Kmoestn vanduweeku in du Meeëruloörustroötu zien e naaänguzieën da mu bestu moötn Fraanswa e Nastriet doö weun, gienguk u ki u goejun dag zegn.

Fraanswa kwaamt du deuru oopundoeën, piekoo biloo aaänguklit, deftug i nu kostuum met u noeërujaagurtju, kloör voe nor u feeëstu tu vurtrekn. Kvursjhootun nog nie reeduluk want normaal istnie uzo nie upgutietumatoojt. U plastrong is em guweunluk a tu veelu. Da zien mensjhun diet nie aal anundur gat ang.

Kwildun weeru weggoön mo mu moöt droengdan voe tog eftjus bin tu komn.
En doö stoent Astriet in vulu gloorju. U sjhooön vromeëns! Suriejeus wi!
Medu lank kleeët, medu taamuluk dieëpu deekoltee. Zaa nateurlik in dagturnoeënu no du kwafeuzu guwist voer u pirmanaantu. Zadaal eur goeduwerk aaängudoön: du brosju dasu van eur moeëdur gerft aat, u sjhooönu ketienk aneur neku, u braanzjulee e noörbeln. Zu zaagtur sjiek uut. Mo ja, zu klidal medu laptju. Eur pelsun frak zoe zu we noojt mir andoeën uut sjhrik voe du reejaksjus van beeëstulieëfeburs.
Nog uki in du speegul kiekn e nog uki opmerkn dadeur vint zu pardusuu eën zu noeët (!) moest andoeën, eur sakosj stoendal kloör up taaful e zu woörn weg, mo Fraanswa moest eeëst ook nog u riekooördu toebiengn.

Gekleed op zijn Westends

Ik moest deze week in de Merelstraat een boodschap doen en aangezien daar mijn beste vrienden François en Astrid wonen, ging ik natuurlijk eens goeie dag zeggen.

François kwam de deur opendoen, piekfijn aangekleed, deftig in een kostuum met strikje, klaar om naar een feest te vertrekken. Ik verschoot nog niet redelijk want normaal is hij niet zo opgedirkt. Een das is hem meestal al te veel. Dat zijn geen mensen die al hun geld uitgeven aan kledij.
Ik wilde weer weggaan maar mijn vriend drong aan om toch even binnen te komen.
En daar stond Astrid in volle glorie. Een mooie vrouw! Echt, hoor!
Met een lang kleed, met een tamelijk diepe inkijk. Ze was natuurlijk in de namiddag naar de kapster geweest voor een permanent. Ze had al haar juwelen omgedaan: de broche die ze van haar moeder geërfd had, een mooie ketting aan de hals, een armband en oorbellen. Ze zag er prachtig uit.
Maar ja, ze kleedt al met een lapje. Haar pelsen mantel zou ze wel nooit meer aandoen. Ze vreest de reacties van dierenliefhebbers.
Nog even in de spiegel kijken en nog opmerken dat haar man zijn mantel en zijn hoed (!) moest aandoen, haar handtas stond al klaar op tafel en ze waren weg, maar François moest nog zijn ene veter toeknopen.