuwe man. Gij zijt gewoon voor mij geschapen..."
Ming : "Ja. En zelfs vrij groot geschapen." Serendipity : "Oh mijn lief ondeugend Zoetebekske!!! Ik smelt voor uw zin voor humor!"
Ming : "Tja sorry, dat was wel een beetje schuine humor hé Poes?..." Serendipity : "Dat is niks Zoetebekske, van iemand die zo schots en scheef ineen zit gelijk gij kunt ge moeilijk rechte humor verwachten."
Ming : "Dus gij houdt van mij gelijk ik ben?" Serendipity : "Ja Zoetebek. Ik hou van elk kleurke uit uw pels, van elk snorhaarke en elk teennageltje. En zeker van uw schuine moppekes, alsook van uw scheve lichaamsbouw. Ik hou van organische gegroeide dingen."
Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel Khaolak, Thailand.
7. Eindelijk alleen!
Deze ochtend heel vroeg gewekt door een local die een honderd meter verder woont en zijn bootje ging starten met zo 'n zelfgemaakte koffiemolen motor. Een lange buis met een schroef aan, die ge dan in zee steekt, en er de zee mee mixt. Veel vooruitgaan doet ge misschien niet, maar ze horen u wel komen over een afstand van ongeveer drie kilometer Om zot te worden. En die gast geraakte de lagune niet uit want hij vaarde altijd vast omdat het laagtij was. Wèèèèèèèèèèèh. De eerste dag dat ik kon uitslapen!
En 's morgens begroet Paultje de bloedzuigers
Het ontbijt viel goed mee en was hoogst amusant, er zijn een tiental trainees die hun eerste dagen praktijk komen leren. Heerlijk, heerlijk. Ze zijn allemaal zeer proper en verzorgd gekleed en een van hen, een mooi, slank meisje van 18, draagt een poloshirtje met als opdruk
I must
increase
my bust
Het kind zelf weet natuurlijk weer niet waar ze mee rondloopt, maar onze monden vielen gelijktijdig open, en we hebben ze met veel moeite ook weer dicht moeten klappen om niet in brullen uit te barsten. Hun Engels is toch zo schoon! Aan de receptie was Best Tours, al Beest Tours geworden. En we moeten ook beslist "Visit the James Bound Island" (007, dus).
En hun uitspraak is nog geestiger natuurlijk. Gisteren vroeg er eentje in t restaurant aan Paul : "Wo moo bi? O laa bi?", Paul was niet direkt mee en zei al "Kiss me?" Gelukkig had ik het deze keer door, en heb maar direkt "moo bi plis" geantwoord.
(Voor de slechte verstaander : "Want small beer? Or large beer?", "Excuse me?", "Small beer, please.") Overbodig te zeggen dat Paul door de hand Gods geslagen was door mijn talenkennis.
Maar waarom in godsnaam vertikken die mensen het om medeklinkers uit te spreken??? Het zou de verstaanbaarheid toch echt een klein tikske ten goede komen. En de weinigen die ze dan wel uitspreken produceren zinnen als : "Sorry, no more windowseats madam, the flane is pull!"
Probleem was nu wel dat we aan de receptie moesten gaan uitleggen dat we het niet fijn vonden om met bloedzuigers in onze badkamer te zitten. Een ware opdracht.
- Ants?
- No. No ants, we don't care about ants anyway.
- Koko?
- Yes, there are some cockroaches, but that 's not the problem. LEECHES are the problem!
- Leeks?
- (O god, nee, er groeit gene prei in mijn bad nee.) No. No leeks. Leeches!!! LeeCHES!
En dan begon mijn pantomine : "Small worm-like animal, sucks your blood, gets bigger, like balloon". Ik beelde een klein wormpje uit dan maar dikker en dikker werd, wriegelde met heel mijn lijf, rekte mij uit, maakte mij zo groot mogelijk, plaatste mijn handen in mijn zij, stak mijn buik vooruit en blies mijn wangen op. Ik was beslist voor mijn ingangsexamen van Herman Teirlinck geslaagd. Con brio.
Spijtiggenoeg waren zij nog altijd niet mee, en vonden ons duidelijk maar kleinzerige zagemannen die niet tegen een insektje op hun kamer konden. Enfin, ze waren wel clever en van goeie wil want ze haalden er een woordenboek bij. Duits -Thais. Tja. Paul is nu wel goed in die taal maar hij voert nu ook weer niet dagelijks conversaties met onze Duitse importeurs over het onderwerp bloedzuigers natuurlijk Gelukkig haalden ze dan een Engelse dictionnaire boven. En toen ik het woord aanwees, deden ze een klein sprongetje omhoog en tegelijk naar achter, flikkerenden bijna tegen de sleutelkast, hun spleetogen werden bijna de ogen van normale mensen, en ze slaakten simultaan een gilletje.
Kompleet ontdaan waren ze! Natuurlijk vonden wij door heel die cinema ons probleem al helemaal niet zo erg meer en stonden we daar alweer te schateren van 't lachen. Maar zij zaten nu wel duidelijk met een probleem. Bloedzuigers in hun hotel vonden ze precies toch niet de ideale reclame voor hun "sjiek hotel aan de rand van het natuurreservaat".
't Is wel zo dat we de beestjes er hier moeten bij nemen. Het hotelterrein (50 chalets die op poten in een lagune staan waarachter dan een strook land en strand ligt van 50m breed, en daarachter de zee) ligt geklemd tussen het water en de jungle van het natuurreservaat. Ik heb hier al de prachtigste kevers van het oostelijk halfrond gered en er zijn al de vreemdste insektjes op mijn body geland. Ik denk dat een mens hier een boeiende variatie aan steken en beten kan oplopen. De rupsen zijn ook enig, moet er een van de dagen zeker eens met de macro op uit trekken. En insect-repellent.
Buiten die ene kwibo met zijn bootje van vanmorgen is het hier heerlijk stil. Het is een kleinschalig hotel met veel privacy en de nadruk op rust. De zee is lekker warm, en het strand van god en klein pierke verlaten. Er staan enkel wat zetels voor de hotelgasten en die ziet ge amper staan in de oneindig van het strand.
Na de lunch.
Aan de head-waitress proberen uit te leggen dat we "all-in" geboekt hadden en de maaltijd dus niet moesten afrekenen. Ze keek naar me zoals een koe naar een frikadel lijkt. Erg, erg, erg. Head-waitress, waitress of my feet, ja!
Dan maar naar de receptie om alles te regelen. Maar soit 't was direkt in de sjakos en het eten was goddelijk!!! De hoeveelheden look die we hier binnenkrijgen zijn niet meer van deze wereld. We stinken niet meer naar natten hond, noch naar dooien hond, maar naar goeien ouwen hond met rotte tandjes. En als we zo voortgaan zijn we binnenkort alleen op de wereld (Hector Malot dus), want wil er geen mens nog in onze buurt zitten. Zalig wel.
Het is hier al twee weken slecht weer (een depressie die hier blijft hangen) en het heeft veel geregend. Vandaag is het grijzelig, met af en toe wat druppeltjes. Maar we hebben een prachtig terras, half overdekt. Met een rustbank, en tafel en stoelen en een regenzeil voor als er een tropische bui passeren. Dus ik heb mij hier een sublieme buitenpost ingericht, en zit hier gezellig in mijne pure te typen met zicht over de lagune. Paul ligt in de motregen te slapen. Nou ja, t' is wel dik in de 30° ondertussen.
Wat ik wel een grote desillusie vind is dat het internetgeval in dit hotel ook al niet werkt. Zogezegd zouden we morgen wel kunnen mail verzenden, want dan zou er een "reparateur" komen. Mag er niet aan denken wie zijne voodoo dat dat ding hier terug in leven gaat krijgen. Enfin, we 'll see.
Alleszins voor 200 fr geraken we in een nederzetting waar ze internetcafés hebben. Zullen daar dan morgen ons geluk maar eens gaan beproeven. Want het begint hier wel heel eenzaam te worden zo zonder nieuws
21.45u
t Was een lekker ontspannen namiddagje. Paul gemaft. Ikke geschreven, en vanop mijn terras gebirdwatched naar de vogelkes op het laguneke, Haricot van nieuwe sarong voorzien. Wel efkes platte paniek want ik vond zijn zwembroek niet terug. Alles moeten doorzoeken want groot is dat lapke niet natuurlijk. En ondertussen regelmatig aan de bar een "vers geperst" sapje gaan halen dat uit een dooske komt.
Daarstraks om 7 uur hadden we een afspraak met Klang (nee, ik vind die naam hier niet ter plekke uit!) de Best Tours vertegenwoordigster, die haar exposé ging komen doen. Ze vroeg of de kamer OK was, en wij zegden dat, op het bloedzuigergeval na, dat wel het geval was. Maar het mens werkte nog maar 1 week voor die touroperator en ze wou duidelijk haar uiterste best doen. Dus wilde ze ons met plezier een andere kamer geven. Maar dat is zinloos, die beesten komen hoogstwaarschijnlijk binnen door de geweldige "plumbing", en die is overal even waardeloos. Enfin, Klang vroeg toch verdere uitleg over welk beestje het juist ging, dus ik beschrijf het nogmaals. Het einde van het verhaal was : "O. So is just animal you don't like. Is not that is animal that bite?"
Néééééééje, pedoemme! Daar gaat het nu juist wél om Klingklongklang, hoorde de klepel nu nog altijd niet hangen?!! Bloedzuigers bijten wél!!! En 't ergste is dat ge 't nog niet eens voelt gebeuren. Dus ikke terug mijn matinée-pantomime opgevoerd, waar zelfs Paul nu van onder de indruk begint te komen, en mij al aanleg voor het No-theater toedicht. 't Grappige was wel eens ze het begrepen had ze juist hetzelfde reageerde als die kippen aan de receptie vanmiddag.
Voor Paul en mij is het echt niet meer dan een zalige running-gag aan 't worden. Dus wij willen echt niet al die moeite doen om van kamer te veranderen. Laat ze er nu maar over zwijgen. Maar dat kunnen ze blijkbaar niet meer.
Dus Klang heel verontwaardigd naar de receptie om te overleggen met de kippetjes. Komt ze terug : "You probably see other animal. Leeches not here, not like salt water. Leeches in jungle. What you see is little shell animal, out of the sea." En ze begint daar een beest te tekenen dat nog in de verste verte niet op mijne bloedzuiger lijkt. Dus ben ik ook maar in haar agenda beginnen krabbelen. Precies een wedstrijd om ter griezeligst beest tekenen. Spijtig genoeg is de mijne alleen maar wormvormig, in beginstadium dan toch.
Al mijn artistieke kwaliteiten komen hier op enen avond aan bod. Haar ogen kwamen op stokskes toen ze mijn perfekt getekende real-size leech zag en besefte dat ik wel wist waar ik het over heb.
Maar soit, we leren met deze beestjes ook wel weer samen leven. Uiteindelijk wonen we er thuis toch ook met ene die regelmatig het bloed van onder ons nagels haalt
Paul stopt met een douche te pakken in de douchekamer (van bijna 2 vierkante meter!), en gebruikt in 't vervolg mee de design badkuip. Een uitgehouwen blok marmer die in de grond verzonken ligt met aan het voeteneind een raam met uitzicht op de zee. (Das tegenwoordig de nieuwe kick van de hotels : a bath with a view. Moet kunnen.) Allemaal heel schoon. Allemaal heel onpraktisch.
Heel speciale dinges als avondmaal genomen. Eerst een Thaïse kippensoep met kokosmelk en koriander. Paul was er niet 100% gelukkig mee, want die viste uit zijn bord "een stuk WC-eend" om mij te laten proeven. Gember dus. Als hoofdgerecht heb ik een green curry genomen. Allemaal groene, vreemde groentjes Heel esthetisch ook. Het was meer aroma's en geuren eten eigenlijk. Mysterieus en lekker.
Ondertussen was ik die kwibo's aan de receptie een beetje in de gaten aan 't houden. En die hangen dus met 5 achter huntoog, voor een hotel met ocharme 50 kamers, dat nog niet eens vol zit !!! Twee van die gasten hebben echt vaste hangplaatsen, en die staan daar wat te gapen en te gapen. Rondkijken en geeuwen dus. Die weten echt niet meer met welken bic ze nu in welk oor gaan peuteren van verveling.
Ga nu de koko en de prei slaapwel wensen en maffen.
Zaterdag, 2 november 2002 - héél laat. Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel (of zoiets), Khaolak, Thailand.
6. De export van Godje Sushi.
Na het ontbijt een boottochtje gemaakt op het Tonle Sap meer. Rondgevaren in een drijvend dorp van gevluchtte Vietnamezen, die zich daar nu perfekt gesetteld hebben. Ze hebben zelfs een school en een kerk waar iedereen dus met zijn vaartuigje naar toe komt. Ik denk dat zowat iedereen hier reuma moet hebben Het meer vervijfdubbeld in oppervlakte in het regenseizoen, en nu is het net beginnen krimpen. Alle bedrijvigheid schuift gewoon altijd maar verder op. In 't begin van 't seizoen kan er nog met grote boten naar Phnom Phen gevaren worden (een reis van drie dagen), en naar gelang het water zakt moet dat telkens met kleinere bootjes gebeuren die minder diepgang hebben (met een speedboat ben je er op 5 uur, het is ook maar een dikke 300 km). De overtocht zou tegenwoordig ook terug veilig zijn. Het zeeroversprobleem is volgens Dominique opgelost. Alhoewel er vorig jaar toch nog een geval bij ons in de krant stond (een reporter van De Morgen was midden op het meer overvallen en zijn laptop kwijtgeraakt). Op het meer was ook een viskwekerij (een soort paaldorp), annex souvenirwinkel, met spijtig genoeg alweer een heel zielig Zoo-tje. Dieren in draadkooien, zonder eten, drinken of schaduw. Ik heb die vent de Pol Pot van de beesten genoemd. Maar hij was te stom om het te snappen denk ik. Hopelijk komt hij in zijn volgend leven ook als iets terug dat in de pan verzeild (bij voorkeur levend en kissend) of levenslang opgesloten zit.
Drijvend huis op Tonle Sap meer.
Naast het drijvend dorp was een heuvel vanwaar we een heel plezant overzicht hadden op de vissersgemeenschap. Heel geestig om met de telelens al die bedrijvigheid te bekijken. Aan de andere zijde ziet ge heel in de verte Angkor Wat liggen. De vijf torens steken boven de jungle uit. Vanop deze afstand (25 km) is het zelfs mooi te noemen. Sokhoeun wist niet eens dat ge hem van hieruit kon zien liggen. Buiten wat hij uit zijn boekske geleerd heeft kent hij ook niet veel. 't Is niet direkt een figuur dat buiten de gebaande paden gaat. Nou ja, dat houdt in dit land misschien ook wat gevaar in. Ontploffingsgevaar. Het moet hier nog tsjokvol landmijnen liggen.
Het meer zelf is ook prachtig. In het water groeien massa's fris groene waterplanten zodat het een zee van weiden lijkt. Mmm, weiden als wiegende zeëen. Welwel, er is toch een oud-Vlaamse schrijver aan mij verloren gegaan. Durf me er alleen niet aan wagen zijn naam te noemen. Want het zal wel de verkeerde zijn. Zo zitten we hier al enkele dagen Victor Hugo ("Les miserables"), Hector Malot ("Alleen op de wereld"), en Monsieur Hulot van Jacques Tati dooreen te haspelen. Pas op, het levert wel heel geestige conversaties op. Vandaag moet ik van mijn onderbewustzijn ook op de meest ongepaste momenten de God Vishnu persé Sushi noemen. Heel ambetant, ik heb me al doodgegeneerd. Komt lichtjes oneerbiedig over, en is zo niet bedoeld. Althans in eerste instantie toch niet. We zijn toch allebei nog zo suf en zo moe (Paul ligt hier alweer een uur te maffen terwijl ik zit te schrijven en seffes moeten we nog heel de luchthavenceremonie door en nog een transfer van een dik uur Wat een vooruitzicht.)
Op de terugweg langs de rivier naar Siem Reap gereden. De oever staat vol met paalwoningen, en alle soorten gammele bruggetjes overspannen het water. Door de huisjes kunt ge volledig door kijken, ik zou hier zot worden van 't gebrek aan privacy.
Ons aan het marktje laten afzetten om "de zwarte landmijnen"-t-shirts te zoeken voor de zonen van Lut. Alweer in alle kleuren te vinden, maar geen zwarte Op de langen duur was er toch een vrouw die de concurentie is langs gegaan tot ze twee exemplaren gevonden had. De verkopers zijn niet opdringerig en best lief. Maar hun Engels is onbestaande. Op twee piepkleine olifantjes na niks zinnigs gezien, alles is kunstmatig antiek gemaakte rommel. Onderweg naar 't hotel aan Sokhoeun gevraagd om ons om 1 uur op te pikken omdat we toch zo graag eens die Bayon met al zijn kopkes in de rust van de middag gezien hadden, als de andere kuddes aan 't lunchen zijn. Hebben we daar voor moeten klappen seg!!! Die kerel werd gewoon nijdig begot. (Met mate natuurlijk, want een Aziaat kan zich dat toch niet permitteren anders lijdt hij gezichtsverlies...) Hij kwam zogezegd niet toe met een lunchpauze van 1 uur en 3 kwartier! En toen hij de absurditeit van die uitsprak inzag, begon hij al aan de volgende : "Ik kan niet tegen de zon op de middag, dat is ongezond voor mij". Paul had hem bijna bij zijn stroteke gepakt! Die kereltjes hebben ons dan twee dagen zitten afjagen dat 't niet schoon meer is, en als ze dan zelf eens uit hun pijp moeten komen vertikken die dat! Soit, op de duur wilden ze ons toch om 1 uur komen oppikken. Wij rap onze boel ingepakt en uitgecheckt.
Onderweg naar de Bayon passeerden we Angkor Wat maar die plastieken boel keuren we geen blik meer waard. Plezant genoeg zat er wel een geestige apenfamilie aan de (200 meter brede!) slotgracht. Waaronder een moeder met een piepklein babytje aan de borst, twee tieners, en de pa. Ben wel een beetje op afstand gebleven want Dominique had gewaarschuwd dat de mannelijke apen wel eens zeer geïnteresseerd kunnen zijn in vrouwelijke toeristen. Er is al eens een Japanse besprongen blijkbaar. Mag er niet aan denken wat er van voortgekomen is Een aap met spleetogen en een klein Sonyke op zijn borst.
Het was dus geweldig!!! Bijna helemaal alleen op die tempel! Hooguit een stuk of tien andere mensen die er ook in alle rust van wilden genieten en de middagzon er dan wel op de koop toe bijnamen. Sokhoeun en Neeang hadden we aan een drinkkraampje in de schaduw gedropt, en toen hze beseften dat ze niet mee in de zon rond moest gaan kruifelen en op onze kosten mochten zitten drinken waren ze allang terug kontent. De ingewikkelde struktuur van het gebouw is fascinerend. Allemaal gangentjes en trapjes die naar tussenverdiepingen leiden, een echte doolhof, en toch zitten alle vier kanten van de pyramide identiek in elkaar. De reuzegrote gebeeldhouwde gezichten die je overal ontdekt zijn wondermooi. Zo'n serene, lieve snuitjes. En ze bekijken je letterlijk van overal. Degene die op de toppen van de torens afgebeeld zijn (1 langs alle vier de kanten) zijn denkelijk wel twee meter hoog. Zo zonder volk was het precies een kompleet andere tempel.
Beneden op de grond bij de souvenirstalletjes had ik eergisteren (naar mijn gevoel, verleden week ) een bronzen hoofdje van Vishnu zien staan, aangezien hij daar nog altijd op mij stond te wachten, hem dan maar gekocht. Mooi, sober beeldje, wel beetje zwaar. Op de terugweg gevraagd langs het Elephant Terrace te rijden. Want wij hadden daar de eerste dag amper vijf slurfen ontdekt, en dat vonden we toch wat weinig olifant voor een ding met zo'n naam. Zeker omdat het terras dik 100 meter lang is. En ja hoor, we hadden al het beeldhouwwerk gemist omdat Sokhoeun zo slim was geweest ons bovenop het terras te laten wandelen! Ge moet er dus op de begane grond voorbijstappen en dan ziet ge op de zijkanten van het terras de olifantenprocessie en tientallen extra slurfen op de zijmuur van het terras afgebeeld. En dat is echt wel mooi.
Recht tegenover staan de 8 torentjes van de Divine Justice. Als ze dachten dat je iets mispeuterd had moest ge daar in gaan zitten, en als je echt de dader was, kreeg je koorts en ging je dood. Voila opgelost. Voor mij part mogen ze die restaurende Japanners daar best een in opsluiten, want zes van de acht torens stonden weeral in de stellingen. Grrrrrrr!
De tempelsite verlaten langs de poort van Angkor Thom over de brug geflankeerd door de beeldjes van de demonen en de goden die een tientallen meters langs slang dragen (in stukken en brokken natuurlijk, gelijk alles hier.) En ook hier waren nu fotoos te nemen zonder mensen, auto's of buskes. Ongelofelijk maar waar. Iedereen mist hier de beste momenten omdat de gidsen en chauffeurs persé op de middag willen lunchen en maffen. We hebben de mannen om drie uur, als de grote invasie begon, hunne congé gegeven en zijn met een koel drankske op het terras van Dominique gaan postvatten. Ik ben nog efkes over de markt gelopen, en Paul heeft weer eens vruchteloos proberen te internetten. Maar niks marcheerde. Hopelijk wel in Thailand.
Siem Reap kreeg weer een ernstige namiddagdouche over zich heen. Spijtiggenoeg bevond ik mij aan de overkant van de straat (in de overdekte markt) en moest ik de straat over om weer in het restaurant van Dominique te geraken. En ik die gepland had droog te blijven die namiddag Alweer enkele meters door water van 10 cm diep moeten hotsen, en de nouveau nat tot op t bot door ocharme 8 meter door de regen te lopen Dominique heeft ons dan nog rap een zalig maaltje voorgezet en dan hebben Neejang en Sokhoen ons naar de luchthaven gebracht. Langs de tientallen kasten van hotels in aanbouw. Momenteel hebben ze al tienduizend kamers! Ze weten echt niet wat ze aan 't aanvangen zijn. Pas op, ik denk wel dat ze ze allemaal vol gaan krijgen, doordat er veel meer Aziaten beginnen te reizen, en doordat de moslimlanden te gevaarlijk worden voor Westerse toeristen. Maar op deze manier gaan ze deze unieke plek wel écht de nek omwringen.
Aan de luchthaven zagen we een spectaculaire zonsondergang. Maar we mochten die natuurlijk niet efkes op de tarmac gaan fotograferen. Ah nee, hun zonsondergangen zijn top secret en highly confidential. We zouden er zo eens een staatsgreep mee moeten plegen! Pol Zon aan de macht, misschien nog niet zo slecht na Pol Pot. Enfin de papiermolen ging vlot. En wat mij echt heel erg is opgevallen, is dat ik in Cambodja geen enkele mens met een wapen gezien heb. (Twee poliskes met een soort "arts en crafts" houten knuppeltje buiten beschouwing gelaten.) De totale omgekeerde wereld als je t vergelijkt met Sri Lanka.
In een piepklein vliegtuigje naar Bangkok gevlogen, niks van de handbagage ging in de overheads. Dus daar zat ik met mijne god Sushi tussen mijn benen. Geflankeerd door Pandora aan de ene kant, en het zeer lijvig baasje - de fototas - aan de andere kant. De grote blauwe doos (Samsonite-achtige hardcase die de officiële handbagage-afmetingen heeft) paste dus ook niet in de bagagebakken.... Enfin, we zaten daar weer als tsjoektsjoeken die naar de markt trokken. En de geuren die we begonnen te verspreiden waren navenant. Gelukkig hadden we eens geen kat bij.
In Bangkok moesten we dan nog van de International naar de Domestic terminal door een tunnel van godbetert 480 meter. Te voet! Met heel de barang-barang en god Sushi. Tegen dat ik daardoor gerend was had ik een dubbel-fleurris! Om de vijf meter stond er een super airco ding te blazen. Op deze airco in, airco uit-dagen is mijn neus toch altijd zo ongelukkig
De mannen kijken tegenwoordig toch alles weg goed na. Want ik had per ongeluk mijn schaartje in de toiletzak laten zitten, en dat heb ik moeten afgeven tot na de landing. Er is naar 't schijnt ook een probleem om boeddhabeelden uit Thailand uit te voeren. (Wat ik echt niet snap want in iedere winkel staan hier duizend beeldjes, en bijna elke toerist zeult wel een boeddhake mee als souvenir!) Ik hoop dus maar dat ze zien dat mijne Sushi de God Vishnu is en geen Boeddha. Dat ik niet juist een atheïst als douanier tref die het verschil niet kent
Aan de departure gate stonden een bende Russen te wachten. Dus die zijn hier ook alweer neergestreken. Er zat ook een of andere heilige man. Helemaal in vuurrode doeken gewikkeld, met zijn lange grijze haren in een dotteke bovenop zijn kop, een lange baard, en enkele kralensnoeren waar allerlei mysterieuze parafernalia aan bengelden. Ik had er dolgraag eens een klapke mee gaan doen, maar plots diepte die uit de diepste zijner plooien een GSM-ekke op, en begon een gesprek van een half uur. Ik hoop van harte dat het een collect-call van God was, want als de wijze man die rekening zelf gaat moeten betalen, zal het eerder de "arme wijze" zijn in 't vervolg. 't Was echt ne schone mens, maar zo'n telefoneke doet toch ineens veel van 't mystieke verbleken.
Heel de vlucht heeft Paul groggy gelegen. Heb er samen met de steward aan moeten zitten schudden om hem zijn theeke te laten drinken. Heel griezelig gelijk die overal en altijd zo ontzettend diep in slaap sukkelt.
In Phuket hebben we dan nog die lange transfer gehad. Pfffffft. Weliswaar over perfekte viervaksbanen, maar het was al zo laat, en ik was stikkapot. Ik had echt het gevoel dat we maar bleven rijden, ik verwachtte alle momenten een wegwijzer naar Cox's Bazaar te zien staan. Gelukkig zijn we dus vóór Bangladesh gestopt.
Rond 1 uur waren we op onze kamer. De eerste die ons enthousiast begroette was een kakkerlak. Nou ja, no problemo. De tweede was wel een iets minder graag geziene gast : in de douche zat een bloedzuiger, lekker verdekt opgesteld in een tegelvoeg Nu hebben we al vanalles op onze kamers gehad, van vlooien, over muizen naar kiekens. Maar nog nooit mijn zo gehate bloedzuigers!!! Kon ik niet mee lachen. Ben heel de nacht een beetje ongerust de badkamer binnengekomen. Uiteindelijk voelt ge die mannekes niet bijten, dus ge wordt altijd zo onverwacht gepakt. Alhoewel, gelijk ik nu moe ben krijgt zelfs geen bloedzuiger mij wakker.
Ming : "Poe-oes... I love you..." Serendipity : "En ik hou van u Zoetebekske..."
Ming : "Ik mag u toch Poe-oes noemen hé schat?..." Serendipity : "Tuurlijk Zoetbekske! Als Miet Smet de Wilfried zo mag noemen moogt gij dat ook."
Ming : "Haha! Ja! Das wel een goei hé! De Wilfried ziet er nu niet bepaald als een Poes uit. Meer als een uit de kluiten gewassen gecastreerde kater." Serendipity : "Allez Ming, ge moogt niet lachen met verliefde oude mensen! Dat is niet schoon van u!"
Ming : "Ja ge hebt gelijk Poes, liefde op den ouwen dag kan verrukkelijk zijn. Peutert nog eens wat dieper in dat oortje als ge zo goed wilt zijn."
Paul heeft bij het ontbijt de verklaring van het ontstaan van het sekstoerisme ontdekt. Het personeel vraag altijd te pas en te onpas "Excuse me?", en ze spreken dat uit zoals "Kiss me?" Tja, en daar komen misverstanden van natuurlijk
Vanmorgen eerst in een klein tempeltje terechtgekomen. Pravat Kravan. Er was nog geen mens, en het licht was echt mooi. Kleine altaarkes met mooie reliëfs. Op zon zeldzaam ogenblik ziet ge nog eens de schoonheid van een plek zoals ze voor het uitbreken van het massatoerime geweest moet zijn.
Enkele spelende honden gefilmd aan de inkom van de Banteay Kdei en zo onverwacht terecht gekomen bij een paar schitterende beeldhouwwerken. Helemaal bemost, beetje geheimzinnig in de schaduw van de achterwand van de tempel. Tof.
En dan een van de meest favoriete tempels gaan bezoeken : Ta Prom. Pure Jungle Book! Een ruïne die kompleet uiteenbarst door de plantengroei. De jungle splijt de gebouwen. De bomen rijten alles traag maar zeker uiteen. Grote blokken tempel, zuilen en fronton liggen ordeloos op de grond en worden stillekesaan maar onherroepelijk terug bemost en overwoekerd. Prachtig!!! (Een van de laatste films die ze hier opgenomen hebben is "Tomb Raider".) 't Was zelfs te doen om fotoos te nemen, want het eerste uur was er betrekkelijk weinig volk. Maar aangezien het momenteel hun Asean Culture Week is, zijn alle toeristen uit Cambodja en de buurlanden ook op stap. Die maken het wel extra kleurrijk, maar het zijn weer zoveel groepen extra Gisteren en vandaag zijn het ook nog nationale feestdagen voor de verjaardag van Norodom Sihanouk, dus ge kunt u de Vlaamse Kermis hier voorstellen
De gigantische bomen die tussen de blokken van de tempel gegroeid zijn geven echt een prehistorisch gevoel. De gebouwen worden gewoon verslonden door de oprukkende jungle. Maar zo ziet ge wel wat er gebeurt als er niet geconserveerd en gerestaureerd wordt Het is een moeilijke keuze. Toch is het belangrijk om enkele tempels gewoon te laten overwoekeren en door de natuur te laten vernielen, want dit blijken de lievelingsplekken van de toeristen te worden. Tenandere het is ook Sokhoeuns favoriete plekje! Hij maakte ons wel bang dat over twee jaar door Japanners aan de restauratie zou begonnen worden en dat al de prachtige bomen dan uitgedaan worden. Achteraf hebben we dat nagevraagd en dat zou blijkbaar toch niet het geval zijn. Laat ons hopen, want anders vernietigen ze hun fascinerendste plek.
De vorige dagen had Annaud in Ta Prom gefilmd (ik kan hem geen ongelijk geven!) en nu was hij op locatie in Prah Kahn, dus konden we een deel van het komplex niet bezoeken. We hebben wel met één van de produktiemensen gesproken en op de duur liet die ons enkele basreliëfs zien die decor waren. Het was zo goed gedaan dat ge zelfs al stond ge er met uw neus bovenop echt niet zag dat het nep was. Heerlijk hoe al die toeristen die beelden en altaarkes filmden omdat ze dachten dat die authentiek waren en dat wij die dan daarna gewoon konden opheffen omdat het gewoon geschilderde isomo is! Heel lollig. Maar Sokhoeun zijn wereld is nu echt wel dooreengeschud. Hij houdt er als gids een identiteitscrisis aan over. Hij begint aan alles te voelen, en tegen alles "tok-tok" te doen (de spullen bekloppen om te horen of ze hol zijn of niet). Heel schoon als ge hem nu bezig ziet. Hij is in níks nog gerust, van geen enkel beeldje nog zeker. Enfin, we hebben met die toestanden heel veel lol gehad. Ik zit hem zelfs op te stoken om tegen bepaalde erg geschminkte madammen eens tok-tok te doen Maar zo vrijpostig is hij gelukkig niet.
Op de terugweg naar Siem Reap kwamen we voorbij Bayon, de tempel met de vele hoofden, en nu lag hij er bijna verlaten bij Op de middag komt er blijkbaar geen mens. Enfin, wij waren vuil, hadden honger, en moesten onze volle memorystick op Pandorake gaan overladen, dus we hadden geen andere keuze dan ons naar t hotel te laten voeren. Tenandere we hadden Sokhoen en de chauffeur toch nooit zo gek gekregen om daar pal op de middag te gaan zitten wachten terwijl wij die tempel zouden bezoeken. Die mannen haten de zon. Geluncht in een Khmer restaurant. Heel lekker. Maar heb wel aan vijf man "The bill please" "l'Addition svp", "We like to pay!", "I give you money! Now! OK?!!!" gezegd zonder resultaat. Alleen een Aziatische glimlach. Op de duur kwam de manager dan maar om te vragen wat het probleem was, en zo hebben we dan uiteindelijk kunnen betalen.
21.00u
Hoe lollig de ochtend was, zo ellendig was de namiddag. Angkor Wat bezocht. Oh gruwel. Eerst die mottige gekleurde plastic zeilen aan de toegangsbrug. Knalblauw en groen. Het zijn de Japanners die restaureren, en die vinden het heel belangrijk om te laten zien dat er op een plek gewerkt wordt. De Cambodjanen, en de Europeanen die er ook met restauratiewerken bezig zijn hebben de tegenovergestelde mening. Die maken hun schuttingen van palmbladeren, zodanig dat het amper opvalt als er iets in de stellingen staat. Er worden blijkbaar ernstige discussies over gevoerd. Maar de Japanners blijven beweren dat er in Japan geen dekzeil in bruin of donkergrijs gemaakt wordt. Ze maken wel camera's zo groot als een creditcard, maar een bruin plastiekske nee dat gaat hun krachten echt te boven
We hebben ons dus door de mensenzee laten opslokken en zijn mee Angkor ingedreven. Na de eerste omwalling werd het zo mogelijk nog lelijker. Op het gigantische "binnenplein" hadden ze een tentoonstelling georganiseerd, een klank-en lichtspeltoestand gedropt, en enkele cohorten knalrode en flitsblauwe plastic stoelen neergepoot, met de nodige tenten. Daarrond allemaal vlaggen Voor de rest wat stellingen en kloppende bouwvakkers. Ondertussen checkten ze dan de geluidsinstallatie voor het dansfeest 's avonds. Enfin, de verschrikking was kompleet.
En tussen dat alles : mensen, mensen en nog eens mensen. Mensen met high-tech camera's, en mensen met een plastic drinkbus en een naakt kindje. Figuren met t-shirts van Patpong, en kwiebo's met fotografenjasjes met duizend zakken. Monniken. Rijke families Cambodjanen die om de vijf meter heel de familie laten poseren. Groepen kwetterende Japanners, angstvallig achter het dirigeerstokje van hun leider aanwaggelend. Hippiekoppeltjes, die deze wereld allang onstegen zijn, en waarvan alleen hun voeten de grond nog raken. Een eenzame reiziger. Een frans "alcoholiaal" geriatrisch gezelschap dat Indo-Chine in 8 dagen afzwalpt op zoek naar herinneringen uit hun koloniaal verleden Kortom : duizenden mensen.
Angkor Wat : op deze dag schoon van ver, en ver van schoon...
We zijn heel die site doorgesjokkeld, soms in file, soms heelder stukken gewoon overgeslagen omdat het zo onze strot uitkwam. Heel de Ramayama weer moeten doorstaan op muurreliëfs van tientallen en nog eens tientallen meters (De fresco's op de muren van het paleis in Bangkok waren honderd keer boeiender en afwisselender.) Op de duur zijn we wel helemaal tot op de top geklommen maar om terug af te dalen langs de enige veilige zijde, waarbij op de smalle traptreden een handreling staat, stond een file van 20 minuten. En Sokhoeun wou ons binnen het kwartier terug beneden hebben Hebben dan vluchtig de kleine altaartjes boven in de top bekeken en zijn dan maar langs de rotgevaarlijke kant terug naar beneden geklommen. Zonder reling, zonder parachute, met de fototas en Haricot. Gewoon met een gezonde portie doodsverachting omdat we 't op die moment toch allemaal kotsbeu waren denk ik.
In razende vaart die rottempel terug uitgesjokt om toch maar volgens hun planning de "onvergetelijke" zonsondergang te gaan zien op Phnom Bakheng. Maar iedereen was blijkbaar op t zelfde idee gekomen. Dus file in de jungle. Op de duur uit de auto gestapt en tussen al die stilstaande auto's half stikkend verder gelopen. Toen volgde er nog een heuvelbeklimming zonder traptreden, in het hoogst stimulerende gezelschap van enkele honderden andere "misleiden". Boven gekomen stonden er nog een duizendtal extra te wachten op de zonsondergang van hun leven. Heel die tempel (waar ge dus niks van zag!) op die heuvel stond dus schouder aan schouder vol met mensen die een beetje stonden te stinken, en zich hoogstwaarschijnlijk bijna allemaal afvroegen wie op dit onzalig idee gekomen was. t Werd dan nog een zonsondergang van niks ook. Spijtig genoeg moest heel die processie dus in den halven donkere wel terug massaal naar beneden, over enkele ultra-steile trappen, en vervolgens over een schuinaflopende rotsbodem, waar het gisteren flink op geregend had Om dan beneden terug in die file te sukkelen Mens waren wij blij dat we Neeang en zijn auto rap terugvonden en aan de uitlaatgassen konden ontsnappen!
Het probleem is dat voor buitenlanders de inkom 20 dollar per dag is, maar voor de Cambodjanen is alles gratis. Dus die vinden Angkor natuurlijk een godgegeven picknickplaats voor familieuitjes op vrije dagen, zodat alles hier gewoon onder de voet gelopen wordt. Twee jaar geleden : 200.000 toeristen. Nu : een half miljoen. De verwachting voor over 2 jaar : 1 miljoen Zonder de locals gerekend dus!!! Vergeet het dus maar. De lol is er hier grondig af.
Vanavond gaan eten in t restaurantje van Dominique den Belg en al onze info over de film van Annaud uitgewisseld. Het blijkt een superproduktie te worden. De duurste franse film van het moment. Hij gaat over "Two Brothers", twee tijgers dus, de ene wordt tot killer-tijger voor de triades opgeleid, de andere tot circusbeest, en op de duur komen ze mekaar terug tegen. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig. Depardieu en Pierce Brosnan spelen mee. Ze gebruiken in totaal 40 tijgers. Die uit Frankrijk en de VS komen. De hoofdrolspeler is een mannetje van 300 kg, (hij eet 40 kippen per dag). De beesten zijn per stuk verzekerd voor 100.000 dollar! 250 man crew reist mee (de bigshots zitten in het Sofitel, waar geen kamer onder de 15.000 fr. per nacht te krijgen is ) Als de shooting hier gedaan is wordt heel het santenkraam naar een plek verderop verhuisd per helicopter In de smalle tempelgangen kunnen hun wagentjes niet rijden. Dus de tijgers worden in kooien met draagstokken door acht man door die galerijtjes gedragen. Op hun schouders, inderdaad. Niet voor de film. Maar in 't echt. Omdat het niet anders kan Ik heb hun dragers vanmiddag tenandere alles op schouderstokken weten vervoeren. Ik dacht ineens enkele tientallen jaren terug in de tijd gekatapulteerd te zijn. Maar toen was mijn frank nog niet gevallen dat ge door die smalle gangetjes maar op 1 manier dingen kunt vervoeren, en dat is simpel : door ze te dragen. Er is al wel een klein accidentje gebeurd omdat de draagstokken wat kort waren en de tijgernagels wat lang Op een bepaald moment wou een van de dieren ook niet meer terug in de kooi, en dan heeft de temmer de crew maar in het tijgerhok opgesloten tot het beest terug gekalmeerd was en het weer van de tempel in de kooi kon gelokt worden. Het is tenandere de dierentemmer die de baas is over de produktie. Hij beslist wanneer er verder gedraaid wordt, wanneer de dieren het aankunnen en ze er voor in stemming zijn, en Annaud moet zich daar bij neerleggen. Met tijgers doet ge natuurlijk niet wat ge wilt.
Echt allemaal heel leuke verhalen om 's avonds op een terras in zo'n hemels van God verlaten gat te zitten vertellen. Want het dorp Siem Reap blijft echt wel zijn charme behouden. Het overgrote deel van de toeristen blijft duidelijk s avonds in zijn luxehotel. Spreek ons alleen nooit meer van Angkor Wat .
Morgen moeten we inpakken om terug naar Thailand te reizen. Zal niet simpel zijn. Sommige toebehoren stinken niet meer naar natten hond, maar naar ondertussen dooien hond. Vooral de schoenen van Paul, die zogezegd "amper" nat geworden waren, zorgen voor een pittig aroma in de kamer.
4. Wat is die hoop stenen achter die kudde toeristen?
Pffffffft. Dat komt toch zo mijn strot uit dat zo vroeg moeten opstaan voor niks. Ik zou veel liever om 7 uur aan de bezoeken beginnen, maar door Paul moeten we dan al om 5 uur opstaan en dan voel ik me helemaal geen mens. Ik heb vannacht eens uitgerekend dat ik gemiddeld 2,5 uur op hem moet wachten per dag. (Nu ik Pandorake, mijn laptopke, gekregen heb is dat vanzelfsprekend véél minder erg en kan ik gezellig mijn reisverhaaltjes typen. Maar stel u efkes voor hoe ik, een enthousiast, actief, popelend-van-verwachting-mens, de uren heb afgeteld voordien! Niet te verstaan eigenlijk dat ik geen ongelukken gedaan heb!) Bij ons is het dus kompleet de omgekeerde wereld. Normaal spenderen vrouwen uren in de badkamer. Ik pak 's avonds mijn boeltje klaar, wip 's morgens uit mijn tram, doe een kattewas, plof mijn lensjes in, ontbijt, poets mijn bieterkes, en ik ben op pad - klaar om weeral helemaal bestoft en bemodderd te geraken - en dat alles kan op minder dan een uurke. Voor ik op reis vertrek laat ik mijn wimpers kleuren, zodat de enige make-up die mee moet een mini-lipstickje is, in een kleur die ineens ook als oogschaduw te gebruiken is. Dus de weinige avonden dat ik er "eens werk van wil maken" is dat ook op 3 minuten gedaan. Gisterenavond vertelde die Dominique (hij is met een, zeer mooie), Cambodjaanse getrouwd, dat hij voor haar een schoonheidssalon/kapperszaakje opgezet had. Zijn simpele redenering is : in plaats van pakken geld naar zo'n ding te brengen kon ze er nu ook uren zitten, en bracht ze nog geld mee naar huis. Slim gezien wel. Maar hij vertelde dat op de typisch macho-manier zo van : "Ja, ge weet hoeveel tijd en geld die onnozele vrouwen aan zon stomme dingen spenderen, " En toen dacht ik, ge moest eens weten. Mijn wimpers kleuren kost 300 fr. per jaar, Lut knipt mijn haarpuntjes, dat is op 10 minuutjes gedaan en klaar is Kees. Paul verliest uren per jaar aan een kapper alleen al. Mannen kunnen toch zo stom aan dat rollenpatroon vasthouden, en blijven denken dat het geslacht bepalend is voor de graad van ijdelheid van een mens. Mannen zijn kiekens.
Gisterenavond in een internetcafé gevraagd om te mailen, en dat zou gegaan zijn moest zijn serverke niet kapot geweest zijn. Dus misschien lukt het vanavond wel en is er nog rapper een briefke (allée-"ke", zie hier juist dat ik weeral aan 9 bladzijden zit) dan verwacht!
Zou dringend een lapke stof moeten vinden, want Haricot loopt hier nog altijd rond in zijn zwembroek en dat vind ik hoogst ongepast. Vrees dat er een zakdoek van Paul gaat moeten sneuvelen.
20.45u
Angkor is de steen geworden nachtmerrie van de fotograaf, het vagevuur en de hel van Dante, op één plek verenigd. Het allereerste beeld dat we zagen was Angkor Wat die daar achter zijn gigantische slotgracht opdoemt, en de "brug" over dat water is ingepakt in blauwe en groene plastic waarop rode verkeerskegels staan. Need I say more? Het tweede beeld was Angkor Thom. Indien mogelijk nog een grotere verschrikking. Over die prachtige brug omzoomd met zittende beeldjes die een reuze slang torsen, met aan weerszijden allemaal koppekes van goden en demonen, die naar de indrukwekkende toegangspoort van het complex leidt, rijden : auto's, brommers, bussen, riksja's, olifanten met toeristen in bakskes op hun rug Allemaal door die schitterende poort! Wilt ge een foto nemen van midden op die weg, is het een kwestie van heel rap opzij te kunnen springen.
In het centrum van de site van Angkor Thom (147 hectaren groot!) staat centraal een tempel die denkelijk bij momenten heel mooi moet zijn. Naar 't schijnt zaten onder de honderden felgekleurde Fransen, Japanners, Duitsers, Chinezen, Hongkongolezen de grijze oude stenen van de Bayon-tempel Enfin, we hadden geen keuze dus we moesten ons wel mee in de maalstroom storten Gelukkig telt onze groep maar twee leden, dus hadden we tenminste nog een beetje vrijheid.
In de zijwanden van de torens zijn 54 metershoge hoofden uitgehouwen. Op zich een heel indrukwekkend iets. Maar als daar honderden toeristenkopkes met klakskes tussenkruipen is dat al heel wat minder indrukwekkend Elke keer als ge een foto wil nemen, moet ge achter een "voorgrond" kruipen, goed bukken dat de massa erachter verstopt blijft, zien dat ge er aan de zijkant nog een paal en een vuilbak afknipt, opletten dat de stelling die aan de zijkant van de tempel hangt niet in beeld komt en dan bidden dat er net geen groep begint voorbij te stappen. Elke foto moet dus wel een paar keer genomen worden Thank Boeddha for the videocamera! Is hier al gewist geworden! Echt niet prettig.
Sokhoeun zijn Engels is heel grappig, de helft van de tijd onverstaanbaar, maar daar maken we ons allang niet meer druk over. Elke keer sukkel ik in blijde verwachting als hij begint over de elfde eeuw, the eleventh century. Want telkens denk ik dat we dan naar een "elephant sanctuary" gaan. En of de tempels hier nu gebouwd werden door Ramakrama, of Rama-sarma, voor mijn part Rama-priba, 't is toch halverwege kapot of uiteen aan t vallen, veel maakt dat niet meer uit. Alles is in een erbarmelijke staat. Iedereen mag dan ook zo ongeveer overal opklefferen. De enige plekken waar verbodsplaatjes staan, is op plaatsen waar alles al zo kapot is dat het ook levensgevaarlijk is om er nog op te kruipen. Ze zijn dapper aan 't restaureren, dat wel, maar al die stellingen maken het zicht er nu niet aantrekkelijker op. De tempel van Baphun kunnen ze momenteel beter Tempel Echaffaudage noemen. En Phimeanakas is nog authentiek maar begint wel intens af te takelen. Het is een hoge, steile, pyramidevormige tempel, en ge moogt er à volonté langs alle kanten opklimmen Aangezien hij uit zandsteen opgetrokken is, is dat wel problemen zoeken natuurlijk, aan dit tempo blijft er over 10 jaar nog een molshoopke over. 't Is echt triestig wat ze hier laten gebeuren. Maar ja, ze hebben zelf tijdens hun burgeroorlog ook wel een en ander naar de botten geholpen. Drieëntwintig jaar met landmijnen zitten prutsen is ook niet direkt gezond voor uw national heritage
De bas-reliefs zijn prachtig. Vooral heel goed gerestaureerd Heelder muren van stripverhalen, duizenden ventjes, echt schoon. Maar ge staat daar wel met een ander duizendtal échte ventjes voor te drummen dus. Ik weet niet hoe ge dat hier in een groep moet doen, want ik zou konstant mijn bende kwijt zijn. Dan kunt ge helemaal niet achter blijven en een plek zoeken van waar ge toch nog een iets of wat een zinnige foto kunt nemen. Het is ook allemaal zo oneindig groot en onoverzichtelijk. Ge staat dan op het zogenaamde elephant terrace, zoekt de reliëfs van de olifanten, en dan blijkt dat terras wel honderd meter groot maar ge vindt amper een olifant. Vandaar hadt ge dan wel weer een uitzicht op mooie kleine torentjes maar dat werd dan weer kompleet verknald door stellingen aan de ene kant en toeristenkraampjes aan de andere Ondertussen waren we gebakken en gekookt
Op de middag bij de Belg gaan eten. Alweer heel lekker. Daarna in ons zwembad gaan plonzen. Ook heel lekker! Vervolgens de fotoos van de video op de computer gesaved, en o wonder, ik ben er toch weer in geslaagd! De mensen gaan weer denken dat we helemaal alleen in Angkor waren Duizenden toeristen zijn door een slimme cadrage naast de foto gevallen! Dus hoop en al nog redelijk kontent over het resultaat. Tijdens de pauze ook nog snel een "Cambodjaans" kledingstuk voor Haricot gemaakt uit een sjaal die ik bij aankomst in het hotel gekregen had. Kwestie dat hij toch niet altijd in zijn blauwe zwembroek moet poseren middenin de Cambodjanen hun cultureel erfgoed. En dan snel op weg naar Banteay Srey
Eigenlijk is dat een tempel die het meest tot zijn recht komt in de voormiddag, omdat dan de lichtinval het beste is, maar aangezien we die mensenkudde's zo moe waren hadden we het programma laten aanpassen, en alles zo omgegooid zodat we op de slechte uren gingen kijken om niet tussen de drommende massas zoiets moois te moeten bekijken. Ook een maat voor niets, zou even later blijken
Aan 't zwembad had ik al gemerkt dat er flinke, dikke grijze wolken kwamen aanzetten. Ik vreesde een serieus buitje en wou een set reserve kleren en enkele handdoeken meenemen voor 't geval we kompleet doorweekt zouden geraken. Paul vond dit een absurd idee. En ik, kieken, laat me weer doen natuurlijk. Dus géén grote handdoeken mee. Eén kleintje, nota bene een nat, om zich te "verfrissen" vond hij wel nuttig Ook een maat voor
Onderweg naar Banteay Srey (35 km van hier) komen we dus in een gutsende, plonsende, spuitende bui terecht. Alles wat leeft wordt nat tot op zijn ziel! Het is een prachtig zicht! Al de huizen die al speciaal op hoge palen gebouwd zijn voor gelegenheden als deze, worden schuilplaats voor mens en dier. Iedereen kruipt bijeen onder het huis. Mensen draperen zich in een hangmat, de koeien zetten zich er gemoedelijk naast, een kip verzamelt al haar kuikens grootmoedig onder haar opengezette vleugels, de honden huppelen door de plassen naar huis. En de buffels zijn kontent : nog meer water! De kinderen amuseren zich een kriek en spelen in de beekjes van bruin water. Sommige mensen profiteren ervan om een douche te nemen. Een vrouw staat zich heerlijk te wassen, haar poep achteruit gestoken onder de spuitende afvoer van haar dak. Kompleet doorweekte kindjes hoeden hun even natte koeien, en loodsen heel de bende soppend over de weg. Enfin, 't is allemaal prachtig. Ik probeer dus de driver uit te leggen om af en toe te stoppen voor een foto. Ik zie een jongen met een grijze, aan zijn lijf plakkende, t-shirt enkele grijze buffels verdertrekken, op een grijze weg, onder een grijze hemel. Alle tinten grijs, en allemaal zo verschillend! De chauffeur anwoordt doodgemoedereerd dat ik seffes nog veel "koeien" zal zien. In de zon. Maar verdomme het gaat mij niet om koeien! En nog minder om de zon! Het ging mij om die 47.000 grijstinten in die foto! Maar zoiets begint ge natuurlijk niet tegen zo'ne mens uit te leggen. Dus inderdaad, na enkele kilometers stopt het efkes met regenen, en komt er een kudde rosse koeien over de makadam gelopen, en meneer vraagt of dat nu geen goei koeien zijn Gelukkig dat onze Paul sliep want die zou met zijn missionarissennatuur weer aan een oeverloze uitleg begonnen zijn om die mens de zaak duidelijk te maken. (Zo heeft hij tegen beter weten in in Bangkok ook al een stadsplan onder de neus van een taxichauffeur die niet kon lezen geduwd. Was dat toch weer een pijnlijk moment! Maar ja, ik heb ooit een kam als kado aangeboden aan een kale monnik, dus ik zal maar zwijgen.)
Na bijna een uur kwamen we in de spetterende regen bij het tempeltje aan. Dit is er echt een kleintje. Hij is tegoei een honderd meter lang, terwijl de anderen terreinen zijn van hectaren groot. En het tempeltje zat alweer vol volk, ondanks het slechte uur van de dag, het tegenlicht dat fotograferen zo hopeloos maakt. Maar opeens werd de regen zo erg dat al de stromen toeristen allemaal tegelijk uit de stenen poortjes geperst werden. Iedereen ging er soppend vandoor, de meesten zonder jasje of paraplu. Heel mooi om zien, en dit was uiteindelijk wat we gevraagd hadden : een tempel zonder volk.
De tempel was uit roze zandsteen opgetrokken, en heel de aarde rondom veranderde in roze en oranje plassen die in een mum van tijd vrolijk beekjes werden. De bas-reliëfs werden donkerder door het vocht en dat maakte hen nog mooier. We sprongen van steen tot steen door heel het tempelcomplex. Ik met een lange rok (elke keer als ge neerhurkt om een foto te nemen ziet ge uw rok voorbijdrijven), een paraplu die lek was, en mijn camera met de groothoeklens, die er regelmatig op en af moest. Een gesukkel!!! Ge kunt het u niet voorstellen! Ik ben er bijna in gebleven van 't lachen. Temeer dat die paraplu te breed was om door al die deuropeningen te geraken, en er nergens een plafond of dak was waar ge efkes kon schuilen. En op zo 'n moment moet ge dan juist een batterij gaan wisselen. Paul sprong vrij grimmig achter mij aan, hij had zijn basketters aan en was nog in de fase om krampachtige pogingen te doen ze niet doornat te laten worden. Ik zat allang in de laatste fase : we laten alles maar vlotten, behalve de camera, die beschermen we ten koste van alles door er een paar dubbele kinnen over te draperen. Sokhoeun hotselde mee door de plassen en de regen, en ik zag hem twijfelen aan ons gezond verstand. Maar ik was toch zo blij eens ergens helemaal alleen te zijn!!!
De lucht rook heerlijk naar de frisse regen, en wij stillekesaan een beetje naar "natten hond". Het regenseizoen moet een ramp zijn voor de mensen in de paalwoningen hier, ze krijgen nooit hun kleren echt 100% droog. Een angstaanjagend idee. Vooral voor uwe neus
En mijn Haricot maakte dat allemaal mee veilig met zijn nieuwe kleren in een plastic zakske. En nergens, maar dan ook nergens vond ik een droog plekje om er een foto van te nemen
Het resultaat van de hoogst prettige uitstap was wel dat ik doorweekt tot op mijn vel terug aan de auto kwam. Paul wou zo lief zijn zijn halfnat mini-handdoekske aan mij te geven En ik maar knorren dat hij mij mijn droge kleren en twee grote badlakens had moeten laten meenemen. Enfin, 't was te laat. Heb mijn kleddernatte wikkelrok dan maar uitgetrokken en dat piepkleine halfnatte doekske over mijn schoot gelegd. De leukere momenten waren dan wel als ik de chauffeur onverwachts vroeg om te stoppen, (om eindelijk dan toch een grijze buffel in de grijze modder te kunnen fotograferen) en dat ik over Paul moest kruipen om door zijn raam te filmen, terwijl Paul dan zo goed en zo slecht het ging dat mini-handdoekske over mijn achteruitstekende poep gedrapeerd moest houden. Hilarische momenten.
Onderweg naar Siem Reap nog efkes tot boven op de Pre Rup tempel geklommen om toch nog een piepklein zonsondergangeske te kunnen zien. De namen van de tempels zijn voor onze, nog steeds overvolle hersenen, niet te onthouden. Dus hebben we deze tempel nu al minstens tien verschillende namen gegeven, en ze worden altijd maar obscener, dus in 't vervolg noemen we hem gewoon de Schoonselhof-tempel, want er zijn zogezegd twee lijkverbrandingskamers in. (Vanzelfsprekend zijn de wetenschappers het er nog altijd niet over eens dat die kamers ooit dat doel gediend hebben. Comme toujours. Maar allé, 't is ne schonen uitleg, en dat telt ook.) Alles was er moesnat en Sokhoeun begon zelfs stenen te zoeken om in de plassen te leggen als stapstenen om Paul te helpen met zijn onmogelijke projekt om zijn schoenen alsnog te redden. Héél schoon! (En zo worden die tempels altijd maar lager natuurlijk ) Hier dan eindelijk toch een foto van Haricot genomen, met zijn schoon sarongske, bovenop die tempelberg in het ondergaande zonlicht
Thuis direkt in heet bad gedoken, want ik was doorkoud (a ja, die gasten kunnen niet in een auto zitten zonder de airco op vollen bak te zetten, ik denk dat ze anders vrezen dat hun auto niet rijdt ofzo.) En hier blijven eten. O jee. Wel een heel domme beslissing. Onverteerbare, taaie, half rauwe Chinese kost. Vanmorgen bij 't ontbijt waren een fritjes, en vanavond was er op heel 't buffet geen patatje te vinden. En de kok vond dat nog heel logisch ook : In morning are potatoes In evening no. Ben er maar niet verder op in gegaan. (Het ontbijt was hier anders heel goed meegevallen. Naast de eierbakker stond een meisje Chinese noedelsoep te maken, en ge mocht zelf uw ingrediënten kiezen. Maar in tegenstelling tot het rijtje voor de eierbakker stond er geen mens bij haar barakske aan te schuiven, dus hebben we haar maar iets voor ons laten brouwen, en dat was echt heel lekker.)
k Vraag me nu wel af hoe we morgen onze toer moeten gaan aanpakken. De richting van de toeristenkudde volgen, of tegenstroom gaan? De kudde is een marteling. Maar met het tegenlicht valt echt niet te fotograferen, het was vanavond al zo moeilijk en toen was het nog kompleet bewolkt. 't Is echt kiezen tussen de pest en de cholera Zal er eens een nachtje over slapen. Paul is daar al lang mee bezig
